Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "gruczolak" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-15 z 15
    Tytuł:
    Gruczolak wielopostaciowy – wyniki retrospektywnej analizy leczenia 104 pacjentów Klinicznego Oddziału Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej WIM
    Autorzy:
    Korba, Michał
    Chloupek, Aldona
    Dąbrowski, Jarosław
    Piętka, Tomasz
    Domański, Wojciech
    Biernacka, Barbara
    Leśniak, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1398526.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    gruczolak wielopostaciowy
    guz mieszany
    ślinianka przyuszna
    parotidektomia
    Opis:
    Gruczolak wielopostaciowy (adenoma pleomorphum), zwany również guzem mieszanym, jest uważany za jeden z najczęstszych nowotworów gruczołów ślinowych. Zazwyczaj występuje w dużych gruczołach ślinowych, jego wzrost jest powolny, a charakter przebiegu łagodny. Rzadko ulega zezłośliwieniu, wykazuje jednakże tendencje do wznowy miejscowej. W niektórych przypadkach jego nietypowa lokalizacja może stać się przyczyną dużych dolegliwości, w tym również zagrażających życiu pacjenta. W niniejszej pracy przedstawiamy wyniki retrospektywnej analizy 104 chorych leczonych w Klinicznym Oddziale Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej Kliniki Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej WIM w Warszawie w latach 2004–2015 z powodu gruczolaka wielopostaciowego. Badania potwierdziły śliniankę przyuszną jako najczęstszą lokalizację guza. W niektórych przypadkach duże rozmiary nowotworu i jego lokalizacja były przyczyną groźnych dla życia powikłań.
    Źródło:
    Polish Journal of Otolaryngology; 2017, 71, 4; 34-36
    0030-6657
    2300-8423
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Otolaryngology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Gruczolak wielopostaciowy jamy nosa – opis przypadku
    Pleomorphic adenoma of the nasal cavity – case report
    Autorzy:
    Mollin, Edward
    Skorek, Andrzej
    Pęksa, Rafał
    Skrobisz, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1033422.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Oficyna Wydawnicza Mediton
    Tematy:
    gruczolak wielopostaciowy
    jama nosa
    opis przypadku
    rynotomia boczna
    Opis:
    Pleomorphic adenoma is the most common benign tumor of the salivary glands occurring mainly in the parotid and submandibular glands. Rarely, its is seen in the minor salivary glands. The paper describes the 47-year-old man diagnosed with a pleomorphic adenoma of the nasal cavity. The course of disease and its treatment are presented. No complications were observed in the case of a postoperative period and during hospitalization.
    Gruczolak wielopostaciowy jest najczęstszym łagodnym nowotworem gruczołów ślinowych występującym głównie w śliniance przyusznej i podżuchwowej. Rzadko występuje w małych gruczołach ślinowych. Opisano przypadek 47-letniego mężczyzny z gruczolakiem wielopostaciowym jamy nosa. Przedstawiono przebieg choroby i leczenia. Okres pooperacyjny oraz hospitalizacji bez powikłań.
    Źródło:
    Otorynolaryngologia - przegląd kliniczny; 2018, 17, 2; 80-84
    1643-658X
    Pojawia się w:
    Otorynolaryngologia - przegląd kliniczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pierwotna nadczynność przytarczyc na przykładzie 33-letniej pacjentki z gruczolakiem przytarczyc
    Autorzy:
    Łach, Jarosław
    Dyaczyński, Michał
    Buczkowski, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1391717.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    nadczynność przytarczyc
    gruczolak przytarczyc
    kamica nerek układu moczowego
    Opis:
    Nadczynnością przytarczyc nazywamy stan nadmiernej produkcji i sekrecji PTH[1].Najczęstszą przyczyną pierwotnej nadczynności przytarczyc jest gruczolak przytarczyc - około 80 % przypadków, pozostałe to przerost przytarczycy około 15% przypadków[2] [3], a w 1-5% przypadków rak [2] [3] [4][5]. Choroba rozpoznawana jest u około 40 osób na 100 000 [ 5] [6][3][7].Najczęstszą przyczyną gruczolaka jest mutacja w genie MEN 1. Mniej niż 5% przypadków to przewlekła nadczynność przytarczyc, która jest składową zespołu gruczolakowatości wewnątrzwydzielniczej MEN 1 MEN 2a [1]. Nadmiar PTH w ustroju prowadzi do zwiększonej mobilizacji wapnia z kości, a co za tym idzie wzmożonej osteolizy, co więcej powoduje wzrost wchłaniania wapnia z przewodu pokarmowego, a także zwiększoną ilość wydalania fosforanów z moczem. Obraz kliniczny choroby jest wielopostaciowy i często przebiega ona w sposób utajony. Najczęściej choroba przebiega pod postacią osteoporozy, przewlekłej nawracającej kamicy nerek, częste są także odmiedniczkowe zapalenia nerek na podłożu kamicy. Chorobie mogą towarzyszyć: dysfagia, bóle brzucha, metaliczny posmak w ustach, uporczywe zaparcia. Ponadto z układu nerwowego: zawroty i bóle głowy, zaburzenia świadomości. Zaburzenia rytmu serca pod postacią skurczów dodatkowych i napadowych częstoskurczów. Osteoliza, osteoporoza i złamania patologiczne [1]. Celem tego artykułu jest przybliżenie Czytelnikowi przypadku 33 letniej kobiety z pierwotną nadczynnością przytarczyc na podłożu gruczolaka.
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 3; 55-61
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nowotwory ślinianek przyusznych. Wyniki retrospektywnej analizy leczenia 149 pacjentów hospitalizowanych w Klinicznym Oddziale Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej Kliniki Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej Wojskowego Instytutu Medycznego w Warszawie w latach 2006–2016.
    Autorzy:
    Chloupek, Aldona
    Zarzycki, Krzysztof
    Dąbrowski, Jarosław
    Domański, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1398575.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    nowotwory ślinianek przyusznych
    gruczolak wielopostaciowy
    rak gruczołowato-torbielowaty
    Opis:
    Wstęp: Nowotwory mające swoją etiologię w gruczołach ślinowych występują rzadko i stanowią ok. 3–10% wszystkich guzów w obrębie głowy i szyi. Materiał i metody: W latach 2006–2016 w Klinicznym Oddziale Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej Wojskowego Instytutu Medycznego w Warszawie z powodu nowotworów ślinianek przyusznych hospitalizowano i leczono 149 pacjentów. Podstawą do analizy były historie chorób pacjentów, wyniki badań histopatologicznych oraz protokoły zabiegów operacyjnych. Wyniki: W 126 przypadkach guzy były łagodne, natomiast w 26 guzy złośliwe. Analizując wyniki można stwierdzić, że nowotwory - zarówno łagodne, jak i złośliwe – częściej występowały u mężczyzn. Średni wiek całej grupy badanych wynosił 58,3 lat, dla zmian złośliwych – 65,5 lat, a dla zmian łagodnych był nieznacznie niższy i wynosił 56,9 lat. Wśród pacjentów objętych analizą szczyt zachorowalności przypadał na przedział wiekowy 60–69 lat. Ponadto zwraca uwagę, iż przedział ten był taki sam dla ogólnej liczby guzów, jak i nowotworów łagodnych, natomiast dla nowotworów złośliwych był nieznacznie wyższy i wynosił 70–79 lat. Z analizy zebranego materiału wynika, że guzy łagodne występowały znamiennie częściej, stanowiąc 84,56% wszystkich guzów. Najczęstszymi rozpoznaniami wśród nowotworów łagodnych były gruczolak wielopostaciowy (adenoma pleomorphicum) oraz gruczolak limfatyczny (adenolymphoma), które stanowiły łącznie 93,66%. Rezultaty badań wskazują, że wśród nowotworów złośliwych dominowały: gruczolakorak polimorficzny o niskiej złośliwości (polymorphous low-grade adenocarcinoma) występujący w 26,07% przypadków, gruczolakorak inaczej nieokreślony (adenocarcinoma NOS) oraz rak zrazikowokomórkowy (acinic cell carcinoma). Każdy z nich stanowił po 13,04% rozpoznań. Jak wynika z przeprowadzonej analizy najczęstszą metodą leczenia było leczenie chirurgiczne jako metoda stosowana samodzielnie. Wnioski: Uzyskane z retrospektywnej analizy dane korelują z piśmiennictwem krajowym i światowym.
    Źródło:
    Polish Journal of Otolaryngology; 2017, 71, 3; 42-47
    0030-6657
    2300-8423
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Otolaryngology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rzadkie przypadki złośliwej przemiany gruczolaka wielopostaciowego ślinianek w raka mioepitelialnego - opis dwóch przypadków
    Autorzy:
    Szabelska, Paulina
    Rzepakowska, Anna
    Szczepankiewicz, Benedykt
    Niemczyk, Elżbieta
    Osuch-Wójcikiewicz, Ewa
    Niemczyk, Kazimierz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1399631.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    nowotwory ślinianek
    gruczolak wielopostaciowy
    rak w gruczolaku wielopostaciowym
    rak mioepitelialny
    Opis:
    Gruczolak wielopostaciowy jest najczęściej rozpoznawanym łagodnym nowotworem ślinianek. U większości chorych resekcja chirurgiczna guza wraz otaczającym miąższem ślinianki pozwala na całkowite wyleczenie. Pewien odsetek przypadków stanowi nawracający gruczolak wielopostaciowy. Złośliwa przemiana gruczolaka wielopostaciowego w raka jest wyjątkowo rzadka. W pracy przedstawiono dwie chore, u których pierwotnie rozpoznany gruczolak wielopostaciowy uległ złośliwej transformacji do wieloogniskowego raka mioepitelialnego. W obu przypadkach zastosowano leczenie chirurgiczne oraz uzupełniającą radioterapię.
    Źródło:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2019, 8, 1; 53-58
    2084-5308
    2300-7338
    Pojawia się w:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Olbrzymi gruczolak wielopostaciowy nosa i zatok przynosowych
    Autorzy:
    Sroka, Paweł
    Okła, Sławomir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1399888.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    Gruczolak wielopostaciowy
    małe gruczoły ślinowe
    zatoki przynosowe
    jama nosowa
    Opis:
    Gruczolak wielopostaciowy jest nowotworem niezłośliwym, wywodzącym się z gruczołów ślinowych. Jest najczęstszym nowotworem zarówno dużych jak i małych gruczołów ślinowych. Zaledwie 1% ogółu gruczolaków wielopostaciowych stanowią te rozwijające się w jamach nosa i zatok. Obraz histopatologiczny gruczolaka wielopostaciowego wywodzącego się z małych gruczołów ślinowych charakteryzuję się wzmożoną komponentą komórkową i zmniejszoną stromalną w stosunku do gruczolaka dużych gruczołów ślinowych. Pomimo że jest guzem łagodnym, powinien być traktowany jako klinicznie niepewny. Transformacja złośliwa może wystąpić w 2-10% przypadków. Celem niniejszej pracy było przedstawienie przypadku 37-letniego pacjenta z olbrzymim gruczolakiem wielopostaciowym jam nosa i zatok przynosowych powodującym rozległą destrukcję ścian zatok przynosowych i oczodołów.
    Źródło:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2018, 7, 3; 15-21
    2084-5308
    2300-7338
    Pojawia się w:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Postępowanie z nawrotowym gruczolakiem wielopostaciowym ślinianek przyusznych: analiza materiału Kliniki Otolaryngologii WUM od 1988 do 2008 roku
    Autorzy:
    Szwedowicz, Paweł
    Osuch-Wójcikiewicz, Ewa
    Bruzgielewicz, Antoni
    Chęciński, Piotr
    Nyckowska, Jagna
    Grotthuss, Marta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1398693.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    nawrotowy gruczolak wielopostaciowy
    ślinianka przyuszna
    leczenie chirurgiczne
    nerw twarzowy
    Opis:
    Objectives: Treatment of patients with recurrent pleomorphic adenoma of the parotid gland is a challenge for a surgeon due to frequent problems with complete resection of all tumour foci while preserving continuity and function of the facial nerve. The aim of this study was to evaluate the clinical presentation and treatment results of patients with recurrent pleomorphic adenoma of the parotid gland. Materials and Methods: The medical records of 35 patients (25 women and 10 men) operated on (44 operations) for recurrent pleomorphic adenoma between the years 1988 and 2008 at the Otolaryngology Department, Medical University of Warsaw, were reviewed. These patients accounted for 8.9% of all patients treated for pleomorphic adenoma of the parotid gland (N=395). A retrospective analysis was performed to examine clinical features, surgical technique and facial nerve management. Results: All patients had palpable, nontender mass or masses in a parotid bed after 1 to 5 previous operations. Multifocal recurrences were present in 79.5% of cases. Median interval between initial treatment and commencement of recurrences was 6.1 (0.25-29) years. Patients with more than one recurrence were younger than patients who had only one. Malignant transformation of recurrent pleomorphic adenoma was observed in two patients (5.7%). Postoperative facial nerve paresis occurred in 15 cases. In two additional cases eradication of recurrent tumour required the facial nerve resection and reconstruction. Conclusions: Recurrent pleomorphic adenoma occurs more often in younger patients and women. The risk of the facial nerve injury increases with each successive operation. Surgical treatment should be individualized, taking into consideration the extent of the previous surgery and the type of recurrence.
    Źródło:
    Polish Journal of Otolaryngology; 2010, 64, 7; 50-54
    0030-6657
    2300-8423
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Otolaryngology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Macroprolactinoma – ocena skuteczności leczenia chirurgicznego
    Macroprolactinoma – evaluation of surgical treatment
    Autorzy:
    Beda-Maluga, Karolina
    Janocha, Justyna
    Świętosławski, Jacek
    Winczyk, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1032614.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    prolactinoma
    gruczolak przysadki
    leczenie operacyjne
    niedoczynność przysadki
    pituitary adenoma
    surgical treatment
    hypopituitarism
    Opis:
    Introduction: The first–line treatment of prolactinoma is pharmacotherapy with dopamine agonists. Surgery is performed rarely – if pharmacological treatment is ineffective (lack of normalization of blood prolactin (PRL) level and/or tumor reduction) and/or the patient does not tolerate the medication. The aim of our study was to assess the hormonal function of the pituitary in patients operated for prolactinoma. We analyzed both the efficacy of the treatment and the occurrence of hypopituitarism after surgery. Material and methods: The study group consisted of 26 patients after macroprolactinoma surgery hospitalized in the Department of Endocrinology, Chair of Endocrinology, Medical University of Lodz. The biochemical criterion of cure was the normalization of serum PRL concentration, measured in the morning, in a fasting state. The hormonal function of the pituitary was assessed on the basis of the levels of tropic hormones and adequate peripheral glands hormones. Results: The normalization of PRL concentration was achieved in 19 patients – in two after the surgery and in 17 as a result of post–operative therapy with dopamine agonists. Moreover, in 13/19 patients the imaging study showed the incomplete removal of adenoma, and in 14 patients hypopituitarism occurred. In seven patients, despite continued treatment with dopamine agonists after the surgery, PRL concentration still exceeded the reference values. Four of them had hypopituitarism. Conclusions: Treatment of macroprolactinoma remains a serious therapeutic problem because surgery in many cases does not lead to the removal of the entire tumor mass and quite often causes hypopituitarism. However, the use of postoperative medication with dopamine agonists significantly increases the chance of the normalization of PRL blood concentration and is necessary in majority of patients with macroprolactinoma.
    Wstęp: Leczeniem z wyboru prolactinoma jest farmakoterapia z zastosowaniem agonistów receptorów dopaminergicznych. Zabieg chirurgiczny wykonuje się dość rzadko – w przypadku braku skuteczności leczenia farmakologicznego (normalizacji stężenia prolaktyny (ang. prolactin – PRL) i/lub zmniejszenia masy nowotworu) i/lub złej tolerancji leków. Celem naszej pracy była ocena czynności hormonalnej przysadki u chorych operowanych z powodu prolactinoma. Analizie poddano zarówno skuteczność leczenia, jak i wystąpienie po zabiegu niedoczynności przysadki. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 26 pacjentów po operacji macroprolactinoma hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii Katedry Endokrynologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Za biochemiczne kryterium wyleczenia przyjęto normalizację stężenia PRL w surowicy krwi oznaczonej na czczo w godzinach porannych. Czynność wydzielniczą przysadki oceniono na podstawie stężeń hormonów tropowych i odpowiednich hormonów gruczołów obwodowych. Wyniki: Normalizację stężenia PRL uzyskano u 19 pacjentów – w tym u dwóch po samej operacji, a u 17 dodatkowo w wyniku pooperacyjnej farmakoterapii agonistami dopaminy. Ponadto u 13/19 osób w badaniu obrazowym stwierdzono niecałkowite usunięcie gruczolaka, a u 14 chorych odnotowano niedoczynność przysadki. U siedmiu pacjentów, mimo kontynuacji leczenia agonistami dopaminy po operacji, stężenie PRL nadal przekraczało granice wartości referencyjnych. U czterech z nich stwierdzono niedoczynność przysadki. Wnioski: Leczenie makrogruczolaków prolaktynowych przysadki stanowi nadal poważny problem terapeutyczny, bowiem zabieg chirurgiczny w wielu przypadkach nie pozwala na usunięcie całej masy nowotworu i dość często powoduje niedoczynność przysadki. Jednakże, zastosowanie pooperacyjnej farmakoterapii agonistami dopaminy znacznie zwiększa szansę na normalizację stężenia PRL we krwi i jest niezbędne u większości pacjentów z macroprolactinoma.
    Źródło:
    Folia Medica Lodziensia; 2015, 42, 1; 75-87
    0071-6731
    Pojawia się w:
    Folia Medica Lodziensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pleomorphic adenoma of the nasal cavity – a case report
    Gruczolak wielopostaciowy jamy nosowej – opis przypadku
    Autorzy:
    Frączek, Anna
    Szczygielska, Julia
    Majszyk, Daniel
    Niemczyk, Kazimierz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1399249.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    benign tumors
    nasal cavity
    pleomorphic adenoma
    gruczolak wielopostaciowy
    jama nosowa
    nowotwór łagodny
    Opis:
    Introduction: Pleomorphic adenoma is a benign tumor which occurs most commonly in the major salivary glands. It is very rare in the nasal cavity and may be misdiagnosed because of its uncharacteristic clinical and histopathological manifestation. Case report: A case of a 42-year-old patient with pleomorphic adenoma on the lateral nasal wall has been presented. The tumor was accidentally found during FESS and septorhinoplasty. Initially, based on the histopathological examination of the obtained sample, there was a suspicion of adenoid cystic carcinoma. Later, the neoplasm was completely removed by the open septorhinoplasty and histopathological re-examination showed features of pleomorphic adenoma. Long term followup was necessary due to the potential risk of local recurrence.
    Wstęp: Gruczolak wielopostaciowy jest nowotworem łagodnym występującym najczęściej w śliniankach przyusznych. Bardzo rzadko pojawia się on w jamie nosa, co w połączeniu z jego niecharakterystycznym obrazem klinicznym i histopatologicznym stwarza ryzyko postawienia błędnego rozpoznania. Opis przypadku: Przedstawiono przypadek 42-letniego pacjenta z gruczolakiem wielopostaciowym na bocznej ścianie nosa. Guz został wykryty przypadkowo podczas endoskopowej operacji zatok i septoplastyki, a na podstawie badania histopatologicznego pobranego wycinka początkowo wysunięto przypuszczenie raka gruczołowo-torbielowatego. Guz został doszczętnie usunięty z dostępu do septorynoplastyki otwartej. W ponownym badaniu histopatologicznym wykazano cechy gruczolaka wielopostaciowego. Ze względu na ryzyko wznowy miejscowej, pacjent pozostał pod opieką poradni laryngologicznej.
    Źródło:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2020, 9, 3; 47-51
    2084-5308
    2300-7338
    Pojawia się w:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Guz z komórek zrębu i sznurów płciowych z pierścieniowatymi kanalikami współistniejący z gruczolakorakiem szyjki macicy i brodawczakiem wewnątrzprzewodowym piersi u pacjentki z zespołem Peutza–Jeghersa – opis przypadku
    Simultaneous sex cord stromal tumor with annular tubules, adenocarcinoma of the cervix and intraductal papilloma of the breast in a patient with Peutz–Jeghers syndrome: a case report
    Autorzy:
    Takmaz, Ozguc
    Iyibozkurt, Cem
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1030332.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    Peutz–Jeghers
    adenoma malignum
    ovarian tumor
    gruczolak złośliwy
    guz jajnika
    zespół peutza–jeghersa
    Opis:
    Peutz–Jeghers syndrome was first described by a Dutch physician, Jan Peutz, in 1921. It is an inherited syndrome characterized by intestinal hamartomatous polyps, which can cause obstruction, and mucocutaneous hyperpigmentation. This rare syndrome brings a 15-fold increase in the risk of intestinal as well as gynecologic tumors, especially ovarian cancer. We present a 49-year-old women with a huge adnexal mass and already diagnosed Peutz–Jeghers syndrome. Although the sampling of the endometrium, which was done before the surgery, was normal, cervical adenocarcinoma (adenoma malignum) was diagnosed after the operation, and complementary radical trachelectomy was conducted to complete the therapy. In conclusion, Peutz–Jeghers syndrome patients are at an increased risk of genital tract tumors. It should be kept in mind that a clinical examination could be insufficient to diagnose all the tumoral components of the disease.
    Zespół Peutza–Jeghersa jako pierwszy opisał holenderski lekarz Jan Peutz w 1921 roku. Ten dziedziczny zespół charakteryzuje się obecnością polipów hamartomatycznych, które mogą powodować niedrożność jelit, oraz hiperpigmentacją skóry i błon śluzowych. To rzadkie schorzenie powoduje 15-krotny wzrost ryzyka wystąpienia guzów jelita oraz nowotworów ginekologicznych, szczególnie raka jajnika. Poniżej przedstawiamy przypadek 49-letniej pacjentki z olbrzymią zmianą w obrębie przydatków, u której wcześniej zdiagnozowano zespół Peutza–Jeghersa. Chociaż przeprowadzona przed operacją biopsja endometrium nie wykazała zmian wewnątrz macicy, po zabiegu zdiagnozowano gruczolakoraka szyjki macicy, a leczenie uzupełniono zabiegiem radykalnej trachelektomii. Podsumowując, pacjentki z zespołem Peutza–Jeghersa znajdują się w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia nowotworów narządów rodnych. Należy pamiętać, że badanie kliniczne może nie być wystarczające do wykrycia wszystkich guzowych elementów tej choroby.
    Źródło:
    Current Gynecologic Oncology; 2015, 13, 3; 180-184
    2451-0750
    Pojawia się w:
    Current Gynecologic Oncology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wpływ śródoperacyjnego radiomapowania nuklearnego na czas trwania zabiegu w paratyreoidektomii
    The influence of intraoperative nuclear radio-mapping on the duration of the surgical procedure in parathyroidectomy
    Autorzy:
    Sagan, D.
    Rejdak, K.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/262042.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Politechnika Wrocławska. Wydział Podstawowych Problemów Techniki. Katedra Inżynierii Biomedycznej
    Tematy:
    chirurgia
    gruczolak przytarczyc
    nadczynność przytarczyc
    przytarczyce
    paratyreoidektomia
    radiomapowanie nuklearne
    surgery
    parathyroid adenoma
    hyperparathyroidism
    parathyroid glands
    parathyroidectomy
    nuclear radio-mapping
    Opis:
    Śródoperacyjna identyfikacja nadczynnej tkanki przytarczyc stanowi jedno z największych wyzwań dla chirurgów wykonujących paratyreoidektomie. Przełomem w chirurgii przytarczyc może stać się nowa metoda śródoperacyjnego radiomapowania nuklearnego. Jest ona oparta na pomiarze emisji promieniowania gamma w czasie rzeczywistym przez tkanki w polu operacyjnym po uprzednim podaniu 99mTc MIBI (99mTc-methoxyisobutylisonitrile - 99mTc-metoksyizobutylizonitryl), wychwytywanego i akumulowanego wybiórczo przez tkankę przytarczyc. Celem artykułu była analiza wpływu zastosowania śródoperacyjnego radiomapowania nuklearnego na czas trwania zabiegu paratyreoidektomii. Badania przeprowadzono metodą analizy retrospektywnej jedno- i wieloczynnikowej w grupie 20 chorych poddanych zabiegom paratyreoidektomii, uwzględniając potencjalne czynniki kliniczne wpływające na czas zabiegu jako wejściowe zmienne niezależne. Jednoczynnikowa analiza statystyczna wykazała, że zastosowanie śródoperacyjnego radiomapowania nuklearnego skraca czas trwania zabiegu o średnio 60,38±7,47 min (p = 0,0459). Natomiast nadczynność wtórna, konieczność wykonania częściowej sternotomii oraz reoperacja przedłużały średni czas trwania zabiegu o odpowiednio: 88,44±40,21 min; 98,06±57,91 min oraz 74,33±33,92 min (p = 0,0112; p = 0,0409 oraz p = 0,0234; odpowiednio). Analiza wieloczynnikowa z zastosowaniem modelu regresji wielorakiej zidentyfikowała radiomapowanie nuklearne, sternotomię oraz reoperację jako zmienne niezależne istotnie statystycznie wpływające na czas trwania paratyreoidektomii. Uzyskane wyniki badań wykazały, że śródoperacyjne radiomapowanie nuklearne jest skuteczną metodą wspomagającą postępowanie chirurgiczne w zabiegach paratyreoidektomii. Dzięki ukierunkowaniu działania operacyjnego in vivo oraz zapewnieniu potwierdzenia tożsamości nadczynnej tkanki gruczolaka ex vivo natychmiast po jego resekcji metoda ta pozwala znacznie skrócić czas trwania paratyreoidektomii.
    Thorough localization and confirmation of hyperactive parathyroid tissue is one of the most difficult tasks for surgeons performing parathyroidectomies. Therefore, the need for an intraoperative aid during parathyroidectomy is currently widely accepted. An instant detection of radioactivity after 99mTc MIBI injection, which is accumulated in parathyroid glands, called nuclear radio-mapping, has become a novel technique applied in these operations. We aimed to assess the utility of this new technique as one of potential factors influencing the duration of parathyroidectomy. We retrospectively analyzed the influence of chosen clinical factors on the duration of the surgical procedure, using univariate and multivariate statistical methods in a group of 20 patients who underwent parathyroidectomy. The results of univariate analysis showed that using nuclear radio-mapping decreased the mean duration of parathyroidectomy by mean 60.38±7.47 min (p = 0.0459). However, in patients with secondary hyperparathyroidism, sternotomy and reoperation, the mean procedure duration increased by mean 88.44±40.21 min; 98.06±57.91 min and 74.33±33.92 min (p = 0.0112; p = 0.0409 and p = 0.0234) respectively. Multivariate analysis showed that nuclear radio-mapping, sternotomy and reoperation independently influenced the duration of parathyroidectomy. Concluding, nuclear radio-mapping not only guides the resection in vivo, but also allows to confirm the identity of removed parathyroid ex vivo and to decrease the duration of parathyroidectomy. This technique is a useful and efficient intraoperative adjunct in parathyroid surgery.
    Źródło:
    Acta Bio-Optica et Informatica Medica. Inżynieria Biomedyczna; 2010, 16, 3; 280-284
    1234-5563
    Pojawia się w:
    Acta Bio-Optica et Informatica Medica. Inżynieria Biomedyczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Endoscopic removal of inferior turbinate pleomorphic adenoma – case report
    Endoskopowe usunięcie gruczolaka wielopostaciowego małżowiny nosowej dolnej – opis przypadku
    Autorzy:
    Ścibik, Łukasz
    Dobosz, Paweł
    Pabis, Dariusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1930297.pdf
    Data publikacji:
    2021-03-03
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    endoscopic nasal and sinus surgery
    histopathology
    nasal tumor
    pleomorphic adenom
    endoskopowa operacja nosa i zatok przynosowych
    gruczolak wielopostaciowy
    guz nosa
    histopatologia
    Opis:
    Introduction: Pleomorphic adenoma is the most common tumor of the salivary glands. Small salivary glands of the lateral wall of the nose are one of the rarest locations of this type of lesion. The growth of tumor is generally limited to the area in which it occurs and does not spread to adjacent structures. Surgical tumor resection is the treatment of choice. Case report: We present a case of pleomorphic adenoma of the lateral wall of the nose in a 52-year-old man which was removed by endoscopy. The diagnosis was confirmed by histological and immunohistochemical evaluation.
    Gruczolak wielopostaciowy jest najczęstszym guzem gruczołów ślinowych. Jego lokalizacja w małych gruczołach ślinowych bocznej ściany nosa należy do jednych z najrzadszych lokalizacji tego typu zmian. Wzrost tego typu zmian jest na ogół ograniczony do obszaru w którym występuje i nie rozprzestrzenia się na sąsiednie struktury. Leczeniem z wyboru jest chirurgiczna resekcja guza. Przedstawiamy przypadek gruczolaka wielopostaciowego bocznej ściany nosa u 52-letniego mężczyzny, który został usunięty metodą endoskopową. Ocena histologiczna i immunohistochemiczna potwierdziła rozpoznanie gruczolaka wielopostaciowego.
    Źródło:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2021, 10, 3; 1-4
    2084-5308
    2300-7338
    Pojawia się w:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przedoperacyjna ocena ryzyka uszkodzenia tętnicy szyjnej wewnętrznej w odcinku jamistym podczas zabiegów endoskopowych z dostępu przez zatokę klinową
    Autorzy:
    Berger, Greta
    Łukasiewicz, Adam
    Grinevych, Vitalii
    Milewska, Anna Justyna
    Tarasów, Eugeniusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1391798.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    angiografia rezonansu magnetycznego (MRA)
    angiografia tomografii komputerowej (CTA)
    gruczolak
    odcinek jamisty (C4) tętnicy szyjnej wewnętrznej (ICA)
    przysadka mózgowa
    zabieg endoskopowy z dostępu przez zatokę klinową
    Opis:
    Podczas zabiegów endoskopowych przez przewody nosowe z dostępu przez zatokę klinową uszkodzenie tętnicy szyjnej wewnętrznej występuje z częstością od 0 do 3,8% [1]. Najwyższe ryzyko uszkodzenia tętnicy ma miejsce w sytuacji bezpośredniego kontaktu gruczolaka przysadki lub przysadki z tętnicą szyjną wewnętrzną podczas otwierania opony twardej. Obrazowanie radiologiczne przedoperacyjne, tj. CTA, MRA, zapewnia obiektywną ocenę i jednocześnie uzupełnia śródoperacyjne metody obrazowania, tj.: neurominitoring, CTA, które podobnie jak MRA, są niezbędne w ocenie szczegółów anatomicznych w przebiegu tętnicy szyjnej wewnętrznej w zatoce jamistej (C4 ICA). Celem badań była ocena wymiarów przestrzennych i odległości między tętnicami szyjnymi wewnętrznymi (ICA) oraz odległości pomiędzy przysadką mózgową a tętnicą szyjną wewnętrzną (ICA). W badaniu CTA (coronal scans) określono odległości pomiędzy prawą i lewą tętnicą szyjną wewnętrzną (ICA) na poziomach: A – pomiędzy najbardziej wklęsłymi odcinkami zakrętu C4–C5 ICA, B – pomiędzy najbardziej wypukłymi odcinkami kolanka C4 ICA, C – pomiędzy odcinkami C4 ICA w części tylnej wstępującej. W badaniu MRA (axial scans) zmierzono obustronnie odległości pomiędzy przysadką mózgową a tętnicą szyjną wewnętrzną (ICA) na poziomach: A’ – w punkcie najbardziej wklęsłym zakrętu C4–C5 ICA, B’ – w punkcie najbardziej wypukłym odcinka C4 ICA (odcinek jamisty). W analizie statystycznej wykorzystano oprogramowanie Statistica 13 (StatSoft), a w określeniu różnic między grupami zastosowano test U-Manna–Whitney’a. W analizie siły korelacji między zmiennymi ilościowymi obliczono współczynniki korelacji rang Spearmana. Wyniki uznano za statystycznie istotne na poziomie p < 0,05. Wykazano istotne obustronnie zmniejszenie odległości pomiędzy przysadką mózgową a segmentem jamistym tętnicy szyjnej wewnętrznej (C4 ICA), co jest związane z wiekiem pacjentów. Ma to wpływ na planowanie chirurgicznego dostępu i pozwala ocenić ryzyko urazu śródoperacyjnego tętnicy szyjnej wewnętrznej (ICA).
    Źródło:
    Polish Journal of Surgery; 2020, 92, 2; 1-7
    0032-373X
    2299-2847
    Pojawia się w:
    Polish Journal of Surgery
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-15 z 15

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies