The The rhetoric of ecology in the post-apocalyptic cinematic landscape

Contemporary post-apocalyptic films portray a world ravaged by ecological catastrophes, and humanity on the brink of extinction. Such films echo the urgent environmental discourses of the Anthropocene, while offering instances of a post-anthropocentric perspective and the new subject-formations it engenders. The article argues that the central rhetorical device that generates an ecocritical perspective in such films is the post-apocalyptic landscape. Cinematic space shapes the meaning of all films, and this is even more emphatic when setting is transformed into landscape (Lefebvre 2006). What is more, in the post-apocalyptic films, the landscape becomes the main site of the films’ “rhetorical enviromentality” (McMurry 2017). The article examines the post-apocalyptic landscape in I Am Legend (2007) and Mad Max: Fury Road (2015) and how it articulates the entangled relation between humans and the collapsing world that surrounds them. Using Rosi Braidotti’s (2013) post-human theory, I contend that these cinematic landscapes hint at an “eco-philosophy of multiple belongings” (Braidotti 2013, 49) and enact “a process of redefining one’s sense of attachment and connection to a shared world” (Braidotti 2013, 2019). Ultimately, I conclude that the affective appeal of these landscapes implicates the viewer in post-anthropocentric perspectives, thus prompting new modes of environmental consciousness.

Współczesne filmy postapokaliptyczne przedstawiają ludzkość na krawędzi wymarcia i świat zdewastowany przez katastrofy ekologiczne. Takie filmy odzwierciedlają naglące dyskursy antropocenu, jednocześnie oferując przykłady postantropocentrycznej perspektywy i nowych form podmiotowych, do których ta perspektywa prowadzi. Niniejszy tekst dowodzi, że podstawowym środkiem retorycznym generującym w takich filmach perspektywę ekokrytyczną jest krajobraz postapokaliptyczny. Pokazana w kinie przestrzeń kształtuje znaczenie wszystkich filmów, a w szczególności tych, w których sceneria zostaje przekształcona w krajobraz (Lefebvre 2006). Co więcej, w filmach postapokaliptycznych krajobraz staje się głównym miejscem „retorycznego środowiska” filmów (McMurry 2017). Artykuł analizuje postapokaliptyczny krajobraz w I Am Legend (2007) i Mad Max: Fury Road (2015) oraz splątaną relację między ludźmi a rozpadającym się światem, który ich otacza. Posługując się teorią posthumanistyczną Rosi Braidotti (2013), autorka argumentuje, że omawiane w artykule filmowe krajobrazy nawiązują do „eko-filozofii wielorakich przynależności” (Braidotti 2013, 49) i niosą ze sobą „proces redefiniowania poczucia przywiązania i połączenia ze wspólnym światem” (Braidotti 2013, 2019). Ostatecznie dochodzi do wniosku, że afektywny urok tych krajobrazów skłania widza do przyjęcia perspektywy postantropocentrycznej, pobudzając w ten sposób nowe wymiary świadomości dotyczącej środowiska.