Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Loska, Krzysztof" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 32
Tytuł:
Postmodernizm w teorii filmu
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/527588.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
Źródło:
Państwo i Społeczeństwo; 2008, 1; 259-279
1643-8299
2451-0858
Pojawia się w:
Państwo i Społeczeństwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Teatr awangardowy i japońska Nowa Fala - przypadek Terayamy
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/467500.pdf
Data publikacji:
2013-10-01
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Opis:
Avant-Garde Theater and the Japanese New Wave—The Terayama Case The turn of the 50s in Japan is marked by a debut of a young generationof film and theater directors. Their artistic undertakings voiced an objection to an aesthetic tradition. Stage artists successfully cooperated with film makers as they shared a similar worldview, leftist sensitivity and their stance expressed the protest against political situation in the country. Film, like theatre, was used as a method of dealing with recent past, previous epoch’s militarism, and as a reflective tool, enabling contemplation over individual and national identity. In such a historical context a new kind of theater, called post-shingeki or Small Theaters Movement, rose to the surface. The purpose of this article, however, is not to discuss general characteristics of the then-current stage avant-garde but an analysis of a particular case, i.e. the works of Shūji Terayama whose most famous plays were staged at European festivals and by some were compared to works by Jerzy Grotowski and Peter Brook. For years Terayama remained a symbol of countercultural resistance as his shocking stagings and films, aroused controversy and outcry. The intention of the article is to present both sources of inspiration and cultural and political contexts that would facilitate a deeper understanding of Tarayama’s hermetic and problematic works whose purpose was to subvert art’s status in middle-class society, abolish constraints, and create a merger of theater and life.
Źródło:
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura; 2013, 2(27) dialogi kina (pod gościnną redakcją Alicji Helman); 40-56
1508-6305
2544-3186
Pojawia się w:
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Życie w cieniu elektrowni atomowej (Fukushima – dziesięć lat później)
Life in the Shadow of a Nuclear Power Plant (Fukushima – Ten Years Later)
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29520556.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
katastrofa w Fukushimie
skażenie promieniotwórcze
środowisko naturalne
Fukushima disaster
radioactive contamination
environment
Opis:
Tematem artykułu są filmy poświęcone skutkom skażenia promieniotwórczego, do którego doszło w marcu 2011 r. w wyniku awarii elektrowni atomowej Fukushima Daiichi. Wychodząc od koncepcji katastrofy w ujęciu francuskich filozofów – Jacques’a Derridy, Maurice’a Blanchota i Jeana-Luca Nancy’ego – autor skupia się na sposobach przedstawiania tego tematu w japońskich filmach dokumentalnych i fabularnych, których twórcy próbowali uczynić widzialnym to, co niewyobrażalne, mierzyli się z dylematami etycznymi oraz zastanawiali się nad kwestią odpowiedzialności człowieka za otaczający świat i klęski żywiołowe spowodowane jego działalnością.
The article discusses the films addressing the effects of radioactive contamination that occurred in March 2011 as a result of an accident at the Fukushima Daiichi nuclear power plant. Starting from the concept of disaster as perceived by French philosophers – Jacques Derrida, Maurice Blanchot, and Jean-Luc Nancy – the author focuses on how this topic has been presented in Japanese documentaries and feature films, whose makers tried to deal with the unimaginable, confronted various ethical dilemmas, and reflected on the issue of human responsibility for the surrounding world and natural disasters caused by our activities.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2021, 114; 145-163
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Oscar Micheaux i początki kina afroamerykańskiego
Oscar Micheaux and the Beginnings of African-American Cinema
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/26850888.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Oscar Micheaux
kino afroamerykańskie
kultura filmowa
początki kina
„film rasowy”
African-American cinema
film culture
early cinema
“race film”
Opis:
Autor omawia początki kina afroamerykańskiego na przykładzie twórczości Oscara Micheaux (1884-1951) – jednego z najwybitniejszych przedstawicieli tzw. filmu rasowego – i sytuuje jego twórczość w szerszym kontekście społecznym, kulturowym i politycznym, na tle działalności innych przedstawicieli branży, którzy w drugiej i trzeciej dekadzie XX w. podejmowali próby realizacji filmów przeznaczonych dla czarnej publiczności. Autor zwraca uwagę na szereg aspektów kształtujących kulturę filmową w społeczności afroamerykańskiej, takich jak system dystrybucji i promocji, praktyki wystawiennicze, wpływ cenzury na ostateczny kształt dzieła. Uwzględnia również zagadnienia stylistyczne oraz tematykę podejmowaną w „filmach rasowych”, a związaną z kwestią awansu społecznego, narracją emancypacyjną, polemiką ze stereotypami rasowymi, strategią „uchodzenia za białego” (passing) oraz obecnością tematów kontrowersyjnych (jak lincz i małżeństwa „międzyrasowe”).
The author discusses the beginnings of African-American cinema on the basis of the films by Oscar Micheaux (1884-1951), who was one of the most prominent representatives of the so-called race film, and situates his work in broader social, cultural and political contexts. The author juxtaposes Micheaux with other directors who attempted to make films intended for black audiences in the second and third decades of the twentieth century. Attention is drawn to a number of aspects shaping the film culture of the African-American community, such as the distribution and promotion system, exhibition practices, or the influence of censorship on the final shape of the work. The author also takes into account stylistic issues and topics taken up in “race films”, e.g. social advancement, emancipation narrative, polemics with racial stereotypes, the “passing” strategy, and the presence of controversial themes (such as lynching or interracial marriages).
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2022, 117; 143-160
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czas utracony – nostalgia i trauma w postkolonialnym filmie francuskim
Time Lost – Nostalgia and Trauma in Postcolonial French Film
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28408971.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
postkolonializm
kino francuskie
nostalgia
trauma
postcolonialism
French cinema
Opis:
Wychodząc z założenia, że kino jest środkiem przekazu pozwalającym wyrazić istotne kwestie polityczne i kulturowe, autor zajmuje się wizerunkiem mniejszości etnicznych i narodowych w kinie francuskim, zwłaszcza wpływem kolonialnej przeszłości na postkolonialną teraźniejszość. Przykładami analitycznymi są filmy z przełomu stuleci realizowane przez reżyserów pochodzących z byłych kolonii w Algierii, Maroku i Tunezji, zmagających się z podwójną tożsamością (m.in. Hassan Legzouli, Rabah Ameur-Zaïmèche, Philippe Faucon, Rachida Krim, Mehdi Charef, Thomas Gilou). Ich twórczość Loska omawia z punktu widzenia teorii postkolonialnych, zwracając uwagę na perspektywę czasową obecną w filmach na dwa sposoby: nostalgiczny – wyrażający się w tęsknocie za tym, co utracone, w pragnieniu powrotu (na przykład do opuszczonej ojczyzny), oraz traumatyczny – przejawiający się w niemożności pogodzenia się ze stratą, w nieudanych próbach wyparcia przykrych wspomnień lub przepracowania traumy.
Taking as his starting point the assumption that film is a medium through which important political and cultural issues can be discussed, the author focuses on the image of ethnic and national minorities in French film, especially on the impact of the colonial past on the postcolonial present. He analyses films from the turn of the century made by directors originating in the former colonies: Algeria, Morocco and Tunisia, and struggling with their dual identity (amongst others Hassan Legzouli, Rabah Ameur-Zaïmèche, Philippe Faucon, Rachida Krim, Mehdi Charef, Thomas Gilou). Loska discusses their work from the perspective of postcolonial theories, paying particular attention to two ways in which the passage of time is presented: first nostalgic – expressing the longing for what was lost and the desire to return (for example to the homeland left behind), second one – traumatic expressed through the inability to come to terms with the loss, and in failed attempts to repress unpleasant memories and deal with the trauma.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2014, 86; 92-103
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pamięć, performans i afekty – temat ludobójstwa w filmach Joshui Oppenheimera
Memory, Performance and Affects – Genocide in the Films by Joshua Oppenheimer
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31340578.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
ludobójstwo
Indonezja
film dokumentalny
teoria afektów
performans
genocide
Indonesia
documentary
affect theory
performance
Opis:
Punktem wyjścia refleksji nad filmami Joshui Oppenheimera jest koncepcja performansu w ujęciu Rebeki Schneider – zwłaszcza jej uwagi na temat historycznych rekonstrukcji – oraz teoria afektów w ujęciu Jill Bennett (ponieważ rzeczywistym skutkiem praktyk performatywnych jest „afektywne poruszenie”). W proponowanym przez autora odczytaniu Sceny zbrodni (2012) i Sceny ciszy (2014) to właśnie zarejestrowane przez reżysera historyczne performanse wraz z ich zdolnością oddziaływania na emocje, czyli wywoływania określonych reakcji afektywnych (wstręt, obrzydzenie, współczucie, fascynacja), są metodą, za pomocą której można mówić o ludobójstwie w nowy sposób. Wychodząc od analizy filmów Oppenheimera, autor zastanawia się nad tym, w jaki sposób jest konstruowana i rekonstruowana pamięć o wydarzeniach historycznych, do jakiego stopnia przeszłość wpływa na teraźniejszość, a wreszcie, czy możliwe jest obserwowanie siebie niejako „z zewnątrz”, by zmierzyć się z własnymi afektami.
The starting point for the reflection on Joshua Oppenheimer’s films is the concept of performance by Rebecca Schneider – especially her remarks on historical reconstructions – and the theory of affects by Jill Bennett (because the actual effect of performative practices is being “affectively moved”). In the author’s reading of The Act of Killing (2012) and The Look of Silence (2014), these historical performances registered by the director, with their ability to affect emotions, i.e. to provoke specific affective reactions (disgust, repulsion, sympathy, fascination), offer a new way in which genocide can be talked about. Starting from the analysis of Oppenheimer’s films, the author wonders how the memory of historical events is constructed and reconstructed, to what extent the past exerts influence on the present, and, finally, whether it is possible to observe yourself “from the outside” to face your own affections.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2020, 111; 88-104
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Apichatpong Weerasethakul – o polityce i widmach
Apichatpong Weerasethakul – About Politics and Spectres
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31340631.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Apichatpong Weerasethakul
Opis:
Twórczość Apichatponga Weerasethakula rozważana jest jako przykład sztuki zaangażowanej, odnoszącej się do przeszłości, teraźniejszości i przyszłości Tajlandii. O wydarzeniach historycznych reżyser nie opowiada wprost, lecz posługuje się konstrukcją alegoryczną, za pomocą której pozwala przemówić duchom tych, którzy odeszli lub zostali skrzywdzeni. Analiza kontekstu politycznego łączy się z refleksją nad obecnością widm, dlatego metodologicznym punktem odniesienia jest widmontologia Jacques’a Derridy. Propozycja francuskiego filozofa pozwala zrozumieć, jaką rolę pełnią duchy w dziełach tajlandzkiego artysty. W swoim artykule Loska skupia się nie tylko na filmach fabularnych Apichatponga, ale również na jego projektach wideo i instalacjach multimedialnych, by pokazać, na czym polega nawiedzenie i w jaki sposób zmusza ono do przyjrzenia się temu, co wyparte z oficjalnej narracji, czyli przemocy, okrucieństwu i nieprzepracowanej traumie.
The work of Apichatpong Weerasethakul is considered as an example of engaged art, referring to the past, present and future of Thailand. The director does not explicitly speak about historical events, but uses an allegorical construction by means of which he allows the spirits of those who have passed away or were harmed to speak. The analysis of the political context is connected with the reflection on the presence of ghosts, therefore the methodological point of reference is the hauntology of Jacques Derrida. The French philosopher’s idea allows us to understand the role of ghosts in the works of a Thai artist. In his article, Loska focuses not only on Apichatpong’s feature films, but also on his video projects and multimedia installations, to show what haunting is and how it forces us to look at what is repressed from the official narrative, that is violence, cruelty and unresolved trauma.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2019, 105-106; 205-216
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Podróż do Nowego Świata. Filmowa fikcja etnograficzna w perspektywie postkolonialnej
Journey to the New World. Cinematic Ethnographic Fiction in Post-Colonial Perspective
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31340635.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Ciro Guerra
kino kolumbijskie
kolonializm
Amazonia
etnografia
Colombian cinema
colonialism
ethnography
Opis:
Wychodząc od stwierdzenia Jamesa Clifforda, że etnografia jest wytworem doświadczenia podróżniczego oraz odwołując się do koncepcji Michaela Taussiga, który w swoich badaniach plemion Ameryki Południowej uwzględnił dzieje podboju kolonialnego, wpływ działalności misjonarzy oraz rolę zapożyczeń kulturowych, Loska proponuje analizę kolumbijskiego filmu W objęciach węża (El abrazo de la serpiente, 2015, reż. Ciro Guerra) w perspektywie postkolonialnej. Film ten autor odczytuje jako próbę krytycznego spojrzenia na mit Amazonii, czyli europejską fantazję stworzoną przez odkrywców i podróżników poszukujących Raju Utraconego, ale również jako opowieść o wydziedziczeniu z tradycji, utracie pamięci przez ludność rdzenną, refleksję nad skutkami przemocy kolonialnej oraz hybrydyzacji (rozumianej jako przestrzeń ścierania się wpływów i mieszania się języków).
Starting from James Clifford’s statement that ethnography is a product of travel experience and referring to the concept of Michael Taussig, who in his studies of South American tribes took into account the history of colonial conquest, the impact of missionary activities and the role of cultural borrowings, Loska proposes an analysis of the Colombian film Embrace of the Serpent (El abrazo de la serpiente, 2015, directed by Ciro Guerra) in a post-colonial perspective. The author interprets this film as an attempt to critically consider the Amazon myth, that is the European fantasy created by explorers and travellers seeking Paradise Lost, but also as a story of disinheritance from tradition, loss of memory by indigenous people, reflection on the effects of colonial violence and hybridization (understood as a space where influences clash and languages mix).
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2019, 107; 88-98
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Choroba tropikalna”, czyli o ludziach, zwierzętach i duchach w filmie Apichatponga Weerasethakula
„Tropical Malady”, or on Humans, Animals and Spirits in Apichatpong Weerasethakul’s film
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31340690.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
kino tajlandzkie
animal studies
multinaturalistyczny perspektywizm
animizm
Gilles Deleuze
Félix Guattari
Thai cinema
multinatural perspectivism
animism
Opis:
Artykuł jest poświęcony  analizie związków między ludźmi i nie-ludźmi oraz wyjaśnieniu procesu „stawania-się-zwierzęciem” (devenir-animal) na przykładzie filmu Choroba tropikalna (Sat pralat, 2004) Apichatponga Weerasethakula. Źródłem inspiracji jest multinaturalistyczny perspektywizm wprowadzony przez Philippe’a Descolę i Eduarda Viveirosa de Castro do etnograficznych badań nad wierzeniami animistycznymi oraz filozofia Gilles’a Deleuze’a i Félixa Guattariego. Odchodząc od antropocentrycznej perspektywy, autor zwraca uwagę na kilka głównych problemów: konieczność podważenia opozycji między naturą i kulturą, zakwestionowania psychicznej nieciągłości między różnymi rodzajami bytów, wskazania na możliwość wyzwolenia człowieka z podmiotowości przez wyrwanie go z ustabilizowanych kategorii (biologicznych, społecznych, kulturowych) oraz otwarcie na relacje z Innymi (zwierzętami, duchami, roślinami).
The paper analyzes the relations between humans and non-humans and explains the process of „becoming-animal” (devenir-animal) on the basis of the film entitled Tropical Malady (Sat pralat, 2004) by Apichatpong Weerasethakul. The source of inspiration is multinatural perspectivism introduced by Philippe Descola and Eduard Viveiros de Castro to ethnographic research on animistic beliefs, and by the philosophy of Gilles Deleuze and Félix Guattari. Moving away from an anthropocentric perspective, the author draws attention to several major problems: the need to challenge the opposition between nature and culture, questioning the mental discontinuity between different types of entities, pointing to the possibility of liberating humans from subjectivity by freeing them from established categories (biological, social, cultural ones) and opening them for relations with Others (animals, ghosts, plants).
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2020, 110; 172-186
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
W co gra Ruben Östlund? Neorasizm i krytyka wielokulturowości w filmie „Gra” („Play”)
What Game Does Ruben Östlund Play? Neorasism and Critics of Multiculturality in the Film “Play”
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341031.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Ruben Östlund
kino szwedzkie
rasa
rasizm
społeczeństwo wielokulturowe
Swedish cinema
race
racism
multicultural society
Opis:
Tematem artykułu jest analiza mechanizmów funkcjonowania współczesnego społeczeństwa wielokulturowego na przykładzie filmu Gra (Play) Rubena Östlunda, ze szczególnym uwzględnieniem sposobów przedstawiania kwestii rasowych. Tytułowa kategoria „gry” wskazuje na jeden z możliwych tropów interpretacyjnych, związanych z performatywnym wymiarem tożsamości etnicznej, zgodnie z którym rasa wiąże się nie tyle z biologicznym dziedziczeniem, ile z kulturowym systemem oczekiwań, jakie mamy wobec ludzi o innym kolorze skóry. Loska pragnie pokazać, że reżyser narusza tabu, jakim jest kwestia koloru skóry, zmusza do zastanowienia się nad przyczynami konfliktu społecznego, który tylko pozornie nie istnieje, uświadamia widzom, w jaki sposób jest wytwarzana i odgrywana tożsamość, jak układają się stosunki władzy i podległości.
The subject of the article is the analysis of the mechanisms of functioning of contemporary multicultural society on the example of Ruben Östlund’s Play, with particular emphasis on ways of presenting racial issues. The title category of “game” indicates one of the possible interpretational clues associated with the performative dimension of ethnic identity, according to which the race is associated not so much with biological inheritance, but with the cultural system of expectations we have for people with a different skin colour. Loska wants to show that the director violates the taboo, which is the matter of skin colour, and forces us to reflect on the causes of social conflict, which only seemingly does not exist, he makes the audience aware of how identity is produced and played out, how relations between power and subordination work.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2018, 101-102; 165-173
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Hiszpanka”, czyli alternatywna historia powstania wielkopolskiego
“Influenza”, or the Alternative History of the Greater Poland Uprising
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341048.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Łukasz Barczyk
powstanie wielkopolskie
postmodernizm
spirytyzm
Greater Poland Uprising
postmodernism
spiritism
Opis:
W artykule poświęconym filmowi Łukasza Barczyka Loska zwraca uwagę na wykorzystanie przez reżysera strategii postmodernistycznych oraz sięgnięcie przez niego do konwencji historii alternatywnej. Rozpoczynając od nakreślenia kontekstów związanych z powstaniem wielkopolskim, autor przechodzi do spirytyzmu i mediumizmu jako zjawisk w sposób szczególny odciskających swoje piętno na fabule filmowej, ponieważ alternatywna historia powstania została pokazana przez pryzmat walki telepatów. Odrodzenie tradycji ezoterycznych Loska uznaje – za Wolfgangiem Welschem – za jeden z wyróżników postmodernizmu (ze względu na zwrot ku alternatywnym formom poznania). Autor stara się wykazać, że w Hiszpance kluczową rolę odgrywa proces fabularyzacji faktów, czyli wykorzystania materiałów historycznych do zbudowania wyobrażeniowej fikcji.
In the article devoted to Łukasz Barczyk’s film, Loska draws attention to the post-modernist strategies used by the director and his use of the convention of alternative history. Beginning with delineating contexts related to the Greater Poland Uprising, the author moves on to spiritism and mediumism as phenomena in a special way imprinting on the film plot, because the alternative history of the uprising was shown through the prism of a war of telepaths. Loska, following Wolfgang Welsch, considers the revival of the esoteric traditions as one of the features of post-modernism (due to the turn towards alternative forms of cognition). The author tries to show that the process of fictionalization of facts, that is the use of historical materials to build imaginary fiction, plays a key role in Influenza
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2018, 103; 42-53
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Święto „rāmen”, czyli wielozmysłowa uczta Jūzō Itamiego
The Rāmen Festival, or Jūzō Itami’s Multisensual Feast
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341195.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Jūzō Itami
food studies
Japonia
Japan
Opis:
Loska przedstawia analizę i interpretację filmu Tanpopo (1985) Jūzō Itamiego, sytuując swe rozważania na obszarze tzw. food studies. Jak zauważa, wybierając jedzenie jako temat swojego filmu, Jūzō Itami postanowił zmierzyć się z kultem „japońskości”, obnażyć iluzję homogenicznej kultury przez zwrócenie uwagi na elementy, które nie pasują do tego uproszczonego i jednowymiarowego wizerunku Japonii. Chodziło mu o pokazanie, że każdy posiłek – podobnie jak naród – jest złożony ze składników różnego pochodzenia, że nie ma całości bez poszczególnych części. Analiza rozmaitych kontekstów tego filmu, jego dygresyjnej i wielowątkowej struktury, relacji między bohaterami oraz zawartych w filmie licznych metafor kulinarnych prowadzi autora do konstatacji, że wątki kulinarne służą reżyserowi jako narzędzie krytyczne, ponieważ pozwalają na obnażenia resztek feudalnego porządku, absurdalności rytuałów życia społecznego, a przede wszystkim nieuzasadnionego poczucia wyższości Japończyków nad innymi narodami.
Loska presents the analysis and interpretation of the movie Tanpopo (1985) by Jüzö Itami, situating his reflections in the area of the so-called food studies. He notes, that by choosing food as a subject of his film, Jüzö Itami decided to face the cult of “Japaneseness”, and expose the illusion of homogeneous culture by drawing attention to elements that do not fit into this simplified and one-dimensional image of Japan. He wanted to show that every meal - just like a nation - is composed of ingredients of various origins, and that there is no whole without individual parts. The analysis of various contexts of this film, its digressive and multithreaded structure, relations between characters and the culinary metaphors contained in the film lead the author to the conclusion that the culinary threads serve the director as a critical tool, because they allow him to expose remnants of feudal order, absurdity of social life rituals, and above all, the unjustified sense of superiority of the Japanese over other nations.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2017, 100; 205-212
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Bitwa o Algier” – narodziny dyskursu postkolonialnego
“The Battle of Algiers” – the Birth of the Post-Colonial Discourse
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/32222553.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
postkolonializm
Gillo Pontecorvo
Frantz Fanon
postcolonialism
Opis:
Przedmiotem prezentowanej w tekście analizy jest film Bitwa o Algier (La battaglia di Algeri, 1966) Gilla Pontecorva – rozważany w perspektywie postkolonialnej. Wychodząc od kontekstu historycznego, okoliczności powstania i pracy nad scenariuszem, autor próbuje pokazać, w jaki sposób włoski reżyser zamierzał stworzyć nie tylko utwór zaangażowany politycznie, obrazujący upadek kolonializmu i powstanie państwa algierskiego, ale także dzieło ponadczasowe, uchodzące za wzór współczesnego dramatu rewolucyjnego, łączącego poetykę paradokumentalną, podporządkowaną „dyktaturze prawdy”, z pełną napięcia fabułą oraz przemyślaną kompozycją narracyjną i wizualną. Na poziomie ideologicznym Loska zwraca uwagę na nawiązania do pism Frantza Fanona, zwłaszcza do jego koncepcji przemocy kolonialnej wyłożonej w Wyklętym ludzie ziemi. W końcowych fragmentach tekstu autor przechodzi do problemu recepcji filmu i sporów toczonych przez krytyków francuskich, w większości niechętnych wizji wojny o niepodległość przedstawionej przez reżysera.
The article presents an analysis of Gillo Pontecorvo’s film The Battle of Algiers (La battaglia di Algeri /1966/) written from the post-colonial perspective. Starting from the historical context and circumstances of the creation of the script, the author aims to show the manner in which the Italian director wanted to make a film politically engaged, presenting the fall of colonialism and the creation of the Algerian state, but also a timeless masterpiece, widely regarded as the model of a modern revolutionary drama, combining the poetics of a quasi-documentary, subordinated to the “dictatorship of the truth”, with a tense storyline, and a thoughtfully composed narrative and visual dimension. On an ideological level Loska draws attention to the references to the writings of Frantz Fanon, in particular to his idea of colonial violence presented in The Wretched of the Earth. In the final parts of the text the author turns to the problem of the reception of the film and the debate between French film critics, who in their majority were opposed to the vision of the war for independence presented by the director.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2015, 89-90; 254-268
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wizerunek imigranta w filmach Katarzyny Klimkiewicz
The Image of an Immigrant in Films by Katarzyna Klimkiewicz
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31342069.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
transnarodowość
Katarzyna Klimkiewicz
mniejszości etniczne
uchodźcy
rasizm
podporządkowany Inny
transnationalism
ethnic minorities
refugees
racism
subordinated Other
Opis:
Metodologicznym punktem wyjścia artykułu jest koncepcja transnarodowości w ujęciu Willa Higbee i Songa Hwee Lima, którzy stwierdzili, że w pojęciu tym nie chodzi wyłącznie o zagadnienia koprodukcji czy globalnej dystrybucji, ale o uwzględnienie czynników politycznych, kulturowych i społecznych pozwalających lepiej zrozumieć dzisiejsze kino oraz otaczający nas świat. Z tej perspektywy Loska spogląda na filmy Katarzyny Klimkiewicz, która skupia się na problemach mniejszości etnicznych, opowiada o losach uchodźców politycznych i ekonomicznych, podejmując tematy życia w społeczeństwie wielokulturowym, rasizmu czy dyskryminacji. Przedmiotem analizy są dwa jej filmy: krótkometrażówka Hanoi – Warszawa (2009) i debiut fabularny Zaślepiona (Flying Blind, 2012), nakręcony w Wielkiej Brytanii. Na tych dwóch przykładach Loska pokazuje odmienne sposoby przedstawiania problematyki imigranckiej w kinie współczesnym: jeden opiera się na poetyce dokumentalnej, zakłada możliwość oddaniu głosu „podporządkowanym Innym”, zaś drugi zasadza się na wykorzystaniu konwencji gatunkowych.
The methodological starting point of the article is the concept of transnationalism as defined by Will Higbee and Song Hwee Lim, who argue that the concept not only deals with the issue of co-production and global distribution, but also applies to political, cultural and social factors, that permit a better understanding of contemporary cinema and the world around us. From this perspective Loska considers Katarzyna Klimkiewicz’s films. She focuses on the problems of ethnic minorities, and speaks of the stories of political and economic refugees, and deals with matters such as racism, discrimination and multicultural societies. Two films, the short film Hanoi – Warsaw (2009) and the debut feature, filmed in Great Britain, Flying Blind (2012) are the object of analysis in the article. Using these two examples Loska shows different ways of representing immigrant issues in contemporary cinema: one is based on a poetic documentary, and implies the possibility of giving a voice to the “subordinated Other”, while the second is based on the conventions of the genre.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2015, 92; 186-195
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Afropesymizm i afrofuturyzm – narracje spekulatywne w amerykańskich serialach fantastycznych
Afropessimism and Afrofuturism: Speculative Fiction in American Television Series
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/38624208.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
fantastyka
podróże w czasie
fikcje spekulatywne
narracje niewolnicze
rasizm
fantastic
time travel
speculative fiction
slave narration
racism
Opis:
Punktem wyjścia artykułu jest założenie, że opowieści fantastyczne są narzędziami myślenia spekulatywnego i słu- żą refleksji nad przeszłością oraz przyszłością człowieka. Przedmiotem analizy są dwa seriale zaliczane do szeroko rozumianej fantastyki – Kraina Lovecrafta (Lovecraft Country, HBO, 2020) i Więzy (Kindred, FX on Hulu, 2022). Oba reprezentują ruch artystyczny określany mianem afrofuturyzmu, będący przykładem narracji spekulatywnej, mającej na celu reinterpretację historii, czyli przepracowanie traumatycznych doświadczeń związanych z niewolnictwem oraz zaprojektowanie alternatywnej wspólnoty dla czarnej mniejszości. W omawianych serialach afrofuturystycznym pomysłom towarzyszy narracja, którą można nazwać afropesymistyczną, ponieważ opowieść o emancypacji jest zderzona z diagnozą przeciwną, zgodnie z którą „bycie Czarnym” jest tożsame ze „śmiercią społeczną”.
The author begins with the assumption that fantastic stories are tools of speculative thinking and reflection on man’s past and future. The analysis concerns two television series classified as fantastic: Lovecraft Country (HBO, 2020) and Kindred (FX on Hulu, 2022). Both represent the artistic movement called Afrofuturism, which is an example of speculative narrative aimed at reinterpreting history, i.e., working through the traumatic experiences of slavery, and designing an alternative community for the black minority. In the above series, Afrofuturist ideas are accompanied by what can be called Afropessimism, because the story of emancipation is confronted with the opposite diagnosis, according to which being Black is synonymous with social death.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2024, 126; 146-164
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 32

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies