Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Europejski Trybunał Praw Człowieka Sąd Najwyższy USA" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
References to the US Supreme Court Decisions in the Judgments of the European Court of Human Rights
Odwołania do wyroków Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych w orzeczeniach Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
Autorzy:
Maroń, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/940692.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
European Court of Human Rights Supreme Court of the United States comparative method
giving reasons for judgments
foreign law
Europejski Trybunał Praw Człowieka Sąd Najwyższy USA
metoda komparatystyczna uzasadnienie orzeczeń
prawo obce
Opis:
The paper shows the ECtHR’s practice of making references to judicial decisions made by the US Supreme Court. This issue is part of the problem of taking, by the courts in the decision-making process, foreign law into account as well as the wider phenomenon of the so-called judicial globalization. The quantitative study of the Strasbourg case law made it possible to draw a number of conclusions. First, although the ECtHR’s judgments which contain references to decisions of the highest court of the United States constitute a proportionally small fraction of all judgments, the absolute number of cases where the Strasbourg Court has made references to American case law is far from being small. Secondly, over the past decades, the process of making use of the US Supreme Court decisions by the Strasbourg Court has been noticeably intensified. Thirdly, statistically twice as often, the US Supreme Court decisions are referred to by individual ECtHR judges as authors of separate (dissenting or concurring) opinions than the Court itself. Fourth, the composition of the Court, i.e. whether it sits as a Chamber or as a Grand Chamber, does not have an impact on the operationalization of the issue in question. Fifthly, the readfilled by the American Civil Liberties Union (ACLU) on behalf of the Wikimedia Foundation and several other organizations against the National Security Agency (NSA), the US Department of Justice (DOJ) and others, alleging mass surveillance of Wikipedia users carried out by the NSA. The lawsuit states that the upstream surveillance system violates the first amendment to the United States Constitution, which protects freedom of speech, and the fourth amendment to the United States Constitution, which prohibits unjustified searches and seizures. The ACLU lawsuit was filled on behalf of almost a dozen educational, legal, human rights-related and media organizations which jointly engage in trillions of confidential online communications and have been harmed by upstream supervision. Pre-surveillance procedures hinder the plaintiffs’ ability to ensure basic confidentiality of their communications with key contacts abroad – including journalists, co-workers, clients, victims of human rights abuses, and tens of millions of people who read and edit Wikipedia pages. Pre-surveillance procedures, which, as the government claims, are authorized by the Section 702 of the FISA Amendment Act, aim to trap all the international communications of Americans, including emails, web browsing content and search engine queries. With the help of companies such as Verizon and AT&T, the NSA has installed monitoring devices on the Internet – a backbone network, a network of high-capacity cables, switches and routers allowing the flow of the Internet traffic. These goals, chosen by intelligence analysts, are never approved by any court, and the existing restrictions are weak and full of exceptions. According to Section 702, the NSA may attack any foreigner who is outside the United States and may provide “intelligence from abroad”. The number of people under surveillance is huge and includes journalists, academic researchers, corporations, social workers, entrepreneurs and other people who are not suspected of any misconduct. After the victory of Wikimedia in the fourth circuit in May 2017, the case returned to the district court where Wikimedia was looking for documents and testimonies submitted by the Supreme Administrative Court. The government refused to comply with many requests for a disclosure of Wikimedia, citing the “privilege of state secrecy” to hide the basic facts of both Wikimedia as well as the court. Wikimedia contested the government’s unjustified use of confidentiality in order to protect its supervision from surveillance, but in August 2018 the District Court upheld it. Their work is necessary for the functioning of democracy. When their sensitive and privileged communication is being monitored by the US government, they cannot work freely and their effectiveness is limited – to the detriment of Americans and others around the world. Therefore, mass surveillance leads to social self-control, but in the most undesirable form which means restriction in exercising one’s own rights, including freedom of expression, for fear of sanctions on the part of public authorities. In this way, the measures known from totalitarian regimes are introduced into a democratic state. At the same time, this process happens in a secret way, because formally, the individual still has the same rights and freedoms. In this way, mass surveillance causes damage not only to single individuals, but to the entire state as it undermines the foundations of its system. Not without reason, according to the well-established jurisprudence of the ECtHR, the primary purpose of the legal safeguards established for the secret surveillance programs conducted by states is to reduce the risk of abuse of power. However, is it possible to establish such safeguards in the case of mass surveillance programs? In accordance with the standards introduced by the ECtHR, statutory provisions should specify at least the category of offences that may involve authorization of the use of surveillance measures, as well as a limitation on the maximum duration of their application. In the case of mass surveillance, it is no longer possible to fulfil the first of the indicated safeguards, because the essence of the use of this type of measures is to intercept all communications, and not only communications concerning persons suspected of committing specific crimes. However, the reasons for the repeated belief that non-offenders should not be afraid of surveillance are also worth of detailed analysis. In fact, the supporters of this point of view believe that information which can be obtained about them does not reveal secrets they would not like to share with others. This belief completely overlooks one of the most important features of mass surveillance which is acquisition of data from various sources and their aggregation and correlation, and in the final stage – drawing new conclusions. As a rule, these conclusions go beyond the original scope of information, thus they create new knowledge about the persons subject to surveillance. It can be the knowledge about their preferences (not only shopping, but also e.g. political or sexual), expected behavior, profile of decision-making, but also the circle of friends or existing social relations. The process of acquiring new his/her nationality and the type of legal culture of his/her home country. On the other hand, the distinction between judges from the West and East of Europe is of some significance. Finally, the communication between the European Court of Human Rights and the US Supreme Court is characterized by a clear asymmetry, in the sense that the judgments of the Strasbourg Court were referred to in just a few decisions of the American court. In the author’s view, the American case law may only play a subsidiary role in the comparative analysis of the ECtHR. The primary reference point for the Strasbourg Court should be the European Convention on Human Rights, case-law developed by that Court and the law of the Member States of the Council of Europe.
W artykule przedstawiono praktykę odwoływania się w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka do wyroków Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych. Zagadnienie to wpisuje się w problematykę komparatystycznego uwzględniania przez sądy prawa obcego w procesie orzeczniczym oraz w szersze zjawisko tzw. sądowej globalizacji. Kwantytatywne studium orzecznictwa strasburskiego pozwoliło na sformułowanie kilku głównych wniosków. Po pierwsze, jakkolwiek orzeczenia ETPC zawierające odniesienia do wyroków amerykańskiego Sądu Najwyższego stanowią proporcjonalnie niewielki ułamek wszystkich orzeczeń, to jednocześnie mierząc w liczbach bezwzględnych przypadki powoływania się przez trybunał strasburski na amerykańskie case law nie są marginalne czy sporadyczne. Po drugie, na przestrzeni ostatnich dekad można zaobserwować wyraźną intensyfikację sięgania w orzecznictwie strasburskim do wyroków Sądu Najwyższego USA. Po trzecie, statystycznie dwukrotnie częściej amerykańskie orzecznictwo przywołują poszczególni sędziowie ETPC jako autorzy zdań odrębnych lub zbieżnych niż sam Trybunał. Po czwarte wpływu na operacjonalizację tytułowego zagadnienia nie posiada skład, w jakim orzeka Trybunał, tj. izba lub wielka izba. Po piąte, gotowość sięgnięcia przez sędziego ETPC do wyroków amerykańskiego Sądu Najwyższego jest niezależna od jego narodowości i typu kultury prawnej jego państwa macierzystego. Pewne znaczenie posiada natomiast w tym względzie podział na sędziów z państw Europy Zachodniej i Wschodniej. W końcu dyskurs na linii ETPC a Sąd Najwyższy USA znamionuje wyraźna asymetria, w tym sensie że wyroki trybunału strasburskiego przywołano w zaledwie kilku orzeczeniach amerykańskiego sądu. W ocenie autora amerykańskie case law może pełnić rolę jedynie subsydiarną w komparatystycznej analizie ETPC. Pierwszorzędnym punktem odniesienia dla trybunału strasburskiego musi pozostać Europejska Konwencja Praw Człowieka, jego dotychczasowe własne orzecznictwo oraz prawo państw członkowskich Rady Europy.
Źródło:
Przegląd Prawa Konstytucyjnego; 2019, 5 (51); 319-349
2082-1212
Pojawia się w:
Przegląd Prawa Konstytucyjnego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Inadmissibility of police entrapment evidence in the US and German trials in the light of the case-law of the US Supreme Court and the ECTHR
Niedopuszczalność dowodu z prowokacji policyjnej w procesie amerykańskim i niemieckim w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego USA i ETPCz
Autorzy:
Kulesza, Cezary
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2199783.pdf
Data publikacji:
2022-08-01
Wydawca:
Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
Tematy:
entrapment
fair trial
Germany
USA
European Court of Human Rights
US Supreme Court
prowokacja
prawo do sądu
Niemcy
Europejski Trybunał Praw Człowieka
Sąd Najwyższy USA
Opis:
Celem artykułu jest dokonanie próby porównania standardu amerykańskiego i standardu europejskiego w zakresie niedopuszczalności dowodów z nielegalnej prowokacji policyjnej. Mimo jakościowych różnic pomiędzy systemem common law i systemem civil law (opisywanym tu na przykładzie Niemiec) w obu systemach uznano prowokację policyjną za efektywną metodę zwalczania przestępczości, jednakże przyjęto różne standardy jej stosowania. W procesie amerykańskim, który dopuszcza aktywne formy prowokacji, Sąd Najwyższy USA i większość sądów federalnych przy ocenie zarzutu obrony stosują subiektywny test obrony opartej na zarzucie prowokacji, koncentrujący się na predyspozycjach prowokowanej osoby do popełnienia przestępstwa. Z kolei wypracowany przez orzecznictwo ETPCz (w tym w sprawach niemieckich) standard oceny dopuszczalności dowodów z nielegalnej (przede wszystkim aktywnej) prowokacji opiera się na stosowaniu dwóch testów: materialnego (badającego zarówno predyspozycje prowokowanej osoby, jak i legalność skierowanej wobec niej działań policji) oraz procesowego, polegającego na weryfikacji rzetelności rozpoznawania przez sądy krajowe zarzutu podżegania przez policję do przestępstwa. Podstawowej różnicy między analizowanymi standardami należy szukać w skutkach nielegalnej prowokacji. W systemie amerykańskim stanowi ona kontratyp odpowiedzialności sprawcy za przestępstwo popełnione wskutek prowokacji, zaś standard strasburski dopuszcza sanowanie negatywnych skutków takiego nielegalnego dowodu w postępowaniu sądowym wtedy, gdy Trybunał uznaje, że „proces sądowy oceniany jako całość był rzetelny”, zaś dowód z nielegalnej prowokacji nie był istotny dla skazania oskarżonego.
The aim of this paper is to compare the American and European standards of the inadmissibilityof evidence of unlawful police entrapment. In US criminal procedure, which permits activeforms of entrapment, the US Supreme Court and most federal courts apply a subjective test forthe entrapment defence, focusing on the predisposition of the person provoked to commit thecrime and, less often, an objective test examining the legality of government agents’ actions.The Strasbourg standard (including German cases) is based on two tests: a substantive one(examining both the predisposition of the person being provoked and the legality of the policeactions) and a procedural one, which consists in verifying the reliability of the national courts’recognition of the charge of incitement to commit a crime by the police The basic differencebetween the analysed standards is to be found in the effects of illegal entrapment. In the USsystem, it is a justification to the perpetrator’s responsibility for a crime committed as a resultof entrapment, and the Strasbourg standard allows for sanctioning the negative effects of suchillegal evidence to be convalidated in criminal trial when the Court considers that “the trialas a whole was fair”.
Źródło:
Ius Novum; 2022, 16, 2; 39-56
1897-5577
Pojawia się w:
Ius Novum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Niedopuszczalność dowodu z prowokacji policyjnej w procesie amerykańskim i niemieckim w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego USA i ETPCz
Inadmissibility of Police Entrapment Evidence in the Us and German Trials in the Light of the Case-law of the US Supreme Court and the European Court of Human Rights
Autorzy:
Kulesza, Cezary
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2167465.pdf
Data publikacji:
2022-08-01
Wydawca:
Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
Tematy:
prowokacja
prawo do sądu
Niemcy
USA
Europejski Trybunał Praw Człowieka
Sąd Najwyższy USA
Opis:
Celem artykułu jest dokonanie próby porównania standardu amerykańskiego i standardu europejskiego w zakresie niedopuszczalności dowodów z nielegalnej prowokacji policyjnej. Mimo jakościowych różnic pomiędzy systemem common law i systemem civil law (opisywanym tu na przykładzie Niemiec) w obu systemach uznano prowokację policyjną za efektywną metodę zwalczania przestępczości, jednakże przyjęto różne standardy jej stosowania. W procesie amerykańskim, który dopuszcza aktywne formy prowokacji, Sąd Najwyższy USA i większość sądów federalnych przy ocenie zarzutu obrony stosują subiektywny test obrony opartej na zarzucie prowokacji, koncentrujący się na predyspozycjach prowokowanej osoby do popełnienia przestępstwa. Z kolei wypracowany przez orzecznictwo ETPCz (w tym w sprawach niemieckich) standard oceny dopuszczalności dowodów z nielegalnej (przede wszystkim aktywnej) prowokacji opiera się na stosowaniu dwóch testów: materialnego (badającego zarówno predyspozycje prowokowanej osoby, jak i legalność skierowanej wobec niej działań policji) oraz procesowego, polegającego na weryfikacji rzetelności rozpoznawania przez sądy krajowe zarzutu podżegania przez policję do przestępstwa. Podstawowej różnicy między analizowanymi standardami należy szukać w skutkach nielegalnej prowokacji. W systemie amerykańskim stanowi ona kontratyp odpowiedzialności sprawcy za przestępstwo popełnione wskutek prowokacji, zaś standard strasburski dopuszcza sanowanie negatywnych skutków takiego nielegalnego dowodu w postępowaniu sądowym wtedy, gdy Trybunał uznaje, że „proces sądowy oceniany jako całość był rzetelny”, zaś dowód z nielegalnej prowokacji nie był istotny dla skazania oskarżonego.
Źródło:
Ius Novum; 2022, 16, 2; 39-56
1897-5577
Pojawia się w:
Ius Novum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Judicial search for a legal definition of religion
Sądowe poszukiwania prawniczej definicji religii
Autorzy:
Kříž, Jakub
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23050633.pdf
Data publikacji:
2023-12-20
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
religia
wolność religii
Sąd Najwyższy USA
Europejski Trybunał Praw Człowieka
sprzeciw sumienia
definicja prawna
Sąd Najwyższy Kanady
Trybunał Sprawiedliwości UE
religion
US Supreme Court
freedom of religion
European Court of Human Rights
conscientious objection
legal definition
Supreme Court of Canada
ECtHR
High Court of Australia
UK Supreme Court
Court of Justice of the EU
Opis:
A prerequisite for the proper application of the law is a certain definition of the terms used in the law. A variable definition of a concept undermines the requirement of legal certainty, and an overly narrow or broad definition of a concept (compared with the general idea of its content) may lead to doubts about the fairness of legal regulation. Although the legal system uses the term “religion” relatively frequently, it does not generally define it explicitly. In most cases, this does not cause problems because there is no reasonable doubt as to whether we are dealing with a religious element. In hard cases, however, there is no choice but to decide where to draw the line between religion and other types of beliefs. The alternative is to stop distinguishing between them, thus depriving the religious element of its special legal status. The social sciences distinguish four basic approaches to the definition of a religious phenomenon. The substantive definition seeks to capture the content that a particular belief must satisfy in order to be labelled religious. The essentialist approach emphasises the experience of the believer. The functionalist definition notes the function that religion serves in the life of the believer. The analogical approach does not seek to capture the essence of religion but rather notes its manifestations and what different religions have in common. This article offers examples of the application of these theoretical approaches in jurisprudential practice. It also highlights the fact that courts work flexibly with the concept of religion and often give it a different content depending on the context under consideration.
Przesłanką właściwej aplikacji prawa jest pewne zdefiniowanie używanych w nim pojęć. Zmienność takich definicji pozostaje w sprzeczności z wymogiem pewności prawa, a nazbyt wąskie lub nazbyt szerokie zdefiniowanie danego pojęcia (w zestawieniu z powszechnym postrzeganiem jego treści) może prowadzić do wątpliwości co do słuszności regulacji prawnej. Chociaż pojęcie religii używane jest w systemach prawnych relatywnie często, nie jest w nich ono zwykle definiowane expressis verbis. W większości przypadków nie powoduje to problemów, ponieważ nie ma racjonalnych wątpliwości co do tego, czy w danym przypadku mamy do czynienia z elementem religijnym. Jednak w trudniejszych sprawach istnieje konieczność podjęcia decyzji dotyczącej przeprowadzenia granicy pomiędzy religią i innymi typami przekonań. Alternatywą jest zaprzestanie dokonywania pomiędzy nimi rozróżnień, a więc pozbawienie specjalnego statusu tego, co religijne. W naukach społecznych wyróżnia się cztery zasadnicze podejścia do definiowania zjawiska religijnego. Definicje substancjalne starają się uchwycić, jakie treści mają być uwzględnione w danym zespole przekonań, aby mógł on zostać uznany za religijny. W podejściu esencjalistycznym podkreśla się znaczenie doświadczenia religijnego osób wierzących. Definicje funkcjonalne koncentrują się na funkcji, jaką religia pełni w życiu wyznawców. Natomiast podejście oparte na analogii nie dąży do uchwycenia istoty religii, lecz raczej skupia się na jej przejawach oraz na  cechach wspólnych różnych religii. Niniejszy artykuł omawia przykłady aplikacji tych teoretycznych ujęć w praktyce orzeczniczej. Autor dochodzi do wniosku, że sądy podchodzą do pojęcia religii w sposób elastyczny i nierzadko przypisują mu różną treść, w zależności od kontekstu analizowanej sprawy.
Źródło:
Studia z Prawa Wyznaniowego; 2023, 26; 11-31
2081-8882
2544-3003
Pojawia się w:
Studia z Prawa Wyznaniowego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies