Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Essay" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 154
Tytuł:
Uwagi o języku esejów Andrzeja Gronczewskiego
Some Remarks on the Language of Andrzej Gronczewskis Essays
Autorzy:
Kupiszewski, Władysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2127788.pdf
Data publikacji:
2002
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
esej
język dzieła literackiego
środki artystyczne
essay
the language of a literary work
artistic means
Opis:
The subject-matter of the paper is the language of Andrzej Gronczewski's essays, that is a description of their properties and functions of those artistic means which the author used in the collection Bardzo straszny dwór (A Very Haunted Mansion). On the basis of some selected texts the following stylistic means have been analyzed and their function described: repetitions, accumulation, ordering synonyms, epithets, metaphors, and the use of archaisms. This has allowed to point to the essence of the style of essays.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2002, 49-50, 6; 239-245
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Reform of Technical Subject Examination with Multiple Choice – Essay Writing Exam Forms
Autorzy:
Hoa, T.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/116593.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Uniwersytet Morski w Gdyni. Wydział Nawigacyjny
Tematy:
Maritime Education and Training (MET)
MET System in Vietnam
Examination System
Essay Writing Exam
educational reform
STCW Implementation
Examination Reform
Multiple Choice Exam Questionnaires
Opis:
For ages, oral and essay writing exams have been used for evaluating the knowledge on technical subjects given to the students at Vietnam Maritime University (VIMARU) and other universities in Vietnam as well. These two examination forms showed a lot of weak points such as limited exam content, no objectiveness and big consumption of time in evaluation. It is the time a reform needed to be done. Reform of technical subject examination with multiple choice- essay writing exam forms is presented in this research paper. Multiple choice exams have already widely been applied to the subjects in the fields as economics, social sciences and foreign languages, etc, but rather humble to technical ones; because, using only single, multiple choice exam forms for evaluating the students’ knowledge on such a subject is not quite reliable or adequate. The situation will be improved with the examination reform. It was proved by carrying out experiments at VIMARU from year 2003 up to now. In this paper, the methods of preparation of multiple choice-essay writing combined exam questionnaires, especially, multiple choice questionnaires of problems, and the organization of the combined exams are also studied and presented.
Źródło:
TransNav : International Journal on Marine Navigation and Safety of Sea Transportation; 2008, 2, 3; 327-333
2083-6473
2083-6481
Pojawia się w:
TransNav : International Journal on Marine Navigation and Safety of Sea Transportation
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pisanie esejów jako metoda kształcenia studentów ochrony środowiska
Writing essays as a teaching method of environmental protection students
Autorzy:
Maciejowska, I.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/106648.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Towarzystwo Chemii i Inżynierii Ekologicznej
Tematy:
ochrona środowiska
prace pisemne
esej
environmental protection studies
essay
teaching methods
Opis:
Jeśli absolwenci kierunku ochrona środowiska podejmą pracę w wyuczonym zawodzie, do ich zadań może należeć m.in. sporządzanie raportów i opracowań, ocen, planów rozwoju itp., negocjowanie decyzji z inwestorami i społecznością lokalną, prowadzenie edukacji ekologicznej. Niezbędne w tym celu jest wykształcenie umiejętności skutecznego komunikowania się w mowie i piśmie. W publikacji zaproponowano pisanie esejów jako jedną z metod nauczania/uczenia się, sformułowano kryteria oceny prac pisemnych, przedstawiono materiał dydaktyczny gotowy do zastosowania na zajęciach ze studentami.
When the graduates of environmental protection work in their field, their tasks will include, among others, preparing reports and elaborations, evaluations, development plans, negotiations with investors and a local society, as well as running environmental education. In this aim it is necessary to develop communication skills. Writing essays has been proposed as one of the teaching and learning methods. Assessment criteria and didactic aids are presented in this paper.
Źródło:
Chemistry-Didactics-Ecology-Metrology; 2009, 14, 1-2; 95-100
2084-4506
Pojawia się w:
Chemistry-Didactics-Ecology-Metrology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wokół Forum
Around Forum
Autorzy:
Bieńkowska, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1535382.pdf
Data publikacji:
2009-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Christian church
architecture
city of Rome
old town
diary
guide book
essay
Opis:
The essay is excerpted from a chapter of a book that is currently being written by the author. The working title of the book is Spacery po kościołach rzymskich [Walks through historical churches and temples of Rome] (Wydawnictwo Zeszytów Literackich). The present essay aims at discussing the specific character of the Christian church architecture of the city of Rome that constitutes nodes of a network that has been developing throughout one and a half millennia. Each of the chapters of the book is centered around a particular walk of the town that includes on its way the described churches. The walks cover virtually the whole of the old town and some of the adjacent palaces. The adopted method of presentation is purely personal and has a character of a “Roman diary” — to some extent, the author has been inspired by Promenades das Rome by Stendhal. The diary is, however, a particular guide book on the town for those who want to experience something else that the offer presented by standard guidebooks. Notwithstanding it subjective angle, the book does not interfere in passing the essential historical and artistic knowledge to the reader. Rome appears here to be a singular place, as a personification of one of the most important stages of Western civilization.
Źródło:
Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka; 2009, 16; 111-121
1233-8680
2450-4947
Pojawia się w:
Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Niemowa z Kampen” — Hendrick Avercamp w Archiwum Zbigniewa Herberta
“The Mute of Kampen” — Hendrik Avercampin Zbigniew Herbert’s Archives
Autorzy:
Śniedziewska, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1535075.pdf
Data publikacji:
2010-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Zbigniew Herbert’s essay
Hendrik Avercamp
winter landscapes
the seventeenth century Dutch painter
Opis:
The present article analyses the rough drafts of Zbigniew Herbert’s essay on Hendrik Avercamp — the seventeenth century Dutch landscape painter who specialized in winter landscapes and scenes with numerous tiny figures. The author attempts to reconstruct the compositional idea for the essay and establishes facts concerning the research work done by Herbert concerning the life and work of Avercamp, confronts the findings with the present state of research and considers the issue of the biographical dimension of the painter’s artistic output as one of the keys to solving the interpretative problems of his paintings and the artistic tradition that had influenced the shaping of the Avercamp idiom of paintings. Avercamp’s works are juxtaposed in the article with the landscapes painted by Pieter Bruegel the Elder to show the difference between the visions of the world represented by the two painters. Bruegel, in Herbert’s opinion, is bitter in his reflection on the subject of transiency of human existence. Avercamp, conversely, tends to have a cheerful outlook on life, the world and his compatriots. Avercamp’s paintings allow us to get to know winter customs of the Dutch, their winter outdoor games participated by all — hence a thesis posed by the poet underlying the democratic character of skating rinks. In doing so, Herbert proposes to scrutinize carefully Avercamp’s artistic output within the context of, defined after Schiller, the notion of naivety, understood as “the virtue of accepting reality with humility” adopted from the old masters.
Źródło:
Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka; 2010, 17; 265-295
1233-8680
2450-4947
Pojawia się w:
Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Kłopoty z opisem rzeczy” , czyli (nie)możliwość mimesis w epoce relatywizacji podmiotu
“Problems with Depicting Things”. The Impossibility of Mimesis in the Epoch of the Relativization of the Subject
Autorzy:
Nieukerken van, Arent
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/511283.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
Czesław Miłosz,
essay,
America,
imagology
Opis:
At first sight it appears that Miłosz’s poetry shares many features with modernist and post-modernist poetics. One of its main themes is the impossibility of verifying the veracity of man’s sensual impressions (i.e. their referring to an ‘external’ world), which seems to un-dermine the traditional concept of literature as ‘mimesis’. However, Miłosz expressly reject-ed the postmodernist point of view that literature as ‘mimesis’ is merely a textual effect. Even when the speakers in his poems expressly deny the possibility of recreating the exter-nal world of man’s sense-impressions by means of language, they seem to achieve the very thing they wanted to deny. One of Miłosz’s favourite devices in the poetry of his middle period was the so-called ‘irony of self-betrayal’. But this negative way of affirming the cove-nant between the self and the world did not satisfy him in the long run. Wishing to over-come the antinomies of mimesis he attempted to work out a poetical strategy allowing him to describe the astonishing richness of being more directly. This strategy required a meta-physical justification. The veracity of man’s sensual and intellectual involvement with the world turned out to be rooted in the religious perspective of ‘apokatastasis’. ‘Time past’ and ‘time present’ are one in a process that both redeems and transcends time, without annihilat-ing the moments of which it consists. Miłosz’s long poems of the sixties and seventies should therefore not be simply understood as ‘literature’ or independent ‘works of art’ (poésie pure) that could be separated from other forms of being. In fact they are part of a process of redemption that occurs ‘here and now’, although it remains unclear when it will be completed. For that reason Miłosz’s longer poems should be read as ‘open texts’ or – but in a sense opposite to the postmodernist idea of ‘unfinishedness’ – ‘work in progress’. They purport to present the manifold phenomena of a man’s existential autobiography simultaneously.
Źródło:
Postscriptum Polonistyczne; 2011, 1(7); 65-98
1898-1593
2353-9844
Pojawia się w:
Postscriptum Polonistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ameryka widziana oczyma Czesława Miłosza
America Seen through the Eyes of Czesław Miłosz
Autorzy:
Geambaşu, Constantin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/511563.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
Czesław Miłosz,
essay,
America, imagology
Opis:
The article discusses several “curiosities of American spirit” on the basis of the volume of essays A View of San Francisco Bay: the duality of Americans (based on hesitation between success and despair), nihilism noticed especially among the representatives of the younger generation, arrangement of spatial hierarchy, tearing America into two hostile camps (pure, noble minds and simple people’s minds), arrogance of one’s own “I” (being the fundamental cause of great achievements in technology and science), dissonance between biblical spirit and technological progress etc. Besides their cognitive value, Miłosz’s essays are also a great lesson of imagology on America perceived by the comparatist’s eyes.
Źródło:
Postscriptum Polonistyczne; 2011, 1(7); 47-52
1898-1593
2353-9844
Pojawia się w:
Postscriptum Polonistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ksiądz jako „Inny”. Tożsamość kapłana w twórczości poetyckiej i eseistycznej Janusza Stanisława Pasierba
A priest as the “other”. Priestly identity in poetry and essays of Janusz St. Pasierb
Autorzy:
Tomasik, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/626748.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
Tematy:
opis doświadczenia kapłaństwa
poezja i eseistyka Janusza S. Pasierba
a description of experience of the priesthood
the poetry and essay writing of Janusz S. Pasierb
Opis:
Poetry of priests was one of the most striking phenomena of Polish literature during the twentieth century. But it is surprising that priests who wrote poetry avoid direct description of experience of the priesthood. It seems that poetry of Janusz St. Pasierb is good example of such hiding identity of priest. In this article problem priesthood in literary output of Pasierb has been examined in several contexts: autobiographical, sociological, psychological, historical, theological. In his essays Pasierb devotes much space to analyzing the situation of a priest in the modern world. However, in poetry he writes about the problem of loneliness of priest and his social exclusion. A priest is the “other” in social meaning. The reason for exclusion is ambivalence of identity: state of suspension between heaven and earth, the sacred and the profane, between what is divine and what is human. At the experience of the priest reveals a fear of split and dualistic identity and fear of incompleteness. The poet also draws attention to the experience of internal injury.
Źródło:
Język - Szkoła - Religia; 2011, 6; 427-442
2080-3400
Pojawia się w:
Język - Szkoła - Religia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Predrag Matvejević: Jugosłowianin na emigracji, czyli między azylem i egzylem
PREDRAG MATVEJEVIĆ: YUGOSLAV IN EXILE, OR BETWEEN EXILE AND ASYLUM
Autorzy:
Kubik, Damian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/705160.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
Yugoslav identity
essay
Predrag Matvejević
Opis:
The article attempts to outline the problem of exile in essays of Predrag Matvejević, a remarkable Croatian intellectualist, defining himself as Yugoslav. Starting with a short presentation of his nonconformist views on political and social issues and review of constantly returning charges against the essayist, the article focuses on tracking main features of his writing about political emigration. The paper discusses the condition of writer in exile and the consequences of being between exile and asylum. The conclusion is statement that only cultural identity offers asylum.
Źródło:
Pamiętnik Słowiański; 2011, 61, 2; 127-145
0078-866X
Pojawia się w:
Pamiętnik Słowiański
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wymiary świętości. Eseistyka Jana Józefa Szczepańskiego jako inne spojrzenie na motyw współczesnego „Świętego”
The Measurement of Saintliness. Jan Jozef Szczepanski’s essays as an alternative way of understanding “The Modern Saint” motive
Autorzy:
Urbanowicz, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/626808.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
Tematy:
motyw świętości we współczesnym świecie
motyw świętości w eseistyce J. J. Szczepańskiego
a motif of saintliness in the modern word
a motif of saintliness in essay writing of J. J. Szczepański
Opis:
Jan Jozef Szczepanski is one of the most uncommon, postwar polish writers and publicist. His wide and rich co-operation with “Tygodnik Powszechny” and the most famous narrations such as: “The Shoes” or novel “The Polish Autumn” are strictly connected with problems like: honor, heroism and dignity of a human being. He is also known as one of the greatest continuator of Joseph Conrad’s tradition and thoughts, especially with understanding the meaning of writer’s responsibility for the world. Szczepanski has created a very special attitude – a pose of contemporaneousness witness, which brings reflections about modern morality and obligates readers to confront different values and ideas. Despite his relationship with catholic “Tygodnik Powszechny”, Szczepanski always declared, that the most important and timeless ethic is not connected with any religion, but is a total amount of all human experiences. That point of view brought the writer nearer the philosophical conception of Jaques Mounier and the idea of humanistic personalization. His publicist debut in 1946 called “The Saint against the Imperium” – a reflection about Mahatma Gandhi – was an introduction to Jan Jozef Szczepanski’s thoughts about modern saintliness without religious labels. His general idea concerned ethic and moral saintliness, without any connections with ontologic position of a person. Mahatma Gandhi’s example shown that every person in modern world could be The Saint, no matter what kind of religion or culture had represented. The Saintliness in Szczepański’s reflection was an original, moral value. That value was also very important in one of his most affecting essays “The Saint”. A history of Maria Maksymilian Kolbe – a catholic priest, who had voluntarily tendered his own life for other Auschwitz’s prisoner freedom – shown that even savaged time of war could bring a shadow of hope. Szczepanski was far from popular hagiography. As he said: “Modern, lay world probably needs saintliness more than any time before. But – I suppose – less than any time before needs hagiography” Szczepanski was trying to find a key to victory of a human morality in modern world through reflections about ethical sources of mankind. The affirmation of summum bonum exists in all religious and ethical systems, but – as the writer admitted – words are sometimes too weak to express essence of modern saintliness.
Źródło:
Język - Szkoła - Religia; 2011, 6; 452-461
2080-3400
Pojawia się w:
Język - Szkoła - Religia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
[Rev.] Aleksandra Pethe, Ars, fides et ratio: esej teologiczny? (Tischner – Pasierb – Szymik), Siedlce: Wydawnictwo Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego 2012, 271 s., bibliogr. s. 243-264, indeks.
Ars, Fides et Ratio: a Theological Essay? (Tischner – Pasierb – Szymik).
Autorzy:
Kudyba, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/441038.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Fundacja Naukowa Katolików Eschaton
Tematy:
theology
poetics
genre
theological essay
Tischner Józef (1931-2000)
Pasierb Janusz (1929-1993)
Szymik Jerzy (1953-)
Opis:
W polskiej historii badań literackich mamy już prace poświęcone esejowi religijno-filozoficznemu, jednak esej teologiczny (bardzo w ostatnich latach popularny) nie doczekał się dotąd jakiegokolwiek ujęcia literaturoznawczego. Rozprawa Aleksandry Pethe Ars, fides et ratio: esej teologiczny? (Tischner – Pasierb – Szymik) (Siedlce 2012) wypełnia dotkliwą lukę badawczą, przywraca naszej uwadze zjawisko ważne i ciekawe. Jeśli dobrze rozumiem intencje autorki, książka jest próbą monografii pewnej odmiany gatunkowej. Obszerna pierwsza część rekonstruuje szerokie kulturowe tło zjawiska i jego cechy, zaś druga poświęcona jest analizie pojedynczych, reprezentatywnych „egzemplarzy” gatunku. I tak oto w pierwszym rozdziale natrafiamy na próbę opisu „polskiej ponowoczesności”. Najpierw (s. 22) pojawia się krótka historia samego pojęcia „postmodernizm” (autorka odwołuje się m.in. do prac Zygmunta Baumana) i definicja tego terminu sformułowana przez Włodzimierza Boleckiego (s. 24), następnie zarys polskiej „recepcji” postmodernistycznych idei i próba polemiki z ponowoczesną koncepcją humanistyki, etyki i religii. Drugi rozdział rekonstruuje kontekst współczesnej teologii. Autorka poszukuje przede wszystkim momentów „otwarcia” teologii na literaturę. Odnajduje je wśród postulatów szerszego „upodmiotowienia” teologicznego dyskursu, skorelowania go z osobistym doświadczeniem wiary teologa i wśród nakazów otwarcia języka teologii na języki innych nauk i dziedzin życia (s. 52). W podrozdziale pt. Teolog i literatura badaczka odsłania stopniowe dojrzewanie refleksji literaturoznawczej do analizy i interpretacji idei teologicznych w dziełach literackich, przede wszystkim jednak ewolucję wewnątrz samej teologii, prowadzącą do postrzegania literatury jako locus theologicus, co więcej – do uznania literatury za sprzymierzeńca w wypracowywaniu nowego języka teologii i nowych form jej wyrazu. Za ks. Jerzym Szymikiem, autorka referuje poglądy Jean-Pierre’a Maninge’a, który podkreśla, iż właśnie esej „posiada naturalne wprost predyspozycje, aby pełnić rolę medium dla »teologii«” (s. 64). W trzecim rozdziale rozprawy, doktor Pethe przypomina stan polskich badań nad esejem jako gatunkiem literackim. Wydaje się, że niepotrzebnie odwołuje się do ujęć słownikowych, wzpada jednak podkreślić, że sprawnie referuje zasadnicze myśli o formie eseju, zawarte w pracach takich badaczy, jak m.in. Wojciech Głowala, Tadeusz Bujnowski, Marta Wyka, Roma Sendyka, Małgorzata Krakowiak, Dorota Heck, Andrzej Zawadzki, Jan Błoński oraz Paweł Markowski. Trochę szkoda, że autorka nie pokusiła się o ujęcia diachroniczne, pozwalające śledzić nie tylko proste „przyrastanie refleksji”, ale i zasadnicze zmiany w sposobie myślenia i pisania o tej formie. Gdyby jeszcze przy tym uwzględniła pracę Krzysztofa Dybciaka pt. Inwazja eseju („Pamiętnik Literacki”, 1977 nr 4) mogłoby się okazać, że już w latach siedemdziesiątych rozkruszano strukturalistyczny paradygmat ujmowania tego gatunku, pisano o jego relacyjności, antycypując o wiele późniejsze tezy Michała Pawła Markowskiego. Nie z nich jednak korzysta autorka. Podejmując decyzje metodologiczne, stara się raczej uchwycić „miejsca wspólne” rozlicznych teorii i na ich podstawie sformułować swoisty „ekstrakt” gatunkowych właściwości eseju. Druga część pracy zmienia optykę spojrzenia, przenosi je z ogółu na szczegół. Dr Pethe rozpoczyna wywód od przypomnienia historii polskiego eseju religijnego oraz badań nad nim i stara się wyjaśnić, na ile kategorie literaturoznawcze mogą być użyteczne w opisie dyskursu teologa – zwłaszcza gdy ten posługuje się formą eseju. Trzy ostatnie rozdziały poświęcone są kolejno eseistycznej twórczości każdego spośród autorów wymienionych w tytule książki. Zawierają m.in. dane biobibliograficzne, dotyczące poszczególnych pisarzy (warto podkreślić dobrą orientację habilitantki w rozległej literaturze przedmiotu), odsłaniają niektóre właściwości ich esejów i wybrane problemy w nich poruszane. Pisząc o autorze Filozofii dramatu, doktor Pethe podkreśla, że „wśród komentatorów twórczości Józefa Tischnera dominuje przekonanie, że o charakterze jego bogatej spuścizny pisarskiej zadecydowały inspiracje filozoficzne” (s. 118). Wybiera jednak do analizy te teksty – nie brak ich wśród pism eseisty – które przekraczają horyzont filozofii i wyraźnie sadowią się na terenie teologii. Obiektem obserwacji czyni przede wszystkim zbiór Ksiądz na manowcach, wymienia również inne, pozostające w orbicie refleksji teologicznej (warto dodać, że doczekały się one ostatnio osobnego opracowania w książce Jerzego Sikory pt. Twórczość kaznodziejska ks. Józefa Tischnera, Warszawa 2012). Autorka próbuje omówić Tischnerowską „koncepcję eseistycznego przekazu”, jej dialogowy charakter i metaforyczny język. W rozdziale poświęconym eseistyce ks. Janusza Stanisława Pasierba dowiadujemy się z kolei o wyraźnie w niej zaznaczonej obecności „ja” autorskiego i programowej otwartości tekstów, badaczka śledzi także metateologiczne wypowiedzi pisarza oraz ukazuje obecne w nich refleksje metaliterackie i metajęzykowe (dotyczące m.in. zagadnień formy i słowa). Stara się przy tym dementować zakorzenione w opracowaniach przekonanie, że eseistyczne dociekania Pasierba koncentrują się głównie wokół sztuki i kultury a nie – wokół teologii. Ostatni rozdział – poświęcony twórczości ks. Jerzego Szymika – odsłania zasady rządzące konstrukcję jego esejów, żywioł subiektywny i autobiograficzny w nich obecny, a także jego teologiczne refleksje na temat literatury. Zakończenie rozprawy stanowi rekapitulację osiągniętych rezultatów badawczych. Jak je scharakteryzować? Budzą pewien niedosyt, wypada chyba rozpocząć od zastrzeżenia, że książka piętrzy rozmaite zapory utrudniające identyfikację stawianych problemów i ocenę sposobu ich rozwiązywania. Przeszkodą okazuje się niekiedy warstwa edytorsko-językowa. Omyłki w nagłówkach niektórych rozdziałów i błędy interpunkcyjne można by przypisać nie dość starannej korektorce książki. Być może to właśnie ona ponosi też winę za rozmaite błędy składniowe (uwagę zwra-ca zwłaszcza predylekcja do umieszczania orzecznikowego przymiotnika w narzędniku, podczas gdy norma nakłania do mianownika) czy też niezręczne sformułowania typu „w rezultacie przedstawionych dotąd zagadnień” (s. 102) itp. Bywa jednak, że częste kłopoty stylistyczne łączą się w dysertacji z kłopotami terminologicznymi. Na s. 99 autorka aprobatywnie wyraża się o Kościele jako „instytucji ideologicznej”. Czy jednak na pewno dobrze pojmuje termin „ideologia”? Jego poprawne rozumienie (odsyłam np. do definicji w Encyklopedii Katolickiej KUL) i znajomość najnowszej historii uniemożliwia dziś podobne twierdzenia. Kościół jako instytucja odwraca się od ideologii co najmniej od czasów likwidacji Państwa Kościelnego (nawet gdyby chodziło o tzw. ideologizację teologii, to i tak granicę stanowiłby Sobór Watykański II). Jeszcze większą konfuzję budzi tytuł jednego z podrozdziałów: Esej teologiczny i literackie kryteria opisu zjawiska. Polszczyzna zna konstrukcje typu „kryteria oceny” i „kategorie opisu”. Dokonana przez autorkę kontaminacja jest błędem językowym i ma istotne konsekwencje logiczne. Czym bowiem miałyby być wymienione „literackie kryteria opisu zjawiska”? Tekst nie pozostawia wątpliwości, że chodzi o strukturalne właściwości eseju (por. uwagi na s. 97-98). Tytuł jest zatem mylący, jego drugi fragment powinien brzmieć „literaturoznawcze kategorie opisu zjawiska”. Dbałość o logikę i językową precyzję nie zawsze towarzyszą więc wywodom badaczki. Poszczególne części rozprawy noszą nazwę „kontekstów”. Czy na pewno słusznie? Jak podaje dostępny w Internecie Słownik Języka Polskiego, leksem „kontekst” oznacza „część wypowiedzi ustnej lub pisemnej potrzebną do właściwego zrozumienia jakiegoś wyrazu, stwierdzenia; otoczenie wypowiedzi”. Opisany w drugim rozdziale stan współczesnej teologii na pewno może stanowić ważne tło pomagające zrozumieć jakąś cześć problematyki związanej z esejem teologicznym. Może takim rozjaśniającym otoczeniem stać się również zarys cech kultury postmodernistycznej. Ale podobnym tłem na pewno nie są badania nad poetyką eseju. Są one raczej obszarem refleksji nad narzędziami badawczymi – ważnym dla autorki pracy, a nie dla samych pisarzy i ich twórczości. Zupełnie nie rozumiem również, dlaczego i w jaki sposób kontekstem mają być rozdziały analityczne – poświęcone esejom Tischnera, Pasierba i Szymika. Czy także one są tłem do jakiejś nieznanej wypowiedzi? Chciałbym w to wierzyć, tymczasem jednak obawiam się, że wbrew zasadom logiki i normom języka polskiego leksem „kontekst” uczyniono w książce synonimem wyrazu „rozdział” (sic!). Skoro zaś mowa o kompozycji pracy, to chciałbym się upomnieć także o śmielszą selekcję i odważniejsze porządkowanie dyskursu. Nasuwa się pytanie: czy rozdział III nie powinien się znaleźć wśród objaśnień dotyczących metodologicznego zaplecza rozprawy (na początku)? Nie jestem też pewny, czy na pewno warto poświęcać tyle uwagi postmodernizmowi i wdawać się w polemikę (która schodzi w pracy do poziomu publicystycznego), skoro, jak pisze autorka, nie był on dobrze znany omawianym autorom. Mam również wątpliwości, czy w pracy o eseju teologicznym potrzebne są dzieje mód metodologicznych w kręgach polskich literaturoznawców. Kiedy pytamy o rezultaty badań, pytamy też o cel pracy. Zapytajmy, czy został on wyraźnie określony? Zagadnienie wydaje się istotne, bo umiejętność jasnego stawiania problemu badawczego i konsekwencja w dowodzeniu nie są mocną stroną dyskursu wypełniającego książkę. We wstępie odnajdujemy przynajmniej dwie osobne (by nie rzec: wzajemnie się wykluczające) dyrektywy badawcze. Na s. 9 czytamy: „Do najważniejszych problemów zaliczyć powinno się nie tylko zagadnienia gatunkowe, strukturalne czy wyróżniki literackości, ale także tematykę zmagań autorów z tworzywem literackim”, zaś na s. 8 natrafiamy na fragment: „Zatem analizie oraz interpretacji literaturoznawczej – w oparciu o warsztat, który wypracowała metodologia hermeneutyczna – poddane zostaną dwudziestowieczne, a także najnowsze wypowiedzi prozatorskie, które z całokształtu współczesnego dorobku pisarskiego wyróżniają takie swoiste cechy jak praktyczne myślenie religijne wyrastające z głębi autentycznego życia w wierze, niejednokrotnie przybierające kształt literackiego świadectwa istnienia i działania Boga w świecie ludzkim oraz świadectwa wzajemnych interakcji Bóg-człowiek”. Pomijam brak precyzji logicznej (elementy strukturalne zawsze są cechami gatunkowymi), wątpliwą stylistyczną urodę obu zdań i błędy składniowe w każdym z nich. Chodzi mi o to, że cytowane fragmenty określają dwa różne cele badawcze, implikują dwa różne podejścia metodologiczne i dwa różne obszary możliwych rezultatów. Analiza genologiczna jest czymś innym niż hermeneutyka – wymaga innych procedur i prowadzi do odmiennych wniosków. Próby ich łączenia musiałyby oznaczać powrót do dawnych sposobów rozumienia literatury i anachronicznych sposobów czytania; do opisu formy i treści, do mechanicznych wyliczeń cech „formalnych” i powierzchownego opisu głównych wątków czy problemów. Wydaje się, że tak jednak dzieje się w recenzowanej rozprawie. Nie dowiemy się ani tego, o jaki rodzaj hermeneutyki literackiej chodzi autorce, ani też tego, w jaki sposób chce prowadzić obserwacje genologiczne. W miejscu trafnie postawionych zagadnień badawczych często natomiast pojawiają się pytania kierujące uwagę w stronę zagadnień wykraczających poza nauki o literaturze (por. np. serię pytań na s.107). Rzecz jest ważna, bo dobre ustawienie problemu mogłoby w radykalny sposób zmienić oblicze książki. Genologiczna analiza eseju wymaga przecież szczególnej wrażliwości na jego relacyjny charakter. Propozycje metodologiczne Krzysztofa Dybciaka i Michała Pawła Markowskiego nakazują za każdym razem widzieć w nim rodzaj naruszenia systemu. Na pewno jest do pomyślenia praca ukazująca, w jaki sposób analizowana, eseistyczna twórczość Tischnera, Pasierba czy Szymika przekracza istniejący porządek form piśmiennictwa teologicznego. (W przypadku ks. Jerzego Szymika mamy wszak do czynienia z planowaną i konsekwentnie realizowaną strategią. Autor najpierw – w książce W poszukiwaniu teologicznej głębi literatury – formułuje program eseizacji piśmiennictwa teologicznego, a następnie w kolejnych książkach konsekwentnie realizuje sformułowane wcześniej zasady. Z kolei twórczość Pasierba dostarcza niezmiernie ciekawych przykładów eseizacji homilii czy nawet mowy pogrzebowej oraz nadawania gatunkom nieteologicznym statusu eseju teologicznego – tak jest m.in. w przypadku pisanych przez teologa recenzji filmowych). Omijając tę ważną perspektywę badawczą, przyjmując strukturalistyczny sposób myślenia o gatunkach, stanęła autorka przed koniecznością dowodzenia, że analizowane przez nią eseje... są esejami. Procedura badawcza nie mogła w takim wypadku polegać na czym innym, niż na sformułowaniu cech eseju (doktor Pethe podaje je na s. 76) i sprawdzeniu, które z tych cech występują w pismach wybranych autorów (rozmaite „czynności sprawdzające” obserwujemy w trzech ostatnich rozdziałach pracy). Rezultatem podobnych obserwacji staje się wyliczenie, prosta rejestracja faktu, że w utworach wspomnianych eseistów dochodzi do głosu subiektywne „ja” autorskie, pojawia się żywioł autobiograficzny, dialogiczność, skłonność do nasycania wywodu rozmaitymi intertekstami, metaforyzacja języka, kompozycyjna otwartość itp. Niewiele dowiemy się o funkcjach i semantyce wymienionych kategorii w konkretnych tekstach lub zespołach tekstów. Co więcej: ponieważ podobna perspektywa badawcza rozdzieliła „eseistyczne” i „teologiczne”, autorka czuje się w obowiązku udowodnić również, że autorzy, których twórczość omawia, są teologami. Sięga przy tym po rozmaite argumenty – nie zawsze dotyczące teologii. Część z nich brzmi przekonująco, zbyt łatwo jednak w moim odczuciu stawia znak równości pomiędzy „kapłańskim” i „teologicznym”. Co więcej, można odnieść wrażenie, że według badaczki eseje teologiczne tworzą u nas wyłącznie księża lub eksksięża. A tak przecież nie jest. Trudno zatem oprzeć się wrażeniu, że metodologiczna hybrydyczność trzech ostatnich rozdziałów ma swe źródło w poczuciu, że analiza genologiczna nie doprowadziła do satysfakcjonujących rezultatów poznawczych. Aby poszerzyć spektrum obserwacji autorka stara się opisać część problematyki poruszanej przez wspomnianych eseistów. Przypomina np. „czym jest w definicji Tischnera wiara religijna” (s. 131), jeszcze na tej samej stronie próbuje uchwycić funkcjonujący w pismach eseisty „model właściwej postawy duszpasterza” (tamże). W rozdziale poświęconym kolejnemu autorowi mamy do czynienia z próbą uzasadnienia tezy, że „program teologiczny Pasierba można sprowadzić do zasady polegającej na rozwijaniu refleksji wyrastającej bezpośrednio z tekstu Biblii oraz nurtu teologii patrystycznej, która w całkowicie uzasadniony sposób posługiwałaby się »poetycką obrazowością« jako podstawową metodą wyrazu” (s. 163). Nieco dalej autorka opisuje kreślony ręką eseisty portret Erazma z Rotterdamu (s. 164-167) a wreszcie i Pasierbową „teologię formy” (s. 181-194). Choć może się to wydać dziwne, praca rzeczywiście realizuje uproszczony model opisu „formy i treści” (zdawałoby się: dawno przezwyciężony). Wspomniane „pomieszanie dyskursów” – genologicznego i tematycznego – ma oczywiście ważne konsekwencje. Sprawia, że zamiast wyraźnego postawienia problemu i konsekwentnej argumentacji często pojawia się tok skojarzeniowy (zwłaszcza w trzech ostatnich rozdziałach). Pora na konkluzję. Choć książka budzi różnego rodzaju niedosyty i wątpliwości, trudno jednak nie wspomnieć o pozytywach. Jej najważniejszą zaletą jest trudny do podważenia fakt, iż odkrywa ona nowy materiał badań. Jeśli nawet omija bardziej skomplikowane narzędzia analityczne, nie imponuje dyscypliną myślową i śmiałością interpretacyjnej wyobraźni, to jednak dokonuje wstępnych rozpoznań, otwiera drogę do kolejnych, doskonalszych eksploracji, wnosząc tym samym wkład w rozwój badań nad ciekawymi zjawiskami literackimi.
Źródło:
Religious and Sacred Poetry: An International Quarterly of Religion, Culture and Education; 2013, 3(3); 127-134
2299-9922
Pojawia się w:
Religious and Sacred Poetry: An International Quarterly of Religion, Culture and Education
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Brukselczyk ze Lwowa – szkic do portretu Leopolda Ungera
Brusselian from Lvov – Draft for the Portrait of Leopold Unger
Autorzy:
Napora, Aleksandra
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/484219.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydział Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii
Tematy:
Leopold Unger
publicist
journalist
essay
Parisian “Kultura”
emigration culture
publicystyka
dziennikarstwo
esej
paryska „Kultura”
kultura emigracyjna
Opis:
This article demonstrates the significance of Leopold Unger (1922–2011) as a journalist, commentator, columnist and essayist, whose professional activity was rooted in the history of Eastern Europe and the experience of Jews and dissidents subject to Soviet totalitarianism. Beginning with an overview of his life, the author presents the development of Unger’s career from two perspectives. The first is connected with the cities where Unger was active: from his early start in Bucharest, moving later to Warsaw and finally, as a political émigré, in Brussels. The second one focuses on the periodicals in which he worked: “Życie Warszawy”, the Belgian “Le Soir”, the Parisian “Kultura”, “International Herald Tribune” and “Gazeta Wyborcza”. Particular attention is given to the concept of Unger as an intruder (describing the specific relations between Unger and PRL [People’s Republic of Poland] after 1968, but also, in a more general sense, as a journalist investigating uneasy subjects) and a “Brusselian” (author of political essays published in Jerzy Giedroyc’s “Kultura”, considered nearly as important as the journalistic contribution of Juliusz Mieroszewski). The initial conclusions regarding Unger’s output also include remarks on his style and journalistic strategies.
W artykule przedstawiono znaczenie Leopolda Ungera (1922–2011) jako dziennikarza, komentatora, publicysty i eseisty, którego działalność zawodowa była zakorzeniona w historii Europy Wschodniej oraz doświadczeniach Żydów i dysydentów podlegających działaniom sowieckiego totalitaryzmu. Rozpoczynając od przywołania najważniejszych faktów z życiorysu Ungera, autorka ukazała rozwój jego kariery zawodowej z dwóch perspektyw. Pierwszej – związanej z miastami, w których Unger był aktywny: od początków jego działalności w Bukareszcie, przez późniejszą przeprowadzkę do Warszawy, po emigrację polityczną i wreszcie politycznej emigracji w Brukseli. Drugiej – skoncentrowanej na czasopismach, w których pracował: „Życiu Warszawy”, belgijskim „Le Soir”, paryskiej „Kulturze”, „International Herald Tribune” i „Gazecie Wyborczej”. Szczególną uwagę poświęcono koncepcji Ungera jako intruza (opisując specyficzne relacje między nim i władzami PRL po 1968 r., ale także, gdy rozumie się tę koncepcję w ogólniejszym sensie, przedstawiając Ungera jako dziennikarza podejmującego niełatwe tematy) i „Brukselczyka” (autora publikowanych w „Kulturze” Jerzego Giedroycia esejów politycznych, uważanych za niemal równie ważne jak publicystyczny wkład Juliusza Mieroszewskiego). Wstępne wnioski dotyczące dorobku Ungera zawierają także uwagi na temat jego stylu i strategii dziennikarskich.
Źródło:
Studia Medioznawcze; 2013, 3 (54); 117-126
2451-1617
Pojawia się w:
Studia Medioznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O "Pepikach" Mariusza Surosza po czesku
O "Pepících" Mariusze Surosze česky
"Pepiki" by Mariusz Surosz in Czech translation
Autorzy:
Zarek, Józef
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/486646.pdf
Data publikacji:
2013-07-01
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
przekład
esej biograficzny
stereotypy
překlad
biografický esej
translation
biographical essay
stereotypes
Opis:
Knihu biografických esejů polského novináře Mariusze Surosze "Pepíci". Dramatické století Čechů polskýma očima, která je věnována osudům a občas i tragickým životním volbám 17. významných osobností z dějin Československa a bojuje s polskými stereotypy Čecha, vydalo v překladu Pavla Weigla pražské nakladatelství Plus (2011). Čeští recenzenti ji staví vedle Szczygłovy knihy "Gottland" a hodnotí většinou pozitivně. Kritičtěji reagují obyčejní čtenáři. Článek hledá motivy, které vedly překladatele k balancování mezi strategiemi „exotizace” a „naturizace” textu a zdůrazňuje výsledky této volby. Bere v úvahu i ediční úroveň české publikace Surosze.
Mariusz Surosz’s biographical essays entitled: "Pepiki". Dramatic century of Czechs — which portrays life and fate of several notable Czech personalities from XXth century, while trying to revise Polish stereotypes about Czechs — was translated by Pavel Weigl and published in 2011 by PLUS publishing house. Czech reviewers compared it to "Gottland" by Mariusz Szczygieł and accepted it well, though the average readers reacted more critically. The article identify causes which determined the translator’s choise to balance between „foreignization” and „domestication” of the text. It also points out consequences of that choice and finally notes the editorial level of Surosz’s Czech book.
Źródło:
Przekłady Literatur Słowiańskich; 2013, 4, 1; 129-139
1899-9417
2353-9763
Pojawia się w:
Przekłady Literatur Słowiańskich
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pasjonujące praskie leporello. Praga, niespokojne serce Europy (1984) Very Chytilovej
Exciting Prague Leporello. Prague, the Restless Heart of Europe (1984), a film by Vera Chytilova
Autorzy:
Hucko, Tomas
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/920067.pdf
Data publikacji:
2013-01-13
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Prague
pragensiana
Věra Chytilová
essay film
a unique film expression
image stylization
czechoslovak normalization
Jan Kříženecký
Alexander Hackenschmied
Aimless Walk
Otakar Vávra
We live in Prague
Robert Buchar
Velvet Hangover
Michael Kocáb
Opis:
Věra Chytilova’s film was created during the culmination of processes related to the Czechoslovak normalization. Prague… is not only a highly stylized film essay that provides the viewer with a fascinating visual experience and deep emotions, but evokes the themes of a substantive philosophical debate in conjunction with the knowledge of Prague’s genius loci. Chytilova’s film considers the history and role of humans, taking as a starting point the history of Prague. Therefore, the film still inspires.
Źródło:
Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication; 2013, 12, 21; 97-106
1731-450X
Pojawia się w:
Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Schreiben, Diskursfähigkeit und Internet im fremdsprachlichen und muttersprachlichen Deutschunterricht
Writing, discourse ability and internet in German as foreign und native language lessons
Autorzy:
Kuzminykh, Ksenia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/915823.pdf
Data publikacji:
2013-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
writing
German as native language
German as foreign language
discourse
essay writing
internet
Opis:
To teach effective writing skills is one of the tasks of German-as-native-language- and German-as-foreign-language lessons. Taking these as a basis, this paper aims at explaining different approaches, their advantages and disadvantages and at developing an new concept – writing as discourse ability. The paper emphasizes the necessity of this new concept, which enable the pupils to write “real” texts and take part In discourse. Furthermore it focuses on training program with internet.
Źródło:
Glottodidactica. An International Journal of Applied Linguistics; 2013, 40, 1; 105-115
0072-4769
Pojawia się w:
Glottodidactica. An International Journal of Applied Linguistics
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 154

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies