Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "boethius" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Aquinas’ Commentaries on Boethius’ Treatises: a Modification or Interpretation?
Autorzy:
Ugwuanyi, Faustinus
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807480.pdf
Data publikacji:
2019-09-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Tomasz z Akwinu
Komentarze
Boethius
De Trinitate
De Hebdomadibus
Thomas Aquinas
Commentaries
Opis:
Nearly seven hundred years after the death of Boethius, Saint Thomas Aquinas appears to comment on the two works of Boethius: De Trinitate and De Hebdomadibus. In the last years of the 20th century, Aquinas’ comments aroused many discussions and questions among scholars. The question was asked why Aquinas was commenting on the texts of Boethius. Some scholars, such as Marian Kurdziałek, a Polish philosopher, argued that Aquinas intended to get rid of the old method of argumentation that dominated both philosophy and theology. Other scholars, such as Etienne Gilson, Pierre Duhem and Cornelio Fabro, criticized Aquinas, arguing that he used the texts of Boethius as a platform to create a metaphysics that was completely different. The last group of scholars, such as Ralph McInerny, rejects these allegations and claims. The article author joins the ongoing debate, arguing that Aquinas’s comments to Boethius aimed to develop further arguments against the heretics who lived in his time upon the authority of Boethius, who according to Timothy Noone represented the characteristic style of the scholars from the twelfth to the seventeenth century. The other part of the article discusses the question of whether Aquinas’ comments were correct interpretations of Boethius’ texts. In his opinion, the author of the article claims that the interpretations of the texts of Boethius made by Saint Thomas Aquinas is credible and may be the best commentary on Boethius. But, it is necessary to keep in mind the modifications resulting from various scientific cultures that prevailed in the time of the two great scholars.
Tomasza z Akwinu komentarze dzieł Boecjusza: modyfikacja czy interpretacja? Po upływie prawie siedmiuset lat od śmierci Boecjusza św. Tomasz z Akwinu pojawia się, aby skomentować dwa dzieła Boecjusza: De Trinitate i De Hebdomadibus. W ostatnich latach XX wieku komentarze Akwinaty wzbudziły wiele dyskusji i pytań wśród uczonych. Stawiano pytanie: dlaczego Akwinata podjął komentowanie tych tekstów Boecjusza. Niektórzy uczeni, tacy jak Marian Kurdziałek, polski filozof, argumentowali, że intencją Akwinaty było pozbycie się starej metody argumentacji, która dominowała zarówno w filozofii, jak i teologii. Inni uczeni, tacy jak Etienne Gilson, Pierre Duhem i Cornelio Fabro, krytykowali Akwinatę, argumentując, że wykorzystał teksty Boecjusza jako platformę do stworzenia metafizyki, która była zupełnie inną. Ostatnia grupa uczonych, takich jak Ralph McInerny, odrzuca powyższe zarzuty i twierdzenia. Autor artykuł włącza się do toczącej się debaty, argumentując, że komentarze Akwinaty do Boecjusza miały na celu rozwinięcie dalszych argumentów przeciwko heretykom, którzy żyli w jego czasach na tle autorytetu jakim był Boecjusz, który według Timothy’ego Noone reprezentowal charakterystyczny styl uczonego od dwunastego do siedemnastego wieku. W dalszej części artykułu poruszono kwestię, czy komentarze Akwinaty były poprawnymi interpretacjami tekstów Boecjusza. W swojej ocenie Autor artykułu twierdzi, że interpretacje tekstów Boecjusza dokonane przez św. Tomasza z Akwinu jest wiarygodna i może być najlepszym komentarzem do Boecjusza. Należy jednak uwzględnić modyfikacje wynikające z różnych kultur naukowych, które panowały w czasach dwóch wielkich uczonych.
Źródło:
Roczniki Kulturoznawcze; 2019, 10, 1; 33-51
2082-8578
Pojawia się w:
Roczniki Kulturoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Carmina Qui Quondam. Melodie metrów boecjańskich w zasobach rodzimych na tle repertuaru europejskiego
Carmina Qui Quondam. Melodies of Boeotian metres in native resources against the background of the European repertoire
Autorzy:
Grajewski, Czesław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28407942.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Boecjusz
Carmina qui quondam
melodia
metra
starodruk
Boethius
melody
meters
old prints
Opis:
A.S. Boecjusz w każdej z pięciu ksiąg traktatu filozoficznego De consolatione philosophiae umieścił fragmenty poetyckie, tzw. metra – łącznie 39. W epoce karolińskiej, do pierwszych słów tych metrów anonimowy kompozytor stworzył melodie, zapoczątkowując tradycję, której dowody znajdują się w ponad 30 źródłach rękopiśmiennych Europy Zachodniej. Wiele wskazuje na to, że praktyka taka służyła celom dydaktycznym: miała ułatwić uczniom recytację antycznej poezji. W XV w., najprawdopodobniej w Krakowie, narodziła się inna tradycja, która tym samym metrom przydała odmienne melodie. Dotąd udało się odnaleźć osiem starodruków z odręcznie zapisanymi przekazami tych melodii. Co interesujące, obie tradycje nie przenikają się wzajemnie. Ponadto, melodie „polskie” zostały opracowane polifonicznie, być może przez Jerzego Libana z Legnicy (ok. 1464 – po 1546). Treść ksiąg, w których widnieją zapisy melodii, również wskazuje na cel dydaktyczny tej praktyki. Niniejszy artykuł jest próbą porównania repertuaru obu tradycji.
A.S. Boethius in each of the five books of his philosophical treatise De consolatione philosophiae included poetic fragments, the so-called meters, a total of 39. In the Carolingian era, an anonymous composer created melodies to the first words of these meters, initiating a tradition, evidence of which is found in more than 30 manuscript sources in Western Europe. There are many indications that this practice served a didactic purpose: it was intended to make it easier for students to recite ancient poetry. In the 15th century, most probably in Cracow, another tradition was born, which assigned different melodies to the same meters. So far, eight old prints with handwritten notes of those melodies have been found. Interestingly, the two traditions do not intermix. Moreover, the “Polish” melodies were developed polyphonically, possibly by Jerzy Liban of Legnica (c. 1464 – after 1546). The content of the books in which the “Polish” melodies are recorded also points to the didactic purpose of this practice. This article is an attempt to compare the repertoire of both traditions.
Źródło:
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne; 2023, 1, 30; 31-54
1232-1575
Pojawia się w:
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
De consolatione somni – figura Pocieszycielki w renesansowej poezji miłosnej. Jan Kochanowski w nurcie łacińskiej literatury europejskiej (Boecjusz, F. Petrarca, G. Pontano, J. Secundus)
Autorzy:
Urban-Godziek, Grażyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/943032.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Tematy:
A Dream Motif, Consolation, Early Modern Love Poetry, Mournful Poetry, Neo-Latin Poetry, Boethius, Francesco Petrarch, Giovanni Pontano, Janus Secundus, Jan Kochanowski
Opis:
De consolatione somni– the figure of the comforter in renaissance love poetry. Jan Kochanowski and the current of Latin literature in Europe (Boecjusz, F. Petrarca, G. Pontano, J. Secundus)This paper presents the history of a motif that the author calls De consolatione somni. It is based on the Boethian pattern of consolation brought about by a woman who appears in a dream. Lady Philosophy, who in De consolatione Philosophiae morally and philosophically comforts Boethius when under sentence of death, is later introduced by Dante and Petrarch into the Renaissance poetry. The motif was applied to two ends: to express love in amorous poetry and grief in poetry of mourning. In Dante’s Vita nova and Petrarch’s Canzoniere (the author analyses poems No. 282 and 359) the deceased beloved appears to the bereaved lover in a dream and brings him comfort. Boccaccio, the third jewel in the “Tuscan crown,” in his eclogue Olympia introduces this motif to literature of mourning, creating the patterns of poetry dedicated to deceased girls (his influence is visible, for instance, in the Middle English poem The Perl, in the Dialogue en forme de vision nocturne by Margaret of Navarre or in Lament XIX by Kochanowski). The 15th-century lyric bonds mourning and erotic elements together even more strongly, adding a sensual dimension. Giovanni Pontano, in his poems dedicated to the memory of his late wife (the author analyses works from Lyra 9, Eridanus II 1; II 32, Hendecasyllabi II 29), evokes dream visions in which her spirit visits him. This consolation, however, had a clear sensual and erotic character, for the dead wife would come to her husband’s bed. He also likewise envisioned the prospective unification of the spouses in Elysium. In the next two centuries, in anti-Petrarchan poetry such consolation experienced in erotic dreams appeared both in poems of mourning (when the beloved passed away) and in love poems (when fulfilment was impossible for other reasons). The latter option is here illustrated in elegy I 10 by Secundus. A dream that compensates for the deficiencies of reality is a frequent motif in baroque poetry (G.B. Marino, A. Morsztyn). Yet the target point of this study is determined by the works that constitute the compositional frame of book II of Jan Kochanowski’s Elegiarum libri IV. Here we come across a rather unusual idea. A betrayed lover wishing to free himself from his humiliating love has a dream in which the goddess Venus appears (elegy II 4). Like Lady Philosophy (the Boethian pattern is particularly visible in a previous version of the elegy that is preserved in a manuscript), Venus tries to convert her charge to her domain, that is, to renew love in him. (This character, and especially her way of reasoning, is reminiscent of the creation of the Mother in Lament XIX). The triumph of the comforter is not long – elegy 11 brings another concept: a suicide committed in a dream that symbolically puts an end to unhappy love. Another significant aim of this paper is to draw attention to the influence that Boethius and his version of Platonism had on Renaissance poetry, and on Jan Kochanowski in particular. It seems especially important for recognising the sources of Lament XIX and elegies from book II of the printed volume. The first to have noticed Boethius’ impact on Kochanowski’s work was Izydor Richter (1912) but his discovery has not been exploited by later researchers. To sum up, the paper presents the history of a non-obvious (singled out by the paper’s author) motif in modern poetry and its relation to both love poetry and poetry of mourning as well as the Neoplatonic basis of Renaissance erotic lyric. It also explains the origin and the meaning of the dream vision in Kochanowski’s book II of Elegies and (although it is not the chief aim of the paper) the genesis of the comforting Mother who appears with Orszulka, the departed daughter of the poet, in Lament XIX.
Źródło:
Terminus; 2014, 16, 1(30)
2084-3844
Pojawia się w:
Terminus
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Der Tod nach Boethius in der Consolatio philosophiae
Death according to Boethius in Consolatio philosophiae
Autorzy:
Mielnik, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1395535.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
Boecjusz
Platon
neoplatonizm
śmierć
filozofia antyczna
dusza
Boethius
Plato
Neo-Platonism
death
ancient philosophy
soul
Opis:
Śmierć jest jednym z ważniejszych tematów filozoficznych już od czasów antycznych. Niniejszy artykuł jest próbą analizy ostatniego dzieła Boecjusza Consolatio philosophiae właśnie w kontekście problematyki śmierci. Artykuł dzieli się na dwie części, w których autor najpierw stara się przedstawić punkt widzenia poprzedników Boecjusza. Wśród nich do najważniejszych postaci należą: Platon, Plotyn, św. Augustyn i Proklos. Dzięki temu w drugiej części analiza fragmentów Consolatio… odnoszących się do śmierci, zyskuje swoją głębię i zarazem jasność.
Death has been one of the major themes of philosophy since the ancient times. The article attempts to analyze last works of Boethius Consolatio philosophiae with particular reference to this subject. It is divided into two parts in which the author tries to present Boethius predecessors’ point of view such as Plato, Plotinus, St. Augustine and Proclus. Consequently, the second part of the fragments’ enquiry related to death finds its depth and clarity.
Źródło:
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2017, 24; 149-167
1230-0780
2719-4337
Pojawia się w:
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Eriugenas De Praedestinatione: the Project of Rationalisation of Faith and its Critics
Eriugeny De Praedestinatione — projekt racjonalizacji wiary i jego krytycy
Autorzy:
Kijewska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/488503.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
predestynacja
wolna wola
racjonalizacja wiary
vera philosophia
vera religio
Eriugena
Gottschalk z Orbais
Boethius
Martianus Capella
predestination
free will
rationalization of the faith
Gottschalk of Orbais
Opis:
De praedestinatione Eriugeny miało być jego głosem w kontrowersji wywołanej przez Gottschalka z Orbais wokół predestynacji. Dzieło to, choć odrzucało poglądy Gottschalka na temat podwójnej predestynacji, spotkało się z ostrą krytyką i potępieniem. Jednym z powodów takiego stanu rzeczy było niewątpliwie Eriugeny specyficzne rozumienie wolności woli, czemu przyjrzę się w innym tekście. Tutaj chciałabym się skupić na drugiej, istotnej przyczynie odrzucenia dzieła Eriugeny, którą był — jak sądzę — jego prescholastyczny projekt racjonalizacji wiary w duchu św. Augustyna, ale z zastosowaniem „metody” Boecjusza i Capelli. Wydaje się, że współcześni Eriugeny nie byli jeszcze gotowi na przyjęcie jego idei vera philosophia, która zarazem jest vera religio. Mistrzami Eriugeny byli tutaj Ojcowie Kościoła i jego intencją było kontynuowanie na swój własny sposób ich drogi zrozumienia wiary.
The De praedestinatione of John Scottus Eriugena was intended as a contribution to a controversy sparked off by Gottschalk of Orbais concerning predestination. This work met with trenchant criticism and condemnation even though it firmly rejected Gottschalk’s views on double predestination. One of the reasons for this hostile reception was undoubtedly Eriugena’s singular conception of the freedom of will, a subject I intend to discuss elsewhere. In the present text, however, I would like to focus on another important cause of the rejection of Eriugena’s treatise. In my opinion, this second reason was a pre-scholastic project of rationalization of the faith in the spirit of St. Augustine and using the method of Boethius and Martianus Capella. It would appear that Eriugena’s contemporaries were not ready for the favorable reception of his idea of the vera philosophia that was the same as the vera religio. Yet, as Goulven Madec once rightly observed, the vera ratio of Scotus was closely bound up with the lux mentium which is nothing else than God revealing himself in the human language of the Scriptures. Eriugena’s masters and models were the Church Fathers and his intention was to continue their efforts to achieve an understanding of the faith in his own, personal way.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2017, 65, 3; 71-98
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Experimentum virtutis Frydrusza Herburta, poenitentia Bolesława albo o interpretowaniu utworów Mikołaja Sępa Szarzyńskiego
Frydrusz Herburt’s Experimentum Virtutis, Bolesław’s Poenitentia, or on Interpreting Mikołaj Sęp Szarzyński’s Works
Autorzy:
Wojtowicz, Witold
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/534983.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
Mikołaj Sęp Szarzyński
Frydrusz (Fryderyk) Herburt
Bolesław II the Bold (the Generous)
song
epitaph
Czesław Hernas
Boethius
the Baroque period
Opis:
The article undertakes to interpret two poetical pieces by Mikołaj Sęp Szarzyński: Pieśń o Frydruszu and Epitaphium Boleslao Audaci, Regi Poloniae, while including considerations contained in Czesław Hernas’s Barok (along with the scholar’s other synthesis, Literatura baroku). The said texts are interpreted in the context of epic tradition and those traditions that relate to Bolesław Śmiały (Szczodry; king of Poland, Bolesław II the Bold or the Generous) and also to the impact of Boethius’s thought. Another issue analysed by the author is the method of comparing Sęp Szarzyński’s works in the both mentioned syntheses by Hernas.
Źródło:
Śląskie Studia Polonistyczne; 2019, 14, 2; 27-43
2084-0772
2353-0928
Pojawia się w:
Śląskie Studia Polonistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Historia i przemiany topoi jako źródło renesansowej reformy dialektyki
Autorzy:
Ryszka-Kurczab, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/636417.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Tematy:
history of dialectic, history of rhetoric, topoi, loci, sources of argumentation, dialectical disputation, Aristotle, Cicero, Boethius
Opis:
The history and changes of topoi as an impulse for the renaissance reform of dialecticThe following article presents the most important stages in the history of dialectic in the light of the changes of the topoi theory, from Aristotle’s Topics and Rhetoric, to Cicero’s Topica, Boethius’s tractates (In Ciceronis topica and De topicis differentiis) to the Medieval tradition. The author explains the most important shifts in the nature and function of loci between the 4th c. BC and the 16th c. AD, which allows a better understanding of the reasons of the fierce criticism of dialectic by Renaissance humanists, such as Lorenzo Valla or Rudolf Agricola, as well as the attempts they made to reform it. Aristotle is considered the first creator of topoi that he discussed in the Topics and the second book of the Rhetoric. The right context for understanding the function of loci is a dialectical disputation with its specificity. It seems that for Aristotle topoi were sources of arguments as well as sources of argumentation premises. He acknowledged topos in at least two ways: as a strategy for finding an argument that allows to win a dialectical discussion and as a rule of inference. For the later tradition of loci Cicero’s and Boethius’s commentaries on Topics were significant. Cicero wrote his Topica for a lawyer, Gaius Trebarius Testa, and ignored the context of dialectical disputation that was so important for Aristotle. For Cicero, topos (or locus) is the seat of arguments (sedes argumentorum). Referring to Aristotle’s division of rhetorical modes of persuasion, Cicero divided loci into intrinsic and extrinsic topics. Loci seem to work as pigeon holes, general headings under which one should look for arguments. Following the Stoics, Cicero considered dialectic and rhetoric to be two parts of the general science of logos. He also adopted the Stoics’ conception of dialectic as ars bene disserendi and divided it into two parts: the finding of arguments, i.e. ratio inveniendi (topike), and the judging of them (ratio iudicandi). Boethius, a crucial figure in the history of dialectic as a translator of Aristotle’s Organon, abandoned Cicero’s definition of topos as the seat of arguments and adopted Themistius’ (an early commentator on Aristotle) understanding of locus as a tool for justifying inference. Moreover, he identified topics with propositiones maximae, which are universal and well-known propositions that ‘need no proof (probation), but rather themselves provide proof for things that are in doubt’. Loci are also understood by Boethius to be genera of these universal and undoubted propositions (so called differentiae) and to contain them. According to Boethius, loci are principles of demonstration, they guarantee the validity of an argument. Such approach distinctly subordinates the art of inventing an argument (inventio) to the art of justifying its conclusion (iudicium). Medieval logicians, such as Abelard, Petrus Juliani, Albert the Great, William Sherwood or Lambert of Auxerre, adopted Boethius’ rather than Cicero’s or Aristotle’s approach to the loci. It was not until the Renaissance humanists tried to change the state of the matters, that projects of “new dialectic” were created. Humanists, such as Lorenzo Valla and Rudolf Argicola, aimed to rediscover the real meaning of Aristotle’s Topics and to broaden the way loci were used. Their efforts had a common source: the belief that scholastic dialectic was inadequate to what it was supposed to be in Aristotle’s view.
Źródło:
Terminus; 2014, 16, 2(31)
2084-3844
Pojawia się w:
Terminus
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jan Alan Bardziński – dominikanin, kaznodzieja, tłumacz. Próba nakreślenia sylwetki twórczej
Autorzy:
Rusnak, Radosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2030434.pdf
Data publikacji:
2021-06-06
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
the Dominican Order
translation
Lucan
Seneca
Lucian of Samosata
Boethius
St. Thomas Acquinas
Bardziński Jan Alan
dominikanie
tłumaczenia
Lukan
Seneka
Lukian z Samosat
Boecjusz
Opis:
  The article casts light on a poorly known and rarely appreciated figure of a late-Baroque Dominican, keen preacher and devoted translator of both laic and religious texts, Jan Alan Bardziński. The author firmly states that Bardziński’s literary activity remains strongly connected to his multiple duties as a monk as one of the main values he searches for in his readings is a didactic one. Nevertheless he certainly can be defined as a consistent adapter of some renowned ancient works as well, which puts him among other 17th and 18th century followers of the humanistic and classicist traditions and enables us to rank high his erudition and philological preparation. The essay makes a brief survey of his works, describing their content and underlining some important notes given by the translator himself regarding his goals and prorities. Some general observations on the characteristics of his texts are made and the question of integrity or disintegrity of his literary production is highlighted as well. The article casts light on a poorly known and rarely appreciated figure of a late-Baroque Dominican, keen preacher and devoted translator of both laic and religious texts, Jan Alan Bardziński. The author firmly states that Bardziński’s literary activity remains strongly connected to his multiple duties as a monk as one of the main values he searches for in his readings is a didactic one. Nevertheless he certainly can be defined as a consistent adapter of some renowned ancient works as well, which puts him among other 17th and 18th century followers of the humanistic and classicist traditions and enables us to rank high his erudition and philological preparation. The essay makes a brief survey of his works, describing their content and underlining some important notes given by the translator himself regarding his goals and prorities. Some general observations on the characteristics of his texts are made and the question of integrity or disintegrity of his literary production is highlighted as well.
Źródło:
Tematy i Konteksty; 2014, 9, 4; 203-224
2299-8365
Pojawia się w:
Tematy i Konteksty
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
KSIĄDZ PROFESOR MARIAN KURDZIAŁEK – PROMOTOR NEOPLATONIZMU BOECJAŃSKIEGO
REV. PROF. MARIAN KURDZIAŁEK – PROMOTER OF THE NOTION OF BOETHIAN NEOPLATONISM
Autorzy:
Kijewska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/488624.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
ks. prof. Marian Kurdziałek
neoplatonizm
Boecjusz
Dawid z Dinant
mediewistyka
Rev. Prof. Marian Kurdziałek
Neoplatonism
Boethius
David of Dinant
Medieval Studies
Opis:
The eminent German medievalist, Joseph Koch, assumed that Neoplatonism had been handed down to the Middle Ages basically in two forms: the one given to the Neoplatonist outlook by St. Augustine, the other being the result of the reworking of Neoplatonist themes by Pseudo-Dionysius. Rev. Prof. Kurdziałek, when quoting Koch’s opinion, used to remark, that this bipartite typology was not adequate as it failed to take account of another variety of Neoplatonism that had been operative in the shaping of medieval intellectual culture, namely the Boethian Neoplatonism. Few scholars in Poland in the second half of the 20th century devoted much attention to Boethius’ philosophy; yet contrary to the general trend, Rev. Prof. Kurdziałek constantly discussed issues and themes concerning Boethius in his lectures, monographs and articles. The author of the Consolation of Philosophy was never viewed by him as a mere intermediary or transmitter standing between antiquity and the Middle Ages; rather he presented Boethius as a thinker that was seminal in shaping medieval philosophy up to and inclusive the 12th century and even later on, even though his later influence had not been predominant. This article, based upon the study and analysis of Rev. Prof. Kurdziałek’s output aims to present his contribution to the area of Boethian studies as well as contributions made in this field by his disciples and followers.
Wybitny mediewista niemiecki, Joseph Koch twierdził, że neoplatonizm został przekazany wiekom średnim w dwóch zasadniczych postaciach, a mianowicie augustyńskiej i dionizjańskiej. Ksiądz profesor Marian Kurdziałek nawiązując do tej wypowiedzi Josepha Kocha zwykł był mawiać, że tę typologię średniowiecznych nurtów neoplatońskich należy uzupełnić o jeszcze jedną odmianę neoplatonizmu, neoplatonizm boecjański. W drugiej połowie XX wieku filozofią Boecjusza zajmowało się, zwłaszcza w Polsce, niewielu badaczy. Tymczasem, ks. Kurdziałek stale poświęcał Boecjuszowi wiele uwagi w swoich wykładach kursorycznych i monograficznych, czy też w swoich artykułach. Boecjusz nie był przez niego traktowany jako jedynie „pośrednik” pomiędzy starożytnością a średniowieczem, ale jako ten myśliciel, który w sposób zasadniczy uformował filozofię średniowieczną do XII wieku włącznie, a i później jego wpływ jest widoczny, choć już nie tak dominujący. Artykuł na podstawie analizy artykułów ks. prof. Kurdziałka przedstawia jego wkład do studiów nad Boecjuszem oraz prezentuje dokonania jego uczniów w tej właśnie dziedzinie.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2012, 60, 3; 35-51
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Literatura mądrościowa a Boecjuszowe "O pocieszeniu jakie daje filozofia"
Wisdom Literature and Boethius’s "Consolation of Philosophy"
Autorzy:
Kijewska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1789203.pdf
Data publikacji:
2021-09-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Chrystianizm Boecjusza
platonizm Boecjański
Księga Mądrości
problem zła
Boethius’ Christianism
Boethian Platonism
The Book of Wisdom
the problem of evil
Opis:
W tym artykule starałam się zarysować liczne analogie pomiędzy myślą Boecjusza a tym, co zawiera Księga Mądrości. Punktem wyjścia tych rozważań jest fakt, że w Boecjuszowym O pocieszeniu, jakie daje filozofia znajduje się bezpośredni cytat z Księgi Mądrości (8,1). Wydobywane w toku analiz podobieństwa i analogie dotyczą przede wszystkim kwestii etycznych: problemu relacji człowieka do Boga, ludzkiego cierpienia oraz kwestii zła. W kontekście najbardziej palących zagadnień, jakie jawią się w studiach nad myślą Boecjusza, jak kwestia jego chrystianizmu czy miejsca jego edukacji, być może, na bazie tych analogii, będzie można przybliżyć się nieco do rozwiązania tych problemów.
In this article, I have sought to draw numerous parallels between Boethius’s thoughts and the content of the Book of Wisdom. The starting point of these considerations is that in Boethius’ On the consolation of philosophy there is a direct quote from the Book of Wisdom (8:1). The similarities and analogies mined in the course of the analysis concern primarily ethical issues: the question of man’s relationship to God, human suffering, and the question of evil. In the context of the most pressing issues that appear in the study of Boethius’s thinking, such as the question of his Christianism or sources of Neoplatonic influences, perhaps, based on these analogies, it will be possible to move a little closer toward solving these problems.
Źródło:
Verbum Vitae; 2021, 39, 3; 1025-1050
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:
Verbum Vitae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Medieval Approaches to Future Contingents
ŚREDNIOWIECZNE UJĘCIA PROBLEMU PRZYSZŁYCH ZDARZEŃ PRZYGODNYCH
Autorzy:
Knuuttila, Simo
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/488586.pdf
Data publikacji:
2018-11-04
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
future contingents
scientia media
Boethius
Abelard
Aquinas
Scotus
Ockham
przyszłe zdarzenia przygodne
Boecjusz
Akwinata
Duns Szkot
Opis:
This paper discusses the main lines of medieval Latin approaches to future contingents with some remarks on Marcin Tkaczyk’s paper “The antinomy of future contingent events.” Tkaczyk’s theory shows some similarity with the general frame of the views of Ockham and Scotus, the difference being that while medieval authors argued for the temporal necessity of the past, Tkaczyk is sceptical of the general validity of this necessity. Ockham’s theological view was that God eternally has an intuitive and immutable knowledge of all possibilities as well as whether they are ever actualized or not (PANACCIO & PICHÉ 2010). The content of God’s past knowledge attitude remains contingent before the free choice takes place because God’s knowledge could be different similarly as the truth-value of the proposition. While Ockham held that no past or present thing follows from future things as an effect follows from its cause, this causal link is defended by Tkaczyk. Later thinkers thought that the doctrine of the scientia media sheds light on this question; perhaps it is easier to understand than the retroactive model which is not contradictory but difficult to imagine, as Tkaczyk concludes his paper.
Artykuł omawia główne średniowieczne ujęcia zagadnienia przyszłych zdarzeń przygodnych (futura contingentia) z kilkoma uwagami na temat artykułu Marcina Tkaczyka „The antinomy of future contingent events” [„Antynomia przyszłych zdarzeń przygodnych”]. Podejście Tkaczyka wykazuje pewne podobieństwo do ogólnego obrazu poglądów Ockhama i Dunsa Szkota, z tą różnicą, że chociaż średniowieczni autorzy argumentowali za czasową koniecznością przeszłości, Tkaczyk jest sceptyczny wobec ogólej obowiązywalności tej konieczności. Zgodnie z poglądami teologicznymi Ockhama Bóg wiecznie posiada intuicyjną i niezmienną wiedzę o wszystkich możli¬wościach, a także o tym, czy zostaną one kiedykolwiek zaktualizowane, czy też nie (PA¬NACCIO & PICHÉ 2010). Treść przedwiedzy Boga pozostaje przygodna, zanim dokona się wolny wybór, ponieważ wiedza Boga może być inna, podobnie jak wartość logiczna zdania dotyczącego tego wyboru. Podczas gdy Ockham utrzymywał, że zdarzenia przyszłe nie pociągają przeszłych ani teraźniejszych, jak przyczyna pociąga skutek, Tkaczyk broni takiego związku przyczyno¬wego. Późniejsi myśliciele sądzili, że światło na tę kwestię rzuca doktryna scientia media; być może jest ona łatwiejsza do zrozumienia niż model retroaktywny, który — jak konkulduje Tka¬czyk w swoim artykule — choć nie jest sprzeczny, jest trudny do wyobrażenia.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2018, 66, 4; 99-114
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nowe wydania – stare podręczniki. Kilka uwag o akademickim Sępie
New issues of the poet – old academic textbooks. A few notes about the academic works about Mikołaj Sęp Szarzyński’s verse
Autorzy:
Wojtowicz, Witold
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/649931.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Mikołaj Sęp Szarzyński
Boecjusz
„Model wszechświata”
Boethius
“Model of the Universe”
Opis:
The author, referring to the presence of Boethius’ thought (The Consolation of Philosophy – De consolatione philosophiae) in the poetry of Mikołaj Sęp Szarzyński (c. 1550–c. 1581), indicates the presence of the “Model of the Universe” (Clive S. Lewis), Aristotelian vision of the cosmos (Edward Grant) in his work, consistently omitted in Czesław Hernas’ academic textbooks Barok, earlier in the book of Jan Błoński. This non-inclusion leads to misleading interpretations, especially in the context of the theological dimension of this poetry. This sort of literary criticism led to the controversial status of the poet in the history of ancient Polish literature. Sęp Szarzyński took up the tradition of using the Model, even pagan, in the interest of religious content, his faith. The model based on Aristotle’s doctrine brings religious certainty. In fact it strengthens it, but does not weaken faith.
Autor, nawiązując do obecności myśli Boecjusza („O pocieszeniu, jakie daje filozofia”) w poezji Sępa-Szarzyńskiego (ok. 1550–ok 1581), wskazuje na obecność Modelu (C.S. Lewis), arystotelesowskiej wizji kosmosu (E. Grant) w jego twórczości, konsekwentnie pomijanego w podręczniki akademickim Czesława Hernasa, wcześniej zaś w książce Jana Błońskiego. Nieobecność ta prowadzi do mylących interpretacji, zwłaszcza w kontekście teologicznego wymiaru tej poezji. Prowadziła także do kontrowersyjnego statusu poety w historii dawnej literatury polskiej. Sęp podejmuje tradycję korzystania z wyobrażeń Modelu, jeszcze pogańskich, w interesie treści religijnych, swej wiary. Model oparty na doktrynie Arystotelesa przynosi pewność, wzmacnia, nie osłabia wiarę.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica; 2019, 53, 2; 47-78
1505-9057
2353-1908
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Od „tragicznego” do „terapeutycznego” wymiaru filozoficznego etosu. Koncepcja filozofii w De consolatione Boecjusza
From “tragic” to “therapeutic” dimension of philosophical ethos. Conception of philosophy in Boethius’s De consolatione
Autorzy:
Subczak, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/426523.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
Boethius
philosophy as a way of life
solicitude for the soul
tragedy
therapy
consolation
philosophical ethos
Opis:
The aim of this paper is to present metaphilosophical issues in Boethius’s De consolatione. His work takes up and continues the discussion of some ways of understanding philosophy and dimensions of philosophy, the sources of which are in the ancient tradition. In this paper I am going to point out that for Boethius philosophy is an art and a way of life. Having made this assumption, two other aspects of philosophy can be considered – the “tragic” and the “therapeutic” ones. While philosophical therapy has been frequently discussed by scholars as a dimension of Boethius’s “love of wisdom”, the “tragic” and “the way of life” aspects have not been rightly appreciated in their unity. The close relationship of these ways of understanding philosophy is evidenced by the fact, that their presentation in Boethius’s work takes the form of the sequence of events. At first we can see philosophy as a way of life, next there is a tragic end, and finally we can see philosophical therapy as a reaction to the tragedy. This paper aims at resolving the problem of philosophical ethos which combines the multidimensional approach to philosophy and makes the drama of “the way of life” so closely linked to the need of consolation.
Źródło:
Logos i Ethos; 2014, 1(36); 111-128
0867-8308
Pojawia się w:
Logos i Ethos
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Osoba ludzka jako „byt relacyjny” – antropologiczne fundamenty eklezjologii Soboru Watykańskiego II
The Human Person as the “Relational Being” – Anthropological Foundations of Ecclesiology of the Second Vatican Council
Autorzy:
Choromański, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/956474.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
augustine
aristotle
christian anthropology
philosophical anthropology
bartnik cz.
boethius
cicero
a man
ecclesiology
epicurus
gaudium
et spes
individualism
individual
social being
communion (personal)
the
church
lumen gentium
nature
person
personalism
relational
vatican ii
thomas aquinas
the community
augustyn
arystoteles
antropologia chrześcijańska
boecjusz
cyceron
człowiek
eklezjologia
epikur
gaudium et spes
indywidualizm
indywiduum
istota społeczna
kościół
natura
osoba
personalizm
relacyjność
tomasz z akwinu
wspólnota
antropologia filozoficzna
komunia (osobowa)
Sobór Watykański II
Opis:
In this article the Author proves existence of an intrinsic and inseparable connection between anthropology and ecclesiology. The necessity of the Church as a community of believers can be demonstrated not only by the will of God explicitly expressed in the Holy Scriptures, but also by an anthropological analyses of the very nature of man, who is a social being opened towards God and towards other human beings. In the first part of the article, referring to a long philosophical tradition dating back to pre-Christian times and ending in the modern era, the Author illustrates by many examples the social dimension of human nature deliberately ignoring the biblical data and the teaching of the Magisterium. In the second part, he shows how the Conciliar teaching on the human person based on the Revelation remains in harmony with philosophical, anthropological and scientific arguments depicting human person as a relational (social) being. In the third part of the article, the Author demonstrates the correlation of the Conciliar teaching on the Church as community with anthropological data. The necessity of the Church can be justified not only by the authority of God (Revelation), but also by reflecting on the man’s nature (anthropology). Individualistic conception of faith, to which the Second Vatican Council wanted to react by its ecclesiology of communion, not only does not correspond to the biblical teaching, but also runs counter to the rational thinking on the human person who, in the light of diff erent sciences, is a relational being.
Źródło:
Studia Teologii Dogmatycznej; 2015, 1; 58-87
2449-7452
Pojawia się w:
Studia Teologii Dogmatycznej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Problem pojęcia natury w pismach Tomasza z Akwinu
Problem of the Concept of Nature in Thomas Aquinas’s Texts
Autorzy:
Andrzejuk, Artur
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2075881.pdf
Data publikacji:
2018-12-30
Wydawca:
Naukowe Towarzystwo Tomistyczne
Tematy:
natura
Arystoteles
Boecjusz
Tomasz z Akwinu
prawo naturalne
nature
Aristotle
Boethius
Thomas Aquinas
natural law
Opis:
The term “nature” in the Middle Ages was used (not to say: overused) commonly to denote a lot of things, often mutually exclusive. The source of this confusion seems, at least in the thirteenth century, the “educational” heritage of Boethius, from whom the divisions of nature and the Aristotle’s metaphysics were taught. They were studied diligently at the beginning of this century. Analyzing the views of nature in the texts of Saint. Thomas, it’s hard not to get the impression that Aquinas is not talking much about it. Not only does he not incorporate the concept of nature into his existential metaphysics, but he does not even do anything to sort out the terminological confusion that Aristotle and Boethius have introduced to the problems of nature. Calling „natural” the things that are mutually exclusive is causing trouble to himself. In the Treatise of Man he recognizes reason and the freedom resulting from it as the most important distinguishing features of a human being. As far as the freedom derives from rationality, obviously state of slave is totally unnatural. However, in the Treatise on Marriage, Thomas writes about slavery as a punishment imposing for original sin, which has been prescribed by law, but comes from natural law, as something determined from the determining.
Źródło:
Rocznik Tomistyczny; 2018, 7; 193-211
2300-1976
Pojawia się w:
Rocznik Tomistyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies