Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Tytuł pozycji:

Jak się zostawało komunistką, czyli "Tonia i jej dzieci" Marcela Łozińskiego

Tytuł:
Jak się zostawało komunistką, czyli "Tonia i jej dzieci" Marcela Łozińskiego
Autorzy:
Keff, Bożena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/643683.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
“Tonia and her children”
Marcel Łoziński
communism
anti-Fascism
parenthood
childhood
“żydokomuna” (Jewish Bolshevism)
Źródło:
Studia Litteraria et Historica; 2012, 1
2299-7571
Język:
polski
Prawa:
CC BY: Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 PL
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
  Przejdź do źródła  Link otwiera się w nowym oknie
How I became a communist. About Marcel Łoziński movie "Tonia and her children"Marcel Łoziński's documentary “Tonia and her children” is a long-form interview with children of Tonia Lechtman – a communist, Jewess, and victim of Stalin's persecutions, born in 1916. Daughter and son of Lechtnam tell about their mother's life from their own perspective. They try to understand her, but they also express their regret, that she spent too much time being envolved in politics, while exposing them to solitude and suffering. Bożena Keff makes a review of Łoziński's movie as a political statement about the stereotype of “Żydokomuna”, and as a psychological portrait of two adult people – their mutual relationship, their expectations for parents, their convictions about gender and family roles. Jak się zostawało komunistką, czyli "Tonia i jej dzieci" Marcela ŁozińskiegoFilm dokumentalny “Tonia i jej dzieci” Marcela Łozińskiego to wywiad-rzeka z dziećmi Toni Lechtman – urodzonej w 1916 roku komunistki, Żydówki, po wojnie ofiary stalinowskich prześladowań. Córka i syn Lechtman opowiadają o życiu matki z własnej perspektywy. Próbują ją zrozumieć, ale także wyrażają wobec niej żal, że zbyt dużo czasu poświęcała politycznemu zaangażowaniu narażając ich na samotność i cierpienie. Bożena Keff recenzuje film Łozińskiego jako polityczną wypowiedź o stereotypie “żydokomuny” oraz jako psychologiczny portret dwójki dojrzałych ludzi – ich wzajemnych relacji, ich oczekiwań wobec rodziców, ich przekonań na temat ról genderowych i rodzinnych.

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies