Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Szekspir" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-28 z 28
    Tytuł:
    „Najistotniejsza kwestia, jaka może być”. Odpowiedź na artykuł E.A.J. Honigmanna
    ”The most important subject that can possibly be”. A response to E.A.J. Honigmann’s article
    Autorzy:
    Hammerschmidt-Hummel, Hildegard
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1392135.pdf
    Data publikacji:
    2011-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Szekspir
    katolicyzm
    sztuka
    Opis:
    This text is a reply to E.A.J. Honigmann and presents another point of view on Shakespeare’s Catholicism. H. Hammerschmidt-Hummel defends her thesis and tries to convince that her book is based on reliable studies and historical sources. She proves that a secret Catholic code in his plays is the most important key to understanding his whole output. Her arguments are based on two evidences: the known or presumed “Catholic sympathies” of the dramatist’s family, friends and patrons and the “Catholic attitudes” embedded in the plays.
    Źródło:
    Przestrzenie Teorii; 2011, 16; 307-318
    2450-5765
    Pojawia się w:
    Przestrzenie Teorii
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Szekspir katolikiem?”. Odpowiedź na książkę Hildegard Hammerschmidt-Hummel
    ”Catholic Shakespeare?”. A response to Hildegard Hammerschmidt- Hummel’s book
    Autorzy:
    Honigmann, Ernst A.J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1392136.pdf
    Data publikacji:
    2011-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Szekspir
    katolicyzm
    sztuka
    Opis:
    The text “Catholic Shakespeare?” is a response to the book of Hildegard Hammerschmidt-Hummel titled William Shakespeare – Sein Zeit – Sein Leben – Sein Werk (2003). E.A.J. Honigmann joins the debate about a secret Catholic code in Shakespeare’s plays. The researcher disagrees with some theses, for example with mysterious inscriptions in the English College at Rheims. He also tries to convince that Shakespeare’s Catholicism isn’t that obvious as Hammerschmidt-Hummel says.
    Źródło:
    Przestrzenie Teorii; 2011, 16; 299-306
    2450-5765
    Pojawia się w:
    Przestrzenie Teorii
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ludmiła Mnich, Шекспир в русской теории первой половины ХХ века, Wydawnictwo Naukowe Instytutu Kultury Regionalnej i Badań Literackich im. Franciszka Karpińskiego, Siedlce 2019,
    Autorzy:
    Łucewicz, Ludmiła
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/604981.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-06
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Rusycystyczne
    Tematy:
    Szekspir
    recepcja
    teoria literatury
    Opis:
    recenzja książki Ludmiła Mnich, Шекспир в русской теории первой половины ХХ века, Wydawnictwo Naukowe Instytutu Kultury Regionalnej i Badań Literackich im. Franciszka Karpińskiego,  Siedlce 2019.  
    Źródło:
    Przegląd Rusycystyczny; 2019, 169, 1
    0137-298X
    Pojawia się w:
    Przegląd Rusycystyczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Trust and Suspicion: Gabriel Josipovici on Shakespeare and Modernity
    Ufność i wątpienie: Gabriel Josipovici o Szekspirze i nowoczesności
    Autorzy:
    Sawa, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1366864.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Gabriel Josipovici
    ufność
    wątpienie
    Szekspir
    nowoczesność
    Opis:
    The aim of this paper is to present Gabriel Josipovici’s seminal publication On Trust: Art and the Temptation of Suspicion (1999) as a valuable contribution to the contemporary affective debate and the post-postmodernist undoubting perspective. An eminent British novelist, playwright and critic, Josipovici attempts in his study to characterise pre-modern cultures and the modern world in terms of contrastive emotional attitudes of trust and suspicion. This article seeks to present the part of Josipovici’s extended discussion which pertains to the crucial phase in modern history when the feeling of suspicion began to gain intensity; hence the concentration on the moment of transition, the advent of modernity in the Renaissance and the way Shakespeare’s plays thematise the tension between trust and suspicion in the face of the tenets of humanism and Protestantism. Additionally, the presentation of the central idea of On Trust is aided with references to Josipovici’s other publications such as Writing and the Body (1982), The Book of God (1988), What Ever Happened to Modernism? (2010) and Hamlet: Fold on Fold (2016) in order to show the author’s concern with the interplay in culture of trust and suspicion as informing his entire critical thought.
    Celem artykułu jest ukazanie pracy Gabriela Josipovici zatytułowanej On Trust: Art and the Temptation of Suspicion (1999) jako cennego wkładu we współczesne rozważania nad afektem oraz kształtowaniem się post-postmodernistycznej postawy odrzucającej wątpienie. Wybitny brytyjski pisarz, dramaturg i krytyk Josipovici podejmuje próbę charakterystyki kultur przednowoczesnych oraz świata nowoczesnego za pomocą dwóch kontrastowych postaw emocjonalnych: ufności i wątpienia. Artykuł przedstawia tę część rozważań autora, która dotyczy istotnego momentu w historii świata, kiedy to uczucie wątpienia zaczyna dominować w kulturze. Stąd koncentracja na wyłanianiu się nowoczesności w renesansie, znajdujące odzwierciedlenie w utworach Szekspira, które wskazują na napięcie między ufnością i wątpieniem tworzące się w kontekście humanizmu i protestantyzmu. Próbie rekonstrukcji myśli przewodniej On Trust towarzyszą odniesienia do innych utworów Gabriela Josipovici, takich jak: Writing and the Body (1982), The Book of God (1988), What Ever Happened to Modernism? (2010) i Hamlet: Fold on Fold (2016). Dzięki odwołaniom do innych prac Josipovici udowodniono, że perspektywa ufności i wątpienia jest stale obecna w myśli krytycznej autora.
    Źródło:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia; 2020, 38, 1; 187-198
    0239-426X
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Shylock i Jessica – Maurycy Gottlieb jako malarz
    Shylock and Jessica – Maurycy Gottlieb as a painter
    Autorzy:
    Haake, Michał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/560130.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Wrocławski. Instytut Historii Sztuki
    Tematy:
    Maurycy Gottlieb
    korespondencja sztuk
    William Szekspir
    Shylock
    Jessica
    hermeneutyka obrazu
    Opis:
    The oeuvre of a Jewish-Polish painter, Maurycy Gottlieb has been considered so far as strictly related with his biography and the questions of a national and religious identity. This perspective, much as it applies to extraordinarily significant issues, results in overlooking a picture as a picture, meaning the relation between a representation and a pictorial medium, i.e. surface. The relation of the both elements makes up a possibility to reveal a specific speech of painting, absent in other kinds of art. The question whether it comes to this revelation is an indispensable one. Especially in terms of the pictures whose contents derive from texts, as in the case of Gottlieb’s painting, Shylock and Jessica, which depicts characters of Shakespeare’s The Merchant of Venice. In this case the question must be also posed if the painting’s features, perceived as the painter’s original achievement – namely iconography, the scene of handing in the keys, and its composition, as well as depicting Shylock as a tender, painful father – should be perceived as a typical solution in view of various manifestations of reception of this work by Shakespeare. Originality and artistic significance of Gottlieb’s painting is revealed instead in the fact that the artist – with the aim of provoking an optical play between the representation and the pictorial surface – managed to come up with a visual equivalent of important and general, namely reaching beyond a narrative dimension of the scene, traits of relations between the drama characters. Referring to the question of identity, in consequence we can state that Gottlieb by means of his painting does not speak to us neither as a Jew, nor as a Pole, but as a painter.
    Źródło:
    Quart. Kwartalnik Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego; 2015, 1(35); 20-34
    1896-4133
    Pojawia się w:
    Quart. Kwartalnik Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Marek Aureliusz, Lukrecjusz i Brutus - trzy autoportrety psychologiczne Henryka Elzenberga
    Autorzy:
    Listkowska, Bożena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2098572.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    Henryk Elzenberg
    Marek Aureliusz
    Brutus
    Lukrecjusz
    William Szekspir
    etyka
    psychologia
    Opis:
    Henryk Elzenberg w pracach: Marek Aureliusz. Z historii i psychologii etyki, Lukrecjusz i materializm oraz Brutus, czyli przekleństwo cnoty dokonał analizy psychologicznej tytułowych postaci. Wyeksponował te ich cechy, które – jak pokazuje jego dziennik – sam posiadał. Celem tych analiz było – jak się wydaje – nie tylko zrozumienie przeżyć i postępowania wspomnianych postaci, ale także zrozumienie samego siebie.
    Źródło:
    Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria; 2017, 4; 419-437
    1230-1493
    Pojawia się w:
    Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    "Serc starania stracone" - szekspirowskie libretto Wystana Hugh Audena i Chestera Kallmana
    “Love’s Labour’s Lost” – Shakspearean Libretto by W.H. Auden and Ch. Kallman
    Autorzy:
    Kowalski, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/920337.pdf
    Data publikacji:
    2009-06-13
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    adaptation
    W.H. Auden
    Ch. Kallman
    libretto
    adaptacja
    Szekspir
    opera
    Opis:
    The article deals with the most significant changes the authors introduced in order to adapt the Shakespearean play to operatic requirements, e.g. reducing the number of characters, ascribing new parts to some of the characters remaining or balancing female and male voices on stage. An analysis is made here also of the flow of time inscribed in the libretto and the significance of the scene when the messenger comes to the Princess, saying that the King of France is dead. Their symbolism is interpreted with the additional contexts that were provided by W.H. Auden’s lecture on Love’s Labour’s Lost, which are: court love, court manners, euphuism and the Platonic philosophy and its continuations. This philosophical context allowed both poets to read the play as a process of gaining knowledge of life and feelings which the King of Navarre and his courtiers had declared to study in their academy, but never succeeded.
    Źródło:
    Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication; 2009, 7, 13-14; 97-110
    1731-450X
    Pojawia się w:
    Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    From Euphemisms to Vulgarisms: Translating King Lear’s Misogynistic Monologue (Act IV, Scene 6) into Polish
    Od eufemizmów do wulgaryzmów – tłumaczenia na język polski mizoginistycznego monologu Króla Leara (Akt IV, Scena 6)
    Autorzy:
    Cebrat, Grzegorz Antoni
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1192812.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Krakowskie Towarzystwo TERTIUM
    Tematy:
    Shakespeare
    King Lear
    Polish translations
    obscenity
    Szekspir
    Król Lear
    tłumaczenia
    obsceniczność
    Opis:
    The paper investigates the issue how Polish translators of William Shakespeare’s King Lear dealt with rendering Lear’s monologue (Act IV, Scene 6, ll. 107-132), being a misogynistic tirade of the mad king against adultery, sexuality, and women in general. The play was translated into Polish at least fifteen times in the 19th and 20th centuries, beginning with the oldest published rendition by Ignacy Hołowiński (1841) and concluding with the most recent one by Jerzy S. Sito (2001). The paper analyses seven selected fragments taking into consideration lexical and stylistic choices made by the translators of the monologue in order to show how changing attitudes to sexual taboo and Shakespearean obscenities affected the translations in question. The analysis reveals the evolution of translators’ attitudes to those issues (also affected by contemporary Shakespearean research): from euphemistic treatment of the topic in the 19th century, through philological translations of Tarnawski and Chwalewik, to unrestricted modern renditions of Słomczyński and Barańczak, and the extreme case of straightforward obscene translation of Jerzy S. Sito
    Artykuł jest próbą analizy technik i metod zastosowanych przez tłumaczy w trakcie przekładu wyrazów i wyrażeń obscenicznych występujących w tragedii Williama Shakespeare’a Król Lear na język polski. Analiza skupia się na tłumaczeniach monologu szalonego króla (Akt IV, scena 6, wersy 107-132), który jawi się jako mizoginistyczny atak na kobiety, seksualność, oraz cudzołóstwo. Materiał tekstowy stanowi 15 przekładów sztuki, począwszy od najstarszego tłumaczenia, dokonanego przez Ignacego Hołowińskiego i opublikowanego w 1841 roku, a skończywszy na wersji Jerzego S. Sity z roku 2001. Artykuł analizuje wybrane zdania i jednostki leksykalne, pochodzące z siedmiu fragmentów monologu, pod kątem technik i strategii tłumaczeniowych zastosowanych przez poszczególnych tłumaczy przy przekładaniu pojęć uważanych za nieprzyzwoite, a dotyczących kobiecego ciała, seksu, rozpusty, cudzołóstwa, itp. Przeprowadzona analiza wykazuje ewolucję sposobów przekładu, związanych z epoką w której polski tekst powstał i jej uwarunkowaniami kulturowo-społecznymi, a także z rozwojem badań nad twórczością i językiem Shakespeare’a, i pozwala śledzić zmiany, począwszy od eufemistycznego stylu tłumaczeń powstałych w XIX. wieku, poprzez filologiczne tłumaczenia Tarnawskiego i Chwalewika, a skończywszy na współczesnych, miejscami ‘niecenzuralnych,’ tekstach Słomczyńskigo, Barańczaka, a zwłaszcza Sity, który nie zawahał się użyć wulgaryzmów.
    Źródło:
    Półrocznik Językoznawczy Tertium; 2020, 5, 1; 77-96
    2543-7844
    Pojawia się w:
    Półrocznik Językoznawczy Tertium
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Co mówi kostium? Idea, etyka, moda – wybrane wizerunki Hamleta w polskim teatrze najnowszym
    What the costume says? Idea, ethics, fashion – chosen Hamlet’s images in Polish Contemporary Theatre
    Autorzy:
    Świąder-Puchowska, Barbara
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31339603.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego
    Tematy:
    Hamlet
    Szekspir
    polski teatr najnowszy
    kostium
    Shakespeare
    Polish contemporary theatre
    costume
    Opis:
    W artykule przedstawiono analizę kilku wybranych, istotnych realizacji Hamleta Williama Szekspira, powstałych na polskich scenach w ciągu ostatnich dwudziestu lat, w interpretacji następujących twórców: Krzysztof Warlikowski, Jan Klata, Radosław Rychcik i Krzysztof Garbaczewski. Celem autorki jest ukazanie, jak interpretacja reżyserów i ich koncepcje, dotyczące postaci oraz całego dramatu (także te etyczne), znajdują swoje odzwierciedlenie w kostiumie głównego bohatera, będącym istotnym elementem komunikatu scenicznego, i odwrotnie – jak strona wizualna postaci Hamleta „odbija” główne trendy w interpretowaniu klasyki w polskim teatrze współczesnym.
    The analysis presents a few selected important Polish theatre interpretations of Hamlet by William Shakespeare, realized during last twenty years by Krzysztof Warlikowski, Jan Klata, Radosław Rychcik and Krzysztof Garbaczewski. The main issue is to show how director’s interpretation and ideas are manifested in the costumes and creation of Hamlet’s character in each performance. And the other way around – how visual part of presenting each Hamlet expresses main trends in interpreting classics in Polish contemporary theatre in general.
    Źródło:
    Media Biznes Kultura; 2018, 1(4); 35-44
    2451-1986
    2544-2554
    Pojawia się w:
    Media Biznes Kultura
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Димитър Тополин и респиритуализирането на сонетната форма
    Autorzy:
    Mihaylov, Kalin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/681517.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Petrarchism, Christianity, sonnet, Shakespeare, religious poetry
    petrarkizm, chrześcijaństwo, sonet, Szekspir, poezja religijna
    Opis:
    The sonnet in its Shakespearean form holds a prominent place in the poetry of the Bulgarian Orthodox priest Dimitar Popnikolov-Topolin (1886–1962) whose ample oeuvre has only partially been published. This article seeks to situate Topolin’s poems within the seven-centuries old European tradition of this influential lyric genre. As it turns out, Topolin’s numerous sonnet variations consistently work towards overcoming the cult of the superb human personality celebrated as an idol in Western Renaissance classical literary samples. Thus, Dimitar Topolin turns into a unique Bulgarian Orthodox “Shakespeare” who breathes new life into the sonnet form and fills it with the spiritual essence of Eastern Christian sensibility and worldview.
    Dimitar Topolin i respirytualizacja formy sonetuSonet szekspirowski zajmuje znaczące miejsce w ogromnym dorobku poetyckim bułgarskiego księdza prawosławnego Dimitra Topolina (1886–1962). Artykuł jest próbą ustalenia miejsca poezji Topolina w odniesieniu do siedmiusetletniej europejskiej tradycji tego uznanego i niezwykle cenionego gatunku liryki. Autor jest zdania, że liczne wariacje sonetowe w twórczości poety prowadzą do przezwyciężenia kultu pięknej osobowości, charakterystycznego dla klasycznych wzorców zachodnioeuropejskiego renesansu. W ten sposób Topolin, próbując odnowić formę sonetu za pomocą wschodniochrześcijańskiej wrażliwości i światopoglądu. stał się niejako swoistym bułgarskim prawosławnym „Szekspirem”.
    Źródło:
    Zeszyty Cyrylo-Metodiańskie; 2018, 7
    2449-8297
    Pojawia się w:
    Zeszyty Cyrylo-Metodiańskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Ran”, czyli Szekspir po japońsku
    “Ran”, or Shakespeare in Japanese
    Autorzy:
    Loska, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28631785.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Akira Kurosawa
    William Szekspir
    nō
    kaidan
    kino japońskie
    William Shakespeare
    Japanese cinema
    Opis:
    Wskazując na podobieństwo fabularne filmu Kurosawy do tragedii Szekspira, autor zwraca uwagę na oryginalne podejście wybitnego reżysera do pierwowzoru teatralnego. Nie ma przy tym na myśli wyłącznie przenikania się konwencji teatru elżbietańskiego z japońską tradycją estetyczną, ale przetworzenie materiału źródłowego, wejście w dialog z tekstem dramatu, wypracowanie oryginalnego języka wizualnego bez uciekania się do prostych transpozycji oraz ilustracyjności. Na poziomie stylistycznym i narracyjnym ważną rolę w Ran odgrywają nawiązania do klasycznego teatru nō, japońskich opowieści niesamowitych (kaidan), ludowych podań i rodzimej mitologii – zwłaszcza wykorzystanie metafor zwierzęcych, charakteryzujących postaci zarówno w sztuce Szekspira, jak i w filmie Kurosawy. Ostatnim tropem interpretacyjnym, na który Loska zwraca uwagę, jest obecność odniesień religijnych, szczególnie widocznych w przywołaniu tradycji buddyjskiej, która łagodzi pesymistyczną wymowę dzieła.
    Pointing to the plot similarities between Kurosawa’s film and Shakespeare’s tragedy, the author notes the original approach of the outstanding director to the play written for the theatre. What he has in mind is not the simple mingling of the Elizabethan theatre with the Japanese aesthetic tradition, but the way the source material was processed without the use of simple transpositions and illustrativeness. At the stylistic and narrative levels, references to the classical nö theatre, Kaidan – Stories and Studies of Strange Things, and folk myths and legends, especially the use of animal metaphors, characterising the protagonists both in Shakespeare’s drama, and in Kurosawa’s film play an important role in Ran. The last interpretative trope which Loska notes is the presence of religious references, particularly visible in references to the Buddhist tradition, which lightens the pessimistic message of the work.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2014, 87-88; 160-170
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    ,,Soliloquia” z dramaturgii Szekspira – w świetle teorii
    ,,Soliloquies” in the dramatic works of Shakespeare – in light of theories
    Autorzy:
    Kulczycka, Dorota
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/955679.pdf
    Data publikacji:
    2014-11-03
    Wydawca:
    Akademia Pomorska w Słupsku
    Tematy:
    solilokwium, monolog, samotność, prawda, William Szekspir
    Soliloquy, monologue, solitude, the truth, William Shakespeare
    Opis:
    This article reflects on soliloquies in the dramatic plays of William Shakespeare, in particular in Hamlet, Othello, and King Lear, and confronts them with the great Augus-tinian tradition as well as theories formulated later, e.g. in the 18th century (A.A. Cooper, Earl of Shaftesbury). An important point of reference is also found in contemporary Polish studies (by J. Płuciennik, and E. Kasperski, among others) as well as conceptions presented in books, dictionaries and encyclopaedias written in languages other than Pol-ish (by P. Pavis, C.H. Holman, W. Harmon, J.A. Cuddon, S. Chatman, and others). This article argues that the scholars’ findings regarding a number of pivotal aspects are not always definitive.
    Źródło:
    Świat Tekstów. Rocznik Słupski; 2014, 12; 75-92
    2083-4721
    Pojawia się w:
    Świat Tekstów. Rocznik Słupski
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    “This sceptred isle”. Reflections on Shakespeare and Brexit
    Autorzy:
    Kaptur, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2084143.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    William Shakespeare
    Brexit
    European Union
    isolationism
    integration
    William Szekspir
    Unia Europejska
    izolacjonizm
    integracja
    Opis:
    During the Brexit campaign, both those who opted for Britain leaving the EU and those who wanted to remain in the structures of the Union referred to William Shakespeare to support the rightness of their preference. The question of how Shakespeare would have voted was raised by numerous journalists, writers and politicians who either tried to present Shakespeare as a national bard promoting British isolationism or a staunch adherent of England being an integral part of the European continent. The paper scrutinizes some aspects of Shakespeare’s plays which indicate the writer’s attitude towards the relations between England and Europe.
    W czasie kampanii brexitowej, zarówno ci, którzy opowiadali się za wyjściem Zjednoczonego Królestwa ze struktur Unii Europejskiej, jak i ci którzy chcieli w nich pozostać odwoływali się do twórczości Williama Szekspira, aby wesprzeć swoje racje. Pytanie „jak głosowałby Szekspir” podnoszone było przez licznych dziennikarzy, naukowców i polityków, którzy starali się przedstawić Szekspira albo jako narodowego barda promującego brytyjski izolacjonizm, albo jako zagorzałego zwolennika Anglii będącej integralną częścią kontynentu europejskiego. Niniejszy artykuł jest próbą analizy wybranych aspektów twórczości Williama Szekspira, które mogłyby wskazywać na stosunek dramaturga do relacji pomiędzy Anglią a Europą.
    Źródło:
    Kwartalnik Neofilologiczny; 2020, 4; 562-573
    0023-5911
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Neofilologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czy Jan Kott stworzył mit? Jeszcze raz o "Hamlecie" ‘56 Romana Zawistowskiego
    Did Jan Kot create the myth? Once again about 'Hamlet' '56 by Roman Zawistowski
    Autorzy:
    Świątkowska, Wanda
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/938222.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
    Tematy:
    'Hamlet'
    William Szekspir
    Jan Kott
    Roman Zawistowski
    polityka
    odwilż gomułkowska
    William Shakespeare
    Gomułka's thaw
    Opis:
    The article presents the origins of Hamlet directed by Roman Zawistowski at the Stary Theatre in Krakow (1956) and is an attempt at answering the question: to what extent the famous Jan Kott’s review influenced its reception. The author analyzes the translation of the tragedy, the script of the play, acting, scenography and the historical context. By comparing the reviews with Kott’s interpretation, it is possible to indicate the areas where critics disagree, and at which point Kott’s review becomes opinion-oriented and establishes the reception of Zawistowski’s Hamlet – actually to this day.
    Źródło:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria; 2019, 19; 178-193
    2081-1853
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    «Глубоко-гуманное влияние педагога Виктора Острогорского». Oбраз Шейлока Ивана Гревса по Венецианскому купцу Уильяма Шекспира
    Deeply humane influence of the teacher Viktor Ostrogorsky”. Ivan Greavs’ image of Shylock based on The Merchant of Venice by William Shakespeare
    „Wpływ humanisty-pedagoga Wiktora Ostrogorskiego”. Obraz Shylocka u Iwana Griewsa na podstawie Kupca weneckiego Williama Szekspira
    Autorzy:
    Vakhromeeva, Oksana
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2191544.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-22
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    Ostrogorski
    Gedda
    Czernyszewski
    Griews
    edukacja literacka
    Shylock
    Szekspir
    Ostrogorskiy
    Chernyshevskiy
    Greavs
    literary education
    Shakespeare
    Opis:
    Artykuł omawia jedyny żydowski wątek, którym zajmuje się w swojej działalności naukowej petersbursko-leningradzki mediewista, profesor Iwan Michajłowicz Griews (1860–1941). Autorka jako pierwsza podejmuje próbę wyjaśnienia początków i dalszego zainteresowania Griewsa, będącego na przełomie lat 70. i 80. XIX stulecia bardzo młodym człowiekiem, twórczością wielkiego angielskiego dramatopisarza Williama Szekspira, w kontekście wzajemnego zrozumienia przedstawicieli dwóch różnych kultur — Wenecjan i Żydów.
    The article is devoted to the only Jewish plot, which can be traced in the work of Professor Ivan Mikhailovich Greаvs (1860–1941). For the first time in historiography, an attempt has been made to highlight the emergence and development of a steady interest in Greavs’ interest in the work of the great English playwright William Shakespeare, and through it to the topic of mutual understanding of representatives of two different cultures, Venetians and Jews.
    Źródło:
    Iudaica Russica; 2020, 2(5); 126-136
    2657-4861
    2657-8352
    Pojawia się w:
    Iudaica Russica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Bezdomni zmarli: rzecz o Szekspirowskich widmach
    The homeless dead: the case of Shakespeare’s spectres
    Autorzy:
    Grzegorzewska, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2012206.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
    Tematy:
    cmentarz
    Szekspir
    Hamlet
    Makbet
    widma
    obrzęd
    Dziady
    graveyard
    Shakespeare
    Macbeth
    spectres
    the custom of dziady
    Opis:
    The paper begins with an anecdote concerning one of most intriguing works of Frédéric Chopin, Nocturne in G-minor, Op. 15, nr 3. A story goes that Chopin composed this nocturn inspired by a performance of Hamlet and intended to name it: In the Graveyard. Regardless of whether this story is true or false, the implied plot-line of Chopin’s nocturn, developing from a wistful and then dramatic opening passage to the harmonious, hymn-like second part well fi ts the atmosphere of Shakespeare’s drama which does not preclude the possibility of consolation and the faith in transcendence, despite its prevalent preoccupation with ubiquitous iniquity, death and decay. In contrast with the rest of the play, however, act 1 scene 5, set in the graveyard, is marked by an entirely materialistic tendency, in the vein of the late medieval dance macabre. Still more unsettling is the vision of tenantless graves and the dead returning from the liminal space of the cemetery to the polis reserved for the living. The ghosts of the people who have died violent death are not harmless apparitions, fi gments of imagination, but as Quentin Meillassoux argues, they destroy the very boundary between life and death which safeguards our existence. The ghost of Banquo in Macbeth is a “living” example of such a radical subversion of the established dichotomies, which Shakespeare examines most carefully in his great tragedies. In the theatre of the 20th century, Shakespeare’s refl ection on the elusive boundary between the world of the living and the uncanny realm of the dead gained a great momentus in the perplexing stage production of Macbeth directed by a Lithuanian, Eimuntas Necrošius. The power of his vision stems from the connection of Shakespearean tragedy with the folk tradition of “Dziady”, an ancient Balto-Slavic custom commemorating the dead.
    Źródło:
    Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo; 2012, 2(5); 257-270
    2084-6045
    2658-2503
    Pojawia się w:
    Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Jeśli umiecie – mówcie: kim jesteście?”. O Wiedźmach w wybranych polskich inscenizacjach Makbeta
    „Speak if you can: what are you?”: on the Witches in selected Polish productions of Macbeth
    Autorzy:
    Kowalski, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2050825.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-11
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Shakespeare
    Macbeth
    The Witches
    staging
    adaptation
    fantastic characters
    Szekspir
    Makbet
    Wiedźmy
    inscenizacja
    adaptacja
    postaci fantastyczne
    Opis:
    Rozważania prowadzone w artykule skupiają się na postaciach Wiedźm w Makbecie Williama Szekspira oraz trzech jego inscenizacjach z pierwszej dekady XXI wieku (wyreżyserowanych przez Andrzeja Wajdę, Grzegorza Jarzynę i Maję Kleczewską). Wychodząc od niejasnego statusu postaci w samej tragedii, autor analizuje wybrane sceny ukazujące różne sposoby interpretowania ich spotkań z tytułowym bohaterem ze współczesnej perspektywy oraz sygnalizuje korzyści, jakie dydaktyka szkolna może czerpać z odwoływania się do współczesnych inscenizacji Makbeta.
    The paper focuses on The Witches as they are depicted in Macbeth by William Shakespeare and in three Polish productions of the play from the first decade of the 21st century (directed by Andrzej Wajda, Grzegorz Jarzyna, and Maja Kleczewska). While pointing out an equivocal status of these characters in the tragedy, the author analyses selected scenes which present various ways of interpreting their encounters with the protagonist in contemporary perspective and suggests how literary education in school might benefit from referring to recent productions of Macbeth.
    Źródło:
    Polonistyka. Innowacje; 2021, 14; 163-172
    2450-6435
    Pojawia się w:
    Polonistyka. Innowacje
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nie będzie zysku, gdzie nie ma radości. Edukacja, jednostka, wspólnota
    There will be no gain where there is no joy. Education, individual, community
    Autorzy:
    Sławek, Tadeusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/962542.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet w Białymstoku. Wydział Pedagogiki i Psychologii
    Tematy:
    Shakespeare
    education
    individual
    community
    gentleness of thought
    dialogue
    szekspir
    edukacja
    jednostka
    wspólnota
    delikatność myślenia
    dialog
    Opis:
    Autor stawia w tekście wyrazistą tezę: potrzebna nam jest szkoła, która od początku uczy niedostosowywania się do uznanych sposobów organizacji świata, co oznacza zgodę na jego obecny kształt, ale pobudza postawy rozumnej niezgody i konstruktywnego sprzeciwu. By te cele można było osiągnąć nieodzowne staje się kształcenie delikatności myślenia, a z tego dalej już wynikają: troska o to, co „małe”; wypowiadanie posłuszeństwa niecierpliwości świata domagającego się od nas, aby być „tym” lub „tamtym”; sprzeciw wobec przekonania, że to zawodowi przysługuje ostateczne prawo określania tego, czym jest człowiek. Autor ukazuje pedagogikę jakiej możemy uczyć się od Szekspira, wyprowadzając szereg zadań dla pedagogów, pośród których kluczowe to: pytania „co myślisz?”; wychowanie do bycia człowiekiem a nie tylko kształcenia do zawodowej biegłości; odzyskanie godności radości i cierpienia tak, by mowa służyła empatycznemu włączaniu a nie antagonizującemu wyłączaniu.
    The author puts forward a clear thesis in the text: we need a school that teaches from the beginning not to conform to recognized ways of organizing the world, which means the consent to its present shape, but encourages attitudes of rational discord and constructive opposition. In order to achieve these goals, it is indispensable to teach the gentleness of thought, and from that on, what follows: the concern for what is “small”; expressing the obedience of the impatience of the world demanding from us to be “this” or “that”; object to the belief that a professional has the ultimate right to define what a person is. The author shows the pedagogy that we can learn from Shakespeare, leading a number of tasks for pedagogues, among which the key is: the question “what do you think?”; education to be a human being and not just education to professional proficiency; recovering the dignity of joy and suffering so that the speech serves empathetic inclusion rather than antagonizing exclusion.
    Źródło:
    Parezja. Czasopismo Forum Młodych Pedagogów przy Komitecie Nauk Pedagogicznych PAN; 2017, 1
    2353-7914
    Pojawia się w:
    Parezja. Czasopismo Forum Młodych Pedagogów przy Komitecie Nauk Pedagogicznych PAN
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Duch Hamleta na szklanym ekranie
    Depictions of Hamlet’s Father’s Ghost on Silver Screen
    Autorzy:
    Kwiatkowska, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1109491.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Hamlet
    Shakespeare
    film adaptation
    adaptation
    Hamlet’s father’s ghost
    Szekspir
    ekranizacja
    adaptacja
    duch ojca Hamleta
    Opis:
    Każda ekranizacja, adaptacja filmowa lub wystawienie na scenie zawiera w sobie elementy interpretacji dzieła literackiego i determinuje określony sposób jego odczytania. Artykuł prezentuje to na przykładzie ekranizacji i adaptacji Hamleta Szekspira. W tekście przywołano dzieła filmowe takich twórców jak Laurence Olivier, Alan Dent, Akira Kurosawa, John Gielgud, Bill Colleran, Grigori Kozincew i Franco Zeffirelli. Ze szczególną uwagą omówiona została postać ojca Hamleta, różnorodnie przedstawiania w kolejnych ekranizacjach szekspirowskiego dramatu.
    Every adaptation for the screen, film adaptation or a play put on stage includes the elements of interpretation of a literary work and determines the particular way it is interpreted. To illustrate this notion, the article introduces film adaptations of Shakespeare’s Hamlet. Big-screen versions of Hamlet directed by Laurence Olivier, Alan Dent, Akira Kurosawa, John Gielgud, Bill Colleran, Grigori Kozincew and Franco Zeffirelli are referred to in the text. Particular attention is given to the character analysis of Hamlet’s father’s ghost, variously depicted in the following film adaptations of the Shakespearean drama.
    Źródło:
    Polonistyka. Innowacje; 2016, 4; 155-166
    2450-6435
    Pojawia się w:
    Polonistyka. Innowacje
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Shakespeare’s Mixed Genres
    Transformacje gatunkowe w dramatach Szekspira
    Autorzy:
    Gibinska, Marta
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/37551607.pdf
    Data publikacji:
    2024
    Wydawca:
    Akademia Ignatianum w Krakowie
    Tematy:
    tragedia
    komedia
    tragikomedia
    Arystoteles
    włoskie modele wczesnorenesansowe
    Szekspir
    tragedy
    comedy
    tragicomedy
    Aristotle
    Italian renaissance models
    Shakespeare
    Opis:
    The problem of generic transformations to which Shakespeare’s plays bear witness is discussed against the ancient and early renaissance definitions and discussions of dramatic genres, from Aristotle through Plautus, Cintho, Castelvetro, Guarini to Sidney. The point of interest is located in the fuzziness in which comedy melts with tragedy (or the other way round) and yields in effect a new creation – tragicomedy. The wide range of Shakespearean comedy, tragedy, histories and Roman plays is briefly discussed in order to illustrate Shakespeare’s generic transformations, proving that traditional construction of dramatic genres, i.e., of tragedy, comedy and tragicomedy, was too narrow and too constraining for the early modern understanding of the condition of man.
    Problem transformacji gatunkowych w dramatach Szekspira jest omawiany na podstawie tradycji teoretycznych od Arystotelesa, poprzez pisma Plauta, Cinthia, Castelvetra, Guariniego i Sidneya. Główny problem skupiony jest na mieszaniu wątków komediowych i tragicznych prowadzących do mody na tragikomedię. Szekspirowskie komedie, tragedie, sztuki historyczne i tragedie rzymskie są pokrótce omówione dla zilustrowania szekspirowskich transformacji, które dowodzą, że tradycyjny, wyraźny podział na tragedie, komedie i tragikomedie był zbyt wąski i zbyt ograniczający rozumienie kondycji człowieka w okresie wczesnonowożytnym.
    Źródło:
    Perspektywy Kultury; 2024, 45, 2; 289-298
    2081-1446
    2719-8014
    Pojawia się w:
    Perspektywy Kultury
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zapomniany majster
    Forgotten master
    Autorzy:
    Żurowski, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/564335.pdf
    Data publikacji:
    2014-01-15
    Wydawca:
    Akademia Pomorska w Słupsku
    Tematy:
    Edward Tuckerman Mason, Helena Modrzejewska, Edwin Booth, William Szekspir
    Edward Tuckerman Mason, Helena Modjeska, Edwin Booth, William Shake-speare
    Opis:
    The article shows the figure of Edward Tuckerman Mason as an author, editor and publisher. He was born on 10th April 1847 in New York City (d. 1895). He began his ca-reer as a theatre critic in 1866 in the “New York Word”. This paper presents E.T. Ma-son’s notes the manuscripts of which have been found in the reading room of New York Public Library for the Performing Arts at Lincoln Center. They present excellent de-scriptions of E.T. Mason’s plays. As every detail of the plays is described in the notes, they retain the ‘charm’ of the characters of Ophelia and Macbeth by Modrzejewska and Booth. Mason’s Salvini’s Othello, Modrzejewska’s Ofelia, Booth’s Macbeth remind of Konstanty Puzyna’s idea to create a permanent section of plays description in Dialog.
    Źródło:
    Świat Tekstów. Rocznik Słupski; 2013, 11; 13-28
    2083-4721
    Pojawia się w:
    Świat Tekstów. Rocznik Słupski
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Irish Bards in Shakespeares Richard III and As You Like it
    Irlandzcy bardowie w Ryszardzie III i Jak wam się podoba Szekspira
    Autorzy:
    Breeze, Andrew
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1854142.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Chełmie
    Tematy:
    Shakespeare
    Richard III
    As You Like It
    Ireland
    Bards
    Satire
    Celts
    Szekspir
    Ryszard III
    Jak wam się podoba
    Irlandia
    bardowie
    satyra
    Celtowie
    Opis:
    Shakespeare alludes twice to Irish bards. In Richard III, the king mentions a prophecy by one of his imminent death; in As You Like It, Rosalind jokes on how Irish bards can supposedly rhyme rats to death. Both refer to supposed bardic powers of seeing the future and of ritual cursing of enemies. A survey of the literature shows satire and prophecy as going back to ancient times. There is in addition ample material on the (sometimes deadly) eects of satire in medieval and later Ireland, where it is known from chronicles, legal tracts, handbooks of poetry, and various surviving poems. There are in addition comic tales on how bards exploited their power, including an eleventh-century one on King Guaire's Burdensome Company, wherein the poet SenchÆn rhymes to death certain mice that had spoiled an egg reserved for him. Shakespeare's references can thus be related to traditions well-known in Gaul and medieval (or early modern) Ireland and Scotland.
    Źródło:
    Language. Culture. Politics. International Journal; 2021, 1, 1; 129-136
    2450-3576
    2719-3217
    Pojawia się w:
    Language. Culture. Politics. International Journal
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ojciec twój bogiem winien być dla ciebie. Ślub Gombrowicza między Freudem a Girardem (i Szekspirem)
    The Theatre of Human Actions: Hamlet in the Mirror and as a Mirror of Two Anthropologies
    Autorzy:
    Zalewski, Cezary
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/559303.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Gdańskie Seminarium Duchowne
    Tematy:
    Zygmunt Freud
    René Girard
    kozioł ofiarny
    pragnienie mimetyczne w literaturze
    William Szekspir
    anthropology of experience
    interpretive anthropology
    mimetic anthropology
    theatrum mundi
    Shakespearean drama
    Opis:
    Artykuł jest mimetyczną interpretacją Ślubu Witolda Gombrowicza. Zastosowanie teorii René Girarda w funkcji metajęzyka pozwala na zauważenie częściowej dekonstrukcji, jakiej polski pisarz dokonuje względem koncepcji mordu pierwotnego (i buntu syna przeciwko ojcu) stworzonej przez Zygmunta Freuda. „Poprawka” Gombrowicza (zapożyczona od Szekspira) polega na prezentacji przekonania, zgodnie z którym rywalizacja (oraz jej efekt – morderstwo) jest specyficznym, naśladowczym modusem międzyludzkich relacji, a jej aspekt przedmiotowy (m.in. erotyczny) pozostaje kwestią drugorzędną.
    The article offers a discussion and comparative analysis of two interpretive approaches to Shakespeare’s Hamlet. Namely, Phyllis Gorfain’s approach, formulated with reference to interpretive anthropology (to a large degree inspired by Victor Turner’s anthropology of experience), and René Girard’s approach, formulated with reference to his concept of mimetic anthropology. Those two different readings of Shakespeare’s play as an expressive text (that is expressing the problems of our culture), bring also the question of how Hamlet as a reflexive text can provoke anthropological self‑consciousness, both in theory and practice. According to Gorfain, the main character’s cognitive situation proves paradigmatic above all to anthropologists’ self‑knowledge concerning maintaining the balance between experiencing and interpreting another culture, between reaching for truth about a given culture and falling into interpretive illusions. For Girard, the main character’s cognitive situation becomes first and foremost the mirror of contemporary culture, particularly with regard to the unresolved problem of violence and acting in revenge, or refraining from both. The thematic frame of the article is defined by the Shakespeare’s evocation of the theatrum mundi topos and a reflection on the functionalization of the topos in the description of culture through the prism of two anthropologies: interpretive and mimetic.
    Źródło:
    Studia Gdańskie; 2013, 32; 57-90
    0137-4338
    Pojawia się w:
    Studia Gdańskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Gdy przekład zaciera ślady – Szekspir jako kryptokatolik i jego tłumacze
    Covering Tracks in Translation: Shakespeare as a Crypto-Catholic and His Translators
    Autorzy:
    Gomoła, Aleksander
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1878693.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Szekspir
    przekład
    polskie przekłady Szekspira
    teoria lancasterska
    kryptokatolicyzm Szekspira
    Lancastrian Shakespeare
    translation
    Polish translations of Shakespeare
    Macbeth
    The Twelfth Night
    Shakespeare’s Sonnets
    Opis:
    L’article explore les traductions polonaises des extraits des pièces et sonnets de Shakespeare révélant, d’après les proposants de la théorie du « Lancastrian Shakespeare », ses sympathies pro-catholiques. La première partie présente les points les plus importants de la théorie lancastrienne et son impact sur l’interpretation de l’œuvre de Shakespeare. La partie suivante analyse les allusions à deux jésuites, Edmund Campion (La Nuit des rois) et Henry Garnet (Macbeth), ainsi qu’à Anne Line (La Tempête). Ces allusions sont analysées puisqu’elles apparaissent tant dans les traductions polonaises les plus connues (tels Słomczyński, Barańczak, Sito) que dans les traductions moins répandues (à savoir Dygat, Siwicka, Kamiński). De surcroît, le Sonnet no 73 est brièvement analysé. L’étude montre que certaines connotations du texte source sont gardées, lorsqu’elles se réfèrent à des éléments extratextuels; néanmoins, beaucoup de connotations, en particulier celles basées sur les jeux de mots, disparaissent.
    The article explores Polish translations of excerpts of selected Shakespeare’s plays and sonnets revealing, according to proponents of “Lancastrian Shakespeare” theory, his pro-Catholic sympathies to see to what extent historical-religious tropes to be found in them are retained in target texts. Allusions to Edmund Campion (The Twelfth Night), Henry Garnet (Macbeth), and Anne Line (The Tempest) are discussed as they appear both in most popular and less known Polish translations of Shakespeare. The analysis shows that certain allusions suggesting Shakespeare’s crypto-Catholicism are visible in Polish translations yet quite a few, especially double entendres, disappear.
    Artykuł analizuje polskie tłumaczenia wybranych fragmentów twórczości Szekspira wskazujących, według zwolenników teorii lancasterskiej, na jego kryptokatolicyzm. W części pierwszej przedstawia najważniejsze tezy teorii lancasterskiej i jej skutki dla interpretacji twórczości Szekspira. Później analizuje, jak w polskich tłumaczeniach oddano aluzje do dwóch jezuitów – Edmunda Campiona (Wieczór Trzech Króli) i Henry’ego Garneta (Makbet) oraz do Anny Line (Burza). W analizie uwzględniono tłumaczenia najpopularniejsze (Słomczyński, Barańczak, Sito), jak i mniej znane, w tym najnowsze (Dygat, Siwicka, Kamiński). Krótkiej analizie poddano także tłumaczenia Sonetu 73. Artykuł dowodzi, że przekłady polskie zachowują zazwyczaj konotacje oryginału, gdy te odnoszą się do elementów pozatekstualnych, zatarciu ulegają natomiast konotacje będące wynikiem gry słów lub związane ze strukturą języka oryginału.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2016, 64, 8; 159-178
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    “The most famous Jew outside the Old Testament”: Recontextualizing Shakespeare in Clive Sinclair’s Shylock Must Die
    "Najsłynniejszy Żyd spoza Starego Testamentu": Szekspir w nowym kontekście w zbiorze opowiadań Clivea Sinclaira Skylock Must Die
    “Самыйизвестный Еврей за пределами Старого Завета”: реконтекстуализация Шекспира в Shylock Must Die Клайва Синклера
    Autorzy:
    Anténe, Petr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2191568.pdf
    Data publikacji:
    2022-06-21
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    еврейская литература
    Клайв Синклер
    Shylock Must Die
    Шекспир
    Венецианский Купец
    literatura żydowska
    Clive Sinclair
    Szekspir
    Kupiec wenecki
    Jewish literature
    Shakespeare
    The Merchant of Venice
    Opis:
    The posthumously published short story collection Shylock Must Die (2018) by the British Jewish writer Clive Sinclair works with Shakespeare’s play The Merchant of Venice in a variety of creative ways. The short stories borrow from The Merchant of Venice especially the theme of antisemitism and Shylock as the main Jewish character but are usually set in the 20th or 21st century rather than in the Renaissance. Some stories react to notable productions of the play across the globe, e.g. in Stockholm in 1944, London in 2012 or in Venice in 2016, the year of the quincentennial commemorations of the foundation of the Venetian ghetto. The stories also include tragicomic elements as typical features of Jewish literature. 
    Wydany pośmiertnie zbiór opowiadań Shylock Must Die (“Szajlok musí umrzeć”, 2018) brytyjskiego pisarza żydowskiego pochodzenia Clive'a Sinclaira na wiele twórczych sposobów nawiązuje do sztuki Szekspira Kupiec wenecki. Historie te podejmują główne wątki antysemityzmu właśnie z Kupca weneckiego, z Shylockiem jako głównym bohaterem żydowskim na czele, ale ich akcja rozgrywa się zazwyczaj nie w renesansie, lecz w XX lub XXI wieku. Niektóre z opowiadań są odpowiedzią na ważne przedstawienia Kupca weneckiego na całym świecie, np. w Sztokholmie w 1944 r., w Londynie w 2012 r. czy w Wenecji z okazji 500. rocznicy założenia getta żydowskiego w 2016 r. Opowiadania zawierają również elementy tragikomiczne, co jest cechą charakterystyczną literatury żydowskiej.
    Выпущенный посмертно сборник коротких рассказов британско-еврейского писателя Клайва Синклера Shylock Must Die (“Шейлок должен умереть”, 2018) по-новому подходит к Венецианскому Купцу Шекспира. Рассказы берут из пьесы темы антисемитизма и Шейлока в качестве главного героя-еврея, но действие их происходит в XX или XXI веке вместо эпохи Ренессанса. Некоторые из рассказов реагируют на известные постановки пьесы: стокгольмскую 1944-го года, лондонскую 2012-го года или венецианскую 2016-го года, в котором отметили 500 лет с момента основания еврейского гетто в Венеции. Рассказы также включают в себя трагикомические элементы, присущие еврейской литературе.
    Źródło:
    Iudaica Russica; 2022, 1(8); 1-13
    2657-4861
    2657-8352
    Pojawia się w:
    Iudaica Russica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Możliwe, niemożliwe. Trudny Norwid trudnej norwidologii
    Possible, impossible. Difficult Norwid in difficult Norwid studies
    Autorzy:
    Samsel, Karol
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2117283.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Cyprian Norwid
    norwidologia
    Czesław Miłosz
    metodologia badań nad autorem
    idiom
    Roman Ingarden
    postsekularyzm
    neopatrystyka
    antagonizm recepcji
    William Szekspir
    hipoteza serii
    metoda kateny
    psychobiografia
    Norwid Studies
    author research methodology
    postsecularism
    neo-patristics
    reception antagonism
    William Shakespeare
    series hypothesis
    katena method
    psychobiography
    Opis:
    Tom Trudny Norwid jest nie tylko próbą stworzenia „monografii niemożliwej”, lecz także ważnym, bo przekrojowym dokumentem ewolucji polskiej norwidologii (być może właśnie ta, a nie inna problematyka książki ów interesujący horyzont szczególnie uprzystępniała). Skutkiem tego – analizowany tu zbiór tekstów domaga się niejako dwóch dróg odczytywania i podlega tak samo dwóm równoległym ścieżkom interpretacyjnym. Jedna została wyznaczona przez temat całości tomu, druga realizowana jest mimowolnie, zwłaszcza w toku omawiania dyskusyjnych kwestii w obrębie dyscypliny. Ta druga wydała się autorowi niniejszego omówienia równie pasjonująca, co pierwsza. Stąd też jego próba syntetycznego połączenia obu interesów tej książki, choćby w ramach podtytułu niniejszego studium – hasła „trudnego Norwida trudnej norwidologii”.
    The volume Trudny Norwid [Difficult Norwid] marks not only an attempt to create an “impossible monograph” but also an important, large-scale record of the evolution of Norwid Studies in Poland (perhaps it is exactly this and not the other issues addressed in the book that made this interesting perspective particularly accessible). As a result, the collection of texts examined here requires at least two ways of reading and is subject to the same two parallel interpretive paths. One of these was defined by the subject of the entire volume, while the other one is performed involuntarily, in particular in the course of discussing issues that are disputable in the discipline. The author of this review found the second interpretive path as exciting as the first, hence this attempt to synthesise the two interests of the book, if only under the heading of this study – the headword “difficult Norwid in difficult Norwid Studies”.
    Źródło:
    Studia Norwidiana; 2017, 35; 207-236
    0860-0562
    Pojawia się w:
    Studia Norwidiana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Possible, impossible. Difficult Norwid in difficult Norwid studies
    Możliwe, niemożliwe. Trudny Norwid trudnej norwidologii.
    Autorzy:
    Samsel, Karol
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/17858652.pdf
    Data publikacji:
    2020-05-06
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Cyprian Norwid
    Norwid Studies
    Czesław Miłosz
    author research methodology
    idiom
    Roman Ingarden
    postsecularism
    neo-patristics
    reception antagonism
    William Shakespeare
    series hypothesis
    katena method
    psychobiography
    norwidologia
    metodologia badań nad autorem
    postsekularyzm
    neopatrystyka
    antagonizm recepcji
    William
    Szekspir
    hipoteza serii
    metoda kateny
    psychobiografia
    Opis:
    The volume Trudny Norwid [Difficult Norwid] marks not only an attempt to create an “impossible monograph” but also an important, large-scale record of the evolution of Norwid Studies in Poland (perhaps it is exactly this and not the other issues addressed in the book that made this interesting perspective particularly accessible). As a result, the collection of texts examined here requires at least two ways of reading and is subject to the same two parallel interpretive paths. One of these was defined by the subject of the entire volume, while the other one is performed involuntarily, in particular in the course of discussing issues that are disputable in the discipline. The author of this review found the second interpretive path as exciting as the first, hence this attempt to synthesise the two interests of the book, if only under the heading of this study – the headword “difficult Norwid in difficult Norwid Studies”.
    Tom Trudny Norwid jest nie tylko próbą stworzenia „monografii niemożliwej”, lecz także ważnym, bo przekrojowym dokumentem ewolucji polskiej norwidologii (być może właśnie ta, a nie inna problematyka książki ów interesujący horyzont szczególnie uprzystępniała). Skutkiem tego – analizowany tu zbiór tekstów domaga się niejako dwóch dróg odczytywania i podlega tak samo dwóm równoległym ścieżkom interpretacyjnym. Jedna została wyznaczona przez temat całości tomu, druga realizowana jest mimowolnie, zwłaszcza w toku omawiania dyskusyjnych kwestii w obrębie dyscypliny. Ta druga wydała się autorowi niniejszego omówienia równie pasjonująca, co pierwsza. Stąd też jego próba syntetycznego połączenia obu interesów tej książki, choćby w ramach podtytułu niniejszego studium – hasła „trudnego Norwida trudnej norwidologii”.
    Źródło:
    Studia Norwidiana; 2017, 35 English Version; 219-248
    0860-0562
    Pojawia się w:
    Studia Norwidiana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Szekspir nasz powszedni albo praktyka sensownego czytania w szkole (dziś, tj. „w czasach zarazy cyfrowej” oraz relacji globalnych, a także niezależnie od jakichkolwiek plag czy kataklizmów)
    Autorzy:
    Kłakówna, Zofia Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2031044.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-16
    Wydawca:
    Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
    Tematy:
    humanistic education
    practice of contextual fiction reading
    reading from the perspective of cultural and philosophical anthropology
    literature-based text
    theatre production
    creating reading conditions
    Shakespeare in the classroom
    edukacja humanistyczna
    praktyka kontekstowego czytania literatury pięknej
    czytanie z perspektywy antropologii kulturowej i filozoficznej
    tekst literacki
    przedstawienie teatralne
    projektowanie warunków lektury
    Szekspir w szkole
    Opis:
    The paper is based on the assumption that the contemporary educational system, including  its general approach to literature, is characterized by being totally old-fashioned, and its results are completely opposite to what the authors of the relevant programmes hoped  to achieve, and this is the reason why it desperately  needs re-evaluating and revising. The text documents various motivations of interpreting William Shakespeare’s romantic comedy, The Tempest, as an example of a valuable and meaningful work of fiction.  Thus ‘t is a good starting point for a constructive reflection on how to create conditions suitable for studying literature-based texts in the classroom as well as on teachers’ training which would respect both the up-to-date cultural context and the value of humanistic education, paramount for the development of human identity, and which is nowadays  widely contested by the present interim economic and technical priorities.
    Źródło:
    Tematy i Konteksty; 2019, 14, 9; 707-743
    2299-8365
    Pojawia się w:
    Tematy i Konteksty
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-28 z 28

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies