Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "communio," wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 54
Tytuł:
Życie wspólne drogą do rozwoju duchowego we Wspólnocie Sióstr Uczennic Krzyża
Living together as a way to spiritual development in the Communio Sororum Discipularum Crucis
Autorzy:
Langa, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/570745.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Biblioteka Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej
Tematy:
wspólnota
Wspólnota Sióstr Uczennic Krzyża
rozwój duchowy
community
Communio Sororum Discipularum Crucis
spiritual development
Opis:
W artykule opisano, na przykładzie Wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża, w jaki sposób życie we wspólnocie może stać się drogą do rozwoju duchowego. Człowiek, przekraczając siebie, wychodząc poza własne sprawy, już się rozwija. We wspólnocie przechodzi od „ja” do „my”. Staje się odpowiedzialny za kształt swojej wspólnoty, jego rozwój duchowy (lub jego brak) wpływa na kształt całej wspólnoty. Warunkami rozwoju duchowego są spotkania z Chrystusem, zwłaszcza w Eucharystii i podczas adoracji, wierność Ewangelii i ciągłe nawracanie się oraz troska o Kościół i zaangażowanie w jego życie. Siostry mają pomagać Kościołowi w wypełnianiu jego posłannictwa poprzez apostolat wśród świeckich. Najpierw jednak, zanim wyjdą do ludzi spoza wspólnoty, muszą nauczyć się dostrzegać swoje współsiostry, przyjmować je wraz ze wszystkimi słabościami, otoczyć je modlitwą, miłością i zrozumieniem.
The article describes, on the example of Communio Sororum Discipularum Crucis, how life in the community can become a path to spiritual development. Man transcending himself, going beyond his own affairs, is already developing. In the community he goes from “I” to “we”. He becomes responsible for the shape of his community, his spiritual development (or lack of it) affects the shape of the whole community. The conditions for spiritual development are encounters with Christ, especially in the Eucharist and during adoration, fidelity to the Gospel and constant conversion, and concern for the Church and commitment to his life. The Sisters are to help the Church to fulfill his mission through the apostolate among the laity. But first, before they go out to people outside of the community, they must learn to see their sisters, embrace them with all their weaknesses, surround them with prayer, love and understanding.
Źródło:
Rocznik Skrzatuski; 2018, 6; 189-205
2300-8296
Pojawia się w:
Rocznik Skrzatuski
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wspólnota Kościołem jutra. Eklezjalne "communio" w Chrystusie w ujęciu Franciszka Blachnickiego
Community as the Church of Tomorrow. Ecclesial "Communio" in Christ in terms of Franciszek Blachnicki
Autorzy:
Korwin-Gronkowski, Arkadiusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1601615.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Kościół
Franciszek Blachnicki
eklezjologia communio
wspólnota
Sobór Watykański II
Church
Francis Blachnicki
ecclesiology of communion
community
the Second Vatican Council
Opis:
Boskie pochodzenie Kościoła i implikacja dzieła Trzech Osób Boskich wyraża lud zjednoczony w jedności Ojca i Syna i Ducha Świętego. W nim człowiek zanurzony doświadcza pośrednictwa zbawczego w komunikacji z Chrystusem Zmartwychwstałym. Zbawcza komunikacja to dar i uczestnictwo w Boskim życiu, przez i w pośrednictwie Kościoła. Swoje głębokie zakorzenienie w eklezjologii communio doskonale widział Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki. Oryginalność jego spojrzenia polega na tym, iż doskonale odczytał myśl eklezjalną Soboru Watykańskiego II. Dążył także do zaimplementowania tejże wizji w autentycznym przekazie wiary w Kościele. Blachnicki widział Kościół, który jest wspólnotową drogą człowieka ku zbawieniu wypełnionym w Jezusie Chrystusie. Na tym tle niezaprzeczalnie można dzisiaj uznać tę myśl za iście prorocką w kontekście nowej ewangelizacji.
The Divine origin of the Church and the implication of the works of the Holy Trinity is expressed by the people united in the unity of the Father and of the Son and of the Holy Spirit. This means people integrated into the unique community called communio. It is the relationship of man with the Triune, Personal Creator, Redeemer and Savior of the human race in the “interdependence”, which we call – the Church. This community, began in the consciousness of faith, seeks to reach the eschatic fulfillment. One immersed in it experiences the salvific mediation in communication with the Risen Christ. The saving communication is a gift and participation in the divine life, “through” and “in” the mediation of the Church. Father Franciszek Blachnicki, the Servant of God, has seen his own deepest roots in the ecclesiology of communion. The originality of his approach is based on a splendid interpretation of ecclesial reflection on Church which was done by The Second Vatican Council. Blachnicki has also sought to implement this vision in the authentic transmission of the faith in the Church. He has seen the Church as the Community way of the man towards salvation fulfilled in Jesus Christ. In today’s context of the new evangelization this reflection can be undeniably considered as an idea of a truly prophetic kind.
Źródło:
Teologia w Polsce; 2016, 10, 1; 189-203
1732-4572
Pojawia się w:
Teologia w Polsce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ świętych oraz mistrzów wiary na osobę i nauczanie Josepha Ratzingera — Benedykta XVI
Influence of Saints and Masters of Faith on the person and teaching of Joseph Ratzinger — Benedict XVI
Autorzy:
Wójtowicz, Mariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28761797.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
Bóg
Joseph Ratzinger
Benedykt XVI
communio sanctorum
Kościół
liturgia
ojcowie Kościoła
święci
świętość
God
Benedict XVI
church
holiness
liturgy
fathers of church
saints
Opis:
Celem artykułu jest ukazanie wpływu wybranych świętych i mistrzów wiary na osobę i nauczanie kard. Josepha Ratzingera — Benedykta XVI. Podjęto próbę analizy nauczania kard. Josepha Ratzingera oraz jego teologicznych przemówień już jako papieża Benedykta XVI pod kątem związku eklezjologii ze świętością. Artykuł składa się z czterech punktów. W punkcie pierwszym została ukazana bliska relacja Benedykta XVI z Bogiem prawdziwie świętym i jedynym źródłem wszelkiej świętości. Następnie omówiono rzeczywistość communio sanctorum oraz więź Josepha Ratzingera ze świętymi. W punkcie trzecim zostało przytoczone nauczanie Benedykta XVI dotyczące życia świętych. Z kolei w ostatnim punkcie omówiono liturgię Kościoła, która w ujęciu Benedykta XVI, odgrywa kluczową rolę w drodze do osiągnięcia świętości.
The objective of this article is to show the influence of selected saints and masters of faith on the person and teaching of Cardinal Joseph Ratzinger — Benedict XVI. It attempts to analyse the teachings of Cardinal Joseph Ratzinger and his theological speeches as Pope Benedict XVI in terms of the relationship between ecclesiology and holiness. The article consists of four sections. In the first section, Benedict XVI’s close relationship with the truly Holy God and the only Source of all holiness was shown. Then, the reality of communio sanctorum and Joseph Ratzinger’s bond with the saints were discussed. In the third section, the teaching of Benedict XVI on the lives of saints was referred to. In turn, the last section discusses the liturgy of the Church, which according to Benedict XVI has a key task on the way to achieving holiness.
Źródło:
Tarnowskie Studia Teologiczne; 2021, 40, 2; 125-138
2391-6826
0239-4472
Pojawia się w:
Tarnowskie Studia Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Family Communio Personarum and Upbringing
Autorzy:
Stala, Józef
Garmaz, Jadranka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/668814.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
marriage
family
community
communio personarum
parents
upbringing
Opis:
Not only are marriage and the family, natural and religious institutions but, above all, they are communities of persons fulfilling their personal calling. However, communio personarum does not only result from the natural relations, but is a consequence of faith, which unites family with Jesus Christ. This article will present the pedagogical consequences of acknowledging the family as communio personarum, including the fact that every family is a privileged place of upbringing and parents, who bestowed the gift of life upon their child, have been gifted with a wealth of upbringing skills. The marital relation, as a “me” and “you” relation, constitutes the foundation for other family relations, as well as the everyday educational support for the child. Parents, however, accompany their children in forming their mature personality and religiousness.
Źródło:
The Person and the Challenges. The Journal of Theology, Education, Canon Law and Social Studies Inspired by Pope John Paul II; 2018, 8, 1
2391-6559
2083-8018
Pojawia się w:
The Person and the Challenges. The Journal of Theology, Education, Canon Law and Social Studies Inspired by Pope John Paul II
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Conjugal communio amoris in the Apostolic Exhortations "Familiaris Consortio" and "Amoris Laetitia"
Autorzy:
Bukalski, Sławomir
Falewicz, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2088037.pdf
Data publikacji:
2022-03-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Familiaris Consortio
Amoris Laetitia
communio amoris
communion of persons
theology of love
psychology of love
Opis:
The concept of marital communio amoris expressed in the apostolic exhortations Familiaris Consortio of John Paul II and Amoris Laetitia of Pope Francis is the subject of this paper. In theology, this phrase has generally been used to describe the relationship of the Divine Persons in the Trinity. The phrase communio amoris in relation to marriage and family comes from the theological thought of John Paul II. The Pope used this term several times in the exhortation. An important issue is the reference of the phrase “communion of love” to spouses entering into a sacramental union. Pope Francis, although he uses the phrase to refer to Trinitarian relationships, does not explicitly use this expression to refer to marital relationships. Communio amoris, however, can be read into the concept of marital love presented in Amoris Laetitia.
Źródło:
Verbum Vitae; 2022, 40, 1; 159-175
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:
Verbum Vitae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Teologia małżeństwa w adhortacjach "Familiaris consortio" i "Amoris laetitia". Aspekty duszpasterskie
Autorzy:
Faggioni, Maurizio Pietro
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2088035.pdf
Data publikacji:
2022-03-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
theology of marriage
Familairis Consortio
Familiaris consortio, Amoris laetitia, communio amoris, communion of persons, theology of love, psychology of love
continuity of teaching
pastoral care of families
law of gradualness
accompaniment in irregular situations
teologia małżeństwa
Familairis consortio
Amoris laetitia
ciągłość nauczania
duszpasterstwo rodzin
prawo stopniowości
towarzyszenie w sytuacjach nieuregulowanych
Opis:
Artykuł podejmuje zagadnienie ujęć teologii małżeństwa w adhortacjach Familiaris consortio oraz Amoris laetitia z punktu widzenia duszpasterstwa. Podjęty problem rozwiązywany jest przede wszystkim za pomocą metody analizy porównawczej tekstów źródłowych. W pierwszej części artykułu przedstawiono refleksję na temat kontynuacji oraz rozwoju nauczania w Kościele. Ciągłość tego rozwoju przypomina wzrost organizmu żywego, który poprzez różne etapy dochodzi do form coraz dojrzalszych. W podobny sposób adhortacja Amoris laetitia, wychodząc od nauczania zawartego w Familiaris consortio, rozwija je zgodnie ze specyficznym, nowym podejściem papieża Franciszka, przestawionym w adhortacji Evangelii Gaudium. Druga część artykułu pokazuje, że Amoris laetitia wpisuje się w tradycję nauczania Kościoła na temat małżeństwa i rodziny, współbrzmiąc z takimi dokumentami, jak: soborowa konstytucja Gaudium et spes, encyklika Humanae vitae Pawła VI, list do rodzin Gratissimam sane Jana Pawła II, a przede wszystkim adhortacja Familiaris consortio. Obydwa analizowane w artykule dokumenty postulują koncentrację na konkretnych życiowych realiach oraz przedstawiają wspólny ideał małżeństwa chrześcijańskiego, jego sakramentalności i otwartości na życie. Trzecia część artykułu, koncentrując się szczególnie na podejściu do tzw. sytuacji „nieregularnych”, pokazuje, w jaki sposób Amoris laetitia jest rozwinięciem nauczania Familiaris consortio. Rozwój doktryny przedstawiono w szerszym kontekście, prezentując nauczanie Franciszka jako kolejny etap na drodze zapoczątkowanej przez jego poprzedników, uwzględniającej „prawo stopniowości”, rozeznanie osobiste i duszpasterskie oraz integrację wiernych w sytuacjach niedoskonałych. Przeprowadzone analizy wykazały, że adhortacje Familiaris consortio oraz Amoris laetitia stanowią dwa istotne kroki na drodze Kościoła posoborowego, wyznaczonej przez konstytucję Gaudium et spes, oraz że pomiędzy dokumentami widać wyraźnie ciągłość oraz rozwój nauczania.
The article addresses the problem of the relationship between the theology of marriage in the exhortations Familiaris Consortio and Amoris Laetitia from the pastoral point of view, using primarily the method of comparative analysis of source texts. The first part of the article presents a reflection on the continuity and development of teaching in the Church. The continuity of this development resembles the growth of a living organism, which through various stages reaches ever more mature forms. In a similar way, the exhortation Amoris Laetitia, starting from the teaching contained in the Familiaris Consortio, develops them in accordance with the specific new approach of Pope Francis presented in the exhortation Evangelii Gaudium. The second part of the article shows that Amoris laetitia is part of the tradition of the Church's teaching on marriage and the family, resonating with such documents as: the conciliar constitution Gaudium et Spes, the encyclical letter Humanae Vitae of Paul VI, a letter to the families Gratissimam Sane of John Paul II, and above all the exhortation Familiaris Consortio. Both documents analyzed postulate concentration on specific life realities, and also present the common ideal of Christian marriage, its sacramentality and openness to life. The third part of the article shows how Amoris Laetitia is a development of the teaching of Familiaris Consortio, focusing in particular on the approach to the so-called "irregular" situations. The doctrine’s development is presented in a broader context, showing the teaching of Francis as the subsequent stage on the path started by his predecessors, taking into account the “law of gradualness”, personal and pastoral discernment and the integration of the faithful in imperfect situations. The analysis shows that Familiaris Consortio and Amoris Laetitia are two important steps on the path of the post-conciliar Church set out by the constitution Gaudium et Spes, and continuity and development of teaching are clearly visible between the documents.
Źródło:
Verbum Vitae; 2022, 40, 1; 133-145
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:
Verbum Vitae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Teologia jedności Kościoła. Zarys problematyki
Autorzy:
Pawłowski, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041180.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Credo
Ökumenismus
Einheit
Kirche
koinōnia/communio
Church
creed
ecumenism
unity
ekumenizm
jedność
Kościół
Opis:
Artykuł jest wprowadzeniem w teologię jedności Kościoła. Ukazuje spektrum współczesnej refleksji nad przymiotem Kościoła wymienionym w Symbolu Nicejsko-Konstantynopolskim (credo in unam Ecclesiam). Refleksja ta obejmuje kategorie biblijne, zwłaszcza ideę koinōnia/communio, podkreśla trynitarne podstawy jedności Kościoła, a także jej konkretne środki – więzy jedności. Wśród tych środków jedności zwrócono szczególną uwagę na węzeł wiary, sakramentów oraz zwierzchnictwa kościelnego, zwłaszcza powszechnej posługi na rzecz jedności chrześcijan. Poszczególne Kościoły (wyznania) mają różne wizje jedności, ale i te koncepcje stanowią przedmiot dialogu ekumenicznego. Najnowszym ekumenicznym stanowiskiem na temat Kościoła, w tym jego jedności, jest dokument Komisji Wiara i Ustrój Światowej Rady Kościołów pt. Ku wspólnej wizji Kościoła (opublikowany w 2013 r.). Kościoły chrześcijańskie biorące udział we współczesnym dialogu ekumenicznym mają świadomość tego, że jedność Kościoła jest rzeczywistością daną i zadaną, jeszcze niepełną i niedoskonałą, niejako „w drodze”. W tym sensie mogą wyrażać swoje spero in unam Ecclesiam.
The article is a topic outline of the theology of the Church’s unity. It shows the spectrum of contemporary reflection on this  attribute of the Church mentioned in the Nicene-Constantinople Symbol (credo in unam Ecclesiam). The reflection includes biblical categories, especially the idea of koinōnia/communio, emphasizing the Trinitarian basis for unity of the Church, and its concrete means – bonds of unity. Among these means of unity, particular attention is paid to the bond of faith, the sacraments and ecclesiastical governance, notably the universal ministry of Christian unity. Individual Churches (denominations) have different visions of unity, but also these concepts are the subject of ecumenical dialogue. The most recent ecumenical vision on the Church, including its unity, is the document of the World Council of Churches Commission on Faith and Order, Towards a Common Vision of the Church (published in 2013). Christian Churches involved in the contemporary ecumenical dialogue are aware that the unity of the Church is a reality given and set, yet incomplete and imperfect, so to speak "on the way". In this sense they can express their spero in unam Ecclesiam.
Der Artikel ist eine Einführung in die Theologie der Einheit der Kirche. Es wird das Spektrum der zeitgenössischen Reflexion über dieses im Nicäno-Konstantinopolitanum (credo in unam Ecclesiam) enthaltenen Attribut der Kirche. Diese Reflexion umfasst biblische Kategorien, vor allem die koinōnia/communio-Idee, betont trinitarische Grundlagen der Einheit der Kirche sowie konkrete Mittel bzw. Bande der Einheit. Unter diesen Mitteln der Einheit wurde eine besondere Aufmerksamkeit auf das Band des Glaubens, der Sakramente und der kirchlichen Obrigkeit, vor allem, des allgemeinen Dienstes für die Einheit der Christen, gelegt. Die einzelnen Kirchen (Denominationen) sehen die Einheit unterschiedlich, jedoch bilden diese verschiedenen Konzepte den Gegenstand des ökumenischen Dialogs. Die jüngste ökumenische Stellungnahme über die Kirche, darunter auch über seine Einheit, ist das 2013 herausgegebene Dokument der Kommission Glaube und Kirchenverfassung des Weltkirchenrates unter dem Titel Die Kirche: Auf dem Weg zu einer gemeinsamen Vision. Die christlichen Kirchen, die am gemeinsamen Dialog teilnehmen, sind sich dessen bewusst, dass die Einheit der Kirche eine geschenkte und aufgegebene Wirklichkeit ist, eine noch nicht erfüllte und deswegen unvollkommene Wirklichkeit, gewissermaßen ein "Unterwegs-sein". In diesem Sinne können sie bekunden: spero in unam Ecclesiam.
Źródło:
Studia Nauk Teologicznych PAN; 2015, 10; 185-198
1896-3226
2719-3101
Pojawia się w:
Studia Nauk Teologicznych PAN
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Teologia communio według kard. Josepha Ratzingera (Benedykta XVI) i pytanie o urzędy/posługi w polskim duszpasterstwie parafialnym
The Communio Theology according to Card. Joseph Ratzinger (Benedict XVI) and the Question of Offices/Ministries in Polish Churches
Autorzy:
Porosło, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2040492.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
kard. Joseph Ratzinger
Benedykt XVI
communio
eklezjologia communio
Kościół
urzędy
posługi
aktywne uczestnictwo (participatio actuosa)
kapłaństwo powszechne
Joseph Ratzinger
Benedict XVI
communio-ecclesiology
Church
offices
ministres
active participation (participatio actuosa)
common priesthood
Opis:
Kardynał Joseph Ratzinger, rozwijając tzw. tzw. communio-eklezjologię (Communio-Ekklesiologie), wskazywał, że „Kościół nie powinien mówić głównie o sobie, lecz o Bogu”. Mając w perspektywie to założenie metodologiczne, będziemy chcieli w niniejszym artykule wydobyć z licznych pism kard. Josepha Ratzingera, obecnie papieża-seniora Benedykta XVI, istotę jego nauczania o Kościele jako communio oraz zobaczyć, jakie znaczenie ma ten obraz Kościoła dla duszpasterskiej praxis, szczególnie w kontekście posług i uczestnictwa świeckich w liturgii, zwłaszcza w polskiej rzeczywistości duszpasterskiej. Pierwsza część artykułu ukazuje fundamenty nauczania Ratzingera o Kościele rozumianym jako communio. W drugim punkcie możemy zobaczyć, poprzez jakie zadania/posługi świeccy uczestniczą w jednym kapłaństwie Chrystusa, aby w punkcie trzecim została ukazana Ratzingerowska krytyka praktycystycznego rozumienia aktywnego uczestnictwa (participatio actuosa) świeckich w liturgii. W ostatnim punkcie zostały wydobyte wnioski dla kształtowania i rozumienia posług w konkretnym duszpasterstwie parafialnym, gdzie istotne są słowa zapisane przez samego Ratzingera: „Należyte wychowanie do liturgii powinno polegać nie na uczeniu się czynności zewnętrznych i ćwiczeniu się do nich, lecz na włączaniu się w konstytutywną dla liturgii istotę actio, czyli w przemieniającą moc Boga, która przez pośrednictwo akcji liturgicznej pragnie przemieniać nas samych i świat”. Tam, gdzie praktycyzm staje się ważniejszy od teologii, tam Kościół rozumiany jako wspólnota zbawienia staje się co najwyżej instytucją z bogatą ofertą usług religijnych.
Developing the so-called communio-ecclesiology (Communio-Ekklesiologie), Cardinal Joseph Ratzinger pointed out that “the Church should not speak mainly about itself, but about God.” Bearing in mind this methodological assumption, the author of this article is going to analyse numerous writings by Card. Joseph Ratzinger—at present Pope Emeritus Benedict XVI, in order to present the essence of his teaching about the Church as communio and to see what such image of the Church means to the priests’ praxis, especially in terms of the laity’s ministry and participation in the liturgy in the Polish pastoral reality. The first part of the article presents Ratzinger’s fundamental teachings about the Church understood as communio. In the second part, one can find out about the tasks/ministries through which lay people may participate in Christ’s only priesthood. Ratzinger’s criticism on perceiving the laity’s active participation (participatio actuosa) in the liturgy as having only a practical dimension is presented in the third part of the article. The last part includes conclusions for shaping and understanding ministries in particular churches, supported by the words written by Ratzinger himself: “Proper education for liturgy should not consist in learning and practising external acts, but in joining the essence of action, i.e. the transforming power of God, which is constitutive for the liturgy and, through liturgical action, wants to transform us and the surrounding world.” Where practical issues become more important than theology, the Church viewed as the community of salvation becomes, at the most, an institution offering a rich variety of religious services.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2015, 62, 8; 131-143
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Systematic Communio Theology Today
Systematyczna teologia komunijna dzisiaj
Autorzy:
Jagodziński, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2037276.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
teologia systematyczna
communio
communicatio
Objawienie
eklezjologia
ekumenizm
trynitologia
sakramentologia
antropologia
teologia stworzenia
systematic theology
Revelation
ecclesiology
ecumenism
trinitology
sacramentology
anthropology
the theology of creation
Opis:
Kategoria communio należy do najważniejszych pojęć teologii systematycznej. Odnosi się do rzeczywistości wewnątrztrynitarnej Boga, relacji Boga do człowieka, tajemnicy osoby Jezusa Chrystusa, Kościoła i wszelkich rzeczywistości chrześcijańskich. Objawienie Boga jest pojmowane dzisiaj także jako rzeczywistość komunikacyjno-komunijna. Najwcześniej i najszerzej została rozwinięta w okresie posoborowym eklezjologia communio, mająca także znaczenie ekumeniczne, ale rozwój teologii communio zaznaczył się także w całej szeroko rozumianej teologii dogmatycznej, znajdując dotychczas swoje rozwinięcie w trynitologii, sakramentologii, chrystologii, antropologii, teologii stworzenia. Jako specyficzna „żyła złota” zawiera w sobie ogromny potencjał systematyczny, który czeka na eksplorację przede wszystkim w teologii systematycznej, ale nie tylko, jako że sięga także swoimi implikacjami zakresu teologii pastoralnej.
The category of communio belongs to the most important concepts of systematic theology. It refers to the internal life of the Trinitarian God, the relationship between God and man, the mystery of the person of Jesus Christ, the Church and all Christian realities. Today the revelation of God is also perceived as the reality of communication and communion. Communio theology was initially and most widely developed during the post-conciliar times as communio ecclesiology, bearing also the ecumenical importance, but this development was marked also by the broader dogmatic theology, founding its growth so far in Trinitology, sacramentology, Christology, anthropology, theology of creation. As a specific “gold mine” communio includes huge potential that is waiting for exploration primarily in systematic theology, but not only, as it also reaches pastoral theology.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2017, 64, 7; 77-95
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Synodalność w teologii Soboru Watykańskiego II
Synodality in the Theology of Vatican II
Autorzy:
Kasprzak, Artur Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/36842842.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
synodality
collegiality
Vatican Council II
People of God
communio ecclesiarum
Lumen gentium
Authority in the Church
synodalność
kolegialność
Sobór Watykański II
Lud Boży
Władza w Kościele
Opis:
Od czasu publikacji konstytucji apostolskiej Episcopalis Communio w 2018 r. przez papieża Franciszka, instytucja Synodu Biskupów otrzymała głęboką reinterpretację zakresu swojej formuły. Obecnie trwające zwyczajne Ogólne Zgromadzenie Synodu Biskupów – poświęcone tematowi Dla Kościoła synodalnego komunia, uczestnictwo i misja –rodzi wiele fundamentalnych pytań o właściwe teologiczne rozumienie Synodu Biskupów. Odwołanie się w tych wszystkich aktualnych pytań do dyskusji Soboru Watykańskiego II jest niewątpliwie słuszne i wskazane. To właśnie podczas tego Soboru zostały ukształtowane zręby jak należy rozumieć Synod Biskupów oraz jego pierwsze powołanie do życia. Analiza tego studium pochyla się zatem nad podstawowymi elementami teologii synodalności, jakie wprowadzone zostały do eklezjologii Konstytucji dogmatycznej o Kościele, a są nimi takie kwestie jak: lud Boży, Kościół jako communio ecclesiarum, kolegialność episkopalna. Jak wykazuje niniejsza analiza, soborowe sformułowanie tych wszystkich istotnych dla odnowionej eklezjologii tematów i przemyśleń nie oznacza jednak, że teologia synodalności Vaticanum Secundum nie miała ograniczeń. Samo powołanie w 1965 r. Synodu Biskupów przez papieża Pawła VI i opracowanie motu proprio Apostolica sollicitudo nie odbyło się poprzez współpracę papieża ze zgromadzonymi jeszcze podczas Soboru biskupami. Zakres Synodu Biskupów wg woli Pawła VI otrzymał tylko funkcję konsultatywną, gdy tymczasem zamysłem większości Ojców Soborowych było nadanie temu synodowi kolegialności efektywnej.
Since the publication of the apostolic constitution Episcopalis Communio in 2018 by Pope Francis, the institution of the Synod of Bishops has received a profound reinterpretation of the scope of its formula. The current Ordinary General Assembly of the Synod of Bishops - dedicated to the theme – For a Synodal Church Communion, Participation and Mission – raises many fundamental questions about the proper theological understanding of the Synod of Bishops. The reference in all these topical questions to the discussions of the Second Vatican Council is undoubtedly right and advisable. It was at this Council that the framework of how the Synod of Bishops and its first vocation should be understood was shaped. The analysis of this study therefore leans towards the basic elements of the theology of synodality that were introduced into the ecclesiology of the Dogmatic Constitution on the Church, and these are issues such as the people of God, the Church as communio ecclesiarum, and episcopal collegiality. However, as this analysis shows, the conciliar formulation of all these important themes and reflections for a renewed ecclesiology does not mean that the theology of synodality of Vaticanum Secundum had no limitations. The very establishment of the Synod of Bishops in 1965 by Pope Paul VI and the elaboration of the motu proprio Apostolica sollicitudo did not take place through the collaboration of the Pope with the bishops still gathered at the Council. The scope of the Synod of Bishops, according to the will of Paul VI, was given only a consultative function, whereas the intention of the majority of the Council Fathers was to give this synod an effective collegiality.
Źródło:
Teologia w Polsce; 2023, 17, 2; 109-127
1732-4572
Pojawia się w:
Teologia w Polsce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Synodality — Participation — Co-Responsibility. Remarks on the Determinants of the Aggiornamento of the Church Law
Sinodalità – partecipazione – responsabilità condivisa Osservazioni sulle determinanti dell’aggiornamento del diritto ecclesiastico
Autorzy:
Pastwa, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1046926.pdf
Data publikacji:
2019-12-29
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
ecclesiology
communio principle
synodality
participation
co-responsibility
aggiornamento of Church law
ecclesiologia
principio di communio
sinodalità
partecipazione
responsabilità
condivisa
aggiornamento del diritto ecclesiastico
Opis:
In the communio Ecclesiae reality, of a unitarian, charismatic, and institutiona structure, the crucial concepts of participation and co-responsibility are firmly anchored in the juridical and canonical discourse. This is the way in which the horizon of the subject matter reveals itself, the study of which — from the point of view of the title triad: synodality — participation — co-responsibility — will never lose its relevance. What is, at the same time, important is the idea of “synodality,” which is adequately recognized as the sacra potestas of a sacramental origin (ontological aspect), which gains the dynamism of libertas sacra (existential and dynamic aspect) through the charisms of the Holy Spirit, thus leading to the inseparability of its personal and synodal aspects. Therefore, in the attempt to illuminate the determinant of the aggiornamento of the Church law in this study, it was appropriate, on the one hand, to consistently refer to the essence of the idea of the communio hierarchica, according to which Christ makes selected servants participate in his authority by means of an office, the exercise of which always remains a diaconia in the community of faith. On the other hand, in reference to the contemporary understanding of communio fidelium, the axis of scientific reflection was to be the communion-creative phenomenon of charisms — gifts of the Holy Spirit that awaken in the People of God synodal co-responsibility for the good of the entire Church community. In both cases — without losing sight of the obvious truth that, in the sacramental structure of the Church (communio), both hierarchical and charismatic gifts converge in the service of the bishop, who updates — according to the logic of the Vaticanum II aggiormamento and the ecclesiological principles of the Council: collegiality, the title synodality and subsidiarity — the fullness of Christ’s service: as Prophet, Priest, and King.
Nella realtà della communio Ecclesiae, che si caratterizza per una struttura carismatica e istituzionale unitaria, i concetti di partecipazione e di responsabilità condivisa — essenziali nel discorso giuridico e canonico, sono fortemente ancorati. Si svela così l’orizzonte della questione, il cui studio — nei termini della triade apparsa nel titolo: sinodalità — partecipazione — responsabilità condivisa — non perderà mai la sua rilevanza. È importante sottolineare che l’idea di “sinodalità” — adeguatamente riconosciuta come sacra potestas di origine sacramentale (aspetto ontologico), guadagnando il dinamismo di libertas sacra grazie ai carismi dello Spirito Santo (aspetto esistenziale e dinamico) —conduce all’inseparabilità dei suoi aspetti: personale e sinodale. Pertanto, nel tentativo compiuto in questo studio di illuminare le determinanti dell’ “aggiornamento” del diritto ecclesiastico, è stato opportuno, da un lato, riferirsi sistematicamente all’essenza dell’idea di communio hierarchica, secondo la quale Cristo rende i servi eletti partecipi del suo potere mediante un ufficio il cui adempimento resta sempre una diaconia nella comunità di fede; d’altra parte, in riferimento alla concezione contemporanea di communio fidelium — asse della riflessione scientifica dovrebbe essere il fenomeno dei carismi collegato con la comunione e la creazione — questi doni dello Spirito Santo, suscitando la responsabilità condivisa e sinodale per il bene dell’intera comunità ecclesiale nel popolo sacerdotale. In entrambi i casi — senza perdere di vista l’ovvia verità che nella struttura sacramentale della Chiesa (communio) sia i doni gerarchici che quelli carismatici coincidono nel ministero del vescovo che attua — secondo la logica dell’aggiormamento esposta dal Vaticano II e dei principi ecclesiologici conciliari: la collegialità, la sinodalità e la sussidiarietà — la pienezza del ministero di Cristo: Profeta, Sacerdote e Re.
Źródło:
Ecumeny and Law; 2019, 7; 95-114
2353-4877
2391-4327
Pojawia się w:
Ecumeny and Law
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Synodalita vo vzťahu s demokratizáciou ako prejav communio
Synodality in relation to democratization as a manifestation of communio
Autorzy:
Braunsteiner, Gloria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/32677161.pdf
Data publikacji:
2023-06
Wydawca:
Comenius University Bratislava. Faculty of Roman Catholic Theology of Cyril and Methodius
Tematy:
synodalita
Druhý vatikánsky koncil
communio
Cirkev
demokratizácia
synodality
Second Vatican Council
Church
democratization
Opis:
Príspevok vychádza zo starozákonného pozadia chápania zhromaždenia a v novozákonnom pohľade približuje podstatu synodality z hľadiska pojmu „communio“ Cirkvi, čo sa uskutočňuje najhlbšie v slávení Eucharistie. V spoločnom slávení sa vytvára jednota účasťou všetkých údov na Kristovom Tele. Cirkev žije vo svete, ktorý je na mnohých miestach usporiadaný demokraticky, preto je potrebné skúmať, nakoľko môže demokracia súvisieť so synodalitou a ako môže prispieť k chápaniu pojmu „communio“ Cirkvi.
The contribution is based on the Old Testament background of the understanding of the assembly, and in the New Testament view it approaches the essence of synodality from the point of view of the “communio” of the Church, which takes place most profoundly in the celebration of the Eucharist. In the common celebration, unity is created by the participation of all members in the Body of Christ. The Church lives in a world which is organized democratically in many places, so it is necessary to investigate how democracy can be related to synodality, and how it can contribute to the understanding of the “communio” of the Church.
Źródło:
ACTA facultatis theologicae Universitatis Comenianae Bratislaviensis; 2023, 1; 76-89
1335-8081
2644-6928
Pojawia się w:
ACTA facultatis theologicae Universitatis Comenianae Bratislaviensis
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Święta Rodzina – żywą ikoną Trójcy Świętej
The Holy Family as a living Icon of the Holy Trinity
Autorzy:
Błasiak, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/469621.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
Trójca Święta
Święta Rodzina
jedność osób
communio caritatis
relacje międzyosobowe
Holy Trinity
The Holy Family
unity of people
interpersonal relationships
Opis:
Artykuł porusza kwestię obrazu Boga w człowieku. Poszukuje go na płaszczyźnie społecznej w aspekcie relacji człowieka z innymi. Człowiek zostaje stworzony jako mężczyzna i kobieta, na obraz Boga, który Pierwszy jest relacją Osób Trójcy Świętej. Człowiek jednak przez grzech zrywa relację z Panem Bogiem. Mimo to Pan Bóg nie rezygnuje ze swojego stworzenia. Posyła Syna, aby odszukać człowieka i zbudować na nowo relację Bóg-człowiek. W swojej mądrości i na swój sposób poucza człowieka o sobie samym, komunikuje się z człowiekiem przy pomocy słów, znaków, obrazów. Święta Rodzina z Nazaretu, w której urodził się i wychowywał nasz Pan Jezus Chrystus, która powstała dzięki Maryjnemu fiat i pokorze św. Józefa w odbiorze autora niniejszego artykułu może również być sposobem komunikacji Boga z człowiekiem. Bóg, który jest w doskonałej relacji Trójcy ukazuje w Świętej Rodzinie wzór relacji interpersonalnych opartych na communio caritatis, które ludzie mogą naśladować w swoich rodzinach, a przez to zbliżać się do poznawania Boga nie tylko na płaszczyźnie intelektualnej, lecz doświadczać Go w swoim życiu właśnie przez relacje z innymi. Święta Rodzina z Nazaretu może być określona Ziemską Trójcą Świętą, to znaczy może być odczytana jako żywa ikona Trójcy Świętej, która poprzez siebie odsyła do poznania Boga w Trójcy Świętej Jedynego. Sama nie będąc Bogiem, przez swoje cnoty ukazuje Go.
This article studies the issue of the image of God in man. It strives to find this image on the social level, meaning a person’s relationship with others. As a starting point, the author chose the Biblical Account of the Creation of Man. People are created as a man and a woman, in the image of God, who is the First in the relationship of the Persons of the Holy Trinity. Just after people sinned, they broke their relationship with the Lord God. However, the Lord God does not abandon his creatures. He sends his Son to seek people out and build a new relationship between God and man. In his wisdom and in his way, he teaches men about God. He communicates with people in the language of the Word, through signs and pictures. The Holy Family of Nazareth where our Lord Jesus Christ was born and raised and was started thanks to God’s grace in cooperation with people can also be a way for God to communicate with people according to the author. God who lives in a perfect relationship as the Trinity can also be seen in the Holy Family, which is the model of interpersonal relationships based on communio caritatis. People can imitate them in their own family lives and homes, and in this way, they come closer to getting to know God not only on the intellectual level, but experience God in their personal lives thanks to their relationships with others. The Holy Family of Nazareth can be described as the Earthly Holy Trinity, meaning that it can be understood as a living icon of the Holy Trinity. As such, it helps us to get to know God in the One Holy Trinity. Not being God itself, the Holy Family represents God thanks to its virtues.
Źródło:
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2018, 25; 59-82
1230-0780
2719-4337
Pojawia się w:
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
SPROSTAĆ WEZWANIU DO EWANGELIZACJI
Autorzy:
Marczewski, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/462073.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
charisma
(deutero) catechumen
social work
» ecclesiology communio «
evangelization
elite groups
individualism
initiation
parish
pluralism
religiousness
Light-Life Movement
pastoral theology
community
charyzmat
(deutero)katechumenat
diakonia
eklezjologia »communio«
ewangelizacja
grupy elitarne
indywidualizm
inicjacja
parafia
pluralizm
religijność
Ruch Światło-Życie
teologia pastoralna
wspólnota
Opis:
The initial reflection on the state of the Polish pastoral work, the contemporary religiousness of Polish people and the possibility of leaving the increasing deadlock behind allowed for circling three subjects which are worth consideration: (1) the state of the Polish religiousness, (2) the pastoral consequences resulting from » ecclesiology communio« developed by the Fathers of the Vatican Council, (3) and, » translated « into a language of some movement, some action, the ecclesiology of the Vatican Council in her central elements: a person, the community of God’s people, the apostolic community. Each of them can constitute the subject of the separate study or several books. In this study, we will circle only the lines of reflection.
Wstępne refleksje nad stanem polskiego duszpasterstwa, współczesną religijnością Polaków oraz możliwością wyjścia z zaznaczającego się coraz bardziej impasu pozwoliły na zakreślenie trzech tematów, którymi warto się zająć: (1) stanem polskiej religijności, (2) konsekwencjami pastoralnymi wynikającymi z wypracowanej przez Ojców Soboru »eklezjologii communio«, (3) oraz »przetłumaczoną« na język pewnego ruchu, pewnego działania, eklezjologią Soboru w jej centralnych elementach: osoby, wspólnoty ludu Bożego, wspólnoty apostolskiej. Każdy z nich może stanowić przedmiot osobnego studium lub kilku książek. W tym opracowaniu zakreślimy jedynie linie refleksji.
Źródło:
Studia Katechetyczne; 2015, 11
0138-0672
Pojawia się w:
Studia Katechetyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Spirit-ual word-for-wordness: the relationship between pneumatology and christology in the light of Joseph Ratzinger’s / Benedict XVI’s theology and teaching
Duch święty daje słowo: związek między pneumatologią a chrystologią w świetle teologii i nauczania Józefa Ratzingera / Benedykta XVI
Autorzy:
Szymik, Jerzy
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31035040.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Wydawnictwo Bernardinum
Tematy:
Duch Święty
Syn Boży
Jezus Chrystus
Trójca Święta
Wcielenie
teologia
pneumatologia
trynitologia
eklezjologia
jedność
communio
duchowość
instytucja
Kościół
charyzmat
ortodoksja
utopia
ideologia
Holy Spirit
Son of God
Jesus Christ
Holy Trinity
Incarnation
theology
pneumatology
trinitology
ecclesiology
unity
spirituality
institution
Church
charism
orthodoxy
ideology
Opis:
Joseph Ratzinger / Benedict XVI proposes a pneumatology derived from the Trinitarian dogma, strictly linked with Christology and having anthropological, ecclesiological, and pastoral consequences (in the domain of spirituality). All theological subdisciplines remain orthodox and lead to the truth only when interlinked, but pneumatology has a particularly “linking” quality because it concerns the One who is, essentially, communion and unity. The intra-Trinitarian “position” of the Holy Spirit explains the structure of the entire reality (including the human, personal reality, together with faith): what is spiritual makes existence more consistent and unites rather than dualizes or divides it. It unifies by creating a relationship (communion) rather than by negating identity (the earthly, physical, and historical specificity), as some heresies or ideologies would have it. Just like the Spirit always acts in communion with the Incarnate Word, Christian spirituality is always set in the historical form of the Church, and charism is always given within institutional structures. Being close to Christ and humility before the humble God is the source of true spirituality.
Joseph Ratzinger / Benedykt XVI przedstawia pneumatologię wywodzącej się z dogmatu trynitarnego, ściśle związaneą z chrystologią i mającą konsekwencje antropologiczne, eklezjologiczne i duszpasterskie (w dziedzinie duchowości). Wszystkie poddziedziny teologiczne pozostają prawowierne i prowadzą do prawdy tylko wtedy, gdy są ze sobą powiązane, ale szczególnie pneumatologia ma własność integrującą, ponieważ dotyczy Tego, który jest w istocie wspólnotą i jednością. Wewnątrztrynitarna „pozycja” Ducha Świętego wyjaśnia strukturę całej rzeczywistości (w tym także rzeczywistości ludzkiej, osobowej, wraz z wiarą): to, co duchowe, czyni byt bardziej spójnym i raczej jednoczy niż wprowadza dychotomię czy dzieli. Jednoczy przez tworzenie relacji (komunii), a nie przez negację tożsamości (specyfiki ziemskiej, fizycznej i historycznej), jak chciałyby niektóre herezje czy ideologie. Tak jak Duch Święty działa zawsze w komunii ze Słowem Wcielonym, tak duchowość chrześcijańska jest zawsze osadzona w historycznej formie Kościoła, a charyzmat jest zawsze udzielany w ramach struktur instytucjonalnych. Bliskość Chrystusa i pokora przed pokornym Bogiem jest źródłem prawdziwej duchowości.
Źródło:
Studia Pelplińskie; 2022, 56; 437-450
0239-4456
Pojawia się w:
Studia Pelplińskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 54

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies