Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Ibsen" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-11 z 11
Tytuł:
Ibsenov pharmakon: Sokrat i Stockmann
Ibsen’s Pharmakon: Socrates and Stockmann
Autorzy:
Tomljenović, Ana
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/636222.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Ibsen
Plato
pharmakon
democracy
Opis:
Although An Enemy of the People has always been one of Ibsen’s most popular plays, ibsenology often dismisses it as a revolutionary pamphlet and the critique of the tyranny of the compact majority and the mediocrity of parliamentary democracy. Instead of focusing on the conflict that arises between the Conservatives and the Liberals, minority and majority, I want to draw attention to Ibsen’s poetic revolt. Building on Derrida’s study of the pharmakon in the Phaedrus, I argue that Ibsen continues to investigate the conflict between the speaker and the listener, between the actor and the audience, between speech and writing.
Źródło:
Poznańskie Studia Slawistyczne; 2019, 17; 269-283
2084-3011
Pojawia się w:
Poznańskie Studia Slawistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Philosophy of History in Henrik Ibsen’s early works
Autorzy:
Szelągowska, Krystyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1373815.pdf
Data publikacji:
2020-12-02
Wydawca:
Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
Tematy:
nationality
Romanticism
Ibsen
historism
Opis:
The early works of Ibsen – which concentrate on historical issues from the old Norwegian past, using material from sagas, folk-tales, and songs – give us a picture of an author who is focused on a national programme. In accordance with the Romantic philosophy of history (historism), Ibsen uses its main categories of causation and explanation of the national past, mainly positing individual ideas as a major shaping force of the course of history and the impact of great personalities. At the same time, Ibsen presents the path for Norwegians to build a strong and independent nation, and the conditions that have to be fulfilled for that to happen.
Źródło:
Studia Scandinavica; 2020, 4, 24; 80-92
2657-6740
Pojawia się w:
Studia Scandinavica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ewa Partyga «Ibsenowskie konstelacje. Ćwiczenia w patrzeniu i czytaniu». Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, Warszawa 2016
Ewa Partyga «Ibsenowskie konstelacje. Ćwiczenia w patrzeniu i czytaniu». Institute of Art of the Polish Academy of Sciences, Warsaw 2016
Autorzy:
Sokół, Lech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/36139476.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Henrik Ibsen
recepcja kulturowa
Friedrich Nietzsche
Søren Kierkegaard
Edvard Munch
Vilhelm Hammershøi
konstelacje kulturowe
cultural reception
cultural constellations
Opis:
Ibsenowskie konstelacje Ewy Partygi prezentują dzieło Ibsena w perspektywie jego związków literackich, artystycznych, filozoficznych. Bodaj najbłyskotliwsze są konstelacje wizualne, w których rozpatruje relacje Ibsena i Muncha, Ibsena „w teatrze fotografii” i fotografię w dramatach Ibsena, wreszcie relację Ibsen – Munch – Vilhelm Hammershøi. Konstelacje filozoficzne obejmują tylko dwa teksty, z których pierwszy prezentuje niezwykłe paralele między Ibsenem jako autorem "Budowniczego Solnessa" i Nietzschem jako autorem "Z genealogii moralności". Drugi z tekstów jest równie odważny, gdyż dotyczy Ibsena i Kierkegaarda w perspektywie metateatralności. Konstelacje skandynawskie i młodopolskie prezentują problem recepcji Ibsena w dramacie i teatrze skandynawskim i polskim. Książka Ewy Partygi podnosi problem obecności Ibsena w teatrze Ingmara Bergmana; jest to pierwsze studium polskie na ten temat. Konstelacje młodopolskie zawierają istotne rewizje polskich mitów ibsenowskich. Pełna recepcja jego dzieła, obejmująca nowoczesne przekłady, artystycznie bogaty odbiór teatralny, naprawdę fachową krytykę teatralną i akademicką, głęboki rezonans widowni zaczęły się niedawno albo właśnie się zaczynają. Ibsenowskie konstelacje należą do tej nowej fali i są książką wybitną.
Ewa Partyga’s Ibsenowskie konstelacje (Ibsen in Constellations) present the work of Ibsen in various literary, artistic, and philosophical contexts. Perhaps the most brilliant of them belong to the visual constellations, in which the author tackles the relationships between Ibsen and Munch, “Ibsen in the theatre of photography” and “photography in Ibsen’s dramas”, as well as the relationship between Ibsen, Munch, and Vilhelm Hammershøi. The philosophical constellations consist of only to essays. The first uncovers some striking parallels between Ibsen as the author of The Master Builder and Nietzsche as the author of On the Genealogy of Morality. The second text is equally important, because it deals with Ibsen and Kierkegaard with a view to metatheatricality. The Scandinavian and Young Polish constellations focus on the problem of reception of Ibsen’s work in the drama and theatre of Scandinavia and Poland respectively. Partyga examines the problem of Ibsen’s presence in Ingmar Bergman’s theatre; it is the first Polish study on the topic. The Young Polish constellations bring important revisions of Polish myths about Ibsen. A full reception of his oeuvre that encompasses modern translations, artistically rich theatre reception, as well as truly competent theatre and academic criticism in conjunction with a deep audience response has only just begun in Poland. The book Ibsenowskie inspiracje is a part of this new wave and it is an outstanding one.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2018, 67, 1/2; 216-225
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Moving out of the dolls house: Henrik Ibsen, Kate Chopin and Eliza Orzeszkowa
Wyprowadzka z domu lalek. Henrik Ibsen, Kate Chopin, Eliza Orzeszkowa
Autorzy:
Sokalska, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2087765.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
19th century fiction and drama
women's emancipation
growth of self‑awareness
the doll's house metaphor
Henrik Ibsen (1828–1906)
Eliza Orzeszkowa (1841–1910)
Kate Chopin (1850-1904)
Henrik Ibsen
Eliza Orzeszkowa
Kate Chopin
emancypacja
postać kobiety w literaturze XIX wieku
Nauki Humanistyczne i Społeczne
Opis:
This is a comparative study of three literary works of the 19th century, Eliza Orzeszkowa's novel Marta, Kate Chopin's novel The Awakening, and Henrik Ibsen's drama Nora. The common analytical frame is the metaphor of the doll's house, which seems to provide an apt description (diagnosis) of the condition of each heroine, the space they inhabit, and their attitude to the economy of their everyday lives and their husbands. It also defines the situation in which each of them decides, or is compelled by circumstances, to move out of their sheltered place. In each of the three fictional cases the attention is focused on the growing self‑awareness of women, who would not have gained a mature knowledge of the world and of themselves if they had not been forced to abandon their doll's house existence.
Źródło:
Ruch Literacki; 2020, 4; 397-415
0035-9602
Pojawia się w:
Ruch Literacki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Metateatralne finały Ibsena
Ibsen’s Metatheatrical Finales
Autorzy:
Partyga, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29520108.pdf
Data publikacji:
2016-09-30
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Henrik Ibsen
metateatr
historia dramatu 1800-1900
dialektyka paradoksu
Soren Kierkegaard
metatheater
drama history 1800-1900
dialectics of paradox
Opis:
W artykule podjęta została próba interpretacji porównawczej finałów trzech sztuk Ibsena Rosmersholmu (1886), Heddy Gabler (1890) i Budowniczego Solnessa (1892). Metateatralne techniki wykorzystane przez autora w tych trzech scenach finałowych służą problematyzacji sytuacji nascenicznych widzów i widowni teatralnej oraz różnych strategii odbiorczych. Śmierć bohaterów dramatycznych zostaje ukazana w metateatralnej ramie skonstruowanej w każdym tekście trochę inaczej. Metateatralne zabiegi dopełniają się, by uwypuklić siłę percepcyjnych schematów, zademonstrować sposób ich działania, podsunąć możliwości ich podważenia. Ibsen nie stara się jednak uprzywilejować żadnej strategii odbioru, zachęcając w ten sposób widza, by wziął osobistą odpowiedzialność za sens tego, co widzi. We wszystkich omawianych sztukach scena teatru w teatrze staje się także miejscem egzystencjalnego powtórzenia. Dlatego do analizy i interpretacji wprowadzona została Kierkegaardowska koncepcja powtórzenia, która pozwala spojrzeć na teatr jako na miejsce potęgowania świadomości. Ibsenowskie motywy metateatralne wzmacniają tę funkcję teatru, a jednocześnie pomagają  zrozumieć, że zarówno sens teatralnego dzieła czy wydarzenia, jak i proces jego odbioru są uwikłane w Kierkegaardowską dialektykę paradoksu.
This article brings a comparative reading of the finales of three dramas by Henrik Ibsen: Rosmersholm (1886), Hedda Gabler (1890), and The Master Builder (1892). The metatheatrical techniques used by the dramatist in these three final scenes serve to problematize the situation of the onstage spectators and the theatrical audience with their varied interpretative strategies. Death of the characters is presented in a metatheatrical frame that is constructed a little differently in each drama. The metatheatrical devices complement one another in order to underscore the power of perceptual schemas, to demonstrate the way they operate, and to suggest ways of undermining them. Ibsen does not, however, try to favour one interpretative strategy over any other; he encourages the audiences to take personal responsibility for the meaning of what they see. In all the plays under discussion, the scene of a play within a play involves an instance of repetition. For this reason, the proposed reading makes use of Kierkegaard’s concept of repetition, which enables one to comprehend the theatre as a place of expanding consciousness. Ibsen’s metatheatrical motifs reinforce this function of theatre, yet they also help us understand that both the meaning of a theatrical work or event and the process of its reception involve Kierkegaard’s dialectics of paradox.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2016, 65, 3; 117-134
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Muzyka sceniczna Edvarda Griega do „Peera Gynta” w perspektywie historycznoteatralnej
Edvard Grieg’s Stage Music for ‘Peer Gynt’ in the Context of Theatre History
Autorzy:
Partyga, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/24298361.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Edvard Grieg
Henrik Ibsen
Peer Gynt op. 23
muzyka sceniczna
gatunki muzyczno-teatralne
muzyka norweska
musical-theatrical genres
Norwegian music
stage music
Opis:
Artykuł zestawia ze sobą wybrane narracje historycznoteatralne i historycznomuzyczne interpretujące rolę muzyki scenicznej op. 23 Edvarda Griega, stworzonej na potrzeby prapremiery Peera Gynta Henrika Ibsena (1876), w recepcji tego utworu i ustanawianiu jego znaczenia. W pierwszej części przedstawiono współpracę amatorskich i profesjonalnych środowisk muzycznych i teatralnych, które tworzyły norweski teatr jako miejsce konstruowania tożsamości narodowej, oraz wprzęgnięte w ten cel tradycje muzyczno-teatralne, ze szczególnym uwzględnieniem popularnego gatunku syngespill. Omówiono także muzyczne doświadczenia Ibsena zgromadzone w trakcie dziesięcioletniej pracy w teatrach w Bergen i w Christianii, które wpłynęły na jego oczekiwania wobec kompozytora. Druga część jest poświęcona formom współpracy Griega ze środowiskiem teatralnym w Christianii. W trzeciej części w centrum uwagi są istotne ogniwa procesu powstawania prapremierowej inscenizacji: list Ibsena do Griega jako świadectwo muzyczno teatralnej wyobraźni pisarza, list Griega do dyrygującego prawykonaniem Johana Hennuma jako dowód troski kompozytora o teatralne działanie muzyki, rola doświadczonego w inscenizowaniu utworów muzyczno-dramatycznych i oper reżysera Ludviga Josephsona jako autora całościowej koncepcji prapremiery, która miała przyciągnąć do teatru szeroką publiczność. W ostatniej części określono czynniki wpływające na performatywną otwartość i siłę oddziaływania muzyki do Peera Gynta stworzonej przez Griega w wielu wariantach i funkcjonującej od początku w rozmaitych kontekstach. Zestawienie historycznoteatralnych i historycznomuzycznych narracji przekonuje, że Peer Gynt Griega jako dzieło artystyczne, fenomen kulturowy i przedmiot refleksji naukowej stanowi materiał, który w nowym świetle mogą ukazać badania o charakterze interdyscyplinarnym. Uzupełnieniem artykułu jest aneks zawierający przekład omawianego w drugiej części listu Ibsena do Griega z 23 stycznia 1874 roku.
This article compares selected narratives from the fields of theatre and music history which interpret the role played by Edvard Grieg’s incidental music (Op. 23) for the world premiere of Henrik Ibsen’s Peer Gynt (1876) in the play’s reception and in establishing its importance. The first part deals with the collaboration between amateur and professional musical and theatrical circles that created Norwegian theatre as a place where national identity could be constructed, as well as the musical-theatrical traditions harnessed to that purpose, with particular focus on the popular syngespill genre. Also discussed is the musical experience that Ibsen accumulated over the ten years he spent working in the theatres of Bergen and Christiania, which influenced his expectations of Grieg. The second part is devoted to Grieg’s collaborations with the theatrical milieu in Christiania, while the third focuses on key aspects of the play’s premiere staging: a letter from Ibsen to Grieg attesting to the writer’s musical-theatrical imagination; a letter from Grieg to Johan Hennum, who conducted the first performance, as evidence of the composer’s care over the music’s theatrical effect; the role of Ludvig Josephson, an experienced director of operatic and musical-dramatic productions, who devised the overall concept of the premiere with the aim of attracting a wide audience. The last part describes the factors behind the performative openness and powerful impact of the music for Peer Gynt, which Grieg composed in many variants and which has functioned from the beginning in various contexts. The comparison of narratives from the history of theatre and music shows that new light can be cast on Grieg’s Peer Gynt – as an artistic work, a cultural phenomenon and the subject of scientific research – by research of an interdisciplinary character. The article is supplemented by an appendix containing a Polish translation of Ibsen’s letter to Grieg of 23 January 1874 (discussed in part two). 
Źródło:
Muzyka; 2023, 68, 4; 53-74
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:
Muzyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Od pieśni Anitry do taranteli. Rekontekstualizacja jako metoda twórcza
From Anitra’s Song to the Tarantella. Recontextualization as a Creative Method
Autorzy:
Partyga, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31343477.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Henrik Ibsen
tarantella
tarantism
drama
dance
tarantela
tarantyzm
taniec w literaturze
analiza brulionów
dramat XIX wieku
Opis:
Przedmiotem badawczej refleksji podjętej w artykule są dwie wersje ostatniej sceny z drugiego aktu Domu lalki Henrika Ibsena. Analiza porównawcza pochodzącego z lata 1879 szkicu, w którym Nora Helmer śpiewała i tańczyła pieśń Anitry z Peera Gynta, i opublikowanego wariantu, w którym tańczy tarantelę, ma pokazać zakres i charakter autorskich zmian. Jako jeden z kontekstów tych zmian zaprezentowano także syntetycznie pracę Vilhelma Bergsøe na temat tarantyzmu (1865), najprawdopodobniej znaną Ibsenowi. Analizę motywu taranteli oparto na współczesnych badaniach nad tarantelą i tarantyzmem. W artykule postawiono tezę, że Ibsen zachował wszystkie sensy zawarte w wersji brulionowej, lecz rozdystrybuował je w inny sposób w tekście dramatu, a jednocześnie – poprzez zmianę motywu muzyczno-tanecznego – powiększył liczbę interferujących ze sobą kontekstów. Znaczącym zmianom uległy również relacje między postaciami dramatu. Rezygnacja z egzotyzacji i wprowadzenie taranteli jako motywu bardziej otwartego na performatywne dookreślenia i mniej ustabilizowanego semantycznie niż pieśń Anitry przyczyniła się do znacznego poszerzenia możliwości interpretacyjnych.
The topic of the research reflections broached in this article involves two versions of the closing scene from the second act of A Doll’s House by Henrik Ibsen. A comparative analysis originating from a sketch from 1879, in which Nora Helmer sang and danced Anitra’s song from Peer Gynt, and a published variant in which she dances the tarantella, intends to demonstrate the character of changes introduced by the author. A synthetic work by Vilhelm Bergsøe about tarantism (1865), with which Ibsen was most probably familiar, is also presented as one of the contexts of such changes. An analysis of the tarantella motif is based on contemporary studies on the tarantella and tarantism. The article proposes the thesis that Ibsen preserved all meanings contained in the rough version but redistributed them in a different manner in the text of the drama; at the same time, by changing the music-dance motif he increased the number of mutually interfering contexts. Significant changes also affected relations between the dramatis personae. Resignation from exoticization and the introduction of the tarantella as a motif more open to performative clarification and semantically less stabilised than Anitra’s song contributed to a considerable expansion of interpretation possibilities.
Źródło:
Konteksty. Polska Sztuka Ludowa; 2023, 340, 1-2; 432-440
1230-6142
2956-9214
Pojawia się w:
Konteksty. Polska Sztuka Ludowa
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Lalka i nieobecność. Kilka uwag o bohaterach Wampira Władysława Stanisława Reymonta
The doll and the absentia. Some remarks about the characters of The Vampire by Władysław Stanisław Reymont
Autorzy:
Kucab, Mateusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/956375.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
reymont
vampirism
theatricality
ibsen
illusion
Opis:
The article attempts to determine in synthetic way the most relevant spaces of choice as well as activities of the characters of The Vampire by Władysław Stanisław Reymont. Disputing with other researchers, we try to portray the characters as thespians who are subordinate to the mechanism of theatre (theatricality) as well as enmeshed with relations of dominance and exploitation (vampiric situation). Having compared the novel with selected dramas by Henrik Ibsen, we demonstrate parallels in subjects and issues that were drawn out by the dramaturgy of the epoch: illusoriness of life, lies of convention, prevalence in family as well as manipulation.
Źródło:
Dydaktyka Polonistyczna; 2019, 5 (14); 88-100
2451-0939
Pojawia się w:
Dydaktyka Polonistyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
On Dr. Stockmann’s Parrhesia: Ibsen’s “An Enemy of the People” in the Light of Foucault
Autorzy:
Haj’jari, Mohammad-Javad
Hooti, Noorbakhsh
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1154269.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Dr. Stockmann
Foucault
Ibsen
Parrhesia
Opis:
An honest intellectual dutifully standing with truth against lies and treacheries of his society is a parrhesiastic figure in Foucault’s terminology. Foucault takes parrhesia as the fearless and frank speech regarding the truth of something or a situation before truth-mongering and public deception and he takes the parrhesiastic as the spokesperson for truth. In this light, Dr. Stockmann in Ibsen’s An Enemy of the People occupies a unique position within Ibsen’s political philosophy. Dutifully criticizing what the majority blindly take for granted from their liar leaders in the name of democracy, Dr. Stockmann fulfills the role of a parrhesiastic figure that stands against socio-political corruption. He enters a parrhesiastic game with both the majority and the officialdom to fulfill his democratic parrhesia as a truthful citizen before the duped community, while covertly preparing for his own philosophic parrhesia or self-care within the conformist community. However, his final failure lies in his confrontation with democracy itself, which wrongly gives the right of speaking even to the liars. This article thus aims at analyzing Ibsen’s play through a Foucauldian perspective regarding the concept of parrhesia and its relation to democracy. It is to reveal Ibsen’s satire on the fake ideology of democracy and highlight the necessity of humanity’s parrhesiastic self-care for the well-being of the self and the others.
Źródło:
Folia Scandinavica Posnaniensia; 2019, 26; 27-48
1230-4786
2299-6885
Pojawia się w:
Folia Scandinavica Posnaniensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Imagining Hedda Gabler: Munch and Ibsen on Art and Modern Life
Autorzy:
Gjesdal, Kristin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/641657.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Munch
Ibsen
Hedda Gabler
aesthetics
nineteenth-century philosophy
Opis:
Among Edvard Munch’s many portraits of Henrik Ibsen, the famous Norwegian dramatist and Munch’s senior by a generation, one stands out. Large in scope and with a characteristic pallet of roughly hewed gray blue, green and yellow, the sketch is given the title Geniuses. Munch’s sketch shows Ibsen, who had died a few years earlier, in the company of Socrates and Nietzsche. The picture was a working sketch for a painting commissioned by the University. While Munch, in the end, chose a different motif for his commission, it is nonetheless significant that he found it appropriate to portrait the Norwegian dramatist in the company of key European philosophers, indeed the whole span of the European philosophical tradition from its early beginnings to its most controversial spokesman in the late 1800s. In my article, I seek to take seriously Munch’s bold and original positioning of Ibsen in the company of philosophers. Focusing on Hedda Gabler-a play about love lost and lives unlived-I explore the aesthetic-philosophical ramifications of Ibsen’s peculiar position between realism and modernism. This position, I suggest, is also reflected in Munch’s sketches for the set design for Hermann Bahr’s 1906 production of the play.
Źródło:
Text Matters: A Journal of Literature, Theory and Culture; 2017, 7; 71-86
2083-2931
2084-574X
Pojawia się w:
Text Matters: A Journal of Literature, Theory and Culture
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Aleksandra Śląska jako Hedda Gabler
Aleksandra Śląska as Hedda Gabler
Autorzy:
Cebera, Marta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/955682.pdf
Data publikacji:
2014-11-03
Wydawca:
Akademia Pomorska w Słupsku
Tematy:
Teatr Telewizji, aktorka Ibsenowska, adaptacja telewizyjna, teatr tradycyjny, trans-formacja aktorska
TVP Theatre, Ibsen’s actress, TV adaptation, traditional theatre, actor’s transformation
Opis:
The article focuses on an analysis of Aleksandra Śląska acting in TVP Theatre play Hedda Gabler (1974) directed by Jan Świderski. By taking part in this artistic undertak-ing, the actress joined the circle of outstanding Ibsen’s actors such as: Karol Adwen-towicz, Irena Solska, Anna Gostyńska or Wanda Siemaszkowa. Śląska, who played gen-eral’s daughter, was prepossessed by character’s ambiguity, intellectual and personal cu-riousness. The actress also saw the timeliness of Ibsen’s drama in regards to emancipa-tion of emotions. Świderski adapted the play written in 1890, referring to an idea of the traditional theater. He perfectly projected the elements of scenography and props, rele-vant from actor’s transformation point of view. Moreover, the director often used a character setup typical for stage theatre – facing forwards to the camera and backwards to the interlocutor. The author of this article points out both perfect changes to Ibsen’s text and the actress’ utilization of interpretation strategy – restrained and hushed play. By nuances, transmitted through an all seeing eye of the camera, she creates an internally rich character.
Źródło:
Świat Tekstów. Rocznik Słupski; 2014, 12; 93-105
2083-4721
Pojawia się w:
Świat Tekstów. Rocznik Słupski
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-11 z 11

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies