Temat: Dostoyevsky - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: «Учиться, что есть человек и жизнь» («Записки из Мертвого дома» Ф. М. Достоевского
Autorzy:: Базилевская, Азлита
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/445098.pdf
Data publikacji:: 2007
Wydawca:: Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie
Tematy:: Dostoyevsky
camp prose
expressive-psychological dominant
human's mystery
human inside human
Opis:: "Notes from the Dead House" belong to the "camp prose" with expressive-psychological dominant. Constant Dostoyevsky’s absorption into the problem of human shows itself here through close attention paid to the solution of "human’s mystery", the quest for "human inside human". The general idea of artistic construction of this work is the movement from initial impressions towards discovery of the hidden gist. The writer aspires to comprehend human nature in its individual manifestations and general principles. The main motif of "Notes" - "I want to be a human" - is the result of his searching for the truth about a human being.
Źródło:: Acta Neophilologica; 2007, IX; 97-108
1509-1619
Pojawia się w:: Acta Neophilologica
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Proza rosyjska na scenach polskich po roku 1989. Zbrodnia i kara Fiodora Dostojewskiego
Russian prose on the Polish stage after 1989. „Crime and Punishment by Fyodor Dostoevsky
Autorzy:: Semczuk, Małgorzata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/481256.pdf
Data publikacji:: 2009-12-01
Wydawca:: Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie
Tematy:: Dostoyevsky
Crime and Punishment
Russian prose
Opis:: Crime and Punishment focuses on the mental anguish and moral dilemmas of Rodion Raskolnikov, who strives to be an extraordinary being, believing that murder is permissible in pursuit of a highter purpose. The following paper focused on the analysis of work by the two types playwrights, based on Crime and Punishment.
Źródło:: Acta Polono-Ruthenica; 2009, 1, XIV; 245-252
1427-549X
Pojawia się w:: Acta Polono-Ruthenica
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Крокодил Ф. М. Достоевского как петербургская повесть (заметки к словарю аллегорий петербургской истории)
The Crocodile by Fyodor Mikhaylovich Dostoyevsky as a St. Petersburg story (remarks on the glossary of allegories in the genre of St. Petersburg story)
Autorzy:: Крыстева, Денка
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/22608674.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:: The Crocodile
Fyodor Mikhaylovich Dostoyevsky
St. Petersburg’s story
allegory
Leviathan
Opis:: The article discusses Dostoyevsky’s story The Crocodile as an episode in the development of the so-called “St. Petersburg story”, established by Pushkin and Gogol as a specific ideological and fictional genre, connected with the symbolic representation of the St. Petersburg period in Russian history. In the analysis of the title and the exposition of the story, the monster is seen as an allegory of the disquieted political body in Russia following the reforms of 1861. Among the sources of the allegory are the Biblical synonymous use of “Leviathan – Crocodile”, Thomas Hobbes’ s treatise Leviathan, and the Russian Old Believers’ invectives about The Ruler and The Crocodile-State. The analysis suggests that Dostoyevsky translates the political notion of Leviathan as a metaphor of the absolutist social negotiation through the equivalent of the Crocodile, already familiar in Russian collective mentality. In this respect, it is assumed that the story serves as a warning about the dangers resulting from the disquieted political body.
Źródło:: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica; 2010, 3; 60-68
1427-9681
2353-4834
Pojawia się w:: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Geniusz i padaczka
Genius and epilepsy
Autorzy:: Motta, Ewa
Kazibutowska, Zofia
Gołba, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1058222.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: Dostojewski
Dostoyevsky
Flaubert
epilepsy
genius
van Gogh
padaczka
geniusz
Opis:: Introduction: In 1896, in his work The Man of Genius, Lombroso presented a daring concept about key role of epilepsy in genesis of human genius. Aim of paper: The aim of this paper is to present the history of lives of some outstanding men and women afflicted by epilepsy and controversies associated with this diagnosis. Discussion: Mahomet most probably suffered partial seizures since his 4th decade and his visions were subsequently denoted by his followers. Some authors believe, that the heroic Jeanne d’Arc had epileptic seizures caused by an intracranial tuberculoma. A brain tumor might have been a cause of Julius Caesar’s epilepsy. Dostoyevsky had secondarily generalized seizures with ecstatic aura and used his epilepsy-associated experiences in his literary works. Personages of his books The Brothers Karamazov and The Idiot also suffered epilepsy. Based on an analysis of Dostoyevsky case, Freud suggested a neurotic background for his condition. Retrospective attempts at determining the nature of van Gogh’s illness include a dozen or so different diagnoses, of which epilepsy seems the most probable. Descriptions of partial complex seizures may be found in many letters by van Gogh to his brother Theo and are also reported by the artist’s doctor. Antiepileptic drugs available then and implemented by van Gogh (potassium bromide and digitalis) might have had an impact on his artistic output. Digitalis side-effects leading to visual disturbances are illustrated by his works Starry Night and Night Café. Flaubert, who suffered three types of epileptic seizures (partial simple, partial complex and secondary generalized), was considered by Sartre a hysteric. Flaubert’s epilepsy was probably caused by a congenital vascular malformation in the occipital lobe, which probably caused his death too.
Wprowadzenie: W 1896 r. Lombroso w swoim dziele Człowiek – geniusz przedstawił śmiałą teorię o kluczowej roli padaczki w genezie geniuszu. Cel: Celem pracy jest przedstawienie historii niektórych wielkich ludzi chorujących na padaczkę oraz kontrowersji związanych z rozpoznaniem u nich tej choroby. Omówienie: Mahomet miał najpewniej napady częściowe złożone od 40. r.ż., a opisywane przez niego wizje były odnotowywane również przez jego zwolenników. Uważa się, że u bohaterskiej Joanny d’Arc występowały napady padaczkowe jako konsekwencja gruźliczaka mózgu. Guz mózgu mógł być przyczyną padaczki również Juliusza Cezara. Z kolei Dostojewski, mający napady wtórnie uogólnione z ekstatyczną aurą, wykorzystywał swoje doświadczenia związane z chorobą w twórczości literackiej. Bohaterowie jego książek Bracia Karamazow i Idiota także cierpią na padaczkę. Analizując przypadek Dostojewskiego, Freud sugerował tło nerwicowe choroby. Retrospektywne próby ustalenia, na co chorował van Gogh, obejmują kilkanaście rozpoznań, z których padaczka wydaje się najbardziej prawdopodobna. Opisy napadów częściowych złożonych van Gogha znane są z jego licznych listów do brata Thea, a także z relacji lekarza artysty. Stosowane przez van Gogha ówczesne leki przeciwpadaczkowe (bromek potasu i naparstnica) miały wpływ na jego twórczość artystyczną. Niepożądane działanie naparstnicy powodujące zaburzenia widzenia znalazło swój wyraz w dziełach Gwiaździsta noc i Nocna kawiarnia. Flauberta, który miał aż trzy rodzaje napadów (częściowe proste, częściowe złożone i wtórnie uogólnione), Sartre uważał za histeryka. Przyczyną napadów Flauberta była najpewniej wrodzona malformacja naczyniowa okolicy potylicznej, która najprawdopodobniej doprowadziła również do jego śmierci.
Źródło:: Aktualności Neurologiczne; 2010, 10, 4; 190-193
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:: Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Рациональное и мифологическое в сознании героя Ф. М. Достоевского
Rational and mythological in consciousness of Fyodor Mikhaylovich Dostoyevsky’s hero
Autorzy:: Ельницкая, Людмила
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/22625027.pdf
Data publikacji:: 2010
Wydawca:: Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:: Fyodor Mikhaylovich Dostoyevsky
hero
consciousness
underground
rational
mythological
Opis:: The article considers two types of consciousness, which are typical of Dostoyevsky's heroes. The first type searches for support in human mind. However, individualism of the modern person leads him to revolt against the world, and gives rise to solitude and isolation in the "underground". Such rational thinking creates deadly deadlock to the existence of the human. The second type of consciousness is mythological. It is also connected with the inevitability of death which is, however, a condition of the subsequent revival and the rebirth, allowing the person to see the world differently.
Źródło:: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica; 2010, 3; 69-79
1427-9681
2353-4834
Pojawia się w:: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Biesy Fiodora Dostojewskiego jako wykład refleksji filozoficznej
Demons by Fyodor Dostoyevsky as a Philosophy Exposition
Autorzy:: Krasucka, Katarzyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/423134.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:: Dostoyevsky
morality
religion
Russian philosophy
Fiodor Dostojewski
moralność
religia
filozofia rosyjska
Opis:: The question which we want to find the answer for is: what caused that F. Dostoyevsky was considered a philosopher and his novels were acknowledged as expressing his philosophical views? This is possible by finding in his writings typically philosophical content which includes metaphysical, epistemological and axiological issues; with paying attention to historical specificity of Russian philosophy, namely its evolution and problems.
Źródło:: IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych; 2011, 23; 85-99
0860-4487
Pojawia się w:: IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Apologie Pawel Fjodorowitsch Karamasows. Schuld bei Dostojewskij und seinen Interpreten
Pavel Fyodorovich Karamazov’s Apology. Guilt in Dostoyevsky and his commentators
Autorzy:: Paulin, Maximilian
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/558840.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:: Amok
Dostojewskij
Girard
Justiz
Karamasow
Literaturkritik
Menschenrechte
Mobbing
Opferselektion
Schuldfähigkeit
Suizid
Sündenbock
Vatermord
amok
criminal responsibility
Dostoyevsky
human rights
justice
Karamasov
literacy criticism
mobbing
parricide
scape-goat
suicide
victim selection criteriology
Opis:: In einer gängigen Interpretation des Romans „Die Brüder Karamasow” wird die Verantwortung für den Vatermord in unterschiedliche Komponenten zerlegt, deren jede in der Gestalt eines der vier Brüder allegorisch auskomponiert sei. Die „Komponente Smerdjakow” liege dabei als bloße physische Ausführung des Verbrechens außerhalb der Sphäre ethischer Betrachtung. Damit wird Smerdjakow aber noch in der Interpretation einmal mehr in seinem Menschsein verkannt. Eine durch Girard geschulte Lektüre zeigt hingegen, wie gekonnt Dostojewskij – ob intuitiv oder mit Absicht – diesen Charakter mit Kriterien der Opferselektion ausstattet und ihn so der Leserschaft als Sündenbock regelrecht anbietet.
In a common interpretation of Dostoyevsky’s The Brothers Karamasov, Dmitri Karamasov is held guilty of murdering his father in a moral sense, while the character of Smerdyakov is put beyond the range of ethic consideration as he is seen as an allegory of the merely executing factor of the act of violence. Hence, his suicide is read as a proof that the evil itself doesn’t take over responsibility; in face of the accusation it fades away, leaving the charge of responsibility to the human moral subject. Dostoyevsky, however, seems not wanting to stress such a kind of moral hero that, in this interpretation, could be seen in Dmitri. With introducing Alexey in his preamble, he is in fact presenting us a „weak” hero, leading us to another understanding of the story. Yet Alexey is still not the weakest. It is Smerdyakov. What this article pleads for is that Smerdyakov is systematically made a scapegoat, as Dostoyevsky is illustrating in several pertinent scenes. It is only coherent that interpreters, while completely ignoring this fact, continue this scapegoating in dehumanising him by taking off him of all ethic consideration, reducing him to a personification of a merely mechanic component. By contrast, this is an apology for Smerdyakov as a human being. And as a son of Fyodor and brother of Alexey, Dmitri and Ivan.
Źródło:: Studia Gdańskie; 2013, 32; 91-107
0137-4338
Pojawia się w:: Studia Gdańskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Меняющаяся софийная функция женских персонажей в русской литературе XX века
Changes in the Sophic Function of Female Characters in 20th-Century Literary Works
Autorzy:: Szabó, Tünde
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/968715.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:: Dostoyevsky
Zamyatin
Yerofeyev
Ulitskaya
poetic-semantic complex
sophic function
Opis:: The present study examines in what ways three 20th-century works, Yevgeny Zamyatin’s short story “The Flood”, Viktor Yerofeyev’s novel “Russian Beauty” and Ludmila Ulitskaya’s novel “Sonechka”, are connected to Fyodor Dostoyevsky’s novel “Crime and Punishment”. Beyond the surface parallels in the plot, the presence of a poetic-semantic complex rooted in mythological thinking is observable. The sophic function, which is transformed in each of the successive works, is one of the components of the said complex.
Źródło:: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica; 2014, 07; 231-238
1427-9681
2353-4834
Pojawia się w:: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Ambiwalencja i Tajemnica. Wokół antropologii filozoficznej Dostojewskiego
Ambivalence and mystery. About philosophical anthropology of Dostoyevsky
Autorzy:: Michałowski, Damian
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/426529.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:: Dostoyevsky
Christianity
philosophy of man
ambivalence
mystery
Opis:: The following article is an attempt to demonstrate Dostoyevsky’s philosophy of man. In this framework two categories seems most important: ambivalence and mystery. The picture of a man in Dostoyevsky’s novels is full of ambiguities, contradictories, paradoxes and – seeming – lack of logical senses. There is no total definition of a man, because he’s a big enigma. A man is not a monolith, he contains full of different existential and psychological areas. A man doesn’t have any ontological score, which would can to name and to determine him – particular, to name and to determine him unambiguously and permanently. An existence is a task. Can this diversity in a man integrated? Can the mystery of a man illuminate? It seems that Dostoyevsky sees only one solution: the Christianity.
Niniejszy artykuł jest próbą ukazania głównych kategorii antropologicznych w literackiej twórczości Fiodora Dostojewskiego, wśród których tajemnica i ambiwalencja wydają się kategoriami najważniejszymi. Obraz człowieka w powieściach Dostojewskiego jest pełen sprzeczności, paradoksów i logicznych wykluczeń. Nie ma tu jakiejś ostatecznej definicji istoty ludzkiej, ponieważ jest ona zagadką. Istota ta nie jest bowiem jakimś monolitem – mieści w sobie rozmaite obszary egzystencjalne i psychologiczne. Przede wszystkim jednak nie przysługuje jej żaden ontologiczny rdzeń, któryby ją ostatecznie określał i determinował. Egzystencja jest zadaniem. Czy tę różnorodność da się scalić? Czy da się rozświetlić tę tajemnicę? U Dostojewskiego odpowiedzi należy szukać w chrześcijaństwie.
Źródło:: Logos i Ethos; 2015, 1(38); 7-24
0867-8308
Pojawia się w:: Logos i Ethos
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Polska szkoła eseju – esej w polskiej szkole (na przykładzie Dostojewskiego Czesława Miłosza)
Polish School of Essay Writi,ng – Essay in Polish School (on Dostojewski by Czesław Miłosz)
Autorzy:: Goczał, Ewa
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/442067.pdf
Data publikacji:: 2016-06-30
Wydawca:: Towarzystwo Wiedzy Powszechnej w Szczecinie
Tematy:: esej
dydaktyka
Miłosz
Dostojewski
essay
didactics
Dostoyevsky
Opis:: W artykule zawarta została propozycja wykorzystania w ramach licealnej edukacji polonistycznej eseju – gatunku zróżnicowanego formalnie i treściowo, hybrydycznego i trudnego w odbiorze, lecz jednocześnie bardzo użytecznego dydaktycznie. Szerokie spektrum form eseistycznych ograniczone zostaje do tak zwanego „polskiego eseju” – pojęcia wprowadzonego i zdefiniowanego przez Czesława Miłosza. Przykładem realizacji gatunku i przedmiotem analizy jest tutaj esej samego Miłosza, Dostojewski – traktujący o wybranych wątkach z życia i twórczości rosyjskiego pisarza, a przede wszystkim prezentujący jego obraz w subiektywnym spojrzeniu polskiego noblisty.
The article offers a proposal of using essay, within high school Polish studies, as a genre which is diverse formally and substantially, hybrid and cerebral, still, useful in a teaching practice. The wide range of essayistic forms is limited to the so-called "Polish essay" – the notion introduced and defined by Czesław Miłosz. An example of genre implementation and a subject of analysis is his own essay entitled Dostojewski – discussing the selected aspects of life and writings of the Russian writer and, most of all, presenting his image from the subjective perspective of the Polish Nobel prize winner.
Źródło:: Edukacja Humanistyczna; 2016, 1; 97-105
1507-4943
Pojawia się w:: Edukacja Humanistyczna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Vladimir Nabokov jako wykładowca literatury
Vladimir Nabokov as Literature Professor
Autorzy:: Grygiel, Monika
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1879601.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Nabokov
wykłady
literatura rosyjska
literatura europejska
Dostojewski
Gogol
Tołstoj
Czechow
lectures
Russian literature
European literature
Dostoyevsky
Tolstoy
Chekhov
Opis:: Vladimir Nabokov podjął pracę wykładowcy akademickiego po wyjeździe do Stanów Zjednoczonych, gdzie wykładał na Wellesley College i Uniwersytecie Cornella literaturę europejską i literaturę rosyjską. W swoich wykładach pisarz zaprezentował kategoryczne i kontrowersyjne opinie na temat literatury, podzielił ją na arcydzieła i utwory, jego zdaniem mierne, stworzył hierarchię literacką, wynikającą z osobistych autorskich przekonań i upodobań. W literaturze rosyjskiej zachwalał twórczość M. Gogola, L. Tołstoja i A. Czechowa, negatywnie ocenił dorobek F. Dostojewskiego i M. Gorkiego. Z literatury europejskiej wyróżnił wybrane dzieła M. Prousta, J. Joyce’a i G. Flauberta, w każdym wypadku wskazywał na wartości kluczowe dla swojego dorobku, metody znamienne dla całej swojej prozy. Wykłady Nabokova stanowią nierozerwalną część jego dokonań literackich, są wykładnią literackiej filozofii pisarza. Владимир Набоков – профессор литературы Владимир Набоков стал преподавателем литературы после переезда в США, где читал лекции в колледже Уэлсли и Корнеллском университете по русской и зарубежной литературах. В своих лекциях писатель представил твердые и спорные суждения на литературу, разделяя ее на шедевры, и, по его мнению, посредственные произведения, сочинил литературную иерархию как результат собственных авторских взглядов и симпатий. В русской литературе восхищался творчеством Н. Гоголя, Л. Толстого и А. Чехова, отрицательно высказывался на тему достижений Ф. Достоевского и М. Горького. В зарубежной европейской литературе подчеркивал значение выбранных произведений М. Пруста, Д. Джойса и Г. Флобера, в каждом случае определяя ключевые ценности и значительные методы для своего прозаического творчества. Лекции Набокова составляют неотделимую часть его творческого наследия, являются интерпретацией литературной философии писателя.
When he arrived to the United States Vladimir Nabokov took a job as the university lecturer at Wellesley College and Cornell University. He taught Russian and European literature. In his lectures he presented a categorical and controversial opinions on literature, he divided it into masterpieces and works. In his opinion he created a hierarchy of literary resulted from his personal beliefs and preferences. In Russian literature, he praised works of M. Gogol, L. Tolstoy and Chekhov. He negatively assessed the achievements of F. Dostoevsky and M. Gorky. In the European literature he singled selected works of Marcel Proust, Joyce J. and G. Flaubert. In any case he pointed to the key values for his Works and methods characteristic of all his prose. Nabokov's lectures are the integral part of his literary achievements and they are writer’s literary philosophy.
Źródło:: Roczniki Humanistyczne; 2016, 64, 7; 137-147
0035-7707
Pojawia się w:: Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Wpływ duchowości Pustelni Optyńskiej na twórczość rosyjskich filozofów i pisarzy XIX w.
The Influence of the Spirituality of the Optina Monastery on the Work of Russian Philosophers and Writers of the Nineteenth Century
Autorzy:: Kuprjanowicz, Tomasz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/420356.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:: Pustelnia Optyńska
starcy
Kirejewski
Gogol
Leontjew
Dostojewski
The Optina Monastery
The Elders
Kireyevsky
Leontyev
Dostoyevsky
Opis:: Monastery w Rosji w XIX–stym wieku miały bardzo duży wpływ na naród. Jednym z takich monasterów był właśnie wtedy Kozielski Monaster Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni zwany Pustelnią Optyńską. Był to taki ośrodek duchowy, do którego przybywali pielgrzymi nie tylko z prostego ludu. Częstymi gośćmi w monasterze byli rosyjscy filozofowie i pisarze. Duchowe pożywienie, jakie otrzymywali od mnichów wpływało na ich twórczość i życiowe dążenia. Starcy z Pustelni Optyńskiej stawali się dla nich duchowymi przewodnikami i moralnymi autorytetami, a nawet twórczą inspiracją. Twórcami rosyjskiej kultury tego okresu mającymi kontakt z Pustelnią Optyńską byli m.in. Iwan Kirejewski, Nikołaj Gogol, Fiodor Dostojewski i Konstantin Leontjew. Żywe kontakty ze starcami z Pustelni Optyńskiej otwierały w filozofach i pisarzach pokłady głębokiej duchowości, podtrzymujące ich siły do moralnego przeobrażenia nie tylko własnej osoby, ale i całego społeczeństwa.
Monasteries in nineteenth century Russia had a major influence on the nation. One such example was the Monastery of the Entrance of the Mother of God into the Temple in Kozelsk, which is also known as the Optina Monastery. The pilgrims who travelled to this spiritual centre were not only common people. Russian philosophers and writers were also guests at the monastery on several occasions. The spiritual nourishment which they received from the monks influenced their creativity and life aspirations. The Elders of the Optina Monastery became for them spiritual guides and moral authorities, and even creative inspiration. The creators of Russian culture at that time, who were in contact with the Optina Monastery include, Ivan Kireyevsky, Nikolai Gogol, Fyodor Dostoevsky and Konstantin Leontyev. Personal contact with the Elders of the Optina Monastery contributed to the these philosophers’ deeply spiritual views, which sustained their strength for the moral transformation not only of their own person, but also of the whole of society.
Źródło:: ELPIS; 2016, 18; 57-64
1508-7719
Pojawia się w:: ELPIS
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Ciało i świętość. Przypadek XIX-wiecznych świętych starców rosyjskich
Autorzy:: Grygiel, Szymon
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/645248.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:: Startsy
Optina Pustyn
St. Seraphim of Sarov
starets Zosima
Nicholas II
relics
Fyodor Dostoyevsky
body
Opis:: The body and the sanctity. The case of the 19th-century Russian holy startsyThe article considers references to the body appearing in selected texts concerning 19thcentury Russian holy startsy. Three conditions of a holy man’s body are discussed: living, immediately after death and as relics. The body plays an important role in creating the image of holiness of startsy during their lifetime. In the chapter The Breath of Corruption in Fyodor Dostoyevsky’s Brothers Karamazov, the sacred status of starets Zosima’s dead body is cancelled by the crowd’s interpretation of his body’s putrefaction as judgment of God refuting the holiness of the deceased monk. This, in turn, allows for a discrediting the life of the starets. Mirroring the events of Dostoyevsky’s novel, the dead body of a monk became subject of dispute shortly before the canonization of the starets Seraphim of Sarov in 1903. Drawing on the commonness of the view identifying putrefaction of the body with profanity, a Petersburg anti-Orthodox association sought to discredit the Russian Orthodox Church by demanding that the coffin of Seraphim of Sarov is reopened. The answer of Antonius, the Metropolitan of Petersburg, was an article, in which he argued that inviolability of the body was not a necessary condition of holiness. During the canonization, the adored relics of Saint Seraphim were used by the state power to strengthen the bond between Tsar Nicholas II and the people. Ciało i świętość. Przypadek XIX-wiecznych świętych starców rosyjskichArtykuł rozważa odniesienia do ciała pojawiające się w wybranych tekstach dotyczących XIX-wiecznych rosyjskich świętych starców. Zostały w nim omówione trzy stany ciała świętego: za życia, tuż po śmierci oraz w postaci relikwii. Ciało odgrywa ważną rolę w kreowaniu obrazu świętości starców podczas ich życia. W rozdziale Odór trupi w powieści Bracia Karamazow Fiodora Dostojewskiego sakralny status martwego ciała starca Zosimy zostaje unieważniony przez zgromadzony tłum poprzez zinterpretowanie gnicia ciała jako wyroku bożego przeczącego świętości zmarłego. Dzięki temu możliwa jest dyskredytacja osoby starca za życia. Podobnie jak w powieści Dostojewskiego ciało zmarłego mnicha stało się przedmiotem sporu niedługo przed kanonizacją starca Serafina z Sarowa w 1903 roku. Powszechność poglądu utożsamiającego gnicie ciała z profanum sprawiła, że zwalczający prawosławie petersburski związek domagał się ponownego otwarcia trumny Serafina z Sarowa, chcąc podważyć wiarygodność Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. Głos w sprawie szczątków starca zabrał metropolita Petersburga Antoni, przekonując, że nienaruszalność zwłok nie jest koniecznym warunkiem świętości. Podczas uroczystości kanonizacyjnych adorowane relikwie św. Serafina zostały wykorzystane w służbie władzy państwowej w celu wzmocnienia więzi pomiędzy carem Mikołajem II a ludem.
Źródło:: Adeptus; 2017, 9
2300-0783
Pojawia się w:: Adeptus
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Stawrogin – personifikacja zła
Stavrogin – the personification of evil
Autorzy:: Jastrząb, Dariusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/497080.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Akademia im. Jakuba z Paradyża w Gorzowie Wielkopolskim
Tematy:: Dostojewski
demon
ateizm
nihilizm komunizm
Dostoyevsky
atheism
nihilism
communism
Opis:: Characters such as Stavrogin in the novel Demons by Fyodor Dostoyevsky reveal the writer’s deep and astute knowledge of demonology. It has long been known that in his novels the writer contained considerations about not only the philosophical but also theological aspects of life, including Christology. His novel Demons is a literary tractate about the destructive influences of nihilistic and communist ideologies, both on society and on the human condition. The central character of the novel is Nikolai Vsevolodovich Stavrogin, the son of Varvara Petrovna, and he is the most demonic hero of Dostoyevsky’s. Ever one of the people whom he encountered fell under his charm, and they would then become be spiritually and morally depraved and ruined. Among the characters that come into contact with Stavrogin are those who then eventually committed suicide. We are dealing with a hero who has become separated and isolated from society, and who comes across as being amoral and demonised. Dostoyevsky was very keen to show a society that creates their rights and the principles of social co-existence without God. Undoubtedly, the novel Demons is in the history of world literature one of the most discerning analyses of a civilization built without God.
Źródło:: Język. Religia. Tożsamość; 2017, 1(15); 135-143
2083-8964
2544-1701
Pojawia się w:: Język. Religia. Tożsamość
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Биография и орнаментализм в постмодернистском романе о Достоевском (Лето в Бадене Л. Цыпкина)
Biography and ornamentalism – a postmodern novel about Dostoyevsky (Leonid Tsypkin’s Summer in Baden-Baden)
Autorzy:: Szabó, Tünde
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/650984.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:: Л. Цыпкин
Ф. М. Достоевский
постмодернистский миф
орнаментальная проза
Leonid Tsypkin
Fyodor Dostoyevsky
postmodern myth
ornamental prose
Opis:: The paper examines how Leonid Tsypkin’s novel Summer in Baden-Baden utilises the apparatus of symbolist ornamental prose, one of the characteristic features of Russian Modernism, while it applies postmodern devices to construct the myth of Dostoyevsky as a gambler. The plot of Tsypkin’s novel, which relies on primary sources, especially Anna Dostoyevskaya’s diary, highlights the feeling of humiliation as a central component of the personality of Dostoyevsky as a character. At the same time, on the ornamental level of the text, repetitive motifs and equivalences are applied with the aim of placing emphasis on transcending the humiliation, which can be achieved through “aspiring for the summit” and a network of motifs connected with it. As a result, the motif structure of The Gambler, the most autobiographical of Dostoyevsky’s novels, becomes transcoded.
В статье рассматривается роман Л. Цыпкина Лето в Бадене одновременно и как современная версия орнаментальной прозы русских символистов и как постмодернистский миф о Достоевском-игроке. В сюжете романа, основанном на первоисточниках, прежде всего на дневнике А. Г. Достоевской, выделяется чувство униженности как основное слагаемое нравственно-психологического облика Достоевского-героя. С точки зрения орнаментализма, благодаря приему повтора разнообразных эквивалентных элементов, в романе изображается преодоление чувства униженности, которое в тексте реализуется с помощью метафор «стремления вверх». В результате в романе происходит перекодировка мотивной структуры романа Игрок, наиболее автобиографического романа Ф. М. Достоевского.
Źródło:: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica; 2017, 10
1427-9681
2353-4834
Pojawia się w:: Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "Dostoyevsky" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język