Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Bartosik-Psujek, Halina" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-9 z 9
    Tytuł:
    Aktualne zasady terapii stwardnienia rozsianego
    Current therapy of multiple sclerosis
    Autorzy:
    Bartosik-Psujek, Halina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1058865.pdf
    Data publikacji:
    2009
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    stwardnienie rozsiane
    leczenie rzutu
    terapia immunomodulująca
    terapia immunosupresyjna
    leczenie
    objawowe
    multiple sclerosis
    treatment of relapse
    immunomodulatory therapy
    immunosuppressive therapy
    symptomatic
    treatment
    Opis:
    Multiple sclerosis (MS) is an autoimmune disease of the nervous system leading to irreversible disability. The currently used therapies in MS include treatment of relapse, disease-modifying therapies and symptomatic therapy. Steroid treatment is used for therapy of relapse. For disease-modifying therapies three different interferon beta products (IFN), glatiramer acetate (GA), natalizumab and mitoxantrone are approved. All those agents significantly reduce disease activity and delay the increase of disability in relapsing-remitting MS. The highest efficacy for IFN was shown in a very early phase of disease. Natalizumab represents the second-line therapy and is used for the ineffectiveness of IFN or GA treatment, in particular in the MS with frequent relapses. Mitoxantrone is approved for reducing neurologic disability and/or the frequency of clinical relapses in patients with worsening relapsing-remitting or secondary progressive MS. Symptomatic treatment includes spasticity, pain, fatigue, bladder dysfunction, depression and cognitive impairment therapies.
    Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, SM) jest autoimmunologiczną chorobą układu nerwowego prowadzącą do nieodwracalnego kalectwa. Obecnie ordynowana terapia w SM obejmuje leczenie ostrego rzutu choroby, stosowanie leków immunomodulujących wpływających na naturalny przebieg schorzenia oraz leków objawowych eliminujących lub zmniejszających dodatkowe objawy towarzyszące stwardnieniu rozsianemu. W leczeniu rzutu choroby stosuje się sterydoterapię. Standardowy schemat podawania to 500 lub 1000 mg metyloprednizolonu przez 3 lub 5 dni. Do leczenia immunomodulującego zostały zaaprobowane preparaty interferonu beta (IFN), octan glatirameru (GA), natalizumab oraz mitoksantron. Wszystkie te preparaty istotnie zmniejszają aktywność choroby (mniejsza częstość rzutów, dłuższe okresy między rzutami, mniejsza liczba zmian w badaniu MRI) oraz opóźniają powstawanie niesprawności u chorych. Największą skuteczność IFN wykazano u chorych z postacią rzutowo-remisyjną przy rozpoczęciu leczenia w najwcześniejszym okresie choroby. Natalizumab jest lekiem drugiego rzutu, zalecanym w przypadku nieskuteczności leczenia IFN lub GA, szczególnie w SM z częstymi rzutami choroby. Podobne zastosowanie ma mitoksantron, rekomendowany do leczenia pacjentów z szybko postępującą niesprawnością i częstymi rzutami oraz w postaci wtórnie postępującej. Inne leki immunosupresyjne nie mają rejestracji do stosowania w SM, ponadto ograniczeniem terapii immunosupresyjnych są poważne działania niepożądane. W leczeniu objawowym stosuje się preparaty zmniejszające spastyczność, ból, zmęczenie, zaburzenia w oddawaniu moczu, depresję czy zaburzenia poznawcze.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2009, 9, 2; 126-131
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Aktualny model immunopatogenezy stwardnienia rozsianego – nowe możliwości terapeutyczne
    Current model of immunopathogenesis of multiple sclerosis – new therapeutic options
    Autorzy:
    Bartosik-Psujek, Halina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1053352.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    demyelination
    immunopathogenesis
    multiple sclerosis
    multiple sclerosis therapy
    neurodegeneration
    stwardnienie rozsiane
    terapia stwardnienia rozsianego
    neurodegeneracja
    immunopatogeneza
    demielinizacja
    Opis:
    The aetiology of multiple sclerosis remains incompletely understood. In patients occurs both demyelination, inflammation, axonal damage and oligodendrocytes degeneration. The changes affect both white and grey matter, and also has been shown in normal appearing grey and white matter. However, it is well established that the immune system directly participates in the destruction of myelin and nervous cells and numerous abnormalities on the cellular and humoral response both in blood and cerebrospinal fluid were found in multiple sclerosis patients. The mechanisms leading to damage of the central nervous system are multifactorial. T lymphocytes play the key role, but B lymphocytes, macrophages and microglial cells are also included. Moreover, neurotoxic agents and metabolic disorders may lead to a direct damage of the central nervous system. The paper presents results of recent studies on the immunopathogenesis of multiple sclerosis and the various stages leading to damage to the central nervous system are discussed: the role of the activation of lymphocytes and antigen presenting cells both in blood and in the central nervous system, pass through the blood–brain barrier, the role of T cells and their respective subpopulations (Th1, Th2, and Th17), the importance of B cells, antibodies and the complement system and the mechanisms of demyelination and axonal damage. At the same time are discussed how drugs used in multiple sclerosis therapy affect different stages of the multiple sclerosis aetiopathogenesis, taking into account also the drugs which are at the clinical trials.
    Etiologia stwardnienia rozsianego nadal nie została jednoznacznie wyjaśniona. U chorych występują: demielinizacja, odczyn zapalny, uszkodzenie aksonów i degeneracja oligodendrocytów. Zmiany dotyczą zarówno istoty białej, jak i szarej, ponadto wykazano, że również w pozornie niezmienionej istocie białej i szarej występuje rozlane uszkodzenie tkanek mózgu. Obecnie przyjmuje się autoimmunologiczny charakter schorzenia, na co wskazuje obecność u chorych licznych nieprawidłowości dotyczących reakcji komórkowych i humoralnych we krwi oraz w płynie mózgowo-rdzeniowym. Mechanizmy prowadzące do uszkodzenia struktur ośrodkowego układu nerwowego są wieloczynnikowe. Kluczową rolę odgrywają limfocyty T, ale włączone są także limfocyty B, komórki mikrogleju i makrofagi. Istotne jest znaczenie zależnych od demielinizacji czynników neurotoksycznych oraz zaburzeń metabolicznych, które mogą prowadzić do bezpośredniego uszkodzenia struktur ośrodkowego układu nerwowego. W pracy przedstawiono wyniki najnowszych badań dotyczących immunopatogenezy stwardnienia rozsianego. Opisano poszczególne etapy zaburzeń prowadzących do uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego: aktywację limfocytów i rolę komórek prezentujących antygen zarówno we krwi, jak i w obrębie ośrodkowego układu nerwowego, przejście przez barierę krew–mózg, funkcję limfocytów T i ich poszczególnych subpopulacji (Th1, Th2, Th17), znaczenie limfocytów B, przeciwciał i układu dopełniacza oraz demielinizację i mechanizmy uszkodzenia aksonów. Jednocześnie omówiono, jak na poszczególne etapy etiopatogenezy stwardnienia rozsianego wpływają leki stosowane w terapii choroby, uwzględniając również najnowsze preparaty będące na etapie badań klinicznych.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2014, 14, 2; 117-123
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Analysis of dysarthria in a 55-year-old female patient with multiple sclerosis by means of an IT tool based on respiratory and phonatory examination – a case study
    Autorzy:
    Warmbier, Wojciech A.
    Popiel, Małgorzata
    Guzik, Agnieszka
    Drużbicki, Mariusz
    Bartosik-Psujek, Halina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29519514.pdf
    Data publikacji:
    2023-09-30
    Wydawca:
    Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
    Tematy:
    dysarthria
    multiple sclerosis
    respiratory and phonatory disorders
    Opis:
    Introduction and aim. There are no available objective tools for assessing dysarthric disorders in the course of multiple sclerosis (MS). The aim of the study is to analyse a case of mixed dysarthria in a 55-year-old female patient in the course of secondary progressive MS and to present the severity of the patient’s dysarthric disorder in contrast with the control group as evaluated by means of an IT tool based on respiratory and phonatory examination. Description of the case. A 55-year-old patient was admitted to the Clinic of Neurology with the Stroke Unit due to a worsening condition in the course of MS. She was examined with an objective tool for respiratory and phonatory disorders. Her results were, then, compared to those of 24 healthy individuals from the control group, matched in terms of sex and age. Following speech parameters were analysed: phonetics of utterances, number of produced syllables per breath during the execution of individual texts, sound quality, intonation, and the total performance time of each. Conclusion. The analysed case indicates that the developed objective IT tool is a promising diagnostic method that can facilitate diagnosis and can be used in clinical practice.
    Źródło:
    European Journal of Clinical and Experimental Medicine; 2023, 3; 648-653
    2544-2406
    2544-1361
    Pojawia się w:
    European Journal of Clinical and Experimental Medicine
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ciąża i poród u chorych na stwardnienie rozsiane
    Pregnancy and childbirth in women with multiple sclerosis
    Autorzy:
    Czernichowska-Kotiuszko, Małgorzata
    Bartosik-Psujek, Halina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1053212.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    stwardnienie rozsiane
    ciąża
    poród
    cytokiny przeciwzapalne
    rezonans magnetyczny
    multiple sclerosis
    pregnancy
    childbirth
    cytokines anti-inflammatory
    magnetic resonance imaging
    Opis:
    Multiple sclerosis (MS) is the main cause of disability in young adults and, as most autoimmune diseases, more commonly affects women. The relationship between pregnancy and MS has been an issue of significance for many years and has recently become the subject of multicentre studies. Usually, pregnancy is a period of relative wellness for patients and most commonly is a period without relapse. This boost of health involves the change of immune reactivity to anti-inflammation associated with Th2 lymphocytes and anti-inflammatory cytokines (interleukin 4, 5, 6, 10, TGF-β). After giving birth, a woman’s immune system returns to its original level of activity and disease susceptibility increases. Most studies have shown no overall negative impact of pregnancy on longterm disability associated with MS, and MS does not have negative impacts on pregnancy, childbirth or the child’s condition. Women with MS can plan to have children. The disease does not increase the risk of pregnancy/ childbirth complications or birth defects compared to the general population. Each immunomodulatory therapy is contraindicated in pregnancy. If a patient wishes to become pregnant, discontinuation of the therapy much before planned pregnancy is recommended. The work summarizes available information on clinical problems associated with pregnancy and childbirth in patients with MS and analyses risks to the child associated with the administration of drugs.
    Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, SM) jest główną przyczyną niepełnosprawności u młodych dorosłych i jak większość chorób autoimmunologicznych częściej dotyczy kobiet. Wpływ ciąży na przebieg SM wzbudza zainteresowanie od wielu lat, a w ostatnim okresie stanowi temat badań wieloośrodkowych. Ciąża to zwykle okres bardzo dobrego samopoczucia chorych, najczęściej bez rzutów. Wynika to ze zmiany reaktywności immunologicznej na korzyść reakcji przeciwzapalnych związanych z limfocytami Th2 i cytokinami antyzapalnymi (interleukina 4, 5, 6, 10, TGF-β). Po porodzie zmienia się reaktywność immunologiczna i aktywność choroby wzrasta. Większość badań nie wykazała ogólnego negatywnego wpływu ciąży na niesprawność długoterminową związaną z SM; stwardnienie rozsiane nie ma negatywnego wpływu na przebieg ciąży, porodu i stan dziecka, dlatego chore kobiety mogą planować potomstwo. Choroba nie zwiększa ryzyka powikłań w ciąży i podczas porodu ani wad wrodzonych u dziecka w porównaniu z populacją ogólną. Jednakże każda terapia immunomodulująca jest przeciwwskazana w ciąży. Jeśli pacjentka decyduje się na dziecko, powinna przerwać leczenie; zaleca się również przerwę od leków przed zajściem w ciążę. W pracy podsumowano dostępne informacje na temat klinicznych problemów dotyczących ciąży i porodu u chorych na SM oraz oceniono zagrożenia dla dziecka związane z podawaniem leków.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2014, 14, 1; 25-29
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Genetic risk factors of Alzheimer’s disease
    Autorzy:
    Skrzypa, Marzena
    Potocka, Natalia
    Bartosik-Psujek, Halina
    Zawlik, Izabela
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1597329.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
    Tematy:
    autosomal genetic mutations early-onset Alzheimer Disease genetic polymorphisms
    late-onset Alzheimer Disease
    Opis:
    Introduction. Alzheimer’s disease (AD) is one of the most common neurodegenerative diseases, which is a serious health problem for societies that live longer. Spontaneous dominant mutations and polymorphisms of selected genes play an important role in development of AD. Aim. Several polymorphisms in selected genes strongly associated with development of Alzheimer’s disease were highlighted in this review: APOE, CYP46, APP, PSEN1, PSEN2, UBQLN1, BACE1, PRND, APBB2, TOMM 40. These gene polymorphisms have a significant role in the development of Alzheimer’s disease and they have potential to be biomarkers. Researchers combine efforts to find significant polymorphisms that would ensure that a person is predisposed to the occurrence of disease symptoms. This topic is often taken up by scientists seeking to develop effective genetic tests for diagnosing AD. Material and methods. Analysis of literature from web of knowledge: Web of Science (all database), NCBI and PubMed. Results. We reviewed the selected important genes and polymorphisms which are most often associated with development of AD. Conclusion. It should be noted that nowadays scientists strive not to focus on only one polymorphism in the gene but on several polymorphisms in different genes concomitantly and above all on interactions between them to the diagnosis of this disease. Only this approach to AD will contribute to the creation of appropriate identification methods. Moreover, we should use the new generation tools - the platform for collecting data and personalized medicine.
    Źródło:
    European Journal of Clinical and Experimental Medicine; 2019, 1; 57-66
    2544-2406
    2544-1361
    Pojawia się w:
    European Journal of Clinical and Experimental Medicine
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nowe perspektywy leczenia wtórnie postępującej postaci stwardnienia rozsianego
    New outlook for the treatment of secondary progressive multiple sclerosis
    Autorzy:
    Noga, Magdalena
    Bartosik-Psujek, Halina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1030326.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    immunosuppression
    immunosupresja
    interferon beta-1a
    interferon beta-1b
    mitoksantron
    mitoxantrone
    multiple sclerosis
    stwardnienie rozsiane
    Opis:
    Multiple sclerosis is a chronic autoimmune disease of the central nervous system which has an unknown origin and variable course. In about 85% of cases it starts as the relapsing-remitting form that, in different periods of time depending on the patient, turns into the secondary progressive form with constant progression of disability, sometimes with preserved relapse and magnetic resonance imaging activity at the beginning. The treatment options for the secondary progressive form of multiple sclerosis are still limited. Based on the results of Mitoxantrone in Multiple Sclerosis Study, mitoxantrone has been registered for the treatment of secondary progressive multiple sclerosis. In addition, the drugs that have received registration in Europe are interferon beta-1b and interferon beta-1a given subcutaneously. These drugs have a proven effect in slowing the progression of disability (interferon beta-1b, mitoxantrone) as well as reducing the annualised relapse rate (interferon beta-1b, interferon beta-1a, mitoxantrone) and the number of new outbreaks in magnetic resonance imaging (interferon beta-1a, interferon beta-1b). The study of North American Study Group on Interferon β-1b in Secondary Progressive MS showed no effect of the therapy with interferon beta-1b on the inhibition of disability progression and as a result, the drug has not obtained registration for the treatment of secondary progressive multiple sclerosis in the United States. The patients who benefit most from the therapy which modifies the course of the progressive form of multiple sclerosis are younger, with a shorter history of the disease, preserved relapse activity and rapidly increasing disability.
    Stwardnienie rozsiane jest przewlekłą autoimmunologiczną chorobą ośrodkowego układu nerwowego o nieznanej przyczynie i zmiennym przebiegu. W około 85% przypadków najpierw występuje postać rzutowo-remisyjna, która po pewnym czasie (różniącym się w zależności od pacjenta) przechodzi w postać wtórnie postępującą ze stałą progresją niesprawności, niekiedy z początkowo zachowaną aktywnością rzutową i rezonansową choroby. Możliwości leczenia wtórnie postępującej postaci stwardnienia rozsianego są ograniczone. Na podstawie wyników badania Mitoxantrone in Multiple Sclerosis Study do leczenia tej postaci choroby zarejestrowany został mitoksantron. Ponadto w Europie rejestrację uzyskały interferon beta-1b oraz interferon beta-1a podawany podskórnie. Udowodniono wpływ tych leków na hamowanie progresji niesprawności (interferon beta-1b, mitoksantron) oraz spadek rocznego wskaźnika rzutów (interferon beta-1b, interferon beta-1a, mitoksantron) i liczby nowych ognisk w obrazach rezonansu magnetycznego (interferon beta-1a, interferon beta-1b). Badanie North American Study Group on Interferon β-1b in Secondary Progressive MS nie wykazało wpływu terapii interferonem beta-1b na hamowanie postępu niesprawności, więc nie uzyskał on rejestracji do leczenia tej postaci stwardnienia rozsianego w Stanach Zjednoczonych. Największe korzyści z terapii modyfikującej przebieg postępującej postaci choroby odnoszą pacjenci młodsi, chorujący krócej, z zachowaną aktywnością rzutową i szybko narastającą niesprawnością.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2015, 15, 3; 130-134
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ocena efektywności klinicznej interferonu β-1b oraz porównanie bezpośrednie interferonu β-1b z interferonem β-1a w leczeniu stwardnienia rozsianego
    Evaluation of clinical effectiveness of interferon beta1B and direct comparison of interferons beta1B and beta1A in the treatment of sclerosis multiplex
    Autorzy:
    Bartosik-Psujek, Halina
    Stelmasiak, Zbigniew
    Kozubski, Wojciech
    Pankiewicz, Oskar
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1061830.pdf
    Data publikacji:
    2006
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    interferon beta
    multiple sclerosis
    przegląd systematyczny
    stwardnienie rozsiane
    systematic review
    Opis:
    Background: The article presents results of systematic review focusing on clinical effectiveness and safety of interferon β-1b use in patients with multiple sclerosis and its direct comparison with interferon β-1a. Material and methods: The assessment is based on meta-analysis of the results of clinical trials identified in the wysystematic review that followed Cochrane Collaboration methodology. Primary endpoints related to therapy effectiveness and some secondary endpoints which may indirectly reflect intervention efficacy have been analyzed. Major electronic databases (incl. EMBASE, MEDLINE, CENTRAL) have been searched. Results: Interferon β-1b administered subcutaneously in a dose of 8 MIU each other day (e.o.d.) was found to have confirmed effectiveness with regard to analyzed primary endpoints and also an acceptable safety profile in relapsing-remitting multiple sclerosis during a period of 2-5 years and in secondary progressive multiple sclerosis during a period of 3 years. The potency of intervention is regarded as clinically significant. Effectiveness of interferon β-1b in primary multiple sclerosis has not been confirmed. On the basis of the results of a single clinical trial (INCOMIN) it is concluded that interferon β-1b administered subcutaneously in the dose of 8 MIU e.o.d. might have higher efficacy compared to 6 MIU once weekly intramuscular interferon β-1a in relapsing-remitting multiple sclerosis during a period of 2 years. Conclusions: The results show that interferon β-1b is a medication with confirmed effectiveness in multiple sclerosis with relapsing activity and could be more effective than interferon β-1a given once a week.
    Wstęp: W artykule przedstawiono wyniki przeglądu systematycznego dotyczącego skuteczności i bezpieczeństwa stosowania interferonu β-tb oraz bezpośredniego porównania efektywności klinicznej interferonu β-tb z interferonem β-^ w leczeniu pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Material i metoda: Oceny dokonano na podstawie metaanalizy wyników badań klinicznych odnalezionych w ramach przeglądu systematycznego, zgodnie z wytycznymi Cochrane Collaboration. Analizie poddano pierwszorzędowe punkty końcowe, na podstawie których można wnioskować o efektywności terapii, oraz niektóre drugorzędowe punkty końcowe, które pośrednio mogą świadczyć o skuteczności interwencji. Przeszukano najważniejsze bazy informacji medycznych (m.in. EMBASE, MEDLINE, CENTRAL). Wyniki: Analiza skuteczności wykazała, że interferon β-Λ podawany podskórnie w dawce 8 MIU co drugi dzień jest lekiem o udowodnionej skuteczności wobec pierwszorzędowych punktów końcowych oraz o akceptowalnym profilu bezpieczeństwa w stwardnieniu rozsianym z okresami rzutów i remisji w okresie 2-5 lat leczenia, a także w stwardnieniu rozsianym o przebiegu wtórnie postępującym w okresie 3 lat leczenia. Jest to lek o istotnej klinicznie sile interwencji. Nie udowodniono skuteczności interferonu β-Λ w leczeniu pierwotnie przewlekle postępującego stwardnienia rozsianego. W oparciu o wyniki jednego badania (INCOMIN) stwierdzono, że interferon β- 1b podawany podskórnie w dawce 8 MIU może być lekiem o wyższej skuteczności w porównaniu z interferonem β-^ podawanym domięśniowo w dawce 6 MIU w stwardnieniu rozsianym z okresami rzutów i remisji w okresie 2 lat leczenia. Wnioski: W wyniku przeprowadzonej analizy stwierdzono, że interferon β-Λ jest lekiem o udowodnionej skuteczności klinicznej w leczeniu stwardnienia rozsianego z aktywnością rzutową i być może jest skuteczniejszy od interferonu β-^ podawanego raz w tygodniu.
    Źródło:
    Aktualności Neurologiczne; 2006, 6, 4; 224-231
    1641-9227
    2451-0696
    Pojawia się w:
    Aktualności Neurologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Osmotic demyelination syndrome in a patient with slowly equalized severe hyponatremia – a case report
    Autorzy:
    Rudnicka-Czerwiec, Julia
    Bartosik-Psujek, Halina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/454969.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
    Tematy:
    alcoholism
    osmotic demyelination syndrome sodium
    Opis:
    Introduction. Osmotic demyelination syndrome (ODS), or central pontine myelinolysis (CPM), is a complication of severe and prolonged hyponatremia, particularly when hyponatremia is corrected too rapidly. However, even slow correction of hyponatremia can result in ODS. Aim. In this paper, we describe a patient who developed ODS following slow correction of hyponatremia. Description of the case. This article describes a case of chronic hyponatremia occurring in the course of alcoholism. The patient was admitted in severe condition with extremely low sodium level. Electrolyte supplementation was carried out according to the European Renal Best Practice (ERBP) guidelines; however, there was a rapid increase in sodium level leading to the development of symptomatic osmotic demyelinating syndrome. Following several weeks of rehabilitation and supplementation of B vitamins, the patient’s condition gradually improved. Conclusion. Sodium deficiency should be equilibrated very carefully, especially in patients with chronic hyponatremia in the course of alcoholism. Even small doses of sodium administered in accordance with the guidelines in chronic hyponatremia can cause a rapid increase in serum sodium level resulting in osmotic demyelination syndrome.
    Źródło:
    European Journal of Clinical and Experimental Medicine; 2019, 4; 371-377
    2544-2406
    2544-1361
    Pojawia się w:
    European Journal of Clinical and Experimental Medicine
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rozwój i nowe perspektywy leczenia udaru mózgu w Polsce
    The development and new perspectives of stroke treatment in Poland
    Autorzy:
    Kaczorowski, Rafał
    Murjas, Barbara
    Bartosik-Psujek, Halina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/437909.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
    Tematy:
    udar mózgu
    leczenie
    tromboliza
    trombektomia mechaniczna
    rehabilitacja
    ischemic stroke
    treatment
    thrombolysis
    mechanical thrombectomy
    Opis:
    Udar mózgu jest jednym z niewielu schorzeń neurologicznych znanych od starożytności. Jest to zespół kliniczny charakteryzujący się nagłym ogniskowym, a niekiedy uogólnionym zaburzeniem czynności mózgu, którego objawy utrzymują się dłużej niż 24 godziny lub wcześniej prowadzą do śmierci i nie mają przyczyny innej niż naczyniowa. Rocznie na udar mózgu na świecie zapada ok. 15 mln osób. W krajach wysoko rozwiniętych stanowi trzecią co do częstości przyczynę niesprawności osób dorosłych i drugą przyczynę zespołów otępiennych. W artykule przedstawiono historię leczenia udarów mózgu w Polsce, od pierwszych wzmianek w podręcznikach neurologii z lat 50. do czasów współczesnych. Przełomowe w leczeniu udarów mózgu okazały się minione 2 dekady, kiedy to dokonała się istotna zmiana w podejściu do osoby z udarem. Początkowo leczenie udaru polegało jedynie na pielęgnacji chorego i zapobieganiu powikłaniom ogólnoustrojowym oraz odleżynom. Dopiero w 2. połowie lat 90. XX w. rozpoczęto tworzenie wyspecjalizowanych oddziałów udarowych zapewniających kompleksową opiekę dla pacjentów. Przełomowe okazało się wprowadzenie do leczenia tkankowego aktywatora plazminogenu w celu rekanalizacji zamkniętego przez zmiany zakrzepowe lub zatorowe naczynia w ostrym okresie zachorowania. Leczenie to znacznie poprawiło stan funkcjonalny chorych. W ciągu ostatnich kilkunastu lat rozwija się koncepcja mechanicznej rekanalizacji naczyń wewnątrzczaszkowych, której pierwsze próby wykonywanesą w kilku ośrodkach w Polsce.
    Stroke is one of the few neurological disorders known since antiquity. It is a clinical syndrome characterized by a sudden focal, and sometimes generalized brain dysfunction whose symptoms persist for more than 24 hours or sooner leads to death and has no other reason than vascular. This disease is common, approximately 15 million people fall ill with a stroke a year. In developed countries it is the third most common cause of adult disability and the second cause of dementia syndromes. The article presents the history of treatment of a stroke in Poland from the first mention in the textbooks on neurology from the 50’s to the present time. The past two decades proved to be the breakthrough in the treatment of strokes, when a significant change in the approach to this disease was adopted. Stroke from a hopeless state has become an acute illness, on the treatment of which neurologists have an increasing impact. Initially, the treatment of a stroke involved only patient care and prevention of systemic complications and bedsores. It was not until the 2nd half of the 90’s of the twentieth century that specialized stroke units were established, providing comprehensive care for patients. A breakthrough was an introduction of the rt-PA -recombinant tissue plasminogen activator to the treatment whose task is recanalization of a vessel closed by a blood clot or embolism in the acute period of the disease. This treatment significantly improved the functional status of patients. For the last several years, the concept of mechanical recanalization of the intracranial vascular system has developed, whose first tests have been conducted in several centers in Poland.
    Źródło:
    Medical Review; 2015, 4; 376-386
    2450-6761
    Pojawia się w:
    Medical Review
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-9 z 9

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies