Polityka jako zajęcie arcyludzkie

Esej jest próbą analizy współczesnej polityki demokratycznej w kontekście jej klimatu moralnego, obyczajowego, a także intelektualnego. Spojrzenie to wpisuje się w długą tradycję krytyki demokracji, która odsyła do konserwatywnej myśli XIX stulecia, jako reakcji na upodmiotowienie i desakralizację życia publicznego. Szczególny nacisk położony zostaje na kwestię podmiotowości społecznej i jej demagogiczny wymiar. Na tym podłożu wyrasta bowiem ideologia niemających pokrycia uprawnień człowieka, którą wspiera współcześnie odwoływanie się do praw pluralistycznego społeczeństwa i jego różnorakich, często wzajemnie sprzecznych, systemów wartości, przy wzrastającej obojętności na normy religijne i prawnonaturalne. W kontekście demokratycznej polityki wychodzą na jaw jej arcyludzkie cechy, których najczęściej nie można uważać za pożądane. Pesymistyczny wydźwięk eseju związany jest nade wszystko ze spostrzeżeniem, iż przesączenie do polityki cech wybitnie ludzkich, czyni z niej grę czysto koniunkturalną i pozbawioną wszelkich ograniczeń. Walczący o władzę i pozycję w społeczeństwie człowiek współczesnej demokracji, pozbawiony odpowiedniego zaplecza społecznego i kulturalnego, działa w życiu publicznym pod sztandarem frazesów humanitarnych, co tylko zaostrza brutalny wymiar polityki.