Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Łoziński" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Biblioteka Seminarium Duchownego w Pińsku
Autorzy:
Petrani, Aleksy
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1047682.pdf
Data publikacji:
1976
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
seminarium duchowne
Pińsk
biblioteka
Pius XI
Zygmunt Łoziński
franciszkanie
divinity school
library
Franciscan friar
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 1976, 32; 278-281
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jan Emanuel Łoziński
Powiązania:
Powstanie Warszawskie i medycyna / red. nacz. Andrzej Danysz Warszawa, 2003 S. 353-354
Współwytwórcy:
Oziemska-Łozińska, Halina. Opracowanie
Danysz, Andrzej. Redakcja
Orlikowska-Krasnowolska, Ewa. Redakcja
Data publikacji:
2003
Tematy:
Łoziński Jan E. (1922-1992) biografia
Łoziński, Jan E.
Armia Krajowa. Grupa Śródmieście Południe - "Sławbor". Batalion "Bełt" biografie
Obóz jeniecki Łambinowice biografie
Opis:
Od września 1943 r. w II kompanii 21 pp AK batalionu "Bełt". W Powstaniu Warszawskim walczył z plutonem w rejonie barykady w Al. Jerozolimskich 17 (obecnie 23). Po kapitulacji Powstania w obozie Lamsdorf, następnie ewakuowany do Bawarii.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
Tytuł:
Kino Wolność (1990–2009)
Freedom Cinema (1990–2009)
Autorzy:
Lubelski, Tadeusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/510997.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
Polish cinema after the year 1989 Marcel Łoziński
Kazimierz Karabasz
Jacek Blawut
Opis:
The article deals with Polish cinema after the year 1989. Starting with the characteristics of Polish cinema before the period of transformations, the author continues with an analysis of the new cinema to distinguish four currents: “works of mourning” encompassing films which were meant as settling accounts or reconciliation with World War II and communism; “cinema of testimony” with special interest in films by Marcel Łoziński, but also mentioning others such as Kazimierz Karabasz and Jacek Blawut; “filmmakers young and old” based on three strategies of authorship, namely those of a fabulator (e.g. Krzysztof Kieślowski), a myth¬ biographer (e.g. Andrzej Kondratiuk, Marek Koterski and Marcin Koszałka), and an artist (e.g. Andrzej Barański, Dorota Kędzierzawska and Lech J. Majewski); and “popular cinema” with its four basic genres: action cinema, comedy, literary adaptation and romantic comedy.
Źródło:
Postscriptum Polonistyczne; 2010, 1(5); 35-62
1898-1593
2353-9844
Pojawia się w:
Postscriptum Polonistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jak się zostawało komunistką, czyli "Tonia i jej dzieci" Marcela Łozińskiego
Autorzy:
Keff, Bożena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/643683.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
“Tonia and her children”
Marcel Łoziński
communism
anti-Fascism
parenthood
childhood
“żydokomuna” (Jewish Bolshevism)
Opis:
How I became a communist. About Marcel Łoziński movie "Tonia and her children"Marcel Łoziński's documentary “Tonia and her children” is a long-form interview with children of Tonia Lechtman – a communist, Jewess, and victim of Stalin's persecutions, born in 1916. Daughter and son of Lechtnam tell about their mother's life from their own perspective. They try to understand her, but they also express their regret, that she spent too much time being envolved in politics, while exposing them to solitude and suffering. Bożena Keff makes a review of Łoziński's movie as a political statement about the stereotype of “Żydokomuna”, and as a psychological portrait of two adult people – their mutual relationship, their expectations for parents, their convictions about gender and family roles. Jak się zostawało komunistką, czyli "Tonia i jej dzieci" Marcela ŁozińskiegoFilm dokumentalny “Tonia i jej dzieci” Marcela Łozińskiego to wywiad-rzeka z dziećmi Toni Lechtman – urodzonej w 1916 roku komunistki, Żydówki, po wojnie ofiary stalinowskich prześladowań. Córka i syn Lechtman opowiadają o życiu matki z własnej perspektywy. Próbują ją zrozumieć, ale także wyrażają wobec niej żal, że zbyt dużo czasu poświęcała politycznemu zaangażowaniu narażając ich na samotność i cierpienie. Bożena Keff recenzuje film Łozińskiego jako polityczną wypowiedź o stereotypie “żydokomuny” oraz jako psychologiczny portret dwójki dojrzałych ludzi – ich wzajemnych relacji, ich oczekiwań wobec rodziców, ich przekonań na temat ról genderowych i rodzinnych.
Źródło:
Studia Litteraria et Historica; 2012, 1
2299-7571
Pojawia się w:
Studia Litteraria et Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czy możliwe jest dzisiaj w Polsce kino kolonialne? Przypadek Pani z Ukrainy Pawła Łozińskiego
Is Colonial Cinema Possible in Poland These Days? The Case of Pani Z Ukrainy by Paweł Łoziński
Autorzy:
Dabert, Dobrochna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1182027.pdf
Data publikacji:
2013-12-02
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Paweł Łoziński
the Polish documentary film
Ukraine
colonialism
postcolonialism
polski film dokumentalny
Ukraina
kolonializm
postkolonializm
Opis:
Tekst stanowi krytyczną analizę filmu Pawła Łozińskiego pt. Pani z Ukrainy (2002), dokonaną z perspektywy krytyki postkolonialnej. Łoziński, który chciał stworzyć ciepły portret psychologiczny gastarbeiterki z Ukrainy, bezrefleksyjnie uruchomił zachowania językowe i obyczajowe, przy pomocy których podkreśla dysproporcje między statusem własnym i bohaterki filmu. Specyficzna metoda twórcza, którą zastosował dokumentalista, polegająca na wprowadzeniu siebie jako drugiego bohatera filmu, wytworzyły dojmujące poczucie nierówności dwojga bohaterów – niewidocznego na ekranie reżysera (pana domu i pracodawcy) i Ukrainki pozostającej pod uważną obserwacją kamery. Tylko pozornie struktura filmu została oparta na rozmowie. To raczej „odsłuchiwanie” gosposi, które ujawnia w całej okazałości nierówność pozycji, w jakiej znaleźli się interlokutorzy. Obraz cenionego dokumentalisty można potraktować jako dowód na istnienie w rodzimej kulturze pokusy do deprecjonowania, wykluczania i wywyższania, stanowiącej konsekwencje kolonialnej i jednocześnie kolonizującej przeszłości.
The text provides a critical analysis of Paweł Łoziński’s film Pani z Ukrainy (2002) carried out from the perspective of postcolonial criticism. Łoziński, who wanted to create a warm psychological portrait of a Gastarbeiterin from Ukraine, thoughtlessly uses linguistic and customary behaviour by means of which he emphasises the diffrences instatus between him and the protagonist. The particular creative metod used by the documentarian which consists in introducing the film maker himself as the second character in the film, brought about a sharp image of inequality between the film maker (the owner of the house and the employer) who is invisible to the viewer and the Ukrainian who remains closely watched through the camera. The structure of the film is only seemingly based on a conversation. In fact, it is rather a „hearing” of the housekeeper which contributes to expressing the inequality of the positions of the two interlocutors. This image from the renowned documentarian can be treated as evidence that there exists the temptation to have a depreciative, exclusive and patronising attitude which is the result of a colonial but also colonising past.
Źródło:
Porównania; 2013, 13; 157-166
1733-165X
Pojawia się w:
Porównania
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
"Miejsce urodzenia" Pawła Łozińskiego jako mnemotopos
Place of Birth by Paweł Łoziński as a mnemotopos
Autorzy:
Roszczynialska, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/520901.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:
Miejsce urodzenia
Paweł Łoziński
Henryk Grynberg
trauma
miejsce
pamięci
mnemotopos
performatywność
The Birthplace
Pawel Lozinski
Henryk Grynberg, trauma
lieux de memoire
performativity
Opis:
Autorka prezentuje film w reżyserii Pawła Łozińskiego pt. Miejsce urodzenia (1992) w kategoriach wielowymiarowego miejsca pamięci, które to, jako swego rodzaju praca dokonywana na materiale przeszłości, z definicji ma charakter obiektu w działaniu, performatywu. Omawia film wykorzystując koncepcje afektu, kultury traumy oraz autorstwa kolaboratywnego. Film jawi się jako: komparatystyczne miejsce pamięci, archiwum, katalizator doświadczenia traumatycznego, translator traumy, performatyw przekształcający nie-miejsce pamięci w mnemotopos – w zależności od perspektywy/statusu instancji autorskiej.
The author presents the film directed by Paweł Łoziński, Place of Birth (Miejsce Urodzenia, 1992), in the categories of a multidimensional memory place, which, as a sort of work done on the material of the past, can be characterized by definition as an object in action, a performative. She describes the movie using the concepts of affect, trauma culture and collaborative authorship. The movie is presented as: a comparative place of memory, an archive, trauma experience catalyst, trauma translator, a performative shaping a non-memory place into a mnemotopos – depending on the perspective/status of the author instance.
Źródło:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura; 2017, 9, 2 "Film w działaniu"; 8-19
2083-7275
Pojawia się w:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Żeby nie bolało” jako postulat antropologiczny
“So That It Does Not Hurt” as an Anthropological Postulate
Autorzy:
Teleżyńska, Irena Antonina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341657.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Marcel Łoziński
antropologia
film dokumentalny
anthropology
documentary
Opis:
Żeby nie bolało Marcela Łozińskiego to klasyczna już pozycja dokumentalna, na temat której napisano bardzo wiele. Film ten, analizowany w kontekście antropologicznym, okazuje się niesamowicie aktualny, bowiem kondensuje w sobie podstawowe problemy dziedziny, jaką jest antropologia kulturowa i społeczna. Tekst Teleżyńskiej jest propozycją spojrzenia w kierunku wytyczanym przez wypowiedzi Urszuli – głównej bohaterki filmu, która staje się symbolem figury rozmówcy antropologicznego. Jej pośrednictwo pozwala w nowatorski sposób dotknąć najbardziej podstawowych problemów antropologii.
So That It Does Not Hurt by Marcel Łoziński is a much written about classic documentary. The film, analysed in anthropological context, appears incredibly pertinent, as it condenses the fundamental problems of the field of cultural and social anthropology. Teleżyńska’s article suggests a gaze towards the direction defined by Urszula - the main character of the film, who becomes the symbol of the anthropological informer. Her mediation enables one to touch the most basic problems of anthropology in a novel way.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2017, 97-98; 307-312
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Marnotrawne ojcostwo, marnotrawne synostwo i granat w piwnicy uczuć
Prodigal Fatherhood, Prodigal Sonship and the Grenade in the Cellar of Emotions
Autorzy:
Rutkowska, Teresa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341037.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Marcel Łoziński
Paweł Łoziński
kino osobiste
kino w pierwszej osobie
personal documentary
first person documentary
Opis:
W 2013 r. wybitni polscy dokumentaliści, Marcel i Paweł Łozińscy, ojciec i syn, postanowili zrealizować wspólny film będący relacją z podróży z Warszawy do Paryża. Wyprawa miała też mieć znaczenie terapeutyczne – pomóc w wyjaśnieniu nieporozumień i naprawić ich wzajemne relacje. Zamysł nie do końca się powiódł. Wspólny projekt nie został zrealizowany, a zamiast niego, na podstawie tych samych materiałów zdjęciowych, powstały dwa niezależne filmy: Ojciec i syn P. Łozińskiego oraz Ojciec i syn w podróży M. Łozińskiego. Autorka definiuje te filmy jako przykłady kina osobistego (personal documentary) i „kina w pierwszej osobie” (first person documentary), a także sytuuje je w szerszym kontekście – na linii relacji między ojcem i synem – postpamięci nawiązującej do historii rodziny i jej żydowskich korzeni oraz dylematów wynikających z uprawiania przez ojca i syna tej samej profesji.
In 2013, prominent Polish documentary filmmakers, Marcel and Paweł Łoziński, father and son, decided to implement a joint film project, that was to be a report from a journey from Warsaw to Paris. The expedition was also supposed to have a therapeutic signi- ficance, to help to clarify misunderstandings and to repair their mutual relations. The idea was not entirely successful. The joint project was not realized, and instead, based on the same photographic material, two independent films were created: Father and Son by Paweł Łoziński, Father and Son on the Journey by Marcel Łoziński. The author defines these films as examples of personal documentary and first person documentary, and places them in a broader context - on the line of the relationship between father and son - post-memory referring to the history of the family and its Jewish roots and dilemmas resulting from father and son practising the same profession.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2018, 103; 113-124
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies