Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Polish diplomacy" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-10 z 80
Tytuł:
Początki tworzenia polskich urzędów konsularnych w Unii Południowej Afryki
The Beginnings of the Polish Consular Posts in the Union of South Africa
Autorzy:
Żukowski, Arkadiusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/567082.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie. Instytut Nauk Politycznych
Tematy:
South Africa
Polish Diplomacy
Opis:
The article focuses on circumstances connected with establishing consular posts of the Republic of Poland in the Union of South Africa. Their beginnings have fallen at the turn of 20's and 30's of the 20th century. The subject has not been yet investigated by foreign scholars. In Polish scientific literature still exists quite big discrepancies concerning even basic facts. The main reasons for establishing Polish consular post in the Union were political (will to posses colonies and to play superpower role in international relations), economic (raw materials, market for Polish goods) and demographic (settlement of Poles) nature. Initially Polish interests in the Union were represented by Polish Consul General in London. After disputes in the Polish Parliament and adoption of Polish foreign policy strategy it was decided to establish consular post in Cape Town. Polish authorities conferred the post of highest consular rank - Consulate General (1929) what meant special significance in creation of Polish - South African political and economic relations. The main task of the consulate was to promote Polish foreign trade and also maritime matters, public relations and care of Polish citizens. Due to lack of proper activity the Consulate General in Cape Town was reduced to the Consulate Honorary (1931) and then to the Consular Agency (1934). However during holding the function of consul by Jan Majewski and his predecessor Cyril Caro dynamic activity of the consular post was noted with straightening its staff. In 1938 Consular Agency was transformed into Consulate Honorary and a year later in Consulate. Moreover, after years of long efforts, Consular Agency in Johannesburg was opened (1938). The outbreak of the Second World War caused personal changes in the existing consular posts, but first and foremost initiated the process of establishing new consular posts: Consulate General in Pretoria (1940/1941) and Consular Agency in Durban (1942), since 1943 Consulate).
Źródło:
Forum Politologiczne; 2006, 3 - Kontakty polsko-afrykańskie. Przeszłość, teraźniejszość, przyszłość; 101-122
1734-1698
Pojawia się w:
Forum Politologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Działalność dyplomatyczna i agenturalna Jana bądź Piotra Romaszkiewicza w latach 1648–1655
Diplomatic and Spy Activity of Jan or Piotr Romaszkiewicz in 1648–1655
Autorzy:
Tomaszewski, Mikołaj
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/578250.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Orientalistyczne
Tematy:
Polish diplomacy in the 17th century
Armenians
Tatars
Opis:
This article is devoted to Jan, or Piotr, Romaszkiewicz, the Armenian, who worked at the royal office of the Vasa dynasty. To this day, there are lot of controversies about him, because of his dyplomatic and spy activities, on the orders of hetmans of Polish Crown. Romaszkiewicz was a dispatch rider assigned to many diplomatic missions; because of his excellent knowledge of Oriental languages he could accomplish them perfectly. He collaborated with Stanisław Koniecpolski and Mikołaj Potocki, passing them intelligence about Tatar and Turkish army. In an unknown way, he also helped to set free Polish captives from Turkish prison, eventually being imprisoned himself. Without doubt Romaszkiewicz contributed a lot to the relationship between Poland and The Crimean Khanate. Surely, this historical figure deserves more attention and research.
Źródło:
Przegląd Orientalistyczny; 2014, 3-4; 149-156
0033-2283
Pojawia się w:
Przegląd Orientalistyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dyplomacja bez jutra. Stosunki Warszawa–Waszyngton w świetle Dariusza Jana Szembeka 1937–1939
Autorzy:
Grzeloński, Bogdan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2231092.pdf
Data publikacji:
2014-06-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
Polish–U.S diplomatic relations
1937–1939
influence of American isolationism on Polish diplomacy
Opis:
The author of this article has analyzed the diaries of Jan Szembek, Polands Deputy Foreign Minister and the 1937–1939 reports from Warsaws of the U.S Ambassador to Poland, A.J.Drexel-Biddle. Basing on this material, the author concludes that the Polish–U.S. relations in that period were rather shallow, and were mostly restricted to Warsaws informing Washington about the growing military threat posed by nazi Germany. This state of things stemmed from the fact that, consistent with principle of isolationism, Franklin D.Roosevelt and the State Department were not ready, prior to 1939, to pledge any support for Europe, and for East-Central Europe in particular.
Źródło:
Themis Polska Nova; 2014, 1(6); 7-20
2084-4522
Pojawia się w:
Themis Polska Nova
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polacy w Chorwacji – historia i współczesność
Poles in Croatia – history and present
Autorzy:
Kale, Slaven
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2178791.pdf
Data publikacji:
2023-02-01
Wydawca:
Instytut im. gen. Władysława Andersa
Tematy:
Poles in Croatia
Polish Diaspora
Polish diplomacy
Polish Diaspora organisations
Polacy w Chorwacji
Polonia
polska dyplomacja
organizacje polonijne
Opis:
Artykuł przedstawia zarys historii mniejszości polskiej w Chorwacji ze szczególnym uwzględnieniem ważnych wydarzeń związanych z tą grupą narodową. Omówiono najważniejsze okresy w dziejach obecności polskiej w Chorwacji, uwzględniając wydarzenia od czasów nowożytnych do współczesności. Przedstawiono główne miejsca osadnictwa polskiego na ziemiach chorwackich, zarówno w XIX wieku, jak i współcześnie, przywołując najnowsze dane z przeprowadzonych spisów ludności. W treści artykułu przedstawiono sylwetki osób, które na różnych etapach swojego życia związane były z Chorwacją. Tym samym wyróżniono szereg osobistości ze świata kultury, polityki, życia gospodarczego czy społecznego, które wpływały na dalsze pogłębianie relacji polsko-chorwackich. Opisano także wszelkie obszary wpływające na kreowania życia polonijnego, szczególnie na przestrzeni ostatnich trzech dekad. Zaprezentowano status prawny i pozycję społeczną polskiej mniejszości oraz wskazano na szereg instytucji wspierających grupy polonijne w zachowywaniu narodowej tożsamości na chorwackiej ziemi. 
The article presents an outline of the history of the Polish minority in Croatia with a special focus on important events organised by this national group. The most important periods in the history of the Polish presence in Croatia are discussed, taking into account events from modern times to the present. The main places of Polish settlement in Croatian lands, both in the 19th century and in the present day, are presented, citing the most recent data from population censuses. The content of the article includes profiles of people who were connected with Croatia at various stages of their lives. Thus, a number of personalities from the world of culture, politics, economic or social life who influenced the further development of Polish-Croatian relations are singled out. All areas influencing the creation of Polish life are also described, especially over the last three decades. The legal status and social position of the Polish minority is presented, and a number of institutions supporting Polish groups in preserving their national identity on Croatian soil are indicated.
Źródło:
Polonia Inter Gentes; 2022, 3; 31-50
2719-8871
2956-3224
Pojawia się w:
Polonia Inter Gentes
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Próby interwencji dyplomacji polskiej w obronie prześladowanej Polonii na Ukrainie Sowieckiej w latach trzydziestych XX wieku
Attempts of Interventions Made by the Polish Diplomacy in Defense of the Persecuted Polish Community in the Soviet Ukraine in the 1930st
Autorzy:
Kuśnierz, Robert
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1962449.pdf
Data publikacji:
2019-07-27
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
dyplomacja polska
prześladowanie Polonii na Ukrainie Sowieckiej
Polish diplomacy
persecutions of the Polish community in Soviet Ukraine
Opis:
Victimizing Poles in the USSR in the 1930st is quite well described in historiography. However, the situation is much worse when an answer is searched for to the question about the attitude of the Polish Government and the diplomats of the Second Polish Republic to the repressive measures taken against Poles in the Soviet Union at that period. After an analysis had been made of the documents of the Polish Foreign Ministry and of the Division II of the Polish General Staff (military intelligence and counterintelligence, colloquially known as “Dwójka” – “Two”) that had been unknown until now we may state that representatives of the Second Polish Republic not only did attempt to support Catholic churches and parishes, but also aided common Poles who were persecuted. The attitude shown by the Head of the Polish Consulate in Kiev, Jan Karszo-Siedlewski, is an example here. When news reached him about the use of terror against Poles, about arrests and deportations, he was able to mention this question to the relevant authorities of the Ukraine in 1935, and finally even to meet the Head of the NKVD Wsewołod Balicki on 31st March 1935. The fact of the meeting between the Polish diplomat and such a high Soviet official is completely unknown in historiography. And this is why the present article aims at showing and introducing into history some new, until now unknown facts proving the involvement of Polish diplomats in defending Poles who were Soviet citizens against mass persecutions. However, despite the actions taken on the consular level the issue of the persecutions of Poles was not important for the Polish Government. Polish policies towards the Soviets were determined by the Non-Aggression Pact of 1932, prolonged in 1934. Hence the Polish authorities, trying to maintain good relations with the Bolsheviks, did not want to interfere in the issue of the persecuted Poles, treating it as an internal affair of the USSR.
Źródło:
Studia Polonijne; 2011, 32; 143-168
0137-5210
Pojawia się w:
Studia Polonijne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Chaos and Strategy in Managing the Diplomatic Service. The Case of Andrzej Taranowski’s Missions to Michael the Brave in 1600
Autorzy:
Jakubowska, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31058703.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
Tematy:
Polish-Lithuanian diplomacy
Andrzej Taranowski
Michael the Brave
Moldavia
Wallachia
Opis:
In 1600, Sigismund III, King of Poland-Lithuania, sent an envoy to Michael the Brave the Voivode of Wallachia, three times. His mission aimed to conduct negotiations on the treaty between Poland-Lithuania and Wallachia. In brief, the treaty stipulated that Michael the Brave should become a voivode of Moldavia and, therefore, Sigismund III’s vassal. The contents of that pact came into conflict with both the reality and the general policy of the Polish-Lithuanian Commonwealth. Although it might seem surprising, talks gave an extra opportunity to save time. It was the moment of his highest military activity when Wallachian troops would be unchecked power near to Polish-Lithuanian border. Taranowski’s mission represented unofficial and chaotic moves in establishing contacts with the Danubian Principalities, but still clearly shows how diplomatic practice worked in Poland-Lithuania at the end of the sixteenth century.
Źródło:
Legatio: The Journal for Renaissance and Early Modern Diplomatic Studies; 2022, 6; 5-30
2545-1685
2545-1693
Pojawia się w:
Legatio: The Journal for Renaissance and Early Modern Diplomatic Studies
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Państwa sukcesyjne Austro-Węgier w dyplomacji polskiej (1918–1920)
The successor states of the Austro-Hungarian Empire in the Polish diplomacy (1918–1920)
Autorzy:
Jeziorny, Dariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/688989.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
dyplomacja polska
państwa sukcesyjne Austro-Węgier
obszar naddunajski
Polish diplomacy
Austro-Hungarian successor states
Danube Region
Opis:
Austria, Hungary, Czechoslovakia, Romania, the Kingdom of SCS and Poland are the countries referred to as successor states of the Habsburg Monarchy since they were established out of its ruins. This article focuses on how meaningful these Central European states were to Polish diplomacy in 1918–1920, i.e. the period which was decisive in the creation of their independent existence. The aim of the article is to answer the question of how the gradual breakup of the unitary Austria-Hungary in 1918 was perceived by the Polish political elites. It will also examine what stance the government of the independent Polish state adopted towards the new countries that were being formed after the dissolution of the Habsburg Monarchy. All the states which were fully or partially composed of the former Austro-Hungarian territories are considered with the exception of Italy which was already recognised as one of the most important European powers and after its annexation of the Habsburg lands on the Adriatic Sea was even more of a power. The article will also explore whether the emerging countries played any role in the development of Polish foreign policy and if so, how significant this role was. A similar question can be asked in the case of the entire territory of the Danube Region. After the First World War, its political and economic unity was shattered, which could have been used by the nascent Poland while dealing with its weaker partners.
Austria, Węgry, Czechosłowacja, Rumunia i Królestwo SHS, a także Polska to państwa nazywane krajami sukcesyjnymi monarchii habsburskiej, ponieważ powstały na jej gruzach. Artykuł koncentruje się na znaczeniu tych środkowoeuropejskich państw w dyplomacji polskiej w latach 1918–1920, czyli w okresie decydującym dla ich niepodległego bytu. Celem artykułu jest odpowiedź na pytanie o to, jak postępujący rozpad Austro-Węgier w roku 1918 był postrzegany przez polskie elity polityczne. W następnej kolejności istotne jest pytanie, jakie było stanowisko rządu niepodległego państwa polskiego wobec państwowości tworzących się po rozpadzie monarchii Habsburgów. Pod uwagę wzięte zostały wszystkie kraje, które w całości lub w znaczącej części zagarnęły tereny austro-węgierskie. Pośród nich wyjątkiem są Włochy. Rzym zaanektował również znaczące tereny habsburskie nad Adriatykiem, ale już wcześniej był uznawany za jedną z ważniejszych stolic europejskich i nowe nabytki jedynie zwiększyły jego potencjał. Istotne jest również zauważenie, czy omawiane państwa odgrywały jakąś rolę w polskiej polityce zagranicznej, a jeśli tak, to jak znaczącą. Podobne pytanie dotyczy całego terytorium Europy naddunajskiej. Jego polityczna i ekonomiczna jedność została zerwana po I wojnie światowej, co mogła wykorzystać rodząca się Rzeczpospolita, mając do czynienia ze słabszymi od siebie potencjalnie partnerami.
Źródło:
Przegląd Nauk Historycznych; 2017, 16, 2
1644-857X
2450-7660
Pojawia się w:
Przegląd Nauk Historycznych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The successor states of the Austro-Hungarian Empire in the Polish diplomacy (1918–1920)
Państwa sukcesyjne Austro-Węgier w dyplomacji polskiej (1918–1920)
Autorzy:
Jeziorny, Dariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/689083.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
dyplomacja polska
państwa sukcesyjne Austro-Węgier
obszar naddunajski
Polish diplomacy
Austro-Hungarian successor states
Danube Region
Opis:
Austria, Węgry, Czechosłowacja, Rumunia i Królestwo SHS, a także Polska to państwa nazywane krajami sukcesyjnymi monarchii habsburskiej, ponieważ powstały na jej gruzach. Artykuł koncentruje się na znaczeniu tych środkowoeuropejskich państw w dyplomacji polskiej w latach 1918–1920, czyli w okresie decydującym dla ich niepodległego bytu. Celem artykułu jest odpowiedź na pytanie o to, jak postępujący rozpad Austro-Węgier w roku 1918 był postrzegany przez polskie elity polityczne. W następnej kolejności istotne jest pytanie, jakie było stanowisko rządu niepodległego państwa polskiego wobec państwowości tworzących się po rozpadzie monarchii Habsburgów. Pod uwagę wzięte zostały wszystkie kraje, które w całości lub w znaczącej części zagarnęły tereny austro-węgierskie. Pośród nich wyjątkiem są Włochy. Rzym zaanektował również znaczące tereny habsburskie nad Adriatykiem, ale już wcześniej był uznawany za jedną z ważniejszych stolic europejskich i nowe nabytki jedynie zwiększyły jego potencjał. Istotne jest również zauważenie, czy omawiane państwa odgrywały jakąś rolę w polskiej polityce zagranicznej, a jeśli tak, to jak znaczącą. Podobne pytanie dotyczy całego terytorium Europy naddunajskiej. Jego polityczna i ekonomiczna jedność została zerwana po I wojnie światowej, co mogła wykorzystać rodząca się Rzeczpospolita, mając do czynienia ze słabszymi od siebie potencjalnie partnerami.  
Austria, Hungary, Czechoslovakia, Romania, the Kingdom of SCS and Poland are the countries referred to as successor states of the Habsburg Monarchy since they were established out of its ruins. This article focuses on how meaningful these Central European states were to Polish diplomacy in 1918–1920, i.e. the period which was decisive in the creation of their independent existence. The aim of the article is to answer the question of how the gradual breakup of the unitary Austria-Hungary in 1918 was perceived by the Polish political elites. It will also examine what stance the government of the independent Polish state adopted towards the new countries that were being formed after the dissolution of the Habsburg Monarchy. All the states which were fully or partially composed of the former Austro-Hungarian territories are considered with the exception of Italy which was already recognised as one of the most important European powers and after its annexation of the Habsburg lands on the Adriatic Sea was even more of a power. The article will also explore whether the emerging countries played any role in the development of Polish foreign policy and if so, how significant this role was. A similar question can be asked in the case of the entire territory of the Danube Region. After the First World War, its political and economic unity was shattered, which could have been used by the nascent Poland while dealing with its weaker partners.
Źródło:
Przegląd Nauk Historycznych; 2017, 16, 3
1644-857X
2450-7660
Pojawia się w:
Przegląd Nauk Historycznych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
РЕСПУБЛІКА ПОЛЬЩА В РАДІ БЕЗПЕКИ ОРГАНІЗАЦІЇ ОБ’ЄДНАНИХ НАЦІЙ (2018–2019) І УКРАЇНСЬКЕ ПИТАННЯ
THE REPUBLIC OF POLAND IN THE UNITED NATIONS SECURITY COUNCIL (2018–2019) AND THE UKRAINIAN QUESTION
Autorzy:
Kozyrska, Antonina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2153606.pdf
Data publikacji:
2022-12-12
Wydawca:
National Academy of Sciences of Ukraine. The Institute of History of Ukraine
Tematy:
United Nations
UN Security Council
Polish diplomacy
Ukraine
Russian-Ukrainian conflict
occupation of Crimea
international security
Opis:
The purpose of the paper is to highlight the activities of the representatives of the Republic of Poland in the UN Security Council in the status of a non-permanent member in 2018-2019, in particular regarding the resolving of the Russian-Ukrainian conflict. The method of content analysis of state program documents, Internet portals of the government of the Republic of Poland and the United Nations, and scientific literature was used in the implementation of the goal. The problem-chronological method made it possible to trace the history of the participation of the Republic of Poland in the UN. The methodology is based on the principles of historicism and objectivity. The scientific novelty of the research lies in the new understanding of the role of Polish diplomacy in the UN Security Council after the occupation of Crimea and the start of Russia's hybrid war in Donbas. The analysis made it possible to formulate the following conclusions. The Republic of Poland – one of the founding states of the UN – tried to be an active member of the organization, including by participating in the work of its main bodies. Poland was elected a non-permanent member of the Security Council six times. The main priorities of Polish diplomacy at the UN Security Council in 2018-2019 included: respect for international law, protection of civilians in armed conflicts, peace and security in Eastern Europe. Much attention was paid to the issue of the Russian-Ukrainian conflict, which, thanks to the Polish side, did not disappear from the body's agenda and was discussed in various contexts. The Polish delegates consistently reminded about the negative impact of the violation of international law and agreements by the Russian Federation, the situation in the occupied territories of Crimea and Donbas, and in the Black and Azov seas. They tried to present the consequences of the occupation of Crimea and the war in Donbas not only as a problem of regional security, but also as a global challenge to the international legal order. The Polish state made a significant contribution to the formation and strengthening of the international coalition in support of Ukraine in countering the aggression of the Russian Federation. An obstacle to an effective resolution of the Ukrainian issue was primarily the specificity and composition of the UN Security Council, where non-permanent members play only a limited role, and one of the permanent members is an aggressor country. The example of the debate surrounding the resolution of the Ukrainian issue once again proves the deficit of UN deep reform
Źródło:
The International Relations of Ukraine: Scientific Searches and Findings; 2022, 31; 38-61
2411-345X
2415-7198
Pojawia się w:
The International Relations of Ukraine: Scientific Searches and Findings
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Karol Bertoni (1876-1967) – zapomniany współtwórca polskiej służby zagranicznej
Karol Bertoni (1876-1967) – the forgotten co-founder of the Polish foreign service
Autorzy:
Smolana, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032159.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Fundacja im. Aliny i Leszka Allerhandów
Tematy:
dyplomacja Austro-Węgier
II Rzeczpospolita
Ministerstwo Spraw Zagranicznych
dyplomacja polska
Austro-Hungarian diplomacy
The Second Republic
Ministry of Foreign Affairs
Polish diplomacy
Opis:
Artykuł poświęcony jest jednemu z twórców polskiej służby dyplomatycznej i konsularnej w okresie II RP, a potem współtwórcy modelu kształcenia dyplomatów – Karolowi Bertoniemu. Autor koncentruje się na mało znanych wątkach z bogatej biografii Bertoniego zamieszczając także cenne ilustracje. Opracowanie oparte jest na materiałach archiwalnych, a wiele wykorzystanych materiałów źródłowych nie było dotychczas badanych. Znaczną część opracowania poświęcono wątkom rodzinnym. Zaangażowanie w dydaktykę, w tym w powstanie z inicjatywy prof. Ludwika Ehrlicha przy Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza w 1930 r. Studium Dyplomatycznego jedynie zasygnalizowano, podobnie, jak kształcenie w zakresie dyplomacji i wiedzy konsularnej w Warszawie i Krakowie, odsyłając do literatury. Autor wskazał na obszary wymagające dalszych badań, w tym okres wojny i tuż powojenny, zanim opuścił Polskę.
The article is devoted to one of the founders of the Polish diplomatic service during the Second Polish Republic, and then the model of diplomatic education – Karol Bertoni. The author focuses on little-known threads from Bertoni’s rich biography and includes valuable illustrations. A significant part of the source materials used has not been studied so far.
Źródło:
Głos Prawa. Przegląd Prawniczy Allerhanda; 2020, 3, 2 (6); 455-476
2657-7984
2657-800X
Pojawia się w:
Głos Prawa. Przegląd Prawniczy Allerhanda
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-10 z 80

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies