Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Giesen, Beata" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Maska artystyczna – pomiędzy dobrem osobistym, artystycznym wykonaniem a utworem
    Autorzy:
    Giesen, Beata
    Kurosz, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/47409114.pdf
    Data publikacji:
    2021-10-18
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
    Tematy:
    maska artystyczna
    sztuczna tożsamość
    osobowość cyfrowa
    wizerunek artystyczny
    artistic mask
    artificial identity
    digital personality
    artistic image
    Opis:
    The artistic mask, understood as a “factitious”, creatively developed identity of a person, escapes the long-accepted, and already well-established in the private law, classifications of legal interests. This makes it difficult to answer the fundamental question of whether, and if yes, then subject to what conditions, the artistic mask is protected, and also to establish the legal framework for contractual disposal thereof. This problem becomes particularly important these days, as discussions across a variety of platforms are being held on the development of one’s own personality, self-creation, how we present ourselves to others, and how far we can control how others present us. Moreover, the structure of the mask draws our attention to the area where the material, or tangible, and the immaterial, intangible, interpenetrate each other, the area that is characterized by the conflict of interest, whether or not it pertains to property-related, or economic, interest. The academic research undertaken so far allows to conclude that there are many faces of the artistic mask. Therefore, a question arises whether it is possible at all to assign it to one of the categories of protected interest that is already recognized by the law, namely an image, a work or artistic performance, or it is a new type of legal interest. In our opinion, the problem of the artistic mask is not an anachronistic one, or an artefact from the times of a pursuit to find the grounds for protection of the artists-performers. The analysis of those who practice as performers allows us to observe that the structure of the mask combines two elements, i.e. the identity and the medium. It is a characteristic feature of the mask that everything that makes up the identity, namely the character, the appearance of an impersonated character, is not real, as it would be in the case of an image of a human being, but is artificially created. Unlike is usually the case with a copyrighted work, it is not a physical object that is the carrier, or the medium, for the mask, but a human being. It can be stated that in the case of the mask, the human being is the original copy of the “work”. However, the concept of holding copyright to one’s own person is excluded as such.
    Źródło:
    Studia Iuridica; 2021, 87; 81-112
    0137-4346
    Pojawia się w:
    Studia Iuridica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nowy impuls dla kreatywności – uwagi na tle nowelizacji niemieckiego prawa autorskiego z 20.12.2016 r. w zakresie prawa do wynagrodzenia twórców
    New impulse for creativity – remarks on amendment of German Copyright Law dated December 20th
    Autorzy:
    Giesen, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1046442.pdf
    Data publikacji:
    2020-10-15
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    prawo autorskie
    autor
    poprawka
    prawo niemieckie
    kreatywność
    innowacyjność
    licencja
    wyłączna licencja
    copyright law
    author
    amendment
    German law
    creativity
    innovation
    entitlement
    licence
    exclusive licence
    Opis:
    Zależność pomiędzy gwarancją prawną wynagrodzenia autorskiego a innowacyjnością i kreatywnością społeczeństwa jest dzisiaj niepodważalna. Przekonanie to przyświeca od lat niemieckiemu ustawodawcy. Wyrazem tego jest seria zmian wprowadzonych w minionym czasie w Niemczech do prawa autorskiego. Ostatnia z nich weszła w życie niedawno, bo w marcu tego roku. Wprowadzone zmiany przedstawiają się w sposób następujący: § 32 d znowelizowanej ustawy o prawie autorskim wyposaża twórcę w prawo żądania udzielenia informacji oraz w prawo żądanie przedłożenia mu stosowanego sprawozdania na temat zakresu wykorzystania jego utworu oraz rozmiarów osiąganych z tego tytułu dochodów. Tym samym uprawnieniem dysponują artyści wykonawcy. Wspomniane uprawnienie przysługuje wówczas, gdy zawarta umowa miała charakter czynności odpłatnej. Bez znaczenia natomiast pozostaje charakter ustalonego umownie wynagrodzenia. Autor może żądać przekazania jedynie takich informacji, które „normalnie rzecz biorąc, niejako zwyczajowo”, mogą być udzielane w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Z żądaniem tym nie może przy tym wystąpić twórca, którego wkład w stworzenie całości utworu był niewielki. Podniesienie przez twórcę omawianego roszczenia jest niemożliwe także wówczas, gdy z innych powodów jest nieuprawnione żądanie udzielenia informacji, np. jeśli przekazanie informacji twórcy narażałoby drugą stronę na niebezpieczeństwo naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa. Twórca może mianowicie być pozbawiony ww. uprawnienia jedynie poprzez postanowienia umów zbiorowych, a zatem umów, które nie są zawierane indywidualnie. Chodzi zatem o takie umowy, w których twórców reprezentuje organizacja zrzeszając twórców działających w określonej branży. Istotną zmianą, w stosunku do stanu sprzed nowelizacji, jest poszerzenie kręgu podmiotów zobowiązanych do udzielenia twórcy informacji o faktycznym zakresie korzystania z utworu oraz o dochodach osiąganych z tego tytułu. Obowiązek ten obarcza obecnie już nie tylko podmiot, z którym sam twórca zawarł umowę licencyjną, ale również dalszych licencjobiorców, tzn. kolejne podmioty w łańcuchu licencji, wywodzące wprawdzie swoje prawo od twórcy, ale nie będące jego partnerami umownymi (§ 32 e). Prócz tych dwóch grup zobowiązanych do udzielenia informacji, obowiązek ten został nałożony również na inne podmioty. Są to mianowicie osoby trzecie, a zatem osoby spoza grona licencjobiorców, które w inny sposób uczestniczą w gospodarczym procesie eksploatacji utworu (§32 c I Nr 2 ustawy o prawie autorskim). § 32 niemieckiej ustawy o prawie autorskim wyposaża twórcę w prawo wystąpienia do sądu z żądaniem zmiany ustalonego umownie wynagrodzenia. Zgodnie z treścią powołanego przepisu, autor może żądać zapłaty „odpowiedniego” wynagrodzenia. Nowelizacja z 20.12.2016 r. wskazuje na kryteria pomocne w ustaleniu tegoż wynagrodzenia. Są nimi „częstotliwości” oraz zasięg korzystania. Nowelizacja prawa autorskiego z 200224 wprowadziła instytucję znaną pod nazwą „zbiorowe ustalania stawek wynagrodzeń dla danej grupy twórców”. W praktyce wspomniane układy zbiorowe nie cieszyły się nadmierną popularnością. Jedną z przyczyn tego stanu rzeczy był fakt, że dokonane w tym trybie uzgodnienia miały charakter wyłącznie pewnych zaleceń, tzw. nie były wiążące dla partnerów zawartej w dalszym toku czynności, już indywidualnie, umowy. Nowelizacja z 20.12.2016 r. zachowuje wspomnianą metodę ustalania wynagrodzenia twórców, podejmuje jednak próbę usunięcia jej słabych stron. Przede wszystkim został znacznie skrócony czas przewidziany dla ich prowadzenia. Wprowadzono bowiem domniemanie pozwalające na przyjęcie, niejako a priori, że poszczególne związki są uprawnione do prowadzenia negocjacji w imieniu określonej grupy twórców. Domniemanie to znajduje zastosowanie wówczas, gdy wspomniany związek reprezentuje „istotną liczbę” twórców określonej kategorii dzieł z jednej strony oraz podmiotów z nich korzystających z drugiej. Pomimo wspominanego domniemania członkowie związku zachowują prawo do podjęcia w tym względzie odmiennej uchwały. Skrócony został również termin przewidziany do zakwestionowania uchwalonej propozycji wysokości wynagrodzeń. Obecnie wynosi on 6 tygodni25. Prawo autorskie wyposaża też obecnie twórców w roszczenie o zaniechanie na wypadek, gdyby druga strony umowy – podmiot bezpośrednio związany dokonanymi w ten sposób uzgodnieniami, naruszał dokonane ustalenia. Ostatnia nowelizacja wprowadza w § 40 a tzw. prawo drugiego korzystania. Jego sens przejawia się w tym, że po 10 latach od przekazania uprawnienia do eksploatacji licencjobiorcy wyłącznemu, prawo to powraca do twórcy. W konsekwencji, twórca zyskuje na powrót możliwość dysponowania nim. Bezpośrednim powodem wprowadzenia ww. rozwiązania była praktyka znana pod nazwą „Total Bay Outs”- tzw. „sprzedaży” całkowitej, a dokładnie mówiąc na nabywaniu upoważnienie licencyjnych niejako na wszelki wypadek, w zamian za wynagrodzenie jednorazowe. Aby wydostać twórcę z tej, swojego rodzaju pułapki, zagwarantowano twórcy możliwości żądania powrotu prawa do korzystania ze stworzonego przez siebie utworu. Jeśli twórca wykona przysługujące uprawnienie, prawo eksploatacji majątkowej powraca do niego. Co istotne jednak, dotychczasowy licencjobiorca nie traci swoich uprawnień do korzystania z utworu. Przestaje on być jedynie licencjobiorcą wyłącznym. Inaczej mówiąc, licencja wyłączna ulegnie przekształceniu w licencję niewyłączną. Ustawa przewiduje również możliwość zrzeczenia się przez twórcę z tego uprawnienia. Nie może on tego jednak uczynić od razu, lecz dopiero po upływie pięciu lat od momentu zawarcia umowy.
    The reliance between legal guarantee of author renumeration, innovation and creativity of society is nowadays undeniable. This persuasion inspired German legislator for many years. It is conveyd by the series of modifications introduced in German Copyright Law. The latest laws have entered into force, in March 2017. The implemented changes can be presented in the following way: § 32 d of the amended copyright law enables the author to demand information and equips him with the right to be submitted appropriate report on the scope of the use of his piece of work and extent of attained profits from his work. Performers dispose of the same privilege. Discussed entitlement is granted when concluded contract is for pecuniary interest. However, the character of contractually set payment is of no significance. The author can only demand such information, which „normally, as it is customary ”, can be submitted on the scope of his business activity. This material cannot be demanded by one of the authors, whose contribution to the whole work was minor. Raising a claim by the author is also impossible, if such a claim is not eligible due to divers other reasons, as well as when the request for information is unauthorized. Such request is for example unauthorized when the transfer of material could possibly put the other side of the contract at risk of breaching business secrecy. The author can be exclusively stripped of his powers of entitlement only through collective agreements clauses, which are understood as contracts that are not individually concluded. Therefore this concerns contracts, in which authors are represented by an organization, which incorporates the authors operating in their concrete industry. A vital change in comparison with the state before amendment is broadening of group of entities obliged to provide the information requested by the author about the factual scope of use of his piece of work and extent of attained income from his work. This obligation burdens not only the entity with whom the author concluded a licence agreement but also subsequent licencees, i.e. further entities in the licence chain deriving their right from the author, but are not his contractual partners (§ 32 e). Aside from these two groups obliged to supply information, the responsibility has also been imposed on other different entities. These are namely third parties that participate differently in the economic process of work exportation and are not included in the group of licencees (§32 c I Nr 2 of the Copyright Law). § 32 of German Copyright Law equips the author with the right to apply to the court with the demand to change contractually agreed payment. In accordance with this provision, the author can demand to obtain „adequate” remuneration. The amendment of 20th December 2016 signalizes criteria helpful in determining that salary. These are „frequencies” and scope of use. The amendment of the Copyright Act of 200226 introduced an institution known as „collective regulation rates of renumeration for a certain group of authors”. In practice, these previously mentioned collective agreements had not gained popularity. One of the reasons for such behavior was the fact that arrangements made with this procedure were exhibiting the character of recommendations, i.e. they were not binding for partners, which later concluded contracts individually. The amendment of 20 December 2016 keeps this method of determining renumeration of authors, however, it does try to remove its disadvantages. First of all, the time to carry them out was drastically cut. A legal presumption, which allowed to accept a priori that particular associations are entitled to implement the negotiations on behalf of certain group of authors, was introduced. This legal presumption is applicable if the association represents „substantial number” of authors of specific category of pieces of work on the one hand and entities making use of them on the other hand. Despite the above mentioned legal presumption, the association members keep the right to adopt different resolution in this regard. Prefigured term to questioning adopted proposition of height of salaries was also cut. It is currently six weeks27. The copyright law will equip the authors with claim for omission, in case if the other party – entity directly bound with arrangements, breaks previously made arrangements. The latest amendment introduced in § 40a is the so-called right of second use. Its significance is based on the fact that after 10 years from the moment of transferring entitlement to exploitation of work to the holder of an exclusive licence, the right returns to the author. As a consequence, the author again gains the possibility of disposing of this right. The reason for the introduction of the above mentioned solution was a practice known as „Total Bay Outs”- the so-called „sell” complete, which strictly speaking, relies on purchasing licence authorisation just in case for a one-time payment. In order to help the author to break free of this sort of trap, the possibility of demanding the return of the right to use his own piece of work was guaranteed. If the author executes his entitlement, the right of financial exploitation will return to him. What is essential though, the previous licencee is not losing his entitlement to use piece of work. He stops to be an only exclusive licencee. Differently speaking, the exclusive licence transforms into a non-exclusive licence. The law also provides for the possibility of waiving the entitlement by the author. He cannot proceed with that instantly though, but only after five years from the moment of signing a contract.
    Źródło:
    Zeszyty Naukowe KUL; 2018, 61, 1; 3-16
    0044-4405
    2543-9715
    Pojawia się w:
    Zeszyty Naukowe KUL
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Prawo cywilne wobec potrzeby ochrony osób z demencją – analiza z perspektywy prawa niemieckiego
    Civil law concerning the protection of people with dementia – a study from the perspective of German law
    Autorzy:
    Giesen, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/597053.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    Alzheimer’s, guardianship, memory disorder, patients’ advance directive, precautional authorization
    Alzheimer, opieka, zakłócenia pamięci, dyspozycje pacjenta, pełnomocnictwo do sprawowania opieki
    Opis:
    Background: The ageing of the population presents society with ever new challenges. Technical solutions, such as chip monitoring for dementia sufferers, are becoming increasingly important. These phenomena make it necessary for lawyers to solve a number of new, hitherto unknown problems. Research purpose and methods: The need for comprehensive regulation of the legal situation of people suffering from dementia is becoming more and more urgent, also in Polish law. In this respect, it may be useful to draw on the experience of Western countries, in particular, German solutions. The presentation of the experiences of our neighbours may be a good starting point for considerations under Polish law. Conclusions: In German legal doctrine, there is a general consensus on the need to create a new philosophy that takes into account the specific situation of people suffering from chronic memory disorders and of the members of their families, who often take on the burden of care. Diseases such as Alzheimer’s, for example, are accompanied by chronic dysfunctions in the process of decision-making and the expression of will. These dysfunctions often lead to questions about the actual legal capacity of people affected by such a condition, especially the issue of their representation and care. There is no total legal incapacity, but only a possibility of excluding the ability to act within the scope and appointment of a guardian appointed by the guardianship court. However, it is not possible to deprive such a person of his or her ability to make dispositions by will. Consequently, in German law, the person affected by dementia and for whom the guardianship court appoints a guardian, will have the guardian as a representative in the fields of the guardianship. However, even in these fields the guardianship, as such, does not lead to legal incapacity. The guardianship court can only impose an additional consent requirement. On the other hand, legal incapacity, as such, is irrespective of guardianship. The concept of natural legal (in-)capacity adopted in the German system seems to fully protect the person suffering from dementia from the negative consequences of measures taken by him or her in a state of exclusion or significant restrictions on the freedom to formulate his will. If memory disorders have an impact on the shaping of will, the action performed will be considered invalid. The disadvantage of this solution is undoubtedly that the evaluation of the validity of an action can only be performed ex post. The solutions adopted are an expression of the conviction that dementia patients retain the right to self-determination. Therefore, marriages and divorces are possible. Advance directives play an important role in the process of protecting patients’ interests, by which a person can give prior provisions on therapy and treatment and precautional authorizations, by which a person can confer forehandedly authority to somebody else.
    Przedmiot badań: Zjawisko starzenia się społeczeństwa stawia prawników przed koniecznością rozwiązania szeregu nowych, nieznanych dotąd problemów, jak chociażby te związane z zastosowaniem nowych technik. Powszechne są też głosy o potrzebie stworzenia nowej filozofii uwzględniającej specyficzną sytuację osób cierpiących na chroniczne zaburzenia pamięci. Chorobom takim jak Alzheimer towarzyszą bowiem trwałe zaburzenia procesu podejmowania decyzji i wyrażania woli. Prowadzi to często do postawienia pytania o faktyczną zdolność do działań osób dotkniętych takim schorzeniem oraz o kwestię ich reprezentacji oraz opieki nad nimi. Cel i sposób prowadzonych badań: Potrzeba kompleksowego uregulowania sytuacji prawnej osób cierpiących na demencję staje się coraz pilniejsza, również w prawie polskim. W tym względzie przydatne okazać się może skorzystanie z doświadczeń państw zachodnich, w tym w szczególności z rozwiązań niemieckich. Prezentacja doświadczeń naszych sąsiadów może być dobrym punktem wyjścia dla rozważań na gruncie prawa polskiego.1 Wnioski: Nauka niemiecka znajduje się dopiero na początku drogi zmierzającej do wypracowania koncepcji ochrony takich osób. Pierwszy krok został już uczyniony, jest nim przeniesienie pojęć używanych do tej pory wyłącznie w sferze medycyny na płaszczyznę prawa cywilnego. W prawie niemieckim nie występuje obecnie możliwość całkowitego ubezwłasnowolnienia. Dopuszczalne jest jedynie ograniczenie, pod pewnymi warunkami, zdolności do czynności prawnych w ustalonym przez sąd opiekuńczy zakresie. Podopieczny zachowuje prawo do dokonywania czynności prawnych, sąd może jednak uzależnić skuteczność tej czynności od zgody opiekuna. Sam fakt ustanowienia opieki dla osoby chorej nie przesądza jeszcze o ograniczeniu tejże zdolności. W prawie niemieckim nie jest nigdy możliwe pozbawienie osoby chorej zdolności do dokonywania rozporządzeń na wypadek śmierci. Osoba dotknięta demencją zachowuje zwykle pełną zdolność do dokonywania czynności prawnych. Jak się wydaje, przyjęta w niemieckim systemie koncepcja naturalnej zdolności do czynności prawnych, zwana też zdolnością do działań, w pełni pozwala zabezpieczyć osobę cierpiącą na demencję przed negatywnymi konsekwencjami działań podejmowanych przez nią w stanie wyłączenia lub znacznego ograniczenia swobody w kształtowaniu swojej woli. Jeśli bowiem zaburzenia pamięci miały wpływ na ukształtowanie woli, dokonana ocena ważności czynności prawnej może być dokonana wyłącznie ex post. Takie podejście jest efektem przekonania, że chory na demencję zachowuje prawo do samostanowienia o sobie, w tym także do zawarcia małżeństwa. Ważną rolę w procesie ochrony interesów osób z dysfunkcją paczynność będzie uznana za nieważną. Mankamentem takiego rozwiązania jest niewątpliwie to, że mięci spełnia możliwość udzielenia przez nie same, wcześniej, gdy są one jeszcze zdrowe, pełnomocnictwa do sprawowania nad nimi opieki na wypadek choroby oraz wprowadzone niedawno do niem. k.c. przepisy o tzw. „testamencie pacjenta”, które umożliwiają każdej pełnoletniej osobie wyrażenie woli postępowania z nią na wypadek, gdyby wyrażenie takiej woli w przyszłości z powodu choroby nie było już możliwe albo znacznie utrudnione.
    Źródło:
    Studia Prawno-Ekonomiczne; 2019, 113
    0081-6841
    Pojawia się w:
    Studia Prawno-Ekonomiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Własnościowy model prawa autorskiego – analiza koncepcji przyjętej w prawie polskim
    The idea of (intellectual) property in copyright law – an analysis of the concept under Polish law
    Autorzy:
    Giesen, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/693626.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    copyright
    IP law
    property law model of a copyright
    prawo własności intelektualnej
    model prawa autorskiego
    własnościowa koncepcja prawa autorskiego
    Opis:
    While explaining the idea of a copyright, many scholars refer to a property law model. The question is, however, whether such approach is really accurate. The idea of defining copyright law with reference to property law originated in the eighteenth century. The term ‘property’ was at that time very broadly interpreted. It covered a range of claims on assets, including a person, considered to be its own property. However, towards the end of the nineteenth century it became clear that there are structural differences between property and copyright. This led to a new category of rights, the ‘immaterial goods.’ This distinction was quite plausible and has remained such until today. Unlike property law, copyright is not a right in a thing but merely a ‘quasi right’ in a thing. The difference between both rights is also confirmed by an economic analysis which shows that the exclusivity of copyright law does not necessarily follow from its subject, since the limitation of an access to a work is not an effect of its nature. Thus there need not necessarily have to be a rivalry for the work, since it can as such be reproduced in an unlimited number. This, in turn, leads to a conclusion that an inconsiderate adoption of the property pattern in the field of copyright is unfounded and may bring about undesirable consequences.
    Wyjaśniając istotę prawa autorskiego, wielu naukowców odwołuje się do modelu prawa własności. Czy jednak oparcie prawa autorskiego na konstrukcji prawa własności jest rzeczywiście trafne? Koncepcja oparcia prawa autorskiego na modelu prawa własności wywodzi się z XVIII w. Własność ujmowano wówczas szeroko. Odnoszona była ona bowiem do wszelkich składników majątkowych, takich jak np. wierzytelność, a nawet, do własnej osoby. Badania nad strukturą prawa autorskiego doprowadziły pod koniec XIX w. do wyodrębnienia nowej kategorii praw podmiotowych, a mianowicie praw na dobrach niematerialnych. Wniosek ten jest w pełni zasadny i zachowuje swą aktualność po dziś dzień. Prawo autorskiej, w przeciwieństwie do prawa własności, nie jest prawem rzeczowym, a jedynie „prawem quasi-rzeczowym”. Odmienności prawa autorskiego względem prawa własności ujawnia również ekonomiczna analiza. Wyłączność prawa autorskiego nie jest „oczywistością”, ponieważ ograniczenia w dostępie do utworu nie płyną z jego natury. Podobnie rywalizacja o utwór nie powstaje sama z siebie, skoro reprodukcja utworu umożliwia korzystanie z niego jednocześnie przez niezliczoną liczbę osób. Wszystko to prowadzi do wniosku, że bezrefleksyjne przejęcie modelu prawa własności na obszar prawa autorskiego jest współcześnie nieuprawnione i w efekcie może prowadzić do niepożądanych konsekwencji.
    Źródło:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2015, 77, 2; 61-74
    0035-9629
    2543-9170
    Pojawia się w:
    Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zakres ochrony utworu naukowego – znaczenie wyodrębnienia formy oraz treści
    Scope of Protection for Scientific Works – Relevance of the Difference Between Form and Content
    Autorzy:
    Giesen, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1596295.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    scientific works
    copyright law
    form and content
    individual creativity
    prace naukowe
    prawo autorskie
    forma i treść
    indywidualna kreatywność
    Opis:
    Efekty pracy naukowej stanowią dobro wspólne. Dla nauki szkodliwe jest jednak przyzwalania na nieuczciwe przejmowanie rezultatów pracy naukowców. Szczególny charakter utworów naukowych jest źródłem pewnych problemów, które pojawiają się wówczas, gdy zachodzi konieczność ustalenia zakresu ochrony tego typu dzieł. Art. 1 ust. 21 prawa autorskiego mówi bowiem: ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne. Nie ulega wątpliwości, że odwołanie się do tezy o ochronie wyłącznie formy w znacznym stopniu ułatwia rozstrzygnięcie wielu sporów. Tak czytelne kryterium pozwala z łatwością ustalić, czy inne dzieło zostało stworzone z naruszeniem cudzego prawa do autorstwa, czy też jest ono samodzielnym utworem, mającym swe źródło w umyśle tego, kto podaje się za jego autora. Ponieważ kryterium formy jest sprawdzalne, gwarantuje ono obiektywność dokonywanej oceny. Ten „ślad”, którym jest forma wyrażenia, pozostawiony przez twórcę w procesie odkrywania obiektywnych prawd pozwala ocenić cały proces badawczy. Oparcie się na porównaniu formy przy badaniu zarzutu naruszenia prawa do autorstwa stanowi rodzaj ułatwienia dowodowego. Nie oznacza to jednak, iż treść dzieła powinna pozostawać poza zasięgiem ochrony. Zasługuje na nią wówczas, gdy wykazuje ona cechy indywidualnej twórczości. Stwierdzenie to odnosi się przede wszystkim do tego typu dzieł, w których nakreślenie linii granicznej pomiędzy formą a treścią albo nie jest w ogólne możliwe, albo nastręcza znacznych trudności. To właśnie w przypadku tego typu dzieł naukowych szczególnego znaczenia nabiera postulat postrzegania utworu jako pewnej harmonicznej całości. Prawo autorskie chroni połączenie formy i treści, chroni indywidualizm twórczy przybierający postać dzieła. Stwierdzenie to nie zmienia faktu, że rezultaty badań naukowych są dobrem wspólnym, z którego nie tylko mamy prawo, ale wręcz obowiązek czynić użytek.
    The scope of protection of scientific works from copyrights laws violation – the relevance of the division of form and content. The results of scientific work represent common goods. Nevertheless permitting fraudulent interceptions of scientific works can be harmful for science. The peculiar character of scientific works provides a myriad of problems, which occur when there is a necessity to ascertain the range to be provided for protection of this type of works. Article 1. 21 polish Copyright Law from 4 February 1994 states: “Only the manner of expression may be subject to protection. Protection shall not be afforded to inventions, ideas, procedures, methods, principles of operation, or mathematical concepts”. It goes without saying that referring to the thesis to protect solely the form of the scientific works extensively eases the settlement of many disputes. This clearly presented criterion effectively enables us to pin down if a scientific work was created breaching others’ copyrights or if it is an independent work stemming from the imagination and knowledge of the person which is claiming to be the author. The criterion of form guarantees the objectivity of the evaluation made, because it is certifiable. The unique form of expression of the author in the process of discovering the objective truth, allows us to determine the whole research process. While investigating the possible violation of the copyrights of another person the comparison of forms between different works represents for us an easier gotten proof. But that doesn´t mean that the content shouldn´t be protected either. The content deserves protection when it exhibits characteristics of individual creativity. This concept especially refers to the type of scientific works where it is difficult or almost impossible to set bounds between form and content. In this kind of cases it is of importance to perceive a scientific work as a harmonious whole. Copyright law protects the fusion between form and content and individual creativity as a scientific work. This statement doesn´t change the fact that the attainments in science are common goods and we all not only can use them but even have the obligation to do that.
    Źródło:
    Acta Iuris Stetinensis; 2017, 18, 2; 77-96
    2083-4373
    2545-3181
    Pojawia się w:
    Acta Iuris Stetinensis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zasada nemo plus iuris in alium transferre potest a dobra wiara nabywcy autorskich praw majątkowych
    Autorzy:
    Giesen, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/47089946.pdf
    Data publikacji:
    2022-05-01
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
    Tematy:
    acquisition of author’s economic rights from an unauthorized person
    good faith of a purchaser of author’s economic rights
    nemo plus iuris principle in the field of copyright
    the importance of the transferor’s legitimacy theory for trading in author’s economic rights
    nabycie autorskich praw majątkowych od nieuprawnionego
    dobra wiara nabywcy autorskich praw majątkowych
    zasada nemo plus iuris w obszarze prawa autorskiego
    znaczenie teorii legitymacji zbywcy dla obrotu autorskimi prawami majątkowymi
    Opis:
    Contractual transfer of author’s economic rights will be effective only when the transferor was authorized to dispose of such rights. Acquiring a right from a person who is not authorized to alienate it is not known to copyright law. In this respect, the Roman principle of Nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet is fully applied, which entails a number of consequences. One of such consequences is the uncertainty as to the dispositive effect of an agreement obligating to transfer such rights, which in the era of mass trading in author’s economic rights may lead to significant distortions. Therefore, some proposals are formulated in the literature to protect good faith purchasers. For instance, it is suggested that Art. 169 of the Polish Civil Code may be applied to intangible property rights. Verifying the legitimacy of such a proposal requires the examination of legislative motives behind the solution adopted in the regulation mentioned above and the assessment of those motives from the perspective of the copyright law principles. What is of crucial importance here is to answer the question about the role of the possession of a thing for the legal substantiation of good faith acquisition from an unauthorized person. Rejection of the theory which derives the legitimacy of the person disposing of the right from the very fact of them possessing the thing in fact opens way to consider whether it is possible to adopt a similar solution in the copyright law. The author’s monopoly is completely independent from the possession of the object in which the work is possibly embodied. Therefore, is it dogmatically legitimate to apply Art. 169 of the Civil Code to a purchaser of author’s economic rights? The article attempts to answer this question.
    Źródło:
    Studia Iuridica; 2021, 89; 88-110
    0137-4346
    Pojawia się w:
    Studia Iuridica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies