Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "cursus honorum" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Uwagi o karierze Rutiliusa Pudensa Crispinusa
    Autorzy:
    Okoń, Danuta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/631340.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    SENATOR
    HOMO NOVUS
    CURSUS HONORUM
    Opis:
    The senatorial career of Rutilius Pudens Crispinus matched the turbulent history of the period. The protagonist of these deliberations began his cursus honorum in a brilliant fashion  (praefectus urbi feriarum Latinarum, IIII vir viarum curandarum, quaestor urbanus, aedilis plebis Cerialis, praetor), favoured by Caracalla for his stance during the emperor’s crack-down on his brother. After the death of the princeps, during the rule of Macrinus and Heliogabalus, he was temporarily left out and demoted to less important public posts  (curator Fanestrium Pisaurensium, curator viarum Clodiae Cassiae et Ciminiae, iuridicus Aemiliae Etruriae Liguriae). He returned to grace during the reign of Alexander Severus, thanks to the latter’s policy of drawing on the solutions of the first Severs. Crispinus obtained command of a legion (legatus legionis XV Apollinaris), 4 governorships (legatus Augusti pro praetore provinciae Lusitaniae, legatus Augusti pro praetore Thraciae, legatus Augusti pro praetore Syriae Phoenices, proconsul provinciae Achaiae) and a consulate. Under Maximinus the Thracian he commanded the defence of Aquileia. The next emperor, Gordian III granted him important and honourable offices (legatus Augusti pro praetore provinciae Hispaniae citerioris et Callaeciae, curator Teanensium, Interamnatium, Venafranorum, Aquinatium, legatus Augusti pro praetore ad census acceptandos provinciae Lugdunensis et provinciae Hispaniae Baeticae). Crispinus died in a period when his career was gathering pace again , and more promotions seemed in store for him in the near future.        
    Źródło:
    Studia Europaea Gnesnensia; 2012, 5; 203-212
    2082-5951
    Pojawia się w:
    Studia Europaea Gnesnensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wespazjan twórcą senatorskiej elity
    Autorzy:
    Ruciński, Sebastian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/631569.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    the Flavians, senatorial order, censorship, adlectio, cursus honorum
    Flawiusze, stan senatorski, cenzura, adlectio, cursus honorum
    Opis:
    The most significant novum in the history of the senatorial order during the reign of the Flavian dynasty was an unprecedented promotion of homines novi who originated from the equestrian order and municipal elites. The process was forced on one hand by the losses which the senatorial order had suffered under Nero’s reign during the struggle for power in the years 68–70, and on the other hand by the necessity to pay political debts to the people who supported the Flavians’ caesarian aspirations during the civil war. Thanks to these promotions the Caesars bought the support of political elites they themselves created. In the process, the details of which are impossible to follow, citizens of some provinces, especially Spain, Gaul, and later the eastern provinces, acquired the appreciation of the Caesars. Despite the presence of new members, the Italian citizens maintained their dominant position in the Senate. Vespasian did not enable the newly elected senators to advance quickly. In this way he maintained a balance between the old aristocracy and the new elites.
    Najważniejszym novum w dziejach stanu senatorskiego za panowania Flawiuszy była bezprecedensowa akcja promowania homines novi wywodzących się z grona stanu ekwickiego i członków elit municypalnych. Proceder ten był wymuszony z jednej strony stratami, które stan senatorski poniósł za panowania Nerona i w czasie walki o władzę w latach 68–70, ale także przez konieczność spłaty politycznych długów wobec tych, którzy poparli cesarskie aspiracje Flawiuszy w czasie wojny domowej. Jednocześnie cesarze z nowej rodziny kupowali w ten sposób poparcie, kreując znaczną część politycznej elity. W procesie tym, którego szczegółów nie jesteśmy w stanie prześledzić, docenieni zostali mieszkańcy prowincji, zwłaszcza Hiszpanii i Galii, a w dalszym rzędzie także prowincji wschodnich. Nadal jednak w senacie swą dominującą pozycję utrzymali mieszkańcy Italii. Wespazjan nie tylko uzupełnił skład elit senatorskich, ale w znacznej mierze zastąpił je nowo promowanymi ludźmi, którzy związali swoją fortunę z nowym domem panującym. Nie zapewniał jednak możliwości zrobienia szybkiej kariery świeżo powołanym senatorom, zachowując w ten sposób balans pomiędzy dawną arystokracją a nową elitą.
    Źródło:
    Res Historica; 2018, 46
    2082-6060
    Pojawia się w:
    Res Historica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Status prawny prowincji mezyjskich w okresie wojen markomańskich
    Autorzy:
    Mrozewicz, Leszek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2046433.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-15
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Upper Moesia
    Lower Moesia
    Mainz
    prateorian provinces
    consular provinces
    cursus honorum
    Novae
    Mezja Dolna
    Mezja Górna
    prowincje konsularne
    prowincje pretoriańskie
    Opis:
    In 1962, Anthony R. Birley advanced a remarkable thesis, claiming that the rank of the Roman province of Upper Moesia (Moesia superior) was temporarily reduced from consular to praetorian. To support the assertion, he cited the fact that one of the two legions stationed in the province left it for a period of time; this automatically entailed a revision of its status, which was thus downgraded. A province with one legion was governed by a former praetor, whereas a province with two or more legions was administered by a former consul (vir consularis). A.R. Birley drew on the account in SHA vita Marci 22.9, which states that Marcus Aurelius changed – pro belli necessitate – the status of several provinces, as well as on two inscriptions (CIL III 1566; XIII6806), which contained an unorthodox record of senatorial careers. Both inscriptions mention Upper Moesia. A.R. Birley’s proposition was widely accepted by researchers, though critical views were also expressed. Nonetheless, its impact was so effective that it was subsequently argued that the mechanism should be presumed to have applied to Lower Moesia (Moesia inferior) as well. Still, a thorough analysis of all available sources permits one to conclude that the view is erroneous and altogether unfounded. In fact, its represents an outcome of a puristic application of the prosopographic method, which in this case proved a fundamental mistake.  
    Źródło:
    Studia Europaea Gnesnensia; 2020, 21; 9-18
    2082-5951
    Pojawia się w:
    Studia Europaea Gnesnensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Polityka jako zajęcie arcyludzkie
    Autorzy:
    Buchner, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/421162.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Akademia Ignatianum w Krakowie
    Tematy:
    demokracja
    monarchia
    konserwatyzm
    desakralizacja
    podmiotowość społeczna
    człowiek
    to co arcyludzkie
    zwierzęta
    natura
    prawo naturalne
    uprawnienia
    systemy wartości
    tolerancja
    cursus honorum
    Opis:
    Esej jest próbą analizy współczesnej polityki demokratycznej w kontekście jej klimatu moralnego, obyczajowego, a także intelektualnego. Spojrzenie to wpisuje się w długą tradycję krytyki demokracji, która odsyła do konserwatywnej myśli XIX stulecia, jako reakcji na upodmiotowienie i desakralizację życia publicznego. Szczególny nacisk położony zostaje na kwestię podmiotowości społecznej i jej demagogiczny wymiar. Na tym podłożu wyrasta bowiem ideologia niemających pokrycia uprawnień człowieka, którą wspiera współcześnie odwoływanie się do praw pluralistycznego społeczeństwa i jego różnorakich, często wzajemnie sprzecznych, systemów wartości, przy wzrastającej obojętności na normy religijne i prawnonaturalne. W kontekście demokratycznej polityki wychodzą na jaw jej arcyludzkie cechy, których najczęściej nie można uważać za pożądane. Pesymistyczny wydźwięk eseju związany jest nade wszystko ze spostrzeżeniem, iż przesączenie do polityki cech wybitnie ludzkich, czyni z niej grę czysto koniunkturalną i pozbawioną wszelkich ograniczeń. Walczący o władzę i pozycję w społeczeństwie człowiek współczesnej demokracji, pozbawiony odpowiedniego zaplecza społecznego i kulturalnego, działa w życiu publicznym pod sztandarem frazesów humanitarnych, co tylko zaostrza brutalny wymiar polityki.
    Źródło:
    Horyzonty Polityki; 2012, 3, 4; 141-162
    2082-5897
    Pojawia się w:
    Horyzonty Polityki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies