Życie wspólne drogą do rozwoju duchowego we Wspólnocie Sióstr Uczennic Krzyża

W artykule opisano, na przykładzie Wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża, w jaki sposób życie we wspólnocie może stać się drogą do rozwoju duchowego. Człowiek, przekraczając siebie, wychodząc poza własne sprawy, już się rozwija. We wspólnocie przechodzi od „ja” do „my”. Staje się odpowiedzialny za kształt swojej wspólnoty, jego rozwój duchowy (lub jego brak) wpływa na kształt całej wspólnoty. Warunkami rozwoju duchowego są spotkania z Chrystusem, zwłaszcza w Eucharystii i podczas adoracji, wierność Ewangelii i ciągłe nawracanie się oraz troska o Kościół i zaangażowanie w jego życie. Siostry mają pomagać Kościołowi w wypełnianiu jego posłannictwa poprzez apostolat wśród świeckich. Najpierw jednak, zanim wyjdą do ludzi spoza wspólnoty, muszą nauczyć się dostrzegać swoje współsiostry, przyjmować je wraz ze wszystkimi słabościami, otoczyć je modlitwą, miłością i zrozumieniem.

The article describes, on the example of Communio Sororum Discipularum Crucis, how life in the community can become a path to spiritual development. Man transcending himself, going beyond his own affairs, is already developing. In the community he goes from “I” to “we”. He becomes responsible for the shape of his community, his spiritual development (or lack of it) affects the shape of the whole community. The conditions for spiritual development are encounters with Christ, especially in the Eucharist and during adoration, fidelity to the Gospel and constant conversion, and concern for the Church and commitment to his life. The Sisters are to help the Church to fulfill his mission through the apostolate among the laity. But first, before they go out to people outside of the community, they must learn to see their sisters, embrace them with all their weaknesses, surround them with prayer, love and understanding.