Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Mierzejewski, P." wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 30
Tytuł:
Receptaculites abhorrens n. sp. from the Upper Devonian of Poland
Receptaculites abhorrens n. sp. z górnego dewonu Polski
Receptaculites abhorrens n. sp. iz verkhnego devona Polshi
Autorzy:
Mierzejewska, G.
Mierzejewski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20240.pdf
Data publikacji:
1973
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1973, 18, 2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Xenognath type of polychaete jaw apparatuses
Ksenognatyczny typ aparatów szczękowych wieloszczetów
Ksenognatnyjj tip cheljustnykh apparatov Polychaeta
Autorzy:
Mierzejewski, P.
Mierzejewska, G.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22342.pdf
Data publikacji:
1975
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1975, 20, 3
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Molting of the jaws of the early peleozonic eunicida (Annelida, Polychaeta)
Linienie szczęk wczesnopaleozoicznych Eunicida (Annelida, Polychaeta)
Linka cheljustejj rannepaleoehojjskikh Eunicida (Annelida, Polychaeta)
Autorzy:
Mierzejewski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21583.pdf
Data publikacji:
1978
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1978, 23, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ultrastructure of the jaws of the fossil and recent Eunicida (Polychaeta)
Ultrastruktura szczęk kopalnych i współczesnych Eunicida (Polychaeta)
Ultrstruktura iskopaemykh i sovremennykh cheljustejj Eunicida (Polychaeta)
Autorzy:
Mierzejewska, G.
Mierzejewski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20119.pdf
Data publikacji:
1978
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1978, 23, 3
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Scanning electron microscopy of sessile graptolites
Badania osiadłych graptolitów w skaningowym mikroskopie elektronowym
Autorzy:
Urbanek, A.
Mierzejewska, G.
Mierzejewski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21526.pdf
Data publikacji:
1980
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
The surfaces of rhabdosomes in dendroid and tuboid graptolites and in Mastigograptus were investigated with SEM. In general the surfaces are remarkably smooth and essentially featureless, even around the apertures. The only exception are subparallel rollers recognized on one specimen of Dictyonema sp., which pass at places into accumulations producing a reticulated network. The evidence available indicates a foreign nature these structures which cannot be considered units of secretion of graptolite cortex. The opinion is advanced that the recent data are suggestive of collagen fibrillogenesis occuring immediately adjacent to the surface coat of epithelial cells. The lack of bandages in sessile graptolites and the lack of foreign agglutinated material on their rhabdosomes, the intimate control of fibrillogenesis by epithelial cells in extracellular secretion of collagen are all presented as evidence in favour of the membrane model of graptolite periderm secretion.
Zbadano powierzchnię rabdozomów graptolitów dendroidowych, tuboidowych i Mastigograptus sp. za pomocą skaningowego mikroskopu elektronowego. Wykazano, iż w zasadzie powierzchnie te są zupełnie gładkie, nawet w okolicach apertur. Tylko u jednego okazu Dictyonema sp. zaobserwowano na perydermie obecność niemal równoległych wałków występujących parami. Uzyskane wyniki wykluczają możliwość interpretowania tych wałków jako jednostek sekrecyjnych korteksu graptolitów. Wyraźnie gładkie, pozbawione „bandaży” powierzchnie rabdozomów graptolitów osiadłych ostro kontrasują z coeneciami Cephalodiscida, pokrytymi zazwyczaj obcymi ciałami przywierającymi do ich lepkiej powierzchni. Fakt ten może sugerować istnienie u graptolitów ochronnej warstwy z miękkich tkanek wokół rabdozomu, której obecność postuluje membranowy model sekrecji. Przedyskutowano możliwość depozycji małej ilości kolagenowego materiału szkieletalnego na powierzchniach otwartych na wpływ środowiska zewnętrznego. Wyrażono pogląd, iż dotychczasowe dane sugerują istnienie bezpośredniego związku fibryllogenezy kolagenu z powierzchnią komórek nabłonkowych. Takie fakty jak brak „bandaży” u graptolitów osiadłych, brak obcego, aglutynowanego materiału na rabdozomach oraz kontrolę fibryllogenezy przez komórki nabłonka w pozakomórkowej sekrecji kolagenu potraktowano jako przemawiające na korzyść membranowego modelu sekrecji peridermy graptolitów.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1980, 25, 2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cephalodiscus-type fibrils in the graptoblast fusellar tissue
Włókna typu Cephalodiscus w tkance fuzelarnej graptoblasta
Autorzy:
Mierzejewski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22186.pdf
Data publikacji:
1984
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
The fusellar tissue of an Ordovician graptoblast has been studied with ТЕМ. It was found that it is solely composed of Cephalodiscus-type fibrils, unknown hitherto in graptolites. The fusellar tissue of the studied specimen has more in common with recent pterobranchs than with graptolites.
Metodami transmisyjnej mikroskopii elektronowej zbadano tkankę fuzelarną ordowickiego graptoblasta. Wykazano, iż jest ona zbudowana z długich, prostych włókien. Włókna te charakteryzują się zmienną średnicą (90—129 nm) oraz obecnością szerokiego rdzenia o małej gęstości elektronowej. Do złudzenia przypominają włókna rozpoznane w coenecium współczesnego Cephalodiscus (Pterobranchia, Cephalodiscida), różnią się natomiast zasadniczo od włókien fuzelarnych dotychczas opisanych u graptolitów, a mających postać włókien krótkich, krętych, rozgałęzionych, o jednorodnej gęstości elektronowej.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1984, 29, 3-4
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pterobranchites Kozłowski, 1981- an aberrant graptolite?
Pterobranchites Kozłowski, 1981-aberranty graptolit?
Autorzy:
Mierzejewski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21631.pdf
Data publikacji:
1984
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
The periderm of Ordovician Pterobranchites antiquus Kozłowski, 1967 has been examined with SEM. Four components have been recognized within the thecal wall: outer lining, cortex, fusellum and inner lining. The cortex material is composed of thick, straight, unbranched fibrils arranged in several layers as in cortical layer of the graptolite periderm, p. antiquus, previously referred to cephalodiscid pterobranchs, is identified as an aberrant graptolite of uncertain taxonomic position.
Pterobranchites antiquus Kozłowski, 1967 był uważany dotąd za jednego z dwóch paleozoicznych przedstawicieli Cephalodiscida (Pterobranchia) (Kozłowski 1967, Bulman 1970). Badania elektronowo-mikroskopowe wykazały jednak, że periderma P. antiquus różni się zasadniczo od peridermy Cephalodiscida. Zbudowana jest ona z czterech warstw: powłoki zewnętrznej, korteksu, warstwy fuzellarnej i powłoki wewnętrznej. Najsilniej wykształcony jest korteks i powłoka zewnętrzna, najsłabiej warstwa fusellarna. Powłoki wewnętrznej niekiedy brakuje. Korteks zbudowany jest z grubych, długich włókien, leżących w kilkunastu warstwach. Włókna w każdej warstwie leżą w przybliżeniu równolegle do siebie, w stosunku zaś do włókien warstw sąsiednich, ukośnie. Obserwuje się wyraźną periodyzację włókien. Tak zbudowana tkanka kortykalna właściwa jest jedynie graptolitom, nie występuje natomiast u pióroskrzelnych (Urbanek 1976). Przeprowadzono homologizację warstw peridermy P. antiquus z warstwami peridermy Mastigograptus sp. i Orthograptus gracilis (Roemer). Wyrażono pogląd, że Pterobranchites był aberrantnym graptolitem reprezentującym post-krustoidowe stadium strukturalne. Praca była finansowana przez Polską Akademię Nauk w ramach problemu MR II. 6.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1984, 29, 1-2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
New aberrant sessile graptolites from glacial boulders
Nowe aberantne graptolity osiadłe z głazów narzutowych
Autorzy:
Mierzejewski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23432.pdf
Data publikacji:
1985
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Two new aberrant sessile graptolites from glacial boulders are described. The Silurian form, Urbanekicrusta reversa gen. et sp.n., is interpreted as a crustoid (hormograptid?) graptolite, whereas the Ordovician (?), Maenniligraptus ursulae gen. et sp.n., represents presumably an unknown order of Graptolithina.
Z głazów narzutowych opisano dwa nowe aberantne graptolity osiadłe. Forma sylurska, Urbenekicrusta reversa gen. et sp.n., została rozpoznana jako graptolit krustoidowy i prowizorycznie zaliczona do rodziny Hormograptidae. Od znanych dotąd krustoidów różni się obecnością niezwykłego aparatu aperturalnego, tworzonego wyłącznie przez wyrostek dorsalny, oraz przypuszczalnym brakiem bitek. Forma ordowicka (?), Maenniligraptus ursulae gen. et sp.n., została opisana jako graptolit incertae ordinis et familiae. Graptolit ten charakteryzuje się pączkowaniem diadami i triadami oraz obecnością licznych pierścieniowatych i spiralnych zgrubień we wnętrzu stolonów. W triadach stolonalnych centralne położenie często zajmuje potomny stolon stolotekalny, a nie autotekalny jak u Crustoidea i Dendroidea. Istnienie w rabdozomie Maenniligraptus ursulae gen. et sp.n. stolonów zarówno bifurkujących jak i trifurkujących sugeruje, iż forma ta reprezentuje nieznany dotąd rząd graptolitów. Wydaje się prawdopodobnym, iż formy zbliżone do Maenniligraptus gen.n. mogły dać początek dwóm głównym liniom rozwojowym graptolitów, tj. Crustoidea — Dendroidea — Graptoloidea oraz Tuboidea-Camaroidea.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1985, 30, 3-4
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Encrusting graptolites from the Mulde Beds of Gotland
Graptolity inkrustujące z warstw Mulde Gotlandii (pls. 12, 13; figs 1, 2)
Autorzy:
Mierzejewski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21995.pdf
Data publikacji:
1988
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Two species of the Crustoidea (Bulmanicrusta latialata Kozłowski, Urbanekicrusta reversa Mierzejewski) and three species of the Tuboidea (Kozlowskitubus erraticus (Kozłowski), Epigraptus kozlowskii Mierzejewski and E. ex gr. bilinguis (Kozłowski) are reported from upper part of the Mulde Beds (upper Wenlock) of Gotland. Up to the present time, the first four species have been known from glacial boulders of Poland exclusively.
Dwa gatunki Crustoidea (Bulmanicrusta latialata Kozłowski i Urbanekicrusta reversa Mierzejewski) oraz trzy gatunki Tuboidea (Kozlowskitubus erraticus (Kozłowski), Epigraptus kozlowskii Mierzejewski i E. ex gr. bilinguis Kozłowski) zostały znalezione w warstwach Mulde (górny wenlok) Gotlandii. Z wyjątkiem E. ex gr. bilinguis, wszystkie opisane formy znane były dotąd tylko z głazów narzutowych z obszaru Polski.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1988, 33, 3
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nature of graptovermids (Graptolithina)
Natura graptowermidów (Graptolithina) (pls. 14, 15)
Autorzy:
Mierzejewski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21154.pdf
Data publikacji:
1988
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Graptovermids are redefined as resting terminal portions of unknown encrusting graptolites stolothecae. Presumably, their biological significance was an adaptation allowing to survive the periods of unfavourable or adverse conditions. SEM observations are made on Graptovermis intestinalis Kozłowski, 1949 from the lower Ordovician of Öland (Sweden).
Graptowermida zostały opisane przez Kozlowskiego (1949) z górnego tremadoku Wysoczek jako nieformalna grupa skamieniałości związanych w bliżej nieokreślony sposób z graptolitami. W pracy opisano drugie z kolei znalezisko graptowermidów, tym razem z dolnego lanwirnu wyspy Öland. Wyrażono pogląd, że graptowermidy były terminalnymi partiami stolotek nierozpoznanych dotąd graptolitów inkrustujących. Podobnie jak graptoblasty, graptowermidy stanowiły przypuszczalnie przystosowanie niektórych graptolitów do przeżycia niekorzystnych warunków.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1988, 33, 3
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Algal nature of the Ordovician presumed polychaete eggs
Algowy charakter Ordowickich "Jaj wieloszczetów"
Autorzy:
Mierzejewski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22695.pdf
Data publikacji:
1991
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
An enigmatic Ordovician organic microfossil, previously interpreted as polychaete eggs accumulation, is reexamined with ТЕМ methods and reinterpreted as presumably blue-green algae rests.
Kozłowski (1974) opisał z ordowickich głazów narzutowych skupiska pęcherzyków organicznych o średnicy 10—40 µm, które interpretował jako skupiska jaj wieloszczetów. Zbadano ultrastrukturę tych pęcherzyków metodami transmisyjnej mikroskopii elektronowej. Wykazano, iż ścianki pęcherzyków mają budowę kilkuwarstwową, czym przypominają otoczki sinic. Porównano rzekome „jaja” z sinicami Myxococcoides minor Schopf, 1968 (prekambr) i Aphanocapsites granulosus Maslov, 1956 (karbon). Wyrażono pogląd, iż badane mikroskamieniałości stanowią szczątki alg, najprawdopodobniej sinic.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1991, 36, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Estoniocaulis Obut et Rötsk, 1958 and Rhadinograptus Obut, 1960 are not graptolites
Estoniocaulis Obut et Rötsk, 1958 and Rhadinograptus Obut, 1960 nie są graptolitami
Autorzy:
Mierzejewski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21310.pdf
Data publikacji:
1991
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Estoniocaulis jaervensis Obut et Rötsk, 1958 and Rhadinograptus jurgensonae Obut, 1960 from the Silurian of Estonia are redescribed. It is stated that both taxa, regarded so far as inocaulid and dithecoid graptolites respecively, have nothing in common with the Graptolithina. These forms are treated as incertae sedis fossils (algae?).
Zbadano serie typowe Estoniocaulis jaervensis Obut et Rõtsk i Rhadinograptus jurgaensonae Obut, 1960 z dolnego syluru Estonii. Formy te uważane były dotąd za graptolity osiadłe reprezentujące rzędy Inocaulida (Estoniocaulis) i Dithecoidea (Rhadinograptus). Badania mikrostruktury obu form wykazały, iż nie wykazują one cech typowych dla graptolitów (brak budowy fuzellarnej, nieobecność elementów, które można interpretować jako teki i stolony). Poczynione obserwacje popierają tezę autora (Mierzejewski 1986), iż tzw graptolity ditekoidowe i inokaulidowe w rzeczywistości nie są graptolitami. Oba dyskutowane taksony potraktowano jako formy incertae sedis, najprawdopodobniej reprezentujące glony. Nie jest wykluczony związek Estoniocaulis z Melanoskleritoidea. Dyskutowane formy są ilustrowane na planszach 13 i 14.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1991, 36, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
An aberrant encrusting graptolite from the Ordovician of Estonia
Erecticamara maennili gen. et sp. n. - niezwykly graptolit z ordowiku z Estonii
Autorzy:
Mierzejewski, P
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23498.pdf
Data publikacji:
2000
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
Estonia
ordowik
skamienialosci
graptolity
paleontologia
Erecticamara maennili
Camaroidea
Opis:
An organic microfossil, Erecticamara maennili gen. et sp. n., superficially similar to some imperfectly preserved chitinozoans, is described as an aberrant camaroid graptolite from the Lower Ordovician Kunda Stage, Aluoja Substage, of the Tallinn area, North Estonia. Its elongated, bottle-shaped or subconical thecae, interpreted as autothecae, are differentiated into a broader proximal part (camara), provided with a convex, rarely flat, bottom, and a narrower distal one (collum), devoid of any kind of apertural processes. The wall of the fossil is made of the fusellar tissue; irregularly distributed oblique sutures of fuselli are not arranged in a zigzag line. A sudden change of fuselli width leading to an appearence of the microfusellar tissue is sometimes observed in the distal part of the tube. The presence of primitive cortex (paracortex? pseudocortex?) is suggested. Robust, elongated vesicles are found inside two autothecae and interpreted as a dormant structure, tentatively compared with cysts of crustoid graptolites or a blastocrypt of graptoblasts. Its upper wall is situated between the camara and collum and looks like a sclerotized diaphragm described in other camaroids. The fossil unites certain characters of cephalodiscid pterobranchs and camaroid graptolites but is not interpreted as truly transient link between these two hemichordate groups.
W utworach dolnego ordowiku (piętro Kunda), w odsłonięciu znanym w literaturze geologicznej jako Sukhrumägi (Tallin, Estonia) stwierdzono występowanie organicznych mikroskamieniałości przypominających źle zachowane okazy Chitinozoa. Okazy te zinterpretowano jako szczątki nieznanego dotąd graptolita inkrustującego. Forma ta, opisana pod nazwą Erecticamara maennili gen. et sp. n., reprezentuje prawdopodobnie nieznaną dotąd rodzinę graptolitów kamaroidowych rząd Camaroidea. Jest ona pod pewnymi względami pośrednia między pióroskrzelnymi z rzędu Cephalodiscida a niektórymi graptolitami osiadłymi. Do Cephalodiscida zbliża ją wydłużony kształt tek, fuzellum zbudowane z nieregularnych fuzellusów, brak szwu zygzakowatego i ultrastruktura peridermy (brak tkanki korowej zbudowanej z włókien kortykalnych, obecność gęsto upakowanych struktur błoniastych). Zróżnicowanie tek na rozszerzoną część proksymalną (camara) i zwężoną część dystalną (collum) jest również charakterystyczne dla graptolitów kamaroidowych. Obecność w części proksymalnej, małego otworka wskazuje na istnienie stolonów łączqcych poszczególne zooidy. We wnętrzu dwóch autotek stwierdzono obecność pojedynczych, zamkniętych pęcherzyków, niemal całkowicie wypełniających część proksymalną. Struktury te zdają się być morfologicznymi odpowiednikami blastokrypt graptoblastów bądź cyst graptolitów krustoidowych (Crustoidea).
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2000, 45, 3; 239-250
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Graptolite nature of the Ordovician microfossil Xenotheka
Ordowicka mikroskamienialosc Xenotheka jest graptolitem
Autorzy:
Mierzejewski, P
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21274.pdf
Data publikacji:
2000
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
Xenotheka klinostoma
ordowik
Xenotheka
skamienialosci
Polska
graptolity
mikrostruktura
paleontologia
ultrastruktura
mikroskamienialosci organiczne
Opis:
Light microscopic, SEM and TEM investigations show that the periderm of the problematic Ordovician organic microfossil Xenotheka klinostoma Eisenack, 1937 is built of five layers: inner lining, endocortex, fusellum, ectocortex and outer lining. The outer lining is made of a previously unknown material named here verrucose fabric. The outer lining was presumably an adaptation which aided survival through periods of unfavourable conditions. The general morphology of the test as well as of the fusellar structure of the wall indicate that Xenotheka is an aberrant camaroid graptolite. This finding thus extends the upper stratigraphic limit of the order Camaroidea from the early Arenig to Llandeilo.
Tematem pracy jest mikrostruktura, ultrastruktura oraz stanowisko systematyczne zagadkowej mikroskamieniałości organicznej Xenotheka klinostoma Eisenack, 1937. Gatunek ten, znany z ordowiku obszaru bałtyckiego, opisywany był w przeszłości jako należący do Foraminifera (Allogrommidae bądź Ammodiscidae), Chitinozoa incertae sedis, Graptoblasti lub jako skamieniałość o nieznanym stanowisku systematycznym. Badania przeprowadzono na kilkudziesięciu doskonale zachowanych okazach, pochodzących z landeilu wiercenia Krzyże 4 (głębokość, 473 m). Zastosowano metodę mikrotomowych skrawków seryjnych dla mikroskopii świetlnej oraz standardowe metody transmisyjnej i skaningowej mikroskopii elektronowej. Uzyskane wyniki pozwoliły na jednoznaczne wykazanie, iż ścianki X. klinostoma mają budowę typową dla wielu graptolitów, a mianowicie zbudowane są z warstwy fuzelarnej, pokrytej od zewnątrz i od wewnątrz warstwami korteksu (tzw. ektokorteks i endokorteks), określanego mianem korteksu zależnego. Najbardziej wewnętrzną warstwę ścianki tworzy cienka, homogeniczna wyściółka, pokrywająca endokorteks. Z kolei ektokorteks pokryty jest od zewnątrz niezwykłym, zupełnie nieznanym dotąd u graptolitów tworzywem ultrastrukturalnym, dla którego wprowadzono nazwę tworzywa brodawkowatego ("verrucose fabric"). Badane mikroskamieniałości rozpoznano jako izolowane autoteki graptolitów inkrustujących z rzędu Camaroidea. Rząd ten, ustanowiony przez Romana Kozłowskiego (1949), znany był dotąd niemal wyłącznie na podstawie materiałów pochodzących ze słynnego stanowiska w Wysoczkach (górny tremadok Gór Świętokrzyskich). Rozpoznanie przynależności systematycznej rodzaju Xenotheka Eisenack, 1937 podnosi górną granicę stratygrafrczną występowania Camaroidea z dolnego arenigu do landeilu, a niepewne znalezisko tej formy bylo sygnalizowane nawet z ludlowu. Wszystkie zbadane autoteki mają apertury okludowane cienką diafragmą utworzoną z tworzywa brodawkowatego. Okluzja autotek jest wśród Camaroidea zjawiskiem nagminnym, lecz diafragmy występują z reguły wewnątrz autotek, między "collum" a "camara".
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2000, 45, 1; 71-84
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 30

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies