Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "(1→3)" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów

Dostawca treści

Podbaza

Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 543
Tytuł:
Problematyka walidacji metody oznaczania 1,3-butadienu w skroplonych gazach węglowodorowych
The issues of validation of the method for determination of 1,3-butadiene in liquefied hydrocarbon gases
Autorzy:
Burnus, Zygmunt
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1833913.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Instytut Nafty i Gazu - Państwowy Instytut Badawczy
Tematy:
LPG
1, 3-butadien
chromatografia gazowa
1,3-butadiene
gas chromatography
Opis:
According to the requirements of Regulation (EC) No 1907/2006 of the European Parliament and of the Council (REACH), in the part concerning the presence of carcinogens and mutagens in liquefied hydrocarbon gases (LPG), the necessity of determining the content of 1,3-butadiene at a level below 0.1% (m/m) in this product has been indicated. The content of 1,3-butadiene below 0.1% (m/m) in LPG abrogates its classification as a carcinogen or mutagen. However, accurate testing of 1,3-butadiene content at such a low level of LPG content is not possible pursuant to a method such as the EN 27941:2015-12 standard used for testing LPG composition in the European Union, because the determined parameters of the method precision given in this standard are insufficient to achieve the purpose. Therefore, the latest European specification for LPG describing the requirements and test methods cites the German standard DIN 51619:2004-02, which allows the determination of low contents of 1,3-butadiene, i.e. from 0.01% (m/m). The mentioned standard should be implemented into laboratory practice and accredited in Polish laboratories dealing with qualitative LPG testing. Validation and confirmation of the possibility of using the DIN 51619:2004-02 method can be a great challenge for research laboratories due to the necessity to determine 1,3-butadiene below 0.1% (m/m) in LPG with a method not previously used in the conditions of Polish laboratories. A particular problem may be the LPG evaporation equipment used in the Standard. This paper presents the elements of validation and checking the possibility of using the method of determination of 1,3-butadiene in liquefied LPG hydrocarbon gases according to DIN 51619:2004-02 in an analytical laboratory. This article outlines the issue of method validation, especially in terms of compliance with accreditation requirements. The article also presents the results of testing a number of LPG samples from the Polish liquefied gas market, tested for 1,3-butadiene. The presented test results can be used for the initial assessment of the level of content of the harmful 1,3-butadiene in commercial LPG samples found on the Polish liquefied gas market.
Źródło:
Nafta-Gaz; 2020, 76, 7; 484--492
0867-8871
Pojawia się w:
Nafta-Gaz
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Problematyka walidacji metody oznaczania 1,3-butadienu w skroplonych gazach węglowodorowych
The issues of validation of the method for determination of 1,3-butadiene in liquefied hydrocarbon gases
Autorzy:
Burnus, Zygmunt
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1833903.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Instytut Nafty i Gazu - Państwowy Instytut Badawczy
Tematy:
LPG
1,3-butadien
chromatografia gazowa
1,3-butadiene
gas chromatography
Opis:
Zgodnie z wymaganiami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1907/2006 (REACH), zawartymi w dodatkach 1–4, w części dotyczącej obecności substancji rakotwórczych i mutagennych w skroplonych gazach węglowodorowych (LPG), istnieje konieczność oznaczania w tym produkcie zawartości 1,3-butadienu na poziomie poniżej 0,1% (m/m). Zawartość 1,3-butadienu poniżej 0,1% (m/m) w LPG znosi jego klasyfikację jako substancji rakotwórczej lub mutagennej. Precyzyjne badanie tak niskiego poziomu zawartości 1,3-butadienu w LPG nie jest jednak możliwe według metody takiej jak PN-EN 27941:2015-12, stosowanej standardowo do badania składu LPG w Unii Europejskiej, ponieważ wyznaczone parametry precyzji metody podane w tej normie są niewystarczające do osiągnięcia tego celu. W związku z powyższym najnowsza specyfikacja europejska dla LPG, opisująca wymagania i metody badań, przywołuje normę niemiecką DIN 51619:2004-02, która umożliwia oznaczanie niskich zawartości 1,3-butadienu, tzn. od 0,01% (m/m). Wspomniana norma powinna zostać wdrożona do praktyki laboratoryjnej oraz akredytowana w polskich laboratoriach zajmujących się badaniami jakościowymi LPG. Walidacja i potwierdzenie możliwości stosowania metody DIN 51619:2004-02 może stanowić duże wyzwanie dla laboratoriów badawczych z uwagi na konieczność oznaczania 1,3-butadienu poniżej 0,1% (m/m) w LPG metodą do tej pory niestosowaną w warunkach polskich laboratoriów. Szczególny problem może stanowić aparatura do odparowania LPG zastosowana w normie. W niniejszej pracy przedstawiono elementy walidacji i sprawdzenia możliwości stosowania metody oznaczania 1,3-butadienu w skroplonych gazach węglowodorowych LPG według normy DIN 51619:2004-02 w laboratorium analitycznym. Niniejszy artykuł przybliża problematykę walidacji metody, szczególnie pod kątem spełnienia wymagań akredytacyjnych. W artykule zawarto również wyniki badań szeregu próbek LPG pochodzących z polskiego rynku gazu skroplonego LPG, przebadanych pod kątem zawartości 1,3-butadienu. Przedstawione wyniki badań mogą posłużyć do wstępnej oceny poziomu zawartości substancji szkodliwej – 1,3-butadienu w handlowych próbkach LPG występujących na polskim rynku gazu skroplonego.
According to the requirements of Regulation (EC) No 1907/2006 of the European Parliament and of the Council (REACH), in the part concerning the presence of carcinogens and mutagens in liquefied hydrocarbon gases (LPG), the necessity of determining the content of 1,3-butadiene at a level below 0.1% (m/m) in this product has been indicated. The content of 1,3-butadiene below 0.1% (m/m) in LPG abrogates its classification as a carcinogen or mutagen. However, accurate testing of 1,3-butadiene content at such a low level of LPG content is not possible pursuant to a method such as the EN 27941:2015-12 standard used for testing LPG composition in the European Union, because the determined parameters of the method precision given in this standard are insufficient to achieve the purpose. Therefore, the latest European specification for LPG describing the requirements and test methods cites the German standard DIN 51619:2004-02, which allows the determination of low contents of 1,3-butadiene, i.e. from 0.01% (m/m). The mentioned standard should be implemented into laboratory practice and accredited in Polish laboratories dealing with qualitative LPG testing. Validation and confirmation of the possibility of using the DIN 51619:2004-02 method can be a great challenge for research laboratories due to the necessity to determine 1,3-butadiene below 0.1% (m/m) in LPG with a method not previously used in the conditions of Polish laboratories. A particular problem may be the LPG evaporation equipment used in the Standard. This paper presents the elements of validation and checking the possibility of using the method of determination of 1,3-butadiene in liquefied LPG hydrocarbon gases according to DIN 51619:2004-02 in an analytical laboratory. This article outlines the issue of method validation, especially in terms of compliance with accreditation requirements. The article also presents the results of testing a number of LPG samples from the Polish liquefied gas market, tested for 1,3-butadiene. The presented test results can be used for the initial assessment of the level of content of the harmful 1,3-butadiene in commercial LPG samples found on the Polish liquefied gas market.
Źródło:
Nafta-Gaz; 2020, 76, 7; 484--492
0867-8871
Pojawia się w:
Nafta-Gaz
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Increasing the Efficiency of the Production of 1,3,5,7-Tetranitro-1,3,5,7-tetrazocane (HMX)
Autorzy:
Afzali, A.
Esmaeilpour, K.
Damiri, S.
Hadi, Z.
Keshavarz, M. H.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/358873.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Sieć Badawcza Łukasiewicz - Instytut Przemysłu Organicznego
Tematy:
design of experiment
efficiency, production capacity 1,3,5,7-tetranitro-1,3,5,7-tetrazocane 3,7-dinitro-1,3,5,7-tetraazabicyclo[3,3,1]nonane
Opis:
This work introduces a suitable method for the optimization of selective synthesis of 1,3,5,7-tetranitro-1,3,5,7-tetrazocane (HMX), as one of the most well-known high explosives, from the aspects of production capacity and efficiency, by nitration of 3,7-dinitro-1,3,5,7-tetraazabicyclo[3,3,1]nonane (DPT). The effective factors in the productive capacity of HMX and the synthesis of a product from raw DPT with high capacity, purity, and efficiency have been identified. The required qualitative and quantitative analyses were performed for the identification and confirmation of the product quality. In order to optimize the process of increasing the capacity of HMX production and evaluation of the effects of different factors on the production capacity, a series of experiments were designed and performed by using central composite design (CCD). Practical studies and statistical analyses showed good conformity between the model presented and the actual results, allowing the selective production of HMX with an efficiency of greater than 70% and a high production capacity.
Źródło:
Central European Journal of Energetic Materials; 2016, 13, 4; 845-858
1733-7178
Pojawia się w:
Central European Journal of Energetic Materials
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Influence of reduction time of copper based catalysts: Cu/Al2O3 and CuCr2O4 on hydrogenolysis of glycerol
Autorzy:
Wołosiak-Hnat, A.
Milchert, E.
Lewandowski, G.
Grzmil, B.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/779823.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie. Wydawnictwo Uczelniane ZUT w Szczecinie
Tematy:
hydrogenoliza
1,3-propanodiol
glicerol
hydrogenolysis
1,2-propanediol
1,3-propanediol
glycerol
Opis:
High activity of copper based catalysts for C-O bond hydro-dehydrogenation and their poor activity for C-C bond cleavage1 have prompted an attempt to apply such catalysts in the hydrogenolysis of glycerol to 1,2- and 1,3-propanediol. In the present study the infl uence of hydrogen reduction time of the Cu/ Al2O3 and CuCr2O4 copper catalysts on glycerol conversion and selectivity of transformation to propanediols and by-products was studied. At fi rst a general comparison was made between the commercial catalysts and those prepared by the co-precipitation method. As better results were obtained in the presence of catalysts prepared by co-precipitation, they were selected for further detailed studies of the influence of reduction time. For both prepared catalysts Cu/Al2O3 and CuCr2O4 the reduction time of 8 h was optimal. In the presence of Cu/Al2O3 catalyst the conversion of glycerol was 59.0%, selectivity of transformation to 1,2-propanediol 77.4% and selectivity to 1,3-propanediol 1.9%. In the presence of CuCr2O4 the glycerol conversion was 30.3% and selectivity to 1,2-propanediol 67.3%.
Źródło:
Polish Journal of Chemical Technology; 2011, 13, 4; 71-76
1509-8117
1899-4741
Pojawia się w:
Polish Journal of Chemical Technology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
1,3-Etylenotiomocznik
1,3-Ethylenethiourea
Autorzy:
Zapór, L.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/138389.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Centralny Instytut Ochrony Pracy
Tematy:
1,3-etylenotiomocznik
ETU
wartości normatywne
1,3-ethylenethiourea
ethylene thiourea
exposure limits
Opis:
1,3-Etylenotiomocznik (ETU) jest stosowany głównie w przemyśle chemicznym, przede wszystkim jako tzw. przyspieszacz w procesach utwardzania neoprenu, kauczuku poliakrylowego i elastomerów, a także w galwanizerniach i odlewnictwie. Jest też produktem pośrednim w produkcji barwników, leków, żywic syntetycznych, a także pestycydów, głównie insektycydów i fungicydów dikarbaminianowych. Narażenie zawodowe na 1,3-etylenotiomocznik dotyczy przede wszystkim osób zatrudnionych w przemyśle chemicznym, metalurgicznym oraz przy stosowaniu tego związku podczas zabiegów agrochemicznych. W warunkach narażenia zawodowego 1,3-etylenotiomocznik może wchłaniać się do organizmu na drodze inhalacyjnej, pokarmowej i przez skórę. W dostępnym piśmiennictwie nie ma doniesień na temat szkodliwego działania 1,3-etylenotiomocznika na ludzi. Niewiele jest również danych dotyczących objawów ostrej toksyczności związku u zwierząt doświadczalnych. Wartości LD50 związku po podaniu per os szczurom ustalono na poziomie 265 ÷ 1832 mg/kg m.c., co pozwala na zaklasyfikowanie 1,3-etylenotiomocznika jako związku szkodliwego po połknięciu. Długookresowe narażenie zwierząt doświadczalnych na 1,3-etylenotiomocznik powodowało uszkodzenie funkcji tarczycy i wątroby. Większość danych pochodziła z eksperymentów, w których związek podawano zwierzętom z paszą. 1,3-Etylenotiomocznik nie wykazywał działania genotoksycznego w odpowiednich testach na bakteriach, komórkach ssaków w warunkach in vitro oraz u myszy i szczurów w warunkach in vivo. Działanie rakotwórcze 1,3-etylenotiomocznika było oceniane przez grupę roboczą IARC na podstawie wyników eksperymentów, w których związek podawano zwierzętom z paszą w dwóch badaniach przeprowadzonych na trzech szczepach myszy łącznie z narażeniem okołoporodowym oraz na podstawie pięciu badań na szczurach, również z narażeniem okołoporodowym. U myszy związek powodował nowotwory komórek pęcherzykowych tarczycy, nowotwory wątroby i przysadki mózgowej. U szczurów stwierdzono gruczolaki i raki komórek pęcherzykowych tarczycy. 1,3-Etylenotiomocznik nie powodował zmian nowotworowych u chomików. Eksperci IARC w 2001 r. zaliczyli 1,3-etylenotiomocznik, na podstawie istniejących danych toksykologicznych, do grupy 3., ponieważ nie znaleziono wystarczających dowodów rakotwórczego działania związku na ludzi i zwierzęta doświadczalne. Nowotwory wykryte u zwierząt doświadczalnych powstają bowiem na drodze niegenotoksycznego mechanizmu i wynikają z działania zaburzającego homeostazę hormonów tarczycy przez selektywne hamowanie peroksydazy tarczycowej (TPO) przez 1,3-etylenotiomocznik. Dlatego też jest mało prawdopodobne występowanie nowotworów tarczycy u ludzi narażanych na 1,3-etylenotiomocznik o stężeniach niezakłócających homeostazy hormonów tarczycy. Dodatkowo na podstawie wyników badań na zwierzętach stwierdzono, że gryzonie są bardziej wrażliwe na powstawanie nowotworów tarczycy niż ludzie. W badaniach na szczurach 1,3-etylenotiomocznik wykazywał działanie embriotoksyczne i teratogenne. Dawkę 5 mg/kg m.c./dzień 1,3-etylenotiomocznika można przyjąć za dawkę, która nie spowoduje wystąpienia wad rozwojowych u płodów szczurów (wartość NOEL). 1,3-Etylenotiomocznik ulega szybkiemu wchłanianiu z przewodu pokarmowego zwierząt doświadczalnych. U ssaków jest metabolizowany do etylenodiaminy, etylenomocznika, ditlenku węgla i kwasu szczawiowego lub do pochodnych imidazolowych. U ludzi 1,3-etylenotiomocznik jest wydalany w postaci niezmienionej. Mechanizm toksycznego działania 1,3-etylenotiomocznika na tarczycę polega na hamowaniu aktywności peroksydazy tarczycowej (TPO), enzymu katalizującego syntezę hormonów tarczycy – trójjodotyroniny (T3) i tyroksyny (T4). Zmniejszenie stężenia hormonów tarczycy, zwłaszcza T4 we krwi, stanowi sygnał dla przysadki powodujący wzmożone wytwarzanie TSH – hormonu stymulującego pracę tarczycy, w celu pobudzenia jej do produkcji T4. Stałe pobudzanie tarczycy powoduje proliferację komórek pęcherzykowych tarczycy i prowadzi do procesu nowotworowego. Szkodliwe działanie 1,3-etylenotiomocznika może być także związane z jednoczesnym narażeniem na azotyny. Proponowaną wartość najwyższego dopuszczalnego stężenia (NDS) 1,3-etylenotiomoczniaka równą 0,1 mg/m3 wyliczono na podstawie wyników 10-letnich badań u ludzi narażonych na średnie stężenia 1,3-etylenotiomocznika w powietrzu stanowisk pracy wynoszące około 0,2 mg/m3, u których stwierdzono jedynie zmniejszenie stężenia T4, przy braku zmian stężeń TSH i tyreoglobuliny. Stężenie 0,2 mg/m3 1,3-etylenotiomoczniaka uznano za wartość NOAEL, którą do wyliczenia wartości NDS podzielono przez współczynnik niepewności, uwzględniając różnice wrażliwości osobniczej ludzi. Nie ma podstaw do ustalenia wartości najwyższego dopuszczalnego stężenia chwilowego (NDSCh) 1,3-etylenotiomocznika. Nie ma też podstaw do ustalania wartości dopuszczalnego stężenia w materiale biologicznym (DSB) związku. Uwzględniając wyniki badań działania teratogennego 1,3-etylenotiomoczniaka u zwierząt doświadczalnych, proponuje się także oznakowanie związku literami „Ft” oznaczającymi substancję działającą toksycznie na płód.
1,3-Ethylenethiourea (ETU) is used primarily as an accelerator for vulcanising polychloroprene and polyacrylate rubbers. Occupational exposure to 1,3-ethylenethiourea occurs also in the chemical industry where it is used as an intermediate in dyes, synthetic resins and pharmaceuticals synthesis. It is also a metabolic degradation product and an impurity in ethylenebisdithiocarbamate fungicides, and field workers may be exposed to 1,3-ethylenethiourea while applying these fungicides. The primary routes of potential human exposure to 1,3-ethylenethiourea are inhalation, ingestion and dermal contact. The principal toxic effects of 1,3-ethylenethiourea in humans involve the thyroid gland. 1,3-Ethylenethiourea is a harmful substance in laboratory animals in acute toxicity testing. In chronic toxicity it exerts harmful action on thyroid glands and the liver. 1,3-Ethylenethiourea did not show genotoxicity in many experimental studies. In carcinogenicity testing this compound induced thyroid follicular cell carcinoma in rats of both sexes, and thyroid follicular cell neoplasms, hepatocellular neoplasms, and adenomas of the parts distalis of the pituitary gland in both sexes of mice. There are no data on carcinogenicity in humans. 1,3-Ethylenethiourea exerts embryotoxic, fetotoxic and teratogenic effects in animals.
Źródło:
Podstawy i Metody Oceny Środowiska Pracy; 2007, 1 (51); 57-94
1231-868X
Pojawia się w:
Podstawy i Metody Oceny Środowiska Pracy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
"Będziemy do Niego podobni" - nadzieja chrześcijan według 1 J 3,1-3
Autorzy:
Haręzga, Stanisław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1623773.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Listy św. Jana
nadzieja
1 J 3
1-3
dziecięctwo Boże
Opis:
L'articolo affronta il problema del contenuto della speranza in 1 Gv 3,3. Per percepire meglio tutte le risonanze de l versetto l'analisi si concentra prima sul contesto e sulla struttura della pericope 1 Gv 3,1-3. L'analisi esegetica rivela che per Giovanni la speranza si concentra sulla divina figliolanza dei cristiani. L'autore insiste molto sulla concentrazione cristologica della speranza. Il presente dei credenti in Cristo si apre sul futuro, su "cio che saremo", quando Cristo si sara pienamente manifestato. Questo significa che cristiani sono gia partecipi dei beni escatologici della salvezza, ma che il loro posseso completo non e ancora raggiunto. Tra questi due poli e teso tutto il dinamismo della speranza nella progressiva purificazione se stesso per ottenere la somiglianza escatologica con Cristo.
Źródło:
Verbum Vitae; 2006, 9; 121-134
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:
Verbum Vitae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Oczyszczanie 1,3-propanodiolu z brzeczki fermentacyjnej z zastosowaniem ekskluzji jonów
Separation of 1,3-propanediol from fermentation broth by ion exclusion
Autorzy:
Rukowicz, B
Miesiąc, I.
Alejski, K.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2072900.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Mechaników Polskich
Tematy:
1,3-propanodiol
brzeczka fermentacyjna
ekskluzja jonów
1,3-propanediol
fermentation broth
ion exclusion
Opis:
W pracy przedstawiono możliwość zastosowania ekskluzji jonów w procesie oczyszczania 1,3-propanodiolu z brzeczki fermentacyjnej. Badania przeprowadzono na kationicie w formie sodowej. Wstępnie odsoloną frakcję produktu uzyskano z ok. 50% wydajnością separacji 1,3-propanodiolu. Stopień odsolenia brzeczki wyniósł 80÷90%, a końcowe oczyszczenie i odbarwienie 1,3-propanodiolu przeprowadzono stosując wymianę jonową. W wyniku procesu otrzymano oczyszczony roztwór 1,3-propanodiolu o stężeniu 16,5 g/L.
Application of ion exclusion for the separation of 1,3-propanediol from fermentation broth was examined. The study was carried out on a cation exchange resin in the sodium form. The product fraction with the desalination degree of 80-90% and 50% separation yield of 1,3-propanediol we obtained. The final purification of 1,3-propanediol was carried out using the ion exchange. As a result of this process the purified solution of 1,3-propanediol (16.5 g/L) was obtained.
Źródło:
Inżynieria i Aparatura Chemiczna; 2014, 4; 288--289
0368-0827
Pojawia się w:
Inżynieria i Aparatura Chemiczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kofeina : właściwości i przykłady wykorzystania
Caffeine : properties and examples of use
Autorzy:
Detlaff, Grzegorz
Samaszko-Fiertek, Justyna
Madaj, Janusz
Dmochowska, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/171656.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Chemiczne
Tematy:
kofeina
1,3,7-trimetyloksantyna
teobromina
teofilina
caffeine
1,3,7-trimethylxanthine
theobromine
theophylline
Opis:
1,3,7-trimethyloxanthine commonly known as caffeine is naturally occurring alkaloid inter alia in coffee beans. It is acquired mainly in decaffeination of coffee process. It can also be synthesized by subsequent chemical reactions from uracil or by using enzymatic reaction assuming transfer of methyl group on xanthine derivatives by methyltransferase obtained from tea leaves. This alkaloid is associated mainly with coffee however it can be also found in tea or chocolate. With increasing age more and more caffeine from coffee and tea is consumed. Both drinks are its main source in human diet. During metabolite biotransformation caffeine is converted into three main products: theobromine (3,7-dimethylxanthine), theophylline (1,3-dimethylxanthine) and paraxanthine (1,7-dimethylxanthine). Caffeine polycrystals have ability to emit photons in radiative transition during phosphorescence at low temperature while its methanol solutions show fluorescence at low concentration. Caffeine might be used in synthesis of N-heterocyclic complex compound. Properly bonded with gold, silver or platinum atom might have many important properties. One of the most important properties is the possibility of binding free radicals that can cause DNA damage. Other significant properties of caffeine include its influence on the cell cycle and multiplication of cancer cells. 1,3,7- trimethylxanthine is also commonly used to reduce fatigue caused by inhibition of excitatory neurotransmitter emission. In this work we have presented interesting examples of the use of caffeine as a substrate in selected chemical syntheses. We have also included selected chemical and physical properties. In addition, we presented examples of its impact on the human body and consumption statistics based on international reports.
Źródło:
Wiadomości Chemiczne; 2020, 74, 7-8; 527-543
0043-5104
2300-0295
Pojawia się w:
Wiadomości Chemiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Evaluation on Curing Properties and Kinetics of Isophthalonitrile Oxide
Autorzy:
Fan, Y.
Tang, C.
Hu, Q.
Lei, Y.
Huo, J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/780045.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie. Wydawnictwo Uczelniane ZUT w Szczecinie
Tematy:
N,N-dihydroxybenzene-1,3-dicarboximidoyl dichloride
kinetics
elastomer
synthesis
1,3-dipolar cycloaddition
Opis:
N,N-dihydroxybenzene-1,3-dicarboximidoyl dichloride was synthesized from benzene-1,3-dicarboxaldehyde and characterized by fourier transform infrared spectroscopy (FT-IR) and nuclear magnetic resonance  1H and 13C NMR). The elastomer was prepared through the 1,3-dipolar cycloaddition of reaction between liquid polybutadiene (LPB) and isophthalonitrile oxide in this work. The tensile strength of different elastomer was enhanced from 0.14 MPa to 0.33 MPa as the elongation at break decreased from 145% to 73%, and the modulus increased from 0.09 kPa to 0.47 kPa. The parameters of kinetic indicated that the curing reaction was first order reaction and the apparent activation energy of each curing system was less than 10.10 kJ/mol when the content of N,N-dihydroxybenzene-1,3- dicarboximidoyl dichloride was increased from 7% to 12%. These results suggested that nitrile oxides achieved curing of polymer binders at room temperature and this work had definite guiding significance for the application of nitrile oxides in polymer binders.
Źródło:
Polish Journal of Chemical Technology; 2018, 20, 3; 37-46
1509-8117
1899-4741
Pojawia się w:
Polish Journal of Chemical Technology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zatężanie roztworów 1,3-propanodiolu metodą destylacji membranowej
Concentration of 1,3-propanediol solutions by membrane distillation
Autorzy:
Gryta, M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2072388.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Mechaników Polskich
Tematy:
destylacja membranowa
1,3-propanodiol
glicerol
zatężanie roztworów
membrane distillation
1,3-propanediol
glycerol
solution concentration
Opis:
Proces destylacji membranowej wykorzystano do zatężania roztworów 1,3-propanodiolu, uzyskując ponad 99,6% zatrzymanie alkoholu w koncentracie. W procesie zastosowano kapilarne membrany Accurel PP. Przeprowadzone długoterminowe badania zatężania (ponad 600 h) wykazały dobrą odporność użytych membran polipropylenowych na zwilżanie.
Membrane distillation process was utilized for the concentration of 1,3-propanediol solutions resulting in the retention of alcohol in retentate by more than 99.6%. Long-term studies of the concentration carried out for over 600 h had demonstrated a good resistance to wettability of used polypropy¬lene Accurel PP membranes.
Źródło:
Inżynieria i Aparatura Chemiczna; 2013, 5; 421--422
0368-0827
Pojawia się w:
Inżynieria i Aparatura Chemiczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Synthesis, characterization and thermal polymerization of new 3,4-dihydro-2H-1,3-naphthoxazine monomers
Synteza, charakterystyka i polimeryzacja termiczna nowych monomerów 3,4-dihydro-2H-1,3-naftoksazynowych
Autorzy:
Gabbas, A. U. G.
Ahmad, M. B. H.
Zainuddin, N.
Ibrahim, N. A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/946991.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Sieć Badawcza Łukasiewicz - Instytut Chemii Przemysłowej
Tematy:
1,3-naphthoxazine
polynaphthoxazine
thermal polymerization
thermal properties
1,3-naftoksazyna
polinaftoksazyna
polimeryzacja termiczna
właściwości termiczne
Opis:
Two new 1,3-naphthoxazine monomers (M-A and M-B) were synthesized via a modified stepwise procedure in which methylene bromide was used for the ring-closure reaction. Condensation of 2-hydroxy-1-naphthaldehyde with 1,6-hexamethylenediamine or 1,4-phenylenediamine gives imine compounds, which were converted to 2-hydroxynaphthylamines by reduction with NaBH4 in methanol. Ring-closure reaction between the 2-hydroxynaphthylamines and methylene bromide results in the formation of 1,3-naphthoxazine monomers M-A or M-B with good yields. The structures of the synthesized monomers were confirmed using different spectroscopic techniques (including FT-IR, 1H NMR and 13C NMR), mass spectrometry, and elemental analysis. Thermal polymerization of the monomers was investigated by FT-IR and differential scanning calorimetry (DSC). Both the 1,3-naphthoxazine monomers undergo ring-opening polymerization, leading to the formation of the corresponding polynaphthoxazines [P(M-A) and P(M-B)]. The thermal stability of the polynaphthoxazines was thereafter studied by thermogravimetric analysis (TGA).
Za pomocą zmodyfikowanej trójetapowej syntezy, w której do reakcji zamknięcia pierścienia zastosowano bromek metylenu, otrzymano dwa nowe monomery 1,3-naftoksazyny (M-A i M-B). Kondensacja 2-hydroksy-1-naftaldehydu z 1,6-heksametylenodiaminą lub 1,4-fenylenodiaminą pozwala na wytworzenie związków iminowych, które następnie przez redukcję NaBH4 w metanolu są przekształcane w 2-hydroksynaftylaminy. Reakcja zamknięcia pierścienia pomiędzy 2-hydroksynaftylaminą i bromkiem metylenu prowadzi do utworzenia z dobrymi wydajnościami monomerów 1,3-naftoksazyny M-A i M-B. Struktury zsyntetyzowanych monomerów potwierdzono stosując różne techniki spektroskopowe, spektroskopię masową oraz analizę elementarną. Polimeryzację termiczną monomerów badano za pomącą spektroskopii w podczerwieni z transformatą Fouriera (FT-IR) i różnicowej kalorymetrii skaningowej (DSC). Oba monomery 1,3-naftoksazyny uległy polimeryzacji z otwarciem pierścienia dając odpowiednie polinaftoksazyny [P(M-A) i P(M-B)]. Za pomocą analizy termograwimetrycznej (TGA) zbadano stabilność termiczną otrzymanych polinaftoksazyn.
Źródło:
Polimery; 2017, 62, 2; 86-92
0032-2725
Pojawia się w:
Polimery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Buta-1,3-dien
Buta-1,3-diene
Autorzy:
Sitarek, K
Szymczak, W.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/138003.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Centralny Instytut Ochrony Pracy
Tematy:
buta-1,3-dien
narażenie zawodowe
NDS
DSB
buta-1,3-diene
occupational exposure
TWA
BEI
Opis:
Buta-1,3-dien w temperaturze pokojowej jest gazem stosowanym do produkcji żywic termoplastycznych elastomerów kauczuku i lateksu, gdyż ten wchłania się głównie w układzie oddechowym, a następnie jest metabolizowany do monoepoksydu 1,2-epoksy-3-butenu i diepoksydu 1,2,3,4-diepoksybutanu, a po sprzężeniu z glutationem wydalany z moczem. Z danych Centralnego Rejestru o Narażeniu na Substancje o Działaniu Rakotwórczym lub Mutagennym w Łodzi wynika, że w 2005 r. liczba narażonych na ten związek w Polsce wynosiła około 300 osób i dodatkowo około 520 narażonych na substancje ropopochodne, których działanie rakotwórcze jest uzależnione od buta-1,3-dienu. Buta-1,3-dien o małych stężeniach jest łagodnym czynnikiem narkotycznym dla ludzi, natomiast u zawodowo narażonych na ten związek stwierdzano objawy jego działania drażniącego na błony śluzowe oczu i dróg oddechowych. Według danych stacji sanitarno-epidemiologicznych w 2007 r. nie zanotowano w przemyśle polskim narażenia pracowników na buta-1,3-dien o stężeniu 10 mg/m3, czyli przekraczającym obowiązującą wartość NDS (dane niepublikowane, Główny Inspektor Sanitarny 2007). Buta-1,3-dien jest substancją o niewielkiej toksyczności ostrej dla zwierząt (wartość LC50 dla szczurów wynosi 270 000 mg/m3). Substancja ta jest mutagenna i genotoksyczna, może powodować uszkodzenia materiału genetycznego komórek somatycznych i komórek płciowych. Wykazano, że buta-1,3-dien jest czynnikiem rakotwórczym dla myszy B6C3F1 i szczurów. Istnieją również dowody wskazujące, że narażenie zawodowe na buta-1,3-dien jest związane z ryzykiem nowotworów układu limfohematopoetycznego. Według klasyfikacji IARC buta-1,3- -dien jest zaliczany do grupy 2A, czyli czynników prawdopodobnie rakotwórczych dla ludzi, a wg klasyfikacji ACGIH do grupy A2, czyli substancji podejrzanych o działanie rakotwórcze dla ludzi. W Polsce buta-1,3-dien jest zaklasyfikowany do Kat. 1. czynników rakotwórczych i do Kat. 2. czynników mutagennych. Buta-1,3-dien nie powoduje zaburzeń płodności, a jego działanie teratogenne ujawniło się tylko wówczas, gdy zastosowane dawki były toksyczne dla matek. Eksperci ACGIH (2006) zalecają przyjęcie biologicznych wskaźników 8-godzinnego narażenia zawodowego na buta-1,3-dien o stężeniu 4,42 mg/m3. Wskaźnikami tymi są: 1,2-dihydroksy-4- -N-acetylocysteinyl)-butan w moczu i addukty hemoglobiny N-1 i N-2-(hydroksybutenyl)-walina we krwi. Narażenie powyższe odzwierciedla stężenie 1,2-dihydroksy-4-(N-acety-locysteinyl)-butanu równe 2,5 mg/l mierzone na zakończenie zmiany roboczej, a narażenie w okresie ostatnich 120 dni pokazuje stężenie mieszaniny adduktów na poziomie 2,5 pmol/gHb. Na podstawie oceny ryzyka wystąpienia nowotworów układu limfohematopoetycznego proponuje się przyjęcie wartości najwyższego dopuszczalnego stężenia (NDS) buta-1,3-dienu w powietrzu środowiska pracy na poziomie 4,4 mg/m3 oraz następujące wskaźniki dopuszczalnego narażenia w materiale biologicznym (DSB): – 2,5 mg/l 1,2-dihydroksy-4-(N-acetylocysteinyl)-butanu w moczu mierzone na zakoń-czenie zmiany roboczej – 2,5 pmol/gHb – addukty hemoglobiny N-1 i N-2-(hydroksybutenyl)-walina we krwi obrazujące narażenie w okresie ostatnich 120 dni. Nie znaleziono podstaw do wyznaczania wartości najwyższego dopuszczalnego stężenia chwilowego (NDSCh) buta-1,3-dienu.
Buta-1,3-diene is a colorless gas. It is produced in large volumes and used in manufacturing thermoplastic resins, elastomers and synthetic rubber. Exposure by inhalation is the dominant pathway for exposure. Occupational exposure to this substance is associated with the induction of leukemia. The major metabolites of buta-1,3-diene are: 1,2-epoxy-3-butene (EB), 1,2,3,4- -diepoxybutavne (DEB) and 1,2-dihydroxy-3,4-epoxybutane (EB-diol). Buta-1,3-diol and its metabolites have been mutagenic and clastogenic in numerous in vivo and in vitro tests. Buta-1,3-diene is genotoxic in somatic and germ cells of laboratory rodents. This substance is terato-genic in animals at doses toxic to mothers. Long-term exposure to buta-1,3-diene in relatively low concentrations was associated with ovarian atrophy in mice, whereas in greater concentra-tions with atrophy of testes in male mice. Buta-1,3-diene is a carcinogen in mice inducing tu-mors in multiple sites. The Expert Group recommended, on the basis of the results of a human carcinogenicity study, a TLV value for buta-1,3-diene of 4.4 mg/m3. The BEI indicates an exposure level associated with exposure to 4.4 mg/m3: 1,2-dihydroxy-4-(N-acetylcysteinyl)-butane in urine 2.5 mg/l (end of shift), a mixture of N-1 and N-2-(hydroxybutenyl(valine) hemoglobin adducts in blood – 2.5 pmol/gHb. Carcinogen Cat.1 and Muta. Cat. 2 notations are also recommended.
Źródło:
Podstawy i Metody Oceny Środowiska Pracy; 2009, 4 (62); 27-57
1231-868X
Pojawia się w:
Podstawy i Metody Oceny Środowiska Pracy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Synteza 1,3-diamino-2,4,6-trinitrobenzenu z trinitrorezorcyny
Synthesis of 1,3-diamino-2,4,6-trinitrobenzene from trinitroresorcinol
Autorzy:
Szala, M.
Szymańczyk, L.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1208623.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego. Zakład Wydawniczy CHEMPRESS-SITPChem
Tematy:
małowrażliwe materiały wybuchowe
1,3-diamino-2,4,6-trinitrobenzen
1,3-dietoksy-2,4,6-trinitrobenzen
trinitrorezorcyna
low sensitivity explosives
1,3-diamino-2,4,6-trinitrobenzene
1,3-dietoxy-2,4,6-trinitrobenzene
trinitroresorcinol
Opis:
Wykonano przegląd metod syntezy 1,3-diamino-2,4,6-trinitrobenzenu (DATB) w okresie 1884 r. do 2002 r. Opracowano nową metodę syntezy 1,3-dietoksy-2,4,6-trinitrobenzenu (DEtTNB) z trinitrorezorcyny oraz ortomrówczanu trietylu. Następnie związek ten przeprowadzono w 1,3-diamino-2,4,6-trinitrobenzen za pomocą amoniaku rozpuszczonego w toluenie. Strukturę cząsteczki prekursora oraz DATB potwierdzono techniką 1H, 13C i 15N NMR. Dla obu związków wykonano badanie techniką różnicowej analizy termicznej sprzężonej z termograwimetrią (DTA-TG). DEtTNB topi się w temp. 121ºC, rozkłada egzotermicznie w 281ºC i można go zaklasyfikować jako materiał wysokoenergetyczny. Otrzymany DATB wykazuje przemianę fazową w 229ºC, topi się w 284ºC i rozkłada egzotermicznie w 325ºC.
The review of synthesis methods for 1,3-diamino-2,4,6-trinitrobenzene (DATB) since 1884 to 2002 was performed. A novel method synthesis method of 1,3-diethoxy-2,4,6-trinitrobenzene (DEtTNB) with trinitroresorcinol and diethyl orthoformate was described. Next DEtTNB was transformed to the 1,3-diamino-2,4,6-trinitrobenzene with ammonia dissolved in toluene. The precursor and final compound structure was confirmed with 1H, 13C i 15N NMR spectroscopy. For both compounds energetic properties examination was performed with differential thermal analysis coupled with thermogravimetry (DTA/TG). DEtTNB melts at 121ºC, and decomposes exothermically at 281ºC. The final compound exhibits a characteristic solid phase change at 229ºC, next melts at 284ºC and decomposes exothermically at 325ºC.
Źródło:
Chemik; 2016, 70, 1; 51-58
0009-2886
Pojawia się w:
Chemik
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Investigations on Fungicidal Properties of 1,3,4-Thiadiazole Derivatives
Badania właściwości grzybobójczych pochodnych 1,3,4-tiadiazoli
Autorzy:
Rauckyte, T.
Szejnuk, B.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/389249.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Towarzystwo Chemii i Inżynierii Ekologicznej
Tematy:
Candida albicans
aktywność fungistatyczna
pochodne 1,3,4-tiadiazoli
antifungicidal activity
1,3,4-thiadiazole derivatives
MIC
Opis:
The results of the research concerning the effect of 1,3,4-thiadiazole derivatives on fungicidal Candida albicans are discussed. In all the conducted tests the reference strain of Candida albicans ATCC 10231 was used. To obtain the desired results, the following standard and synthesized thiadiazole derivatives were tested: 2-acetylamino-1,3,4-thiadiazolo-5-sulfonamide; 2-acetylamino-5-chloro-1,3,4-thiadiazole; 2-amino--1,3,4-thiadiazole; 2-acetylamino-1,3,4-thiadiazole; 2-acetylamino-1,3,4-thiadiazolo-5-sulfonic acid and bis(2--acetylamino-1,3,4-thiadiazolo)-5,5’-disulfonamide. In all the examined compounds the increase in the Candida albicans inhibition zone proportional to the increase of the compound concentration was observed. The only exception is 2-acetylamino-1,3,4-thiadiazole demonstrating the opposite tendency. While carrying out the research, it was found that 2-amino-1,3,4-thiadiazole proved to be the most effective of all the compounds within the tested group. It was also found that the higher the concentration of the compound, the higher the growth control zone (y) of Candida albicans. This phenomenon can be described by means of the equation: y = 0.9167x3 – 7.4286x2 + 10.655x + 23.1 (where: x – concentration of 2-amino-1,3,4-thiadiazole).
W prezentowanej pracy okreoelano działanie grzybobójcze pochodnych 1,3,4-tiadiazoli. We wszystkich testach używano referencyjnego szczepu Candida albicans ATCC 10231. W tym celu przetestowano następujące syntetyzowane i wzorcowe związki heterocykliczne: 2-acetyloamino-1,3,4-tiadiazolo-5-sulfonamid; 2-acetyloamino-5-chloro-1,3,4-tiadiazol; 2-amino-1,3,4-tiadiazol; 2-acetyloamino-1,3,4-tiadiazol; kwas 2-acetyloamino-1,3,4-tiadiazolo-5-sulfonowy oraz bis(2-acetyloamino-1,3,4-tiadiazolo)-5,5’-disulfonamid. Badane związki proporcjonalnie ze zwiększeniem stężenia zwiększają strefę zahamowania wzrostu grzyba Candida albicans. Wyjątkiem jest 2-acetyloamino-1,3,4-tiadiazol, który wykazuje odwrotną tendencję. Najskuteczniejszym z badanej grupy związków okazał się 2-amino-1,3,4-tiadiazol. Wykazano, że ze zwiększeniem stężenia tego związku rośnie rozmiar strefy zahamowania wzrostu (y) Candida albicans zgodnie z równaniem y = 0,9167x3 – 7,4286x2 + 10,655x + 23,1 (gdzie: x – stężenie 2-amino- -1,3,4-tiadiazolu).
Źródło:
Ecological Chemistry and Engineering. A; 2010, 17, 10; 1339-1348
1898-6188
2084-4530
Pojawia się w:
Ecological Chemistry and Engineering. A
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 543

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies