Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "egocentryzm" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Laboratorium sądu moralnego w Lordzie Jimie Josepha Conrada
    Autorzy:
    Głąb, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/705294.pdf
    Data publikacji:
    2013-09-01
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    J. Conrad
    sąd moralny
    kantyzm
    wyobraźnia
    narcyzm
    egocentryzm
    ambiwalencja
    Opis:
    W pracy analizuję sposób formułowania sądu moralnego na przykładzie powieści Josepha Conrada Lord Jim. Koncentruję się na drugim etapie życia Jima, gdy triumf jego misji na Patusanie zostaje zniweczony przez błędną ocenę osoby Browna. W odpowiedzi na pytanie, co wpłynęło na sąd moralny Jima, analizuję (I) decyzję Jima, w świetle kilku interpretacji, w których kluczową rolę spełniają pojęcia: winy odczuwanej przez Jima po ucieczce z „Patny”, egoizmu oraz pojęć mu pokrewnych, takich jak egocentryzm, narcyzm i egotyzm, a także wyobrażeń, jakie ma o sobie Jim, wynikających z jego samopoznania. Następnie (II) analizuję wypowiedź Steina i wykazuję, że sedno jegoproblemu można sformułować jako uwięzienie w wyobraźni, rozumianej jako fantazja i podążanie za marzeniem. Dalej (III) zobrazowaną przez Conrada sytuację formowania sądu moralnego umieszczam w ramach kantowskiej teorii etycznej, w wyniku czego dochodzę do wniosku, że choć zasady moralne, takie jak kantowski imperatyw, spełniają istotną rolę w formułowaniu sądu moralnego, jednak mogą okazać się niewystarczające. Na koniec (IV) zastanawiam się, po co etykowi fi kcja literacka.
    Źródło:
    Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria; 2013, 3; 77-102
    1230-1493
    Pojawia się w:
    Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zbigniew Morsztyn spotyka Stephena Dedalusa
    Zbigniew Morsztyn Meets Stephen Dedalus
    Autorzy:
    Kuligowski, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1194082.pdf
    Data publikacji:
    2021-06-20
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
    Tematy:
    Zbigniew Morsztyn
    James Joyce
    kosmografia
    barok
    modernizm
    geocentryzm
    egocentryzm
    cosmography
    Baroque
    Modernism
    geocentrism
    egocentrism
    Opis:
    Esej wyrasta z namysłu nad totalnością literatury − i jej bezczasowością. Stanowi próbę odczytania na nowo Myśli ludzkiej Zbigniewa Morsztyna i zarazem krótkiego ustępu Portretu artysty z czasów młodości Jamesa Joyce’a. Znalezione w obu tekstach kosmografie okazują się nie tylko alegorycznymi mapami ludzkiej duszy − odpowiednio barokowej (geocentrycznej) i modernistycznej (egocentrycznej) − ale też negatywowymi kopiami samych siebie. Joyce i Morsztyn, tak jak św. Augustyn w dziesiątej księdze Wyznań, znaleźli w swoich duszach „wszystko”. Obaj, w sposób figuratywny, opisali mikroskopijną zawartość myślenia jako nieskończoną w Pascalowskim sensie tego pojęcia − jakkolwiek ich opisy, o dziwo, są względem siebie jakby symetrycznie odwrócone.
    Originating from the concept of literature being total and timeless, the essay rereads Zbigniew Morsztyn’s Myśl ludzka [Human Thought] and a short passage from James Joyce’s A Portrait of the Artist as a Young Man. The cosmographies identified in both texts prove to be not just allegorical maps of the human thought − a baroque and modernist one referred to as geocentric and egocentric one respectively but also reversed copies of each other. Joyce andMorsztyn independently discovered this ‘everything’ − a virtual content of the human thought, just as Augustine of Hippo had before them and described it in the tenth book of his Confessions. Both Morsztyn and Joyce figuratively described this microscopic substance of thought as infinite in Pascal’s terms yet, strangely enough, their descriptions are somewhat symmetrically reversed.
    Źródło:
    Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo; 2021, 11 (14); 315-333
    2084-6045
    2658-2503
    Pojawia się w:
    Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dziecinny egocentryzm poznawczy dotyczący stosunków przestrzennych a kwestia kształtowania się niezmienników w umyśle ludzkim
    Autorzy:
    Semadeni, Zbigniew
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/705208.pdf
    Data publikacji:
    2013-06-01
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    stosunki przestrzenne
    lewa/prawa strona
    skręty w lewo/prawo
    rozwój poznawczy
    egocentryzm
    operacje konkretne
    podejście neopiagetowskie
    niezmienniki poznawcze
    reprezentacje Brunera
    Opis:
    Analizowane są pewne aspekty rozwoju myślenia operacyjnego i egocentrycznych trudności dzieci przy identyfikacji: lewej i prawej strony człowieka (podmiotu lub innej osoby), położenia obiektu (po lewej lub prawej stronie jakiejś osoby), kierunku ruchu, aktualnego lub potencjalnego (w lewo lub w prawo od wskazanego miejsca), oraz skrętów w lewo lub w prawo. Rozpatrywane są jedynie sytuacje, w których konieczne jest myślowe odwracanie prostych przestrzennych przekształceń lub odwracanie statycznych relacji przestrzennych rozmaitych typów. U pewnej liczby 6-latków ujawnił się brak pozornie oczywistego niezmiennika poznawczego - świadomości, że lewa ręka człowieka musi być zawsze lewa - po przestrzennym przemieszczeniu się dziecka lub po przemieszczeniu się obserwatora.
    Źródło:
    Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria; 2013, 2; 275-288
    1230-1493
    Pojawia się w:
    Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Poszukiwana metafora antropocenu. Reinterpretacja mitu o Edypie
    Autorzy:
    Lech, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2056706.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Anthropozän
    Mythos
    Transformation
    Wissen
    Macht
    Egozentrismus
    Ökozentrismus
    anthropocene
    myth
    transformation
    knowledge
    power
    egocentrism
    ecocentrism
    antropocen
    mit
    transformacja
    wiedza
    władza
    egocentryzm
    ekocentryzm
    Opis:
    Antropocen – epoka człowieka, hasło wywołujące świadomość zbliżającej się katastrofy ekologicznej. Stosunek człowieka do przyrody stał się nadrzędnym problemem, którego rozwiązanie zadecyduje o dalszym istnieniu gatunku ludzkiego. Wydawało się, że jako ludzkość posiadamy nieograniczoną władzę oraz możliwości naukowe i techniczne do zarządzania Ziemią. Dzisiaj pojawiła się nagła potrzeba zmiany naszych działań nastawionych przede wszystkim na despotyczny wzrost – głównie ekonomiczny. Problem ochrony klimatu wymaga szybkiego działania. Wymaga zmiany świadomości. Naukowa wiedza o faktycznym zagrożeniu okazuje się jednak nieskuteczna w budzeniu z marazmu i denializmu supersprawczą ludzkość. Stąd potrzeba metafory, która zobrazuje transformację wiedzy i wartości w takie, które sprawniej skłonią do przeciwdziałania kryzysowi klimatycznemu. Uznałam mit o Edypie opowiedziany przez Sofoklesa za dostatecznie znaną i jednocześnie motywującą metaforę antropocenu. Do reinterpretacji mitu wykorzystałam P. Ricoeura potrzebę uchwycenia istoty tragiczności i otwarcia na nią oczu. Posłużyłam się C. Levi-Straussa poszukiwaniami w micie uniwersalnych zasad myślenia i doświadczenia ludzkiego. Posiłkowałam się tezą M. Foucaulta o nadwyżce wiedzy i władzy w osobie Edypa. Przeniosłam uwagę z wydarzeń w Tebach na te, które wydarzyły się w Kolonos. Życiowa droga, jaką przebył Edyp, wskazuje na transformację, której dokonał w poszukiwaniu nowej wiedzy potrzebnej do odzyskania władzy i przezwyciężenia postawy ofiary własnych działań. Zaproponowałam, aby tabu ojcobójstwa i kazirodztwa odczytywać nie jako zakaz, a jako radę i sposób na degradację i transformację Ego w Eco, egocentryzmu w ekocentryzm. W Kolonos duchowa siła i nowa wiedza Edypa zapewniła ochronę i bezpieczeństwo Ateńczykom. Proponowana metafora antropocenu mogłaby wspomóc odzyskanie „zmysłu tragizmu”, a ten umożliwiłby „Antropoceńczykom” metanoję, zwrot myślenia i nową moc.
    Das Anthropozän ist ein Menschenzeitalter, ein Stichwort, das das Bewusstsein für eine drohende Umweltkatastrophe weckt. Die Einstellung des Menschen zur Natur ist zu einem Hauptproblem geworden, dessen Lösung über das Fortleben der menschlichen Spezies entscheiden wird. Es schien, dass wir als Menschheit über unbegrenzte Macht und wissenschaftliche und technische Möglichkeiten verfügen, um die Erde zu verwalten. Heute ist es dringend notwendig geworden, unsere Aktivitäten zu ändern, die vor allem auf despotisches Wachstum ausgerichtet sind – hauptsächlich auf wirtschaftliches Wachstum. Das Problem des Klimaschu-tzes erfordert rasches Handeln. Es erfordert einen Bewusstseinswandel. Die wissenschaftlichen Erkenntnisse über die tatsächliche Bedrohung erweisen sich jedoch als wirkungslos, wenn es darum geht, die extrem wirksame Menschheit aus Marasmus und Leugnung zu wecken. Daher braucht es eine Metapher, die die Transformation von Wissen und Werten zu einem solchen Wissen bildhaft macht, das zur Bewältigung der Klimakrise wirksamer anregen wird. Ich fand den von Sophokles erzählten Mythos von Ödipus eine hinreichend vertraute und gleichzeitig motivierende Metapher für das Anthropozän. Um den Mythos neu zu interpretieren, griff ich auf die Idee von Paul Ricoeurs zurück, das Wesen der Tragödie einzufangen und die Augen dafür zu öffnen. Ich nutzte die Suche von Claude Levi-Strauss nach universellen Denkprinzipien und menschlicher Erfahrung im Mythos. Ich bediente mich Michel Foucaults These vom Überschuss des Wissens und der Macht in der Figur von Ödipus. Ich verlagerte die Aufmerksamkeit von den Ereignissen in Theben auf die Ereignisse in Kolonos. Der von Ödipus zurückgelegte Lebensweg deutet auf den Wandel hin, den er auf der Suche nach dem neuen Wissen vollzogen hat, das notwendig war, um die Macht zurückzugewinnen und die Haltung des Opfers seiner eigenen Handlungen zu überwinden. Ich schlug vor, das Tabu von Vaterschaftsmord und Inzest nicht als Verbot sondern als Rat und als Weg zur Degradierung und Transformation von „Ego“ in „Eco“, Egozentrismus in Ökozentrismus, zu lesen. In Kolonos haben spirituelle Stärke und neues Wissen von Ödipus den Schutz und die Sicherheit den Bewohnern von Athen gewährleistet. Die vorgeschlagene Metapher für das Anthropozän könnte die Wiedererlangung des „Sinns für das Tragische“ fördern, und dieser würde den „Anthropozänern“ Metanoia, den Wandel des Denkens und eine neue Kraft ermöglichen.
    Anthropocene – the epoch of man, a slogan that evokes awareness of the impending ecological catastrophe. Man’s attitude to nature has nowadays become a major problem and its solution or not will determine the further existence of the human species. As humanity, we believe to possess inexhaustible scientific and technical might and potential to run the Earth. Yet today an urgent need has arisen to reverse our present activities designed primarily to boost frenetic economic growth. Prompt action is needed to protect the Earth’s climate. Our mentality needs to be changed. However, the looming ecological threat has not yet evoked large enough concern among men, otherwise so highly expert in many fields nor overcome our inertness and denialism. Hence the need for a metaphor that would inspire change of knowledge and values to help counteract the climate crisis more efficiently. I believe that the story and myth of Oedipus as told by Sophocles is a sufficiently well-known and a motivating one and applicable to the Anthropocene. Reinterpreting the myth, I refer to Paul Ricoeur’s expressed need to grasp and understand the essence of the tragic. I follow C. Levi-Strauss’s thinking in his exploration of mankind’s universal principles of thinking and experience in the myth. I share Michel Foucalt's contention regarding the excess of Oedipus’s power and knowledge. I reverse the attention from events in Thebes to these in Kolonos. The path of Oedipus’ life illustrates the transformation he had undergone having gained new knowledge needed to regain power and to overcome the sense of being a victim of his own actions. I also suggest that the taboo of patricide and incest be not perceived as a proscription but as an advice and also a way of degrading and transforming the “Ego” into “Eco”, that is egocentrism into ecocentrism. In Kolonos, the spiritual strength and the extra knowledge gained by Oedipus ensured protection and security to Athenians. The proposed metaphor of the “Anthropocene” could help to revivify the “sense of tragedy” leading consequently to metanoia, a change of people’s minds, new strength and inspiration to act.
    Źródło:
    Kultura i Wartości; 2021, 31; 85-102
    2299-7806
    Pojawia się w:
    Kultura i Wartości
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Starsi i młodzi w dialogu międzypokoleniowym
    The Elderly and the Young in Intergenerational Dialogue
    Autorzy:
    Wiśniewska, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/540835.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Mazowiecka Uczelnia Publiczna w Płocku
    Tematy:
    seniorzy
    młodzież
    dialog
    pokolenie
    relacje międzypokoleniowe
    dialog międzypokoleniowy
    egocentryzm pokoleniowy
    senior citizens
    youth
    dialogue
    generation
    intergenerational relations
    intergenerational dialogue
    generational egocentrism
    Opis:
    Relacje międzypokoleniowe są podstawą funkcjonowania każdego społeczeństwa. Jednym ze sposobów budowania tych relacji jest dialog między pokoleniami. Dialog między generacjami jest również możliwym sposobem przeciwdziałania i zapobiegania współczesnym problemom społecznym. Wymaga to jednak aktywnego w nim udziału zarówno starszych jak i młodych. Myślą przewodnią niniejszego opracowania jest przekonanie, że dialog międzygeneracyjny jest kluczem przeciwdziałania egocentryzmowi pokoleniowemu. Dlatego rozważania podjęte w niniejszym tekście oscylują wokół ukazania dialogu międzypokoleniowego jako potrzeby, a jednocześnie poważnego wyzwania naszych czasów. W szczególności podkreśla się korzyści dialogu międzygeneracyjnego zarówno w wymiarze indywidualnym jak i społecznym.
    Intergenerational relations form the basis of how every society functions. One of the ways to develop these relations is through intergenerational dialogue, which can also prevent and counteract modern social problems. However, that requires the active participation of both the young and the elderly. The underlying idea of the present study is the conviction that intergenerational dialogue is the key to the prevention of generational egocentrism. That is why the study considers the intergenerational dialogue as both a need and a challenge. What is stressed here is the benefit of intergenerational dialogue in the individual and social dimensions.
    Źródło:
    Społeczeństwo. Edukacja. Język; 2017, 6; 27-47
    2353-1266
    2449-7983
    Pojawia się w:
    Społeczeństwo. Edukacja. Język
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Podstawy filozoficzne pedagogiki serca oraz psychologiczna koncepcja człowieka Marii Łopatkowej
    The philosophical bases of the pedagogy of the heart and the psychological concept of the human being as developed by Dr. Maria Łopatkowa
    Autorzy:
    Glier, Joachim Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/544742.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy
    Tematy:
    sens życia
    przyswojone wartości
    miłość
    pustka istnienia
    egocentryzm
    egoizm
    ratowanie świata
    postawa „mieć” i „być”
    zaprogramowanie genetyczne
    warunki zewnętrzne
    zdolność kochania
    stymulowanie rozwoju
    przywiązanie
    nieobecność matki
    choroba sieroca
    zaburzenia rozwoju
    głód miłości
    matka zastępcza
    Opis:
    Pedagogika serca Marii Łopatkowej nie jest pedagogiką zawieszoną w próżni. Ma ona bowiem swe podstawy filozoficzne i psychologiczne. Podstaw tych nie trzeba się domyślać, a tym bardziej wymyślać, ponieważ autorka prezentuje je sama, mówi o nich explicite. Filozofii i psychologii nie poświęciła jednak oddzielnego miejsca, rozdziału. Ich elementy są wplecione w wielką narracje autorki o egzystencji człowieka, o jego rozwoju psychicznym i uspołecznianiu się, o celach, treściach i metodach wychowania. Ilekroć Łopatkowa analizuje jakieś zagadnienie, w warstwie teoretycznej przywołuje teorie wybitnych filozofów i psychologów, a także przedstawia własne przemyślenia. Warstwę praktyczną zaś wzbogaca licznymi przykładami swoich doświadczeń pedagogicznych, doświadczeniami wziętymi prosto z życia. Niniejszy artykuł stanowi próbę zebrania w jednym miejscu pojawiających się w pedagogice serca elementów filozoficznych i psychologicznych oraz ułożenia ich w pewną zwartą logiczną całość. W ten sposób powstał obraz filozofii i psychologii, na których ta pedagogika została oparta. Poznanie owych fundamentów umożliwia holistyczne ogarnięcie i zrozumienie egzystencjalnego, ontogenetycznego i wychowawczego przekazu tego wielkiego pedagoga.
    Źródło:
    Przegląd Pedagogiczny; 2015, 2; 38-57
    1897-6557
    Pojawia się w:
    Przegląd Pedagogiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies