Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "kończyny" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 58
Tytuł:
Zmiany morfologiczne kręgosłupa i szkieletu kończyn dolnych w zespole regresji kaudalnej
Morphological changes in spine and lower limb skeleton in caudal regression syndrome
Autorzy:
Małas, Malwina
Awgul, Sebastian
Uździcki, Artur
Skoczylas, Michał Marian
Sawicki, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/135858.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Wyższa Szkoła Techniczno-Ekonomiczna w Szczecinie
Tematy:
zespół regresji kaudalnej
kręgosłup
szkielet kończyny dolnej
radiologia
caudal regression syndrome
spine
lower limb skeleton
radiology
Opis:
Wstęp i cele: Zespół regresji kaudalnej charakteryzuje się występowaniem zmian w budowie kości i zaburzeń struktur miękkotkankowych. Niewielka częstość występowania tego zespołu skłania do analizy poszczególnych opisów przypadków w odniesieniu do prac uogólniających. Materiał i metody: W oparciu o wyniki przeglądu piśmiennictwa z ostatnich 25 lat dokonano syntetycznej analizy zmian w budowie kręgosłupa, kości miednicznych i kości części wolnych kończyn dolnych w obrazie zespołu regresji kaudalnej. Wyniki: Do zmian kostnych spotykanych w zespole regresji kaudalnej należą m.in. agenezja kręgów, rozszczep kręgosłupa, odwrócenie kifozy krzyżowej, zniekształcenie miednicy, skrócenie kości udowej i stopa końsko-szpotawa. Inne zmiany o istotnym znaczeniu klinicznym to np. dysplazja stawów biodrowych i przykurcze stawów kończyn. Wniosek: Zmiany kostne w zespole regresji kaudalnej cechują się znaczną różnorodnością, osobniczą zmiennością oraz współistnieniem zmian stawów i struktur miękkotkankowych a standardowe medyczne techniki obrazowania umożliwiają ich wykrywanie i monitorowanie.
Introduction and aim: Caudal regression syndrome is characterized by changes in bones and disturbances in soft tissue structures. The low incidence of this syndrome prompts the analysis of individual case reports in relation to generalizing works. Material and methods: Based on the results of a review of the literature in the last 25 years, a synthetic analysis of the changes in the structure of the spine, the hip bones and bones of the free parts of the lower extremities in the picture of caudal regression syndrome has been carried out. Results: Bone changes observed in caudal regression syndrome include: agenesis of the vertebrae, spina bifida, reversal of the sacral kyphosis, pelvic deformities, shortening of the femur and clubfoot. Other changes of significant clinical significance are, for example, the hip dysplasia and the limb joint contractures. Conclusion: Bone changes in caudal regression syndrome are characterized by considerable diversity, individual variability and coexistence of changes in joints and soft tissue structures, and standard medical imaging techniques enable their detection and monitoring.
Źródło:
Problemy Nauk Stosowanych; 2018, 9; 171-174
2300-6110
Pojawia się w:
Problemy Nauk Stosowanych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zmiany mocy i skoczności u siatkarek w okresie przygotowawczym
Changes of power and jumping skill in female volleyball players during preparatory period
Autorzy:
Lipińska, M.
Michalski, R.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/99226.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Politechnika Śląska. Katedra Biomechatroniki
Tematy:
kończyny dolne
siła mięśni
wyskok CMJ
wyskok BCMJ
siatkówka kobiet
lower limbs
muscle force
CMJ jump
BCMJ jump
women's volleyball
Opis:
Celem pracy było określenie zmian mocy kończyn dolnych i wysokości uniesienia środka masy ciała mierzonych w wyskokach CMJ i BCMJ na platformie dynamometrycznej u siatkarek w okresie przygotowawczym. W badaniach uczestniczyło 14 siatkarek. Pomiar mocy kończyn dolnych i wysokości uniesienia środka masy ciała przeprowadzono na platformie dynamometrycznej. Moc maksymalna uległa nieistotnemu zwiększeniu o 6,3% w CMJ i zmniejszeniu o 4,1% w BCMJ podczas gdy wysokość uniesienia środka masy ciała nie uległa zmianie w CMJ i zwiększyła się istotnie o 4,7% w BCMJ.
The aim of this study was to determine the changes of power of lower limbs and height of rise of the body mass center at CMJ and BCMJ jumps on the dynamometric platform of female volleyball players during preparatory period. Fourteen female volleyball players took part in this study. The measurement of lower limb power and height of rise of the body mass center was carried out on a dynamometric platform. Maximal power has nonsignificantly increased by 6.3% in CMJ, and decreased by 4.1% in BCMJ while height of rise of the body mass centre did not change in the CMJ and increased significantly by 4.7% in BCMJ.
Źródło:
Aktualne Problemy Biomechaniki; 2011, 5; 75-80
1898-763X
Pojawia się w:
Aktualne Problemy Biomechaniki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ Nordic Walking na czynność układu żylnego kończyn dolnych u słuchaczek Uniwersytetu Trzeciego Wieku
Effects of Nordic Walking on the lower-limb venous system in Third Age University students
Autorzy:
Jasiński, R.
Turek, J.
Rudzińska, E.
Dąbrowska, G.
Skrzek, A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/261125.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Politechnika Wrocławska. Wydział Podstawowych Problemów Techniki. Katedra Inżynierii Biomedycznej
Tematy:
Nordic Walking
aktywność fizyczna
choroby układu żylnego
kończyny dolne
physical activity
venous disorders
lower limb
Opis:
W pracy podjęto próbę odpowiedzi na pytania dotyczące wpływu Nordic Walking na pracę pompy mięśniowej kończyn dolnych oraz czas wypełniania się żył krwią, a także zbadania, czy istnieją istotne różnice w omawianych parametrach u osób trenujących Nordic Walking w porównaniu z nietrenującymi. Badaniem objęto grupę 30 kobiet (średnia wieku 61,6 lat). Grupę badaną stanowiło 15 kobiet z Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Uniwersytecie Wrocławskim, trenujących Nordic Walking. 15-osobową grupę kontrolną natomiast stanowiły kobiety pracujące przewlekle w pozycji siedzącej, w administracji, nieuprawiające aktywności ruchowej. W celu dokonania diagnostyki układu żylnego kończyn dolnych przeprowadzono badania fotopletyzmograficzne kończyn dolnych za pomocą aparatu Rheo Dopplex II PPG firmy Huntleigh Diagnostisc (Wielka Brytania). Mierzono parametry przepływu żylnego tj. pracę pompy żylnej – VP (ang. Venous Pump) oraz czas wypełniania się żył krwią – RT (ang. Refilling Time). Do opracowania statystyki wykorzystano program STATISTICA 10, stosując test t-Studenta dla grup niezależnych. Wyniki badań wskazują na istniejące różnice w obrazie dynamiki odpływu krwi z kończyn dolnych u kobiet trenujących i nietrenujących Nordic Walking, przemawiając na korzyść grupy aktywnej fizycznie.
The goal of this research was to assess the influence of physical activity on women representing the University of Third Age. The Nordic Walking as the physical activity was examined, whereas venous blood flow in the lower limbs, was measured. The assess the Nordic Walking impact on both: the muscle pump of lower limbs and the time when veins are filled with blood. The research group consisted of has thirty women, mean age 61.6. Half of them (active group) were representing the University of Third Age (linked to the University of Wroclaw), whereas the other half were women, office workers, not training Nordic Walking. The photoplethysmographic examination of lower limbs, were performed by means of Rheo Dopplex II PPG apparatus (UK). The parameters of venous flow, including the work of VP (Venous Pump) and the venous blood RT (Refilling Time), were measured. The analysis exploited the STATISTICA 10 software. For the independent class, the t-Student test was utilized. It was shown that the dynamics of the blood outflow from the lower limb is different in these two groups, pointing out the benefits of the physically activity in terms of Nordic Walking.
Źródło:
Acta Bio-Optica et Informatica Medica. Inżynieria Biomedyczna; 2014, 20, 1; 39-49
1234-5563
Pojawia się w:
Acta Bio-Optica et Informatica Medica. Inżynieria Biomedyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Urazy ręki u pacjentów z obrażeniami wielonarządowymi
Autorzy:
Żyluk, Andrzej
Fliciński, Filip
Pakulski, Cezary
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1391648.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
epidemiologia
uraz kończyny górnej
uraz wielonarządowy
Opis:
Urazy ręki i przedramienia są stosunkowo rzadkie u pacjentów z obrażeniami wielonarządowymi; ich częstotliwość jest szacowana na ok. 2–5%. Zwykle nie stanowią zagrożenia życia i dlatego są traktowane jako drugorzędne, ustępując miejsca poważniejszym obrażeniom innych okolic ciała. Jednak powinny one być leczone niezwłocznie po ustabilizowaniu stanu pacjentów, ponieważ zbyt późne ich zaopatrzenie może skutkować poważną dysfunkcją ręki. Celem pracy była analiza częstotliwości występowania, spektrum i metod leczenia urazów przedramienia i ręki wśród pacjentów Centrum Leczenia Urazów Wielonarządowych (CLUW) SPSK 1 w Szczecinie przez 4 lata. Materiał badawczy stanowiły dane medyczne 17 chorych, 11 mężczyzn (65%) i 6 kobiet (35%), w wieku śr. 34 lat (zakres 19–62) leczonych w CLUW, którzy dodatkowo mieli uraz ręki i/lub przedramienia. Najczęstszą składową urazu wielonarządowego, któremu towarzyszył uraz ręki, były: złamania dużych kości (kręgosłup, miednica i kończyny) – 12 przypadków (70%), urazy klatki piersiowej – 11 (65%), twarzoczaszki – 9 (53%), czaszkowo-mózgowe – 8 (47%) i brzucha – 4 (29%). Najczęstszym urazem kończyny górnej było złamanie dalszego końca kości promieniowej – 9 chorych (53%). Dwie chore doznały rozległego zmiażdżenia z oskalpowaniem kończyny górnej, który to uraz był głównym powodem przyjęcia do CLUW. Dziewięciu chorych wymagało leczenia operacyjnego, najczęściej zespolenia kości promieniowej płytką. Wszyscy pacjenci przeżyli. W pracy podkreślono zasadność prawidłowego zaopatrzenia urazów ręki niezwłocznie po ustabilizowaniu stanu chorego z obrażeniem wielonarządowym.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2021, 93, 4; 21-27
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The use of hyperbaric oxygenation in postoperative treatment of obliterating arterial disease of the lower extremities undergoing vascular reconstructive surgery
Zastosowanie tlenoterapii hiperbarycznej w pooperacyjnym leczeniu choroby zarostowych tętnic kończyn dolnych po operacji rekonstrukcji naczyniowej
Autorzy:
Oliynyk, O.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2053992.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Akademia Bialska Nauk Stosowanych im. Jana Pawła II w Białej Podlaskiej
Tematy:
lower extremities
hyperbaric oxygenation
arteries
obliterating diseases
kończyny dolne
tlenoterapia hiperbaryczna
tętnice
choroby zarostowe
Opis:
Background. Hyperbaric oxygenation is successfully used in the treatment of many diseases accompanied by hypoxia. The purpose of this work was to study the oxygen balance in patients with obliterating arterial disease of the lower extremities who received hyperbaric oxygen along with usual therapy following reconstructive vascular surgery. Material and methods. 18 patients with obliterating arterial disease of the lower extremities were studied. Measurements were taken using gasometry and tetrapolar rheography. On the basis of arterial blood oximetry data and cardiac output indicators, determined reographically, volumetric indexes of delivery and consumption of the oxygen by the body and the volume of intrapulmonary bypass of blood were calculated. Results. Inclusion of hyperbaric oxygenation as five 45-minute sessions at a pressure of 1.5 atm in the postoperative intensive care of patients with obliterating arterial disease of the lower extremities, undergoing reconstructive vascular surgery, was found to lead to significant improvements in the oxygen balance of the body, increasing the oxygen transport capacity of the blood, increasing the physiological reserve of organs and systems of the body and aligning of the metabolic processes of the tissues. Conclusions. Hyperbaric oxygenation can be successfully used in the postoperative treatment of patients with obliterating arterial diseases of the lower extremities undergoing vascular reconstructive surgery
Wprowadzenie. Tlenoterapia hiperbaryczna jest skuteczną terapią wielu chorób, którym towarzyszy hipoksja. Celem niniejszej pracy jest zbadanie bilansu tlenowego u pacjentów z chorobami zarostowymi tętnic kończyn dolnych, którzy oprócz standardowej terapii po operacji rekonstrukcji naczyniowej zostali poddani tlenoterapii hiperbarycznej. Materiał i metody. Przebadano 18 pacjentów z chorobami zarostowymi tętnic dolnych za pomocą gazometrii i reografii tetrapolarnej. Na podstawie danych oksymetrycznych i frakcji wyrzutowej serca określonej reograficznie obliczono wskaźniki objętości tlenu zarówno dostarczanego, jak i zużywanego przez ciało oraz objętość śródpłucnego przecieku krwi. Wyniki. Włączenie tlenoterapii hiperbarycznej w formie pięciu czterdziestopięciominutowych sesji z ciśnieniem o wartości 1,5 atmosfery do pooperacyjnej intensywnej terapii pacjentów z chorobami zarostowymi kończyn dolnych, którzy zostali poddani operacjom rekonstrukcyjnym tętnic, prowadzi do znacznej poprawy bilansu tlenowego ciała, zwiększenia objętości transportu tlenu we krwi, zwiększenia fizjologicznej rezerwy organów i układów oraz koniunkcji procesów metabolicznych tkanek. Wnioski. Tlenoterapia hiperbaryczna może być skutecznie stosowana w terapii pooperacyjnej pacjentów z chorobami zarostowych tętnic kończyn dolnych po operacji rekonstrukcji naczyniowej.
Źródło:
Health Problems of Civilization; 2020, 14, 4; 283-288
2353-6942
2354-0265
Pojawia się w:
Health Problems of Civilization
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Research on Exoskeletons with Focus on the Locomotion Support
Badania nad egzoszkieletami zorientowane na wspomaganie czynności ruchowych
Autorzy:
Wang, Jikun
Lyu, Linwei
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/276835.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Sieć Badawcza Łukasiewicz - Przemysłowy Instytut Automatyki i Pomiarów
Tematy:
lower limb exoskeleton
EMG
gait analysis
egzoszkielet kończyny dolnej
analiza chodu
Opis:
This paper summarizes the research on exoskeletons focusing on locomotion support and presenting their general features including the general control approaches. The major fields of exoskeleton applications are focused, namely the military and medical fields. The results of our research on muscles activation during human walking are shortly described. The current developmental trends are outlined in the conclusions part.
W niniejszym artykule podsumowano wyniki badań przeprowadzonych nad egzoszkieletami przeznaczonymi do wspomagania czynności ruchowych. Przedstawiono ich główne cechy, a także główne podejścia ich sterowania. Podstawowymi obszarami użycia egzoszkieletów są zastosowania wojskowe i medyczne. Opisano zwięźle wyniki badań nad aktywacją mięśni podczas chodzenia przez człowieka. Obecne trendy rozwojowe przedstawiono w podsumowaniu.
Źródło:
Pomiary Automatyka Robotyka; 2020, 24, 2; 17-22
1427-9126
Pojawia się w:
Pomiary Automatyka Robotyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The growth outcome of calcaneus reconstruction at skeletal maturity using a vascularized iliac-crest graft flap. A 3-year-old’s case
Rekonstrukcja kości piętowej u 3-letniego dziecka za pomocą unaczynionego płata z grzebienia kości biodrowej – wynik po 13. latach jako opis przypadku
Autorzy:
Journeau, Pierre
Azzori, Niels
Karabay, Ulvi
Mido, François-Gabriel
Barbary, Stéphane
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2191555.pdf
Data publikacji:
2022-06-30
Wydawca:
Wydawnictwo Exemplum
Tematy:
limb reconstruction
vascularized graft
rekonstrukcja kończyny
przeszczep unaczyniony
Opis:
The reconstruction of very distal tissue loss of the lower limb requires coverage of the noble structures of the foot’s plantar face (blood vessels, nerves, tendons…) and rebuilding the sole to allow walking. We report the case of a 3 year-old patient, the victim of a lawn mower accident, with mutilation of both feet, and describe the results of the left foot’s reconstruction, at a 17-year follow-up, made of a free vascularized latissimus dorsi flap and a vascularized iliac-crest flap, osteocutaneous composite, including a growth plate.
Rekonstrukcja dystalnego ubytku tkanek miękkich kończyny dolnej wymaga pokrycia tkankami miękkimi dobrej jakości części podeszwowej stopy (naczynia krwionośne, nerwy, ścięgna...) celem odbudowy, aby umożliwić chód. Przedstawiamy przypadek 3-letniego pacjenta, ofiary wypadku w czasie pracy z kosiarką, z okaleczeniem obu stóp i opisujemy wyniki rekonstrukcji lewej stopy po 17 latach od operacji. Do zabiegu wykorzystaliśmy wolny unaczyniony płat z mięśnia najszerszego grzbietu i unaczyniony płat z grzebienia kości biodrowej. Użyty do zabiegu kompozyt kostno-skórny zawierał fragment chrząstki wzrostowej.
Źródło:
Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska; 2022, 87, 2; 73-77
0009-479X
2956-4719
Pojawia się w:
Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Effects of Co-ordinating Postures With Shoulder and Elbow Flexion Angles on Maximum Grip Strength and Upper-Limb Muscle Activity in Standing and Sitting Postures
Autorzy:
Kong, Y. K.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/90234.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Centralny Instytut Ochrony Pracy
Tematy:
coordination posture
shoulder and elbow angles
grip strength
EMG
koordynacja postawy
siła uścisku
kończyny górne
Opis:
Eighteen co-ordination postures with shoulder flexion angles (0°, 45° and 90°) and elbow flexion angles (0°, 45° and 90°) in standing and sitting positions were evaluated to identify the effects of co-ordination postures on maximum grip strength and muscle activities of the upper limb in this study. Thirty-nine subjects were recruited and their maximum grip strengths were measured. According to the analysis of grip strength, grip strength was shown to be stronger in a standing posture (297.4 N) than in a sitting posture (274.6 N). In addition, grip strength (293.8 N) at 90° shoulder flexion angle was significantly higher than that at 0° and 45°shoulder angles. There was no statistically significant difference in grip strength from the effects of elbow angles in this study. The results of muscle activities for all muscle groups showed a similar trend with the results of grip strength associated with shoulder angles.
Źródło:
International Journal of Occupational Safety and Ergonomics; 2014, 20, 4; 595-606
1080-3548
Pojawia się w:
International Journal of Occupational Safety and Ergonomics
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sprawling versus parasagittal stance in multituberculate mammals
Odwiedzione czy przystrzalkowe ustawienie konczyn multituberkulatow
Autorzy:
Gambaryan, P.P.
Kielan-Jaworowska, Z.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945779.pdf
Data publikacji:
1997
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
ustawienie konczyn
fauna kopalna
wymieranie gatunkow
skamienialosci
ssaki
Theria
konczyny
osady poznokredowe
Mongolia
kreda
kosci
paleontologia
szkielet
multituberkulaty
Opis:
Celem pracy było przetestowanie dwóch hipotez dotyczących położenia kończyn i sposobu poruszania się wymarłej grupy ssaków- multituberkulatów (wieloguzkowców). Kielan-Jaworowska & Gambaryan (1994) opisali dobrze zachowane szkielety multituberkulatów z osadów późnokredowych Mongolii, zrekonstruowali ich umięśnienie i wyciągneli wniosek, że kończyny multituberkulatów były skierowane na boki (odwiedzione), tak jak u współczesnych gadów i stekowców. Wniosek ten opierał się głównie na analizie budowy kończyn tylnych, w których poprzeczna oś kości piszczelowej jest dłuższa niż podłużna, tak jak u czworonogów o kończynach odwiedzionych, gdy w przypadku kończyn parasagitalnych, dłuższa jest oś podłużna. Drugim argumentem było skierowanie osi stopy nie równolegle do płaszczyzny podłużnej ciała i osi kości piętowej, lecz odwiedzenie jej o 30º od osi kości piętowej, gdy u ssaków o kończynach parasagitalnych oś stopy leży w przedłużeniu osi kości piętowej. Długie wyrostki ościste i poprzeczne kręgów lędźwiowych wskazywały na przystosowanie multituberkulatów do poruszania się asymetrycznymi skokami. Kompletne kości ramienne zachowane u paleoceńskiego multituberkulata z Chin wykazywały skręcenie proksymalnych i dystalnych odcinków w stosunku do siebie, jak u wiekszości czworonogów o odwiedzionych kończynach. Sereno & McKenna (1995) opisali kość ramienną i część szkieletu barkowego multituberkulata z późnej kredy Mongolii. Kość ta nie wykazuje skręcenia, charakterystycznego dla stekowców i współczesnych gadów, w związku z czym autorzy wyciągnęli wniosek, że multituberkulaty miały kończyny parasagitalne (ustawione przystrzałkowo), tak jak współczesne ssaki właściwe, poruszały się podobnie jak oposy, oraz że parasagitalność powstała w ewolucji ssaków tylko raz u wspólnych przodków multituberkulatów i ssaków właściwych. W pracy niniejszej przetestowano obie hipotezyw oparciu o porównania anatomiczne oraz rekonstrukcję ruchów kończyn przednich multituberkulatów. Wykazano że brak skręcenia kości ramiennej nie świadczy o parasagitalności, ponieważ nie skręcona kość ramienna występuje również u form z odwiedzionymi kończynami, np. u żab, oraz u licznych grzebiących ssaków łożyskowych, u których nastąpiło wtórne odwiedzenie kończyn. Porównując budowę stawu barkowego, kości ramiennej i stawu łokciowego czworonogów lądowych, ustalono listę cech kości ramiennej, które występują u czworonogów o pierwotnie odwiedzionych kończynach i wykazano że wszystkie te cechy wystgpują u multituberkulatów, Są to: brak bloczka na kości ramiennej i obecność wypukłych kłykci promieniowego i łokciowego, szeroka bruzda międzyguzkowa, oraz guzek mniejszy kości ramiennej szerszy niż guzek większy. Przeprowadzono też rekonstrukcję ruchów kończyn przednich multituberkulatów i wykazano, że zakres ruchów zginania i prostowania w stawie barkowym był mniejszy niż u oposa, natomiast kość ramienna mogła bardziej niż u oposa wyciągać się ku przodowi i w dół, tak jak to występuje u ssaków podczas skoków. Odrzucono więc przypuszczenie Sereno i McKenny, że multituberkulaty poruszały się podobnie jak współczene oposy. Wyciągnięto wniosek że budowa kończyn przednich (tak jak i tylnych) multituberkulatów wskazuje na odwiedzione położenie kończyn i udział skoków w ich lokomocji. Brak nawet zaczątkowego bloczka na kości ramiennej u wszystkich znanych multituberkulatów wskazuje, że nie powstała u nich parasagitalność. Parasagitalność w ewolucji ssaków powstała tylko u ssaków właściwych (Theria). Chociaż multituberkulaty i ssaki właściwe wykazują wiele cech wskazujących na ich pokrewieństwo (np. przebieg naczyń krwionośnych głowy, budowa kostek słuchowych itd.), położenie ich kończyn nie potwierdza hipotezy, że są to grupy siostrzane.
Celem pracy było przetestowanie dwóch hipotez dotyczących położenia kończyn i sposobu poruszania się wymarłej grupy ssaków- multituberkulatów (wieloguzkowców). Kielan-Jaworowska & Gambaryan (1994) opisali dobrze zachowane szkielety multituberkulatów z osadów późnokredowych Mongolii, zrekonstruowali ich umięśnienie i wyciągnęli wniosek, że kończyny multituberkulatów były skierowane na boki (odwiedzione), tak jak u współczesnych gadów i stekowców. Wniosek ten opierał się głównie na analizie budowy kończyn tylnych, w których poprzeczna oś kości piszczelowej jest dłuższa niż podłużna, tak jak u czworonogów o kończynach odwiedzionych, gdy w przypadku kończyn parasagitalnych, dłuższa jest oś podłużna. Drugim argumentem było skierowanie osi stopy nie równolegle do płaszczyzny podłużnej ciała i osi kości piętowej, lecz odwiedzenie jej o 30º od osi kości piętowej, gdy u ssaków o kończynach parasagitalnych oś stopy leży w przedłużeniu osi kości piętowej. Długie wyrostki ościste i poprzeczne kręgów lędźwiowych wskazywały na przystosowanie multituberkulatów do poruszania się asymetrycznymi skokami. Kompletne kości ramienne zachowane u paleoceńskiego multituberkulata z Chin wykazywały skręcenie proksymalnych i dystalnych odcinków w stosunku do siebie, jak u większości czworonogów o odwiedzionych kończynach. Sereno & McKenna (1995) opisali kość ramienną i część szkieletu barkowego multituberkulata z późnej kredy Mongolii. Kość ta nie wykazuje skręcenia, charakterystycznego dla stekowców i współczesnych gadów, w związku z czym autorzy wyciągnęli wniosek, że multituberkulaty miały kończyny parasagitalne (ustawione przystrzałkowo), tak jak współczesne ssaki właściwe, poruszały się podobnie jak oposy, oraz że parasagitalność powstała w ewolucji ssaków tylko raz u wspólnych przodków multituberkulatów i ssaków właściwych. W pracy niniejszej przetestowano obie hipotezy w oparciu o porównania anatomiczne oraz rekonstrukcję ruchów kończyn przednich multituberkulatów. Wykazano że brak skręcenia kości ramiennej nie świadczy o parasagitalności, ponieważ nie skręcona kość ramienna występuje również u form z odwiedzionymi kończynami, np. u żab, oraz u licznych grzebiących ssaków łożyskowych, u których nastąpiło wtórne odwiedzenie kończyn. Porównując budowę stawu barkowego, kości ramiennej i stawu łokciowego czworonogów lądowych, ustalono listę cech kości ramiennej, które występują u czworonogów o pierwotnie odwiedzionych kończynach i wykazano że wszystkie te cechy występują u multituberkulatów, Są to: brak bloczka na kości ramiennej i obecność wypukłych kłykci promieniowego i łokciowego, szeroka bruzda międzyguzkowa, oraz guzek mniejszy kości ramiennej szerszy niż guzek większy. Przeprowadzono też rekonstrukcję ruchów kończyn przednich multituberkulatów i wykazano, że zakres ruchów zginania i prostowania w stawie barkowym był mniejszy niż u oposa, natomiast kość ramienna mogła bardziej niż u oposa wyciągać się ku przodowi i w dół, tak jak to występuje u ssaków podczas skoków. Odrzucono więc przypuszczenie Sereno i McKenny, że multituberkulaty poruszały się podobnie jak współczesne oposy. Wyciągnięto wniosek że budowa kończyn przednich (tak jak i tylnych) multituberkulatów wskazuje na odwiedzione położenie kończyn i udział skoków w ich lokomocji. Brak nawet zaczątkowego bloczka na kości ramiennej u wszystkich znanych multituberkulatów wskazuje, że nie powstała u nich parasagitalność. Parasagitalność w ewolucji ssaków powstała tylko u ssaków właściwych (Theria). Chociaż multituberkulaty i ssaki właściwe wykazują wiele cech wskazujących na ich pokrewieństwo (np. przebieg naczyń krwionośnych głowy, budowa kostek słuchowych itd.), położenie ich kończyn nie potwierdza hipotezy, że są to grupy siostrzane.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1997, 42, 1; 13-44
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Relevance of the EMG/Grip Relationship in Isometric Anisotonic Conditions
Autorzy:
Claudon, L.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/91069.pdf
Data publikacji:
2003
Wydawca:
Centralny Instytut Ochrony Pracy
Tematy:
cumulative trauma disorders
upper limb
electromyogram (EMG)
force
isometric contraction
anisotonic contraction
schorzenia kończyn górnych
uraz kończyny górnej
kończyna górna
nadgarstek
ręka
Opis:
The aim of the present study was to develop a relationship to evaluate grip force using the electromyogram (EMG) in isometric anisotonic conditions. The EMGs of the flexor digitorum superficialis (FDS) and the extensor digitorum (ED) were recorded in 3 flexion-extension positions of the wrist (30° flexion, 30° extension, and 60° extension) associated with 3 positions of the forearm (70° pronation, prono-supination, and 70° supination). For each position, the participants had to follow linear ramp targets (2 rates of increase and decrease) displayed on an oscilloscope. The results show the best fit is a quadratic type force-EMG relationship. Some aspects such as the rate of force variation and the forearm and wrist positions are then discussed along with the limitations of the relationship.
Źródło:
International Journal of Occupational Safety and Ergonomics; 2003, 9, 2; 121-134
1080-3548
Pojawia się w:
International Journal of Occupational Safety and Ergonomics
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rehabilitation in lower extremity fractures treated with intramedullary nailing
Postępowanie rehabilitacyjne w złamaniach kończyn dolnych leczonych metodą gwoździowania śródszpikowego
Autorzy:
Brudnicki, Jarosław
Kubicz-Chachurska, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1963062.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
Tematy:
Lower extremities
fractures
intramedullary nailing
coordination
kończyny dolne
złamania
gwoździowanie śródszpikowe
koordynacja
Opis:
This paper presents a model of rehabilitation of patients with lower extremities’ fractures treated with intramedullary nailing in the Orthopaedics and Traumatology of the Motion System Clinic of Collegium Medicum UJ. Intramedullary nailing is one of the main methods of fracture fixation. The evolution of this method has caused an increased number of indications for its application especially in the lower extremity. Regardless of the method of fracture fixation, every fracture has some important consequences for a patient as a result of the accompanying soft tissues injuries, gait due to weight bearing limitations etc. A general consideration of intramedullary nailing is presented in this paper as well as the methods of rehabilitation which are in use in patients after fixation of lower extremity fractures with intramedullary nails. The important points of rehabilitation after intramedullary nailing of proximal femur fractures, femoral shaft and tibial shaft fractures, which are a standard indications for a fixation with intramedullary nails, were discussed, especially the problem of the decision making concerning weight bearing. Special emphasis was placed on the importance of exercises improving motional coordination. Individual programs of rehabilitation designed on the base of the presented assumptions and clinical observations have led to final outcomes satisfying both patients and the team of surgeons and physiotherapists.
Artykuł przedstawia model postępowania rehabilitacyjnego u pacjentów ze złamaniami kończyn dolnych leczonych metodą gwoździowania śródszpikowego, stosowany w Klinice Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu Collegium Medicum UJ. Gwoździowanie śródszpikowe jest jedną z podstawowych metod zespoleń kostnych. Jej ewolucja spowodowała znaczne rozszerzenie wskazań do jej stosowania, zwłaszcza w kończynie dolnej. Bez względu na metodę leczenia, kaŜde złamanie ma pewne konsekwencje dla pacjenta związane z towarzyszącym urazem tkanek miękkich czy zmianą chodu w wyniku ograniczeń obciążania kończyny. Obok ogólnych założeń stosowania zespoleń śródszpikowych w obrębie kończyny dolnej, w niniejszej pracy przedstawiono metody rehabilitacji pacjentów po zespoleniach śródszpikowych złamań kończyn dolnych. Omówiono istotne założenia rehabilitacji po zespoleniach śródszpikowych złamań bliższego końca kości udowej oraz złamań trzonu uda i piszczeli ze szczególnym uwzględnieniem podejmowania decyzji odnośnie obciążania kończyny. Szczególny nacisk połoŜono na znaczenie w postępowaniu usprawniającym ćwiczeń poprawiających koordynację ruchową. Programy rehabilitacji indywidualnie dobrane w oparciu o przedstawione założenia i obserwacje kliniczne są niezbędnym uzupełnieniem procedur operacyjnych i prowadzą do wyników leczenia satysfakcjonujących tak pacjentów jak i zespół lekarzy i fizjoterapeutów.
Źródło:
Medical Rehabilitation; 2011, 15(2); 21-27
1427-9622
1896-3250
Pojawia się w:
Medical Rehabilitation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Regeneracja kończyn u płazów
Autorzy:
Sliwa, L.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/852840.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Przyrodników im. Kopernika
Tematy:
zwierzeta
plazy
aksolotl meksykanski
Ambystoma mexicanum
Notophthalmus viridescens
konczyny
regeneracja
czynniki neurobiologiczne
czynniki hormonalne
komorki ukladu odpornosciowego
makrofagi
funkcje
Źródło:
Wszechświat; 2015, 116, 01-03
0043-9592
Pojawia się w:
Wszechświat
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przewlekła niewydolność żylna kończyn dolnych - schorzenie związane z rodzajem wykonywanej pracy
Chronic venous insufficiency of the lower limbs; a disorder related to the type of work
Autorzy:
Łastowiecka-Moras, E.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/181463.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Centralny Instytut Ochrony Pracy
Tematy:
niewydolność żylna
kończyny dolne
charakter pracy
pozycja siedząca
venous insufficiency
lower limbs
type of work
sitting posture
Opis:
Przewlekła niewydolność żylna (PNŻ) jest najczęściej występującym u ludzi zespołem chorobowym naczyń kończyn dolnych, wywołanym niewydolnością zastawek żylnych. Gdy zastawki są uszkodzone, krew cofa się i zaczyna napierać na ściany naczyń Naczynia poszerzają się i z biegiem lal zalegająca krew żylna wywołuje zmiany chorobowe w otaczających tkankach. Objawy choroby mogą mieć charakter zmian skórnych lub naczyniowych PNZ jest chorobą o etiologii wieloczynnikowej, a jednym z czynników mogących mieć wpływ na pojawienie się jej objawów jest charakter wykonywanej pracy. Długotrwała praca w pozycji stojącej lub siedzącej może prowadzić do zastoju krwi w naczyniach żylnych kończyn dolnych, dlatego należy odpowiednio zadbać o swoje stanowisko pracy. Dla osób pracujących w pozycji siedzącej poleca się krzesła z pochylonym oparciem i podnóżki pod stopy oraz regularne przerwy, w czasie których następuje zmiana pozycji ciała. Z kolei pracownikom wykonującym głównie pracę stojącą zaleca się częste przerwy na krótkotrwały spacer. Najlepszym sprzymierzeńcem w walce z PNZ, niezależnie od rodzaju wykonywanej pracy jest aktywność.
Chronic venous insufficiency (CVI) is the most common human disorder of the lower limbs; it is by venous valvular insufficiency. When the valve does not close properly, blood backs up and begins to push against the walls of the blood vessels. Vessels extend and over the years residual venous blood causes lesions in the surrounding tissues. Symptoms of the disease may be cutaneus or vascular. CVI is a disease of multifactional etiology and the nature of work may be a factor that leads to symptoms of CVI Prolonged standing or sitting can lead to stagnation of blood in the veins of the lower limbs; therefore, workers doing this kind of work must take care of their workstation. For people working in a sitting posture, chairs with a sloping backrest and a footrest, and regular breaks are recommended. For workers working in a standing posture, short walks during frequent breaks are recommended. Physical activity is best in fighting against CVI, regardless of the type of work.
Źródło:
Bezpieczeństwo Pracy : nauka i praktyka; 2015, 6; 16-19
0137-7043
Pojawia się w:
Bezpieczeństwo Pracy : nauka i praktyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 58

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies