Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Dardanele" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-11 z 11
    Tytuł:
    Brytyjskie formacje konne na półwyspie Gallipoli w 1915 roku
    British mounted formations on the Gallipoli peninsula in 1915
    Autorzy:
    Korzeniowski, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31340842.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
    Tematy:
    Gallipoli
    Dardanele
    kawaleria
    Yeomanry
    ANZAC
    Dardanelles
    cavalry
    Opis:
    Kampania na półwyspie Gallipoli w 1915 r. to przede wszystkim walki mas piechoty. Ograniczony obszar oraz trudne warunki terenowe w zasadzie uniemożliwiały efektywne wykorzystanie kawalerii. Tym niemniej już po kilku tygodniach kampanii na półwyspie wylądowały pierwsze oddziały konne. Wraz z upływem kolejnych miesięcy ich liczba rosła. W szczytowym okresie w składzie brytyjskich sił znajdowało się aż 15 brygad konnych. Uzbrojenie, wyekwipowanie, a przede wszystkim zasady szkolenia pozwalały kawalerii walczyć analogicznie do piechoty. Tak też była wykorzystywana – uzupełniała obsadę fortyfikacji polowych na froncie lub też wzmacniała najbardziej osłabione dywizje piechoty. Wysyłanie formacji konnych na półwysep należy ocenić jako działanie nieracjonalne. Użycie kawalerii jako piechoty pozbawiało ją jej głównej zalety, jaką stanowi mobilność. Co więcej, walki pozycyjne powodowały znaczne straty, nawet w sytuacji względnego spokoju na froncie. Do tego dodać należy problemy z aprowizacją oraz higieną, co powodowało coraz większe ubytki niebojowe. Wraz z nadejściem jesieni trudności te tylko się pogłębiały. Dowództwo Śródziemnomorskich Sił Ekspedycyjnych zdawało sobie sprawę z tych zagrożeń. Podjęło nawet próbę pozyskania z Egiptu dodatkowych oddziałów piechoty, które miałyby zastąpić na półwyspie kawalerię. Niestety, osobiste animozje, rywalizacja oraz brak myślenia strategicznego spowodowały, że zamiary te nie zostały zrealizowane, przez co część jednostek konnych pozostała na półwyspie do ostatniego dnia kampanii.
    The fighting on the Gallipoli peninsula in 1915 was primarily a clash of masses of infantry. The limited area controlled by the allies and difficult terrain basically prevented the effective use of cavalry. Nevertheless, after a few weeks, the first cavalry units landed on the peninsula. Over the following months, their number systematically grew. At its peak, the composition of the British forces included as many as 15 horse brigades. Armament, equipment, and above all, the principles of training allowed it to fight in the same way as infantry. It was used to man field fortifications at the front or to strengthen the most weakened infantry divisions. Sending horse formations to the peninsula was irrational. Using such formations as infantry deprived them of their main advantage, which was mobility. What's more, positional fighting caused significant losses, even in a situation of relative calm on the front. In addition, problems with provisions and hygiene caused increasing non-combat losses. In the fall, these problems only increased. The Mediterranean Expeditionary Force Command was aware of these problems. It even attempted to obtain additional infantry units from Egypt to replace the cavalry on the peninsula. Unfortunately, personal animosities, competition and lack of strategic thinking meant that these intentions were not implemented.
    Źródło:
    UR Journal of Humanities and Social Sciences; 2023, 27, 2; 76-92
    2543-8379
    Pojawia się w:
    UR Journal of Humanities and Social Sciences
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Brytyjska i francuska artyleria na półwyspie Gallipoli w 1915 roku
    British and French Artillery on the Gallipoli Peninsula in 1915
    Britische und französische Artillerie auf der Halbinsel Gallipoli im Jahr 1915
    Autorzy:
    Korzeniowski, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23202450.pdf
    Data publikacji:
    2023-12-27
    Wydawca:
    Wojskowe Biuro Historyczne
    Tematy:
    Gallipoli
    artyleria
    Dardanele
    ANZAC
    artillery
    Dardanelles
    Artillerie
    Dardanellen
    Opis:
    Brytyjskie i francuskie oddziały skierowane do inwazji na półwysep Gallipoli cierpiały na wiele braków. Jeden z najpoważniejszych niedostatków stanowiła zbyt słaba artyleria. Niektóre dywizje posiadały mniejszą liczbę dział, niż zakładały etaty, niektóre nie miały jej wcale. Ponadto dowódcy korpusów również dysponowali symboliczną liczbą ciężkich armat i haubic. Kolejny mankament stanowiły bardzo skromne zapasy amunicji, a także brak pocisków odłamkowo-burzących. Problemy te przekładały się na niepowodzenia sojuszniczych oddziałów w trakcie walk, uniemożliwiały zniszczenie osmańskich fortyfikacji polowych oraz zwalczanie nieprzyjacielskiej artylerii. W trakcie kampanii powyższe problemy nigdy nie zostały rozwiązane. Co więcej, wraz z napływem kolejnych jednostek liczba dział zwiększała się wolniej niż liczba dywizji piechoty. W ciągu kilku miesięcy udało się nieznacznie zwiększyć liczbę ciężkich dział, ale sytuacja artylerii wciąż pozostawała trudna. Wynikało to z faktu, że dla Londynu i Paryża walki na półwyspie Gallipoli odgrywały rolę drugorzędną względem walk we Francji. Stąd w rejon Dardaneli kierowano jedynie te siły i środki, które uznano za zbędne na froncie zachodnim. W rezultacie takiego postępowania brytyjskie i francuskie oddziały przez całą kampanię nie mogły liczyć na odpowiednie wsparcie artyleryjskie.
    The British and French troops deployed to the Gallipoli Peninsula suffered from a number of shortcomings. One of the most serious deficiencies was the weak artillery support. Some divisions had fewer guns than expected, whereas some had none at all. In addition, corps commanders had a limited number of heavy guns and howitzers at their disposal. Another drawback was the very modest supplies of ammunition and the lack of high-explosive shells. These problems made it impossible for the allies to destroy Ottoman field fortifications and counter the enemy’s artillery fire, which resulted in the failure of the invasion. During the campaign, the above problems were never resolved. Moreover, with the influx of subsequent units, the number of guns increased at a slower rate than the number of infantry divisions. Within a few months, the number of heavy guns was slightly increased, but the artillery situation remained difficult. This was due to the fact that the allied campaign on the Gallipoli Peninsula was secondary to the fighting in France. In fact, only those forces and resources that were considered unnecessary on the Western Front were sent to the Dardanelles. As a result of this situation, British and French troops could not count on adequate artillery support throughout the campaign.
    Die britischen und französischen Truppen, die zur Invasion auf die Halbinsel Gallipoli entsandt wurden, litten unter einer Reihe von Unzulänglichkeiten. Einen der schwerwiegendsten Mängel bildete die defizitäre Artillerie. Einige Divisionen verfügten über weniger Geschütze, als für die Posten vorgesehen waren, andere gar nicht. Außerdem verfügten die Korpskommandeure nur über eine unbedeutende Anzahl schwerer Kanonen und Haubitzen. Ein weiterer Nachteil waren die sehr geringen Munitionsvorräte sowie das Fehlen von Splitter- und Sprengmunition. Diese Probleme führten zu Rückschlägen für die alliierten Truppen während der Kämpfe und machten es unmöglich, die osmanischen Feldbefestigungen zu zerstören und die gegnerische Artillerie zu bekämpfen. Während des Feldzugs wurden die oben genannten Probleme nie gelöst. Außerdem stieg die Zahl der Geschütze mit dem Eintreffen weiterer Einheiten langsamer an als die Zahl der Infanteriedivisionen. Innerhalb weniger Monate konnte die Zahl der schweren Geschütze zwar leicht erhöht werden, aber die Situation der Artillerie blieb weiterhin schwierig. Das lag daran, dass für London und Paris die Kämpfe auf der Halbinsel Gallipoli gegenüber den Kämpfen in Frankreich eine untergeordnete Rolle spielten. Daher wurden nur die Kräfte und Ressourcen, die an der Westfront als unnötig erachtet wurden, in die Dardanellen gelenkt. Infolgedessen konnten die britischen und französischen Truppen während des gesamten Feldzugs nicht auf eine angemessene Artillerieunterstützung zählen.
    Źródło:
    Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2023, XXIV (LXXV), 4(286); 72-96
    1640-6281
    Pojawia się w:
    Przegląd Historyczno-Wojskowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Intruder in the Harem, or Captain Martin Eric Nasmith’s Oriental Adventures
    Autorzy:
    Nykiel, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/30146175.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Martin Eric Dunbar-Nasmith
    Dardanelles
    Gallipoli
    Sea of Marmara
    "E11"
    WW1
    Dardanele
    Morze Marmara
    pierwsza wojna światowa
    Opis:
    Niniejszy artykuł poświęcony jest początkowemu okresowi kariery adm. Martina Erica Dunbar-Nasmitha (1883–1965) i stanowi próbę podsumowania jego osiągnięć podczas trzech podwodnych patroli w Dardanelach i na Morzu Marmara w 1915 r. Misje te przyniosły mu miano najskuteczniejszego brytyjskiego “podwodniaka” pierwszej wojny światowej. W anglosaskiej historiografii wszystkie publikacje poświęcone działaniom Nasmitha na wodach tureckich stanowią jednostronną narrację, opartą wyłącznie na źródłach brytyjskich. Autor podjął więc pierwszą w zachodniej historiografii próbę skonfrontowania brytyjskiego i tureckiego punktu widzenia. Podobnej konfrontacji podejmowano się kilkukrotnie w Turcji, ale jej efekty nie są powszechnie znane zachodnim historykom i w kilku przypadkach budzą zastrzeżenia. Decyzja o podjęciu się niniejszego wyzwania wynika ze świadomości tego, że ocena sytuacji dokonywana przez Nasmitha, w chwili, gdy osobiście obserwował efekty swych ataków, nie mogła być pełna i całkowicie obiektywna. Nie miał prawa wiedzieć, że niektóre z zatopionych przez niego na płytkich wodach przybrzeżnych jednostek zostały przez Turków podniesione z dna i przywrócone do służby. Artykuł ten stanowi szczegółowe omówienie ataków na osmańskie okręty wojenne, statki handlowe o napędzie parowym i cele lądowe, podjętych przez Nasmitha podczas wszystkich trzech patroli okrętu podwodnego “E11.” W rezultacie swoich badań autor zwraca uwagę na to, iż bilans drugiego patrolu, zarówno pod względem strat zadanych osmańskiej marynarce wojennej, jak i flocie transportowej był bez porównania lepszy niż pierwszego (za który Nasmith odznaczony został Krzyżem Wiktorii). W przypadku strat floty transportowej łączny tonaż definitywnie zatopionych jednostek o napędzie parowym był o ponad 470 procent większy. Choć Nasmith twierdził, że podczas wszystkich trzech patroli zatopił co najmniej 122 osmańskie jednostki pływające, to według źródeł tureckich liczba okrętów i parowców, które definitywnie unieszkodliwił nie przekroczyła piętnastu.
    The article is devoted to the early phase of the career of Martin Eric Nasmith (1883–1965) and is an attempt to summarise his achievements during three underwater patrols in the Dardanelles and the Sea of Marmara in 1915. Those missions brought him the appellation of the most effective British submariner of WW1. In Anglophone historiography, all the books and articles related to this subject constitute a one-sided narrative based solely on British sources. Thus, the author has made the first attempt in western historiography to compare the British and Turkish points of view. Although a few such efforts have been made in Turkey, their results are not widely known to western historians, and in some cases, they raise objections. The decision to take up this challenge came from an awareness that Nasmith’s view of the situation at the moment when he was personally observing the effects of his attacks could not be complete and entirely objective. He could not have known that some of the vessels he had sunk in shallow coastal waters were salvaged by the Turks and restored to service. The article gives detailed coverage of the attacks conducted by Nasmith on Ottoman warships, steam-powered merchant ships and land targets, during all three patrols of the “E11” submarine. As a result of his research, the author was able to draw attention to the fact that the results of “E11”’s second patrol were incomparably more favourable than those of the first one (for which Nasmith was awarded the Victoria Cross), both in terms of losses inflicted on the Ottoman Navy and on the transport fleet. In the case of the latter, the total tonnage of definitively sunken steam-powered vessels was more than 470 percent higher. While Nasmith claimed that he had sunk at least 122 Ottoman vessels during all three patrols, Turkish sources indicate that the total number of warships and steam-powered transport ships definitively destroyed by him did not exceed fifteen.
    Źródło:
    Studia Maritima; 2022, 35; 41-84
    0137-3587
    2353-303X
    Pojawia się w:
    Studia Maritima
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The significance of the Black Sea in Turko-Soviet relations in 1939–1946
    Znaczenie Morza Czarnego dla relacji turecko-sowieckich w latach 1939-1946
    Autorzy:
    Olszowska, Karolina Wanda
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31013513.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Republic of Turkey
    Soviet Union
    Black Sea
    Bosphorus and Dardanelles
    Cold War
    straits
    Republika Turcji
    Związek Radziecki
    Morze Czarne
    cieśniny
    Bosfor i Dardanele
    zimna wojna
    Opis:
    The Black Sea and the Black Sea Straits during World War II and immediately after its end had a huge impact on the formation of Turkish-Soviet relations. Already at the beginning of the war, Moscow tried to force Ankara to revise the Montreux Treaty. Soviet pressure depended on the war situation and resurfaced as the Allies began winning the war. In 1945, Turkey, fearing a lack of support in the event of a conflict with the Soviet Union, was ready to make concessions, and in the following year Moscow began to boldly demand a revision of the Montreux Treaty in its notes in such a way that the straits would be decided by the Black Sea states, and the security guards Turkey and the Soviet Union were to become the Bosphorus and the Dardanelles. Ankara could only have been saved by Western support during this period - and in the longer context by the outbreak of the Cold War.
    Morze Czarne oraz cieśniny czarnomorskie podczas II wojny światowej i zaraz po jej zakończeniu miały istotny wpływ na kształtowanie się relacji turecko-sowieckich. Już na początku wojny Moskwa starała się wymusić na Ankarze rewizję traktatu z Montreux. Naciski sowieckie uzależnione były od sytuacji wojennej, powróciły, gdy Alianci zaczęli zyskiwać przewagę w konflikcie. W 1945 roku Turcja, obawiając się braku poparcia w przypadku konfliktu ze Związkiem Radzieckim, gotowa była na ustępstwa, w następnym roku Moskwa coraz śmielej zaczęła w swoich notach domagać się rewizji traktatu z Montreux w taki sposób, aby o Cieśninach decydowały państwa czarnomorskie, a na straży bezpieczeństwa Bosforu i Dardanele stały Turcja i Związek Radziecki. Ankarę mogło w tym okresie uratować tylko wsparcie zachodnie – a w dłuższym kontekście wybuch zimnej wojny.
    Źródło:
    Folia Historica Cracoviensia; 2021, 27, 2; 43-61
    0867-8294
    Pojawia się w:
    Folia Historica Cracoviensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Polityczno-militarne aspekty ataku cieśnin tureckich w świetle planu Churchilla–Cardena
    Political and military aspects of the Turkish straits’ attack according to Churchill-Cardens’s plan
    Autorzy:
    Zalewski, Zygmunt Stefan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1600677.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Churchill-Carden’s plan
    Dardanelles
    Gallipoli
    Winston Churchill
    Maurice Hankey
    Sackville H. Carden
    Eastern Mediterranean Squadron
    plan Churchilla–Cardena
    Dardanele
    Eskadra Wschodniego Morza Śródziemnego
    Opis:
    Doznane w początkowej fazie pierwszej wojny światowej przez Królewską Marynarkę Wojenną dotkliwe porażki wznieciły falę ostrej krytyki społecznej skierowanej przeciw Urzędowi Admiralicji (Board of Admiralty). Obawiając się utraty pozycji, pierwszy lord Admiralicji Winston Churchill rozpoczął gorączkowe poszukiwania dróg wyjścia z trudnej sytuacji. Ponieważ olbrzymia siła floty wojennej II Rzeszy Niemieckiej uniemożliwiała szybki spektakularny sukces w działaniach zbrojnych na otwartym morzu, Churchill podchwycił oraz rozwinął ideę podjęcia operacji lądowo-morskiej, podczas której łatwiej byłoby osiągnąć upragniony sukces przy wsparciu wojsk lądowych. Wspomniane okoliczności oraz ciężkie straty ponoszone na zachodzie Europy skłoniły rząd Herberta H. Asquitha do wszczęcia procesu poszukiwania dodatkowego frontu, który przyniósłby ulgę brytyjskiemu Korpusowi Ekspedycyjnemu, toczącemu krwawe boje we Francji. Po długich dyskusjach, toczonych w obliczu trudnej sytuacji militarnej i politycznej aliantów na przełomie lat 1914/1915, najwyższe gremia decyzyjne armii, floty, Rady Wojennej oraz rządu podjęły decyzję o ataku na cieśniny tureckie z użyciem okrętów Royal Navy. 19 lutego 1915 roku – zgodnie z założeniami planu opracowanego przez wiceadm. Sackville’a Hamiltona Cardena – rozpoczęto operację morską w cieśninie Dardanele. Jednakże po doznaniu wyjątkowo ciężkich strat, morska, a później lądowo-morska bitwa została pod koniec sierpnia przerwana. Podczas mglistej nocy z 8 na 9 stycznia 1916 roku ostatni żołnierze alianccy opuścili ponure pobojowisko na Gallipoli. W oparciu o bogaty materiał zawarty w archiwaliach, opublikowanych dokumentach oraz opracowaniach autor artykułu podjął próbę przedst awienia skomplikowanych meandrów politycznych i aspektów militarnych, które doprowadziły do powstania, zaakceptowania przez najwyższe władze Wielkiej Brytanii planu Churchilla–Cardena, a także wskazał niezwykle poważne konsekwencje spowodowane przegraną bitwą w Dardanelach i na Gallipoli.
    Since the beginning of the WWI Royal Navy suffered from many heavy defeats which evoked a strong wave of public criticism against the Board of Admiralty for its inability. Having been worried about his position, the first lord of the Admiralty Winston Churchill tried to look for a way out of a difficult situation. As the German navy was strong enough to fight a successful war on the open sea, he attempted a mixed land and naval action put into operation. He expected his Fleet would be successful while being helped with the Army. Such circumstances as well as heavy losses on the western front inclined Mr. Herbert Asquith’s cabinet to look for an auxiliary front which would bring some relief for British Expeditionary Forces in France. After long discussions that were held over military and political situation at the turn of 1914, the Army and Navy high commands, the War Council and the government decided to launch an attack on the Turkish straits by ships. According to Vice Admiral Sackville Hamilton Cardens’ plan the naval attack on the strait of Dardanelles was put in operation. However, after heavy assaults it failed. The author of the paper is trying to explore the complicated political and military issues which helped Churchill-Carden’s plan to be developed, accepted by the state’s authority, and many far reaching consequences which it brought in the end.
    Źródło:
    Studia Maritima; 2017, 30; 101-134
    0137-3587
    2353-303X
    Pojawia się w:
    Studia Maritima
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Analiza kolizji statków w wąskim przejściu o dużym natężeniu ruchu – znaczenie systemu rozgraniczenia ruchu oraz służby kontroli ruchu w Cieśninie Dardanele
    Ship collision analysis in the narrow passage with high traffic density – role of traffic separation scheme and vessel traffic service in Dardanelles
    Autorzy:
    Roeske, J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/344395.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Morski w Gdyni. Wydawnictwo Uniwersytetu Morskiego w Gdyni
    Tematy:
    analiza wypadku morskiego
    systemy rozgraniczenia ruchu (TSS)
    służba kontroli ruchu (VTS)
    akweny ograniczone
    wąskie przejścia
    Cieśnina Dardanele
    duże natężenie ruchu
    statek pasażerski
    chemikaliowiec
    manewr ostatniej chwili
    analysis of ship collisions
    Traffic Separation Scheme
    Vessel Traffic Service
    limited waters
    narrow passages
    high traffic density
    passenger vessel
    chemical tanker
    Dardanelles
    Opis:
    W artykule przeprowadzono analizę kolizji statku pasażerskiego „Celestyal Crystal” z chemikaliowcem „STI Pimlico” w Cieśninie Dardanele, 27 czerwca 2015 roku. Dokładny opis poważnego wypadku morskiego w aspekcie prawideł MPZZM oraz analiza manewru ostatniej chwili uwzględniają większość czynników wpływających na bezpieczeństwo żeglugi. W publikacji przedstawiono również szczególne znaczenie systemów rozgraniczenia ruchu (TSS) oraz komunikacji ze służbą kontroli ruchu (VTS) na akwenach uznanych za trudne nawigacyjnie ze względu na ograniczoną szerokość toru wodnego i duże natężenie ruchu statków.
    The article presents analysis of the collision between passenger ship „Celestyal Crystal” and chemical tanker „STI Pimlico”in the Çanakkale Strait’s Traffic Separation Scheme on 27 June 2015. The detailed description of accident in the aspect of the COLREG rules and the analysis of the last chance manoeuver shows majority of the factors influencing on the safety in navigation. The role of Traffic Separation Scheme (TSS) and communication with Vessel Traffic Services (VTS) in narrow passages with high traffic density were also presented.
    Źródło:
    Prace Wydziału Nawigacyjnego Akademii Morskiej w Gdyni; 2018, 33; 77-93
    1730-1114
    Pojawia się w:
    Prace Wydziału Nawigacyjnego Akademii Morskiej w Gdyni
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-11 z 11

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies