Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "karadok" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Late Caradoc and early Ludlow Radiolaria from Baltic erratic boulders
Autorzy:
Gorka, H
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20279.pdf
Data publikacji:
1994
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
karadok
sylur
Baltyk
ordowik
skamienialosci
ludlow
glazy narzutowe
wapien baltycki
szkielet
paleontologia
Radiolaria
mikroorganizmy kopalne
Opis:
Glacial erratic boulders of the Ostseekalk type, late Caradoc in age, contain spumellarian radiolarians with their skeleton substituted by iron minerals secondarily oxidized to goethite. Species of both the Inaniguttidae, characterized by the presence of a small spherical central shell, and Entactiniidae, with a transverse central bar, have been identified. A similar radiolarian assemblage, but with original siliceous skeletons preserved, has been identified in a graptolitic lirnestone boulder, early Ludlow in age.
Opracowano Radiolaria (Polycystina) z ordowickich i sylurskich głazów narzutowych regionu bałtyckiego. Ordowickie głazy narzutowe, to tak zwany "wapień bałtycki", którego wiek określa się na późny karadok. Zawarte w nich szkielety Radiolaria są zlimonityzowane lub spirytyzowane, co jest częstym zjawiskiem w przypadku tej grupy mikroorganizmów kopalnych. Przedstawiono historię badań nad skamieniałościami zawartymi w wapieniu bałtyckim ze szczególnym uwzględnieniem prac polskich autorów oraz nad Radiolariami z ordowickich i sylurskich osadów.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1994, 39, 2; 169-179
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Late Viruan [Caradoc] polychaete jaws from North Estonia and the St.Petersburg region
Karadockie aparaty szczekowe wieloszczetow z polnocnej Estonii i regionu Petersburga
Autorzy:
Hints, O
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21131.pdf
Data publikacji:
1998
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
fauna kopalna
Estonioprion
nowe gatunki
aparat szczekowy
Incisiprion
wiruan
szczeki
Estonia polnocna
szelf wapienny
karadok
wieloszczety
Eunicidae
ordowik
Petersburg
paleontologia
Opis:
An abundant, diverse and well-preserved fauna of jaw-bearing polychaetes (Annelida, Polychaeta, Eunicida) was recovered from the late Viruan (Caradoc) of eight borehole sections in North Estonia and the St. Petersburg region. Altogether 46 species are encountered. Two new genera, Incisipnon with type species I. incisus (Kielan-Jaworowska, 1966) and Estonioprion with type species E. maennili sp. n., and five new species (Incisiprion edentulus, Polychaetura kielanae, Ramphoprion bialatus, Ramphoprion peterburgensis, Estonioprion maennili) are introduced. In addition 17 new species are described under open nomenclature. The taxonomy is based on jaw apparatuses, fused or reconstructed ones. Many species found in Estonia have been previously described from the erratic boulders of Poland. The studied polychaete fauna was confined to the North Estonian Confacies, a shallow-water carbonate shelf, which constituted favourable habitats for Ordovician polychaete worms. The stratigraphical ranges of many prevalent polychaete species exceed the interval studied. However, a few species seem to be restricted to particular horizons and may be useful for stratigraphy. Polychaete assemblages of certain time intervals, characterized by very steady species composition and relative frequencies of different taxa, were spatially widespread within the North Estonian Confacies. Based on the changes in the assemblages, some stratigraphical levels, like the boundary beds of the Idavere and Jõhvi stages, can be traced within the study area. The jawed polychaete faunas of Baltica and Laurentia probably had several species in common during the Caradoc.
Z osadów późnego wiruanu (karadok) z ośmiu wierceń na obszarze półocnej Estonii i z regionu Petersburga wydobyto liczne dobrze zachowane aparaty szczękowe wieloszczetów z rodziny Eunicidae. Ogółem oznaczono 46 gatunków wieloszczetów. Wyróżniono dwa nowe rodzaje: Incisiprion, z gatunkiem typowym I. incisus (Kielan-Jaworowska, 1966) i Estonioprion, z gatunkiem typowym E. maennili sp. n. Opisano tez pięć nowych gatunków: Incisiprion edentulus, Polychaetura kielanae, Ramphoprion bialatus, Ramphoprion peterburgensis i Estonioprion maennili. Ponadto w nomenklaturze otwartej opisano 17 nowych gatunków. Systematykę oparto na aparatach złożonych z kilku szczęk, lub zrekonstruowanych na podstawie izolowanych szczęk. Liczne gatunki znalezione w Estonii były poprzednio opisane z ordowickich głazów narzutowych Polski. Badana fauna wieloszczetów występuje w Estonii na obszarze wapiennego szelfu, na którym w ordowiku panowaly korzystne warunki dla rozwoju tej grupy. Zasięgi stratygraficzne wielu badanych gatunków przekraczają interwał, z którego pochodzi badana fauna. Jednakże niektóre gatunki wydają się być ograniczone do określonych poziomów i mogą być użyteczne dla stratygrafii. Na podstawie zmian w zespołach wieloszczetów w poszczególnych poziomach karadoku, w pracy tej wyróżniono pewne poziomy stratygraficzne oparte na wieloszczetach, jak, np. warstwy przejściowe między piętrami Idavere i Jõhvi. Wiele gatunków wieloszczetów w karadoku było zapewne wspólnych dla regionu Bałtyckiego i Kanady.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1998, 43, 3; 471-516
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies