Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Jung, Anna" wg kryterium: Autor


Tytuł:
Obraz kliniczny i następstwa zakażenia pałeczką Yersinia enterocolitica
Clinical consequences of Yersinia enterocolitica infections
Autorzy:
Bartoszewicz, Ludmiła
Kalicki, Bolesław
Grad, Anna
Jung, Anna
Żuber, Janusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031068.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
enterocolitis
enterotoxin
pseudoapendicitis
sepsis
yersiniosis
zoonoses
Opis:
Yersinia enterocolitica (Y. enterocolitica) is a Gram-negative bacteria belonging to Enterobacteriaceae group since 60’s. Basing on specific biochemical and serological characteristics there where isolated serological types and biotypes of Yersinia enterocolitica. Most widespread of these are biotypes 1B, 2, 4 and belonging to them respectively serotypes O:8, O:9, O:3. Among them, the most frequent pathogen is serotype O:3. Currently, in Poland and other European countries, there is notified growth in number of infections caused by highly virulent serotype O:8 till now appearing only in USA. Yersinia causes zoonosis called yersiniosis. Contaminated food infects human. Clinical appearance of yersiniosis varies depending on bacterial virulence, age and immunological status of ill patient. Usually disease appears as mild enterocolitis. Yersinia together with Campylobacter pylori and Salmonella is the most frequent bacterial factor causing enterocolitis in Europe. In state of immunological deficiency infection with Yersinia can cause severe purulent complications and highly mortal sepsis. The source of serotype O:8 infections in Poland is still not found. It has been isolated on the territory of whole country, from ill people in different age and with different clinical picture of yersiniosis. Serological and microbiological methods are used in diagnostic process of yersiniosis. Both of this are not perfect and should cover each other. Because of unclear epidemiological status of Yersinia enterocolitica type O:8 in Poland, if this infection is suspected, there is a duty to send probes of infected material and serum, together with detailed interview to Instytut Bakteriologii Państwowego Zakładu Higieny. There is serotyping processed and virulence factors estimated. As important as diagnosis is promotion of preventive actions like sanitary principles or avoidance of eating of uncooked food.
Yersinia enterocolitica (Y enterocolitica) jest pałeczką Gram-ujemną zaliczaną od 1964 roku do grupy Enterobacteriaceae. Na podstawie właściwości biochemicznych i serologicznych wyodrębniono szereg biotypów i serotypów Y. enterocolitica. Najbardziej rozpowszechnione są biotypy 1B, 2, 4 i należące do nich odpowiednio serotypy O:8, O:9, O:3. Spośród serotypów zachorowania na całym świecie najczęściej wywołuje serotyp O:3. Obecnie w Polsce i w innych krajach europejskich notuje się stały wzrost zakażeń spowodowanych wysoce zjadliwym szczepem O:8, który do tej pory występował tylko na terenie USA. Pałeczka Yersinia jest przyczyną odzwierzęcej choroby zwanej jersiniozą. Człowiek najczęściej zaraża się nią drogą pokarmową, spożywając zakażone produkty pochodzenia zwierzęcego. Przebieg kliniczny jersiniozy jest zróżnicowany i zależny od zjadliwości bakterii oraz wieku i stanu odporności chorego. Zakażenie najczęściej wywołuje łagodne objawy nieżytu jelitowego. Do najczęstszych czynników bakteryjnych wywołujących zapalenie jelit na terenie Europy oprócz zakażeń bakteryjnych zalicza się także Campylobacter pylori i Salmonella. W stanach obniżonej odporności organizmu zakażenie pałeczką Yersinia może wywołać ciężkie powikłania ropne, a także sepsę o wysokiej śmiertelności. Na terenie Polski nie udało się jeszcze ustalić źródła zakażeń serotypem O:8. Izolowano go na terenie całego kraju od chorych w różnym wieku i o odmiennym przebiegu klinicznym jersiniozy. Diagnostyka jersiniozy polega na wykonywaniu zarówno badań mikrobiologicznych, jak i serologicznych. Ponieważ metody te nie są doskonałe, w terapii jersiniozy powinny się one wzajemnie uzupełniać. Ze względu na niejednoznaczną sytuację epidemiologiczną zakażeń Y enterocolitica typu O:8 w przypadku podejrzenia zakażenia należy zebrać dokładny wywiad i wraz z pobranymi próbkami przesłać go do Instytutu Bakteriologii Państwowego Zakładu Higieny w celu przeprowadzenia szczegółowego serotypowania i oceny czynników zjadliwości. Równie istotne jak diagnostyka jest propagowanie działań zapobiegawczych chroniących przed zakażeniem, a także przestrzeganie podstawowych zasad higieny i unikanie spożywania niedogotowanych produktów pochodzenia zwierzęcego.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2008, 4, 3; 164-168
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa w populacji dziecięcej – czynniki ryzyka, profilaktyka i leczenie
Venous thromboembolism in children – risk factors, prophylaxis and treatment
Autorzy:
Bartoszewicz, Ludmiła
Kalicki, Bolesław
Jung, Anna
Żuber, Janusz
Rustecka, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030340.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
haemostasis
heparin
thromboembolism
thrombosis
trombofilia
zakrzepica
zatorowość
układ hemostazy
heparyna
Opis:
In the last several years there was a clear increase in the incidence of this disease in the paediatric population. This is linked with increased survival of patients with serious illnesses, which are major risk factors for thrombosis in children: cancer, systemic diseases, infections, heart defects, injuries and others. Not without significance remain therapeutic interventions in these diseases, in particular the widespread use of central vascular cannulae, which is the leading cause of thrombosis at a young age. Since idiopathic thrombosis in children is extremely rare, we should seek to detect the causes and if possible eliminate it. It is believed that, as in adults, role in the pathogenesis of thrombosis in children can play plasma composition of congenital abnormalities that increase the risk of a thrombotic disorder, these are called congenital thrombophilias. They must also be included in the course of diagnosis. Many studies have found numerous differences distinguishing childhood thrombosis. The incidence of the disease compared to the adult population is much smaller. Distribution of various forms of the disease is different than in adults. Through the developmental age, especially newborns and infants, there are reduced levels and activity of several plasma coagulation factors, therefore the standard laboratory tests norms are variable. Distinctive is also the pharmacokinetics of anticoagulants, as well as response to medical treatment. This requires vigilance in the interpretation of medical research, and appropriate dosage adjustment of medications. The most frequently used drugs are heparin, anticoagulant drugs and thrombolytics. Guidelines for the treatment of thrombosis in children did not cover the whole problem and the proper conduct of the treatment is based primarily on clinical experience of the attending physician.
W ostatnich kilkunastu latach wzrosła zapadalność na zakrzepicę w populacji dziecięcej. Wiąże się to ze zwiększoną przeżywalnością chorych na ciężkie choroby, które stanowią duże czynniki ryzyka wystąpienia zakrzepicy u dzieci, czyli nowotwory, choroby układowe, zakażenia, wady serca, urazy i inne. Nie bez znaczenia pozostają działania lecznicze w tych chorobach, a zwłaszcza szeroko stosowana kaniulacja naczyń centralnych, która jest najczęstszą przyczyną zakrzepicy w młodym wieku. Ponieważ zakrzepica u dzieci niezwykle rzadko ma charakter idiopatyczny, należy dążyć do wykrycia jej przyczyny i wyeliminowania. Uważa się, że tak jak u dorosłych rolę w patogenezie zakrzepicy dziecięcej mogą odgrywać wrodzone nieprawidłowości składu osocza zwiększające ryzyko wystąpienia choroby zakrzepowej, zwane wrodzonymi trombofiliami, które również należy uwzględnić w przebiegu diagnostyki. W wyniku wzrostu zapadalności dzieci na tę chorobę zwiększono ilość badań nad tym problemem, a tym samy poszerzyła się wiedza w tym zakresie. W dotychczasowych badaniach stwierdzono liczne różnice między zakrzepicą dziecięcą i zakrzepicą dorosłych. U dzieci zapadalność na tę chorobę jest zdecydowanie mniejsza w porównaniu z populacją dorosłych. Inna jest też częstość występowania poszczególnych postaci klinicznych choroby. W wieku rozwojowym, a zwłaszcza noworodkowym i niemowlęcym, zmienne są stężenie i aktywność poszczególnych osoczowych czynników krzepnięcia, co ma wpływ na wartości norm badań laboratoryjnych układu krzepnięcia. Również farmakokinetyka leków przeciwzakrzepowych i odpowiedź na leczenie różnią się od obserwowanych w populacji dorosłych. Wymaga to od lekarza dużej uwagi w interpretacji badań oraz odpowiedniej modyfikacji dawek stosowanych leków. Najczęściej stosowanymi lekami są heparyny, leki antykoagulacyjne oraz leki trombolityczne. Wytyczne leczenia zakrzepicy u dzieci nie obejmują całości problemu i właściwe poprowadzenie leczenia opiera się przede wszystkim na doświadczeniu klinicznym lekarza opiekującego się pacjentem.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 2; 100-105
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Aktualne problemy kamicy układu moczowego u dzieci
Current problems of urolithiasis in children
Autorzy:
Bochniewska, Violetta
Jung, Anna
Lichosik, Marianna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031595.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
children
conservative treatment
etiologic factors
primary hyperoxaluria
surgical treatment
urolithiasis
kamica układu moczowego
czynniki etiologiczne
pierwotna hiperoksaluria
leczenie zachowawcze
leczenie zabiegowe
dzieci
Opis:
Urolithiasis is one of the civilization diseases. In recent years the incidence of that sickness is increasing constantly. Taking into account frequency of appearance of urolithiasis, it is the third of urinary tract disease in male sex, after urinary tract infections and prostatic hyperplasia. In the past, urolithiasis was known as disease of middle age and elderly people. Currently younger children even infants and neonates are diagnosed with urolithiasis. Meaning of urolithiasis risk factors is marked by many scientists. According to some of them, detection of risk factors is possible in 69-100% of cases. Knowledge of urolithiasis risk factors is important in choice of proper therapeutic procedures. Urolithiasis risk factors are: metabolic abnormality in range of promotores of crystallization, recurrent urinary tract infections, urinary tract defects (especially that with urine outflow difficulty), urine pH level unfavourable to metabolic disturbances, inhibitors of crystallization. Stones crystallization process depends also on inhibitors of that reaction. It is possible to use citrates in treatment and that makes them more interesting. Most recent studies report that the influence of genetic factors in lithogenesis process is significant. Research over gene polymorphisms of urolithiasis are currently led dynamically. Therefore it seems to be the way to resolve many problems of urolithiasis in the future.
Kamica układu moczowego należy do chorób cywilizacyjnych. W ostatnich latach obserwuje się systematyczny wzrost częstości występowania tego schorzenia. Kamica układu moczowego jest trzecią pod względem częstości, po zakażeniach układu moczowego i po gruczolaku stercza u mężczyzn, chorobą układu moczowego. W przeszłości kamica moczowa uznawana była za chorobę wieku średniego i starszego. Obecnie rozpoznawana jest u coraz młodszych dzieci, nawet w pierwszym kwartale życia. Wielu autorów podkreśla znaczenie poznania czynników ryzyka kamicy układu moczowego. Według niektórych ustalenie ryzyka powstania złogu jest możliwe w 69-100% przypadków. Znajomość czynników ryzyka ma znaczenie dla wyboru właściwego postępowania terapeutycznego. Należą do nich: zaburzenia metaboliczne w zakresie promotorów krystalizacji, nawracające zakażenia układu moczowego, wady układu moczowego, zwłaszcza te z utrudnieniem odpływu moczu, niekorzystny dla danego zaburzenia metabolicznego odczyn moczu, inhibitory krystalizacji. Na proces krystalizacji złogów mają wpływ również inhibitory tej reakcji. Możliwość zastosowania cytrynianów w terapii powoduje, że zainteresowanie tym inhibitorem jest znaczne. W ostatnim czasie w wielu pracach podkreśla się znaczącą rolę czynników genetycznych. Badania nad wariantami genetycznymi kamicy układu moczowego są obecnie dynamicznie prowadzone. Wydaje się, że ich poznanie jest drogą do rozwikłania wielu problemów kamicy w przyszłości.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 4; 298-303
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Metody zabiegowe w leczeniu kamicy układu moczowego u dzieci
Surgical treatment of urolithiasis in children
Autorzy:
Bochniewska, Violetta
Jung, Anna
Jurkiewicz, Beata
Jobs, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031573.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
children
complications
effectiveness
surgical methods
urolithiasis
kamica układu moczowego
metody leczenia zabiegowego
powikłania
skuteczność
dzieci
Opis:
Significant progress in the treatment of urolithiasis especially towards surgical management has been made in the last years. Indications for open surgery of urolithiasis are extremely limited due to development of endoscopic methods. The stones with dimension exceeding 6 mm are qualified for surgical treatment. Surgical methods with the low invasiveness are: ESWL (extracorporeal shock wave lithotripsy), URSL/URS (ureterorenoscopic removal of ureteric stones), PCNL (percutaneous nephrolithotomy). Each of these methods can be used in monotherapy and can be combined with each other as well. High energy shock waves which are generate extracorporeal are used in ESWL method. Goal of that therapy is disintegration of the stone. The best effectiveness of ESWL is observed when the stones are smaller than 2 cm and are situated in: renal pelvis, upper and medium renal calyx, pelvicoureteral connection and upper ureter. It is effective if there is free outflow of urine from the renal pelvis. In case of difficult outflow of urine from the renal pelvis, the treatment of choice is PCNL. To remove the deposits located in the lower ureter or if the stone is large and obstruct the ureter, it is the best to use ureterorenoscopic lithotripsy. Open surgeries of nephrolithiasis are performed in cases of significant hydronephrosis, numerous kidney stones, after failed ESWL or failed ureterorenoscopy, in morbid obesity.
W ostatnich latach nastąpił znaczny postęp w leczeniu kamicy układu moczowego, zwłaszcza w postępowaniu zabiegowym. Rozwój metod endoskopowych zdecydowanie ograniczył wskazania do operacyjnego leczenia tego schorzenia. Wskazaniem do zabiegowej formy leczenia kamicy moczowej są złogi powyżej 6 mm. Do zabiegowych metod leczenia kamicy układu moczowego o małej inwazyjności należą: ESWL (kruszenie kamieni falami generowanymi pozaustrojowo), URSL/URS (endoskopowe usuwanie złogów z moczowodu), PCNL (przezskórne usuwanie kamieni). Wszystkie wymienione metody mogą być stosowane jako jedyne w terapii, ale można je również ze sobą łączyć. Do zabiegów ESWL wykorzystywane są wysokoenergetyczne fale uderzeniowe, wytwarzane poza ustrojem chorego. Celem zabiegu ESWL jest dezintegracja złogu. ESWL jest najbardziej skuteczne u pacjentów ze złogami nieprzekraczającymi 2 cm, zlokalizowanymi w: miedniczce nerkowej, górnym i środkowym kielichu nerkowym, połączeniu miedniczkowo- moczowodowym i górnym odcinku moczowodu, pod warunkiem swobodnego odpływu moczu z miedniczki. W przypadku utrudnionego odpływu metodą z wyboru staje się PCNL. W celu usunięcia złogów w dolnych odcinkach moczowodów lub w przypadku, gdy kamień jest duży i blokuje moczowód, najkorzystniej jest zastosować ureterolitotrypsję (URSL). Operacje otwarte w kamicy nerkowej wykonuje się obecnie w przypadkach znacznego wodonercza, obecności licznych złogów w obrębie nerek, po nieudanych zabiegach endoskopowych i ESWL, w patologicznej otyłości.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 4; 309-314
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Późne rozpoznanie wady układu moczowo-płciowego pod postacią zdwojenia pochwy i macicy oraz agenezji nerki prawej - prezentacja przypadku
Late recognition of genitourinary tract defect, such as doubling of vagina and uterus coexisted with right kidney agenesis – case presentation
Autorzy:
Bochniewska, Violetta
Jung, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031067.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
agenezja nerek
badania obrazowe
children
dzieci
genitourinary system
imaging methods
kidney agenesis
malformation
układ moczowo-płciowy
wada
Opis:
Congenital defect is an interior or exterior morphologic abnormality of the proper development. The majority of those anomalies are caused by genetic and environmental factors. Therefore it is said that etiology is multifactorial (50% of congenital defects). The clinical presentation of developmental anomalies is variable, from a single defect to variable combination of abnormalities. Urinary tract defects may be due to diverse anomalies, like abnormality of kidney’s number, volume, structure and localizations or renal parenchyma dysfunction. Malformations of genital system may affect the vagina as well as the uterus. The aim of the study was to present the case of delayed recognition of genitourinary multiple defect, that was consisted of doubling of vagina and uterus along with right kidney agenesis. The urinary tract anomalies are commonly accompanied with genital tract disorders. One of the most common developmental defects of female genital system is absence of vagina and uterus that is also called Mayer-Rokitansky-Küster-Hauser syndrome (MRKH syndrome). The cause of MRKH syndrome still remains unknown. The anomaly consists of complete absence of the vagina and the uterus or absence of vagina accompanied with variable abnormality of the uterus. Ovarian function and structure are preserved. When genitourinary anomalies are able to see on medical examination, early diagnosis is possible even directly after delivery. However the anomalies often remain undiagnosed until adolescence. Thus the first sign of the condition is primary amenorrhoea during puberty years. Sexual dysfunctions and infertility come out much later. Often the first signals of the condition are cyclic abdominal pains. Other less common symptoms are voiding disorders, hematuria or persistent, recurrent urinary tract infections which do not undergo routine therapy. Over the past few years the recognition of urinary tract defects has been markedly increased due to high development of diagnostic and therapeutic possibilities, especially a new laparoscopic procedure. Patient’s age, when the genitourinary tract abnormality is recognized, is extremely important. Usually early established diagnosis of congenital malformation is the key of its successful correction. In the future, numbers of late recognitions of genitourinary abnormalities shall constantly decrease, as a result of progress on new imaging possibilities. Summation: 1) The coexistence of congenital malformations of urinary and genital systems has been often observed, for that reason that always should be taking into consideration during therapeutic process. 2) The symptoms of genitourinary defects are usually non specific. 3) As a result of progress in the diagnostic methods, most of the congenital defects including genitourinary abnormalities are recognizable. 4) If the anomaly is early diagnosed, chances for successful chirurgical corrections and psychological therapy will evidently grow.
Wrodzona wada rozwojowa jest to zewnętrzne lub wewnętrzne morfologiczne odchylenie od prawidłowego rozwoju. Najczęstszymi przyczynami powstawania wady są czynniki genetyczne i środowiskowe. Znaczna część wad ma etiologię wieloczynnikową (50%). Wady rozwojowe mogą występować jako zaburzenia izolowane lub też tworzyć zespoły wad. Wady układu moczowego mogą dotyczyć liczby, wielkości, kształtu i położenia nerek oraz budowy miąższu samej nerki. Wady w układzie płciowym dotyczą głównie wad rozwojowych pochwy i macicy. Celem pracy jest przedstawienie przypadku późnego rozpoznania złożonej wady układu moczowo-płciowego pod postacią zdwojenia pochwy i macicy oraz agenezji nerki prawej. Wadom układu moczowego często towarzyszą wady układu płciowego. Jedną z częściej występujących wad rozwojowych narządu rodnego jest wrodzony brak pochwy i macicy, zwany zespołem Mayera-Rokitanskyego-Kustera (zespół M-R-K). Jego etiopatologia nie została wyjaśniona. Charakteryzuje się on wrodzonym brakiem pochwy i macicy bądź też brakiem pochwy i różnymi wadami rozwojowymi macicy. Budowa i funkcja jajników są prawidłowe. Wczesne wykrycie wady układu moczowo-płciowego jest możliwe, gdy anomalie są widoczne w trakcie badania pacjenta, czasami bezpośrednio po porodzie. Najczęściej jednak wady rozpoznawane są później. W okresie dojrzewania zazwyczaj pierwszym sygnałem jest pierwotny brak miesiączki. Trudności z podjęciem współżycia płciowego lub z zajściem w ciążę występują znacznie później. W wielu przypadkach objawem wady układu moczowo-płciowego są bóle brzucha. Do innych mniej specyficznych należą zaburzenia w oddawaniu moczu, krwiomocz oraz uporczywe, słabo poddające się leczeniu i nawracające zakażenia układu moczowego. W ostatnich latach znacznie wzrosła rozpoznawalność wad układu moczowo-płciowego. Przyczynił się do tego znaczny rozwój możliwości diagnostycznych i terapeutycznych, a zwłaszcza ultrasonografii i metod laparoskopowych. Wiek pacjenta, w którym rozpoznano wadę układu moczowo-płciowego, jest bardzo ważny. Często tylko wczesne rozpoznanie wady umożliwia prawidłową jej korektę. Przy obecnych możliwościach badań obrazowych należy przypuszczać, że późne rozpoznania wad układu moczowo-płciowego będą należały już do przeszłości. Podsumowanie: 1) Współistnienie wad układów moczowego i płciowego jest na tyle częste, że należałoby je uwzględnić w postępowaniu diagnostycznym. 2) Objawy wady układu moczowo-płciowego często są niespecyficzne. 3) Znaczny rozwój metod diagnostycznych przyczynił się do wzrostu rozpoznawalności wszelkich wad, w tym również układu moczowo-płciowego. 4) Wczesne rozpoznanie wady układu moczowo-płciowego zwiększa szansę na jej korektę chirurgiczną oraz pomoc psychologiczną.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2008, 4, 3; 195-199
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Problemy kliniczne występujące u pacjentów leczonych metodą ESWL z powodu kamicy układu moczowego
Clinical difficulties of ESWL treatment in children with urolithiasis – own experiences
Autorzy:
Bochniewska, Violetta
Straż-Żebrowska, Ewa
Jurkiewicz, Beata
Jung, Anna
Lichosik, Marianna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031073.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
ESWL
children
lithotripsy
litotrypsja
treatment
urolithiasis
kamica moczowa
eswl
leczenie
dzieci
Opis:
Increase of interest among physicians of variable specialty in urolithiasis problem is a result of frequent recognition of that disease in children as well as in adults over the last few years. Urolithiasis is a recurrent and familial disease. Until recently, open stone surgery was the treatment of choice and the only opportunity to conventional therapy. Actually surgical indications are extremely limited. At present there are less invasive treatments recommended, like: ESWL (extracorporeal shock wave lithotripsy), PCNL (percoutaneous nephro lithotripsy) and URSL (ureteroscopic lithotripsy). The choice of urolithiasis treatment depends mostly on size and localizations of the stone, anatomical circumstances, accessibility of treatments methods, clinical experience of the operator. Lithotripsy methods (ESWL) use high energetic extracorporeal shock waves, which are produced by litothriptor in order to disintegrate the stone. Calculi are qualified to the ESWL when are over the 5 mm but smaller than 2 cm. Preferred localizations are: ureteropelvic junction, upper ureter, renal pelvic, upper and medium renal calyx. The ESWL is also helpful in therapy of multiple and staghorn calculi, however usually requires several sessions. Contraindications to the ESWL are: pregnancy, coagulation disorders, anatomical obstruction under the calculi and active infection of urinary tract. Typical ESWL adverse effects are: coetaneous lesions, oedema of kidney parenchyma, haematomas, erythrocyturia, proteinuria, dilated pyelocalyceal systems, urinary retention, hydronephrosis. Therefore clinically we can observe: hematuria, renal colic, fever and hypertension. The aim of ESWL therapy is disintegration of the stone. Thus measure of ESWL’s efficacy is complete excretion of the stone. This procedure is carried out under control of renal ultrasound or X-ray. In this paper authors present variable clinical problems that may occur in patients treated by lithotripsy. Entire diagnostic and therapeutic processes were taking into account. Reported complications are supported by clinical cases. Summation: 1) Effectiveness of ESWL in children with urolithiasis depends mostly on careful selection of patients to the lithotripsy. 2) Good cooperation between nephrologist and urologist allows using combination of variable treatment methods due to current needs and determines effectiveness and safety of therapy as well. 3) Clinical complications are possible and may come out in each stage of urolithiasis treatment, that’s why individual control during whole therapeutic process is recommended.
Wzrost zainteresowania lekarzy wielu specjalności problemem kamicy układu moczowego wynika z częstszego w ostatnich latach rozpoznawania tej choroby, zarówno u dorosłych, jak i u dzieci. Kamica jest chorobą o charakterze nawrotowym i rodzinnym. Do niedawna alternatywą dla postępowania zachowawczego był zabieg operacyjny. Obecnie bezwzględne wskazania do zabiegu operacyjnego są ograniczone. Aktualnie stosuje się zabiegi mniej inwazyjne, takie jak: ESWL (extracorporealshock wave lithotripsy), PCNL (percutaneous nephrolithotripsy) i URSL (ureteroscopic lithotripsy). Na wybór metody leczenia kamicy moczowej wpływają: wielkość i położenie złogu, warunki anatomiczne dróg moczowych, dostępność do poszczególnych sposobów leczenia oraz doświadczenie lekarza wykonującego zabieg. Zabiegi litotrypsji (ESWL) wykorzystują do rozkruszania złogu wysokoenergetyczne fale uderzeniowe, które są wytwarzane poza ustrojem chorego w urządzeniach zwanych litotryptorami. Do zabiegu ESWL na ogół kwalifikowane są złogi powyżej 5 mm i nieprzekraczające 2 cm. Najlepsza lokalizacja to: połączenie miedniczkowo-moczowodowe, górny odcinek moczowodu, miedniczka nerkowa, górny i środkowy kielich nerkowy. ESWL można stosować również w leczeniu kamicy mnogiej i odlewowej, jednak przebiega ono wieloetapowo. Przeciwwskazaniem do wykonania ESWL są: ciąża, zaburzenia krzepnięcia, obecność anatomicznej przeszkody poniżej złogu i aktualne objawowe zakażenie układu moczowego. Do najczęstszych powikłań ESWL należą: zmiany skórne, obrzęk miąższu nerki, krwiaki, krwinkomocz, białkomocz, poszerzenia układów kielichowo-miedniczkowych, zastój moczu, wodonercze. Objawy kliniczne powikłań to: krwiomocz, kolka nerkowa, gorączka oraz nadciśnienie tętnicze. Celem zabiegu ESWL jest dezintegracja złogu, a miarą skuteczności zabiegu jest jego wydalenie. ESWL odbywa się pod kontrolą USG lub RTG. W niniejszej pracy autorzy przedstawiają problemy kliniczne pacjentów leczonych z powodu kamicy metodą ESWL - dotyczą one całego procesu diagnostyczno-terapeutycznego. Przedstawione problemy poparte są opisami przypadków. Podsumowanie: 1) Skuteczność zabiegów ESWL w leczeniu kamicy układu moczowego u dzieci zależy w dużej mierze od prawidłowej kwalifikacji pacjentów do tej formy leczenia. 2) Dobra współpraca nefrologa i urologa, pozwalająca na stosowanie różnych metod leczenia kamicy w zależności od aktualnych potrzeb, zwiększa powodzenie i bezpieczeństwo terapii. 3) Możliwość pojawienia się różnych problemów klinicznych na wszystkich etapach leczenia kamicy układu moczowego nakazuje monitorowanie pacjenta w ciągu całego procesu terapeutycznego.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2008, 4, 3; 205-210
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Współczesne możliwości leczenia kamicy układu moczowego u dzieci
Current options of medical treatment of paediatric urolithiasis
Autorzy:
Bochniewska, Violetta
Jung, Anna
Jurkiewicz, Beata
Straż-Żebrowska, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031550.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
children
citrate
conservative treatment
potassium
surgical treatment
urolithiasis
kamica układu moczowego
cytrynian potasu
leczenie zachowawcze
leczenie zabiegowe
dzieci
Opis:
Successful pharmacological treatment in patients with urolithiasis is currently possible. It is estimated that 80% of stones are passing urinary tract spontaneously. The essential management strategies in all type of urolithiasis is to sterilize the urinary tract, ensure proper diuresis and reduce salt intake. Low urine citrate levels is observed in 5-10% of the patients with the first episode of kidney stones. Potassium as well as sodium citrate are being used in medical practice. Surgical therapy should be considered when the stone dimension is increasing and at the same time recurrent episodes of renal colic or urinary tract infections are observed. Indications for surgical treatment of urolithiasis, regardless of the stone size, are: urinary tract infection coexisting with the high risk of pylonephritis or kidney abscess, difficulties in urine outflow with risk of worsening renal function, chronic pain, urolithiasis diagnosed in the single or transplanted kidney, bilateral block of the urine outflow from kidneys. The patients selection to ESWL depends on the present indications and contraindications. In recent years the view on the treatment of staghorn kidney stones has changed. In the past staghorn stones were qualified to open surgery. Nowadays ESWL and PCNL are recommended. The first-line treatment for ureteral stones is endoscopic treatment. Invasive treatment of urolithiasis has been changing lately, there is less open surgery in favour of endoscopic management.
Obecnie wielu pacjentów z kamicą nerkową może być z powodzeniem leczonych zachowawczo. Ocenia się, że 80% złogów rokuje na samoistne wydalenie. Utrzymanie jałowości dróg moczowych, zapewnienie prawidłowej diurezy, ograniczenie podaży soli stanowią podstawę terapii wszystkich typów kamicy. U 5-10% chorych z pierwszym incydentem kamicy moczowej obserwuje się zmniejszone wydalanie cytrynianów z moczem. W praktyce klinicznej cytryniany stosowane są w postaci soli sodowych i potasowych. W przypadku zwiększenia wymiarów konkrementów, zwłaszcza przy częstych nawrotach kolek nerkowych i zakażeń układu moczowego, należy rozważyć postępowanie zabiegowe. Wskazaniami do zabiegu usunięcia złogu, niezależnie od jego wielkości, są: współistnienie zakażenia układu moczowego z ryzykiem rozwoju odmiedniczkowego zapalenia nerek lub roponercza, znaczne utrudnienie odpływu moczu z dróg moczowych z zagrożeniem pogorszenia funkcji nerki, przewlekły ból, kamica jedynej lub przeszczepionej nerki, obustronny blok odpływu z nerek. W kwalifikacji do ESWL należy uwzględnić obowiązujące aktualnie wskazania i przeciwwskazania. W ostatnich latach zmienił się pogląd na temat leczenia złogów odlewowych. Dawniej kamica odlewowa była wskazaniem do postępowania operacyjnego. Obecnie zaleca się stosowanie ESWL i/lub PCNL. W leczeniu kamicy moczowodowej podstawową metodę stanowią zabiegi endoskopowe. Obecnie w zabiegowym leczeniu kamicy układu moczowego obserwuje się zmniejszenie liczby zabiegów otwartych na korzyść endoskopowych metod usuwania złogów.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 4; 304-308
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zakażenia układu moczowego u noworodków
Urinary tract infections in neonates
Autorzy:
Bochniewska, Violetta
Jung, Anna
Maślany, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031694.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
neonate
premature infant
treatment
urinary tract abnormalities
urinary tract infection
noworodek
wcześniak
zakażenie układu moczowego
wady układu moczowego
leczenie
Opis:
Urinary tract is a frequent location of infection among children, this also applies to neonatal period. The prevalence of urinary tract infections (UTI) ranges from 0.1% to 1% among newborns born on time with a normal weight, about 10% among patients with a low birth weight and 4 to 25% in premature newborns. There are several defence mechanisms protecting against the development of UTI. The most significant microorganisms responsible for developing UTI among neonates are: Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Enterobacter cloacae, Staphylococcus aureus, Enterococcus spp., Proteus spp., Streptococcus agalactiae, Chlamydia trachomatis and Candida albicans. Chlamydia trachomatis is also playing an important role in these kind of infections. The most frequent is occurrence of E. coli. In the neonatal period UTI is usually hematogenous or developed by the continuity of the reproductive tract of the mother. Nosocomial infections are also play a significant role in spreading microorganisms in this age group. Diagnosis UTI among newborns is difficult because of the nonspecific clinical representation. The course of the disease can vary from asymptomatic and mild to very severe and fully-blown. The diagnostic process should include markers of inflammation (i.e. leukocytosis, C-reactive protein and OB), urinalysis, urine culture and abdominal sonography. Other advanced diagnostic methods such as voiding cystourethrography and renal scintigraphy are chosen individually. Popularity of prenatal ultrasound tests has resulted in earlier detection of urinary abnormalities that constitute 20% of all birth defects. Antibiotics are a treatment of choice in urinary tract infections among neonates. Intensity of treatment depends on general state of the newborn, clinical symptoms and laboratory findings. The following antibiotic prophylaxis is recommended until completion of all diagnostic tests. A history records of urinary tract infections in a neonatal period is an indication for a specialist nephrological care, and often an urological care in the future.
Układ moczowy jest częstym miejscem lokalizacji zakażeń u dzieci, również u noworodków. Częstość występowania zakażeń układu moczowego (ZUM) wynosi 0,1‑1% u noworodków urodzonych o czasie z prawidłową masą ciała oraz około 10% wśród pacjentów z niską masą urodzeniową i 4‑25% u urodzonych przedwcześnie. Istnieje szereg mechanizmów obronnych przed rozwojem ZUM. Wśród drobnoustrojów wywołujących ZUM u noworodków istotną rolę odgrywają: Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Enterobacter cloacae, Staphylococcus aureus, Enterococcus spp., Proteus spp., Streptococcus agalactiae, Chlamydia trachomatis oraz Candida albicans. Duże znaczenie w etiologii ZUM ma zakażenie Chlamydia trachomatis. Najczęstszym czynnikiem etiologicznym ZUM jest E. coli. W okresie noworodkowym do rozwoju ZUM może dochodzić drogą krwiopochodną lub przez ciągłość z dróg rodnych matki. Ważną rolę odgrywają zakażenia szpitalne. Rozpoznanie ZUM u noworodka jest trudne z uwagi na niecharakterystyczny obraz kliniczny. Przebieg choroby może być bardzo gwałtowny lub skryty oraz skąpo- lub bogatoobjawowy. W diagnostyce ZUM u noworodków należy uwzględnić: wykładniki stanu zapalnego we krwi (leukocytoza, ↑OB, ↑CRP), wynik badania ogólnego moczu i posiewu moczu oraz badanie ultrasonograficzne układu moczowego. Dalsza diagnostykę – cystografię mikcyjną, scyntygrafię nerek – wykonuje się według indywidualnych wskazań. Upowszechnienie prenatalnych badań USG przyczyniło się do jeszcze wcześniejszego wykrywania wad układu moczowego, które stanowią 20% wszystkich wad wrodzonych. Antybiotykoterapia jest postępowaniem z wyboru w leczeniu ZUM u noworodków. Intensywność leczenia zależy od stanu ogólnego noworodka, objawów klinicznych i wyników badań laboratoryjnych. Do czasu zakończenia diagnostyki układu moczowego zaleca się profilaktykę przeciwbakteryjną. Przebycie zakażenia układu moczowego w okresie noworodkowym jest w przyszłości wskazaniem do opieki nefrologicznej, a często również urologicznej.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2011, 7, 2; 121-123
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zakażenie układu moczowego u dzieci
Urinary tract infections in children
Autorzy:
Bochniewska, Violetta
Jung, Anna
Żuber, Janusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032315.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
children
treatment
urinary tract abnormalities
urinary tract infection
vesicoureteric reflux
zakażenie układu moczowego
wady układu moczowego
dzieci
leczenie
odpływ pęcherzowo-moczowodowy
Opis:
Urinary tract infections are one of the most common bacterial diseases among children. In the adult population urinary tract infections represent 10‑20% of community‑acquired infections and approximately 40‑50% of nosocomial infections. In the neonatal period and in the first three months of live urinary tract infections are observed more frequently among boys whereas in the following years this is more common among girls. Urine found in the urinary tract of a healthy men is sterile. The presence of microorganisms (bacteria, viruses, fungi) in the urinary tract located above the sphincter of the bladder is considered to be the urinary tract infection. Increased uropathogenic colonization around the external urethral orifice, urinary retention and weakness of local defence mechanisms are playing crucial role in developing the urinary tract infections. Evolution of urinary tract infections among children usually takes place through the ascending path. Haematogenous urinary tract infections occur mainly during neonatal period and among infants. Recurrent urinary tract infections are usually observed among children during their first year of life. Escherichia coli is responsible for approximately 33‑90% cases of urinary tract infections among children, depending on age and sex. Clinical symptoms of urinary tract infections vary depending on the child’s age, anatomic location and severity of inflammatory changes. It is not possible to take one standardized approach in the treatment of urinary tract infections. Generally, the rule is that the younger the child and the more severe form of the disease, the therapy should be more intense. Method treatment is always chosen individually. Co‑trimoxazole prophylaxis treatment, for 12 months, reduces the risk of re‑infection.
Zakażenia układu moczowego należą do najczęstszych chorób bakteryjnych wieku dziecięcego. W populacji dorosłych zakażenia układu moczowego stanowią około 10‑20% wszystkich zakażeń pozaszpitalnych i około 40‑50% zakażeń szpitalnych. W okresie noworodkowym i w pierwszym kwartale życia znacznie częściej chorują chłopcy, w późniejszym wieku dziewczynki. Mocz znajdujący się w układzie moczowym zdrowego człowieka jest jałowy. Obecność drobnoustrojów (bakterii, wirusów, grzybów) w drogach moczowych położonych powyżej zwieracza pęcherza moczowego uznaje się za zakażenie układu moczowego. W rozwoju zakażenia układu moczowego istotną rolę odgrywają: zwiększona kolonizacja uropatogennymi drobnoustrojami okolicy zewnętrznego ujścia cewki moczowej, zaleganie moczu oraz osłabienie miejscowych mechanizmów odpornościowych. Rozwój zakażenia układu moczowego u dzieci najczęściej odbywa się drogą wstępującą. Zakażenie drogą krwiopochodną występuje głównie w okresie noworodkowym i niemowlęcym. Najczęstsze nawroty zakażeń układu moczowego obserwuje się u dzieci w 1. roku życia. Za 33‑90% przypadków zakażeń u dzieci, w zależności od płci i wieku, odpowiada Escherichia coli. Objawy kliniczne zakażenia układu moczowego różnią się w zależności od wieku dziecka, lokalizacji i ciężkości zmian zapalnych. W leczeniu zakażenia układu moczowego generalnie obowiązuje zasada, że im młodsze dziecko i cięższa postać choroby, tym terapia powinna być bardziej intensywna. W uzasadnionych przypadkach stosowanie profilaktyki kotrimoksazolem przez 12 miesięcy zmniejsza ryzyko powtórnego zakażenia.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2012, 8, 1; 12-22
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zaostrzenie przewlekłej choroby nerek w przebiegu pierwotnej hiperoksalurii typu 1 – prezentacja przypadku
Aggravation of chronic renal disease in the course of primary hyperoxaluria type 1 – case presentation
Autorzy:
Bochniewska, Violetta
Jobs, Katarzyna
Jung, Anna
Sikora, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031500.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
children
chronic kidney disease
nephrocalcinosis
primary hyperoxaluria
urolithiasis
przewlekła choroba nerek
pierwotna hiperoksaluria
wapnica nerek
kamica układu moczowego
dzieci
Opis:
Chronic renal disease (CRD) is the civilization problem of our century. Recently its frequency rises systematically. Epidemiological data estimates its occurrence on 600 million population worldwide and 4 million in Poland. Most frequent causes of CRD are: urolithiasis, polycystic kidneys degeneration and neoplasms of urinary tract. Rare causes of CRD are diabetes mellitus, arterial hypertension, chronic glomerulonephritis, pyelonephritis, genetic abnormalities, among them primary hyperoxaluria type 1. In this report history of primary hyperoxaluria type 1 diagnosis in 4-year-old girl and its influence on the course of chronic kidney disease are presented. In our patient renal failure, nephrocalcinosis and urolithiasis were revealed during the treatment of acute pyelonephritis. The urological treatment was initiated and repeated several times within zwranext 3 months (2 × surgical treatment, 2 × ESWL). Subsequently, metabolic evaluation of nephrocalcinosis and urolithiasis showed severe hyperoxaluria. Primary hyperoxaluria type 1 was suspected and was finally confirmed by genetic evaluation which revealed typical mutations of AGXT gene. Causative pyridoxine treatment resulted in diminishing urinary oxalate excretion and improvement of renal function. Conclusions: Hyperoxaluria type 1 can lead to renal insufficiency in early childhood. Early diagnosis and proper treatment may slow disease progression.
Przewlekła choroba nerek (PChN) zaliczana jest do schorzeń cywilizacyjnych XXI wieku. Jej częstość w ciągu ostatnich lat systematycznie wzrasta. Według danych epidemiologicznych na PChN choruje około 600 mln ludzi na świecie i ponad 4 mln osób w Polsce. Najczęstsze przyczyny przewlekłej choroby nerek to: cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, przewlekłe kłębkowe zapalenie nerek, przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek, kamica dróg moczowych, zwyrodnienie torbielowate nerek, nowotwory układu moczowego, szpiczak mnogi, skrobiawica wtórna. Do rzadkich przyczyn PChN możemy zaliczyć choroby uwarunkowane genetycznie, wśród nich pierwotną hiperoksalurię typu 1. W pracy autorzy przedstawiają historię rozpoznania pierwotnej hiperoksalurii typu 1 u 4-letniej dziewczynki oraz wpływ tej choroby na rozwój przewlekłej choroby nerek. Podczas leczenia ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek u pacjentki rozpoznano niewydolność nerek, nefrokalcynozę oraz kamicę układu moczowego. Wdrożono leczenie urologiczne, które powtarzano przez 3 miesiące (2 × operacje, 2 × ESWL). Następnie wykonano diagnostykę metaboliczną kamicy i nefrokalcynozy, która ujawniła znacznie zwiększone wydalanie kwasu szczawiowego. Z tego powodu wysunięto podejrzenie pierwotnej hiperoksalurii, które następnie potwierdzono badaniem genetycznym (typowe mutacje genu AGXT). Wdrożenie leczenia przyczynowego pirydoksyną pozwoliło na zmniejszenie wydalania kwasu szczawiowego w moczu i poprawę funkcji nerek. Wnioski: Pierwotna hiperoksaluria typu 1 może prowadzić do niewydolności nerek w okresie wczesnego dzieciństwa. Wczesna diagnostyka i rozpoznanie tej choroby pozwalają na wdrożenie odpowiedniego leczenia, co zwiększa szansę na opóźnienie jej postępu.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 1; 54-58
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zasady leczenia zakażenia układu moczowego u dzieci
Autorzy:
Bochniewska, Violetta.
Jung, Anna.
Goszczyk, Alina.
Powiązania:
Lekarz Wojskowy 1997, Suplement III, s. [40]-42
Data publikacji:
1997
Tematy:
Układ moczowo-płciowy zakażenia leczenie dziecko
Opis:
tab.; Materiały XI Konferencji Naukowo-Szkoleniowej Pediatrów Wojskowej Słuzby Zdrowia; Kościelisko k/Zakopanego, 12-13.06.1997; bibliogr.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
Tytuł:
Najczęściej występujące przyczyny i rodzaje alergii u dzieci w świetle aktualnej epidemiologii
The most often occurring reasons and kinds of allergy at children in the light of current epidemiology
Autorzy:
Dadas-Stasiak, Ewa
Kalicki, Bolesław
Jung, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030423.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
allergy
types of allergic reactions
epidemiology of allergy
most frequent allergens
asthma
alergia
typy reakcji alergicznych
epidemiologia alergii
najczęstsze alergeny
astma
Opis:
Allergy is an excessive specific immunological response to external factors that leads to pathological symptoms. In 1963 Coombs and Gell introduced the classification of four types of allergic reactions: immediate – type I, antibody-mediated cytotoxic reactions – type II, immune complex-mediated reactions – type III, and delayed type hypersensitivity (cell-mediated immune memory response) – type IV. In recent years incidence rate of allergybased diseases of children has been observed. It is believed that by 2015 every second child will be allergic. The findings of ECAP study (Epidemiology of Allergic Diseases in Poland) indicate that food allergy affects ca 13% of children at 6-7 years of age and 11% of children of 13-14 years of age, atopic dermatitis (AD) affects 9% of children in both age groups, allergic rhinitis – 24% of children of 6-7 years of age and 30% children of 13-14 years of age, asthma – ca 11% of children in both age groups. Food and inhalant allergens trigger most allergic symptoms of children. Allergies occur much more rarely after insects stings, administration of medicines or contact allergens. In infants and very young children food allergens with GI tract and skin symptoms prevail. At later age inhalant allergens prevail and they cause symptoms of allergic rhinitis and asthma. Inhalant allergens can be divided into two groups: outdoor (pollen, mould) and indoor (dust mite, mould, animals, cockroaches).
Alergia jest to nadmierna, swoista odpowiedź immunologiczna na czynniki zewnętrzne, która prowadzi do wystąpienia objawów chorobowych. W 1963 roku Coombs i Gell wprowadzili klasyfikację czterech typów reakcji alergicznej: reakcja typu natychmiastowego – typ I, reakcja typu cytotoksycznego – typ II, reakcja typu kompleksów immunologicznych – typ III, reakcja typu komórkowego – typ IV. W ostatnich latach obserwuje się zwiększenie zachorowalności na choroby o podłożu alergicznym u dzieci. Uważa się, że do 2015 roku co drugie dziecko będzie miało objawy alergii. W przeprowadzonych w latach 2006-2008 badaniach ECAP (Epidemiologia Chorób Alergicznych w Polsce) stwierdzono, że alergia pokarmowa występuje u około 13% dzieci w wieku 6-7 lat i 11% dzieci w wieku 13-14 lat, atopowe zapalenie skóry (AZS) – u około 9% dzieci w obu grupach wiekowych, alergiczny nieżyt nosa (ANN) – u 24% dzieci w wieku 6-7 lat i 30% dzieci w wieku 13-14 lat, a astma – u około 11% dzieci w obu grupach wiekowych. Do czynników wywołujących objawy alergiczne u dzieci należą przede wszystkim alergeny wziewne i pokarmowe. Znacznie rzadziej objawy alergii występują po ukąszeniach przez owady, po stosowanych lekach czy też po alergenach kontaktowych. W okresie niemowlęcym oraz wczesnodziecięcym dominują alergeny pokarmowe wywołujące objawy ze strony przewodu pokarmowego oraz skóry, w późniejszym wieku – alergeny wziewne, które są odpowiedzialne za wystąpienie objawów alergicznego nieżytu nosa oraz astmy. Wyróżnia się dwie grupy alergenów wziewnych: alergeny zewnątrzdomowe (pyłki roślin, zarodniki grzybów) oraz wewnątrzdomowe (roztocza kurzu domowego, zarodniki grzybów, sierści zwierząt, alergeny karaluchów).
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2010, 6, 2; 92-99
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ocena stężenia tlenku azotu w powietrzu wydychanym u dzieci z alergicznym nieżytem nosa
An assessment of fractional exhaled nitric oxide in children with allergic rhinitis
Autorzy:
Dadas-Stasiak, Ewa
Jung, Anna
Jobs, Katarzyna
Kalicki, Bolesław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034041.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
allergic rhinitis (AR)
asthma
children
fractional exhaled nitric oxide (FeNO)
stężenie tlenku azotu w powietrzu wydychanym (feno)
alergiczny nieżyt nosa (ann)
astma
dzieci
Opis:
Allergic rhinitis is an inflammatory condition of the nasal mucosa usually elicited by IgE-mediated response to allergen exposure. It is currently considered the most common allergic disease. Epidemiological research conducted in Poland between 2006 and 2008 identified allergic rhinitis in 23.6% of children aged 6–7 years, 24.6% of children aged 13–14 years and 21% of adults aged 20–44 years. It has been suggested by many authors that the inflammatory process in allergic rhinitis patients involves both, upper and lower respiratory tract. The aim of the study was to demonstrate the presence of lower respiratory tract inflammation based on fractional exhaled nitric oxide measurement. A total of 60 children were included in a 3-year follow-up study between 2011 and 2014 in the Department of Paediatrics, Paediatric Nephrology and Allergology at the Military Institute of Medicine, and the Outpatient Allergy Clinic. The study group of allergic rhinitis patients included 37 children (17 girls and 20 boys aged 6–18 years, mean age 10.4 years), while the reference group included 23 children (11 girls and 12 boys aged 6–12 years, mean age 10.8 years). Fractional exhaled nitric oxide levels were normal in most patients. No statistically significant differences in fractional exhaled nitric oxide were found between the study group (group I) and the reference group (group II), which would indicate the absence of inflammatory processes in the lower airways in the observed children.
Alergiczny nieżyt nosa to stan zapalny błony śluzowej nosa wywołany zazwyczaj IgE-zależną reakcją w odpowiedzi na ekspozycję na alergen. Obecnie uważa się tę jednostkę chorobową za najczęstszą chorobę alergiczną. W Polsce według przeprowadzonych w latach 2006–2008 badań epidemiologicznych rozpoznano ją aż u 23,6% dzieci w wieku 6–7 lat, 24,6% w wieku 13–14 lat i 21% dorosłych w wieku 20–44 lata. Wielu autorów sugeruje, że u osób z alergicznym nieżytem nosa proces zapalny toczy się nie tylko w górnych, ale również w dolnych drogach oddechowych. Celem pracy było wykazanie obecności zapalenia dolnych dróg oddechowych na podstawie oznaczenia stężenia tlenku azotu w wydychanym powietrzu. Trzyletniej obserwacji poddano grupę 60 dzieci pozostających w latach 2011–2014 pod opieką Kliniki Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej Wojskowego Instytutu Medycznego oraz Przyklinicznej Poradni Alergologicznej. Grupę badaną z rozpoznaniem alergicznego nieżytu nosa stanowiło 37 dzieci (17 dziewcząt i 20 chłopców w wieku 6–18 lat, średnia wieku 10,4 roku), zaś grupę referencyjną 23 dzieci (11 dziewcząt i 12 chłopców w wieku 6–12 lat, średnia wieku 10,8 roku). U większości pacjentów stężenie tlenku azotu w powietrzu wydychanym było prawidłowe. Nie stwierdzono statystycznie znamiennej różnicy w stężeniu tlenku azotu w powietrzu wydychanym pomiędzy grupą badaną (grupa I) i referencyjną (grupa II), co przemawiałoby za brakiem procesu zapalnego w dolnych drogach oddechowych u obserwowanych dzieci.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 3; 285-295
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Spirometria w długoterminowej kontroli u dzieci z alergicznym nieżytem nosa
Spirometry in a long-term follow-up in children with allergic rhinitis
Autorzy:
Dadas-Stasiak, Ewa
Jung, Anna
Jobs, Katarzyna
Kalicki, Bolesław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034125.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
allergic rhinitis
asthma
children
recurrent respiratory infections
spirometry
badanie spirometryczne
alergiczny nieżyt nosa
astma
nawracające infekcje układu oddechowego
dzieci
Opis:
Allergic rhinitis is currently considered the most common allergic condition. The ECAP (Epidemiology of Allergic Disorders in Poland) study, which was conducted in Poland between 2006 and 2008, found that allergic rhinitis affects 23.6% of children aged 6–7 years, 24.6% of children aged 13–14 years and 21.0% of adults aged 35–44 years. It was shown that allergic rhinitis causes a nine-fold increase in the risk of allergic asthma. The aim of the study was to assess the risk of asthma in children with allergic rhinitis based on spirometric identification of bronchial obstruction. A three-year follow-up was conducted in a group of 60 children, including 37 study patients with diagnosed allergic rhinitis and 23 controls. Three (8.1%) children in the study group developed asthma. Despite normal spirometry findings in the three asthmatic children with allergic rhinitis, comparison analyses indicated statistically significant differences in FEV1 and FVC values between the study group with allergic rhinitis and asthma and the controls. Normal spirometry results in most monitored children, suggesting the absence of lower respiratory inflammation, may be associated with an adequate control of allergic rhinitis as a result of proper treatment.
Alergiczny nieżyt nosa jest obecnie uważany za najczęściej występującą chorobę alergiczną. W Polsce w przeprowadzonym w latach 2006–2008 badaniu ECAP (Epidemiologia Chorób Alergicznych w Polsce) stwierdzono, że na alergiczny nieżyt nosa choruje 23,6% dzieci w wieku 6–7 lat, 24,6% w wieku 13–14 lat i 21,0% dorosłych w wieku 35–44 lat. Wykazano, że rozpoznanie alergicznego nieżytu nosa zwiększa ryzyko rozwoju astmy alergicznej aż dziewięciokrotnie. Celem prezentowanej pracy była ocena ryzyka rozwoju astmy u dzieci chorujących na alergiczny nieżyt nosa poprzez określenie, czy występują u nich cechy obturacji oskrzeli w badaniu spirometrycznym. Trzyletniej obserwacji poddano grupę 60 dzieci: 37 stanowiło grupę badaną z rozpoznanym alergicznym nieżytem nosa, a 23 – grupę kontrolną. W badanej grupie 3 dzieci rozwinęło astmę, co stanowiło 8,1%. Wyniki badań spirometrycznych u 3 dzieci z alergicznym nieżytem nosa, u których rozwinęła się astma, były prawidłowe, ale analizy porównawcze wskazywały na statystycznie znamienną różnicę wartości FEV1 i FVC pomiędzy grupą badaną z alergicznym nieżytem nosa i astmą a grupą referencyjną. Prawidłowe wyniki badań spirometrycznych u większości obserwowanych dzieci, sugerujące brak toczenia się procesu zapalnego w dolnych drogach oddechowych, mogą być związane z dobrą kontrolą alergicznego nieżytu nosa w wyniku poprawnie prowadzonego leczenia.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 1; 77-84
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies