Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "kaznodziejstwo wczesnochrześcijańskie" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Teatralna wizualizacja ludzkich emocji jako retoryczny środek perswazji w homiliach Bazylego Wielkiego o ludzkich wadach
Autorzy:
Szram, Mariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2158083.pdf
Data publikacji:
2022-06-15
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Bazyli Wielki
emocje
wady moralne
kaznodziejstwo wczesnochrześcijańskie
retoryka
teatr
wizualizacja przekazu
Basil the Great
emotions
moral vices
early Christian preaching
rhetoric
theatre
visualization of message
Opis:
Przedstawianie różnych stanów emocjonalnych w sposób obrazowy, odwołujący się do wrażeń wzrokowych, charakterystyczny dla spektaklu teatralnego, jest częstą praktyką Bazylego Wielkiego (zm. 379 r.) w jego homiliach o wadach gniewu, zazdrości, bogacenia się i pijaństwa. Przeprowadzona analiza homilii moralnych pozwoliła na wydobycie i omówienie w niniejszym artykule trzech szczególnych retorycznych środków perswazji, które posłużyły kaznodziei do ukazania w sposób obrazowy ludzkich emocji. Są to: 1) wprowadzanie scen dialogowych z udziałem postaci uosabiających krytykowane wady i przejawiających różne emocje; 2) plastyczny sposób prezentowania uczuć postaci z zastosowaniem ruchu scenicznego i wykorzystaniem elementów scenografii; 3) odwoływanie się do słuchaczy jako widzów i wywoływanie u nich emocji przez wrażenia wizualne. Za pomocą tych środków retorycznych Bazyli prezentował swojemu audytorium rodzaj teatralnego spektaklu, wzbudzając także u słuchaczy emocje w postaci lęku przed popadnięciem w niewolę wad krytykowanych przez kaznodzieję. Podobnie jak w antycznej tragedii greckiej pouczenia homiletyczne Bazylego dzięki elementom wizualnym pełniły rolę swoistego oczyszczenia duszy ze złych emocji związanych z uzależnieniem od moralnych wad.
The presentation of various emotional states in a pictorial way, referring to visual impressions, characteristic of a theatrical performance, is a common practice of Basil the Great (d. 379) in his homilies on the vices of anger, jealousy, getting rich and drunkenness. The analysis of the homilies makes it possible to extract and discuss in this article three specific rhetorical means of persuasion that were used by the preacher to present human passions in a pictorial manner: 1) introducing dialogue scenes with the participation of characters embodying the criticized faults and displaying various feelings; 2) a plastic way of presenting the characters’ passions with the use of stage movement and elements of the scenery; 3) appealing to listeners as viewers and evoking emotions in them through visual impressions. With the help of these rhetorical means, Basil presented a kind of theatrical spectacle to his listeners, arousing in them a feeling of fear of falling into the slavery of the vices criticized by the preacher. As in the ancient Greek tragedy, Basil’s homiletic teachings, thanks to their visual elements, played the role of a kind of purification of the soul from bad sentiments related to addiction to moral defects.
Źródło:
Vox Patrum; 2022, 82; 73-88
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Najbardziej elokwentni z Ojców” a metoda przepowiadania w Kościele przełomu IV i V wieku
‘The most Eloquent of the Fathers’: The Method of Preaching in the Church at the Turn of the 4th and 5th Centuries
Autorzy:
Nowaszczuk, Jarosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/43539300.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
retoryka
homilia
Grzegorz z Nazjanzu
Jan Chryzostom
kaznodziejstwo wczesnochrześcijańskie
rhetoric
homily
Gregory of Nazianzus
John Chrysostom
ancient preaching
Opis:
Grzegorz z Nazjanzu i Jan Chryzostom na przestrzeni czasu zostali uznani za najwybitniejszych kaznodziejów Kościoła na Wschodzie. Celem obecnego artykułu jest wykazanie, że różnili się w sposobie opracowania tekstów publicznych wystąpień, co implikuje potrzebę odrębnego podejścia do ich dorobku. Obaj Ojcowie tworzyli w okresie, gdy retorykę wykorzystywano bardziej na potrzeby rozrywki niż przekazu wiedzy, a znani z biegłości krasomówczej sofiści uchodzili za przekupnych i zdeprawowanych. Na przestrzeni kilkudziesięciu lat doprowadziło to w Kościele do odrzucenia warsztatu retorycznego na rzecz bardziej przystępnego co do formy i języka gatunku – homilii.  
Gregory of Nazianzus and John Chrysostom were recognized by posterity as the greatest preachers of the Church in the East. The purpose of the present article is to show that they differed in the way of preparing the texts of public speeches, which implies the need for a separate approach to their output. Both Fathers wrote at a time when rhetoric was used more for entertainment than for the transmission of knowledge, and sophists, known for their oratory proficiency, were considered corrupt and depraved. Over the course of one generation, this led the Church to reject the rhetorical workshop in favor of a genre that is more accessible in terms of form and language – the homily.
Źródło:
Vox Patrum; 2023, 85; 73-90
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies