Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Naumowicz, Józef" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-12 z 12
    Tytuł:
    Orzech i laska Aarona czyli zgłębianie i głoszenie Słowa Bożego w ujęciu Ojców Kościoła
    Autorzy:
    Naumowicz, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1627309.pdf
    Data publikacji:
    2002-12-14
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Ewangelia
    egwangelizacja
    głoszenie Słowa
    Słowo Boże
    laska Aarona
    Opis:
    Artykuł prezentuje niektóre, chociaż najbardziej charakterystyczne wyjaśnienia wersetu z Księgi Liczb: .Zakwitła laska Aarona z pokolenia Lewiego, wypuściła pączki, wydała kwiat i dojrzały na niej orzechy. Filon Aleksandryjski nadawał temu zdaniu sens moralny. Orzech traktował jako symbol cnoty, twardości życia ascetycznego oraz zdobywania wartości duchowych. Cudowne zakwitnięcie laski Aarona uważa też za znak, że sam Bóg wybiera kapłanów.Dla Orygenesa orzech staje sią symbolem trzech sensów Pisma: literalnego, moralnego i duchowego. Sens duchowy jest ukryty pod wyrażeniem literalnym, które go zakrywa czy przyobleka, niby skorupa osłaniająca owoc orzecha. Nie można jednak zatrzymać się na warstwie zewnętrznej. Należy szukać wewnętrznego znaczenia słowa: ono za jest tak bogate, że nigdy nie można go wyczerpać.Podobnie św. Ambroży domagał się, by głębszego sensu poszukiwać w perykopach, które są trudne w pierwszym odbiorze i których sens dosłowny może szokować: trzeba szukać ukrytego w nich znaczenia duchowego, które okaże się bardzo pożyteczne. Zgłębianie Pisma świętego jest niezbędne do tego, by móc głosić je innym. Wielu autorów: Klemens Rzymski, Orygenes i Ambroży powtarzał też myśl, spotykaną już u Filona, że zakwitnięcie laski Aarona było znakiem, iż tylko Bóg może udzielić łaski kapłaństwa. Dla Orygenesa wskazuje na to nie tylko różdżka Aarona, ale też laska proroka Jeremiasza, jak również bogaty w owoce orzechowy ogród, o którym mówi Pieśń nad Pieśniami. Sam orzech, zawierający owoc okryty dwoma osłonami: gorzką i twardą, staje się obrazem trudów i pokus związanych z życiem kapłańskim, które ostatecznie kryje w sobie radość i łaskę.Ojcowie Kościoła mówią jednak nie tylko o kapłaństwie urzędowym, udzielanym nielicznym. Ambroży wskazywał, że każdy chrześcijanin przez chrzest staje się kapłanem w sensie duchowym, by mógł zgłębiać słowo Boże oraz o nim świadczyć.Istotnym zadaniem kapłana jest głoszenie Słowa. Nie opiera się ono jedynie na naturalnych ludzkich zdolnościach. Różdżka Aarona symbolizuje łaskę, jaka działa w powołanych do służby Bogu i zdolna jest sprawić przez nich cuda, nawet jeśli mają oni poczucie, że swym zadaniom nie mogą w pełni sprostać. Ich nauczanie winno zaś niekiedy przypominać gorzką i twardą osłonę orzecha. Nie mogą więc pomijać trudnych kwestii, jeśli jest to pożyteczne dla dobra tych, którzy są im powierzeni. Najważniejsze jednak jest przekazywanie Dobrej Nowiny i bogactwa życia duchowego. Nie można też ludzką miarą mierzyć skuteczności głoszenia. Słowo, które długo wydaje się bezowocne, niekiedy przynosi skutki późne i nieoczekiwane. Jest jak laska Aarona, która od dawna była zeschnięta, jednak cudownie zakwitła i wydała obfite owoce. Najważniejsze jest zawsze działanie Boga. 
    Źródło:
    Verbum Vitae; 2002, 2; 253-266
    1644-8561
    2451-280X
    Pojawia się w:
    Verbum Vitae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jak długo Jezus był w łonie Maryi? Opinie Ojców Kościoła
    How long was Jesus in the womb of Mary? Opinions of the Church Fathers
    Autorzy:
    Naumowicz, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/612687.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Maryja
    łono
    Mary
    womb
    Opis:
    The time from the conception to the birth of Jesus is most often given as nine or ten months. Sometimes one and the same author gives both numbers without any explanation, for example Tertullian, Zeno of Verona, Ambrose of Milan or Jerome. However there is no contradiction between the two. „Ten months” refers to lunar months (28 days), and corresponds to nine months in the solar calendar. The ecclesiastical authors used the formula „ten (lunar) months” not only be-cause they wanted to follow Virgil, as Adkin suggests. It appears also in the writings of pagan authors of late antiquity, and survived as a set phrase in everyday language into times when the lunar calendar was no longer used (with the exception of the Christian reckoning of Easter, which continued to be based on lunar cycles). Another matter are the opinions reported by Epiphanius in the Panarion, that Jesus was born seven (according to the Alogi) or nine and a half months after conception. These opinions arose no doubt from numerological speculation, but the length of pregnancy is also reckoned in lunar months. This shows that in late antiąuity the expression „ten months” was not merely a formula. Lunar months were still used and understood, particularly if it was to give the length of time spent by a child in its mother’s womb.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2008, 52, 2; 713-720
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Szaty ze skór”: kara czy ratunek dla człowieka? Patrystyczna interpretacja Rdz 3, 21
    „Garments of skins”: punishment or rescue? The patristic interpretation of Gen 3:21
    Autorzy:
    Naumowicz, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/612040.pdf
    Data publikacji:
    2010
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Rdz 3, 21
    szaty ze skór
    Gen 3:21
    garments of skins
    Opis:
    In giving different allegorical meanings to the „garments of skins” (Gen 3:21) given to man after the Fall (mortality, corporeality, carnal mentality, animality, passions), the patristic authors tried not only to describe the effects of the sin of the first people, but also and above all to show what God did to ensure that the consequences of the Fall did not last forever and that a return to paradise might be possible. What most interested them was the meaning of these garments in the history of salvation. So Irenaeus of Lyon formed the concept of these garments as an antidote or medicine for sin, a concept developed later by the Cappadocian fathers. Gregory of Nyssa emphasized the fact that they permitted the preservation of man’s freedom and other characteristics of his having been formed in the image of God (rationality). In short, they were given in order to open a road for man to God, to make possible a return to paradise. Even if they signify the effects of the fall of man, which effects can be held to be burdensome and trying, they are not an expression of the Creator’s anger and punishment, but rather deliverance for man and a chance of salvation. They can at most be considered as „a divine way of punishing”, which is ultimately „a manifestation of mercy” (Gregory of Nazianzen).
    Źródło:
    Vox Patrum; 2010, 55; 463-475
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Okresy życia ludzkiego według Ojców Kościoła
    The ages of man according to the Church Fathers
    Autorzy:
    Naumowicz, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/613227.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Ojcowie Kościoła
    okresy życia ludzkiego
    Church Fathers
    ages of man
    Opis:
    The patristic writers variously enumerated the ages of human life. Some counted ten, some seven, six, five or four. They took number symbolism or the opinions of ancient authors as their starting point, but in their formulation the ages of human life concern not just the physical, intellectual or moral development of man but, often, also his spiritual development. They defined stages in the development of faith or love that can be described in terms analogous to those used for defining man’s age. Moreover, the patristic authors did not usually conclude their enumeration with old age. Human life passes ultimately into the age of rest (the seventh age) or into eternity (the eighth age), which has no end. Irenaeus of Lyon used the concept of the ages of life in proving that Jesus lived about fifty years. There were, in his opinion, theological arguments for such a mature age. Christ became one of us in order to accomplish the redemption and He therefore had to know all the ages of normal human life: not just birth, childhood and youth, but also maturity and old age. But the chronological and exegetical arguments Irenaeus gives are rather stretched. The most profound description of the ages of man was given by Augustine. He makes an original parallel with the seven days of creation and the seven ages of the history of the chosen people.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2011, 56; 249-259
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Macarius of Jerusalem. Letter to the Armenians (AD 335). Introduction, text, translation and commentary by Abraham Terian, Treasures of the Armenian Christian Tradition 4, Crestwood – New York 2008, St. Vladimir’s Seminary Press and St. Nersess Armenian S
    Autorzy:
    Naumowicz, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/613487.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Opis:
    nie dotyczy
    Źródło:
    Vox Patrum; 2011, 56; 680-683
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Decoding the Christian Era of Dionysius Exiguus
    Dekodując chrześcijańską erę Dionizego Mniejszego
    Autorzy:
    Naumowicz, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28394766.pdf
    Data publikacji:
    2024
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    Dionysius Exiguus
    era chrześcijańska
    teopaschici
    mnisi scytyjscy
    komput paschalny
    tablice wielkanocne
    Christian era
    date of Jesus’ passion
    theopaschites
    Scythian monks
    paschal computation
    Easter tables
    Opis:
    Dotychczas nie znaleziono satysfakcjonującego wyjaśnienia, w jaki sposób rzymski mnich Dionysius Exiguus ustalił rok narodzenia Jezusa w swoim systemie rachuby lat, który wprowadził w 525 roku. W badaniach dominują bowiem dwa bezzasadne założenia: pierwsze, że twórca tej rachuby nie podał jej uzasadnienia, i drugie, że rozwiązania problemu należy szukać jedynie w pracach tego autora dotyczących obliczania dat Wielkanocy. W tym artykule przyjąłem następującą hipotezę badawczą: wyjaśnienie nowej rachuby lat znajduje się w pismach Dionizego, do których należą jego prace komputystyczne, ale także teologiczne. Analiza tych pism pozwala odkryć historyczne i teologiczne racje, które stały się faktyczną podstawą ustalenia daty narodzenia Jezusa na rok odpowiadający dzisiejszemu AD 1.
    As yet, no satisfactory explanation has been found as to how the Roman monk Dionysius Exiguus determined the year of Jesus’ birth in his system of calculating years, which he introduced in 525. This is because two unwarranted assumptions prevail in research: first, that the creator of this calculation did not provide a justification for it, and second, that the solution to the problem should only be sought in this author’s works on the calculation of Easter dates. In this article, the following research hypothesis has been adopted: the explanation of the new calculation of years is to be found in the writings of Dionysius, which include his computational but also theological works. An analysis of these writings makes it possible to discover the historical and theological rationale that became the actual basis for setting the date of Jesus’ birth to the year corresponding to today’s AD 1.
    Źródło:
    Collectanea Theologica; 2024, 94, 1; 85-106
    0137-6985
    2720-1481
    Pojawia się w:
    Collectanea Theologica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Sofia – upersonifikowana Mądrość Boża. Dzieje wyobrażeń w kręgu kultury bizantyńsko-słowiańskiej
    Sophia – the Personification of Divine Wisdom: the History of the Notion in the Byzantine-Slavonic Culture
    София – олицетворенная Премудрость Божия. История сюжета в византийско- славянской культуре
    Autorzy:
    Brzozowska, Zofia Aleksandra
    Naumowicz, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/books/30146626.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Opis:
    Książka powstała na podstawie rozprawy doktorskiej, przygotowanej w Katedrze Historii Bizancjum UŁ i obronionej w kwietniu 2015 r. W centrum zainteresowania jej Autorki znajdują się wyobrażenia na temat Sofii – upersonifikowanej Mądrości Bożej, charakterystyczne dla kultury duchowej wschodniego chrześcijaństwa, zwłaszcza zaś Bizancjum i obszaru Slavia Orthodoxa. Zofia Brzozowska stara się znaleźć odpowiedź na pytanie, kim, zdaniem średniowiecznych twórców bizantyńskich i słowiańskich, była Mądrość Boża, ukazywana w żeńskiej postaci: czy mamy w jej przypadku do czynienia z symbolicznym przedstawieniem Boga (Chrystusa – Logosu lub Ducha Świętego) czy też z wyobrażeniem o drugiej, kobiecej naturze Stwórcy? Głównym celem książki jest ukazanie miejsca, zajmowanego przez Sofię w kulturze obszaru Slavia Orthodoxa. Analizie poddano zatem wybrane zabytki średniowiecznego piśmiennictwa południowo- i wschodniosłowiańskiego: teksty, w których Mądrość Boża została utożsamiona z Chrystusem, skojarzona z Bogurodzicą lub też pojawia się jako byt autonomiczny, posiadający jednoznacznie kobiecą tożsamość. Ponadto Autorka stawia sobie za cel zebranie i skonfrontowanie ze sobą możliwie wielu przykładów ikonograficznych wyobrażeń upersonifikowanej Mądrości Bożej, pojawiających się na ikonach, miniaturach zdobiących rękopisy, mozaikach i malowidłach naściennych.
    The images of Sophia – the personified God’s Wisdom became popular in the art of Orthodox Slavs (in wall paintings, miniatures adorning manuscripts and on icons) in the period between fourteenth and sixteenth century. The representation of Wisdom as almost an independent being of the Creator, which is present and acts in the history of humanity as an independent female figure should be considered a very old motif having its roots in the pre-Christian tradition. In the three books of the Old Testament: The Book of Proverbs, The Book of Sirach and The Book of Wisdom of Solomon, one can find the passages with an image of the hypostatic Sophia sitting with Yahweh on one throne and providing thorough assistance to him. In Eastern Christian literature, starting from the times of the Fathers of the Church, it was assumed to identify the Old Testament Wisdom with the second person of the Trinity – the Son of God. The Hagia Sophia churches in Byzantium were devoted just to Him, the theological treatises and hymnographic texts were written in honor of Him and He was represented on “Sophia” icons. The female personification of the God’s Wisdom was however a very rare motif in early Byzantine art. The oldest representations of this type known to modern art historians can be connected with miniatures adorning Eastern Christian (mainly Greek) manuscripts. The above-mentioned iconographic type is formed finally in the period between tenth and eleventh century in the era of the so-called “Macedonian Renaissance”, when Byzantine art returns to ancient patterns. Since then, Sophia has been presented in the form of a young and beautiful woman, who resembles an ancient muse due to her dress and hairstyle, rather than a saint of the Eastern Church. Beginning from tenth century, the medieval culture of South and East Slavs was under a strong, direct, and multi-faceted influence of Byzantine civilization. Certain passages of the Old Testament, theological texts of the Fathers of the Church, and the works of later Byzantine writers were successively translated into Old Church Slavonic. Relatively early Slavic authors also became acquainted with the motif of Sophia. Evidence of this is, above all, the presence of this subject in the oldest written texts in Old Church Slavonic devoted to Saints Constantine-Cyril and Methodius. Moreover, in Bulgaria and Russia, soon after Christianization of those countries, the temples of Holy Sophia (Hagia Sophia) began to be built. The representations of the personified God’s Wisdom popular in the art of South and East Slavs in the period between fourteenth and sixteenth century can be assigned to three specific types of iconography: 1. Sophia – the inspiration of Holy Men (Evangelists, Saints and Fathers of the Church) – the only scheme with specific patterns in the Byzantine painting, i.e. miniatures adorning the manuscripts from the period between tenth and eleventh century, containing the representations of the personified God’s Wisdom in the form of “Christian muse”. Representations of this kind began to appear on the ground of South Slavic art at the end of the thirteenth century. At first, they became popular in wall paintings – a feminine silhouette of Sophia placed next to the figures of Evangelists can now be found on the pendentives under the central dome of many temples in Serbia and western Bulgaria. The oldest examples of the use of the analyzed motif on the miniatures in South Slavic manuscripts are dated back to the mid-fourteenth century. At that time, the iconography of Sophia – the inspiration of Holy Men – began to appear in Old Russian art: in wall paintings, miniatures, and also on icons from the end of the fifteenth century. 2. Wisdom’s Feast – this type is an illustration of a specific passage of the ninth chapter of the Old Testament Book of Proverbs: Wisdom hath built herself a house (Proverbs 9: 1-6). That text became widespread in Old Russian literature within liturgical books containing passages of the Old Testament. Also the comment of Anastasius Sinaites for Proverbs 9: 1-6 was translated into Old Church Slavonic. Iconographic images of the Wisdom’s feast scene should be considered as a phenomenon typical of South Slavic wall paintings from the period of fourteenth century. Later on, the discussed motif became popular in Old Russian art and began to appear on the East Slavic icons. 3. The Novgorodian iconography of God’s Wisdom was definitely formed in the second half of the fifteen century. According to the scheme, which was known in the late Middle Ages to Russian artists only, Sophia was presented as a woman sitting on a throne, enshrouded with imperial purple and gold robes, with a sceptre in her right hand and red wings. It should also be mentioned that from the period of thirteenth century, the idea of Sophia – Divine Wisdom – served as a symbol of independence and identity of the republic in the political culture of Novgorod the Great. In Old Russian chronicles and other narrative sources, which can be connected with Novgorod, one may find statements, showing that – in the eyes of the Novgorodians themselves – Holy Wisdom was not only one of the main attributes of God, but also a separate character. A kind of divine being, who could be interpreted as patronesses and supernatural protectress of the city-state. Construction of the temple of Divine Wisdom in Novgorod is usually dated to 1045–1050. In the source material one can find information, that the Novgorodian Sophia church was undoubtedly the most significant and important monument in the city. The theme of Divine Wisdom is also a very prominent topic in Novgorodian historiography and literature. Moreover, the feminine personification of God’s Wisdom can also be found on coins distributed by the city-state since 1420.
    Изображения Софии – олицетворенной Премудрости Божией получили широкое распространение в искусстве (стенописи, книжной миниатюре и иконописи) православных славян в XIV–XVI вв. Однако представление о Премудрости как о почти независимом от Господа божественном существе, проявляющемся и действующем в истории человечества как самостоятельная, женственная личность, стоит считать очень древним сюжетом, восходящим своими корнями к дохристианской традиции. В трех книгах Ветхого Завета: Притчей Соломоновых, Премудрости Иисуса сына Сирахова и Премудрости Соломона можно обнаружить фрагменты, содержащие повествование о гипостатической Софии, заседающей с Яхве на одном престоле и оказывающей ему помощь во всех делах. В восточнохристианской литературе, начиная со времен Отцов Церкви, принято отождествлять ветхозаветную Премудрость со вторым лицом Святой Троицы – Сыном Божьим. Именно в его честь строились в Византии храмы Святой Софии, ему посвящались богословские трактаты и духовные песнопения, его писали на «софийных» иконах. Женская персонификация Премудрости Божией являлась очень редким мотивом в ранневизантийском искусстве. Древнейшие, известные современным искусствоведам, изображения стоит относить к миниатюрам, украшающим восточнохристианские (прежде всего греческие) рукописи. Вышеупомянутый сюжет окончательно складывается в X–XI вв., в эпоху т.н. «македонского ренессанса», когда византийское искусство возвращает к античным образцам. С тех пор София изображается в виде молодой и красивой женщины, своим нарядом и прической больше напоминающей образы муз дохристианского периода, чем иконы святых Восточной церкви. Средневековая культура южных и восточных славян, начиная с X столетия, находилась под сильным, непосредственным и всесторонним влиянием византийской цивилизации. Определенные фрагменты Ветхого Завета, богословские сочинения Отцов Церкви и тексты позднейших греческих писателей постепенно переводились на древнецерковнославянский язык. Относительно рано православные славянские книжники познакомились и с софийным сюжетом – свидетельствует о том, прежде всего, присутствие этой темы в древнейших литературных памятниках, посвященных св. Константину-Кириллу и Мефодию. Кроме того, в Болгарии и на Руси, сразу после крещения этих стран, стали появляться храмы Святой Софии. Изображения олицетворенной Премудрости Божией, широко распространившиеся в искусстве южных и восточных славян в XIV–XVI вв., относятся к трем определенным иконографическим типам: 1. София – вдохновительница и советница святых мужей (евангелистов, святых, Отцов и учителей Церкви) – единственная схема, для которой можно обнаружить непосредственные прообразцы в византийской живописи, т.е. книжные миниатюры X–XI вв., содержащие изображение олицетворенной Премудрости в виде своеобразной «христианской музы». Образы такого рода стали появляться на почве южнославянского искусства в конце XIII в. Первоначально они встречаются в стенописи – женственный силуэт Софии, помещенный рядом с фигурами евангелистов, можно с тех пор найти в росписи центрального купола многих храмов на территории Сербии и западной Болгарии. Древнейшие примеры использования обсуждаемой схемы в южнославянской книжной миниатюре датируются серединой XIV столетия. В это же время иконография Софии – вдохновительницы святых мужей начинает существовать и в древнерусском искусстве: в стенописи, книжной миниатюре, а с конца XV в. – также в иконописи. 2. Пир Премудрости – этот тип является иллюстрацией определенного фрагмента девятой главы ветхозаветной Книги Притчей Соломоновых: Премудрость созда[ла] себе дом (Притч. 9:1-6). Вышеупомянутый текст распространился в древнерусской письменности в составе паремейников (богослужебных книг, содержащих фрагменты Ветхого Завета). На древнецерковнославянский язык было переведено также толкование Анастасия Синаита на эту тему. Живописные изображения сцены т.н. Пира Премудрости следует считать явлением, свойственным южнославянской стенописи XIV в. В последующее время обсуждаемый сюжет распространился в древнерусском искусстве и стал появляться на восточнославянских иконах и изделиях мелкой пластики. 3. Новгородская иконография Премудрости Божией, сложившаяся окончательно во второй половине XV в. – следуя этой схеме, известной в позднем Средневековье только севернорусским художникам, София изображалась в виде огнезрачной женщины, заседающей на престоле, в багряно-золотых царских одеждах, со скипетром в правой руке и алыми крыльями за спиной. Здесь стоит также отметить, что в общественно-политической жизни Великого Новгорода идея Премудрости Божией начиная с XIII в. служила символом независимости и самоидентичности купеческой республики. В древнерусских летописях, а также в других письменных источниках, возникших в среде новгородских книжников, можно обнаружить свидетельства того, что для жителей упомянутого города Премудрость Божия была почти самостоятельным божественным существом, активно действующим как покровительница республики. Источники содержат информацию, что важнейшим зданием в Великом Новгороде считался храм Премудрости Божией, т.н. Софийский собор, воздвигнутый в 1045–1050 гг. Софийные сюжеты пользовались также огромной популярностью в новгородской литературе. Кроме того, женская персонификация Премудрости Божией находится на серебряных монетах, чеканеных в Великом Новгороде с 1420 г.
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Książka
    Tytuł:
    PIERWSZE WCZESNOCHRZEŚCIJAŃSKIE ŚWIADECTWA O ŚWIĘCIE BOŻEGO NARODZENIA
    Autorzy:
    Naumowicz, ks. Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/624102.pdf
    Data publikacji:
    2009-11-21
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    świadectwa wczesnochrześcijańskie
    święto narodzenia bożego
    Opis:
    The first Christian testimonies about the celebration of Christmas   The article presents the earliest reference to the celebration of Christmas as a holiday or feast, namely: the Roman calendar of Philocalus (so-called Chronography of 354), the first sermons preached for this occasion (pope Liberius, Optate from Milewe, Zenon from Verona) and the first hymns (Ambrose from Milan and Prudentius, Ephrem the Syrian). The analysis of sources shows that there is no record of this feast before the First Council at Nicaea (325 A.D.). It appeared in Rome around 335 A.D. and from there it has spread to other regions. As soon as it appeared, it quickly gained popularity and characteristic theological significance.
    Źródło:
    Colloquia Litteraria; 2009, 8, 1/2; 79-106
    1896-3455
    Pojawia się w:
    Colloquia Litteraria
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    THE FIRST EARLY CHRISTIAN TESTIMONIES OF CHRISTMAS
    Autorzy:
    Naumowicz, ks. Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/623989.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Opis:
    The article presents the earliest reference to the celebration of Christmas as a holiday or feast, namely: the Roman calendar of Philocalus (so-called Chronography of 354), the first sermons preached for this occasion (pope Liberius, Optate from Milewe, Zenon from Verona) and the first hymns (Ambrose from Milan and Prudentius, Ephrem the Syrian). The analysis of sources shows that there is no record of this feast before the First Council at Nicaea (325 A.D.). It appeared in Rome around 335 A.D. and from there it has spread to other regions. As soon as it appeared, it quickly gained popularity and characteristic theological significance.
    Źródło:
    Colloquia Litteraria; 2018, 5
    1896-3455
    Pojawia się w:
    Colloquia Litteraria
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-12 z 12

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies