Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "cinematic landscape" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    Topografie krajobrazu filmowego
    Topography of a film landscape
    Autorzy:
    Copik, Ilona
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/520954.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
    Tematy:
    krajobraz filmowy
    kartografia filmowa
    mapowanie
    topografie
    cinematic landscape
    cinematic cartography
    mapping
    topography
    Opis:
    Artykuł porusza problem metodologiczny topografii krajobrazu filmowego. Dla podejścia tego równie ważne co dyskurs wizualny, zorientowany na tryb analizy estetycznej są praktyki kulturowe, pozwalające w procesach filmowego postrzegania i przetwarzania krajobrazów dostrzegać elementy życia i doświadczenia. Zasadniczą tezą jest stwierdzenie, że do filmowejeksploracji krajobrazu i miejsca daje się zastosować praktyka wizualnego mapowania. Mapowanie w filmie rozumiane jest jako sposób myślenia, zarówno twórcy (reżysera, operatora), jak i odbiorcy dzieła (widza), który wiąże się z przyjęciem przez nich pewnego punktu widzenia oraz zastosowaniem/odkrywaniem określonej taktyki. Wśród strategii mapowania wyróżnione i omówione zostały, za Teresą Castro: chorografia (opis), topofilia (miłość do miejsca) i penetracja.
    The paper raises the issue of the methodological problem of topography of a film landscape. For this approach are equally important – the visual discourse oriented on an aesthetic analysis mode and the cultural practices enabling to recognize the elements of life and experience in the processes of film perception and transformation of landscapes. The fundamental thesis is the statement that it is possible to use the practice of visual mapping to explore a landscape and place. The mapping in a film is understood as at the same time a way of thinking of a creator (director, operator) and a recipient of a work (a viewer), which is connected with adopting by them certain point of view and the application/ discovering of a specific tactics. Among the strategies of mapping, according to Teresa Castro, there were distinguished the following: chorography (description), topophilia (love of place) and surveying.
    Źródło:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura; 2017, 9, 4; 6-18
    2083-7275
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Film i krajobraz w perspektywie geografii kulturowej
    Film and landscape in the perspective of cultural geography
    Autorzy:
    Copik, Ilona
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/27323026.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Geograficzne
    Tematy:
    krajobraz filmowy
    krajobraz kulturowy
    praktyka kulturowa
    kontemplacja
    set-jetting
    cinematic landscape
    cultural landscape
    cultural practice
    contemplation
    Opis:
    Celem artykułu jest refleksja na temat relacji film i krajobraz inspirowana perspektywą geografii kulturowej. Przed¬miotem moich rozważań jest status krajobrazu filmowego (obraz, mapa, zdarzenie) oraz przesunięcia i kontinua w praktykach zapośredniczonego medialnie odkrywania świata przez film (od kontemplacji do praktyk set-jettingu). Biorąc pod uwagę sposób zaangażowania widza w krajobraz wyróżniam postawy: zdystansowanego obserwatora, zaangażowanego emocjonalnie uczestnika i badacza - eksploratora oraz wyodrębniam paradygmaty doświadczenia krajobrazu w filmie: obserwacyjny (chorograficzny), uczestniczący (afektywny) oraz obserwacyjno-uczestniczący (analityczny). Refleksja ta jest próbą krytycznego ustosunkowania się do tradycyjnej dychotomii krajobraz-obraz (reprezentacja)/ krajobraz-doświadczenie (uczestnictwo, sprawczość) i wykazania jej dezaktualizacji na gruncie współczesnych nauk o kulturze.
    Film and landscape from the perspective of cultural geography. The aim of this article is to reflect on the relationship between film and landscape inspired by cultural geography. The subject of my reflection is the status of film landscape (image, map, event) and the shifts and continua in the practices of mediated discovery of the world through film (from contemplation to set-jetting practices). Taking into account the way in which the viewer engages with the landscape, I distinguish between the attitudes of: the distanced observer (1), the emotionally engaged participant (2) and the researcher-explorer (3). I also distinguish between paradigms of landscape experience in film: observational/chorographic (1), participatory/affective (2) and observational-par¬ticipatory/analytical (3). This reflection is an attempt to critically address the traditional landscape-image (representation)/scape-experience (participation, causation) dichotomy and to demonstrate its obsolescence in contemporary cultural studies.
    Źródło:
    Prace Komisji Krajobrazu Kulturowego; 2023, 49 (1); 89--110
    1896-1460
    2391-5293
    Pojawia się w:
    Prace Komisji Krajobrazu Kulturowego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The The rhetoric of ecology in the post-apocalyptic cinematic landscape
    Autorzy:
    Stefanopoulou, Evdokia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1195842.pdf
    Data publikacji:
    2021-06-30
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Katedra Italianistyki. Polskie Towarzystwo Retoryczne
    Tematy:
    filmy postapokaliptyczne
    krajobraz filmowy
    retoryczna środowiskowość
    I Am Legend
    Mad Max: Fury Road
    post-apocalyptic films
    cinematic landscape
    rhetorical enviromentality
    Opis:
    Contemporary post-apocalyptic films portray a world ravaged by ecological catastrophes, and humanity on the brink of extinction. Such films echo the urgent environmental discourses of the Anthropocene, while offering instances of a post-anthropocentric perspective and the new subject-formations it engenders. The article argues that the central rhetorical device that generates an ecocritical perspective in such films is the post-apocalyptic landscape. Cinematic space shapes the meaning of all films, and this is even more emphatic when setting is transformed into landscape (Lefebvre 2006). What is more, in the post-apocalyptic films, the landscape becomes the main site of the films’ “rhetorical enviromentality” (McMurry 2017). The article examines the post-apocalyptic landscape in I Am Legend (2007) and Mad Max: Fury Road (2015) and how it articulates the entangled relation between humans and the collapsing world that surrounds them. Using Rosi Braidotti’s (2013) post-human theory, I contend that these cinematic landscapes hint at an “eco-philosophy of multiple belongings” (Braidotti 2013, 49) and enact “a process of redefining one’s sense of attachment and connection to a shared world” (Braidotti 2013, 2019). Ultimately, I conclude that the affective appeal of these landscapes implicates the viewer in post-anthropocentric perspectives, thus prompting new modes of environmental consciousness.
    Współczesne filmy postapokaliptyczne przedstawiają ludzkość na krawędzi wymarcia i świat zdewastowany przez katastrofy ekologiczne. Takie filmy odzwierciedlają naglące dyskursy antropocenu, jednocześnie oferując przykłady postantropocentrycznej perspektywy i nowych form podmiotowych, do których ta perspektywa prowadzi. Niniejszy tekst dowodzi, że podstawowym środkiem retorycznym generującym w takich filmach perspektywę ekokrytyczną jest krajobraz postapokaliptyczny. Pokazana w kinie przestrzeń kształtuje znaczenie wszystkich filmów, a w szczególności tych, w których sceneria zostaje przekształcona w krajobraz (Lefebvre 2006). Co więcej, w filmach postapokaliptycznych krajobraz staje się głównym miejscem „retorycznego środowiska” filmów (McMurry 2017). Artykuł analizuje postapokaliptyczny krajobraz w I Am Legend (2007) i Mad Max: Fury Road (2015) oraz splątaną relację między ludźmi a rozpadającym się światem, który ich otacza. Posługując się teorią posthumanistyczną Rosi Braidotti (2013), autorka argumentuje, że omawiane w artykule filmowe krajobrazy nawiązują do „eko-filozofii wielorakich przynależności” (Braidotti 2013, 49) i niosą ze sobą „proces redefiniowania poczucia przywiązania i połączenia ze wspólnym światem” (Braidotti 2013, 2019). Ostatecznie dochodzi do wniosku, że afektywny urok tych krajobrazów skłania widza do przyjęcia perspektywy postantropocentrycznej, pobudzając w ten sposób nowe wymiary świadomości dotyczącej środowiska.
    Źródło:
    Res Rhetorica; 2021, 8, 2; 38-54
    2392-3113
    Pojawia się w:
    Res Rhetorica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies