Temat: ICONOCLASM - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: The Year Zero: Iconoclastic breaks with the past
Autorzy:: De Baets, Antoon
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/489678.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:: breaks with the past
iconoclasm
communism
nationalism
Islam
Opis:: Some regimes try to force a complete break with the past and even to start from the year zero. Throughout history, such iconoclastic breaks were meant to erase, once and for all, the entire past or to destroy as many of its relics and symbols as possible, and either to reach or regain some faraway golden age. Iconoclastic breaks have thus far enjoyed less systematic attention than the breaks commonly indicated by the phrase “transitional justice,” although their legacy usually leaves deeper scars. My goal, then, is to explore these iconoclastic breaks with the past. I conclude that there are three main types: communist, nationalist and Islamic. The central iconoclastic idea is “historical law” for the first type, “homogenization” for the second and “purity” for the last. Each has its own vision of history: the first is predominantly future-oriented, the second present-oriented, and the third past-oriented.
Źródło:: Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Politologica; 2014, 13; 3-18
2081-3333
Pojawia się w:: Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Politologica
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Dzieje świętych wizerunków w chrześcijaństwie – zarys historii
Veneration of images in christianity – short history
Autorzy:: Jasiewicz, Arkadiusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/495219.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Towarzystwo Naukowe Franciszka Salezego
Tematy:: The Byzantine art
Icon
Iconoclasm
Catacombs
holy image
Opis:: Icon painting emerged in the Byzantine Empire - the Christian empire of the Hellenistic East during the years 330-1453 - as a fully fledged and widely spread art around 500 BC. The first steps in this art were taken in the early Christian art of painting including those examples found in the catacombs in the 2nd and 3:d centuries. It is an original, highly formalized art influenced by classical Greek art and Egyptian Hellenistic art as well as other art traditions especially Syrian. During the reign of Justus the Great who ruled in the Byzantine Empire for forty years (527-565), the Byzantine art of icon painting flourished. It continued to do so until the outburst of the Iconoclasm in 726. That year the emperor Leo III decreed that painting or using icons was to be regarded as idolatry. The Iconoclasm lived on, with a few intermissions until 843. From 843, when the church conquered the iconoclasm, the art of icon painting was revived, this time until the fall of Constantinople in 1453. This era was a golden age for the icon. During this second period of icon painting, its principal prototypes were shaped and the habit of adorning churches with icons was established.
Źródło:: Seminare. Poszukiwania naukowe; 2011, 29; 237-241
1232-8766
Pojawia się w:: Seminare. Poszukiwania naukowe
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Łaska w ikonach
Autorzy:: Wąchocka, Monika
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/571684.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:: grace
icon
canon
iconoclasm
łaska
ikona
kanon
ikonoklazm
Opis:: The article brings the reality of the grace of icons in two respects: the first relating to the recipient and the second relating to the icon writer. Grace is the transforming reality “in the image and likeness of God”. It is received through a recipient’s personal prayer and life experience. The gift of writing icons, their reading and reception in a cultural context is also a grace. Knowledge and application of adequate painting techniques is included in the canon. Its aim is creating an appropriate image which is a true “window to another world’, to a reality already divinized. Icons must therefore meet certain conditions in order to be adequately helpful in prayer. They must also bring truly its recipient closer to Divine Persons, biblical events or scenes from the lives of the saints. Over the centuries, from the very beginning of Christian sacred art, through the turbulent period of iconoclasm, up to the present day, icons have retained a fundamental importance in the eastern Church, becoming almost a sacrament. In the western Church they suffered profound transformation, taking the form of holy pictures. They are liberated from the canons and techniques, depending only on the artist’s skills and fashions of the time. They play an assistant role in the liturgy and a decorative one in the architecture of temples.
Źródło:: Polonia Sacra; 2013, 17, 2
1428-5673
Pojawia się w:: Polonia Sacra
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: The Role of Pictures, the Veneration of Icons and the Representation of Christ in Two Oriental Orthodox Churches of the Coptic and Ethiopian Traditions
Autorzy:: Chaillot, Chrisitne
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/462555.pdf
Data publikacji:: 2016-12-10
Wydawca:: Uniwersytet Warszawski. Wydział Orientalistyczny. Katedra Języków i Kultur Afryki
Tematy:: icons
veneration (of icons)
theology (of icons)
miraculous icons
iconoclasm
Opis:: The Oriental Orthodox Churches include the Churches of the Coptic and Ethiopian traditions and also of the Syrian and Armenian traditions which will not be mentioned here. The veneration of icons is similar in all the Churches of Orthodox tradition. They do speak of “veneration” of the persons represented on the icons and pictures (Christ, the Virgin and the saints). They do not speak of “adoration” or “worship” of these persons or of the icons as only God is adored, and worshiping icons would be idolatrous. This veneration is especially known in the so-called Eastern Orthodox (of the Greek, Russian, Romanian, Bulgarian, Serbian traditions)or Churches having accepted the Council of Chalcedon in 451 and the Second Council of Nicaea in 787, but also in the Oriental Orthodox Churches, which is less known.
Źródło:: Studies in African Languages and Cultures; 2016, 50; 101-114
2545-2134
2657-4187
Pojawia się w:: Studies in African Languages and Cultures
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: The Gift of Emperor Michael, Papal Textiles with Chrysoclabas and Figurative Art in the Period of Iconoclasm
Dar cesarza Michała, papieskie tkaniny z chrysoclabas i problem sztuki figuratywnej w epoce ikonoklazmu
Autorzy:: Grotowski, Piotr
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/11341694.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:: samite
Sancta Sanctorum
Iconoclasm
Book of Pontiffs
samit
ikonoklazm
Liber pontificali
Opis:: On Christmas of the year 811, Emperor Michael I Rhangabe solemnly crowned his elder son Theophylact in the church of Hagia Sophia. On this occasion, he offered to the cathedral numerous precious gifts, among which was a set of four curtains embroidered with gold and purple. Sacred images were depicted on them. These textiles did not survive to our times, and are known to us only thanks to the short record in the Theophanes’ Chronicle. However, it is possible to reconstruct their form on the basis of preserved contemporary examples. The practice of donating silks decorated with figural religious motifs to churches is confirmed by the Book of Pontiffs. The source mentions gifts given by popes Hadrian I (772–795), Leo III (795–816), Paschal I (817–824), Gregory IV (827–844) and Leo IV (847–855) to shrines in Rome and Ravenna. The textiles mentioned by the source include both those decorated with ornamental motifs (griffins, crosses) and those adorned with evangelical scenes (Annunciation, Nativity, Entry into Jerusalem, Passion, Ascension, Descent of the Holy Spirit) and images of Christ and saints. The word chrisoclabum (or chrisoclavum), which is repeated in written sources, seems to relate to compositions placed inside medallions, and perhaps also to exceptionally precious appliqués of gold and purple fastened to the textile background. Already 75 years ago, Wolfgang F. Volbach sought to associate two pieces of silk samits with the Annunciation and Nativity scenes (kept at the Vatican Museo Sacro; initially dated to the 6th c.) with papal gifts from the turn of 8th and 9th c. His hypothesis, accepted by most scholars, has recently been disputed by Anna Muthesius, who suggests a later date for both silks (after 843). Due to this fact, it seems necessary to offer a new analysis and interpretation of both textiles that will rely on the current body of knowledge about the Byzantine art of 8th and 9th c.
W Boże Narodzenie roku 811 Michał I Rangabeusz dokonał w Hagii Sofii uroczystej koronacji swojego najstarszego syna, Teofilakta. Z tej okazji złożył w konstantynopolitańskiej katedrze liczne drogocenne dary, wśród których - obok złotych naczyń wysadzanych szlachetnymi kamieniami - znalazł się komplet czterech zasłon przetykanych złotem i purpurą. Ukazano na nich święte obrazy. Tkaniny te nie przetrwały do naszych czasów i są znanej jedynie dzięki wzmiance w Kronice Teofanesa Wyznawcy. Możemy jednak rekonstruować ich wygląd na podstawie zachowanych przykładów z epoki. Zwyczaj ofiarowywania do kościołów jedwabnych tkanin zdobionych motywami figuratywnymi, także religijnymi potwierdzają wzmianki w Liber pontificalis na temat darów ofiarowywanych przez papieży Hadriana I (772-795), Leona III (795-816), Paschalisa I (817-824), Grzegorza IV (827-844) i Leona IV (847-855) do świątyń Rzymu i Rawenny. Wymieniane w tekście tkaniny są opisywane zarówno jako zdobione motywami ornamentalnymi (gryfy, krzyże), jak i scenami zaczerpniętymi z Ewangelii (Zwiastowanie, Boże Narodzenie, Wjazd do Jerozolimy, Pasja, Wniebowstąpienie, Zesłanie Ducha Świętego) oraz podobiznami Chrystusa i świętych. Powtarzający się w opisach zwrot chrisoclabum (lub chrisoclavum) wydaje się być używany w stosunku do kompozycji umieszczanych w ornamentalnych clipeusach, a być może także szczególnie cennych, haftowanych lub przędzonych złotem i purpurą aplikacji naszywanych na tkaniny. Wolfgang F. Volbach już przed siedemdziesięciu pięciu laty podjął próbę identyfikacji dwóch fragmentów jedwabnego samitu ze scenami Zwiastowania i Bożego Narodzenia w zbiorach watykańskiego Museo Sacro, początkowo uchodzących za szóstowieczne wyroby aleksandryjskie, z papieskimi darami z przełomu VIII i IX w. Jego hipoteza, przyjęta przez większość badaczy, jest w ostatnich latach podważana przez Annę Muthesius, która uznała obie tkaniny za powstałe już po zakończeniu ikonoklazmu (843 r.). Dlatego konieczna stała się ponowna analiza i interpretacja obu scen w świetle współczesnej wiedzy na temat sztuki bizantyńskiej VIII i IX stuleci.
Źródło:: Folia Historica Cracoviensia; 2019, 25, 2; 9-43
0867-8294
Pojawia się w:: Folia Historica Cracoviensia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Idea a obraz. Ikonoklastyczny aspekt konceptualizmu
An Idea And An Image. The Iconoclastic Aspect Of Conceptualism
Autorzy:: Gralińska–Toborek, Agnieszka
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/424426.pdf
Data publikacji:: 2012
Wydawca:: Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:: CONTEMPORARY ART
MODERN ART
CONCEPTUAL ART
CONCEPTUALISM
ICONOCLASM
IDOLATRY
JOSEPH KOSUTH
Opis:: Conceptualism, as the art of an idea, placed itself beyond aesthetic and sensual experience. As a rule, it did not produce art objects which could be pleasing or that would represent reality. This rejection of an image places conceptualism in a broadly understood iconoclastic movement. When we examine various historical iconoclastic movements (religious and political) we may reconstruct the most important features of iconoclastic awareness and compare them with the essential postulates of conceptualism. The result of this comparison is a striking similarity of both phenomena. To mention just a few linking features of conceptualism and iconoclasm, we may enumerate: a doubt in the adequacy of the relationship between an idea and image, a fear of an idolatrous belief in a material art object, a drive to demystify art and artists, a concentration on a word instead of an image. Iconoclastic mentality can also be characterised by analytic thinking, progressive attitude and irony. However, the question arises if iconoclasm can exist without idolatry; or if conceptualism could have developed without a material object? Even if it rejected it, then the art world (museum, critics, audiences) that shows a progressively stronger tendency to contextualise, flung conceptualism out of “art’s orbit into the ‘infinite space’ of the human condition” (to use the words of J. Kosuth).
Źródło:: Sztuka i Dokumentacja; 2012, 6; 41-64
2080-413X
Pojawia się w:: Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Wystawność, piękno, ubóstwo - świątynia w pierwszych wiekach chrześcijaństwa
Autorzy:: Starowieyski, Marek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1011996.pdf
Data publikacji:: 2017-12-15
Wydawca:: Akademia Katolicka w Warszawie
Tematy:: estetyka
ikonoklazm
architektura wczesnochrześcijańska
patrystyka
aestethics
iconoclasm
Early Christian Architecture
Patristics
Źródło:: Warszawskie Studia Teologiczne; 2017, 30, specjalny; 366-379
0209-3782
2719-7530
Pojawia się w:: Warszawskie Studia Teologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Chrystologiczna argumentacja w Mowach obronnych przeciw tym, którzy odrzucają święte obrazy Jana Damasceńskiego
Christological Arguments in The Defence Speeches against Those who Reject Sacred Icons by John of Damascus
Autorzy:: Pyc, Marek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/607141.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: icons of Christ
the veneration of icons
iconoclasm
John of Damascus
incarnation
tradition
Opis:: In the face of the escalating Iconoclast heresy in the 8th century there appeared the necessity of establishing whether the veneration of icons is justifiable from the Christian viewpoint. The debate primarily concerned the Christological question of venerating Jesus Christ’s icons. St. John of Damascus (675–749) is considered to be one of the most outstanding defenders of sacred icons. We owe to him the first Catholic theology of the icon. His work, „The Defence speeches against those who reject sacred icons” constitutes the answer given to the iconoclasts. The most important argument justifying the veneration of icons is the mystery of the incarnation of the Son of God being the image of the invisible God. The incarnation which liberates one from idolatry lies at the root of a positive vision of matter. John of Damascus refers to the ancient Christian tradition of icon veneration recognizing the word and the image as its essential elements. His teaching would play a key role during the Council of Nicaea in 787.
Źródło:: Poznańskie Studia Teologiczne; 2011, 25; 159-171
0209-3472
Pojawia się w:: Poznańskie Studia Teologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Zbawczy wymiar teokalii w Koranie a ikonoklazm islamu
Autorzy:: Micherdziński, Marek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/669647.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:: islam, islamic iconoclasm, Koran, salvation, theokalia
ikonoklazm muzułmański, islam, Koran, teokalia, zbawienie
Opis:: God as the salvific subject discloses through names in Koran. In names of God is His Beauty concretizated. The mistery of God revealed in Koran according to islamie belief can apprehend in the category of theokalia (ﺃﻷﺳْﻤَﺎﺀُ ﺍﻠﺤُﺴْﻨﻰ ʼal-ʼasmāʼu l-ḥusnà). God is ascertained and handled through man in concrete names. According to islamie teachings, the Koran was revelated to the prophet Muhammad in the Arabic language. He heard the first of these revelations in the cave of Hira with a voice commanding him: “Recite in the name of the Lord who created all things. […] Recite! For the Lord is most Beneficent” (S. XCVI, 1–5). The salvation in Koran is regarded as desire of viewing divine countenance (S. II, 272; VI, 52; XIII, 22; XVIII, 28; XXX, 38.39; XCII, 20). All salvated people will collapsed with human faces in front of God’s Majesty and dignified glory divine countenance (S. II, 255). Here on esrth islamic rosary (ﺳُﺒْﺤَﺔ subḥatun; ﻣِﺴْﺒَﺤَﺔ misbaḥatun; ﺗﺴْﺒِﻴﺢٌ tasbīḥun) is the concretisation of ontic Beauty of God. Specifing the beautiful names of God the muslim handles divine countenance (ﻭَﺟْﻪُ ﷲِ wağhu l-lāhi) – sees icon of God. Muslim rosary realizes the substitute function of icon. Islam is aniconic religion, because Koran doesn`t comprehend immediate prohibition of making the images of God and human figures. Koran prohibits to worship idols (S. XXI, 52 nn; XXXIV, 13). Creator of islam excludes the thinking about “images of God” (ﺻُﻮَﺭُ ﷲِ ṣuwaru l-lāhi), because in this mode representation of God in heaven will be created by human beings. God is totaly souvereign. The talking about God as “watching” or “watched” (ﻣَﻨْﻈﻮﺭٌ manẕūrun) will be suggested, that He is “created” (ﻣُﺼَﻮﱠﺭٌ muṣawwarun) by human imagination. It`s compatible with confession of absolute monotheism. The term aniconic of islam is nearer the truth than islamic iconoclasm.
Bóg jako podmiot zbawiający ujawnia się w Koranie poprzez swoje imiona. W imionach Boga konkretyzuje się Jego piękno. Tajemnica Boga objawiona w Koranie zgodnie z wiarą islamu może być rozumiana w kategoriach teokalii (ﺃﻷﺳْﻤَﺎﺀُ ﺍﻠﺤُﺴْﻨﻰ ʼal-ʼasmāʼu l-ḥusnà). Bóg jest poznawany i dotykalny przez człowieka w konkretnych imionach. Zgodnie z nauką islamu Koran został objawiony prorokowi Muḥammadowi w języku arabskim. On usłyszał pierwsze z tych objawień w jaskini Hira przez głos, który mu nakazał: „Głos! w imię twego Pana, który stworzył! […] Głos! Twój Pan jest najszlachetniejszy!” (S. XCVI, 1–5). Zbawienie w Koranie jest uważane za pragnienie oglądania oblicza Bożego (S. II, 272; VI, 52; XIII, 22; XVIII, 28; XXX, 38.39; XCII, 20). Wszyscy zbawieni ludzie upadną na swoje oblicza przed obliczem majestatu Bożego i będą głosić chwałę oblicza Boskiego (S. II, 255). Różaniec muzułmański (ﺳُﺒْﺤَﺔ subḥatun; ﻣِﺴْﺒَﺤَﺔ misbaḥatun; ﺗﺴْﺒِﻴﺢٌ tasbīḥun) jest tu, na ziemi, konkretyzacją ontycznego piękna Boga. Wskazując na piękne imiona Boga, muzułmanin dotyka oblicza Bożego (ﻭَﺟْﻪُ ﷲِ wağhu l-lāhi) – widzi obraz Boga. Różaniec muzułmański występuje w formie zastępczej w odniesieniu do obrazu. Islam jest religią anikoniczną, ponieważ Koran nie zawiera bezpośredniego zakazu tworzenia wizerunków Boga i istot ludzkich. Koran zakazuje tworzenia bożków, idoli (S. XXI, 52 nn; XXXIV, 13). Twórca islamu wykluczył myśl o „wizerunkach Boga” (ﺻُﻮَﺭُ ﷲِ ṣuwaru l-lāhi), ponieważ taki sposób wyobrażania Boga w niebiosach byłby Jego tworzeniem przez ludzki byt. Bóg jest całkowicie suwerenny. Mówienie o Bogu jako „kształtowanym” lub „oglądanym” (ﻣَﻨْﻈﻮﺭٌ manẕūrun) byłoby sugestią, że jest On „tworzony” (ﻣُﺼَﻮﱠﺭٌ muṣawwarun) przez ludzkie wyobrażenie. Jest to zgodne z wyznawaniem absolutnego monoteizmu. Określenie a-ikoniczny (anikoniczny) w odniesieniu do islamu jest bliższe prawdy niż termin ikonoklazm islamu.
Źródło:: Analecta Cracoviensia; 2014, 46
2391-6842
0209-0864
Pojawia się w:: Analecta Cracoviensia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: „Auch hier brannte der Strauch“ – Strategien der Anspielung und Bilderverbot in Rose Ausländers Malergedichten
Autorzy:: Sommerfeld, Beate
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1032425.pdf
Data publikacji:: 2016-12-30
Wydawca:: Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:: Rose Ausländer
obrazoburstwo
Shoah
poetyka
malarstwo
iconoclasm
poetics
painting
alttestamentarisches Bilderverbot
Poetik
Malerei
Opis:: Die sogenannten Malergedichte Rose Ausländers speisen sich aus der Tradition des alttestamentlichen Bilderverbots. Nicht nur Gott, auch die Erfahrung der Shoah und des Exils werden mit einem Repräsentationsverbot belegt und durch ein feines Gespinst von Anspielungen umschifft, die auf diffizile Weise kodiert sind. Letztendlich wird die alttestamentliche Verbotstradition in eine eigene Poetologie umgedeutet: Ausländers Gedichte lösen das Bilderverbot ein, indem sie sich das Abbilden versagen. An den Bildern der Moderne des zwanzigsten Jahrhunderts übt die Dichterin ein „sehendes Sehen“ (Imdahl) ein, in dem die Gedichte sich von Abbildung und Identifizierbarkeit abwenden und neue Dimensionen der Wirklichkeit erschließen. In einer anspielungsreichen Poetik der Hintergründigkeit und Mehrdeutigkeit soll Erfahrung ins Gedicht einschreibbar gemacht werden.
Wiersze Rose Ausländer, które poetka zadedykowała malarzom, nawiązują do biblijnego zakazu przedstawiania Boga w obrazie. W swoich tekstach lirycznych nie tylko Bóg, ale również doświadczenie Shoah i wygnania podlegają zakazowi reprezentacji, i znajdują swoje odzwierciedlenie w rozbudowanej poetyce aluzji. W ten sposób biblijny zakaz zyskuje wymiar poetologiczny: wiersze Ausländer stosują się do niego, wystrzegając się zasady mimesis. Idąc w ślad za malarstwem pierwszej połowy dwudziestego wieku, poetka uprawia sztukę „widzącego oglądania” (Imdahl), które wychodzi poza zastaną rzeczywistość i odsłania jej nowe oblicza. W poetyce aluzji, którą Ausländer rozwija w dialogu ze sztuką wizualną, poetka bada możliwości przedstawienia nieprzedstawialnego.
The so-called painter-poems by Rose Ausländer refer to the Old Testament prohibition of images. Not only God, but also the Shoah and the experience of being exiled are included in the ban on representation. They are referred to in allusions which are encoded in multiple ways. Ausländer largely follows the Jewish ban on the image, to the extent that she transfers it into her own poetology. The poems obey it by avoiding any kind of verbal representation, replacing mimesis by the poetics of allusion. Reflecting on the aesthetics of modernist art at the beginning of the twentieth century, the poet practises what Imdahl calls „seeing seeing“ that transcends representation and focuses on what is virtually present in paintings. The poetics of allusion, which Ausländers finds in modernist art, introduces ambiguity and thus offers the possibility to articulate the unsayable.
Źródło:: Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen; 2016; 33-58
2196-8403
Pojawia się w:: Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Obraz a idea. Estetyczno-antropologiczne paradoksy sztuki konceptualnej (implikacje ikonoklastyczne)
Image and Idea. Aesthetic and Anthropological Paradoxes of Conceptual Art (Iconoclastic Implications)
Autorzy:: Kazimierska–Jerzyk, Wioletta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/424511.pdf
Data publikacji:: 2012
Wydawca:: Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:: CONTEMPORARY ART
CONCEPTUAL ART
CONCEPTUALISM
ICONOCLASM
ICONOPHILISM
ICONODULISM
IDOLATRY
JOSEPH KOSUTH
JAN BERDYSZAK
GRZEGORZ SZTABINSKI
Opis:: When taking into account the iconoclastic implications of conceptualism, we may observe its close but at the same time, warped relationship with aesthetics. I developed this thought after reflecting on Arnold Berleant. Such a view allows one to support the idea of a wider understanding of the notion of conceptual art, which accepts the presence of an art object not only in the form of art documentation, but also as an object included in an aesthetic awareness. One of its main aspects is the problem of the effect (power) of images. The problem of an aesthetic awareness was developed by Joseph Kosuth through a suggestive formula of ‘art as anthropology’. I treat this as a consequence of previous ideas developed by the artist, not as a total turn away from them. As a consequence one may consider as conceptual the attitudes and projects that keep the image in its physical sense and make the creating of images problematic in such a way that the most important seem to be reflections on the notion of art (image). In the article I consider two examples of Polish artists – Jan Berdyszak and Grzegorz Sztabinski. I underline how their activities are involved in certain iconoclastic practices (typical for conceptualism) and with which means they articulate the need to overcome them.
Źródło:: Sztuka i Dokumentacja; 2012, 6; 47-54
2080-413X
Pojawia się w:: Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Smok z Jerozolimy w Rzymie?
A Dragon from Jerusalem in Rome?
Autorzy:: Konik, Jacek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/480298.pdf
Data publikacji:: 2020-06-30
Wydawca:: Wydawnictwo Księży Werbistów Verbinum
Tematy:: ikonoklazm
Lewiatan
łuk Tytusa
smok
Wielka menora
Arch of Titus
dragon
Leviathan
Great Menorah
iconoclasm
Opis:: We wnętrzu rzymskiego łuku triumfalnego, wzniesionego dla upamiętnienia zwycięstwa cesarza Tytusa nad powstaniem żydowskim w Judei (70 rok n.e.), widnieje relief, przedstawiający elementy wyposażenia świątyni jerozolimskiej. Uwagę zwraca wielka świątynna menora. Jej podstawę pokrywają wizerunki zwierząt prawdziwych i fantastycznych: orły, lew morski, hippokamp, gryfy, smok. Obecność zwierząt prowokuje dyskusję na temat historyczności całego wyobrażenia. Mimo że żydowski ikonoklazm zakazuje przedstawień figuralnych, symbolika smoka jest w tradycji judaizmu znacząca. Autor szuka odpowiedzi na pytanie: czy wizerunek świecznika na łuku Tytusa stanowi odwzorowanie autentycznego przedmiotu? W tym celu analizuje obecność smoków (i podobnych stworzeń) w tradycji żydowskiej, narracji biblijnej oraz tradycjach ludów zamieszkujących Fenicję i Mezopotamię.
Inside the Roman triumphal arch, erected to commemorate the victory of Emperor Titus over the Jewish uprising in Judea (70 AD) there is a low relief depicting some pieces of the Jerusalem Temple equipment. The Great Temple Menorah draws particular attention. The menorah’s base is covered with images of animals, both real and fantastic: eagles, seahorse, griffin, dragon. The fact of animals presence induces a discussion whether the whole image is authentic or not. Although the Jewish iconoclasm prohibits figural representations, the symbolism of the dragon is significant in the tradition of Judaism. The author is trying to fin den answer for the question whether the image of the candlestick on the Arch of Titus is an authentic object. For this purpose he analyses the presence of dragons (as well as congenial creatures) in Jewish tradition, biblical narration and traditions of Phoenicia and Mesopotamia peoples.
Źródło:: Nurt SVD; 2020, 1; 204-216
1233-9717
Pojawia się w:: Nurt SVD
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: On the Question of So-called Amun-vases: Observations from the Temple of Hatshepsut at Deir el-Bahari
Autorzy:: Stupko-Lubczyńska, Anastasiia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/484181.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Kultur Śródziemnomorskich i Orientalnych PAN
Tematy:: New Kingdom Egypt
temple of Hatshepsut
Deir el-Bahari
iconography
Amarnean iconoclasm
‘Amun vases’
Opis:: It is well known that during the post-Amarna period, depictions and texts vandalized in the course of the religious revolution of Akhenaten were restored. On the whole, they were reworked without changes. However, in the case of some elements of the wall decoration, the repaired image differed somewhat from the original one. This is the case of liturgical utensils represented in the offering table scenes in the Chapel of Hatshepsut and Thutmose I, where instead of hes-vases with conical covers so-called Amun-vases were restored. These were hes-vases with ram-headed lids which are known to have been carried in processions heading to the Nile during the New Year celebrations. The paper aims at answering the questions, what was the reason for the destruction of the mentioned cult implements during the Amarna period and why in the course of the post-Amarna repair some of the libation vessels were restored as ‘Amun-vases’.
Źródło:: Études et Travaux (Institut des Cultures Méditerranéennes et Orientales de l’Académie Polonaise des Sciences); 2015, 28; 159-189
2084-6762
2449-9579
Pojawia się w:: Études et Travaux (Institut des Cultures Méditerranéennes et Orientales de l’Académie Polonaise des Sciences)
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Deification of Mao Zedong’s Image and an Iconoclastic Attempt at Its Deconstruction
Deifikacja wizerunku Mao Zedonga i obrazoburcza próba jego dekonstrukcji
Autorzy:: Szatkowski, Maciej
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1940185.pdf
Data publikacji:: 2018-09-30
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: Mao Zedong
Chinese art
iconoclasm
cult of personality
deification
sztuka chińska
ikonoklazm
kult jednostki
deifikacja
Opis:: This text is an attempt to reflect on the image of Mao Zedong in People’s Republic of China and the politics of shaping his image. Mao Zedong, his politics, literary work, life, and other aspects of his long biography have been fairly well described by numerous researchers over the past few decades. However, far too little space has been devoted to the image of Mao Zedong in the consciousness of the Chinese. Considering that Mao has been included into the set of deities and surrounded by a halo of divinity, the critical attitude to his figure verges on sacrilege. It is a surprising encounter of politics and religion, which Mao Zedong would not expect in his lifetime. In fact, only popular and avant-garde art, as well as individual oppositionists have made iconoclastic attempts to deconstruct the figure of Mao.
Niniejszy tekst jest próbą refleksji na temat wyobrażenia Mao Zedonga w Chinach Ludowych oraz polityki kształtowania jego wizerunku. Mao Zedong, jego polityka, twórczość literacka, życiorys i inne aspekty długiej biografii zostały dość dobrze opisane przez licznych badaczy na przełomie ostatnich kilkudziesięciu lat. Zdecydowanie za mało miejsca poświęcono wizerunkowi Mao Zedonga w świadomości Chińczyków. Przy założeniu, że Mao został włączony w poczet bóstw i otoczony jest nimbem boskości, stosunek krytyczny do jego postaci staje się obrazoburczy. Jest to zaskakujące spotkanie z pogranicza polityki i religii, którego Mao Zedong nie spodziewałby się za życia. Właściwie tylko sztuka popularna i awangardowa, a także poszczególni opozycjoniści podjęli się ikonoklastycznej próby dekonstrukcji postaci Mao.
Źródło:: Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne; 2018, 59; 47-63
1505-2192
Pojawia się w:: Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: List apostolski Duodecimum saeculum Ojca Świętego św. Jana Pawła II z okazji tysiąc dwusetnej rocznicy Soboru Nicejskiego II. Miejsce ikony w wierze i rozumieniu św. Jana Pawła II
The Apostolic Letter Duodecimum Saeculum of the Holy Father John Paul II on the Twelfth Centenary of the Second Council of Nicaea. The Meaning of the Icon in the Faith and Understanding of John Paul II
Autorzy:: Mazurczak, Urszula
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1791403.pdf
Data publikacji:: 2020-12-22
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: ikona
obraz
ikonoklazm
sztuka sakralna
ikona – kult i wiara
icon
image
iconoclasm
sacral art
icon – cult in the faith
Opis:: List Ojca Świętego Jana Pawła II napisany w Rzymie, w roku 1987, w dziesiątym roku pontyfikaty, 4 grudnia, w dniu liturgicznego wspomnienia św. Jana Damasceńskiego, doktora Kościoła w 1200 rocznicę zakończenia sporu o ikony, ma istotne znaczenie w programie ekumenizmu Papieża. Wskazywał wiele kierunków dialogu z różnymi religiami, jednak największą troską było porozumienie z Kościołem prawosławnym, co potwierdzają listy oraz inne dokumenty Ojca Świętego przytaczane w niniejszej pracy. Istotne było zachowanie tradycji Kościoła, w którym nieodłącznym ogniwem dla praktyk religijnych słowa, modlitwy i pieśni był obraz. Surowy zakaz wprowadzony przez ikonoklazm podważał nie tylko artystyczne tradycje obrazów, lecz także sięgał do podstaw dogmatów Wcielenia Chrystusa i Matki Dziewicy Maryi Panny jako Theotokos. Zakaz był zagrożeniem dla ikon, ale też dla istoty wiary chrześcijańskiej. Papież podkreślił w swoim Liście rolę Soboru Nicejskiego II, który przywrócił ikony oraz zapewnił ich pogłębione znaczenie dla kultu wiernych w ugruntowaniu wiary. Ojciec Święty wskazał również związek z Soborem Watykańskim II odnoszącym się do rozumienia funkcji i formy obrazów w Kościele współczesnym. Współczesność owładnęła niemoc duchowego wyrazu sztuki sakralnej co stanowi troskę Papieża. List jest dramatycznym ostrzeżeniem wobec zagrożeń dla sztuki religijnej w czasach współczesnych, które Ojciec Święty wyraził słowami „Ponowne odkrywanie wartości chrześcijańskiej sztuki może być również pomocą w uświadomieniu sobie konieczności przeciwstawienia się depersonalizującym skutkom oddziaływania tak wielu obrazów”.
The letter of the Holy Father John Paul II written in Rome in 1987, in the tenth year of His pontificate, on December 4th, on the day of memorial of Saint John Damascene, the doctor of the Church, on the Twelfth Centenary of finishing the controversy over the icon, is of great importance for the Pope’s program of ecumenism. The Holy Father indicated various directions of the dialogue, however, the one of the utmost importance concerned the agreement with the Orthodox Church, which was confirmed in the letters and in His other documents quoted in this paper. The image used to be essential for religious practice, for illustrating the word of prayer and of the song, in order to preserve the tradition of the Church. The strict prohibition introduced by the iconoclasm depreciated not only the artistic tradition of paintings but also the basic dogmas of Christ’s Incarnation and the one which introduced Virgin Mary as the Theotokos (the God-bearer). The ban constituted a threat not only for the icons but also for the Christian faith. In His Letter, the Pope underlined the important role of the Second Council of Nicaea which reintroduced icons and maintained and deepened the meaning of the cult in the faith of believers. Furthermore, the Holy Father indicated the connection with the Second Vatican Council in understanding the function and form of images in contemporary Church. Contemporary trends are overwhelmed by the impotence of the spiritual expression of sacral art, which is a great concern for the Pope. The Letter is, therefore, a dramatic warning of the threats for religious art in contemporary time, expressed by the Holy Father with these words: ‘The rediscovery of the Christian icon will also help in raising the awareness of the urgency of reacting against the depersonalizing and at times degrading effects of the many images that condition our lives in advertisements and the media.’ (DS, 11).
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4 Special Issue; 57-71
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 16.

Tytuł:: Holy War and a Place in Paradise? Development of the East Roman Holy War from the 4th until the 11th century
Autorzy:: SYVÄNNE, Ilkka
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1016353.pdf
Data publikacji:: 2020-09-23
Wydawca:: Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach
Tematy:: holy war
christianity
icons
iconoclasm
paganism
jihad
valhalla
elysian fields
rome
roman army
byzantium
byzantine army
strategikon
leo the wise
Opis:: The article analyses the development of the holy war in East Rome from its beginning until the 11th century. The article takes the stance that it is meaningless what the official religious doctrine was when the soldiers themselves believed and followed the doctrine of holy war which promised a place in heaven for all fallen soldiers.
Źródło:: Historia i Świat; 2020, 9; 61-81
2299-2464
Pojawia się w:: Historia i Świat
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 17.

Tytuł:: Do kresu widzialnego
Until It Is No Longer There
Autorzy:: Przybylski, Ryszard
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1179642.pdf
Data publikacji:: 2015-12-02
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: modernity
deletion
the visible
the tactile
iconoclasm
iconolatry
simulation
digital culture
nowoczesność
wymazywanie
widzialne
taktylne
ikonoklazm
ikonolatria
symulacja
kultura digitalna
Opis:: Wymazywanie wpisało się w doświadczenie sztuki nowoczesnej. Dobitnym tego przykładem może być wygumkowany przez Roberta Rauschenberga rysunek Willema de Kooninga. Wymazanie nie sprowadzało się w tym przypadku jedynie do aktu destrukcji, ale stawało się symbolicznym otwarciem na to, co nowe. Patrząc z podobnej perspektywy na awangardowe doświadczenia sztuki, przyjąć można, że podobny cel realizował Kazimierz Malewicz w czarnym kwadracie na białym tle. Tu także wytarty zostaje tradycyjny sposób pojmowania sztuki przedstawiającej po to, żeby otworzyć się na nowe doświadczenia sztuki. Doświadczenia te podawały wszakże w wątpliwość rangę samej widzialności. Stąd już prowadziła prosta droga do otwarcia się na taktylność.
Deletion has become part and parcel of the modern arts. A case in point is erasing Robert Rauschenberg’s drawing by Willem de Kooning. Erasing did not merely boil down to an act of destruction but became a symbol of openness to the new. Taking such a perspective towards the avant-garde experience of art, it can be assumed that Kazimierz Malewicz had a similar goal with the black square with the white background. This is also an example of the deletion of a traditional understanding of art in order to prepare for a new experience of art. These experiences undermine the significance of visibility itself and lead straight to an openness towards tactility.
Źródło:: Porównania; 2015, 17; 139-150
1733-165X
Pojawia się w:: Porównania
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 18.

Tytuł:: Ikona – obraz obecności. Dwie średniowieczne teorie reprezentacji
Icon, the Picture of the Presence: Two Medieval Theories of Representation
Autorzy:: PALUSIŃSKA, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1047362.pdf
Data publikacji:: 2020-01-16
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: filozofia ikony, Jan Damasceński, Teodor Studyta, Nikefor, ikonoklazm.
the philosophy of icon, John of Damascus, Theodore of Studion, Nikephoros, iconoclasm
Opis:: Dwie teorie reprezentacji i dwie teorie obrazu, partycypacyjna i relacyjna, powstały jako odpowiedź na ikonoklazm bizantyński w wiekach ósmym i dziewiątym. Partycypacyjna teoria obrazu autorstwa Jana Damasceńskiego ujmuje chrześcijański wizerunek jako przedstawienie hierarchicznej struktury świata, która istnieje dzięki partycypacji w Bożych działaniach doskonalących stworzenie, świadectwo prawd wiary, przede wszystkim wcielenia, oraz ewangelizacyjną i katechetyczną pamiątkę heroizmu cnót świętych. Teodor Studyta i patriarcha Konstantynopola Nikefor są natomiast autorami relacyjnej teorii obrazu, wykorzystującymi w swojej apologii metafizyczne kategorie arystotelizmu oraz koncepcję osoby, sformułowaną przez Maksyma Wyznawcę. W ujęciu tym obraz nie istnieje substancjalnie i podmiotowo, lecz jest relacją, zapodmiotowaną w substancji, którą stanowi pierwowzór – osoba sportretowana na obrazie. Obraz jako byt relacyjny zawsze odnosi do swojego archetypu i nań wskazuje. Studyta i Nikefor analizują ikonę Jezusa Chrystusa i przedstawiają argumentację za możliwością prawdziwego artystycznego przedstawienia osoby Zbawiciela mającego dwie natury, boską i ludzką. Ikona portretuje więc osobę – hipostazę Chrystusa, nie zaś naturę. Na obrazie została namalowana Boska osoba Logosu, Syna, widziana poprzez swoje ludzkie rysy.
Two theories of representation were formulated during the iconoclastic controversy in Byzantine Empire. John of Damascus is the author of Apologetic Treatises against those Decrying the Holy Images. He develops a defence of icons and a theory of holy images. The Christian Neoplatonism is the philosophical basis for his conception of hierarchic being and hierarchic image. The other theory of icon is the scholastic theory proposed by two authors: Theodore of Studion and Nikephoros. They use Aristotelian metaphysics, defining the image as relation pros ti. The two theories of representation are the source of the 20th century theology and philosophy of icon.
Źródło:: Ethos; 2016, 29, 2 (114); 29-43
0860-8024
Pojawia się w:: Ethos
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 19.

Tytuł:: As the Digital Teocalli Burns: Mesoamerica as Gamified Space and the Displacement of Sacred Pixels
Autorzy:: Fitzgerald, Joshua Jacob
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/27177597.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:: place attachment
iconoclasm
Spanish conquest history
Aztec architecture
settler colonialism
videogames
digital games
Age of Empires (game)
New World (game)
spiritual conquest
Opis:: Intricately concocted temples—seemingly historically accurate down to the pixel—flash across the gamer’s screen, as the player-conquistador re-creates the downfall of the so-called “Aztec Empire,” circa 1521, a keyboard at hand instead of a cutlass. Playing the Spanish Conquest has never been easier or more exciting for the victor. Today’s recreational sundering of Indigenous-American sacred spaces and cultural monuments repeats disturbing patterns in colonialism and cultural imperialism from the Early Modern past (Carpenter 2021; Ford 2016; Mukherjee 2017). What are the lessons gamers learn by reducing digitized Mesoamerican temples, such as the grand teocalli of Tenochtitlan, to rubble? This article explores sacred landscapes, archaeology, and art relating to acts of conquest and sixteenth-century Spanish invasion of Mesoamerica. This study of Mesoamerican sacred environments supports my interpretation that careless approaches to early-modern contexts and virtual geographies created by game designers reduce the presence of Mesoamerican place-identity. I highlight empire-building games based on historical events and situate gaming experiences, old and new, as interventions in sacred architecture. The study draws in ethnospatial considerations of settings and ornamentation to furthering the recent Game Studies critiques on cartographies, narratologies, and play mechanics, here focusing on the geo-spiritual components of playing out aspects of Mesoamerica’s encounters with Spanish military and cultural conflict (Lammes et al. 2018). I reveal the importance of place attachment, ethnohistory, and archaeology in making more meaningful experiences and argue that current art history-adjacent gaming agendas create fun and profit at the expense of iconic structures of Mexico’s heritage, such as the Postclassic single- and double-topped teocalli (temple-pyramids). The final thoughts call for increased interventions from scholars upon developer-player negative feedback loops that repurpose inaccurate mythos from historiography of the “Spiritual Conquest” paradigm.
Źródło:: Review of International American Studies; 2023, 16, 1; 259-306
1991-2773
Pojawia się w:: Review of International American Studies
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 20.

Tytuł:: Programma iconografico per il luogo della Chiesa – realtà storica
Autorzy:: Litawa, Karol
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/22676748.pdf
Data publikacji:: 2021-10-15
Wydawca:: Wyższe Seminarium Duchowne w Łodzi
Tematy:: program ikonograficzny
sztuka sakralna
miejsce celebracji
ikonoklazm
Iconographic Program
Sacred Art
Space of Celebration
Iconoclasm
programma iconografico
arte sacra
spazio celebrativo
iconoclastia
Opis:: Od starożytności chrześcijańskiej po czasy współczesne precyzyjnie opracowywano jednolity i organiczny program ikonograficzny. Powinien on charakteryzować przestrzeń celebracyjną, aby przybliżyć zgromadzeniu liturgicznemu istotę sprawowanego misterium oraz umożliwić uczestnikom większe zaangażowanie w jego działanie. Program ten na przestrzeni wieków ubogacał nie tylko wnętrza kościołów, ale przede wszystkim powinien przybliżać realną obecność źródła wszelkiego piękna: Stwórcy. Ponadto powinien pomagać w kreowaniu wzajemnego dialogu człowieka z Bogiem.
From the Christian antiquity until today, a precise, unitary and organic iconographic program has been developed, which should characterize the space of celebration. It should facilitate the involvement of the assembly to the celebrated mystery. Over the centuries this program enriched not only the interiors of churches, but – above all – it should have brought closer the real presence of the Source of All Beauty, i.e. Creator. Furthermore, it should help to create true dialogue between man and God.
Dall’antichità cristiana fino ad oggi viene sviluppato un programma iconografico preciso, unitario e organico, che dovrebbe caratterizzare lo spazio celebrativo in modo che l’assemblea si senta più facilmente coinvolta nel mistero che viene celebrato. Nel corso dei secoli, questo programma arricchiva non solo gli interni delle chiese, ma soprattutto avrebbe dovuto avvicinare la presenza reale della fonte di ogni bellezza: il Creatore. Inoltre dovrebbe creare il dialogo tra l’uomo e Dio.
Źródło:: Łódzkie Studia Teologiczne; 2021, 30, 2; 57-68
1231-1634
Pojawia się w:: Łódzkie Studia Teologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 21.

Tytuł:: Ortodoksyjne prawo religijne a ochrona światowego dziedzictwa kulturowego – zarys zagadnień
Orthodox religious law and the preservation of the cultural heritage of the world – an overview of problems
Autorzy:: Rozmus, Dariusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/443458.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Wyższa Szkoła Humanitas
Tematy:: ikonoklazm
niszczenie zabytków
Koran
Konwencja haska
ahl al kitab
fanatyzm religijny
iconoclasm
the destruction of historic monuments
the Quran
the Hague Convention
religious fanaticism
Opis:: W ciągu ostatnich kilkunastu lat w Azji (Afganistan, Syria, Irak) w Afryce (Libia) nasiliły się akty wandalizmu związane z niszczeniem zabytków. Najbardziej widoczne jest to przy okazji niszczenia monumentalnych rzeźb (pomniki Buddy w Afganistanie) i architektury, w tym całych antycznych miast (Nimrud – Kalchu, Hatra, mury Niniwy – przedmieścia obecnego Mosulu, zagrożona jest syryjska Palmira). Niszczenie zabytków jest spektakularnym, propagandowym przejawem narzucania woli, jest również łamaniem międzynarodowych praw i konwencji, dotyczących sposobów prowadzenia wojen. Obrazoburstwo (w szerokim znaczeniu tego terminu) sta- ło się zjawiskiem nie tylko religijnym, ale również przede wszystkim politycznym. Przedmiotem artykułu jest odpowiedź czy źródeł tego wandalizmu można doszukiwać się w Koranie. Zdaniem autora publikacji tego typu zachowań nie można wywieść z Koranu. W świętej księdze islamu znajdują się liczne fragmenty mówiące o tolerancji wobec ludów księgi (ahl al kitab), czyli przede wszystkim Żydów i chrześcijan. Są to wersety Koranu pochodzące z sur o numerach 2: 194, 2: 257, 8: 40, 8: 73. Niszczenie obiektów kultu czy też miejsc, gdzie sprawowana jest modlitwa, takich jak kościoły, synagogi czy meczety (np. szyickie) według Koranu jest całkowicie niedopuszczalne. Obecne wydarzenia mają zatem przede wszystkim podłoże polityczne.
During the course of a dozen or so years in Asia (Afghanistan, Syria, Iraq) and in Africa (Libya) there was a surge of acts of vandalism associated with the destruction of historic monuments. This phenomenon is especially discernible in the context of the destruction of monumental sculptures (the statues of Buddha in Afghanistan) and of architectural monuments, including whole cities (Nimrud – Kalhu, Hatra, the walls of Nineveh – the suburbs of the present-day city of Mosul; the Palmyra in Syria is endangered). The destruction of monuments is a spectacular, propaganda manifestation of imposing one’s will; it is also a violation of the international rights and conventions associated with the form in which wars are waged. Iconoclasm (in the broad meaning of the term) is not so much a religious phenomenon but also (and above all) a political one. The object of the article is to provide an answer to the question whether the sources of these acts of vandalism may be traced in the Quran. According to the author of the publication, such instances of behaviour may not be derived from the Quran. In the sacred book of Islam there are many passages which mention tolerance toward the people of the book (ahl al kitab) i.e. above all Jews and Christians. These are lines of the Quran which derive from the following Suras: 2: 194, 2: 257, 8: 40, 8: 73. According to the Quran, the destruction of the objects of worship or of places where prayers are held, such as churches, synagogues or mosques (e.g. Shi’a mosques), is completely unacceptable. therefore the current events have a mainly political background.
Źródło:: Roczniki Administracji i Prawa; 2015, 15/1; 81-97
1644-9126
Pojawia się w:: Roczniki Administracji i Prawa
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 22.

Tytuł:: Plague, Pestilence, Pandemic: Keywords for a Cultural Epidemiology of the Present
Autorzy:: Kadir, Djelal
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/35192085.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:: aetiology
anthropogenic
viral
catastrophe
iconoclasm
epidemic
pandemic
pandemonium
symptomatology
contagion
war
truth
prevarication
facticity
immunity
impunity
simulation
dissimulation
haptic
chronic
algorithms
implosion
syndrome
mask
masquerade
Opis:: The Covid 19 era presents yet another instance of the symbiosis between viral pandemic and pestilence in the political culture of the moment. Through a brief reprise of plague-riven history dating from antiquity, this article explores the symptoms of the current epidemic and offers a number of keywords that characterize the current maladies as viral plague and as political pestilence. The coupling of the viral and the political dates from the third century Roman emperor Marcus Aurelius who took the measure of the plague and political corruption of Rome during his reign. The lexical compendium offered here could constitute a study in cultural epidemiology that defines the exhibited symptoms of pandemic disease in its concurrent medical and socio-cultural manifestations.
Źródło:: Review of International American Studies; 2023, 16, 2; 67-88
1991-2773
Pojawia się w:: Review of International American Studies
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 23.

Tytuł:: Perennial values in Islamic art. Studies in Comparative Religio
Wartości wieczyste w sztuce islamu
Autorzy:: Danis, Jakub
Bruckhardt, Titus
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/437440.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Instytut Filozofii i Socjologii
Tematy:: Titus Burckhardt
filozofia wieczysta
perennializm
integralny tradycjonalizm
ikonoklazm
sztuka islamu
wieczyste wartości w sztuce
perennialism
integral traditionalism
iconoclasm
Islamic art
perennial values in art
Źródło:: ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal; 2014, 4, 1; 161-172
2083-6635
2084-1043
Pojawia się w:: ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 24.

Tytuł:: Obraza w sztuce: Analiza spektaklu Golgota Pienie
Offence in Art: Analysis of the Golgotha Picnic Spectacle
Autorzy:: Tryka, Barbara
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1807055.pdf
Data publikacji:: 2020-01-03
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: sztuka
performance
Rodrigo García
Golgotha Picnic
ikonoklazm
obraza
uczucia religijne
obraza uczuć religijnych
deprecjonowanie religii
art
iconoclasm
injury
religious feelings
offence of religious feeling
depreciating religion
Opis:: Artykuł przedstawia analizę Golgota Picnic Rodrigo Garcíi jako przedstawienia obrazoburczego. Autorka odwołuje się do słowiańskiej etymologii słowa „obraza” (urażenie) i pokazuje, że zranienie jako kształtowanie jest bezpośrednio związane z pracą artystyczną i tworzeniem obrazów. W sensie pozytywnym obraza jawi się jako formacja, w sensie negatywnym — deformacja. U Garcíi akt obrazy polega na dekonstrukcji obrazu Chrystusa. Kiedy artysta wykonuje swoją pracę, może obrazić bezpośrednio tylko obraz Chrystusa, a nie ludzi religijnych. Ale ten rodzaj deformacji wywołuje głęboką opozycję chrześcijan, tak zwaną obrazę uczuć religijnych. Powinniśmy wprowadzić rozróżnienie między przestępstwem wizerunkowym jako obiektywnym a przestępczym jako subiektywną (emocjonalną) reakcją jednostek na ten fakt. Ludzie mogą czuć się prowokowani, by oskarżyć artystę o obrazę uczuć religijnych, chociaż nie było to jego intencją urażania ich. Jednak nawet jeśli nie było to jego intencją urażania kogokolwiek, jego praca mogłaby deprecjonować religię i zmienić jej znaczenie w społeczeństwie. García używał w swojej strategii wywrotowej, która może mieć rewolucyjny potencjał.
The article presents analysis of Rodrigo García’s Golgotha Picnic as an iconoclastic performance. The author refers to Slavic etymology of word obraza (injury) and shows that injuring as shaping is directly connected with artistic work and creating images. In the positive sense obraza implies a formation, in the negative sense — a deformation. In Garcíia’s performance act of injuring consists in deconstruction of Christ’s image. When an artist is doing his work he might offend directly only image of Christ not religious people. But this kind of deformation arouses profound opposition of Christians what is called offence of religious feelings. We should introduce a distinction between an offence of image as something objective and offence as subjective (emotional) reaction of individuals to this fact. People can feel provoke to accuse artist of offence of religious feeling even though it wasn’t his intention to offend them. However even if it wasn’t his intention to offend anyone his work might depreciate religion and change its importance in society. García used in his performance subversive strategies which can have a revolutionary potential.
Źródło:: Roczniki Kulturoznawcze; 2018, 9, 3; 25-50
2082-8578
Pojawia się w:: Roczniki Kulturoznawcze
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 25.

Tytuł:: „Leniny” w czasoprzestrzeni Rosji. Oczami polskich podróżników
The Statue of Lenin (with the Moscow Mausoleum as the background). The contribution to the biography
Autorzy:: Pogonowska, Ewa
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/14728035.pdf
Data publikacji:: 2022-09-30
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: Polish travel reportage
statue of Lenin
Soviet cult and propaganda
post-communist nostalgia
iconoclasm
polski reportaż podróżniczy
pomnik Lenina
sowiecki kult i propaganda
postkomunistyczna nostalgia
ikonoklazm
Opis:: Artykuł traktuje o dyskursach współczesnych polskich reporterów-podróżników na temat losów pomników Lenina (i mauzoleum na placu Czerwonym) po rozpadzie Związku Sowieckiego. Problematyka zaprezentowana została w szerszym kontekście interpretacyjnym. Szczególnie ważne dla autorki było ujęcia pomnika w sposób „biograficzny”, z uwzględnieniem ostatniego, (czasem finalnego) etapu jego „życia”. Podróżnicy, którzy „odczytują” i „przekładają” na słowa postsowieckie artefakty wodza rewolucji bolszewickiej próbują zarysować tło społeczno-polityczne warunkujące los komunistycznych monumentów.
The article deals with contemporary discourse of polish reporters-travellers regarding the fate of the statues of Lenin (as well as the Mausoleum at the Red Square) after the dissolution of the Soviet Union. The issues have been presented in a wider interpretative context. The author’s particular area of interest was the “biographic” depiction of the statue, including the late (often final) stages of its “life”. Travellers who “read” and “translate” the artefacts of the Bolshevik leader’s revolution into post-Soviet words attempt to outline the socio-political background conditioning the fate of communist monuments.
Źródło:: Porównania; 2022, 31, 1; 379-406
1733-165X
Pojawia się w:: Porównania
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 26.

Tytuł:: The margins of transcendence in contemporary art
Marginesy transcendencji w sztuce współczesnej
Autorzy:: Sztabiński, Grzegorz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/593925.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:: contemporary art
transcendence
secularization
modern iconoclasm
the role of the margins in the study of art.
sztuka współczesna
transcendencja
sekularyzacja
nowoczesny ikonoklazm
rola marginesów w badaniach nad sztuką
Opis:: According to the widespread opinion, contemporary art does not seek to express transcendent reality. Questioning this view, the author of the article examines two aspects of the problem. The first concerns the use of Christian iconography in contemporary works. The artists employ it a non-traditional way, usually in the contexts related to everyday life, which leads to an impression of secularization. Sometimes such actions provoke protests from viewers due to alleged blasphemy. Sztabiński sees the root of the problem in the formation of a new sensibility bent on emphasizing the “earthly” dimension of existence, and treating transcendence only as a more or less tangible prospect. This situation is defined here as an interest in the “skin of transcendence”, in reference to the title of the article by S. Brent Plate. Artistic examples enabling the author to clarify the meaning of this metaphor include the works of Robert Gober, Kiki Smith, Teresa Murak and Wolfgang Laib. The second type of references to transcendence in contemporary art will be discussed here in the context of the iconoclastic tradition. The author examines twentieth-century non-representational art in the light of the book by Alain Besançon devoted to the intellectual history of iconoclasm. Besançon described this kind of art as an expression of the desire to convey “a truly worthy image” of the divine, as it is liberated from all earthly concerns. In view of that, can postmodern artistic practice, involving the reduction of the geometric forms believed to express transcendence (such as Malevich’s “black square”) to their banal practical uses, be considered to create simulacra of transcendence? The author also reflects on the quest for an extra-metaphysical path towards transcendence in contemporary art, as the artists try to find it in “abnormal language” and private epiphanies. The article concludes with some comments on the necessity of treating what appears to be marginal in contemporary art as a valid area of research. The author argues that not only the margins of transcendence, but all other artistic margins should be subjected to broader scholarly reflection.
Według powszechnie przyjmowanej opinii, sztuce współczesnej obce jest dążenie do wyraża-nia rzeczywistości transcendentnej. Autor artykułu, kwestionując ten pogląd, bierze pod uwagę dwa aspekty zagadnienia. Pierwszy związany jest ze stosowaniem przez współczesnych arty-stów motywów pochodzących z ikonografii chrześcijańskiej, jednak używanych w sposób od-biegający od tradycji. Różnica polega przede wszystkim na włączeniu ich w konteksty zwią-zane z życiem codziennym, co prowadzi do wrażenia ich sekularyzacji. Czasami działania ta-kie wywołują protesty odbiorców ze względu na domniemaną profanację. Autor widzi przyczynę problemu w kształtowaniu się nowej wrażliwości polegającej na zaakcentowaniu „ziemskich wymiarów”, w stosunku do których transcendencja pojawia się jedynie jako mniej lub bardziej uchwytna perspektywa. Sytuację tę, w nawiązaniu do tytułu artykułu S. Brenta Plate’a, określa jako zainteresowanie „skórą transcendencji”. Przykładami artystycznymi po-zwalającymi sprecyzować sens tej metafory są prace Roberta Gobera, Kiki Smith, Teresy Murak i Wolfganga Laiba. Drugi aspekt odniesień do transcendencji występujących w sztuce współczesnej rozwa-żany jest na tle tradycji ikonoklastycznej. Autor nawiązuje do książki Alaina Besançona doty-czącej historii intelektualnej ikonoklazmu. Z tego punktu widzenia interpretowane są przejawy dwudziestowiecznej sztuki nieprzedstawiającej. Besançon określił je jako wyraz pragnienia dania boskości „jej obrazu naprawdę godnego”, gdyż uwolnionego od tego, co ziemskie. Czy w związku z tym postmodernistyczne praktyki artystyczne, polegające na sprowadzaniu form geometrycznych uważanych za wyraz transcendencji (np. Malewiczowskiego „czarnego kwa-dratu”) do banalnego sensu praktycznego, uznać można za tworzenie symulakrów transcen-dencji? Autor rozważa też poszukiwanie poza-metafizycznej drogi ku transcendencji w sztuce współczesnej poprzez operowanie „nienormalnym językiem” i prywatne epifanie. Artykuł kończą uwagi dotyczące uwzględnienia w badaniach tego, co wydaje się margi-nalne w sztuce współczesnej. Biorąc pod uwagę swe rozważania dotyczące marginesów trans-cendencji, autor wyraża przekonanie, że także inne marginesy artystyczne powinny stać się przedmiotem szerszej refleksji badawczej.
Źródło:: Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2014, 16; 58-85
1641-9278
Pojawia się w:: Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 27.

Tytuł:: Ikona jako relacja wzajemnej miłości między człowiekiem a Bogiem w poglądach Nadii Mazhewich i Jana P. Strumiłowskiego
Icon as a Relationship of Mutual Love in the Views of Nadia Miazhevich and Jan P. Strumiłowski
Autorzy:: Kowalczyk, Monika Maria
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1597289.pdf
Data publikacji:: 2021-05-17
Wydawca:: Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:: wschodnie chrześcijaństwo
estetyka bizantyjska
ikona
język ikony
teologia ikony
historia zbawienia
ikonoklazm
„ejdetyczna” teoria sztuki
Eastern Christianity
Byzantine aesthetics
icon
language of icons
theology of icon
the history of redemption
iconoclasm
“eidetic” theory of art
Opis:: Ikona jest przedmiotem kultu religijnego w chrześcijaństwie wschodnim. Cieszy się uznaniem i żywym zainteresowaniem także wśród wiernych Kościoła katolickiego. Książka Nadii Miazhevich i Jana P. Strumiłowskiego pod tytułem: Ikony zbawienia. Słowo, światło, kontemplacja jest tego potwierdzeniem. W jej pierwszej części autorzy zapoznają czytelnika z językiem i teologią ikony, by mógł samodzielnie modlić się przed ikoną. Podkreślają, że ikona to relacja wzajemnej miłości między człowiekiem a Bogiem. Druga część książki to kontemplacja poszczególnych ikon piszących historię zbawienia. Autorzy odchodzą od klasycznej interpretacji wschodnich ikon, kierując się osobistym spotkaniem z Chrystusem obecnym w ikonie. Ich teologia ikony jest ugruntowana w estetyce bizantyjskiej, będącej kontynuacją estetyki greckich ojców Kościoła i Pseudo-Dionizego. Sztukę bizantyjskich ikonofilów wyjaśnia „ejdetyczna” teoria sztuki.
Icons are a subject of religious cult in Eastern Christianity. They are recognized as valuable works of art and they arouse interest in the faithful of the Catholic Church. The book of Nadii Miazhevich and Jana P. Strumiłowski entitled “Icons of redemption. Word, light, contemplation” is a confirmation of this state of affairs. In the first part of the book the Authors describe language of icons, explain theology of icons, because they know that icons often are incomprehensible. They think that an icon is a relation between a man and God, full of reciprocal love. The second part of the book is the contemplation individual icons which present the history of redemption. They prefer their individual experience of icons giving up their classical interpretations. Their theology of icons is rooted in Byzantine aesthetics whichis a continuation of aesthetics of Greek Fathers Church and Pseudo-Dionizy. “Eidetic” theory of art explain icons.
Źródło:: Perspektywy Kultury; 2021, 32, 1; 27-42
2081-1446
2719-8014
Pojawia się w:: Perspektywy Kultury
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 28.

Tytuł:: Misja historyczna monastycyzmu greckiego na obszarze Italii Bizantyjskiej
The historical mission of Greek monasticism in Byzantine Italy
Autorzy:: Vorozhko, Hanna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/494634.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Wydawnictwo Naukowe Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie
Tematy:: Italia Południowa
monastycyzm italo-grecki
Wielka Grecja
inwazja arabska
Normanowie
ikonoklazm
Kościół grecki
Zachód latyński
kolonizacja monastyczna
złoty wiek monastycyzmu greckiego
Southern Italy
Magna Graecia
Great Greece
Italo-Greek monasticism
Arab invasion
Normans
iconoclasm
Greek Church
Latin West
monastic colonisation
golden age of Greek monasticism
Opis:: Samodzielność Italii Południowej pod względem eklezjalnym, wierność prawosławnym kanonom spowodowały napływ z Bizancjum dużej liczby duchowieństwa i mnichów. Greccy mnisi, którzy uciekli od arabskiej inwazji i ikonoklazmu na Półwysep Apeniński, odegrali dużą rolę w rozprzestrzenianiu bizantyjskich idei, tradycji liturgicznej i języka. Tak zwana misja historyczna monastycyzmu greckiego w Italii Południowej, która objęła również hierarchię kościelną i duchowieństwo, była wypełniana w okresie najwyższego jej rozkwitu – w IX, X i XI wieku. Monastery, które powstały w tym okresie, wyróżniały się swoją myślą teologiczną, filozoficzną i literacką, były prawdziwymi azylami dla tradycji nauk i humanizmu helleńskiego. Największy rozwój w tym czasie miała hymnografia italo-bizantyjska w twórczości Świętych Ojców – mnichów greckich. Żywot i dzieła tych italo-greckich świętych podkreślają misję historyczną elementu bizantyńskiego w Italii Bizantyjskiej, który niezależnie od okresu upadku stał się łącznikiem z Bliskim Wschodem. Podczas gdy do tego czasu Bizancjum tkwiło w nieustannej walce z muzułmanami, którzy oszczędzali imperium jedynie w prowincjach Italii, nie nanosząc w sensie politycznym wyraźnych szkód, to wraz z pojawieniem się Normanów sytuacja uległa radykalnej zmianie politycznej. Właśnie ten czynnik posłużył zanikaniu zjawiska greckiego monastycyzmu na południu Italii.
Southern Italy's ecclesiastic self-reliance as well as its constancy in following Orthodox canons fostered a large inflow of priests and monks from the Byzantine Empire. Greek monks fleeing Arab invasion and iconoclasm into the Apennine Peninsula played a significant role in spreading Byzantine ideas, liturgical tradition and language. The so-called “historical mission” of Greek monasticism in Southern Italy, which influenced clergy and church hierarchy too, had been fulfilled in the time of its fullest bloom: in the 9th, 10th and 11th centuries. Monasteries created in that period, standing out in terms of theological, philosophical and literary thought, were safe harbours for the traditions of Hellenic humanism and sciences. The greatest development was that of Italo-Byzantine hymnography, manifested by the output of Greek Fathers (monks). Lives and works of these Italo-Greek saints emphasise that historical mission of Byzantine element in Italy, which-regardless of the then-progressing fall-became a link with the Middle East. While the Byzantine Empire had remained to that point in a state of endless war with Muslims, who spared the empire-by not causing serious damage in the political sense-only in Italian provinces, Normans did have brought radical political changes. It was that factor which contributed to obliteration of Greek monasticism in the South of Italy.
Źródło:: Rocznik Teologiczny; 2016, 58, 3; 319-338
0239-2550
Pojawia się w:: Rocznik Teologiczny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 29.

Tytuł:: Wyznanie wiary w muzyce liturgicznej Kościoła w ujęciu Benedykta XVI (Josepha Ratzingera)
The profession of faith in the Church`s liturgical music according to Benedict XVI/Joseph Ratzinger
Autorzy:: Szulc, Miłosz Jan
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/469576.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:: Jezus Chrystus
muzyka
liturgia
wiara
Pascha
przejście
Psalmy
purytanizm
ikonoklazm
Sobór Chalcedoński
świątynia
synagoga
uczta
wesele
ojcowie Kościoła
gnoza
kosmos
egzystencja
uduchowienie
Duch Święty
Jesus Christ
music
liturgy
faith
Passover
Psalms
puritanism
iconoclasm
The Council of Chalcedon
Sanctuary
synagogue
feast
wedding
the Fathers of Church
gnosis
cosmos
existence
spiritualization
the Holy Spirit
Opis:: Joseph Ratzinger przekonuje, iż muzyka zajmuje znaczące miejsce w liturgii Kościoła, a tym samym w Jego wyznaniu wiary. Samą liturgię opisuje priorytetowo kategorią przejścia, podkreślając bezustanne uobecnianie w niej kosmicznego wydarzenia Paschy Pana oraz osobistego samoprzekraczania siebie, które ona implikuje. Śpiew i muzyka stanowią centralną oś tego procesu. Jako nieodzowny element credo towarzyszą Wspólnocie uczniów Chrystusa od cza-sów synagogi. Do dziś Psalmy są punktem odniesienia dla treści i formy muzyki liturgicznej, chociaż na przestrzeni wieków ową dziedzinę działalności eklezjalnej dotykały rozmaite wypaczenia. Papież senior, omawiając współczesne tego typu zjawiska, przedstawia dwa skrajne podejścia, które nazywa purytańskim funkcjonalizmem (charakteryzuje je zredukowanie muzyki do jej najprostszych form w celu jak największego zaktywizowania wiernych) oraz funkcjonalizmem dostosowania (występuje tu dbałość o wysoką jakość utworów, lecz z zerwaniem więzi z wymogami liturgii). Historyczne sięgają one czasów Ojców Kościoła. Złoty środek w tej kwestii stanowi zaaplikowanie do muzyki należycie zinterpretowanego dogmatu chalcedońskiego. Ostatecznie jej celem jest oddanie chwały Bogu w wierze przez żywe spotkanie Ducha Pana i dialog w Nim, czyli uduchowienie w Miłości.
Joseph Ratzinger argues that music has a significant place in the liturgy of the Church, and thus in the profession of faith. He describes the liturgy using, above all, the term of transition: highlighting a continual re-presentation of the cosmic event of the Passover of the Lord and the personal self-transition, which influences lives of the participants. Singing and music are central axis of the process mentioned and as essential elements of the creed have accompanied the Community of Christ`s disciples since the synagogue period. To date, the Psalms are a reference point for the content and form of liturgical music, although over the centuries that area of church activity has been affected by various negative factors. Pope Emeritus, discussing contemporary problems in this case, presents two extreme approaches: he calls them the puritanical functionalism and the functionalism of adjustment. From the historical point of view they have their roots in the times of the Church Fathers. The only way to solve that kind of polarization is to apply a well interpreted dogma of Chalcedon to liturgical music. Finally, its aim is to worship God through the dialogue of love with the Holy Spirit.
Źródło:: Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2013, 20; 255-264
1230-0780
2719-4337
Pojawia się w:: Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "ICONOCLASM" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język