Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Aktor" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 45
Tytuł:
„Przedsiębiorczość dla mnie brzmi groźnie” – o znaczeniu przedsiębiorczości w pracy aktora
Autorzy:
Sternal, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/640144.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Tematy:
przedsiębiorczość, aktor, sztuki sceniczne, umiejętności
Opis:
„Entrepreneurship sounds scary to me...” – on the significance of entrepreneurship in an actor’s work This article attempts to present the significance of entrepreneurship in the professional life of actors. The results of a pilot research have been presented in the context of relationships between the arts and business. As described by the respondents entrepreneurship can be regarded as a a particular personality trait or a set of skills, or finally a certain attitude towards their personal and professional life. It has been linked to responsibility for one’s professional activities and to value creation, not only in the economic dimension. The article concludes with general remarks on some factors contributing to possible misunderstandings of the concept of entrepreneurship in the artistis professions.
Źródło:
Zarządzanie w Kulturze; 2015, 16, 1
2084-3976
Pojawia się w:
Zarządzanie w Kulturze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Teatralność” – zakazany język w teatrze doby performatywnej
“Theatricality” – a Language Forbidden in the Performative Era Theatre
Autorzy:
Łubieniewska, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/445707.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:
performance,illusion,creation,computer actor,metaphor, reality
performans,iluzja,kreacja,aktor „komputerowy”,metafora, rzeczywistość
Opis:
The notion of “theatricality”, transferred by Goffmann from the sphere of aesthetic dispute to the area of sociological considerations, has become the quintessence of “pretence”, “falsehood”, and immersion in “illusion”. As its opposite, the performative idea of theatrical theory and practice proposes “truth”, “agency”, and immersion in “reality”, although it does not reject all of the theatrical effects. While inscribing those effects into a performance enriches its appeal, applying performative actions that deconstruct the show turns against the nature of the theatre. The performances: Na niby – naprawdę, directed by Andrzej Dziuk, Być jak Steve Jobs, directed by Marcin Liber, and Akropolis, a project by Łukasz Twarkowski, presented and analysed in this paper, show various ways in which theatre – urged to chase modern reality – deals with the radical change in the cultural situation. Dziuk’s staging is a confrontation between the poetics of the stage metaphor (‘pretence’) and the performative theatrical devices (‘reality’), yet their values are reversed. The act of dramatic creation of the main character, actor Ginesius, proves spirituality to be the “real” dimension of the world, while the actual “reality” turns out to be a “faked” life. In Liber’s show, the precious “relic” of the “old” theatre is the character whose Brechtian songs comment on the world’s convulsions after the 1989 transformation. In his vision, the dominant elements are the digital effects, the audience is entertained by the revolving stage, and the actors create characters taken straight from the tabloid reality. At the end, one of the beneficiaries of the political changes provocatively announces taking over the theatre building, closing the theatre and laying off the actors: theatre has become redundant; we can only watch the methodical deconstruction of what used to define its significance. In turn, in Twarkowski’s show most of the action takes place on a screen hung above the stage, which features the actors’ partner – a computer equipped with a speech synthesizer. The director admits that he dreams of “a computer actor”. In the future, implementing this idea may replace the live relationship between the actor and the spectator. The only element of the show that offers a direct actorspectator contact is the performative “interlude”, in which an actress presents to the audience the sensations of a person who has suffered a stroke. Are we, then, witnessing the times when the performance overwhelms theatre altogether, and the audience, driven by new desires, bids farewell to the loathed “theatricality” with no regrets? Perhaps, instead of yielding to this expansion, we should revise the label of “theatricality”, which reduces the rich tradition of diverse artistic conventions to one dramatic model of naturalistic origin. Perhaps, the term “theatricality” should be redefined in the spirit of Artaud, Witkacy, and Brecht, for whom “theatricality” is the opposite of “pretence”, a manifestation of the artistic creation process. Thus understood, “theatricality” has the potential – through metaphor, poetic image, and other acts stimulating the imagination – to transform “the fake” into “the real”, and to transfer the spectator into a “reality” of higher order: the reality of art.
Pojęcie „teatralności”, przeniesione przez Goffmanna ze sfery rozważań estetycznych w dziedzinę rozważań socjologicznych, stało się dziś kwintesencją „udania”, „fałszu”, pogrążenia w „iluzji”. Performatywna koncepcja teorii i praktyki teatralnej przeciwstawia tej kategorii „prawdę”, „sprawczość” i zanurzenie w „rzeczywistości”, choć z pewnych efektów teatralnych nie rezygnuje. O ile inkrustowanie nimi performansu wzbogaca jego atrakcyjność, o tyle stosowanie dekonstruujących spektakl działań performatywnych obraca się przeciw naturze teatru. Analizowane w artykule przedstawienia (Na niby-naprawdę, w reżyserii Andrzeja Dziuka, Być jak Steve Jobs, zrealizowane przez Marcina Libera oraz Akropolis, według projektu Łukasza Twarkowskiego) ukazują różne sposoby jakimi teatr, poddawany presji pościgu za współczesnością, radzi sobie z radykalną zmianą sytuacji kulturowej. Spektakl Dziuka konfrontuje poetykę scenicznej metafory („na niby”) z zabiegami o charakterze performatywnym („naprawdę”), lecz odwraca znaki wartości: akt teatralnej kreacji głównego bohatera, aktora Ginezjusza, odkrywa duchowość jako „prawdziwy” wymiar świata, podczas gdy rzeczywistość „prawdziwa” okazuje się życiem „na niby”. W spektaklu Libera drogocennym „reliktem” teatru „starego” jest postać, której brechtowskie pieśni komentują konwulsje świata po transformacji 1989 roku. W jego wizji dominują efekty komputerowe, cieszy oko obrotówka, aktorzy zaś budują figury żywcem wzięte z rzeczywistości „tabloidowej”. W finale jedna z beneficjentek politycznych przemian prowokacyjnie zapowiada przejęcie budynku, likwidację teatru i zwolnienie aktorów: teatr stał się zbyteczny; możemy jedynie obserwować metodyczną dekonstrukcję tego, co stanowiło niegdyś o jego fenomenie. Natomiast w spektaklu Twarkowskiego większość akcji ma miejsce na ekranie wiszącym nad sceną, gdzie głównym partnerem aktora jest wyposażony w funkcję mowy komputer. Reżyser wyznał, że marzy o „aktorze komputerowym”; realizacja tego pomysłu zastąpić może w przyszłości żywą relację między aktorem i widzem. Bezpośredni kontakt z publicznością wnosi w spektaklu jedynie performatywny „przerywnik”, gdy aktorka przekazuje widzom doznania osoby, która przeszła udar mózgu. Czy nadchodzą więc czasy, gdy performans pochłonie teatr bez reszty, a publiczność, powodowana nowymi potrzebami, pożegna wzgardzoną „teatralność” bez żalu? Może zamiast poddania się tej ekspansji należałoby raczej zweryfikować przypiętą „teatralności” etykietę, która sprowadza bogatą tradycję różnorodnych artystycznych konwencji do jednego modelu scenicznego o rodowodzie naturalistycznym i redefiniować pojęcie „teatralności”, w duchu, jaki nadawali mu Artaud, Witkacy, Brecht. Dla nich była ona przeciwieństwem „udania”, stanowiąc demonstrację procesu kreacji artystycznej. „Teatralność” tak rozumiana może – operując metaforą, obrazem poetyckim, działaniami, które pobudzają wyobraźnię – przeobrazić „na niby” w „naprawdę”, przenosząc widza w wyższego rzędu „realność”, w realność sztuki.
Źródło:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Poetica; 2019, 7; 222-233
2353-4583
2449-7401
Pojawia się w:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Poetica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Actors in the social world of public drama theatre in Poland during the communist period and in the 21st century. A comparative analysis
Aktorzy w społecznym świecie publicznego teatru dramatycznego w Polsce w okresie PRL i w XXI wieku. Analiza porównawcza
Autorzy:
Zimnica-Kuzioła, Emilia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1041303.pdf
Data publikacji:
2020-06-30
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
aktor
okres PRL
teatr współczesny
actor
Poland under communism
contemporary theatre
Opis:
This article aims to provide a comparative analysis of the social condition of actors during the communist era in Poland and after the political transformation of 1989. The empirical material used by the author includes popular science publications devoted to actors of Polish public drama theatres as well as free-flowing interviews conducted by the author in 2015–2017 with theatre artists representing six Polish theatrical centres. Actors who remember the period of the People’s Republic of Poland well are nostalgic about the past theatrical life, they remember being on familiar terms within theatre teams, anti-rankism, and the inclusion of technical and administrative staff in the community of artists without emphasising hierarchies. Today, the social, ideological and political divides in theatre teams are more noticeable. Distinguished actors are being challenged by young colleagues, while they were held in high regard in the past. Nowadays, multi-active actors demythologise the profession of an actor and point to the decline of the professional ethos.
Celem artykułu jest analiza porównawcza kondycji społecznej aktorów w okresie PRL-u i po transformacji ustrojowej 1989 roku. Materiałem empirycznym, jaki wykorzystuje Autorka, są publikacje popularnonaukowe poświęcone aktorom polskich publicznych teatrów dramatycznych i przeprowadzone przez nią – w latach 2015–2017 – wywiady swobodne z twórcami teatralnymi, reprezentującymi sześć polskich ośrodków teatralnych. Aktorzy, którzy dobrze pamiętają okres PRL-u, z nostalgią wspominają miniony czas w życiu teatralnym, pamiętają familiarne stosunki w zespołach, antyrankizm, włączanie pracowników technicznych i administracyjnych do wspólnoty twórców, bez podkreślania jakiejkolwiek hierarchii. Współcześnie podziały społeczne, ideologiczne i polityczne w zespołach są bardziej widoczne. Młodzi aktorzy częściej kwestionują autorytety, w minionej epoce zasłużeni aktorzy darzeni byli wielkim szacunkiem. Współcześnie multiaktywni aktorzy demitologizują profesję aktorską, zwracają uwagę na upadek zawodowego etosu.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Sociologica; 2020, 73; 111-126
0208-600X
2353-4850
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Sociologica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Aktor teatralny i filmowy w teatrze życia codziennego. Esej socjologiczny na podstawie badań własnych
Theater and Film Actor in the Theater of Everyday Life. Sociological Sketch
Autorzy:
Zimnica-Kuzioła, Emilia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2096338.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Instytut Socjologii
Tematy:
theater actor
film actor
social role
everyday life
aktor teatralny
aktor filmowy
rola społeczna
życie codzienne
Opis:
The aim of the article is to show a theatre and film actor in the “theatre of everyday life”. The author, using sociological literature on social roles (e.g. E. Goffman, M. Łoś, W. J. Goode) discusses the problem of actors’ performing their professional roles. She is particularly interested in self-promotional strategies used by actors on a daily basis. As an exemplification of a “performance” outside the artistic context, (stage or film set), the author analyses the course of the Great Actor's meeting with the audience and defines it as a quasi-spectacle requiring the adoption of certain roles, both by the artist and the audience. A new concept of “celebrity illusion” appears in the text, which concerns the illusory conviction of many artists that everyone should know them. They take it for granted that as “inhabitants of the mass imagination” they should be noticed in public space and correctly identified. The article uses the following sources: (1) existing: journalistic interviews with theatre and film actors published in popular monthlies and on the Internet; (2) evoked: in-depth free interviews with theatre artists (mainly actors) representing six Polish theatre centres. In 2015-2017, the author conducted twenty interviews - the respondents were recruited using the “snowball” method. Younger and older generation artists, fourteen men and six women, participated in the study The research technique was supported by the observation of actors' behaviour in non-artistic contexts (e.g. during meetings with the audience).
Celem artykułu jest ukazanie aktora teatralnego i filmowego w „teatrze życia codziennego”. Autorka, wykorzystując literaturę socjologiczną dotyczącą roli społecznej (m.in. E. Goffman, M. Łoś, W. J. Goode), omawia problem realizowania przez aktorów roli zawodowej. Szczególnie interesują ją strategie autopromocyjne, jakie stosują aktorzy na co dzień. Jako egzemplifikację „występu” poza kontekstem artystycznym (scena lub plan filmowy), analizuje przebieg spotkania Wielkiego Aktora z publicznością. Określa je jako  quasi spektakl wymagający przyjęcia określonych ról, zarówno przez artystę, jak i przez publiczność. W tekście pojawia się nowe pojęcie „iluzji celebryckiej”, które dotyczy złudnego przeświadczenia wielu artystów, że każdy powinien ich znać. Uważają za oczywiste,  że jako „mieszkańcy masowej wyobraźni” powinni być zauważani w przestrzeni publicznej i poprawnie identyfikowani. W artykule wykorzystano następujące źródła: (1) zastane, a więc opublikowane w popularnych miesięcznikach i w Internecie prasowe wywiady dziennikarskie z aktorami teatralnymi i filmowymi; (2) wywołane, czyli pogłębione wywiady swobodne z twórcami teatralnymi (przede wszystkim z aktorami) reprezentującymi sześć polskich ośrodków teatralnych. W latach 2015–2017 autorka przeprowadziła dwadzieścia wywiadów – respondenci rekrutowani byli metodą „śnieżnej kuli”. W badaniu partycypowali artyści młodszej i starszej generacji, czternastu mężczyzn i sześć kobiet. Wspomagającą technikę badawczą stanowiła obserwacja zachowań aktorów w kontekstach pozaartystycznych (np. podczas spotkań z publicznością).
Źródło:
Konteksty Społeczne; 2019, 7, 2; 133-142
2300-6277
Pojawia się w:
Konteksty Społeczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Bariery konsolidacji demokracji lokalnej: prezentyzm i recentywizm
Barries for consolidaton of local democracy: presentism and recentivism
Autorzy:
Wałdoch, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2195281.pdf
Data publikacji:
2016-12-31
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
demokracja
polityka lokalna
legitymizacja
aktor polityczny
depolityzacja
democracy
local politics
legitimization
political actor
depoliticitization
Opis:
Constructing collective identity is one of the most crucial challenge for political power which seek legitimization. Pursuing such aim political actors choose different tools due to theirs ideological affiliation and political roots. One may observe in local Poland that depoliticization process play its role. This have a great impact on local communities. That is why local political elites make barriers for disputing history by using two techniques: presentism (is the view that neither the future nor the past exist – past times must meet present political requirements) and recentivism (only present time exist). Such practice of political power makes barriers for consolidation of democracy.
Konstruowanie tożsamości zbiorowej jest jednym z wyzwań władzy politycznej dążącej do legitymizacji. W tym celu aktorzy polityczni dobierają różne instrumenty w zależności od swej afiliacji ideologicznej i korzeni politycznych. Obserwuje się w przestrzeniach lokalnych w Polsce, że dochodzi do swoistej depolityzacji życia społeczności. Zabiegiem mającym „uchronić” przed roztrząsaniem przeszłości i jej obecnych znaczeń, które mogą wywołać konflikt polityczny, są postawy prezentyzmu (dostosowanie przeszłości do swoich poglądów) oraz recentywizmu (skupienie się na teraźniejszości). Takie praktyki mają zasadnicze znaczenie dla procesu socjalizacji i intersubiektywizacji wartości politycznych istotnych dla konsolidacji demokracji.
Źródło:
Świat Idei i Polityki; 2016, 15; 81-95
1643-8442
Pojawia się w:
Świat Idei i Polityki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Chorea – próba odwrotu czy… powrót?
Autorzy:
Bartosiak, Mariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/973930.pdf
Data publikacji:
2012-06-01
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
theatre anthropology / antropologia teatru
‘theatre of an attempt’ / „teatr proby”
theatrical experience / doświadczenie teatralne
actor / aktor
performer
spectator-participant / widz-uczestnik
processual montage principle / procesualna zasada montażowa
Opis:
The article presents an analysis of selected elements of the Chorea Theatre Association play entitled Grotowski - An Attempt to Retreat. The discussion starts with the mutual relations between a series of ideas in contemporary theatrological discourse: the performance, the actor-performer and the actor-character. In the course of the argument, the categories ‘theatre of an attempt’ and ‘processual montage principle’ are introduced and used in the context of the issues involved in theatrical events and experiences. The first term refers to the contemporary theatrical practice of treating a theatre event as a sort of anthropological experiment, and the second refers to the compositional technique characteristic of this approach. The ‘theatre of an attempt’ formula, as a situation of confrontation in the tripartite structure of actor, viewer and stage-action reality, allows the anthropological dynamic of the theatre event, whose integral component is the mental activity of the spectator, to be captured. The ‘processual montage principle’ relates not only to the construction of the spectacle and the actor’s actions, but also to the attitudes and actions of the cognitive spectator, who, in participating in the theatrical process of becoming must himself attempt an imaginative reflection of this process. In conclusion, an interpretation of the play in the context of the ‘Everyman’ morality tradition is suggested.
Źródło:
Kultura i Społeczeństwo; 2012, 56, 2; 53-69
2300-195X
Pojawia się w:
Kultura i Społeczeństwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Człowiek i przedmiot w teatrze Józefa Szajny
Man and Object in Józef Szajna’s Theatre Work
Autorzy:
DORAK-WOJAKOWSKA, Lilianna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1047012.pdf
Data publikacji:
2020-01-13
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Józef Szajna, teatr, aktor, przedmiot, kukła, reifikacja
Józef Szajna, theatre, actor, object, mannequin, reification
Opis:
Artykuł jest próbą opisania skomplikowanych relacji między aktorem a przedmiotem w teatrze Józefa Szajny. W świecie sztuki Szajny człowiek traktowany jest jak przedmiot (podlega reifikacji), ale istnieje również zjawisko przeciwne – przedmiotom martwym przypisywane są cechy istot żywych, przedmiot podlega animizacji, a także personifikacji. Jedną z podstawowych idei teatru Szajny było ukazanie, w jaki sposób człowiek staje się mechanizmem, rzeczą, i w jaki sposób ożywia ze swej natury martwy przedmiot. Zjawisko to uwidacznia się zwłaszcza w relacjach aktor–rzecz, aktor–kukła. Szajnę jako artystę-plastyka interesowało pomieszanie różnych cech przedmiotów i ludzi. Wprowadzony na scenę przedmiot, naznaczony czynnikiem destrukcji, musiał nosić cechy ludzkie. Aktor znajdował się jak gdyby na krawędzi tradycyjnej scenicznej egzystencji. Jego ciało, poddane nienaturalnemu modelowaniu, spajało się z ekspresją rzeczy. Ciągłe zderzenia przedmiotów i żywych istot obrazowały zaś przenikanie się krańcowych doznań życia, wskazywały na współistnienie i wzajemne oddziaływanie materii organicznej i nieorganicznej w jej różnych jej wymiarach i natężeniach. Traktowany na równi z otaczającymi go przedmiotami, aktor musiał zarazem jasno rozumieć cel swego posłannictwa i powód swego zaistnienia na scenie, którym było uczestnictwo w zbiorowym moralitecie i ukazanie humanizującej wizji świata.
The paper is an attempt to describe the complex relations between the actor and the object in Józef Szajna’s theatre work. In Szajna’s art, the human being is subject to reification and is approached as an object. However, in the case of Szajna’s theatre, one can also speak about the opposite phenomenon, namely, inanimate objects getting attributes of living beings: an object would frequently become animated and personified. Szajna was interested in how a human being becomes a mechanism, or an object, and how a human being can animate an object. Thus he focused on the special relation obtaining between the actor and the object (or the actor and the mannequin). As a stage artist, Szajna would often deal with assemblages of human and object characteristics. In his work, an object, introduced onto the stage and marked by destruction, would suddenly reveal human characteristics. In his plays, the actor existed on the verge of his traditionally understood stage existence. The actor’s body, subjected to unnatural shaping (moulding) would bond with the expression of an object. The continuous juxtaposition of objects with animate beings pictured the interpenetration of extreme experiences of life, thus pointing to the coexistence and mutual interaction of organic and inorganic matter in its various dimensions, and with a varying intensity. The actor, treated as equal to the surrounding objects, was made to clearly understand her mission and the reason for her presence on the stage, namely, her participation in a collective morality play exhibiting a humanizing vision of the world.
Źródło:
Ethos; 2016, 29, 4 (116); 245-276
0860-8024
Pojawia się w:
Ethos
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czy technika pozbawia nas pracy? Bezrobocie technologiczne w perspektywie teorii aktora-sieci
Does Technology Deprive Us of Work? Technology−Related Unemployment in an Actor−Network Theory
Autorzy:
Afeltowicz, L.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2137322.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
non−human actor
technology−related unemployment
the constitution of modernity
sociotechnical network
aktor nieludzki
bezrobocie technologiczne
konstytucja nowoczesności
sieć socjotechniczna
Opis:
The impact of technological innovations on employment is widely discussed. Debates related to the question of the so-called technology-related unemployment have lasted since the beginning of the 19th century, however, many of its aspects escape economic reflection. Drawing on the Actor-Network theory, the author will point to the processes linked to technology-related unemployment which remain beyond the reach of economics. Starting with the particular conceptions of modernity present in the Actor-Network theory, the author will prove that it is not only technology (as the economic conception of technology-related unemployment implies) but rather a coincidence of social and technological factors that leads to marginalization of people in production and services networks.
Problem wpływu innowacji technologicznych w dziedzinie produkcji na zatrudnienie jest szeroko dyskutowany w ekonomii. Debaty wokół kwestii tak zwanego bezrobocia technologicznego trwają już od początku XIX wieku, jednakże wiele aspektów tego zjawiska umyka refleksji ekonomicznej. Odwołując się do perspektywy teorii aktora-sieci postaram się wskazać te procesy, związane z bezrobociem technologicznym, które pozostają nieuchwytne dla ekonomii. Wychodząc od rozwijanej w ramach teorii aktora-sieci specyficznej koncepcji nowoczesności, pokażę, że to nie sama technika, jak sugeruje ekonomiczna koncepcja bezrobocia technologicznego, lecz skomplikowany splot czynników społecznych i technologicznych prowadzi do wypierania i marginalizowania ludzi w sieciach produkcyjno-usługowych.
Źródło:
Studia Socjologiczne; 2007, 1(184); 107-126
0039-3371
Pojawia się w:
Studia Socjologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Doświadczenie konwersji przez studentów Wydziału Aktorskiego Akademii Teatralnej w Warszawie. Wpływ instytucji edukacyjnych.
The experience of conversion by the students of the Faculty of Acting Theatre Academy in Warsaw. The impact of educational institutions.
Autorzy:
Hernik, Kamila
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/623296.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
aktor
szkoła teatralna
kariera
transformacja tożsamości
metody jakościowe
actor
theater school
career
identity transformation
qualitative methods
Opis:
The Monograph presents the issues of identity transformation in the institutional context, in relation to the students of the actors and their passage through a specific institution, which is a theater school. The author shows how the structural aspects of studying acting (the school itself, the people working there, producing climate and organizational culture) are associated with subjective aspects, conditioning the production of a particular self-identification. The author wanted to capture experienced by students of the impact of institutions on their own lives and self-definition, and get a image of their educational career.
Praca monograficzna poświęcona problematyce transformacji tożsamości w kontekście instytucjonalnym, w odniesieniu do studentów wydziału aktorskiego i do ich przejścia przez bardzo specyficzną instytucję, jaką jest szkoła teatralna. Autorka pokazuje jak strukturalne aspekty studiowania aktorstwa (sama szkoła, ludzie tam pracujący, wytwarzający klimat i kulturę organizacyjną tego miejsca) wiążą się z aspektami subiektywnymi, warunkując wytwarzanie określonej autoidentyfikacji. Autorka pragnęła uchwycić doświadczany przez studentów wpływ instytucji na ich własne życie i autodefinicje oraz uzyskać obraz ich edukacyjnej kariery.
Źródło:
Przegląd Socjologii Jakościowej; 2007, 3, 3; 1-122
1733-8069
Pojawia się w:
Przegląd Socjologii Jakościowej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Działania w sieciach społecznych
Action in social networks
Autorzy:
Macełko, M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/322749.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Politechnika Śląska. Wydawnictwo Politechniki Śląskiej
Tematy:
sieci społeczne
działania
aktor społeczny
kontrola
social networks
actions
social actor
control
Opis:
Artykuł opisuje naturę sieci społecznych, podejmując problematykę koordynacji wielu różnorodnych interakcji i relacji. Sieci są konstelacjami interakcji, których wyłaniające się wzory można zaobserwować. Działania aktorów społecznych ujęto jako działania komunikacyjne, dążące przede wszystkim do budowania tożsamości podmiotów i sprawowania kontroli nad niepewnym środowiskiem. Przedstawiono również problematykę racjonalności aktorów społecznych. W konkluzji podkreślono, że sieci społeczne można rozpatrywać jako układ wielu elementów uczestników, układ interakcji i relacji, wzory działań czy wzory przepływów wartości.
The article describes the nature of social networks, coordination activities, variety of interactions and relationships in networks. Networks are the constellations of interaction, with the emerging patterns of them. The actions of social actors are described as communication activities, striving above all to building the identity and control in the uncertain environment. The article also presents the problem rationality of social actors. In conclusion it emphasizes that social networks can be seen as: system of many components (participants), system interactions and relationships, some pattern of actions or pattern of values flow.
Źródło:
Zeszyty Naukowe. Organizacja i Zarządzanie / Politechnika Śląska; 2015, 83; 385-394
1641-3466
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe. Organizacja i Zarządzanie / Politechnika Śląska
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Głos jako źródło tożsamości w antycznym teatrze greckim i balijskim teatrze lalki i cienia
Voicing Identities in the Ancient Greek Theatre and the Balinese Shadow Puppet Play
Autorzy:
Kocur, Mirosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/517913.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Wrocławski. Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych. Katedra Etnologii i Antropologii Kulturowej
Tematy:
performer
głos
teatr antyczny
Wayang Kulit
teatr balijski
aktor
maska
lalka
dalang
rytuał
voice
ncient theatre
Balinese theatre
actor
masque
puppet
ritual
Opis:
I will discuss the main strategies used by the “invisible” actors to voice the identities of the characters in ancient Greek theatre, and in Wayang Kulit, Balinese shadow puppet theatre. Of course, these two traditions are very different. A Greek actor, covered by a costume and a mask, acted directly in front of the audience and moved his whole body while voicing the character. Balinese puppet master has to act from behind the screen and he moves only his hands. The Greek actor gave voice to one mask at a time; the Balinese puppeteer produces voices of each of the many characters in the play. But there is something the Greeks and the Balinese may have in common: in both performative traditions voice seems to be separated from the physical person. I will argue that it is this separation that enhances and problematizes the construction of gender as well as stimulates the audience to emotionally participate in the performance.
W artykule omawiam sposoby używania głosu do konstruowania tożsamości osoby dramatu przez „niewidzialnych” aktorów w antycznym teatrze greckim i balijskim teatrze lalki i cienia, Wayang Kulit. Tradycje te są oczywiście bardzo odmienne. Artysta grecki, ukryty pod kostiumem i maską, działał bezpośrednio na oczach olbrzymiej widowni i użyczał swój głos jednej tylko postaci. Artysta balijski siedzi po turecku oddzielony od widzów ekranem i sam jeden użycza głosu każdej lalce animowanej przez siebie w scenie. W obu tych tradycjach głos zdaje się być oddzielony od fizycznej osoby performera. Postaram się dowieść, że to oddzielenie pogłębia i problematyzuje konstrukcje płci, a zarazem stymuluje publiczność do bardziej emocjonalnego uczestniczenia w performansie.
Źródło:
Tematy z Szewskiej; 2014, Performatywność 1(11)/2014; 20-29
1898-3901
Pojawia się w:
Tematy z Szewskiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Im dłużej tym „bezpartyjniej”? Włodarze dużych miast w wyborach 2002–2018
The longer this „non-partisan”? Elections of leaders of Polish major cities in the 2002–2018
Autorzy:
Drzonek, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/616330.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
reelections of mayor of city
incumbents
political parties
as like nonpartisan actor
personalization of local elections
reelekcje prezydenta miasta
inkumbent
partie polityczne
aktor niby-bezpartyjny
personalizacja wyborów lokalnych
Opis:
The subject of the research undertaken in the article are the competitions (in the years 2002–2018) for the position of the mayor of the city in 19. Polish cities. The main goal was to find answer for the question: was party affiliation promoted incumbents or rather favored the alternation of power in the cities. The position of political parties was examined on the basis of two criteria. The first one was the number of incumbents affiliated with political parties. Another was the number of participants in the mayor’s competitions who obtained the second result after the winner. In the examined cities 60. reelection cases were recorded – in the majority there were nonpartisan incumbents. In 16 cases of power alternation, however, the candidates of political parties dominated. In the years 2002–2018 in all cities there were exactly 95 elections (19 cities x 5 elections) – in as many as 74 of them the main rivals of the winners were the candidates of political parties. The research has shown that the multi-years incumbency were favored outside the party, and – on the other hand – the political parties played a greater role in the changes of the mayors of cities.
Przedmiotem badań podjętych w artykule jest rywalizacja prezydencka w 19. polskich miastach w latach 2002–2018. Ich celem było sprawdzenie czy afiliacja partyjna częściej towarzyszyła prezydentom miast, którzy dokonywali reelekcji, czy też raczej sprzyjała alternacji władzy. Pozycję partii politycznych badano na podstawie dwóch kryteriów: liczby reelekcji prezydentów afiliowanych z partiami oraz liczby pretendentów partyjnych, którzy uzyskiwali drugi wynik po zwycięzcach. W badanych miastach odnotowano 60 przypadków reelekcji – dominowali w nich inkumbenci pozapartyjni. W 16. przypadkach alternacji władzy dominowali natomiast kandydaci partii politycznych. Na 95 przypadków elekcji lat 2002–2018 w aż 74. z nich głównymi rywalami zwycięzców byli kandydaci partii politycznych. Badanie wykazało zatem, że wielokadencyjności prezydentów sprzyja pozapartyjność, a partie polityczne odgrywają większą rolę w alternacjach władzy.
Źródło:
Przegląd Politologiczny; 2019, 2; 123-140
1426-8876
Pojawia się w:
Przegląd Politologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Interakcje człowiek-komputer-robot z perspektywy nauk społecznych
Human-computer-robot interactions
Autorzy:
Krzysztofek, K.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/277255.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Sieć Badawcza Łukasiewicz - Przemysłowy Instytut Automatyki i Pomiarów
Tematy:
komputer
robot
aktor-sieć
humanoid
computer
actor-network
Opis:
Autor wychodzi od stwierdzenia, że przez wiele dekad refleksja nt. robotów i ich wpływu na ludzi nie była traktowana jako główne zadanie badawcze humanistyki i nauk społecznych. Socjologia została ufundowana na badaniu zdarzeń interpersonalnych i społecznych. Nie wypracowała wystarczających metod badania techno-ludzkich i socjotechnicznych fenomenów. Tymczasem zrozumienie i objaśnienie roli przedmiotów jest niezbędne do zrozumienia natury społeczeństwa zdominowanego przez technologie, wśród których na czoło wysuwają się zaawansowane komputery inkorporowane w humanoidalnych robotach. Autor stwierdza w konkluzji, że usługi oferowane przez ludzi są zastępowane przez usługi wykonywane przez same technologie. To per se redukuje znaczenie struktur społecznych. Zmiana społeczna mniej zależy od sieci interpersonalnych , a bardziej od ekspansji sieci techno-ludzkich, przy czym ludzie oczekują coraz więcej od maszyn, a coraz mniej od siebie nawzajem.
The Author starts from by saying that for several decades our reflection on non-human actors and their impact on humans have not been seen as a major task of humanities and social sciences. These were focused on research of interpersonal and social practices and did not work out sufficient and effective methods and approaches in examining techno-human and techno-social phenomena. Yet, it becomes more and more evident that understanding and explaining the role of objects and tools is indispensable to grasp the nature of technology saturated societies, in particular smart technologies incorporated into anthropomorphic robots. The Author concludes that services offered by humans are more and more replaced by those conducted by computers and robots. This per se reduces the importance of social structures. As a result the social change depends less on interpersonal networks and more on techno-human ones. This means that humans expect more from machines and less for each other.
Źródło:
Pomiary Automatyka Robotyka; 2011, 15, 3; 76-82
1427-9126
Pojawia się w:
Pomiary Automatyka Robotyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Istota teatru
The Essence of the Theatre
Autorzy:
Kaczmarek, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807434.pdf
Data publikacji:
2020-01-02
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
teatr
dramat
antropologia teatru
relacja
teodramatyka
persona
personalizm
osoba
aktor
rola
scena
theatre
drama
theatre anthropology
relationship
theo-drama
personalism
person
actor
role
scene
Opis:
Autor artykułu wychodząc z założenia, że teatr już w starożytnej Grecji był związany ze współuczestnictwem osób tworzących społeczność polis, postuluje by także we współczesnym spojrzeniu na teatr uwzględnić koncepcję człowieka, który tworzy teatr i który do niego przychodzi. Relacyjny wymiar teatru istnieje od starożytności, gdy był on związany z polityczną i religijną funkcją jednoczącą społeczeństwo,  aż do współczesnej koncepcji teatru,  jako sztuki autonomicznej. Najważniejsza konsekwencja wynikającą z tego zestawienia (teatr i antropologia) ukazuje sztukę teatru jako miejsce formowania się koncepcji świata jako spektaklu (propozycje H. U. von Balthasara i H. Gouhier’a, J. Tischnera, A. Krąpca). Widz może odnaleźć na scenie metaforyczny obraz własnego życia, ogólny los człowieka jako istoty tragicznej, rozpiętej między życiem a śmiercią. Niezależnie od rodzaju realizowanego na scenie dzieła (komedia, tragedia, farsa) istotą teatru jest zawsze relacja między aktorem i widzem. Autor wskazuje także na genezę powstania teatru, pojęcie aktora, gry, roli, sceny oraz udziału widza. Ponieważ teatr jako sztuka nie ma utrwalonej formy, realizuje się w konkretnym czasie realizacji spektaklu (in statu nascendi), wymaga dlatego obecności odbiorcy w całym procesie swego trwania. Jest z tego powodu sztuką w swej istocie personalistyczną. Spektakl, o ile nie jest odbierany w kategoriach osobowych, przestaje być teatrem, a staje się widowiskiem pozbawionym relacji osobowych.
The author of the article, assuming that the theatre, already in Ancient Greece, was connected with co-participation of persons constituting the community of polis, calls for equal recognition of the idea of man, who creates the theatre and who visits it, in the contemporary outlook upon the theatre.     The relational dimension of the theatre has existed since antiquity when it was strictly connected with a political and religious function uniting the community and reached the point of contemporary perception of the theatre as an independent art. The most crucial outcome resulting from the combination (theatre and anthropology) shows the art of theatre as a place of forming the conception of the world as a performance (suggestions of H.U. von Balthasar and of H. Gouhier, of J. Tischner, of A. Krąpiec). On the stage, theatre audience can find a metaphorical image of his or her life, of general fate of a man portrayed as a tragic being, suspended between life and death. Independently of the kind of performance given on the stage (comedy, tragedy, farce), a relation between the actor and theatre audience is a clue issue of the theatre. The author also shows the genesis of theatre formation, outlines the notion of the actor, stage acting, theatre roles, scenes and of theatre audience participation. Because the theatre as an art form does not have a stiff pattern, it acquires its shape at a concrete point of time during the stage performance (in statu nascendi). Therefore it requires the presence of theatre audience throughout the whole time of its duration. Because of that aspect, it is fundamentally personalistic at its roots. If a stage performance is not viewed on the grounds of personalistic categories, it stops being called the theatre and turns into a show devoid of personalistic relationships.  
Źródło:
Roczniki Kulturoznawcze; 2011, 2; 89-107
2082-8578
Pojawia się w:
Roczniki Kulturoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jeśli podmiotu nie ma… O wpływie, aktorach, horrorze i innych zmartwieniach tzw. Koła Krakowskiego
If there is no subject: On influence, actors, horror, and other worries of the so-called Krakow Circle
Autorzy:
Krupnik, Seweryn
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/904273.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie, Małopolska Szkoła Administracji Publicznej
Tematy:
podmiotowość
aktor
wpływ
mit
subjectivity
actor
influence
myth
Opis:
Celem tekstu jest krytyczne odniesienie się do dotychczasowych rozważań dotyczących podmiotowości podejmowanych w Kole Krakowskim. Autor argumentuje, że podmiotowość jest zbędna jako kategoria analityczna służąca zrozumieniu rzeczywistości społecznej. Można ją bowiem zastąpić innymi pojęciami, które są precyzyjniejsze. Jednocześnie jednak pojęcie to jest nieodzowne jako normatywny punkt odniesienia, samookreślenia się badaczy rzeczywistości społecznej.
The aim of the paper is to critically review previous considerations concerning subjectivity. The author argues that subjectivity is both unnecessary and biased as an analytical category applied in order to understand the social reality. At the same time, however, the concept is indispensable as a normative reference.
Źródło:
Zarządzanie Publiczne / Public Governance; 2014, 3(29); 134-145
1898-3529
2658-1116
Pojawia się w:
Zarządzanie Publiczne / Public Governance
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 45

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies