Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Prehistory" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 29
Tytuł:
Pradzieje okolic Szadku w zarysie
Outline of Szadek region’s prehistory
Autorzy:
Rapiejko, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/510565.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Szadek
prehistory
pradzieje
Opis:
This article spans the period from prehistoric times to the early Middle Ages. It presents the history of pre- and post- war history of research carried out on the territory of the present-day commune of Szadek, and a short review of the history of settlement in this region with a list of archaeological sites in the area. The earliest archaeological works were conducted there in the second half of the 19th century, when a cinerary-urn cemetery was found in the “Old Town” and amateur-archaeologists made discoveries in the neighbourhood of Piaski. A particularly interesting excavation site is in Przyrownica (Wola Łobudzka) with a Przeworsk culture cemetery, which was functioning for about 200 years.
Źródło:
Biuletyn Szadkowski; 2008, 08; 93-102
1643-0700
Pojawia się w:
Biuletyn Szadkowski
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Regionalna wymowa procesów antropogenizacji regionu środkowej Obry na podstawie badań osadów jeziora Wonieść
Autorzy:
Hildebrandt-Radke, I.
Spychalski, W.
Lutyńska, M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/294970.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Stowarzyszenie Geomorfologów Polskich
Tematy:
middle Obra region
prehistory
human impact
Wonieść lake
sedimentological
geochemical
diatomological analysis
Opis:
The study was aimed at anthropogenization processes of the Kościan Plain. They are noticeable in local palynological diagrams (eg. at the archaeological site in Bruszczewo) as well as on settlement maps of the Polish Archaeological Record Project. The goal was to determine whether the processes were perceptible also in a regional scale, in deposits of the biggest water body in the examined area, located 15 km to the east from Bruszczewo. Anthropogenic participation in changes of plant cover is clearly visible in the local diagram from Bruszczewo. While compared with the mentioned, anthropogenic influence in deposits of Wonieść Lake is rather inconspicuous. In the Neolithic and Early Bronze Periods, percentage of herbaceous plants (amount of grasses and herbs) maintained the level of 10%. Increase in NAP is marked not earlier than in the Roman Iron Age, and then from the Early Middle Ages until the present time (Dörfler, to be published soon). Comparison of palynological results to sedimentological analyses indicates that periods of increased values of CerealiaandPlantago lanceolataindices are correlated with inflow of mineral material to lacustrine water body. Larger fractions were observed there i.e. fine- and medium-grained sands, and even gravels as well as organic matter. In the geochemical record for the same periods, an increased percentage of trace elements can be visible (however their distinctive escalation is manifested not earlier than in the Middle Ages). These changes are accompanied by intensified eutrophication index (phosphorus percentage) as well as by occurrence of diatoms, which prefer eutrophic conditions.
Źródło:
Landform Analysis; 2011, 16; 92-97
1429-799X
Pojawia się w:
Landform Analysis
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Geomorfologiczne uwarunkowania lokalizacji osadnictwa na przykładzie doliny Rawki w Rawie Mazowieckiej
Geomorphologic conditions of settlement location: case study in the Rawka River Valley in Rawa Mazowiecka
Autorzy:
Kitell, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/578437.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
uwarunkowania lokalizacji osadnictwa
okres rzymski
pradzieje
dolina rzeczna
Polska Środkowa
conditions of settlement location Roman Period
Prehistory
river valley
central Poland
Opis:
Artykuł przedstawia wyniki badań geomorfologicznych warunków lokalizacji dwu stanowisk archeologicznych w Rawie Mazowieckiej położonych w dolinie Rawki. Ślady osadnictwa datowane są na obu stanowiskach na pradzieje i czasy historyczne, a głów-na faza osadnicza przypada na koniec okresu przedrzymskiego i wczesny okres rzymski. Stanowiska ulokowane zostały na piaszczystym i mułkowo-piaszczystym podłożu budującym terasę plenivistuliańską, w bardzo bliskim sąsiedztwie równiny zalewowej. Powierzchnie zajmowane przez osiedla były słabo nachylone – nie więcej niż 3 °, zwykle ok. 1 °. Istotna jest lokalizacja osiedli kompleksu w obszarze oferującym wysoką georóżnorodność. Przedstawiono zasadnicze etapy ewolucji i rozwoju doliny Rawki w Rawie Mazowieckiej, a także relacje punktów osadniczych rozpoznanych okresów chronologicznych z elementami morfologicznymi doliny. Wykonano szacunki rozmiarów potencjalnej populacji, która była w stanie uzyskać dostateczną ilość produkcji roślinnej w warunkach pradziejowej gospodarki rolnej.
Paper presents results of research on morphologic conditions of location of two archaeological sites in Rawa Mazowiecka in the Rawka River valley. Settlement uncovered at sites is dated to the Prehistory and to the Historic Times with main chronologic phase dated to the Late Pre-Roman Period and the Early Roman Period. Sites were located on the sandy and sandy-silty areas of the Plenivistulian terrace in a very close vicinity of flood plain. Surface occupied by settle-ments were very slightly inclined – no more than 3 °, usually ca. 1 °. It is significant a location of settlements complex in the area offering a high geodiversity. The mine stages of evolution and development of the Rawka River valley in Rawa Ma-zowiecka are presented and also relation between settlements of recognised chronologic periods and morphologic elements of the valley. The estimation of size of the highest population, which could produce sufficient quantity of plant food in the pre-historic economy condition was undertaken.
Źródło:
Acta Geographica Lodziensia; 2013, 101; 49-79
0065-1249
Pojawia się w:
Acta Geographica Lodziensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Analiza archeozoologiczna szczątków zwierzęcych ze stanowiska Bnin, stan. 20, gm. Kórnik, woj. wielkopolskie
Archaeozoologic analysis of animal remains from Bnin, site 20, commune Kórnik, the Wielkopolskie Voivodeship
Autorzy:
Osypińska, Marta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/896812.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Narodowy Instytut Dziedzictwa
Tematy:
Archaeozoology
animal management
breeding
meat consumption
animals in prehistory
Opis:
During the survey on site 20 at Bnin, 69 animal remains were found. They came from settlement of both the Lusatian culture, the Przeworsk culture and from early Middle Ages. During the archaeozoologic analysis, the features of the Lusatian culture contained only the remains of ruminants: cattle (21 fr.), sheep and goat (2 fr.). In the features dated back to the settlement of the Przeworsk culture 4 fr. cattle bone were found. In early-medieval osteologic materials 17 fr. remains of cattle and pigs were observed and two bones of a little ruminant. The condition of preservation and low frequency did not enable sex, age and morphology analysis. Goat’s bones contained typical traces of consumption processing (cuts, burning) and utility (awl).
Źródło:
Raport; 2014, 9; 297-302
2300-0511
Pojawia się w:
Raport
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Blaski i cienie historii Muzeum Sztuki Kościelnej na Zamku Poznańskim
The Lights and Shadows of the History of the Museum of Church Art at the Poznań Castle
Autorzy:
Pudelska, Aleksandra
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1039814.pdf
Data publikacji:
2014-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Archdiocesan Museum in Poznań
prehistory
former imperial castle
Edmund Majkowski
Nikodem Pajzderski
Opis:
The paper focuses on the history of the Museum of Ecclesiastical Art at the Imperial Castle in Poznan. It functioned between 1923 and 1929, being a short episode but an important one in the history of the Archdiocesan Museum in Poznań. Formerly a Diocesan Museum, it was established in 1898 with an exquisite collection of sacred art assembled over the years. However, due to the lack of exhibition space the collection was only stored and not many people knew about   it.Shortly after Poland regained its independence, Poznan's elite wanted to partially convert the imperial castle (built by the Prussians for William II, German Emperor) into a museum of Polish art. The Government asked the Church to deposit their art collection and granted the city permission to open the Museum of Ecclesiastical Art at the Imperial Castle in Poznan. The proposition was accepted. The two people nominated to carry out this enterprise were: Rev. Edmund Majkowski, the museum's director, and Mr. Nikodem Pajzderski, art conservation official. With great effort they created a very interesting exhibition. Unfortunately, the Government did not show much interest in the newly opened museum and did not fulfill its promises. Investments were close to nothing and with time the whole project was abandoned and the collection removed from the  castle.
Źródło:
Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski; 2014, 9; 271-288
1731-0679
Pojawia się w:
Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przestrzeń cmentarzysk pradziejowych w teorii i praktyce archeologicznej.
The space of prehistoric burial grounds in archaeological theory and practice.
Autorzy:
Woźny, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/584820.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
cmentarzyska
pradzieje
przestrzeń
archeologia
burial grounds
prehistory
space
archaeology
Opis:
The ways of interpreting prehistoric burial grounds were modified several times within last decades. However, still dominant is the approach in which the most important is to document well, to systemize and to specify grave findings. The present paper considers the researches emphasizing the space relations in the burial ground area as well as the interrelations between ritual structures situated there. The grounds, in historical depiction, were analysed on the basis of the following methods: cultural evolutionism, positivism, structuralism, and also hermeneutics and phenomenology. Gradually, the attention was paid to the new research problems: distances between graves, directions of the burial grounds’ development, establishing their inner and outer boundaries, settlement of ritual structures (hearths, funeral pyres, concentration of pottery and stones) and the tradition of using the space of burial grounds in later historical periods. The conclusions presented in the paper show that the biography of archaeological structures, such as burial grounds, is initiated in primeval history but is completed by other generations of observers and researchers of those relics. Their space „text” is unceasingly read and interpreted.
Źródło:
Acta Archaeologica Lodziensia; 2014, 60; 29-34
0065-0986
2451-0300
Pojawia się w:
Acta Archaeologica Lodziensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
150 years of prehistoric archaeology at the Jagiellonian University
150 lat archeologii prehistorycznej w Uniwersytecie Jagiellońskim
Autorzy:
Chochorowski, Jan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/442431.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Instytut Archeologii
Tematy:
Jagiellonian University
antiquarianism
archaeology
prehistory
Opis:
The credit for establishing archaeology as an academic discipline at the Jagiellonian University goes to Józef Łepkowski (1826-1894), an antiquarian, art historian, and archaeologist, who obtained his habilitation there in 1863 in the field of “medieval archaeology with application to Slavic and Polish monuments” and, as a private docent, was granted the right to lecture. After his appointment as an associate professor in 1867, Józef Łepkowski became the head of the newly created JU Chair of Archaeology. The Chair, initially provisional, gained the status of a permanent one in 1874. In 1867 Łepkowski organised Gabinet Archeologiczny (the Archaeological Collection), with a wealth of archaeological finds from all over Polish lands, and with objects of art as well, which provided necessary basis for his teaching. After Łepkowski’s death, lectures in prehistoric archaeology did not resume until 1905, when Włodzimierz Demetrykiewicz (1859-1937) obtained his habilitation in the field of “prehistoric archaeology”. Demetrykiewicz, who attended Łepkowski’s lectures, was an educated lawyer but chose a career as a conservationist of monuments and prehistorian. Until 1933 he remained the main organizer of education in archaeology and prehistory at the Jagiellonian University. Later, the fate of the academic prehistoric archaeology was bound up with the research and organisational activity of Józef Żurowski (leader of academic prehistoric archaeology from 1933 to 1936), Tadeusz Sulimirski (from 1936, in fact till 1936, nominally till 1950), and the creator of the JU Institute of Archaeology, Rudolf Jamka (1950–1971).
Nauczanie archeologii prehistorycznej na ziemiach polskich zostało zapoczątkowane w Uniwersytecie Jagiellońskim, w roku akademickim 1863/1864 za sprawą Józefa Łepkowskiego, który w 1863 roku habilitował się w zakresie archeologii i sztuki średniowiecznej, uzyskał tytuł docenta i prawo wykładania. W swoich pierwszych wykładach z cyklu „Archeologia sztuki średniowiecznej”, mówił m.in.: „O zabytkach słowiańskich i polskich, przedchrześcijańskich”, wprowadzając do nurtu kształcenia uniwersyteckiego tematykę najdawniejszych dziejów, wyprzedzających czasy historyczne. Informacji w tym zakresie dostarczały gromadzone wówczas przez różnych „miłośników starożytności”, zbiory znalezisk archeologicznych i podejmowane coraz częściej – dla ich pozyskania – prace wykopaliskowe. Ta swoista „moda” na gromadzenie materialnych pamiątek i źródeł wiedzy o najdawniejszej przeszłości była popularna zwłaszcza wśród inteligencji oraz wykształconego i patriotycznie nastawionego ziemiaństwa. Łepkowski, aktywny również w tym zakresie, już w 1867 roku zorganizował tzw. „Gabinet Archeologiczny UJ”, z bogatymi zbiorami znalezisk archeologicznych ze wszystkich ziem polskich a także zabytkami z dziedziny sztuki, stanowiący zaplecze dydaktyczne dla prowadzonych wykładów. W Gabinecie, który w 1871 roku został ulokowany w Collegium Maius UJ, tj. ówczesnym Kolegium Jagiellońskim przy ul. św. Anny, powstała również specjalistyczna biblioteka. Po uzyskaniu w 1866 roku stanowiska profesora nadzwyczajnego, w 1867 roku Józef Łepkowski obejmuje też utworzoną dla niego Katedrę Archeologii UJ; początkowo tymczasową, a w roku 1874 przemianowaną na stałą. Józef Łepkowski, świetny organizator (w 1886 roku rektor UJ), działacz społeczny, konserwator zabytków Krakowa, a przede wszystkim znakomity uczony cieszący się uznaniem wśród archeologów krajowych i europejskich, nie wykształcił jednak podobnego sobie następcy. Stąd też po jego śmierci w 1894 roku, wykłady z archeologii prehistorycznej podjął dopiero po 10-letniej przerwie (i po habilitowaniu się w 1905 roku), jeden z słuchaczy wykładów Łepkowskiego, a z wykształcenia prawnik – Włodzimierz Demetrykiewicz. Jego wykłady, ujęte w cykle trzyletnie, uporządkowane były chronologicznie, z zastosowaniem najnowszych wówczas koncepcji w zakresie periodyzacji pradziejów. To właśnie działalność Demetrykiewicza spina klamrą archeologię prehistoryczną w Uniwersytecie Jagiellońskim z czasów przed i po I wojnie światowej. Starania Włodzimierza Demetrykiewicza o odrębność kształcenia w zakresie archeologii prehistorycznej, zaowocowały uchwaleniem w 1925 roku przez Wydział Filozoficzny UJ, projektu odrębnych, 4-letnich studiów zakończonych magisterium z prehistorii. Projekt ten został zaaprobowany przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego i wprowadzony do oferty kształcenia uniwersyteckiego. Program studiów z prehistorii zaproponowany przez Demetrykiewicza, przewidywał wykłady kursowe obejmujące całokształt prehistorii, z trzema egzaminami cząstkowymi (epoka kamienia, epoki metali przed narodzeniem Chrystusa i epoki metali po narodzeniu Chrystusa), ćwiczenia oraz seminarium, na którym słuchacz miał przygotować pracę pisemną. Dochodziły do tego przedmioty uzupełniające z dziedziny nauk przyrodniczych i humanistycznych. Demetrykiewicz wielką wagę przykładał też do naukowej aktywizacji studentów. To z jego inicjatywy w 1929 roku zorganizowane zostało Koło Naukowe Słuchaczy Prehistorii Uniwersytetu Jagiellońskiego, którego spadkobiercą jest dzisiejsze Koło Naukowe Studentów Archeologii UJ. W niepodległej Polsce Włodzimierz Demetrykiewicz – podobnie jak Józef Żurowski, jego uczeń i (od 1933 roku) następca na stanowisku kierownika Katedry Archeologii Przedhistorycznej UJ – włączył się aktywnie w organizację służby ochrony zabytków, wchodząc w skład utworzonego w 1920 roku (według wzorców galicyjskiego Grona Konserwatorów), Państwowego Grona Konserwatorów Zabytków Przedhistorycznych. Józef Żurowski (doktorat w 1922, habilitacja w 1928 roku), prehistoryk, muzealnik i aktywny badacz terenowy, z racji własnych doświadczeń i kompetencji badawczych, w szerokim zakresie wprowadził do programu kształcenia uniwersyteckiego zagadnienia metodyki badań wykopaliskowych, wspierając ten nurt obowiązkowym udziałem studentów w praktykach terenowych. Istotne znaczenie w kształtowaniu warsztatu naukowego prehistoryków krakowskich w tym czasie miała też współpraca z Muzeum Archeologicznym PAU, kierowanym od 1937 roku przez historyka z wykształcenia ale też archeologa i wybitnego muzealnika – Tadeusza Reymana. To z tego pokolenia uczniów Demetrykiewicza i młodych współpracowników Żurowskiego, rekrutowało się grono znakomitych prehistoryków i praktyków w zakresie konserwatorstwa, muzealnictwa i metodyki badań terenowych w osobach m.in.: Gabriela Leńczyka (doktorat u Demetrykiewicza w 1929 roku), Rudolfa Jamki (mgr w 1930, dr w 1932), Kazimierza Salewicza (mgr w 1932), zamordowanego później w Katyniu Jana Fitzke (mgr 1932) i Józefa Marciniaka (mgr w 1933). W 1934 roku, już u Józefa Żurowskiego uzyskali też m.in. magisteria: Jan Bartys – również zamordowany w Katyniu i Stefan Nosek. To na barkach tego pokolenia archeologów spoczęły w dużej mierze losy krakowskiej archeologii w trudnych czasach końca lat 30-tych, wojny i okupacji niemieckiej oraz wczesnych lat powojennych. Po nagłej śmierci Żurowskiego w 1936 roku, Katedrę Prehistorii na Uniwersytecie Jagiellońskim obejmuje jednak wychowanek szkoły lwowskiej, uczeń m.in. Leona Kozłowskiego – Tadeusz Sulimirski, który rok później uzyskuje też stanowisko profesora nadzwyczajnego UJ. Sulimirski, po uzyskaniu habilitacji z prehistorii na Uniwersytecie Jana Kazimierza, w 1931 roku (w zastępstwie profesora Leona Kozłowskiego pełniącego w tym czasie funkcje rządowe), obejmuje Katedrę Prehistorii na macierzystej uczelni. Po powrocie Kozłowskiego przenosi się do Krakowa, z ugruntowaną pozycją badacza o wielkiej aktywności pisarskiej i terenowej (do września 1939 roku Sulimirski podejmował badania wykopaliskowe w 35 miejscowościach). Rozszerza też wówczas swoją działalność badawczą na zachodnią Małopolskę i pełni różne funkcje, m.in. w Polskiej Akademii Umiejętności, w tym funkcję sekretarza Komisji Prehistorycznej. To postać Tadeusza Sulimirskiego symbolizuje w pewnym sensie dramatyczne losy archeologii prehistorycznej na Uniwersytecie Jagiellońskim w tych czasach. Sulimirski, mający piękną, patriotyczną kartę udziału w walkach o niepodległość z lat 1918–1920, po klęsce wrześniowej jako kapitan wojsk pancernych przedostaje się przez Rumunię do Francji, a następnie do Wielkiej Brytanii i – w okresie organizacji Polskich Sił Zbrojnych na zachodzie – kontynuuje służbę wojskową na różnych stanowiskach. Później urlopowany z armii w 1941 roku, zostaje mianowany na stanowisko Sekretarza Generalnego w Ministerstwie Oświaty polskiego rządu emigracyjnego w Londynie. Sławę i uznanie zyskuje jednak jako wybitny, europejskiej rangi archeolog, przede wszystkim znawca prehistorii Europy Wschodniej i wczesnohistorycznych ludów koczowniczych; Kimmerów, Scytów i Sarmatów – niestrudzony społecznik i organizator aktywności naukowej polskiej emigracji, wieloletni rektor Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie. W Uniwersytecie Jagiellońskim, w latach okupacji, odpowiedzialność za losy archeologii prehistorycznej spadła na barki młodszego pokolenia uczniów i współpracowników Włodzimierza Demetrykiewicza i Józefa Żurowskiego. Należał do nich przede wszystkim Rudolf Jamka, który już w 1941 roku wraz z Albinem Jurą podjął tajne nauczanie w zakresie prahistorii, zorganizowane następnie (za zgodą rektora Władysława Szafera), w ramach Tajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego, bazując na własnym księgozbiorze oraz bibliotece i zbiorach Muzeum Archeologicznego PAU. Lokal, biblioteka i zbiory Zakładu Archeologii Przedhistorycznej UJ, zostały bowiem zarekwirowane przez okupantów. To właśnie słuchacze tych zajęć, m.in. Maria Trzepacz-Cabalska i Stanisław Buratyński, tworzyli wraz z Rudolfem Jamką, zręby uniwersyteckiej archeologii prahistorycznej po zakończeniu okupacji. Istotną rolę odegrał tu też (po powrocie z Oflagu), Tadeusz Reyman, dyrektor Muzeum Archeologicznego PAU, prowadzący zajęcia z muzealnictwa, a przez jakiś czas również Stefan Krukowski. Rudolf Jamka położył też ogromne zasługi w budowie polskiej archeologii na Śląsku po zakończeniu II wojny światowej. W bardzo trudnych warunkach, borykając się z chorobą płuc, której nabawił się w latach okupacji, Jamka zorganizował Muzeum Prehistoryczne we Wrocławiu, którego został dyrektorem i już w czerwcu 1946 r. otworzył pierwszą na terenie polskiego Wrocławia wystawę poświęconą pradziejom Śląska. Równolegle z organizacją Muzeum Prehistorycznego przystąpił do tworzenia Zakładu Prehistorii na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie zajęcia dydaktyczne z tego przedmiotu rozpoczęto w początkach grudnia 1945 roku. Kiedy w 1950 roku Tadeusz Sulimirski z powodów politycznych zdecydował się ostatecznie na pozostanie w Anglii, to właśnie Rudolf Jamka obejmuje kierownictwo Katedry Archeologii Przedhistorycznej UJ, przemianowanej następnie na Katedrę Archeologii Polski. W kierowanej przez niego placówce, wypracowane zostały wówczas zasady kształcenia i strategii prowadzenia badań, które w pewnej mierze kontynuowane są po dziś dzień przez pokolenia jego starszych i młodszych uczniów. W 1971 roku profesor Rudolf Jamka, przy wsparciu swoich uczniów, profesorów Marka Gedla, Kazimierza Godłowskiego i Janusza Krzysztofa Kozłowskiego, doprowadza do powstania – w efekcie połączenia uniwersyteckich Katedr; Archeologii Polski i Archeologii Śródziemnomorskiej – dzisiejszego Instytutu Archeologii UJ. Profesor Rudolf Jamka został też mianowany pierwszym dyrektorem nowo powstałego Instytutu, ulokowanego już w samodzielnej siedzibie, uniwersyteckim budynku Collegium Minus (przy ul. Gołębiej 11). Zapoczątkowało to proces konsolidacji dwóch głównych specjalności archeologii w polskich uniwersytetach.
Źródło:
Recherches Archéologiques Nouvelle Serie; 2015, 7; 7-36
0137-3285
Pojawia się w:
Recherches Archéologiques Nouvelle Serie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Badania archeobotaniczne na wielokulturowym stanowisku 2 w Zagórzu, gm. Niepołomice, woj. małopolskie
Archaeobotanical studies at the multicultural site at Zagórze (site 2), Niepołomice commune, the Małopolskie Voivodeship
Autorzy:
Lityńska-Zając, Maria
Cywa, Katarzyna
Tomczyńska, Zofia
Wasylikowa, Krystyna
Madeyska, Ewa
Koziarska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/896768.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Narodowy Instytut Dziedzictwa
Tematy:
archaeobotany
anthracology
cereal
weeds
prehistory
Zagórze
Opis:
Plant remains collected on the multicultural archaeological site 2 at Zagórze, originated from features of the Linear Pottery, Lengyel and Malice Cultures dated to the Neolithic, the Lusatian Culture from the III or IV period of the Bronze Age, the Tyniec Culture from the La Tène period, and the Puchov Culture from the Roman period. For several features chronology and/or culture were not recognized. The recovered material included charred and uncharred fruits/seeds, wood charcoal and rare impressions in daub. Uncharred diaspores were considered intrusions from younger layers and were ignored in the interpretation of the results. The results obtained for features from different time were of uneven value. Plant remains found in the Linear Pottery culture features included single grains of barley, emmer wheat, bread wheat, and rye and numerous grains of common millet. Wild herbs (about 17 species) belonged to field and ruderal weeds. Anthracological spectrum was dominated by oak and pine, birch, alder, and hazel were relatively frequent, while hornbeam, fir, beech and maple were represented by single specimens. Possible contamination of the samples by the younger intrusions including bread wheat, rye, and common millet as well as hornbeam and beech was discussed. Plant material recovered from features of the early phase of the Lusatian culture dated to the Bronze Age (Table 5) was of special interest because hitherto only very scanty archaeobotanical data were available for that period in Poland. Among the cereals, common millet grains were the most abundant, single grains belonged to barley, emmer and bread wheat. Millet was often found in large quantities on the Lusatian culture sites dated to the Hallstatt period, the now available data support the view that the spread of millet cultivation began already in the Bronze Age and this species became one of the most important cereals at the transition to the Iron Age. The richest plant material was found in the Puchov culture features dated to the Roman Period. People of this culture cultivated different cereals, among which millet and emmer were the most common, less abundant were barley, rye, bread wheat, oat, and spelt wheat.
Źródło:
Raport; 2015, 10; 161-186
2300-0511
Pojawia się w:
Raport
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dejiny sociálnej práce a sociálneho zabezpečenia
Autorzy:
Igliarová, Božena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2131256.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Instytut Studiów Międzynarodowych i Edukacji Humanum
Tematy:
prehistory
antiquity
security person
life events
social security
Opis:
Social Security as we know it today, has its historical roots in the past. As the company developed, they created and changed the conditions and to ensure the people in it. Knowing these historical milestones allows us to better adjust the social security system so that each person firm to ensure at least minimum conditions for life.
Źródło:
Humanum. Międzynarodowe Studia Społeczno-Humanistyczne; 2015, 4(19); 61-66
1898-8431
Pojawia się w:
Humanum. Międzynarodowe Studia Społeczno-Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Феномен славянских микрофилологий в современном славяноведении
A Phenomenon of Modern Slavic Microphilology in Slavic Studies
Autorzy:
Дмитриевич Дуличенко, Александр
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/636154.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Slavic philology
prehistory of Slavic mikrolinguistics
literary microlanguages
mikrolinguistics
mikrophilologists
Opis:
The article addresses a phenomenon of Slavic microphilology, outlines the structure and classification of modern Slavic literary microlanguages, introduces their different characteristic, and suggests arguments in favour of forming of Slavic microlinguistics and microphilology.
Źródło:
Poznańskie Studia Slawistyczne; 2015, 8
2084-3011
Pojawia się w:
Poznańskie Studia Slawistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A few remarks on the chronology and periodization in archaeology
Kilka refleksji na temat chronologii i periodyzacji w archeologii
Autorzy:
Gediga, Bogusław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/497940.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Instytut Archeologii Uniwersytetu Rzeszowskiego. Muzeum Okręgowe w Rzeszowie
Tematy:
prehistory
chronology
periodization
Źródło:
Analecta Archaeologica Ressoviensia; 2016, 11; 49-64
2084-4409
Pojawia się w:
Analecta Archaeologica Ressoviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Puszcza Kurpiowska (Kurpie Forest) as a cultural contact arena in the prehistory
Obszar Puszczy Kurpiowskiej jako arena kontaktów kulturowych w pradziejach
Autorzy:
Borkowski, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2166128.pdf
Data publikacji:
2017-12-15
Wydawca:
Ostrołęckie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
Kurpie Forest
prehistory
archaeological cultures
archaeological
sites
findings
Puszcza Kurpiowska
prahistoria
kultury archeologiczne
stanowiska archeologiczne
znaleziska
Opis:
The Kurpie Plain has its own specific physiographic characteristics. From the Paleolithic to the early Middle Ages, it was a convenient route to move groups of people, both in the north-south and east-west direction. Due to the very unattractive soil conditions, the forest was treated as a temporary or seasonal exploitation area. The territory of the Kurpie Plain, originally formed as a result of the Riss Glaciation (Warta Stadial) and transformed during the Baltic glaciation through the formation of a large sandur area with elements of earlier moraine. The oldest sites in Puszcza Kurpiowska can be certainly attributed only to the second half of Dryas III and the beginning of the pre-Boreal period (11th/10th millennium BC). Looking at the entire prehistoric period of inhabiting the human community in Puszcza Kurpiowska, I come to the conclusion that the model of economy developed by the hunters and gatherers of the end of the Middle Stone Age, however shockingly it sounds, with minor modifications survived until almost contemporary times.
W obrębie Mazowsza północno-wschodniego występuje szereg mniejszych regionów geograficznych, wśród których Równina Kurpiowska posiada swoją istotną specyfikę. Od paleolitu aż po czasy wczesnego średniowiecza stanowiła dogodny szlak przemieszczania się grup ludności. Większość wędrowców nie pozostawała na tym obszarze dłużej. Z uwagi na bardzo nieatrakcyjne warunki glebowe puszcza traktowana była jako obszar eksploatacji czasowej lub sezonowej. Dolinami rzek na obszar ten zapuszczali się przedstawiciele kolejnych kultur archeologicznych z południa i północy, w poszukiwaniu dogodniejszych ekumen, ewentualnie zapuszczając się na teren puszczy w celach handlowych. Jedynie w epoce kamienia na obszarze Równiny Kurpiowskiej permanentnie gospodarowały grupy ludzkie zajmujące się łowiectwem, zbieractwem i rybołówstwem. W okresach związanych z gospodarką wytwórczą: rolnictwem i hodowlą teren ten był rejonem ścierania wpływów kulturowych, idących z różnych kierunków. To spowodowało, że na obszarze pierwotnej Puszczy Kurpiowskiej rytm rozwojowy nie odpowiadał przemianom na ziemiach sąsiednich. Model gospodarki wypracowany przez łowców, zbieraczy schyłku środkowej epoki kamienia, z niewielkimi modyfikacjami przetrwał do czasów niemal nam współczesnych. Dopiero działania administracyjne, odlesienia, wypalanie dolin rzecznych ograniczały stopniowo zasięg Puszczy Kurpiowskiej i wprowadzały nowy typ gospodarowania. Nie dochodziło jednak do pełnej akulturacji mieszkańców mateczników puszczańskich. Może to być jednym z elementów poczucia odrębności i dumy z własnej przeszłości dzisiejszych mieszkańców puszczy – Kurpiów.
Źródło:
Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego; 2017, Zeszyt, XXXI; 29-46
0860-9608
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Art et ‘race’. Les gravures des ‘peuples primitifs’ à l’Exposition universelle de Paris de 1878
Art and ‘Race’. The Engravings of ‘Primitive People’ at the 1878 Paris World’s Fair
Autorzy:
Cataldi, Maddalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/450179.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Historii Nauki im. Ludwika i Aleksandra Birkenmajerów
Tematy:
Arthur Bordier
1878 Paris World’s Fair
rock art
race
colonialism
popular sciences
anthropology
prehistory
science museums
Opis:
Based on a case study, this paper aims to examine the scientific, industrial and political interests that intertwine at the 1878 Paris World’s Fair. We will focus on a graphic composition that was elaborated from various copies of rock art presented in several pavilions of the Exhibition and published by a science magazine. This figure was composed to compare the artistic capacities of European prehistoric and African contemporary primitives, all belonging, in the dis- course of the French anthropologists, to the same race. The article considers the construction of anthropology in public space as a science claiming to be capable of analysing racial relationships in their environment and therefore capable of scientifically directing the French colonial project.
Źródło:
Organon; 2018, 50; 67-100
0078-6500
Pojawia się w:
Organon
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
De la sortie de terre à la mise sous verre: la Vénus de Lespugue comme chef–d’œuvre de l’art mobilier paléolithique. Essai de biographie muséale
From Disinterment to Display: the Venus of Lespugue as a Masterpiece of Palaeolithic Portable Art. An Attempt at a Museum Biography
Autorzy:
Bertin, Marion
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/450157.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Historii Nauki im. Ludwika i Aleksandra Birkenmajerów
Tematy:
Venus of Lespugue
musée de l’Homme
masterpiece
museology
prehistory
attempt for a museum biography
Opis:
Discovered in August 1922 by the Count of Saint–Périer and given to the laboratory of Pale- ontology in the National Museum of Natural History of Paris a few months later, the Venus of Lespugue can be seen as a major Palaeolithic work. A lot of theories have tried to explain its meaning and function in Palaeolithic society, but its biography within the museum still remained to be done. This biography will help to examine the situation of the whole of Prehistory within the National Museum of Natural History, to understand the evolution of this institution during the last century, and to reevaluate the rank of masterpiece that has been attributed to the Venus in the new Musée de l’Homme
Źródło:
Organon; 2018, 50; 19-43
0078-6500
Pojawia się w:
Organon
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 29

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies