Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "liturgiczny" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 99
Tytuł:
Znaczenie adwentu w liturgii Kościoła - analiza liturgiczno-duszpasterska
Meaning of advent in the liturgy of Church - liturgical and pastoral analysis
Autorzy:
Warwarko, Bartosz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29432118.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
liturgia
Adwent
Rok liturgiczny
Mszał Rzymski
Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii
Liturgy
Advent
liturgical year
Roman Missal
Directionary on popular piety and the liturgy
Opis:
Adwent jako jeden z okresów roku liturgicznego posiada ogromne znaczenie teologiczne. Świadczy o tym bogactwo tekstów liturgicznych, które zawarte są w Mszale Rzymskim, a także szereg propozycji pastoralnych zawartych w Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii. Autor artykułu analizuje powyższych treści, które są związane z teologią adwentu. Na podstawie tej analizy dokonuje krytycznego spojrzenia na praktykę duszpasterską, która często nie uwzględnia aktualnej myśli teologicznej i powiela zwyczaje, które są nie tylko obojętne wobec teologii, ale czasami sprzeczne z teologicznym rozumieniem czasu adwentu.
Advent, as one of the periods of the liturgical year, is of great theological importance. This is evidenced by the wealth of liturgical texts contained in the Roman Missal, as well as by the number of pastoral proposals contained in the Directory on Popular Piety and the Liturgy. The author of the article analyzes the above-mentioned contents that are related to Advent theology. On the basis of this analysis, he takes a critical look at pastoral practice, which often does not take into account the current theological thought and repeats customs that are not only indifferent to theology, but sometimes contrary to the theological understanding of Advent
Źródło:
Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars; 2023, 61, 1; 103-118
1234-4214
Pojawia się w:
Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych i dobór czytań mszalnych
Commemoration of All the Faithful Departed and Choice of Mass Readings
Autorzy:
Lijka, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2037227.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych
lekcjonarz
czytania mszalne
misterium paschalne
rok liturgiczny
Commemoration of All the Faithful Departed
lectionary
Mass readings
Paschal mystery
liturgical year
Opis:
Modlitwy za zmarłych rozpowszechniły się w Kościele w okresie patrystycznym i łączyły się z Eucharystią sprawowaną w określone dni. Najstarsze formularze mszalne związane ze zmarłymi pochodzą z V wieku. Natomiast znacznie później, bo pod koniec X lub na początku XI wieku, zaczęto celebrować oficjum i Eucharystię za wszystkich wiernych zmarłych. Dniem celebracji stał się 2 listopada, i najpierw miało to miejsce w benedyktyńskim opactwie w Cluny. Przed Soborem Trydenckim we Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych można było wybierać perykopy spośród kilku proponowanych. W Mszale Piusa V z 1570 roku są już ustalone stałe czytania. Od 1915 roku każdy kapłan może w tym dniu sprawować trzy Msze Święte. Lekcjonarz łaciński wydany po Soborze Watykańskim II proponuje dobrać czytania spośród ponad czterdziestu perykop przeznaczonych dla Mszy za zmarłych. W Lekcjonarzu języka polskiego podano dziewięć stałych czytań dla trzech Mszy. W innych krajach istnieją duże różnice w doborze czytań. Tematem głównym czytań jest misterium paschalne, które obejmuje śmierć, zmartwychwstanie i życie wieczne Chrystusa i wszystkich wiernych.
Prayers for the dead were widespread in the Church in the patristic period and were united with the Eucharist celebrated on particular days. At the end of 10th century or at the beginning of the 11th century, they began to celebrate the Divine Office and the Eucharist for All the Faithful Departed. First, it was in the Benedictine Abbey of Cluny—the celebration was established on November 2. Before the Council of Trent they could choose the readings of Mass from several that were proposed. In the Missal of Pius V, there were established readings. Since 1915, every priest may celebrate three Masses on this day. The Latin Lectionary promulgated after Vatican II proposes the choice of readings from more than forty of the Masses for the dead. The Lectionary in the Polish language has a stable nine readings for three Masses. In other countries, there are large differences in the choice of readings. The principal theme of the biblical texts is the Paschal mystery surrounding the death, resurrection and eternal life of Christ and all the faithful.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2017, 64, 8; 55-66
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ lokalnych tradycji na kalendarz liturgiczny Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego
The influence of local traditions on the liturgical calendar of the Polish Autocephalous Orthodox Church,
Autorzy:
Ławreszuk, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/420309.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
Prawosławie
Polska
kalendarz liturgiczny
lokalna tradycja
Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
liturgika
Orthodoxy
Polska
liturgical calendar
local tradition
Polish Autocephalous Orthodox Church
liturgics
Opis:
W niniejszym artykule chciałbym scharakteryzować współczesną praktykę liturgiczną Kościoła prawosławnego w Polsce. Krótka analiza skupi się na charakterystyce tradycji liturgicznej wskazanej przez kalendarz liturgiczny. Z wielu elementów tworzących roczny cykl liturgiczny, treść artykułu skoncentruje się na lokalnych, charakterystycznych jedynie dla Kościoła prawosławnego w Polsce obrzędach i świętach.
In this article I would like to describe the contemporary liturgical practice of the Orthodox Church in Poland. A brief analysis will focus on the characteristics of the liturgical tradition indicated by the liturgical calendar. The content of the article will focus on local, characteristic only for the Orthodox Church in Poland rituals and festivals.
Źródło:
ELPIS; 2015, 17; 121-126
1508-7719
Pojawia się w:
ELPIS
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ kalendarza liturgicznego na funkcjonowanie państwa zakonu krzyżackiego w Prusach w czasach wielkiego mistrza Ulryka von Jungingen (1407 – 1410)
Influence of the liturgical calendar on functioning of the State of the Order of Teutonic Knights in times of the Grand Master Ulrich von Jungingen (1407 – 1410)
Autorzy:
Szweda, Damian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2148278.pdf
Data publikacji:
2017-12
Wydawca:
Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Elbląskiej w Elblągu
Tematy:
Ulryk von Jungingen
Komunia święta
kalendarz liturgiczny
duchowość średniowieczna
zakon krzyżacki
Ulrich von Jungingen
Holy Communion
liturgical calendar
medieval spirituality
the Order of Teutonic Knights
Opis:
W czasie najważniejszych świąt kościelnych wielki mistrz Ulrich von Jungingen, podobnie jak jego poprzednik, przebywał w centrum państwa krzyżackiego (Malbork - Elbląg - Sztum). W większości, w dniach, w których ustawodawstwo krzyżackie nakazywało przyjmowanie Komunii świętej, ten najwyższy dostojnik krzyżacki przebywał w latach 1407-1410 w stolicy państwa krzyżackiego w Prusach. Tylko przy nadzwyczajnych okazjach, jak zjazd z królem Władysławem Jagiełłą i wielkim księciem Witoldem na początku stycznia 1408 r. czy rozpoczęcie wyprawy na ziemię dobrzyńską w sierpniu 1409 r., przebywał w innym klasztorze krzyżackim. Wokół tych dni świątecznych, kiedy wiadomo było, że wielki mistrz będzie przebywał na swoim dworze, organizowano zjazdy z dostojnikami zakonu krzyżackiego, spotkania z przedstawicielami miast pruskich, przyjmowano zagranicznych wysłanników lub finalizowano różne transakcje.
During the most important church holidays, Grand Master Ulrich von Jungingen, like his predecessor, stayed in the centre of the Teutonic Order state (Malbork - Elblag - Sztum). For the most part, on days on which Teutonic legislation mandated the reception of Holy Communion, this highest Teutonic dignitary was in the capital of the Teutonic state in Prussia between 1407 and 1410. Only on extraordinary occasions, such as the convention with King Władysław Jagiełło and Grand Duke Witold at the beginning of January 1408 or the beginning of the expedition to the Dobrzyń lands in August 1409, was he at another Teutonic convent. Around these feast days, when it was known that the Grand Master would be at his court, conventions were organised with dignitaries of the Teutonic Order, meetings with representatives of Prussian towns, foreign envoys were received or various transactions were finalised.
Źródło:
Studia Elbląskie; 2017, 18; 125-138
1507-9058
Pojawia się w:
Studia Elbląskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wokół teologicznego sensu liturgii: przełamywanie stereotypów
On the theological sense of liturgy: Breaking stereotypes
Autorzy:
Brzeziński, Daniel
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2056685.pdf
Data publikacji:
2015-12-07
Wydawca:
Wyższe Seminarium Duchowne im. św. Jana Pawła II Diecezji Siedleckiej
Tematy:
liturgia
anamneza
ruch liturgiczny
liturgy
anamnesis
the liturgical movement
Opis:
Przywołany wkład pionierów ruchu liturgicznego, w tym Piusa XII i Odona Casela, wniesiony we właściwe rozumienie liturgii chrześcijańskiej oraz w przezwyciężenie trudności w przyjęciu nowej teologicznej perspektywy liturgii, to jeden z przykładów, choć nie jedyny, ewolucyjnego przełamywania stereotypowego pojmowania istoty świętej liturgii Kościoła. Ta odnowiona świadomość liturgiczna winna na stałe zadomowić się zarówno u duchownych, jak i wiernych świeckich Chrystusowego Kościoła. Wychodzi ona poza pojmowanie i umieszczanie liturgii wyłącznie w ramach duchowo-psychologicznych, ceremonialno-estetycznych, czy kultyczno-laudatywnych. Dotyka najgłębszego sensu liturgii, którym od kilku dziesięcioleci z niemałym powodzeniem, także w ośrodkach teologicznych w Polsce, zajmują się teologia liturgii i teologia liturgiczna. Wskazana w opracowaniu, choć tylko fragmentarycznie, teologia misteryjna Casela spowodowała zdecydowany przełom w pojmowaniu sakramentów, ale i w pojmowaniu całej liturgii chrześcijańskiej. Casel na trwałe przełamał pewien liturgiczno-teologiczny stereotyp, zrozumiały w kontekście historycznym, na pewnym etapie rozwoju myśli teologicznej Ko-ścioła, prowokując ożywioną dyskusję, która wycisnęła trwałe znamię na teologii katolickiej już przed Soborem Watykańskim II. Znalazła swoje implikacje w soborowym i posoborowym nauczaniu Kościoła. Teoria zaproponowana przez Casela stała się centralnym problemem teologii liturgii . Zwrot ku misteriom był udanym poszukiwaniem odpowiedzi na fundamentalne pytania dotyczące nie tylko istoty liturgii z całym jej dynamizmem zbawczym, lecz także pytania dotyczące chrześcijaństwa w kontekście historiozbawczym. Teologia Casela to poszukiwanie istoty chrześcijaństwa; to próba odnalezienia samego centrum egzystencji chrześcijańskiej. Osoba Chrystusa jako Boga-Człowieka oraz Jego zbawcze dzieło zajmują w tych poszukiwaniach czołowe miejsce . Dlatego już w roku 1966 przyszły papież Benedykt XVI określił Mysterientheologie jako najbardziej owocną w myśli teologicznej całego ubiegłego stulecia, a może nawet i od czasów patrystycznych .
A reduced or even wrong perception and understanding of the sacred liturgy of the Mystical Body of Christ belongs to the most frequent stereotypes referring to the reality of the Church. A stereotypical perception of liturgy – almost exclusively in spiritual and psychological, ceremonial and aesthetic or at most cultural and laudative categories has numerous reasons. One of them, in case of the lay faithful, is undoubtedly a lack of deeper teaching and appropriate homiletic and catechetic presentation by theologians and priests. Unfortunately, some theologians who are not liturgists yield to the reduced understanding of liturgy. It appears that they do not see the fact that the aim and essence of Christian liturgy, apart from its cult dimension, is the real presence hic et nunc of the Mystery of Christ and the whole history of salvation in mysterio. The article demonstrates the contribution of the pioneers of the liturgical movement, such as Pius XII and Odo Casel, to the proper understanding of Christian liturgy and the process of evolutionary overcoming this stereotypical understanding of the essence of the Church’s liturgy.
Źródło:
Teologiczne Studia Siedleckie; 2015, XII/12; 267-280
1733-7496
Pojawia się w:
Teologiczne Studia Siedleckie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wokół sporu o Paschę w teologii misteriów
Rund um den Streit des Paschamysteriums in der Mysterientheologie
Autorzy:
Pałęcki, Waldemar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/32062636.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Misterium Paschalne
teologia misteriów
encyklika Mediator Dei
ruch liturgiczny
liturgia
Paschal Mystery
mystery theology
Encyclical Mediator Dei
liturgical movement
liturgics
Opis:
Das Paschamysterium als die Anamnese der Passion, des Todes und der Auferstehung Christi befindet sich vom Anfang des Christentums im Zentrum des Lebens, des theologischen Nachdenkens und der liturgischen Zelebration. In der Zeit der Liturgischen Bewegung vor dem Zweiten Vatikanischen Konzil lenkten die Theologen die Aufmerksamkeit auf die Bedeutung dieser Mysterien. Viele Jahre vor der Erscheinung der Enzyklika vom Papst Pius XII. Mediator Dei war die theologische Reflexion von Odo Casel (1886-1948) bedeutsam. Er wurde der Mystagoge des Paschamysteriums der Westkirche genannt. In allen seinen Publikationen über das Paschamysterium hat er auf die organische Einheit aller irdischen Ereignisse Jesu hingewiesen, die im Erlösungswerk des Herrn, das heißt in seinem Tod und in seiner Auferstehung gipfeln. Vor allem, sein Artikel: Art und Sinn der ältesten christlichen Osterfeier, der im Jahre 1938 im Jahrbuch für Liturgiewissenschaft veröffentlicht wurde, ist die Schatzkammer des theologischen Nachdenkens. Es wird dort hingewiesen auf die Paschagedanken der ersten drei Jahrhunderte des Christentums. Die Vorbereitung dieser Publikation für die Druckerei hat eine kritische Antwort ergeben, als er um die Imprimatur gebeten hat. Dank der unbekannten Korrespondenz von Odo Casel wurde dieses wissenschaftliche Problem von verschiedenen Seiten erläutert und so kann man die Grundkonzeption des christlichen Paschamysteriums kennen lernen. Die Lektüre der Werke von Odo Casel zeigen, dass das Paschamysterium sich im Mittelpunkt der Mysterientheologie befindet. Sehr erfolgreich war der Streit um die Imprimatur, denn dieser Theologe musste noch exakter seine Gedanke präzisieren. Die Notwendigkeit der Beisätze der Formulierungen von Odo Casel forderten genauen Ausdruck des theologischen Denkens über das Paschamysterium. Bemerkenswert ist seine wissenschaftliche Werkstatt. Die ausgedehnten und tiefschürfenden Vorlegungen der Zeugnisse der nachapostolischen Kirche aus den ersten drei Jahrhunderten, zeichnet das klare Bild der Paschafeiern am Anfang des Christentums. Es war nicht nur die Akzentuierung des Leidens oder der Auferstehung des Herrn, sondern eine Gesamtschau aller Ereignisse, die man durch das Prisma des Mysteriums sehen konnte. Die Neuheit und der charakteristische Riss in den Theologischen Ansichten von Odo Casel – betreffend des Paschamysteriums – war, dass er die analogischen Elemente zwischen dem Christentum und der heidnischen Mysterien zu finden versuchte. Er wollte aber nicht zeigen, dass das Christentum die Erfüllung der heidnischen Ideen ist, sondern, es steht im Mittelpunkt der ganzen Weltgeschichte.
Źródło:
Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne; 2010, 1; 185-204
2082-8586
Pojawia się w:
Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wielkopostne itinerarium chrzcielne w przepowiadaniu homilijnym
The Lent Itinerary of Baptismal Rediscovery in Homiletic Preaching
Autorzy:
Dyk, Stanisław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/32068943.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Lekcjonarz
cykl liturgiczny A
Wielki Post
chrzest
przepowiadanie homilijne
Lectionary
liturgical cycle A
Lent
baptism
homiletic preaching
Opis:
Wielkopostny cykl liturgiczny A ma charakter chrzcielny. Niedzielne czytania Lekcjonarza tego okresu zostały tak dobrane, aby stopniowo wprowadzać uczestników liturgii w zrozumienie i aktualizację różnych momentów i treści chrztu. Celebracje liturgiczne poszczególnych niedziel umożliwiają ponowne przeżycie i odnowienie różnych aspektów obrzędu chrztu. Celem przepowiadania homilijnego w tym okresie jest doprowadzenie wiernych do przyswojenia sobie rzeczywistości, którą otrzymali na chrzcie świętym oraz do podporządkowania swego życia chrzcielnej duchowości. W ten sposób będą oni mogli z całą świadomością i odpowiedzialnością odnowić przyrzeczenia chrzcielne podczas celebracji Wigilii Paschalnej.
Liturgical cycle A for the Lent makes an overt reference to baptism. The Sunday readings in that period are collected and organized in such a way as to gradually introduce the participants of the liturgy into the understanding and constant redefinition of the whole variety of aspects and meanings of baptism. The liturgical celebrations of the subsequent Sundays allow the faithful to re-experience and renew their comprehension of various aspects of the baptismal rite. The aim of homiletic preaching in this period is to help the faithful to deepen their understanding of the reality of which they became part through baptism and to make their life comply with the demands of baptismal spirituality. In this way, they will be able to renew their baptismal vows with full awareness and accountability during the celebration of the Easter Vigil.
Źródło:
Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne; 2013, 4; 193-208
2082-8586
Pojawia się w:
Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uniwersalno-teologalny wymiar muzyki i śpiewu w ujęciu Benedykta XVI
Universal and Theological Character of the instrumental and vocal Music in the Teaching of Benedict XVI
Autorzy:
Warzeszak, Józef
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2232933.pdf
Data publikacji:
2020-12-30
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
Benedict XVI
music
singing
universal
theological
sacral
liturgical
via pulchritudinis
Chrisitian European Culture
Benedykt XVI
muzyka i śpiew
uniwersalny i teologalny
sakralny
liturgiczny
chrześcijańska kultura europejska
Opis:
Niniejszy artykuł został napisany głównie w oparciu o liczne przemówienia Benedykta XVI z okazji ofiarowanych mu koncertów wielkiej muzyki światowej. Wyłania się z nich obraz papieża jako wielkiego miłośnika i znawcy tej dziedziny. W jego komentarzach i wypowiedziach muzykologicznych wybijają się dwie podstawowe cechy muzyki i śpiewu: charakter uniwersalny oraz charakter teologalny. Uniwersalny, ponieważ odsyła słuchacza ku sprawom nieprzemijającym, ponadnarodowym, ponadkulturowym. Te aspekty starano się wydobyć z papieskich przemówień w pierwszej części artykułu. Jednak to zorientowanie muzyki i śpiewu ku temu, co uniwersalne, nie jest u Benedykta XVI ukierunkowaniem ku jakiemuś czystemu abstrakcjonizmowi, jakiejś pustce egzystencjalnej, lecz jest ukierunkowaniem teologalnym, tzn. ku Stwórcy piękna kosmosu, ale i piękna artystycznego, w tym muzycznego, Dawcy talentów tworzących piękno, a równocześnie ku Bogu‑Człowiekowi, który objawił się jako Miłość osobowa. Muzyka i śpiew umożliwiają poszukiwanie Boga i zarazem kontemplację tajemnic Jego istnienia i działania zbawczego. W przekonaniu papieża nie da się oddzielić wymiaru uniwersalnego od teologalnego; w jego nauczaniu nawzajem się przenikają.
This article was written mainly on the basis of numerous pope’s Benedict XVI speeches given on the occasion of over 40 of the great world music concerts offered to him. From them emerges an image of the pope as a great lover and expert in this field. In his comments he had presented the context in which the work performed by the orchestra or choir was created, the composer’s intentions, what thoughts he contained and by what musical discourse he expressed them. One can also see his great sensitivity to the performed music, he was able to see what the conductor with the orchestra and choir intended to express and he was able to appreciate the masterly original performance. He could also experience this music; it was able to move his emotions, penetrate his heart and move his spirit. Thanks to this, music was reviving his everyday life and giving to it a festive and sublime character.In the musicological comments and statements of the pope, two basic features of music and singing stand out: universal character and theological character. Universal, because music is not – as he said – an accidental combination of sounds, but has a beauty, depth, message that sends the listener above the present, above materiality, raises up the spirit to matters of everlasting, timeless, supranational, supracultural. And these aspects were tried to be extracted from the papal speeches in the first part of the article.However, this orientation of music and singing towards the universal is not Benedict’s XVI orientation towards some pure abstractionism, towards some existential emptiness, but it is theologically oriented, i.e. towards Truth, Goodness, Personal Beauty, towards Someone Transcendent, Someone distant, towards the Creator of the beauty of the cosmos, but also artistic beauty, including music, towards the Giver of the talents who create beauty, and at the same time towards God who is close, God‑Man, Christ, who revealed himself as Personal Love. Music and singing make possible search for God and at the same time contemplation of the mysteries of his existence and saving action. According to the pope’s idea, the universal and theological dimensions cannot be separated; in his teaching they interpenetrate each other.An important element of the pope’s teaching about music and singing is to make the recipients aware of the evangelical roots and the Christian nature of the Western civilization. The meeting with God - Love was throughout the history of the Western Europe a source of music and singing: love for God and the will to worship him were the spiritus movens of the great musical works in which the Western Europe boasts. These issues are focused in the second part of this article, where based on the specific works are pointed these roots. There is also presented Benedict’s description of the essence of the Church music, the path of beauty to God, the role of music and singing in conversion and strengthening the faith in emphasizing of the salvific events, in expressing love for the creatures and the Creator, in intensifying the zeal of prayer. Besides, there is presented the importance of the sacred music and liturgical singing and at the end the organ music – as the crowning achievement of the music of all instruments. Thus, this article attempts to present holistically the musicological issues raised in the papal speeches, giving generally a rich and systematized image.
Źródło:
Pro Musica Sacra; 2020, 18; 65-115
2083-4039
Pojawia się w:
Pro Musica Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Typologia formuł melodycznych staroruskiego śpiewu cerkiewnego na przykładzie dogmatyka tonu szóstego z XVI-w. Irmologionów neumatycznych redakcji halickiej
Typology of melodic formulas of Old Russian church singing on the example of the dogmatic of the sixth tone from the 16th-century neumatic Irmologions of the Halych editorial office
Autorzy:
Sawicki, Daniel
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/969660.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Towarzystwo Nauki i Kultury Libra
Tematy:
śpiew liturgiczny kościoła prawosławnego
muzyka cerkiewna
irmologion
Rzeczpospolita
ziemia halicka
liturgical singing of the Orthodox Church
Orthodox church music
the Polish-Lithuanian Commonwealth
the land of Halych
литургическое пение Православной Церкви
церковная музыка
Ирмологион
Речь Посполита
земля Галицкая
Opis:
В этой работе автор продолжает изучение функционирования мелодических формул в древнерусских мелодиях догматиков. На этот раз автор сосредоточился на догматике шестого тона, взятого из Лавровского Ирмологиона XVI века. Кроме того, автор использовал другие источники того периода, как западнорусские, так и московские. В ходе исследования автор показал, что между мелодией догматика шестого тона и литургическим текстом существует тесная связь. Более того, проведенное исследование показало, что структура мелодии догматика шестого тона и подбор мелодических формул, несмотря на время, существенно не изменились.
Źródło:
Wschodni Rocznik Humanistyczny; 2020, XVII, 2; 181-197
1731-982X
Pojawia się w:
Wschodni Rocznik Humanistyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tradycje śpiewania psalmów 140, 141, 129 oraz 116 funkcjonujące na południowo-zachodniej Rusi na przykładzie wybranych Irmologionów z XVI-XVIII wieku
Традиции пения псалмов 140, 141, 129 и 116 существующая на юго-западе Руси на примере избранных ирмологий XVI-XVIII веков
Autorzy:
Sawicki, Daniel
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/969743.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Towarzystwo Nauki i Kultury Libra
Tematy:
Prawosławie
irmologion
śpiew liturgiczny kościoła prawosławnego
muzyka cerkiewna
znamienny śpiew
Orthodox church
liturgical singing of the Orthodox Church
Orthodox church music
znamenny chant
Православная церковь
ирмологий
литургическое пение православной церкви
православная церковная музыка
Знаменное пение
Opis:
В этом исследовании автор обсуждает происхождение и принципы исполнения вечерних псалмов 140, 141, 129 и 116: Господь, я призываю Тебя (гр. κεκραγάρια сцс. воззвахи). Автор указывает на три традиции выполнения этих псалмов, функционирующие на территории современной Беларуси и Украины в период с 16 по 18 века, в частности, русскую, болгарскую и греческую. Автор посвятил много места русской традиции, которую он обсуждает на основе ирмологии Лаврова XVI века. В ходе исследования автор указывает на многочисленные связи между двумя традициями древнерусского церковного пения, в частности московским и западнорусским. Автор опирается на глубокую привязанность певцов к певческой традиции Киевской Руси и в то же время на их восприимчивость к тенденциям других православных стран
Źródło:
Wschodni Rocznik Humanistyczny; 2019, XVI, 3; 83-106
1731-982X
Pojawia się w:
Wschodni Rocznik Humanistyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tradycja religijna w utworach emigracyjnych Iwana Szmielowa (Rok Pański, Pielgrzymka)
Религиозная традиция в эмиграционных произведениях Ивана Шмелева (Лето Господне, Богомолье)
Autorzy:
Sidor, Monika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1953917.pdf
Data publikacji:
2004
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
pielgrzymka
ikona
kalendarz liturgiczny
Matka Boska
Matka-Wilgotna Ziemia
pilgrimage
icon
Liturgical calendar
Mother of God
Mother-the Humid Earth
Opis:
Статья посвящена изучению некоторых элементов религиозных обрядов и обычаев в дилогии Ивана Шмелева, написанной в эмиграции, в состав которой вошли романа: Лето Господне и Богомолье. Автор работы, напоминая о самых важных моментах жизни и творчества писателя доэмиграционного периода, соглашается с теми исследователями, кто утверждает, что религиозная тематика занимает особо значительное место в произведениях Шмелева. Исследованная дилогия представляет много религиозных традициий, которые помогают определить главные черты русской народной веры. Шмелев обращает внимание на личное отношение к Богу, непосредственное понимание мистического присутствия святости в иконах, а также ощущение близости Христа и Богародицы. Автор статьи приходит к выводу, что предстваленные Шмелевым примеры отношения к религиозным традициям подчеркивают значение православия для народного самоопределения человека и отражают тенденцию идеализации России и русского народа, часто выступающую в творчестве писателей-эмигрантов.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 7; 77-91
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Wkład opactwa Maria Laach w działalność ruchu liturgicznego do wybuchu II wojny światowej
The Contribution of Maria Laach Abbey into the Liturgical Movement to The Outbreak of World War II
Autorzy:
Mieczkowski, Janusz Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/585200.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
Słowa klucze: Opactwo Maria Laach, benedyktyni, ruch liturgiczny, formacja liturgiczna, Ildefons Herwegen OSB, Odo Casel OSB.
Keywords: Maria Laach Abbey, Benedictines, Liturgical Movement, Liturgical Formation, Ildefons Herwegen OSB, Odo Casel OSB
Opis:
The Contribution of Maria Laach Abbey into the Liturgical Movement to The Outbreak of World War II In the early twentieth century, the Benedictine abbey Maria Laach in Germany began to play a decisive role in the European liturgical movement. The long-time abbot (1913-46) Ildefons Herwegen, who encouraged the monks to the apostolate and liturgical studies, contributed to this. The abbey emphasized the beautiful celebration of the liturgy to which the monks prepared liturgical conferences. The liturgical formation included clergy, academic circles, youth and lay Catholics. Scientific research on the history and theology of the liturgy was conducted there. A special achievement was the mystery theology developed by O. Casel. The abbey also carried out liturgical experiments, which became the basis of post-conciliar liturgical reform. The abbey also ran publishing. The most important publications are the journal Jahrbuch für Liturgiewissenschaft and the publishing series Ecclesia orans.
Wkład opactwa Maria Laach w działalność ruchu liturgicznego do wybuchu II wojny światowej W początkach XX wieku benedyktyńskie opactwo Maria Laach w Niemczech zaczęło ogrywać decydującą rolę w europejskim ruchu liturgicznym. Przyczynił się do tego długoletni opat (1913-46) Ildefons Herwegen, który zachęcił mnichów do apostolatu i studiów liturgicznych. W opactwie kładziono nacisk na piękne sprawowanie liturgii, do której mnichów przygotowywały konferencje liturgiczne. Formacją liturgiczną objęto duchowieństwo, środowiska akademickie, młodzież oraz świeckich katolików. Prowadzono tam badania naukowe dotyczące historii i teologii liturgii. Szczególnym osiągnięciem była wypracowana przez Odo Casela teologia misteryjna. W opactwie przeprowadzono także eksperymenty liturgiczne, które stały się podstawą posoborowej reformy liturgicznej. Opactwo prowadziło także działalność wydawniczą. Najważniejsze wydawnictwa to czasopismo Jahrbuch für Liturgiewissenschaft oraz seria wydawnicza Ecclesia orans.
Źródło:
Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars; 2020, 55, 1; 125-148
1234-4214
Pojawia się w:
Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Post-Vatican II Roman Missal in English: A Preliminary Comparison of Two English Translations
Autorzy:
Pskit, Wiktor
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1795841.pdf
Data publikacji:
2019-11-05
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Mszał Rzymski; język liturgiczny; język hieratyczny; przekład angielski
Roman Missal; liturgical language; hieratic language; English translation
Opis:
Mszał Rzymski w języku angielskim po Soborze Watykańskim II: Wstępna analiza porównawcza dwóch angielskich przekładów Po Vaticanum II doszło do istotnych zmian w obrzędach Mszy św. sprawowanej według rytu rzymskiego. Należy do nich z pewnością odejście od łaciny i przejście na języki narodowe w liturgii. Jeśli chodzi o warstwę werbalną to, w pierwszym rzędzie, doszło do znacznej redukcji ilościowej tekstów liturgicznych (w porównaniu to tekstów sprzed reformy liturgicznej po Soborze Watykańskim II). Drugi wymiar zmiany na płaszczyźnie językowej – będący w pewnej mierze konsekwencją odejścia od uniwersalizmu łaciny – to daleko posunięte rozbieżności między oryginalnym tekstem, tzw. editio typica, zreformowanego Mszału Rzymskiego (1969/1970) a jego tłumaczeniami na niektóre spośród języków narodowych (np. angielski, niemiecki). W niniejszym opracowaniu omówione są wybrane fragmenty tekstów mszalnych wskazujące na różnice między dwoma przekładami angielskimi, tj. wersją z 1973 r. (będącą w użyciu przez prawie 40 lat) oraz nowym tłumaczeniem z 2010 r. Analiza ma charakter wstępnego badania i skupia się na różnicach leksykalnych, morfologicznych i składniowych. Nawet tak wyrywkowe porównanie pozwala dostrzec dwie rozbieżne tendencje w podejściu do przekładu tekstów na potrzeby kultu chrześcijańskiego, skutkujące tekstami, które w istotnej mierze różnią się pod względem treści, stylu i emfazy.
Following the Second Vatican Council the Roman Catholic liturgy has undergone significant changes. One of them is the shift towards the vernacular as the language of liturgy. First of all, the post-conciliar liturgical reform resulted in a considerable reduction in liturgical texts. Secondly, the shift towards the vernacular entailed further changes, including substantial departure of some translations (e.g. English or German) from the original Latin text of the socalled editio typica of Paul VI’s Missal. This paper is concerned with the differences between the two English translations of the postconciliar Roman Missal (1969/1970), i.e. the 1973 version and the currently used 2010 translation. The analysis has a preliminary character as it deals with selected parts of the Roman Missal in English. The paper focuses on the major differences at the levels of lexis and grammatical structure and it seeks to demonstrate how two radically opposing approaches to the translation of the language of worship contribute to the emergence of texts that significantly differ in their content, style and emphasis.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2019, 67, 11; 47-60
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Durand Computus in Book VIII Rationale divinorum officiorum
Autorzy:
Turkiewicz, Natalia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/33336438.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Guillame Durand
medieval chronology
computus
Paschal reckoning
liturgical time
Durandus
chronologia średniowieczna
komput
rachuba paschalna
czas liturgiczny
Opis:
Zasadniczym zadaniem opracowania jest przedstawienie narzędzi komputystycznych, którymi posługiwał się Durandus. Czas jego aktywności naukowej przypada na wczesny okres rozwoju komputystyki, kiedy poszczególni komputyści opierali swoje prace na różnych elementach komputu, odwołując się do Dionizego Małego, Izydora z Sewilli, Bedy Czcigodnego czy Aleksandra z Villa Dei. Celem niniejszego opracowania jest również analiza i diagnoza algorytmu rachuby Durandusa oraz jego oryginalności w materii komputystycznej. Opracowanie Durandusa nawiązuje do ujęć wcześniejszych komputystów, a jego oryginalność polega na doborze treści. Niektóre zagadnienia chronologiczne prezentuje obszernie (jak cykl 19-letni czy miesiące). Inne natomiast tylko sygnalizuje (jak zagadnienie konkurent czy claves terminorum, które wymagały rozwinięcia w treści artykułu). Zwięzła koncepcja komputu kościelnego zawarta w Rationale divinorum officiorum nawiązuje w treści do ustaleń komputystów rzymskiej rachuby Wielkanocy. Jego traktat, mimo że określający zasady postępowania w kwestiach liturgicznych, ugruntowuje i upowszechnia przejęty od poprzedników rzymski system rachuby paschalnej, a także definiuje komput kościelny jako istotny element funkcjonowania prawa kanonicznego.  
The main task of the study is to present the computational tools used by Durandus. The time of his scientific activity falls on the early period of computation development, and individual computists based their work on various elements of the computus, referring to Dionysius, Isidore of Seville, Bede the Venerable or Alexander of Villedieu (d. 1240). The aim of this study is also to analyse and diagnose the Durandus calculation algorithm and its originality in the computistic matter. Durandus’ study refers to the works of earlier commputists, and its originality lies in the selection of content. Some chronological issues are presented extensively (such as a 19-year cycle or months). Others, however, are only signalled in his work (such as the issue of concurrents or claves terminorum, which needed to be developed in the content of the article). The concise concept of the ecclesiastical computus contained in the Rationale divinorum officiorum refers in its content to the findings of the computists of the Roman calculation of Easter. His treatise, although setting out the rules of conduct in liturgical matters, strengthens and popularizes the Roman system of Paschal calculus adopted from its predecessors, and also defines the Church computus as an important element of the functioning of canon law.
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2023, 120; 489-508
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Chronology of Augustine’s "Tractatus in Iohannis Evangelium" 1–16 and "Enarrationes in Psalmos" 119–133 Revisited
Autorzy:
Andokova, Marcela
Horka, Robert
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/947694.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Augustine
liturgical time
liturgy
dies sanguinis
chronology
Tractatus in Iohannis Evangelium
Enarrationes in Psalmos
Augustyn
czas liturgiczny
liturgia
dzieła Augustyna
chronologia
Opis:
In the year 2002 Milewski published an article devoted to the current state of research concerning Augustine’s Commentary on the Gospel of John where, among other topics, he reports on the state of research in the chronology of this work by Augustine, and after a brief summary of the latest solutions proposed by prominent Augustinian scholars he concludes that the history of the Tractates’ composition calls for a careful appreciation of their development and appearance over the course of Augustine’s busy episcopate and in relation to his other pastoral endeavours. This study therefore serves as the point of departure for our present article in which we would like to contribute to the recently proposed solution to certain questions related to the chronology of the two series of Augustine’s homilies, i.e. Tractatus in Iohannis Evangelium 1-16 and Enarrationes in Psalmos 119-133, especially in those points where the present solutions appear to be rather vague. Hence, our analysis concerns primarily the division of Tractates 1-12 and 13-16 made by Le Landais, and consequently accepted by all later scholars. Moreover, it focuses on some key points of the chronology: the dating of Tractate 7 at a pagan festival, the so-called dies sanguinis, proposed by La Bonnardière, then the synchronization of Tractates 1-16 with the parallel series of Enarrationes in Psalmos 119-133, and, finally, the re-evaluation of the year of the delivery of both series of homilies, dated between the years 406/407 or 407/408. Our argumentation is based, first and foremost, on the principle similar topic means similar liturgical time thanks to which we can place Tractates 10-12 of the Commentary on John’s Gospel right before the beginning of the Lenten season. Consequently, it enables us to include Tractates 13-16 in Augustine’s preaching activity during the Lenten season until as late as the beginning of the Easter Octave. In addition, if we admit that Tractate 7 was not delivered on the so-called dies sanguinis feast related to the rites of Cybele and Attis but on the occassion of another unknown local festival of an aitiological myth in Hippo Regius, we do not need to place it on the 24th of March as La Bonnardière did. Finally, these findings help us outline the new synchronized chronology of the two series of Augustine’s exegetical homilies for both the years 406/407 and 407/408.
Źródło:
Vox Patrum; 2019, 72; 149-170
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 99

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies