Temat: architecture of Warsaw - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: POCZĄTKI WYDZIAŁU ARCHITEKTURY POLITECHNIKI WARSZAWSKIEJ W ŚWIETLE NIEZNANYCH DOTĄD DOKUMENTÓW
THE BEGINNINGS OF THE DEPARTMENT OF ARCHITECTURE AT THE WARSAW POLYTECHNIC IN THE LIGHT OF HERETOFORE UNKNOWN DOCUMENTS
Autorzy:: Popławski, Bogdan
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/537507.pdf
Data publikacji:: 2006
Wydawca:: Narodowy Instytut Dziedzictwa
Tematy:: DEPARTMENT OF ARCHITECTURE ( WARSAW POLYTECHNIC)
KIERBEDZIOWA EUGENIA
WARSAW POLYTECHNIC
Opis:: The Warsaw Circle of Architects, established in 1904 and active at the Associations of Technicians, dealt with professional questions, architectural competitions and the socio-spatial problems of the city. It also discussed the training of future representatives of the profession in Warsaw since many architects from the Kingdom of Poland had studied abroad. Members of the Circle aimed at creating an independent Department of Architecture within the Warsaw Polytechnic. In February 1915 their efforts resulted in setting up an organizational committee. The architects who joined the committee devised a detailed programme of the Department and became members of its academic staff. The Department of Architecture was opened on 15 November 1915. It had not been granted space in the Polytechnic building, and was forced to inaugurate its courses at the Warsaw Academy of Fine Arts in the Powisle district. Information about the choice of this site is contained in a letter of 20 August 1912, addressed to Eugenia Kierbedziowa, the founder of the building. The correspondence is preserved in the collections of the Public Library of the capital city of Warsaw amongst material comprising her legacy. The content of the letter shows that Eugenia Kierbedziowa agreed to the proposal, which also reflected the stand of some of the Circle members who envisaged architectural training combined with the fine arts. The Department of Architecture was located in the Powisle district only for a year, up to the autumn of 1916. From that time on, it remains in a building in 55 Koszykowa Street.
Źródło:: Ochrona Zabytków; 2006, 3; 111-116
0029-8247
Pojawia się w:: Ochrona Zabytków
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Architekt Maksymilian Goldberg (1895–1942)
The Architect Maksymilian Goldberg (1895–1942)
Autorzy:: Kiecko, Emilia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/30145664.pdf
Data publikacji:: 2024
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: Maksymilian Goldberg
Hipolit Rutkowski
Polish architecture
Modernist architecture
architecture of the Second Republic
architecture of Warsaw
Modernism
theory of architecture
history of architecture
architektura polska
architektura modernistyczna
architektura II Rzeczypospolitej
architektura Warszawy
modernizm
teoria architektury
historia architektury
Opis:: Maksymilian Goldberg był jednym z najważniejszych międzywojennych architektów warszawskich. Wraz z Hipolitem Rutkowskim brał udział w licznych konkursach architektonicznych i realizował głównie projekty budynków mieszkalnych oraz wnętrz. Angażował się w działalność organizacyjną i społeczną środowiska architektów jako współorganizator i aktywny członek SAP i SARP oraz założonej przez architektów związanych z miesięcznikiem „Dom – Osiedle – Mieszkanie” Poradni Budowlanej świadczącej usługi mniej zamożnym klientom. Był również teoretykiem architektury, którego w większości nieopublikowane koncepcje teoretyczne stanowiły inspirację dla idei zawartych w traktacie Bohdana Lacherta Rozważania o niektórych cechach twórczości architektonicznej (1960). Artykuł zarysowuje obraz bogatej twórczości, przede wszystkim projektowej, ale też teoretycznej Goldberga, która wciąż jeszcze czeka na monograficzne opracowanie i właściwą ocenę.
Maksymilian Goldberg was one of most important interwar architects active in Warsaw. Together with Hipolit Rutkowski, he successfully participated in several architectural competitions, mainly concerning designs for residential buildings and interiors. He was involved in organisational and social activities in the architectural milieu as a co-organiser and active member of the Association of Polish Architects (SAP) and Association of Architects of the Republic of Poland (SARP), as well as the Building Advisory Service, a body that provided services to less affluent clients, instituted by architects associated with the monthly magazine “Dom – Osiedle – Mieszkanie”. He was also a theoretician of architecture, whose mostly unpublished theoretical concepts inspired the ideas contained in Bohdan Lachert’s treatise Rozważania o niektórych cechach twórczości architektonicznej (1960). The article outlines Goldberg’s oeuvre, primarily in design but also in theoretical concepts, which despite its richness still awaits monographic study and proper evaluation.
Źródło:: Biuletyn Historii Sztuki; 2024, 86, 1; 97-126
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:: Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Pierwsza siedziba Sejmu II Rzeczypospolitej. Addenda et corrigenda
The First Seat of the Parliament of the Second Polish Republic. Addenda et Corrigenda
Autorzy:: Omilanowska, Małgorzata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/23944983.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: budynki Sejmu i Senatu
Instytut Szlachecki
Instytut Aleksandryjsko-Maryjski
architektura Warszawy
architektura II Rzeczypospolitej
architektura polska
buildings of the Sejm and Senate
Nobility Institute
Alexandrian-Mariinsky Institute
architecture of Warsaw
architecture of the Second Polish Republic
Polish architecture
Opis:: W chwili odzyskania niepodległości Warszawa nie dysponowała budynkami, które mogłyby zaspokoić potrzeby stolicy państwa. Postanowiono, że budowa nowego zespołu gmachów zostanie odsunięta na przyszłość, a parlament znajdzie tymczasową lokalizację w zaadaptowanej budowli. Wybór padł na XIX-wieczny kompleks szkolny Instytutu Aleksandryjsko-Maryjskiego (dawnego Instytutu Szlacheckiego). Artykuł poświęcony jest dziejom tego gmachu, historii jego budowy, rozbudowy i adaptacji na potrzeby Sejmu przez Kazimierza Tołłoczkę, Romualda Millera i Tadeusza Szaniora (w latach 1918–1919), a następnie Senatu przez Stanisława Miecznikowskiego w 1928 r., a także uporządkowaniu wiedzy o konkursach i projektowanych, a niezrealizowanych rozbudowach kompleksu w okresie międzywojnia.
At the point of Poland regaining independence Warsaw could not boast edifices that were able to satisfy the needs of a state’s capital. The decision was made for the raising of a new set of buildings to be postponed, while the Parliament would be temporarily housed in an adapted building. The 19th-century school complex of the Alexandrian-Mariinsky Institute (formerly Nobility Institute) was selected for the purpose. The focus in the paper is on the history of this edifice, the history of its raising, extension, and adaptation for the needs of the Sejm (Parliament’s lower house) after the design of Kazimierz Tołłoczko, Romuald Miller, and Tadeusz Szanior (1918–1919), and subsequently for those of the Senate as designed by Stanisław Miecznikowski in 1928; attention is also paid to the history of competitions and designed, albeit unaccomplished extensions of the complex in the inter-war period.
Źródło:: Biuletyn Historii Sztuki; 2021, 83, 1; 119-152
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:: Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Związek Słuchaczów Architektury jako animator studenckiego życia towarzyskiego – czyli o Balach [Młodej] Architektury, a także Czarnych Kawach, dancingach i tzw. fuksówkach organizowanych na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej w latach 1917-1948
Union of Architectural Students as an Animator of Student Social Life: [Young]Architecture Balls, Black Coffee Get–Togethers, Dances,and Hazings Organized on the Faculty of Architecture of the Warsaw University of Technology over the Years 1917–1948
Autorzy:: Rozbicka, Małgorzata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/30130000.pdf
Data publikacji:: 2022
Wydawca:: Politechnika Warszawska, Wydział Architektury
Tematy:: Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej
Związek Słuchaczów Architektury
Bal Młodej Architektury
studenckie życie towarzyskie
Faculty of Architecture of the Warsaw University of Technology
Union of Architectural Students
Young Architecture Ball
student social life
Opis:: Związek Słuchaczów Architektury utworzony na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej w 1916 roku imprezy towarzyskie organizował najpewniej już od 1917 roku. Najważniejszymi z nich były coroczne bale karnawałowe, do 1930 roku organizowane przez ZSA pod nazwą Bal Architektury, potem aż do 1948 roku, jako Bal Młodej Architektury. Ponieważ wszystkie Zarządy ZSA, tak przed jak i po II wojnie światowej były świadome, że zysk, w szczególności z dorocznych Bali, stanowi jedno z najistotniejszych źródeł dochodu Związku, z reguły przykładały wielką wagę zarówno do ich sprawnej organizacji, jak też należytej i szerokiej reklamy. W przypadku Bali dbały także o zapewnienie mu odpowiednio wysokiej rangi towarzyskiej oraz szczególnie efektownej i wysoce artystycznej oprawy plastycznej. Rokrocznie wybierane w drodze konkursów plakaty reklamowe, blankiety zaproszeń i dekoracje sal balowych traktowano z jednej strony jako bardzo istotny element propagandy studenckich umiejętności zawodowo-artystycznych, z drugiej zaś jako jedną z głównych atrakcji wyróżniających Bale [Młodej] Architektury spośród wielu innych bali, tak przed jak i w pierwszych latach po wojnie, w okresie karnawału organizowanych w Warszawie. Aby przyciągnąć jak największą liczbę gości, a tym samym przynieść Związkowi godziwy dochód organizatorzy każdorazowo starali się zapewnić uczestnikom Bali nie tylko unikalny wystrój sal, muzykę taneczną w wykonaniu doborowych zespołów i dobrze zaopatrzony bufet, ale także inne atrakcje, jak np. usługi fryzjerskie, czy pokazy filmów. W poszukiwaniu dochodu podczas Balu w 1932 roku Zarząd ZSA zdecydował się nawet na realizację eksperymentalnego krótkometrażowego filmu pod tytułem Bal (dziś bardziej znanego pt. Dziś mamy bal). Związek Słuchaczów Architektury w celach głównie dochodowych poza dorocznymi balami karnawałowymi rokrocznie urządzał również bardziej kameralne imprezy taneczno-towarzyskie – w latach 20. zwyczajowo nazywane Czarną Kawą, a w latach 30. XX wieku dancingami lub dancingbridge’ami. Najpewniej zarówno w latach 1917–1939, jak i w pierwszych latach powojennych, Związek był też organizatorem tzw. fuksówek, czyli niedochodowych zabaw zapoznawczych urządzanych każdej jesieni dla studentów pierwszego semestru. Wznowiona w 1946 roku pod rządami powojennych władz politycznych działalność ZSA, w tym również ta towarzysko-rozrywkowa, która tak jak przed wojną miała wspierać finansowo związkową działalność wydawniczą i statutową, zaczęła być jednak stopniowo ograniczana. Jeśli nawet uznamy, że szczerą intencją władz uczelni oraz wybranego na wiosnę 1948 roku nowego Zarządu było utrzymanie przedwojennej formuły, zakresu i sposobu działania ZSA, to i tak okazało się to zgoła niemożliwe w warunkach stale rosnącej presji ideologicznej i nasilających się, zwłaszcza na przełomie 1948 i 1949 roku, represji i aresztowań, w tym również wśród studentów Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. W tych okolicznościach z końcem 1948 roku Związek Słuchaczów Architektury ostatecznie zaczął obumierać, a z nim również uświęcone wieloletnią tradycją formy wydziałowego życia towarzyskiego, na czele z legendarnym dorocznym Balem Młodej Architektury.
There can be no doubt that the Union of Architectural Students, as established at the Faculty of Architecture of the Warsaw University of Technology in 1916, organized social events as early as 1917. The most important of these, the annual carnival balls, were organized by the Union of Architectural Students under the name of Architectural Balls up to the year 1930. This was changed to Young Architecture Balls and so remained up to 1948. Because all of the Boards of the Union of Architectural Students, both prior to and following World War II, were aware of the fact that profits, especially as stemming from the annual balls, made up one of the most significant sources of income for the Union, they usually put great weight on both efficient organization and suitable, wide–ranging advertising. In the case of the balls, they also took care to ensure that its social standing was fittingly high and the artistic setting was both effective and on a high creative level. Competitions for advertising posters, invitations, and ballroom decorations were held every year. On the one hand, they were treated as a very important element showcasing student professional and artistic skills. On the other, they were one of the major attractions of the [Young] Architecture Balls as compared to all the many other balls both before and immediately following the war that were organized during the carnival period in Warsaw. In order to attract the largest number of guests and therefore provide adequate income for the Union, the organizers always tried to guarantee not only unique décor for the ballrooms, dancing music per formed by choice bands, and a well–stocked buffet for the participants, but also other attractions such as hair grooming services and film screenings. In the quest for income, it was during the 1932 Ball that the Union of Architectural Students Board decided to create even an experimental film short entitled The Ball (today, better known as There Is a Ball Today). In addition to the annual carnival balls aimed mainly at attracting income, the Union of Architectural Students also organized intimate dancing events, usually called Black Coffee in the 1920s and Dances or Dancing with Bridge in the 1930s. Most certainly over the years 1917–1939 and the initial post–war years, the Union was also the organizer of “hazings,” non–profit get–togethers organized each autumn for students of the first semester. Under the auspices of the post–war political authorities, Union of Architectural Students operations as resumed in 1946 encompassed social and entertainment activities for financial support for its publishing and charter activates, just like before the war. These were slowly restricted. Even if one concedes the honest intentions of the University authorities and those of the new Board selected in the spring of 1948 to maintain the prewar formula, scope, and manner of activities of the Union of Architectural Students, this proved to be quite impossible in the face of the growing ideological pressure and especially the escalating repressions and arrests at the turn of 1948 and 1949, including among students of the Faculty of Architecture of the Warsaw University of Technology. Under these conditions, by the end of 1948, the Union of Architectural Students began to wither away. With it went the time–honored tradition of the Faculty’s social life, led by the annual Young Architecture Balls.
Źródło:: Studia do Dziejów Architektury i Urbanistyki w Polsce; 2022, 5; 5-43
2657-5795
2956-591X
Pojawia się w:: Studia do Dziejów Architektury i Urbanistyki w Polsce
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: The form of the floating house in the Czerniakowski Port in Warsaw
Autorzy:: Mazur, Rafał
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/292562.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Instytut Technologiczno-Przyrodniczy
Tematy:: amphibious architecture
architecture in Warsaw
architecture of climate change
floating house
Opis:: The article discusses the architectural expression of houses built on water, based on the design process of the floating house in the Czerniakowski Port in Warsaw, designed by Mai Bui Ngoc and Rafał Mazur. The question of the form of the floating house was the starting point of the work on this project. Usually buildings are designed in a specific location, which gives architects an inspiration for the design of the new form. In the case of the floating houses the goal was to make a universal artefact as a car or a phone. This artefact should be more connected to the owner than to the landscape. This artefact should be also neutral to the landscape and it should not be destructive for the surroundings. The answer lays between two archetypes; a typical house and a boat. Analysis of the existing floating houses gave the conclusion that authors of these houses were usually very close to one of these two archetypes. It is a need to put a lot of effort to design an object which does not remind a real house and a yacht design.
Źródło:: Journal of Water and Land Development; 2020, 45; 207-211
1429-7426
2083-4535
Pojawia się w:: Journal of Water and Land Development
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Józef Handzelewicz (1880-1963): architekt, inżynier-ceramik i przemysłowiec
Józef Handzelewicz (1880-1963) - architect, ceramic engineer, and industrialist
Autorzy:: Rozbicka, M.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/145905.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:: architektura Warszawy XX w. pierwsza połowa
Handzelewicz Józef
ceramika budowlana
Warsaw architecture of the first half of the 20th century
building ceramics
Opis:: Artykuł prezentuje szerzej dotąd nie znane i należycie nie doceniane dokonania twórcze i organizacyjne w dziedzinie architektury i inżynierii budowlanej - Józefa Handzelewicza (1880-1963). Architekta, wykształconego w Technische Hochschule zu Darmstadt, a zarazem inżyniera-ceramika i przemysłowca, w okresie międzywojennym właściciela Pomorskich Zakładów Ceramicznych i Zakładów Cegielnianych w Pustelniku. Samo architektoniczne oeuvre Handzelewicza obejmuje przeszło 25 pozycji - projektów i realizacji twórczo łączących formy klasyczne i swojskie z inżynierskim racjonalizmem i pragmatyzmem, które powstały zaledwie w przeciągu trzynastu lat, do roku 1926, kiedy zarzucił działalność architektoniczną, by poświęcić się realizacji swojej drugiej zawodowej pasji - projektowaniu, badaniom, produkcji i wdrażaniu nowoczesnej ceramiki budowlanej. W równie krótkim czasie i na tym polu osiągając podobnie imponujące rezultaty twórcze i organizacyjne, uwidocznione w jego międzywojennych i powojennych publikacjach, zrealizowanych konstrukcjach eksperymentalnych, nowatorskich projektach, kilkunastu patentach i zarejestrowanych wzorach użytkowych lekkich, systemowych elementów ceramicznych, a także w wynikach jego działalności organizacyjnej na rzecz ich produkcji i wdrażania do praktyki polskiego budownictwa i architektury.
This article presents the creative and organizational achievements in architecture and building engineering of Józef Handzelewicz (1880-1963)-to date unknown and not fittingly appreciated. This architect, educated at the Technische Hochschule zu Darmstadt, was also a ceramic engineer and industrialist who was the owner of the Pomeranian Ceramic Works and the Brick Works of Pustelnik during the interwar period. The architectural oeuvre alone of Handzelewicz involves over twenty-five works-designs and completed buildings that creatively combine classic form with a unique engineering rationalism and pragmatism. These works came into existence over a mere thirteen years. That was until the year 1926, when Handzelewicz gave up architectural work to devote himself to realizing his second professional interest-design, research, production, and implementation of modern building ceramics. He also achieved impressive creative and organizational results in this field within an equally brief period of time. This is seen in his interwar and postwar publications, built experimental structures, innovative designs, and over a dozen patents and registered designs for lightweight utilitarian systems of ceramic components, as well as in the results of his organizational activities aimed at their manufacture and implementation into the practice of Polish building and architecture.
Źródło:: Kwartalnik Architektury i Urbanistyki; 2011, 56, 1; 102-127
0023-5865
Pojawia się w:: Kwartalnik Architektury i Urbanistyki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Gmach Izby Przemysłowo-Handlowej w Warszawie
The Chamber of Industry and Commerce building in Warsaw
Autorzy:: Szmitkowska, A.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/145909.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:: architektura XX w. pierwsza połowa
Mączeński Zdzisław
klasycyzujący modernizm
Izba Przemysłowo-Handlowa w Warszawie
Warsaw architecture of the first half of the 20th century
classic modernism
Chamber of Industry and Commerce in Warsaw
Opis:: Należący obecnie do Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej gmach, położony w Warszawie przy ul. Senackiej róg Wiejskiej 10, wzniesiono w dwudziestoleciu międzywojennym jako siedzibę Izby Przemysłowo-Handlowej. Projektant obiektu - znany i ceniony warszawski architekt Zdzisław Mączeński - został wyłoniony w drodze konkursu zamkniętego w 1933 roku. Budynek realizowano w dwóch etapach w latach 1933-1934 oraz 1938-1939. Wyraz architektoniczny obiektu jest wynikiem zespolenia "miękkiego" funkcjonalizmu lat 30. z silnie zredukowanymi uniwersalnymi formami i regułami klasycznymi. Budynek wykazuje widoczne formalne podobieństwo do oficjalnej architektury faszystowskiej, z upodobaniem akcentującej siłę i monumentalizm, stanowiąc wybitny w polskiej architekturze przykład monumentalnego klasycyzującego modernizmu - tzw. "stylu 1937". Analiza materiałów archiwalnych przechowywanych przez rodzinę Z. Mączeńskiego pozwoliła na określenie nieprecyzyjnie podawanych dotąd dat budowy gmachu oraz poznanie okoliczności i chronologii powstawania projektowej dokumentacji. Licznie zgromadzone w rodzinnym archiwum rysunki projektowe umożliwiły wgląd w proces kształtowania bryły i krystalizowania się przyjętych rozwiązań architektonicznych.
The edifice located in Warsaw on the corner of Senacka and 10 Wiejska Street currently being in the possession of the Chancellery of the President of the Republic of Poland, was originally erected in the twentieth century between the two world wars as a seat of the Chamber of Industry and Commerce. The designer of the building, the famous and esteemed Warsaw architect - Zdzisław Mączeński, was selected as the result of a closed architectural competition in 1933. The building was constructed in two stages, in 1933-1934 and 1938-1939. Its architectural expression is a result of combining the "soft" functionalism of the 1930s with the radically reduced universal Classical forms and rules. The building reveals visible formal similarity to the official fascist architecture, which relished in accenting power and monumentality, and is a remarkable example of Monumental Classiczing Modernism, the so called "1937 Style" in Polish architecture. The study of the archive materials being in the possession of Z. Mączeński's family enabled the author to determine the exact dates of the edifice's construction process, which had previously been imprecise, and also allowed her to learn the circumstances and the chronology of the formation of the design's documentation. Furthermore, numerous design drawings assembled in the family's archive afforded an insight into the process of modelling the solid and the crystallization of the final architectural solutions.
Źródło:: Kwartalnik Architektury i Urbanistyki; 2011, 56, 1; 70-81
0023-5865
Pojawia się w:: Kwartalnik Architektury i Urbanistyki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Michał Murawski, The Palace Complex. A Stalinist Skyscraper, Capitalist Warsaw, and a City Transfixed, Indiana University Press, Bloomington 2019, pp. 366.
Autorzy:: Mafrica, Lidia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1195789.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Associazione Italiana Polonisti (AIP)
Tematy:: Book reviews
The Palace of Culture in Warsaw
Polish Architecture
Źródło:: pl.it / rassegna italiana di argomenti polacchi; 2020, 11; 212-214
2384-9266
Pojawia się w:: pl.it / rassegna italiana di argomenti polacchi
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Willa Lubomirskich przy ulicy Narbutta w Warszawie. Dzieje projektu i budowli
Lubomirski family villa at Narbutta street in Warsaw. History of the design and the building
Autorzy:: Chodyko, M.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/145921.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:: Warszawa
architektura willowa
architektura dwudziestolecia międzywojennego
Warsaw
villa architecture
architecture of 1920s
Opis:: Willa Lubomirskich należy do obiektów, które powstawały równolegle z kształtowaniem się planu urbanistycznego Mokotowa. Pierwszy projekt budynku autorstwa Teodora Łapińskiego powstał w 1922 r. Jego formę architektoniczną cechuje tradycjonalizm, nawiązujący do klasycyzmu francuskiego. W kolejnym projekcie z 1924 r. klasyczny detal architektoniczny budowli został poddany wpływom modernistycznym. Zmiany widoczne są w ujednoliceniu szerokości okien obu kondygnacji, zastąpieniu naczółków okiennych purystyczną dekoracją w kształcie zgeometryzowanych klińców, umieszczeniu uproszczonych pilastrów na narożach. W elewacja frontowa została wypełniona płycinami. Ich górną partię wypełniły reliefy o tematyce mitologicznej. Nacechowana subtelnym erotyzmem tematyka reliefów umieszczonych w wersji projektu z 1924, a także aluzyjna, lecz jednak rozpoznawalna reminiscencja architektoniczna siedziby Petit Trianon - w sposób jednoznaczny określa ją jako rezydencję kobiecą. W momencie realizacji projektu budynek faktycznie należał do kolejnych właścicielek: Marii Dunin-Markiweicz von Wiesenbach, a następnie księżnej Teresy Lubomirskiej. Ostateczny projekt Adolfa Buraczewskiego z 1928 nie wniósł większych zmian oprócz dyspozycji kilku pomieszczeń. Budowla ma charakter miejskiej "willi z ogrodem". Jej tradycja w Warszawie ukształtowała się w XIX w. i utrzymywała się w ekskluzywnych rezydencjach warszawskich dwudziestolecia międzywojennego. Dyspozycja wnętrza opiera się na rozwiązaniu w postaci dwupoziomowego hallu z otwartymi schodami i obiegającymi ściany galeriami. Element ten obecny w willach warszawskich końca XIX w., przejęty został z rozwiązań XIX wiecznego domu angielskiego a swą genezą sięga willi palladiańskiej. Forma budowli pozostała niejako ponadczasowa, a zarazem elitarna, w której pamięć "belle epoque" swobodnie wiąże się ze współczesnością, a forma budowli jest wyrazem ciągłości idei określonego sposobu i standardu życia. Wnętrze budynku uległo wypaleniu w akcji systematycznego niszczenia miasta po upadku powstania warszawskiego w 1944 r. Remont zniszczeń wojennych nastąpił w 1946. W 1948 r. posesję otoczono od strony ulicy Narbutta ogrodzeniem z regularnie powtarzającym się murowanym łącznikiem w kształcie fragmentu belkowania dźwiganego przez parę kolumn toskańskich. Po wojnie budynek był rezydencją prymasa Augusta Hlonda, a w 1949 stał się siedzibą parafii pod zarządem zakonu jezuitów. Zmiana właściciela i związane z tym utworzenie parafii wpłynęło na istotne przekształcenia budynku do celów religijnych i kultowych. Mimo pełnionych funkcji zewnętrzny wygląd budynku nie uległ zmianie, zachowując wygląd architektury luksusowej dwudziestolecia międzywojennego.
The Prince Lubomirski Villa at 21 Narbutta Street, Warsaw was built after WW I, at the time when the whole area of the city's Southern suburb of Mokotów was taking its urban shape. The first design of the villa was drawn by Teodor Łapiński in 1922 in the traditional French classicism manner. In the subsequent design, of 1924, classical details of the building were modified leaning to the modernist fashion. The changes can be traced in compositional patterns such as unification of window widths at two levels of the façade, the replacement of windows pediments with purist decoration of geometric arch stones, and simplified corner pilasters. The front elevation was filled with panels decorated at their upper parts with mythological theme reliefs. The subtle erotic decoration of this design, as well as some noticeable architectural reminiscence with the Petit Trianon - "defines" the building as a feminine residence. In fact the villa at the time of its construction was owned by Marie Dunin-Markiewicz von Wiesenbach, and then by Princess Teresa Lubomirska. The latest version of the villa design, by Adolf Buraczewski, dated 1928, did not actually differ from the previous ones, apart from some simplifications referring to the shape of inner spaces, including the main lobby and stairs. The type of building can be counted among urban villas - as "a villa with a garden". The tradition of such a building pattern evolved in Warsaw in the 19th century and continued through the whole inter-war period (1918 - 1939), as a type of "prestigious urban residence". The interior space of that type of building was designed around a double volume central lobby with open stairs and surrounding galleries. This was a rule in the majority of 19th century Warsaw villas. The concept followed 19th century English houses, but its "genesis" is earlier and can be found in Palladian models of 16th century Italian villas. The spatial pattern of the villa is in a way "timeless", and "elite". In its concept a memory of the "belle époque" easily corresponds with modernity and the form of the building is an expression of the continuity of a certain style and living standard. The interior of the villa was burned by German Nazis in a planned action of annihilation of the city heritage after the fall of Warsaw Rising of 1944. Reconstruction started in 1946. In 1948 the site of the villa from the North (along Narbutta street) was fenced with a metal grill divided vertically with a rhythm of double Tuscan columns covered with architraves. After WW II the villa became a seat of the Cardinal August Hlond - Primate of Poland. Since 1949 it has belonged to the local Roman Catholic Parish and is administered by the Jesuits. The change of ownership and adjustments of the building to religious purposes caused substantial inner modifications. But the external appearance of the building has not changed so its appearance can still be an illustration of luxurious Warsaw architecture of the interwar period.
Źródło:: Kwartalnik Architektury i Urbanistyki; 2011, 56, 3; 93-103
0023-5865
Pojawia się w:: Kwartalnik Architektury i Urbanistyki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Dlaczego Antonio Corazzi przyjechał do Polski?
Why Did Antonio Corazzi Come to Poland?
Autorzy:: Omilanowska-Kiljańczyk, Małgorzata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/15582265.pdf
Data publikacji:: 2022
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: Antonio Corazzi (1792–1877)
architektura Warszawy XIX w.
neoklasycyzm w architekturze polskiej
mecenat architektoniczny w Królestwie Polskim
architecture of 19th-century Warsaw
Neo-Classicism in Polish architecture
architectural patronage in the Kingdom of Poland
Opis:: Od około stu lat w polskiej literaturze naukowej obowiązuje ustalenie, że architekt Antonio Corazzi został sprowadzony do Polski przez Stanisława Staszica. Tymczasem szczegółowe badania pozwoliły mi ustalić, że przekonanie to nie opiera się na jakimkolwiek potwierdzeniu źródłowym. Przyjazd Corazziego do Polski był efektem decyzji o sprowadzeniu z Włoch młodego, zdolnego architekta, gotowego realizować ambitne plany architektoniczno-urbanistyczne rządu polskiego. Zaproszenie z prośbą o wskazanie kandydata skierował najprawdopodobniej namiestnik Józef Zajączek pismem do księcia Toskanii. Na decyzję tę mógł mieć wpływ Stanisław Staszic, ale bardziej prawdopodobnym członkiem rządu, zaangażowanym w ten temat wydaje się Stanisław Kostka Potocki. Decyzja, że to Corazzi ma pojechać do Polski, była efektem wskazania go przez środowisko architektów z akademii florenckiej, którzy kierowali się zapewne nie tylko jego talentem, ale być może też osobistą niechęcią z powodu jego konfliktowego charakteru, który objawił się już pod koniec studiów. Decyzja Corazziego o wyjeździe do Polski – jak się wydaje – nie wynikła też z jego ambicji czy atrakcyjności oferty, ale z chęci uniknięcia konsekwencji prawno-finansowych, wynikających z niespłacenia weksla. Ostateczna odpowiedź na pytanie zadane w tytule artykułu wciąż jednak jawi się jako – mam nadzieję – dobrze wsparta, ale jednak tylko hipoteza.
For about a hundred years in Polish academic literature it has been acknowledged that the architect Antonio Corazzi was brought to Poland by Stanisław Staszic. Meanwhile, a detailed research has allowed to ascertain that this conviction is not based on any confirmed sources. Corazzi’s arrival in Poland resulted from a decision to bring from Italy a young talented architect, eager to implement ambitious architectural and urban plans of the Polish government. The invitation with a request to suggest a candidate was most likely dispatched by Viceroy Józef Zajączek in his letter to the Duke of Tuscany. The decision may have been influenced by Stanisław Staszic, yet it is Stanisław Kostka Potocki who seems the most likely government member involved in the process. The decision for Corazzi to be chosen to come to Poland resulted from the fact that he was pointed to by the circle of architects of the Florence Academy, who may have borne in mind his talent, but also the personal dislike because of Corazzi’s conflicting personality displayed already during the studies. Furthermore, it seems that Corazzi’s decision to come to Poland did not result from his ambition or jumping at an attractive opportunity, but from the desire to evade legal and financial consequences of not paying a bill of exchange. However, the final answer to the question posed in the paper’s title continues to seem, as much as, hopefully, well supported, still merely hypothetical.
Źródło:: Biuletyn Historii Sztuki; 2022, 84, 2; 339-366
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:: Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "architecture of Warsaw" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język