Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Mačiulis, Dangiras" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-6 z 6
Tytuł:
Jak kino białoruskie w okresie sowieckim opowiadało historię II wojny światowej
How Belarusian films in Soviet times narrated history of the World War II
Autorzy:
Mačiulis, Dangiras
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/436992.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydział Lingwistyki Stosowanej. Katedra Studiów Interkulturowych Europy Środkowo-Wschodniej
Tematy:
II wojna światowa
okres sowiecki
Białoruś
kino
the World War II
policy of history
Belarus
cinema
Opis:
Obraz drugiej wojny światowej był mocno podkreślany w sowieckiej białoruskiej kulturze pamięci, co wynikało nie tylko z polityki historycznej państwa sowieckiego. Wojna naprawdę pozostawiła głęboki ślad w białoruskiej pamięci zbiorowej. W białoruskim studiu filmowym Belarusfilm (Беларусьфільм) powstało około 70 filmów fabularnych, których tematem była historia II wojny światowej. W niniejszym artykule analizuje się sposób, w jaki wytwórnia filmowa Belarusfilm w latach 1946–1985 tworzyła filmy opowiadające historię II wojny światowej. Autor podjął próbę znalezienie odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób filmy fabularne o wojnie odzwierciedlały obowiązującą w ZSRS wykładnię historii wojny. Autor analizuje filmy fabularne o II wojnie światowej, które urosły do rangi kanonu sztuki filmowej. W ZSRS o wojnie otwarcie zaczęto mówić dopiero w czasach odwilży Chruszczowa (1953–1964). Zaczęto szeroko wykorzystywać zwycięstwo nad nazizmem zarówno do legitymizacji reżimu politycznego, jak i do konstruowania sowieckiej tożsamości. W studiu Belarusfilm kręcono filmy na temat wojny, których treść odzwierciedlała główne nurty sowieckiej narracji o wojnie. Szczególną uwagę poświęcono sowieckim partyzantom walczącym z okupantem.
Image of the World War II was expressive in the Soviet Belarusian culture of remembrance, this was predetermined by not only the political regime historic policy, but also due to the fact that the war really left a deep footprint in the Belarusians’ collective memory. In the Soviet Belarus film studio Belarusfilm («Беларусьфільм») was created about 70 artistic movies, which subject was history of the World War II. This paper analyzes how film studio Belarusfilm in 1946–1985 created films was told history of the World War II. It is tried to answer the question of how the feature films about the war reflected the official policy of Soviet regime history and develop Belarusian cinema narrative about the feature of the war. This article show that in film studio Belarusfilm 1946–1985 created artistic films about the World War II became official Soviet regime reflection of political history. Politic of political rezime history determined that about war was openly speak just in Khrushchev’s thaw (1953–1964) time created films, because for political regime was useful openly narrative about war, which could serve to Stalin’s identity cult destruction. Belarusian film reflect from the mid-sixties of the 20th century an active memory of the war actualization in the Soviet Union started: began widely exploit images of the victory over Nazism both for its political regime legitimation and Soviet human identity construction. Belarusfilm studio increased number of the movies on the war theme which content reflected the main trends of Soviet narrative about the war. It is argued that exclusive belarusian film narrative feature about the war was special attention for Soviet Belarusians partisans fighting representation.
Źródło:
Przegląd Środkowo-Wschodni; 2019, 4; 407-428
2545-1324
Pojawia się w:
Przegląd Środkowo-Wschodni
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rivalry for influence between the Catholic Church and political regimes in the Lithuanian education system in 1918–1940
Autorzy:
Mačiulis, Dangiras
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/33335463.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Kościół katolicki
szkoły katolickie
Republika Litewska (1918-1940)
autonomia kulturalna
polityka edukacyjna
Catholic Church
Catholic schools
Republic of Lithuania (1918–1940)
cultural autonomy
education policy
Opis:
In the interwar period of the 20th century, the formation of the national education system took place in Lithuania. The Catholic Church sought to actively participate in the creation of this system in order to consolidate the principles of the organization of its educational system. The political regimes in interwar Lithuania sought to create a unified national education system, and the Catholic Church sought to make the educational system in line with its principles in the field of education. The article reviews how the Catholic Church and political regimes competed for dominant influence in the field of education in Lithuania during the interwar period (1918–1940). It is said that the struggle for influence in youth education was most clearly manifested in the field of secondary education (higher than primary education), because the position of the Catholic Church in this field was the strongest: Catholic educational societies had created a network of private schools. The Catholic Church and the Christian Democrats defending its position held the view that only a confessional school that nurtures the Christian spirit is suitable for Catholic children. Therefore, the state is required to finance private Catholic schools that meet the educational ideals of Catholic society. Catholic public figures and Christian Democrat politicians proposed to implement the principle of cultural autonomy in the country’s education system, which would guarantee the financing of private Catholic schools. During the period of Lithuanian parliamentarism (before the coup d’état of December 17, 1926), the position of the Catholic Church in the field of education clashed most strongly with the viewpoint of left-wing political forces. The leftist political forces sought to entrust the state with the right to determine educational ideals. The idea of a denominational school was alien to the left wing – they considered it an internal concern of the religious community itself, and the introduction of compulsory religious education in schools contradicted the fundamental values of the left-wing activists. After December 17, 1926 the nationalist political regime, established during the coup d’état, was guided by the rule that the monopoly of education must be in the hands of the state – only it has the exclusive right to educate its citizens. These attitudes were reflected in the education reform carried out in the mid-forties, which not only unified the educational chain up to high school, but also demonstrated the government’s unwavering political course towards the monopolization of the educational system. The monopolization of education by the state brought the nationalist government into conflict with the Catholic Church, which, defending its rights in the education system, demanded the implementation of the principle of cultural autonomy. The government sought to monopolize education and ended this process in 1938, the year the new Constitution of Lithuania was adopted.
W okresie międzywojennym XX wieku w Litwie kształtował się narodowy system edukacji. Kościół katolicki starał się aktywnie uczestniczyć w jego tworzeniu, aby utrwalić zasady organizacji swojego systemu szkolnictwa. Władze państwowe w Litwie międzywojennej dążyły do stworzenia jednolitego narodowego systemu edukacji, a celem Kościoła katolickiego było, aby tworzony system odpowiadał jego założeniom w tej dziedzinie. W artykule zanalizowano jak Kościół katolicki i władze polityczne rywalizowały o dominujące wpływy w dziedzinie edukacji w Litwie w okresie międzywojennym (1918-1940). Stwierdzono, że walka o wpływy najdobitniej przejawiała się na polu szkolnictwa średniego (wyższego niż podstawowe), ponieważ pozycja Kościoła katolickiego była tu najsilniejsza: katolickie towarzystwa oświatowe miały sieć szkół prywatnych. Kościół katolicki i broniący jego pozycji chrześcijańscy demokraci stali na stanowisku, że dla katolickich dzieci odpowiednia jest tylko szkoła wyznaniowa, która pielęgnuje ducha chrześcijańskiego. Dlatego żądano od państwa finansowania prywatnych szkół, które spełniają ideały edukacyjne społeczeństwa katolickiego. Katoliccy działacze społeczni i politycy chadecji proponowali wprowadzenie do systemu edukacji zasady autonomii kulturalnej, która gwarantowałaby finansowanie prywatnych szkół katolickich. W okresie parlamentaryzmu litewskiego (przed zamachem stanu z 17 grudnia 1926 roku) stanowisko Kościoła katolickiego w dziedzinie edukacji najmocniej kolidowało z poglądami lewicowych sił politycznych, które dążyły do powierzenia państwu prawa do określania ideałów wychowawczych. Idea szkoły wyznaniowej była przedstawicielom lewicy obca – uważali ją za wewnętrzną sprawę wspólnoty wyznaniowej, a wprowadzenie obowiązkowej nauki religii w szkołach stało w sprzeczności z podstawowymi wartościami lewicowymi. Narodowcy, którzy doszli do władzy w wyniku zamachu stanu z 17 grudnia 1926 roku kierowali się zasadą, że monopol na edukację musi być w rękach państwa – tylko ono ma wyłączne prawo do kształcenia swoich obywateli. Poglądy te znalazły odzwierciedlenie w przeprowadzonej w połowie lat trzydziestych reformie, wskutek czego nie tylko ujednolicono system edukacyjny aż do szkoły wyższej, ale także pokazano niezłomny kurs polityczny władzy w kierunku monopolizacji przestrzeni edukacyjnej w rękach państwa. Doprowadziło to rząd narodowców do konfliktu z Kościołem katolickim, który broniąc swoich praw, domagał się realizacji zasady autonomii kulturalnej w systemie szkolnictwa. Władze dążyły do zmonopolizowania edukacji w rękach państwa i zasadniczo zakończyły ten proces w 1938 roku, uchwalając nową Konstytucję Litwy.  
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2023, 120; 289-310
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obrazy unii między Wielkim Księstwem Litewskim a Królestwem Polskim w litewskiej pamięci zbiorowej (koniec XIX w. – 1940 r.)
Autorzy:
Mačiulis, Dangiras
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/676424.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
Grand Duchy of Lithuania
Polish-Lithuanian union
collective memory
Opis:
The images of the Grand Duchy of Lithuania and the Union of the Kingdom of Poland in Lithuanian collective memory (end of the 19th c. – 1940)Since the end of the 19th century the Lithuanian national movement created several narrations about national history, which presented a negative evaluation of the Grand Duchy of Lithuania and the Union of the Kingdom of Poland. Polonization of Lithuania was highlighted as the most negative consequence of these Unions.All unions formed under the Grand Duchy of Lithuania and the Union of the Kingdom of Poland got negative evaluation in the discourse of Lithuanian nationalism. However, the Union of Lublin was considered to be the greatest harm – it was evaluated as a fatal moment in the Lithuanian history giving rise to the processes of dangerous Lithuanian national ethnic identity loss. The Lithuanian national movement proclaimed cultural and political independence, and declared that the revival of historical ideal of the Unions’ national identity was unacceptable for the Lithuanian nation.When discussing the Lithuanians’ rights to political independence with the Polish public figures and reacting to ambitions of the Polish political figures to restore Poland with the Polish-Lithuanian Commonwealth national borders of 1772, in the Lithuanian press the image of two Unions (usually, the Union of Lublin) was presented as the symbol underlying the Lithuanian national political and cultural dependence. The image of the Union of Lublin was like an obligatory illustration of the Lithuanian nationalism discourse underlining the negative consequences of the union for the Lithuanian nation. It was the Union of Lublin that became the generalized image of all unions and the symbol of Lithuanian political, ethnic, cultural dependence, the memory location underlying the traumatic memory.The initiatives of the Polish public figures to actualize the memories about the unions caused the Lithuanians’ negative response and numerous discussions. A similar situation happened in 1913 when the Polish society mentioned the 500th anniversary of the Herald Union. The celebration of this anniversary was evaluated by Lithuanians as a Polish attempt to revive the political union ideal – as an attempt to make Lithuania a part of Poland. The debates of those times were used by the public figures of the Lithuanian national movement in order to emphasize the orientation of the Lithuanian national movement towards the cultural and political emancipation and underline that the Lithuanians do not accept any idea of state revival reasoned by historical unions.The image of unions in the interwar Lithuania of the 20th century was the most vivid in propagandist discourse during the fights for Lithuanian independence and when trying to restore the historical capital, Vilnius. This image was used as a rhetoric figure of propagandist discourse symbolizing the Lithuanian slavery and a threat of its dependence on Poland.  Obrazy unii między Wielkim Księstwem Litewskim a Królestwem Polskim w litewskiej pamięci zbiorowej (koniec XIX w. – 1940 r.)Od końca XIX w. litewski ruch narodowy tworzył narracje historyczne, w których unie między Wielkim Księstwem Litewskim (dalej WKL) a Królestwem Polskim oceniano negatywnie. Za największy negatywny skutek unii uznano polonizację Litwy.W litewskim dyskursie nacjonalistycznym negatywnie oceniono wszystkie unie zawarte między WKL a Królestwem Polskim, jednak jako największe zło traktowano unię lubelską – decydujący punkt w historii Litwy, od którego rozpoczął się groźny proces utraty tożsamości przez naród litewski. Litewski ruch narodowy głosił dążenie do wolności kulturowej i politycznej. Towarzyszyła temu deklaracja, że dla narodu litewskiego nie do przyjęcia jest odrodzenie historycznej unijnej idei państwowości.W toczącej się w prasie litewskiej dyskusji z polskimi działaczami społecznymi o prawach Litwinów do samodzielności politycznej oraz w reakcji na ambicje polskich działaczy społecznych przywrócenia państwowości Polski w granicach Rzeczpospolitej Obojga Narodów z 1772 r., obraz unii (najczęściej lubelskiej) pojawiał się jako symbol zależności politycznej i kulturowej narodu litewskiego. Wizja unii lubelskiej była obowiązkową ilustracją litewskiego dyskursu nacjonalistycznego, świadczącą o negatywnych skutkach unii dla Litwinów. To właśnie unia lubelska stała się uogólnionym obrazem wszystkich unii oraz symbolem niewoli politycznej, narodowej i kulturowej Litwinów, traumatycznym miejscem pamięci.Inicjatywy polskich działaczy, by przywrócić pamięć o uniach, wywoływały negatywną reakcję ze strony Litwinów i rodziły dyskusje. Tak się stało, na przykład, w 1913 r., gdy polskie społeczeństwo obchodziło jubileusz 500. rocznicy unii horodelskiej. Obchody te oceniono jako próbę Polaków ożywienia idei unii politycznej – dążenie do uczynienia z Litwy części Polski. Ówczesne dyskusje działacze litewskiego ruchu narodowego wykorzystali do tego, by podkreślić swoje dążenie do emancypacji kulturowej i politycznej oraz zaznaczenia, że Litwini nie akceptują żadnej idei odrodzenia państwowości, opartej na uniach historycznych.W okresie międzywojennym na Litwie obraz unii najbardziej był dostrzegalny w dyskursie propagandowym w okresie walk o niepodległość Litwy oraz w dążeniu do odzyskania historycznej stolicy Wilna. Obraz ten wykorzystano jako figurę retoryczną dyskursu propagandowego, symbolizującą niewolę Litwy i jej uzależnienie od Polski.
Źródło:
Acta Baltico-Slavica; 2017, 41
2392-2389
0065-1044
Pojawia się w:
Acta Baltico-Slavica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wkład Kościoła katolickiego w Republice Litewskiej (1918-1940) w narrację o tworzeniu nowoczesnej Litwy
The Contribution of the Catholic Church to the Creation of a Story About Modern Lithuania in the Republic of Lithuania (1918–1940)
Autorzy:
Mačiulis, Dangiras
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1602538.pdf
Data publikacji:
2021-06-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Kościół katolicki
duchowieństwo
okres międzywojenny
Republika Litewska (1918–1940)
pamięć zbiorowa
kultura pamięci
the Catholic Church
the clergy
the interwar period
the Republic of Lithuania (1918-1940)
collective memory
memory culture
Opis:
Powstaniu państwa litewskiego i utrwaleniu niepodległości Republiki Litewskiej (1918-1940) towarzyszyło kształtowanie odpowiedniej pamięci zbiorowej i narracji historycznej. Kościół katolicki na Litwie był wówczas instytucją o dużym autorytecie, która wpływała na różne sfery życia wewnętrznego kraju, mogła więc też oddziaływać na pamięć zbiorową. W artykule podjęto próbę odpowiedzi na pytanie, czy Kościół katolicki na Litwie w okresie międzywojennym dążył do świadomego kształtowania pamięci zbiorowej. Stwierdzono, że Episkopat Litwy nie przejawiał celowej chęci kształtowania pamięci zbiorowej, ponieważ nie miał jasnego i jednolitego poglądu na kulturę pamięci. Były też inne powody: początkowo utrudnienie stanowiły troski o utworzenie samodzielnej litewskiej prowincji kościelnej (1926), a od końca lat 20. XX wieku napięte stosunki Kościoła z władzami, które ograniczały społeczną aktywność katolików. Kościół świadomie nie kształtował własnej opowieści o powstaniu nowoczesnego państwa litewskiego i historii najnowszej Litwy. Zwracał się jednak do przeszłości, gdy broniąc swobody działania Kościoła katolickiego, chciał podkreślić jego rolę w tworzeniu niezależnego państwa litewskiego.
The establishment of the Lithuanian state and the consolidation of independence in the Republic of Lithuania (1918–1940) was accompanied by the construction of an appropriate collective memory and the accompanying historical narrative. The Catholic Church in Lithuania at that time was an authoritative institution that influenced various spheres of domestic life in the country; therefore, it could also influence the collective memory. This article attempts to answer whether the Catholic Church in Interwar Lithuania sought to form a collective memory. It is stated that the Lithuanian Episcopate did not demonstrate a purposeful desire to form a collective memory because it did not have a clear and unified approach to the culture of memory. There were other reasons: at first it was hindered by the worries of creating an independent ecclesiastical province of Lithuania, and from the end of the 1930s the Church’s relations with the government became strained, as the latter hindered the social activity of Catholic society. The Church did not specifically shape its own story about the creation of a modern Lithuanian state and the history of modern Lithuania. However, the Church turned to this past when, in defending the freedom of action of the Catholic Church, it wanted to emphasise the role of the Church in the creation of an independent state of Lithuania.
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2021, 115; 301-322
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
W poszukiwaniu tożsamości litewskiej: przypadek Vladasa Putvinskisa, Mykolasa Biržiški i Tadasa Ivanauskasa
In search of Lithuanian identity: the cases of Vladas Putvinskis, Mykolas Biržiška i Tadas Ivanauskas
Autorzy:
Dangiras, Mačiulis
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1390592.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
Lithuanian National Revival
Lithuanian nationalism
noble descent
Lithuanian identity
litewskie odrodzenie narodowe
nacjonalizm litewski
pochodzenie szlacheckie
tożsamość litewska
Opis:
The article is an attempt to answer the question about the factors which contributed to the fact that at the end of 19th and the beginning of 20th centuries part of youth of noble descent raised in Polish-speaking families deliberately chose the Lithuanian identity and became involved in the Lithuanian national movement. The author discusses the basic stimuli that had an impact on favouring the Lithuanian identity by the representatives of nobility. The author seeks to answer these questions by making a comparative analysis of the biographies of Vladas Putvinskis (1873-1929), Mykolas Birzˇisˇka (1882-1962) and Tadas Ivanauskas (1882-1970).
Artykuł stanowi próbę odpowiedzi na pytania o czynniki, które zadecydowały o tym, że w końcu XIX – na początku XX w. część młodzieży pochodzenia szlacheckiego, wychowana w rodzinach polskojęzycznych, wybrała litewską tożsamość i włączyła się w litewski ruch narodowy. Autor omawia podstawowe bodźce, które miały wpływ na opowiedzenie się przez przedstawicieli szlachty za litewską tożsamością. Odpowiedzi na postawione pytania autor szuka dokonując analizy porównawczej życiorysów Vladasa Putvinskisa (1873–1929), Mykolasa Biržiški (1882–1962) i Tadasa Ivanauskasa (1882–1970).
Źródło:
Studia Podlaskie; 2018, 26; 41-58
0867-1370
Pojawia się w:
Studia Podlaskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-6 z 6

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies