Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "history of anatomy" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Diachroniczna perspektywa opisu logopedii jako nauki. Część I: Okres oparty na intuicji
    A Diachronic Perspective to Describe Speech Therapy as a Science. Part I: the Period based on Intuition
    Autorzy:
    Michalik, Mirosław
    Olma, Marceli
    Horyń, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/11542361.pdf
    Data publikacji:
    2023-04
    Wydawca:
    Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Nowym Sączu
    Tematy:
    historia logopedii
    historia neurologii
    historia otorynolaryngologii
    historia anatomii
    myślenie intuicyjne
    history of speech therapy
    history of neurology
    history of otorhinolaryngology
    history of anatomy
    intuitive thinking
    Opis:
    W artykule, po przyjęciu za Franciszkiem Gruczą założenia, że każda nauka ewoluuje (1983, s. 123) i wpływa na rozwój myśli logopedycznej, autorzy postanowili poddać analizie w planie diachronicznym zjawisko dynamiczne. Jednocześnie w pełni respektując podział etapów rozwoju refleksji logopedycznej i paralogopedycznej zaproponowany przez Agnieszkę Hamerlińską-Latecką (2015, s. 33), skupili się na osiągnięciach okresu pierwszego, tj. opartego na intuicji (do XVI/ XVII w. n.e.). Treść planowanych dalszych artykułów wpisywać się będzie w dwa następne okresy. Przedstawiając fakty, które można nazwać paralogopedycznymi, odwoływali się głównie do osiągnięć prekursorskich w stosunku do anatomii, w tym funkcjonalnej, neurologii oraz otorynolaryngologii.
    In this article, having adopted the assumption after Franciszek Grucza that every science evolves (1983, p. 123), the development of speech therapy thought, we decided to analyze in a diachronic plan a dynamic phenomenon. At the same time, fully respecting the division of stages in the development of logopedic and paralogopedic thought, proposed by Agnieszka Hamerlinska-Latecka (2015, p. 33), the auctors focused on the achievements of the first period, i.e. based on intuition (up to the 16th/ 17th century AD). The content of the planned subsequent articles will fit into the next two periods. In presenting facts that can be called paralogopedic, they referred mainly to the achievements of precursors to anatomy, including functional anatomy, neurology and otorhinolaryngology.
    Źródło:
    Eruditio et Ars; 2023, 6, 1; 55-66
    2545-2363
    Pojawia się w:
    Eruditio et Ars
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    John Hilton (1805-1878) jego życie i osiągnięcia w zakresie anatomii, chirurgii, neurologii oraz neurochirurgii
    John Hilton (1805-1878) – his life and contributions to anatomy, surgery, neurology and neurosurgery
    Autorzy:
    Zamachowska, Monika
    Grzybowski, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/530400.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Historii Filozofii i Medycyny
    Tematy:
    Hilton
    historia medycyny
    historia
    anatomii
    historia chirurgii
    historia neurologii, historia
    neurochirurgii
    prawo Hiltona
    linia Hiltona
    history of medicine
    history of anatomy
    history of surgery
    history of neurology
    history
    of neurosurgery
    Hilton’s law
    Hilton’s line
    Opis:
    John Hilton (1805-1878) był znanym angielskim anatomem i chirurgiem. Miał ogromy wkład w rozwój tych dyscyplin medycznych. Z jego nazwiskiem związanych jest kilka eponimów medycznych. Najbardziej znane to linia Hiltona, służąca za znacznik w operacjach proktologicznych, oraz prawo Hiltona mówiące o tym, że nerwy dochodzące do stawu unerwiają zarówno mięśnie poruszające tym stawem, jak i skórę w jego okolicy Mniej znane, a nie mniej ważne są jego inne osiągnięcia naukowe z zakresu neurologii i neurochirurgii. Celem artykułu jest przypomnienie sylwetki tego wybitnego lekarza w kontekście jego zasług dla rozwoju medycyny.
    John Hilton (1805-1878) was a known English anatomist and surgeon. He made a huge contribution to the development of these medical disciplines. There are several medical eponyms with his name. Popular known on the Hilton line, which serves as a marker in proctological operations, and the Hilton law saying that the nerves to the muscles acting on a joint give branches to that joint as well as to the skin over the area of action of these muscles. Less known and no less important are his other scientific studies in the field of neurology and neurosurgery. The aim of the article is to compare the figure of this outstanding doctor in the context of his merits for the development of medicine.
    Źródło:
    Archiwum Historii i Filozofii Medycyny; 2019, 82; 81-86
    0860-1844
    Pojawia się w:
    Archiwum Historii i Filozofii Medycyny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Prof. dr hab. n. med. Adam Wawrzyniec Bochenek (1875–1913) — wybitny polski anatom. Setna rocznica śmierci
    Prof. dr Adam Wawrzyniec Bochenek (1875–1913) — Eminent Polish Anatomist — 100th Anniversary of His Death
    Autorzy:
    Musiał, Agata
    Kempa, Maria
    Bogacz, Mateusz
    Mateja, katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/530810.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Historii Filozofii i Medycyny
    Tematy:
    Bochenek
    anatomia
    historia medycyny
    anatomy
    history of medicine
    Opis:
    Nazwisko Adama Bochenka znane jest wszystkim polskim lekarzom i studentom medycyny od ponad 100 lat. Dzieło, które stworzył, pomaga budować fundamenty wiedzy kolejnych pokoleń medyków aż do dnia dzisiejszego. Anatomia człowieka Bochenka jest książką niezwykłą. Liczne ilustracje oraz charakterystyczny dla autora lekki styl pisania sprawiają, że wiedza z pozoru tak nieprzystępna i rozległa staje się przejrzysta i łatwiejsza do zrozumienia. Pozycja ta jest przykładem klasycznego, obszernego podręcznika anatomii, na jakiego napisanie niewielu tylko autorów na świecie potrafiło się zdobyć. Przez ostatnie 100 lat publikacja ta wprowadzała kolejne pokolenia lekarzy nie tylko w tajniki anatomii, ale i całej medycyny. Mimo upływu czasu, dzieło Bochenka wciąż jest uważane za podręcznik wiodący na wszystkich uczelniach medycznych w Polsce, czego niezbitym dowodem są ukazujące się regularnie nowe jego wydania. Z okazji setnej rocznicy śmierci wybitnego polskiego anatoma pragniemy przypomnieć pokrótce jego życiorys, a także przybliżyć historię powstawania największego z jego dzieł.
    The name of Adam Bochenek have been familiar to every physican and medical student in Poland for a hundred years. For all those years, the book he have written, has been introducing new generations of future doctors not only to anatomy but to the medicine in general. Bochenek’s The Human Anatomy is an extraordinary book. Typical for the author, descriptive way of writing as well as numerous drawings make all this vast and inaccessible knowledge more clear, lucid and sometimes even addictive. It is an example of a classical, extensive handbook of anatomy. Despite the passage of time, The Human Anatomy is still the leading textbook for all medical universities in Poland, and its new editions coming out every few years are the best way to prove it.
    Źródło:
    Archiwum Historii i Filozofii Medycyny; 2013, 76/2; 81-85
    0860-1844
    Pojawia się w:
    Archiwum Historii i Filozofii Medycyny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Andreas Vesalius i jego wielkie dzieło: De humani corporis fabrica
    Andreas Vesalius and his great work: De humani corporis fabrica
    Autorzy:
    Jędrzejewski, Kazimierz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1032624.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    andrzej wesaliusz
    historia medycyny
    anatomia
    andreas vesalius
    history of medicine
    anatomy
    Opis:
    Andreas Vesalius was born on 31 December 1514 in Brussels, Habsburg Netherlands, in what is today Belgium. His family was established in medicine for several generations, and young Andreas showed an early interest in anatomy. He attended the University of Louvain and then studied medicine at the University of Paris. Vesalius enrolled at the University of Padua, Europe's prominent medical school, receiving his doctor of medicine degree in 1537. On the day of his graduation he was immediately offered the chair of Surgery and Anatomy in Padua. He also guest lectured in Bologna and Pisa. Previously anatomy had been taught primarily by reading classical texts, mainly Galen’s, followed by an animal dissection by a barber-surgeon whose work was directed by the lecturer. Contrary to the prevailing practice Vesalius performed dissections himself and illustrated the lesson with large, detailed anatomical charts. The lectures were enormously popular. While still a young physician, Andreas Vesalius overturned the fourteen-century-old Galenic canon of medicine and founded modern, scientific anatomy. To attract established physicians to the study of anatomy Vesalius devoted himself for five years to the production of his magnum opus, one of the most important books in medical history and the world's first textbook of anatomy: De humani corporis fabrica, published in 1543. Fabrica contained detailed anatomical descriptions of all parts of the human body, including directions for carrying out dissections. Soon after the publication, Vesalius was invited as Imperial physician to the court of Emperor Charles V and, later, to Philip II of Spain. Over the next eleven years Vesalius travelled with the Spanish court. Like in anatomy, Vesalius gained recognition as a medical practitioner. In 1564 he left Spain for a trip to the Holy Land. On the way back from Palestine his ship was wrecked, and Vesalius died 15 October 1564 on the island of Zakynthos (modern-day Greece), at the age of fifty. He was buried somewhere on the island of Zakynthos.
    Andrzej Wesaliusz (Andreas Vesalius) urodził się 31 grudnia 1514 roku w Brukseli, znajdującej się w podległych Habsburgom Niderlandach, zaś obecnie w Belgii. Rodzina Wesaliuszów od wielu pokoleń była związana z zawodami medycznymi, być może z tego powodu Andrzej od dziecka zdradzał zainteresowanie anatomią. Młody Wesaliusz studiował początkowo na uniwersytecie w pobliskim Louvain (w polskiej transkrypcji – Lowanium), a następnie na wydziale medycznym Uniwersytetu w Paryżu. Z Paryża Wesaliusz udaje się do Padwy, gdzie na tamtejszym, sławnym w całej ówczesnej Europie, uniwersytecie uzyskuje w roku 1537 stopień naukowy doktora medycyny. W dniu uzyskania tak pożądanego dyplomu Wesaliuszowi zaoferowane zostaje stanowisko kierownika Katedry Chirurgii i Anatomii Uniwersytetu Padewskiego. Gościnnie wykłada anatomię również w Bolonii i Pizie. Nauczanie anatomii w tamtych czasach opierało się głównie na czytaniu klasycznych tekstów, głównie autorstwa Galena. Lekturze wspomnianych dzieł towarzyszyło obserwowanie przez studentów sekcji zwierząt, wykonywanych z zasady przez balwierzy i cyrulików. Wesaliusz podjął się osobiście wykonywania sekcji i dla lepszego zilustrowania danych morfologicznych, posługiwał się wielkimi, osobiście sporządzonymi, szczegółowymi rycinami anatomicznymi. Jego wykłady były niezmiernie popularne i budziły ogromne zainteresowanie słuchaczy. Ciągle bardzo młody wiekiem profesor Wesaliusz ośmielił się podważyć obowiązujące przez niemal czternaście wieków, klasyczne poglądy Galena dotyczące morfologii człowieka. Dzięki takim staraniom stworzył podwaliny pod współczesną, naukowo udokumentowaną wiedzę o budowie ciała ludzkiego. Ażeby uatrakcyjnić naukę anatomii, szczególnie przyszłym lekarzom praktykom, Andrzej Wesaliusz poświęcił pięć lat swego życia na przygotowanie wiekopomnego dzieła, stanowiącego w historii światowej medycyny pierwszy, kompletny podręcznik oraz atlas anatomii człowieka. W roku 1543 ukazało się pierwsze wydanie De humani corporis fabrica. Dzieło Wesaliusza nie tylko zawierało opis i ryciny ilustrujące szczegółowo wszystkie części ciała ludzkiego, ale także opatrzone było dokładnymi wskazówkami dotyczącymi techniki sekcyjnej. W niedługim czasie po ukazaniu się Fabrica Wesaliusz został mianowany nadwornym lekarzem cesarza Hiszpanii Karola V, a następnie jego syna Filipa II. Przez następnych 11 lat Wesaliusz towarzyszy nieustannie dworowi cesarskiemu. Podobnie jak w zakresie anatomii, Andrzej Wesaliusz również jako lekarz praktyk zdobywa powszechne uznanie i sławę. W roku 1564 Wesaliusz opuszcza Hiszpanię udając się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej. W drodze powrotnej z Palestyny jego statek rozbija się w pobliżu greckiej wyspy Zakythos. Wesaliuszowi udaje się wydostać na ląd, jednakże zapada na ciężką chorobę i 15 października 1564 roku w wieku 50 lat, umiera. Grób Andrzeja Wesaliusza znajduje się na wyspie Zakynthos, prawdopodobnie w kościele pod wezwaniem Santa Maria Della Salute.
    Źródło:
    Folia Medica Lodziensia; 2013, 40, 2; 155-206
    0071-6731
    Pojawia się w:
    Folia Medica Lodziensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Життєвий шлях італійського лікаря, анатома, хірурга та теоретика медицини Гвідо Гвіді
    The Life path of the Italian Doctor, Anatomist, Surgeon and Theoretician of Medicine Guido Guidi
    Autorzy:
    Добролюбська, Ю.А.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22676895.pdf
    Data publikacji:
    2022-11-08
    Wydawca:
    National Academy of Sciences of Ukraine. Institute of World History
    Tematy:
    історія медицини
    історія мистецтва
    лікарська справа
    теорія медицини
    анатомія
    хірургія
    history of medicine
    history of art
    medicine
    theory of medicine
    anatomy
    surgery
    Opis:
    Ім’я Гвідо Гвіді зустрічається в історії медицини як ім’я автора чудово ілюстрованої книги з хірургії та як один із незліченних анатомічних епонімів. Гвідо Гвіді займався медициною та хірургією у своєму рідному місті Флоренції і набув такої репутації, що у 1542 р. Франциск I, король Франції, запросив його приїхати до Парижа. Король призначив його одним зі своїх особистих лікарів і дозволив йому читати публічні лекції з медицини та хірургії у нещодавно заснованому Колеж де Франс. Гвіді збирався опублікувати хірургічний трактат, заснований на грецькому рукописі X ст., що зберігається у бібліотеці Лауренціана у Флоренції. Серед примітних особливостей цього рукопису були тридцять повнорозмірних аркушів, що ілюструють коментар Аполлонія Китійського до трактату Гіппократа про вивихи та інші малюнки, що супроводжують копію трактату Галена про перев’язки. Ці ілюстрації представляли справжні традиції Гіппократа в хірургічній практиці, передані через пізніші грецькі канали до Візантії. У Парижі Гвіді жив із Бенвенуто Челліні, який став його другом та багато разів із похвалою відгукувався про нього у своїй автобіографії. У 1544 р. з’явилася книга Гвіді з хірургії. Це чудовий фоліант, витончено надрукований і містить чудові ксилографічні копії, або, швидше, адаптації оригінальних малюнків X ст. Книга Гвіді «Хірургія» була найкращою ілюстрованою працею з хірургії, яка з’явилася до цього часу. Вона містить переклади шести робіт Гіппократа, однієї роботи Галена і двох робіт Орібасія, а також коментарі Галена та самого Гвіді. Лікування всіх видів переломів та вивихів описано дуже докладно та наочно проілюстровано. Приблизно через три роки після публікації своєї «Хірургії» Гвіді був відкликаний до Італії, щоб стати головним особистим лікарем Козімо Медічі. Він практикував і викладав медицину в Пізі, прийняв священний сан, отримав високі церковні привілеї і у 1557 р. був посвячений у дворянство. Він помер на піку своєї слави 26 травня 1569 р. та був похований у гробниці своїх предків у Флоренції. За кілька років до смерті він був зайнятий написанням всеосяжної праці з медицини. Ця велика праця була завершена та опублікована його племінником у трьох величезних томах між 1596 та 1611 рр. Це дослідження засноване на оригінальних дослідженнях та виправляє багато помилок, які були закріплені у стандартних довідниках того часу.
    The name of Guido Guidi appears in the histories of medicine as that of the author of a beautifully illustrated book on surgery and as one of the innumerable anatomical eponyms. Guido Guidi practiced medicine and surgery in his native city Florence and made such a reputation that he was in 1542 invited by Francis I, King of France, to come to Paris. The King appointed him one of his personal physicians and permitted him to give public lectures in medicine and surgery at the newly founded College de France. Guidi was about to publish a surgical treatise, based on a Greek manuscript of the tenth century preserved in the Laurenzian Library at Florence. Among the notable features of this manuscript were thirty full-sized plates illustrating the commentary of Apollonius of Kitium on the Hippocratic treatise on dislocations and other pictures accompanying a copy of Galen's treatise on bandaging. These illustrations represented the genuine Hippocratic traditions of surgical practice as transmitted through later Greek channels to Byzantium. In Paris, Guidi lived with Benvenuto Cellini, who became his friend and who has many laudatory references to him in his autobiography. In 1544 Guidi's book on surgery appeared. It is a splendid folio volume, beautifully printed and containing remarkable woodcut copies, or rather adaptations, of the original tenth-century drawings. Guidi's Chirurgia was the best illustrated work on surgery that had appeared up to its date. It comprises translations of six works by Hippocrates, one by Galen and two by Oribasius, together with commentaries by Galen and by Guidi himself. The treatment of all varieties of fractures and dislocations is described in great detail and is very clearly illustrated. Some three years after the publication of his Chirurgia Guidi was recalled to Italy to become chief personal physician to Cosimo de Medici. He practiced and taught medicine at Pisa, took Holy Orders, received high' ecclesiastical preferment, and was in 1557 raised to the nobility. He died at the height of his renown on 26 May 1569 and was buried in the tomb of his ancestors in Florence. For some years before his death he had been occupied in writing a comprehensive work on medicine. This great work was completed and published by his nephew in three huge volumes between 1596 and 1611. This study is based on original research and it corrects many errors that have been perpetuated in standard reference books.
    Źródło:
    Проблеми всесвітньої історії; 2022, 18; 212-223
    2707-6776
    Pojawia się w:
    Проблеми всесвітньої історії
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies