Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "autonomia terytorialna" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Autonomia terytorialna mniejszości narodowych. Ujęcie komparatystyczne na przykładzie Mjanmy, Panamy i Boliwii
    Territorial autonomy of national minorities. Comparative approach on the example of Myanmar, Panama and Bolivia
    Autorzy:
    Sobczyński, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1628062.pdf
    Data publikacji:
    2021-05-14
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    territorial autonomy
    minorities
    Myanmar
    Panama
    Bolivia
    autonomia terytorialna
    mniejszości
    Mjanma
    Boliwia
    Opis:
    W artykule dokonano przeglądu polityki państw w stosunku do mniejszości narodowościowych i procesów nadawania im autonomii terytorialnej na przykładzie trzech krajów zróżnicowanych pod względem położenia geograficznego, odmiennych dziejów i zróżnicowanych struktur narodowych. Do analizy wybrano Mjanmę, Panamę i Boliwię. We wszystkich tych państwach zastosowano bolszewicką praktykę wydzielania obszarów autonomicznych zgodnie z rozmieszczeniem poszczególnych narodów, co – jak pokazuje praktyka – prowadzi zazwyczaj do dezintegracji państw. Dwa spośród analizowanych państw weszły już na drogę dezintegracji.
    The article reviews the policy of states in relation to national minorities and the processes of granting them territorial autonomy, based on the example of three countries geographically differentiated, with different histories and diverse national structures. Myanmar, Panama and Bolivia were selected for the analysis. In all these states, the Bolshevik practice of separating autonomous areas according to the distribution of individual nations was used, which, as the practice shows, usually leads to the disintegration of states. Also, two of the analyzed countries have already embarked on the path of disintegration.
    Źródło:
    Rozwój Regionalny i Polityka Regionalna; 2021, 54; 193-226
    2353-1428
    Pojawia się w:
    Rozwój Regionalny i Polityka Regionalna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Hiszpańska autonomia terytorialna w perspektywie Polski
    Autorzy:
    Iwanek, Jan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/450319.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Zielonogórski. Oficyna Wydawnicza
    Tematy:
    autonomia Śląska
    decentralizacja
    autonomia terytorialna
    regionalizm
    państwo autonomiczn
    Silesia autonomy
    decentralization
    territorial autonomy
    regionalism
    autonomous state
    Opis:
    Pomimo znaczących doświadczeń z autonomią terytorialną województwa śląskiego w okresie II Rzeczpospolitej, w obecnym systemie politycznym Polski zakres decentralizacji państwa jest ograniczony. Liczące się elity polityczne nie przewidują zmian w tej dziedzinie. Tym niemniej warto poznawać doświadczenia Hiszpanii, które mogą być pozytywnym albo negatywnym odniesieniem dla ewentualnej projekcji politycznej zmiany w Polsce. Hiszpania była drugim państwem europej-skim, które dokonało w latach 1979-1983 gruntownej reformy ustroju terytorialnego. W rezultacie powstało 17 wspólnot autonomicznych z własnymi ustrojami polityczno-prawnymi. Prawo do au-tonomii miały również regiony, nawet o wielkości jednej prowincji, które nie posiadały własnej tra-dycyjnej odrębności etnicznej. Rozwiązanie to po ponad 30 latach utrwaliło się i niezależnie od po-litycznych planów separacji niektórych regionów jest ważnym doświadczeniem demokratycznego i pokojowego procesu rozwiązywania problemów społeczności regionalnych i lokalnych. Stanowi także, wespół z doświadczeniami Włoch i Wielkiej Brytanii, ważną badawczo i politycznie inspi-rację dla nowych demokracji europejskich. W kontekście integracji europejskiej i globalizacji, regionalizacja nabiera szczególnego znaczenia, a rozwój partii regionalnych i lokalnych, które dzięki takiemu ustrojowi są pobudzone do działania, determinuje nowe oblicze współczesnej demokracji. Decentralizacja stała się cechą konstytutywną pojęcia demokracji empirycznej.
    Despite the significant experiences of territorial autonomy of the province of Silesia in the Second Republic, in the current political system of Poland the extent of decentralization of the state is lim-ited. The mainstream of political elites do not provide for changes in this area. Nevertheless, it is worth getting to know the experiences of Spain, which can be a positive or negative reference for a possible projection of a political change in Poland. Spain was the second country in Europe, which implemented a thorough reform of the system of government in 1979-1983. As the result 17 auton-omous communities with their own political and legal regimes were created. ^e right to autonomy also had regions, even of the size of one province that did not have their own traditional ethnic separateness. This solution after more than 30 years perpetuated and regardless of the political plans of the separation of certain regions, is an important experience of a democratic and peaceful process of solving the problems of regional and local authorities. It is also, together with the experiences of Italy and the UK, a major research and political inspiration for the new European democracies. In the context of European integration and globalization, regionalization is of particular importance, and the development of regional and local parties, which, thanks to such a system are stimulated to action, determines the new face of modern democracy. Decentralization has become a constitutive feature of the concept of empirical democracy.
    Źródło:
    Przegląd Narodowościowy – Review of Nationalities; 2016, 5; 23-41
    2084-848X
    Pojawia się w:
    Przegląd Narodowościowy – Review of Nationalities
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Public interest as a determinant of territorial autonomy
    Interes publiczny jako determinanta autonomii terytorialnej
    Autorzy:
    Niemczuk, Przemysław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2052863.pdf
    Data publikacji:
    2020-09-30
    Wydawca:
    Wyższa Szkoła Humanitas
    Tematy:
    public administration
    administrative law
    public interest
    territorial autonomy
    administracja publiczna
    prawo administracyjne
    interes publiczny
    autonomia terytorialna
    Opis:
    The article aims to explore the concept of territorial autonomy. The research assumption is that public interest is one of the fundamental determinants of territorial autonomy. Territorial autonomy has not been defined by law. It is a general and relative term, and thus difficult to define (if such an enterprise is possible at all). However, one thing is certain - the idea behind this term determines the law regulating the organizational and territorial form of the state, i.e. the distribution of power between the centre and the territory. Further attempts to specify territorial autonomy are met with serious difficulties. Therefore, it is crucial to look at it through the prism of public interest. The term public interest has a relative meaning, because it depends on the constantly changing social conditions. This variability is, among others, a result of the territorial context. The national interest and the territorial interest will be defined in different ways. It seems, therefore, that in order to explicate the notion territorial autonomy, one should refer to the concept of public interest and then take into account the relationship between the interest of a territory and the interest of the whole state. This will make it possible to outline territorial autonomy through the prism of its determinant – the public interest.
    Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie problematyki autonomii terytorialnej. Tezą wyznaczającą kierunek rozważań jest założenie, że jedną z podstawowych determinant autonomii terytorialnej jest interes publiczny. Autonomia terytorialna nie ma ściśle ustalonej treści prawnej. Jest pojęciem ogólnym i względnym, którego zdefiniowanie jest zadaniem trudnym, o ile w ogóle możliwym. Jedno jest jednak pewne – pojęcie to wyraża ideę, która determinuje system prawny regulujący organizacyjno-terytorialną formę państwa. Chodzi tu o kwestię podziału w wykonywaniu władzy pomiędzy centrum a terenem związanej z interesem właściwym odpowiednio dla centrum i dla terenu. Natomiast dalsze próby konkretyzacji „autonomii terytorialnej” napotykają już poważne trudności. Stąd szczególnie istotny w tych rozważaniach jest kontekst interesu publicznego. Pojęcie interesu publicznego zasadniczo ma sens względny. Jego treść zależy bowiem od stale zmieniających się uwarunkowań społecznych. Zmienność ta jest między innymi wynikiem kontekstu terenowego. Inna treść będzie właściwa dla określenia interesu ogólnopaństwowego, a inna dla interesu terenowego. Wydaje się więc, że do wyjaśnienia pojęcia „autonomia terytorialna” przybliżyć może odniesienie do koncepcji interesu publicznego, a następnie uwzględnienie relacji pomiędzy interesem „terenu” a interesem ogólnopaństwowym. Zabieg ten pozwoli na uchwycenie zarysu autonomii terytorialnej przez pryzmat determinującego ją interesu publicznego.
    Źródło:
    Roczniki Administracji i Prawa; 2020, 3, XX; 223-233
    1644-9126
    Pojawia się w:
    Roczniki Administracji i Prawa
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The role of ethno-regional parties in European integration. Is it a distractor or a catalyst?
    Miejsce partii etnoregionalnych w procesie integracji europejskiej. Dystraktor czy katalizator
    Autorzy:
    TROSIAK, CEZARY
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/625603.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    regionalism
    new regionalism
    territorial autonomy
    regional parties
    ethno-regional parties
    regionalizm
    nowy regionalizm
    autonomia terytorialna
    partie regionalne
    partie etnoregionalne
    Opis:
    W artykule autor stara się ustalić, jaką rolę powinny i mogą odgrywać partie regionalne procesie integracji europejskiej. Znaczenie tego pytania wynika z faktu, że partie regionalne spotykają się z niechęcią ze strony władz politycznych i społeczeństw „państw narodowych” We wstępie autor pokazuje, w jaki sposób zmieniło się podejście do regionalizmu w Europie w połowie lat 80. XX w. Najbardziej widoczne jest ono w koncepcji „nowego regionalizmu”. Kontynuując swoje rozważania autor opisuje toczącą się debatę na temat tego jaką rolę odgrywają partie regionalne, a zwłaszcza ich szczególna forma jaką są partie etnoregionalne w systemach politycznych współczesnych państw europejskich. Podano również przykład rywalizacji politycznej w regionie i ogólnych zasad rządzących konkurencją na poziomie regionu. Autor wierzy, że analiza funkcjonowania regionalnych systemów partyjnych może być przydatna w analizowaniu procesów społeczno- politycznych, zwłaszcza na Górnym Śląsku.
    In the article, the author seeks to find what role regional parties should and can perform in the process of European integration. The significance of this question stems from the fact that regional parties tend to face reluctance from the political authorities and societies of “nationalizing states.” In the introduction, the author shows how approach to regionalism changed in Europe in the mid-1980s, most prominently in the concept of “new regionalism.” He continues to describe the ongoing debate on what regional parties and their particular form, ethno-regional parties, are and the roles they perform in the political systems of contemporary European states. An example is also provided of the political rivalry in the region and the general principles governing competition at the region level. The author believes that the insights into the functioning of regional party systems can be useful in analyzing socio-political processes, especially in Upper Silesia.
    Źródło:
    Rocznik Integracji Europejskiej; 2017, 11; 355-367
    1899-6256
    Pojawia się w:
    Rocznik Integracji Europejskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kręte ścieżki reform decentralizacyjnych w Ukrainie
    The Switchbacks of Decentralisation Reforms in Ukraine
    Autorzy:
    Swianiewicz, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2080158.pdf
    Data publikacji:
    2022-07
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Instytut Ameryk i Europy. Centrum Europejskich Studiów Regionalnych i Lokalnych (EUROREG)
    Tematy:
    Ukraina
    decentralizacja
    reforma terytorialna
    autonomia lokalna
    Ukraine
    decentralisation
    territorial reform
    local autonomy
    Opis:
    Artykuł przedstawia historię reform decentralizacyjnych w Ukrainie od początku lat dziewięćdziesiątych XX stulecia do końca 2021 r., ze szczególnym uwzględnieniem reformy terytorialno-administracyjnej przeprowadzonej w latach 2015–2020. Poziom autonomii samorządów lokalnych w Ukrainie odnoszony jest do stworzonego na podstawie identycznej metodologii wskaźnika autonomii lokalnej w innych krajach europejskich.
    The article presents the history of decentralisation reforms in Ukraine beginning with the last decade of the 20th century until the end of the year 2021, with a special focus on the territorial-administrative reform implemented in 2015–2020. The level of local autonomy in Ukraine is compared to the local autonomy index in other European countries, which was created on the basis of the same methodology.
    Źródło:
    Studia Regionalne i Lokalne; 2022, 2, 88; 9-15
    1509-4995
    Pojawia się w:
    Studia Regionalne i Lokalne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    On the Polish National and Territorial Autonomy in Lithuania (the Spring–Summer of 1991)
    Autorzy:
    Sirutavičius, Vladas
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/958062.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
    Tematy:
    Republika Litewska 1991
    mniejszości narodowe na Litwie
    konflikty etniczne na Litwie
    autonomia narodowo-terytorialna
    Związek Polaków na Litwie
    republic of lithuania
    national minorities
    ethnic conflict
    national-territorial autonomy
    union of poles in lithuania
    coordination council for the creation of the polish national autonomous region
    Opis:
    A new system of Polish-Lithuanian relations was shaped manly by the passivity of Poles inhabiting the eastern Lithuania in the plebiscite organised by the Lithuanian government on 9 February 1991, and a decision of the authorities of Vilnius and Šalčininkai (Polish: Sołeczniki) regions to hold a referendum, initiated by Mikhail Gorbachev, on the future of the Soviet Union to turn it into a new, loose confederation of states, which was not recognized by the Lithuanian authorities. Such an attitude of Lithuanian Poles was determined by several factors. Firstly, the Soviet social and economic structure; secondly, for a large part of people the old governments of the Vilnius and Šalčininkai districts and the memory of the Lithuanian Soviet Socialist Republic guaranteed stability and predictability. The soviet structures were more trusted than a newly introduced, not strong yet Lithuanian social and political order. The sense of threat was intensified by an unquestionable domination of Lithuanians on all levels of the new hierarchy. Social and political reforms were perceived by the Polish minority in Lithuania through the prism of a rule of the majority. For the rest of the Lithuanian society (except of the Russian minority) such an attitude was completely incomprehensible. In such complex geopolitical circumstances Poles from the regions of Vilnius and Šalčininkai decided to convene a congress of deputies of the Vilnius and Šalčininkai regions to Mostiškės. According to a project adopted at the Congress, the Vilnius district was to become “an autonomous administrative-territorial unit within the Lithuanian Republic”, with a broad political autonomy. In the opinion of Lithuanians, however, the region of Vilnius should not be “an autonomous administrative-territorial unit of the Lithuanian State”, but form a part of Lithuanian federation. This meant that the Poles wanted to enlarge the status of the Vilnius region and to strengthen its autonomy within Lithuania. The implementation of such a project would mean a decentralisation of the state. In a complex geopolitical situation of that time all attempts at the decentralisation of the country was regarded by the Lithuanian political elite as the threat of the security of the young Lithuanian state, its sovereignty and territorial integrity. 
    О польской национально-территориальной автономии в Литве (весна-лето 1991 г.)Пассивность поляков, живших в Восточной Литве, в плебисците, организованном литовскими властями 9 февраля 1991 и решение властей Виленского и Солечницкого районов организовать референдум о преобразовании Советского Союза в новую, более свободную конфедерацию, объявленный Горбачевым и признанный литовскими властями нелегальным, формировал новый контекст для польско-литовских отношений. Причины такой позиции литовских поляков были предопределены несколькими обстоятельствами. Во-первых, старой, советской общественно-экономической структурой. Во-вторых, прежними властями Виленского и Солечницкого районов, а также памятью о Литовской ССР, которые для значительной части жителей гарантировали стабильность и предсказуемость. Советские структуры вызывали больше доверия, чем новый, еще не укрепленный, литовский общественный и политический строй. Дополнительно, чувство опасности среди жителей усиливалось из-за подавляющего преобладания литовцев на всех уровнях новой власти. Общественно-политические реформы оценивались представителями польского меньшинства сквозь призму господства большинства. В настолько сложном геополитическом положении поляки из Виленского и Солечницкого районов решились на созыв съезда депутатов в Мостишках. Согласно, принятому на съезде проекту статус Виленского края был определен как «автономная административно-территориальная единица в составе Литовской Республики”. Для нее предусматривалась широкая политическая автономия. В итерпретации литовцев, Виленский край таким образом становился не столько автономной административнотерриториальной единицей литовского государства, а «государственной единицей” соединенной федеративными узами с Литвой. Можно делать вывод, что целью поляков являлось расширение статуса Виленского края и укрепление его автономии по отношению к центральным властям. Осуществление такого проекта означало децентрализацию Литвы. В сложных геополитических условиях этого периода литовские политические элиты истолковывали попытки децентрализации страны как угрозу безопасности молодого литовского государства, его суверенитета и территориальной целостности.
    Źródło:
    Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej; 2017, 52, 1
    2353-6403
    1230-5057
    Pojawia się w:
    Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    On the Polish National and Territorial Autonomy in Lithuania (the Spring–Summer of 1991)
    Autorzy:
    Sirutavičius, Vladas
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/958063.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
    Tematy:
    Republika Litewska 1991
    mniejszości narodowe na Litwie
    konflikty etniczne na Litwie
    autonomia narodowo-terytorialna
    Związek Polaków na Litwie
    republic of lithuania
    national minorities
    ethnic conflict
    national-territorial autonomy
    union of poles in lithuania
    coordination council for the creation of the polish national autonomous region
    Opis:
    A new system of Polish-Lithuanian relations was shaped manly by the passivity of Poles inhabiting the eastern Lithuania in the plebiscite organised by the Lithuanian government on 9 February 1991, and a decision of the authorities of Vilnius and Šalčininkai (Polish: Sołeczniki) regions to hold a referendum, initiated by Mikhail Gorbachev, on the future of the Soviet Union to turn it into a new, loose confederation of states, which was not recognized by the Lithuanian authorities. Such an attitude of Lithuanian Poles was determined by several factors. Firstly, the Soviet social and economic structure; secondly, for a large part of people the old governments of the Vilnius and Šalčininkai districts and the memory of the Lithuanian Soviet Socialist Republic guaranteed stability and predictability. The soviet structures were more trusted than a newly introduced, not strong yet Lithuanian social and political order. The sense of threat was intensified by an unquestionable domination of Lithuanians on all levels of the new hierarchy. Social and political reforms were perceived by the Polish minority in Lithuania through the prism of a rule of the majority. For the rest of the Lithuanian society (except of the Russian minority) such an attitude was completely incomprehensible. In such complex geopolitical circumstances Poles from the regions of Vilnius and Šalčininkai decided to convene a congress of deputies of the Vilnius and Šalčininkai regions to Mostiškės. According to a project adopted at the Congress, the Vilnius district was to become “an autonomous administrative-territorial unit within the Lithuanian Republic”, with a broad political autonomy. In the opinion of Lithuanians, however, the region of Vilnius should not be “an autonomous administrative-territorial unit of the Lithuanian State”, but form a part of Lithuanian federation. This meant that the Poles wanted to enlarge the status of the Vilnius region and to strengthen its autonomy within Lithuania. The implementation of such a project would mean a decentralisation of the state. In a complex geopolitical situation of that time all attempts at the decentralisation of the country was regarded by the Lithuanian political elite as the threat of the security of the young Lithuanian state, its sovereignty and territorial integrity. 
    О польской национально-территориальной автономии в Литве (весна-лето 1991 г.)Пассивность поляков, живших в Восточной Литве, в плебисците, организованном литовскими властями 9 февраля 1991 и решение властей Виленского и Солечницкого районов организовать референдум о преобразовании Советского Союза в новую, более свободную конфедерацию, объявленный Горбачевым и признанный литовскими властями нелегальным, формировал новый контекст для польско-литовских отношений. Причины такой позиции литовских поляков были предопределены несколькими обстоятельствами. Во-первых, старой, советской общественно-экономической структурой. Во-вторых, прежними властями Виленского и Солечницкого районов, а также памятью о Литовской ССР, которые для значительной части жителей гарантировали стабильность и предсказуемость. Советские структуры вызывали больше доверия, чем новый, еще не укрепленный, литовский общественный и политический строй. Дополнительно, чувство опасности среди жителей усиливалось из-за подавляющего преобладания литовцев на всех уровнях новой власти. Общественно-политические реформы оценивались представителями польского меньшинства сквозь призму господства большинства. В настолько сложном геополитическом положении поляки из Виленского и Солечницкого районов решились на созыв съезда депутатов в Мостишках. Согласно, принятому на съезде проекту статус Виленского края был определен как «автономная административно-территориальная единица в составе Литовской Республики”. Для нее предусматривалась широкая политическая автономия. В итерпретации литовцев, Виленский край таким образом становился не столько автономной административнотерриториальной единицей литовского государства, а «государственной единицей” соединенной федеративными узами с Литвой. Можно делать вывод, что целью поляков являлось расширение статуса Виленского края и укрепление его автономии по отношению к центральным властям. Осуществление такого проекта означало децентрализацию Литвы. В сложных геополитических условиях этого периода литовские политические элиты истолковывали попытки децентрализации страны как угрозу безопасности молодого литовского государства, его суверенитета и территориальной целостности.
    Źródło:
    Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej; 2017, 52, 1
    2353-6403
    1230-5057
    Pojawia się w:
    Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies