Late Viruan [Caradoc] polychaete jaws from North Estonia and the St.Petersburg region

An abundant, diverse and well-preserved fauna of jaw-bearing polychaetes (Annelida, Polychaeta, Eunicida) was recovered from the late Viruan (Caradoc) of eight borehole sections in North Estonia and the St. Petersburg region. Altogether 46 species are encountered. Two new genera, Incisipnon with type species I. incisus (Kielan-Jaworowska, 1966) and Estonioprion with type species E. maennili sp. n., and five new species (Incisiprion edentulus, Polychaetura kielanae, Ramphoprion bialatus, Ramphoprion peterburgensis, Estonioprion maennili) are introduced. In addition 17 new species are described under open nomenclature. The taxonomy is based on jaw apparatuses, fused or reconstructed ones. Many species found in Estonia have been previously described from the erratic boulders of Poland. The studied polychaete fauna was confined to the North Estonian Confacies, a shallow-water carbonate shelf, which constituted favourable habitats for Ordovician polychaete worms. The stratigraphical ranges of many prevalent polychaete species exceed the interval studied. However, a few species seem to be restricted to particular horizons and may be useful for stratigraphy. Polychaete assemblages of certain time intervals, characterized by very steady species composition and relative frequencies of different taxa, were spatially widespread within the North Estonian Confacies. Based on the changes in the assemblages, some stratigraphical levels, like the boundary beds of the Idavere and Jõhvi stages, can be traced within the study area. The jawed polychaete faunas of Baltica and Laurentia probably had several species in common during the Caradoc.

Z osadów późnego wiruanu (karadok) z ośmiu wierceń na obszarze półocnej Estonii i z regionu Petersburga wydobyto liczne dobrze zachowane aparaty szczękowe wieloszczetów z rodziny Eunicidae. Ogółem oznaczono 46 gatunków wieloszczetów. Wyróżniono dwa nowe rodzaje: Incisiprion, z gatunkiem typowym I. incisus (Kielan-Jaworowska, 1966) i Estonioprion, z gatunkiem typowym E. maennili sp. n. Opisano tez pięć nowych gatunków: Incisiprion edentulus, Polychaetura kielanae, Ramphoprion bialatus, Ramphoprion peterburgensis i Estonioprion maennili. Ponadto w nomenklaturze otwartej opisano 17 nowych gatunków. Systematykę oparto na aparatach złożonych z kilku szczęk, lub zrekonstruowanych na podstawie izolowanych szczęk. Liczne gatunki znalezione w Estonii były poprzednio opisane z ordowickich głazów narzutowych Polski. Badana fauna wieloszczetów występuje w Estonii na obszarze wapiennego szelfu, na którym w ordowiku panowaly korzystne warunki dla rozwoju tej grupy. Zasięgi stratygraficzne wielu badanych gatunków przekraczają interwał, z którego pochodzi badana fauna. Jednakże niektóre gatunki wydają się być ograniczone do określonych poziomów i mogą być użyteczne dla stratygrafii. Na podstawie zmian w zespołach wieloszczetów w poszczególnych poziomach karadoku, w pracy tej wyróżniono pewne poziomy stratygraficzne oparte na wieloszczetach, jak, np. warstwy przejściowe między piętrami Idavere i Jõhvi. Wiele gatunków wieloszczetów w karadoku było zapewne wspólnych dla regionu Bałtyckiego i Kanady.