Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "BRAMORSKI, JACEK" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 22
Tytuł:
„DAMMI DA BERE”. La spiritualità brigidina di fronte alle sfide attuali della vita consacrata
„GIVE ME A DRINK”. Brigidian spirituality in the face of the current challenges of consecrated life
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31339384.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
consecrated life
Saint Bridget of Sweden
Saint Elizabeth Hesselblad
Order of the Most Holy Savior
Opis:
Lo scopo di questo articolo è quello di presentare la spiritualità brigidina di fronte alle sfi de attuali della vita consacrata. Pertanto, un’analisi dei testi della fondatrice dell’Ordine del Santissimo Salvatore, patrona d’Europa, S. Brigida di Svezia, e la rinnovatrice dell’Ordine nel XX secolo, S. Elisabetta Hesselblad. Come punto di partenza per l’analisi è stato scelto un brano del Vangelo di san Giovanni, che racconta l’incontro tra Gesù e la Samaritana. In questo episodio evangelico troviamo uno stimolo a riscoprire il senso della vita consacrata. Un’attenta analisi dei testi di S. Brigida di Svezia e di S. Elisabetta Hesselblad mostra la loro pertinenza nel contesto dell’insegnamento contemporaneo della Chiesa sulla vita consacrata. Dopo tanti secoli, il cammino spirituale tracciato dalle fondatrici parla alla modernità. Sono vere maestre di vita cristiana e profetesse dei tempi nuovi. I loro pensieri, saldamente radicati nella Parola di Dio, ci permettono di trovare risposte ai dilemmi e alle sfide contemporanee della vita consacrata. La spiritualità delle Brigidine è sfaccettata e complessa, tutto da riscoprire nella sua attualità.
The aim of this article is to present the Brigidian spirituality in the face of the current challenges of consecrated life. Therefore, an analysis of the texts of the founder of the Order of the Most Holy Savior, the patron of Europe, St. Bridget of Sweden, and the renewal of the Order in the 20th century, St. Elizabeth Hesselblad. As a starting point for the analysis, a passage from the Gospel of Saint John was chosen, which tells of the encounter between Jesus and the Samaritan woman. In this Gospel episode we find an incentive to rediscover the meaning of consecrated life. A careful analysis of the texts of St. Bridget of Sweden and St. Elizabeth Hesselblad shows their relevance in the context of the Church’s contemporary teaching on consecrated life. After so many centuries, the spiritual path traced by the foundresses speaks to modernity. They are true teachers of Christian life and prophetesses of the new times. Their thoughts, firmly rooted in the Word of God, enable us to find answers to the dilemmas and contemporary challenges of consecrated life. Brigidian spirituality is multifaceted and complex, all to be rediscovered in its actuality.
Źródło:
Teologia i moralność; 2023, 18, 2 (34); 265-279
1898-2964
2450-4602
Pojawia się w:
Teologia i moralność
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Antyczne źródła estetyki muzycznej
The Ancient Sources of Musical Aesthetics
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1532402.pdf
Data publikacji:
2021-03-06
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:
musical aesthetics
musical ethos
paideia
beauty of music
estetyka muzyczna
etos muzyczny
piękno muzyki
Opis:
Począwszy od Pitagorasa, poprzez Platona i Arystotelesa, starożytna teoria estetyki muzycznej akcentowała szczególne znaczenie piękna muzyki w perspektywie etycznej, zarówno w wymiarze osobistym, jak i społecznym. Muzyka spełniała istotną funkcję w wychowaniu młodzieży według szlachetnego ideału kalokagatii. W ten sposób stanowiła ona niezbędny element antycznej paidei, formując moralny charakter człowieka oraz uzdalniając go do kontemplacji piękna. Antyczna wizja estetyki muzycznej stała się bliska chrześcijańskiemu ujęciu tego zagadnienia. Charakterystyczna dla filozofii starożytnej koncepcja etosu muzycznego wywarła wpływ nie tylko na kształtowanie się teorii muzyki w następnych wiekach, ale na rozwój całej kultury europejskiej. Myśl filozofów antycznych nie straciła swej aktualności. Wskazuje także nam, że nie można ograniczać dzieła wychowania jedynie do aspektu praktyczno-technicznego, gdyż pomijając wyższe zdolności duszy, nie osiągnie się właściwego celu edukacji, jakim jest moralna dobroć i prawość człowieka.
Starting with Pythagoras, through Plato and Aristotle, the ancient theory of the musical aesthetics stressed the particular meaning beauty of music in the ethical perspective both in the personal as well as in the social dimension. Music fulfilled the essential function in educating the youth according to the ideal of kalokagatia. This way it exemplified the indispensable element of ancient paideia, constituting the moral character of a human being and enabling him the contemplation of beauty. The ancient vision of the musical aesthetics  became close to the Christian presentation of this issue. The concept of musical ethos, characteristic of the ancient philosophy influenced shaping the theory of music influenced not only the theory of music in the centuries that followed but the development of the entire European culture as well. The ancient philosophers' thought did not lose its timeliness. It shows us that we cannot limit the work of upbringing to the practical and technical aspect only, since passing over the higher abilities of the soul, one will not achieve the proper aim of education, which is the moral goodness and integrity of a man.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2020, 46; 221-234
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Błogosławieństwa jako program moralności chrześcijańskiej w ujęciu biblijnym
LE BEATITUDINI COME PROGRAMMA DI VITA MORALE CRISTIANA NELLA PROSPETTIVA BIBLICA
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/558768.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Opis:
WSTĘP. 1. BŁOGODŁAWIEŃSTWA W STARYM TESTAMENCIE. 1.1. ROZWÓJ STAROTESTAMENTALNEJ KONCEPCJI SZCZĘŚLIWOŚCI. 1.2. SZCZĘŚLIWOŚĆ W PSALMACH. 2. BŁOGOSŁAWIEŃSTWA W NOWYM TESTAMENCIE. 2.1. DWIE WERSJE BŁOGOSŁAWIEŃSTW EWANGELICZNYCH. 2.2. BŁOGOSŁAWIEŃSTWA DROGĄ DO KRÓLESTWA BOŻEGO. 2.3. BŁOGOSŁAWIEŃSTWA W KONTEKŚCIE RELACJI MIĘDZY STARYM A NOWYM PRAWEM. 2.4. „KTÓRZ WIĘC MOŻE SIĘ ZBAWIĆ?” – ADRESACI I OBOWIĄZYWANIE BŁOGOSLAWIEŃSTW. ZAKOŃCZENIE.
Le beatitudini rispondono all'innato desiderio di felicità. Questo desiderio è di origine divina perché Dio l'ha messo nel cuore dell'uomo per attirarlo a sé ed egli solo lo può colmare. Le beatitudini svelano la mèta dell'esistenza umana, il fine ultimo cui tendono le azioni umane: Dio ci chiama alla sua beatitudine. Nostra riflessione sui testi biblici mostra come ricca è dottrina delle beatitudini nell’Antico e Nuovo Testamento. In questa dissertazione compatta era necessario solamente mostrare i problemi più importanti degli studi più approfonditi e dettagliati. Nell’Antico Testamento la beatitudine in breve è una formula di felicitazione e suppone quindi la constatazione d’una felicità già realizzata o, almeno, in via di realizzazione. Il Nuovo Testamento usa parecchie espressioni per caratterizzare la beatitudine alla quale Dio chiama l'uomo: l'avvento del regno di Dio; la visione di Dio; l'entrata nella gioia del Signore; l'entrata nel riposo di Dio. Le beatitudini sono al centro della predicazione di Gesù. La loro proclamazione riprende le promesse fatte al popolo eletto a partire da Abramo. Le porta alla perfezione ordinandole non più al solo godimento di una terra, ma al regno dei cieli. Le beatitudini di Gesù sono riportate da Matteo e da Luca in due forme notevolmente diverse; inoltre, esse costituiscono l’esordio del discorso della montagna. La felicità che le beatitudini proclamano è legata a una promessa. È la felicità che è legata a una speranza e riposa sulla garanzia della parola di Gesù. Le beatitudini dipingono il volto di Gesù Cristo e ne descrivono la carità; esse esprimono la vocazione dei fedeli associati alla gloria della sua passione e della sua risurrezione. Le beatitudini illuminano le azioni e le disposizioni caratteristiche della vita morale del cristiano; sono le promesse paradossali che, nelle tribolazioni, sorreggono la speranza. Il discorso della montagna e la catechesi apostolica ci descrivono le vie che conducono al regno dei cieli. Noi ci impegniamo in esse passo per passo, mediante azioni quotidiane, sostenuti dalla grazia dello Spirito Santo. Fecondati dalla parola di Cristo, lentamente portiamo frutti nella Chiesa per la gloria di Dio.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2007, 21; 20-50
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cnoty teologalne w życiu moralnym chrześcijanina
LE VIRTÚ TEOLOGALI NELLA VITA MORALE DEL CRISTIANO
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/559416.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Opis:
WSTĘP. 1. MIŁOŚĆ, KTÓRA WIERZY I UFA. 2. CNOTA WIARY. 2.1. OKREŚLENIE CNOTY WIARY. 2.2. WIARA, ROZUM I ŁASKA. 2.3. WIARA I DARY DUCHA ŚWIĘTEGO. 2.4. ŻYCIE WIARĄ I SPRZECIW WOBEC NIEJ. 3. CNOTA NDZIEI. 3.1. BIBLIJNA DYNAMIKA NADZIEI. 3.2. OKREŚLENIE CNOTY NADZIEI. 3.3. NADZIEJA JAKO DZIEŁO DUCHA ŚWIĘTEGO. 3.4. NADZIEJA JAKO WYZWANIE. 4. CNOTA MIŁOŚCI. 4.1. METAFIZYKA MIŁOŚCI. 4.2. OKREŚLENIE MIŁOŚCI JAKO CNOTY TEOLOGALNEJ. 4.3. MIŁOŚĆ JAKO DAR DUCHA ŚWIĘTEGO. 4.4. GRZECH ODRZUCENIEM MIŁOŚCI. ZAKOŃCZENIE.
La virtù è una disposizione abituale e ferma a fare il bene. Essa consente alla persona, non soltanto di compiere atti buoni, ma di dare il meglio di sé. Il fine di una vita virtuosa consiste nel divenire simili a Dio. Le virtù umane si radicano nelle virtù teologali, le quali rendono le facoltà dell’uomo idonee alla partecipazione alla natura divina. Le virtù teologali si riferiscono direttamente a Dio e dispongono i cristiani a vivere in relazione con la Santissima Trinità. Esse fondano, animano e caratterizzano l’agire morale del cristiano. Sono infuse da Dio nell’anima dei fedeli per renderli capaci di agire quali suoi figli e meritare la vita eterna. Sono il pegno della presenza e dell’azione dello Spirito Santo nelle facoltà dell’essere umano. Tre sono le virtù teologali: la fede, la speranza e la carità. Ma di tutte „più grande è la carità” (1Cor 13,13).
Źródło:
Studia Gdańskie; 2008, 23; 32-75
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Filozoficzno-teologiczne źródła muzykoterapii w starożytności i średniowieczu
Philosophical and theological sources of music therapy in antiquity and the Middle Ages
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2044475.pdf
Data publikacji:
2021-06-28
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
music therapy
philosophy of music
theology of music
king David
St. Hildegard of Bingen
muzykoterapia
filozofia muzyki
teologia muzyki
król Dawid
Hildegarda z Bingen
Opis:
Terapeutyczne znaczenie muzyki jest zagadnieniem wieloaspektowym. Aby zrozumieć jego podstawy istotna jest refleksja o charakterze filozoficznym i teologicznym. Już w starożytności istniało powszechne przekonanie o uzdrawiającym oddziaływaniu muzyki. Świadectwem tego jest spuścizna szkoły pitagorejskiej oraz wielkich myślicieli antycznych, zwłaszcza Platona i Arystotelesa. Ich badaniom zawdzięczamy pierwsze sklasyfikowanie oraz systematyczne wykorzystanie w praktyce określonych rodzajów muzyki, mogących oddziaływać na człowieka. Jednym z podstawowych założeń antycznego pojmowania muzyki było przekonanie, że może nas ona uspokajać, pocieszać, odrywać od codziennych trosk, a także pobudzać i wprowadzać w stan uniesienia, a nawet szału. W ten sposób greccy myśliciele nadali filozoficzne podstawy sięgającemu zamierzchłej starożytności przeświadczeniu o terapeutycznej mocy muzyki i jej związku z medycyną. Sformułowali oni katartyczną (gr. katharsis) koncepcję muzyki jako oczyszczającego lekarstwa dla ludzkiej duszy, nadając jej funkcję etyczną i wychowawczą. Wzmianki o uzdrawiającym charakterze muzyki można odnaleźć również w przekazach biblijnych. Najbardziej znacząca jest tu postać króla Dawida – władcy, wojownika, ale także niezwykle uzdolnionego poety, kompozytora i muzyka, który grą na cytrze uspokajał ataki szału Saula. Starożytna idea muzycznego katharsis, czyli oczyszczenia obejmującego różne aspekty ludzkiego życia, stała się źródłem średniowiecznych koncepcji teologicznych i medycznych, których najbardziej znaczącą reprezentantką jest św. Hildegarda z Bingen.
The therapeutic importance of music is a multi-faceted issue. To understand its basics, a philosophical and theological reflection is essential. Already in antiquity, there was a common belief that music had a healing effect. This is evidenced by the legacy of the Pythagorean school and great ancient thinkers, especially Plato and Aristotle. We owe their research to the first classification and systematic use in practice of certain types of music that can affect humans. One of the basic assumptions of the ancient understanding of music was the belief that it can soothe us, console us, distract us from everyday worries, as well as stimulate and lead us into a state of elation, and even madness. In this way, Greek thinkers gave a philosophical foundation to the ancient antiquity belief in the therapeutic power of music and its relationship with medicine. They formulated a cathartic (Greek katharsis) concept of music as a cleansing medicine for the human soul, giving it an ethical and educational function. Mentions about the healing nature of music can also be found in biblical accounts. The most significant figure here is King David – a ruler, warrior, but also an extremely talented poet, composer and musician, who by playing the zither soothed the attacks of Saul's frenzy. The ancient idea of musical katharsis, i.e. purification involving various aspects of human life, became the source of medieval theological and medical concepts, of which St. Hildegard of Bingen.
Źródło:
Teologia i moralność; 2021, 1, 1(29); 123-142
1898-2964
2450-4602
Pojawia się w:
Teologia i moralność
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kapłaństwo jako dar z siebie w życiu i myśli Jana Pawła II
Priesthood as the gift of selfgiving in the life and thought of John Paul II
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/558973.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Gdańskie Seminarium Duchowne
Tematy:
kapłaństwo
dar z siebie
caritas pastoralis
priesthood
gift of selfgiving
Opis:
Za pewnego rodzaju „klucz interpretacyjny” teologii kapłaństwa w ujęciu Jana Pawła II można uznać teologiczną i antropologiczną kategorię „daru z siebie”, poprzez który człowiek najpełniej może zrealizować swoje życiowe powołanie. „Dar z siebie” staje się podstawowym warunkiem uczestnictwa i budowania wspólnoty osób (communio personarum). W takiej perspektywie powołanie kapłańskie, jako spotkanie osób dokonujące się w dialogu pomiędzy Bogiem a człowiekiem, prowadzi do odkrycia dynamizmu „daru z siebie”. Według Jana Pawła II powołanie kapłańskie jest darem i tajemnicą. Otrzymany i przyjęty dar powołania wzywa bowiem do odpowiedzi nań poprzez wolny i bezinteresowny dar z samego siebie dla Boga i dla ludzi. Ta wzajemność w postawie daru odkrywa głębię tajemnicy miłości, która jako caritas pastoralis stanowi zasadę jednoczącą życie i posługę prezbitera. Kapłańska postawa Jana Pawła II jest najlepszym potwierdzeniem jego nauczania na temat kapłaństwa jako „daru z siebie”, a jednocześnie to nauczanie jest odzwierciedleniem jego osobistej świętości kapłańskiej.
The theological and anthropological category of “the gift of selfgiving”, through which a man can fully realize his life vocation, can be accepted as a certain kind of “interpretative key” of priesthood theology seen by John Paul II”. The gift of selfgiving” becomes the vital condition of participating and building community of people (communio personarum). In such a perspective, priestly vocation, as the meeting of persons done in the dialogue between God and a human being, leads to discovering dynamism of the “gift of selfgiving”. According to John Paul II, priestly vocation is a gift and a mystery. For received and accepted gift of vocation calls for accepting it by free and unbiased gift of selfgiving for God, and for people. This mutuality in the attitude of the gift, discovers the depth of the mystery of love, which as caritas pastoralis constitutes the rule, uniting the life and ministry of the presbyter. Priestly attitude of John Paul II is the best confirmation of his teaching about priesthood as “the gift of selfgiving” and at the same time this teaching is the reflection of his personal priestly holiness.
Źródło:
Studia Gdańskie; 2010, 26; 43-66
0137-4338
Pojawia się w:
Studia Gdańskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
La teologalitàdellavita morale alla luce del pensiero di san TommasoD’Aquino
The theologality of moral life in the light of thought of St. Thomas Aquinas
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2137660.pdf
Data publikacji:
2021-12-20
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
le virtù teologali
fede
speranza
carità
San Tommaso d’Aquino
la vita teologale
cnoty teologalne
wiara
nadzieja
miłość
św. Tomasz z Akwinu
życie teologalne
Opis:
Cnoty teologalne (wiara, nadzieja, miłość) uzdalniają władze człowieka do uczestnictwa w naturze Bożej, do życia w jedności z Trójcą Świętą. Ukierunkowują one życie chrześcijańskie do pełnej komunii z Bogiem. Ich początkiem, motywem i przedmiotem jest Bóg, poznawany przez wiarę, w którym pokładamy nadzieję i którego miłujemy dla Niego samego. Cnoty teologalne kształtują, pobudzają i charakteryzują działanie moralne chrześcijanina – życie teologalne. Są wszczepione przez Boga w dusze wiernych, by uzdolnić ich do działania jako dzieci Boże i do zasługiwania na życie wieczne. Odsłaniają cel życia ludzkiego – Bóg powołuje nas do swojego własnego szczęścia. Cnoty teologalne stanowią rękojmię obecności i działania Ducha Świętego we władzach człowieka. Życie moralne chrześcijan jest podtrzymywane przez dary Ducha Świętego. Są one trwałymi dyspozycjami, które czynią człowieka uległym, by iść za poruszeniami Ducha Świętego.
The theological virtues (faith, hope, charity) adapt man’s faculties for participation in the divine nature, to live in a relationship with the Holy Trinity. They are the driving force of the Christian life as it advances towards full communion with God. They have God for their origin, motiveand object – God known by faith, God hoped in and loved for his own sake. The theological virtues are the foundation of Christian moral activity – the theological life. They are infused by God into the souls of the faithful to make them capable of acting as his children and of meriting eternal life. They reveal the goal of human existence – God calls us to his own happiness. The theological virtues are the pledge of the presence and action of the Holy Spirit in the faculties of human beings. The moral life of Christians is sustained by the gifts of the Holy Spirit. These are permanent dispositions which make man docile in following the promptings of the Holy Spirit.
Źródło:
Teologia i moralność; 2021, 16, 2(30); 155-175
1898-2964
2450-4602
Pojawia się w:
Teologia i moralność
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Muzyczny wymiar dzieła stworzenia w perspektywie harmonia mundi
Musical Aspect of Creation in the Perspective of Harmonia Mundi
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2037935.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
teologia muzyki
harmonia mundi
stworzenie
muzyka stworzenia
theology of music
creation
Opis:
Według filozofii greckiej muzyka, która jest wyrazem porządku i harmonii, odzwierciedla harmonię natury, dla chrześcijan zaś harmonia stworzenia jest obrazem Stwórcy. Według myśli zachodniej wewnętrzne uporządkowanie muzyki uczyniło ją częścią harmonii świata, a co za tym idzie – także odzwierciedleniem Bożej mądrości. Koncepcja harmonia mundi stała się podstawowym wyznacznikiem pojmowania muzyki, w której piękno ujmowane było matematycznie i obiektywnie jako miara, proporcja i ład. Kard. Joseph Ratzinger wielokrotnie podkreślał, że ten „wymiar kosmiczny” jest zasadniczą cechą liturgii chrześcijańskiej i wskazywał na sięgającą szkoły pitagorejskiej koncepcję muzyki jako objawienia boskiego porządku stworzenia. Ta fundamentalna intuicja, chociaż różnie w późniejszych wiekach interpretowana, wywarła znaczący wpływ na całą historię myślenia zachodniego, nie tylko w aspekcie teorii muzyki, ale także filozofii i teologii.
Harmonia mundi is an ancient philosophical concept that regards proportions in the movements of celestial bodies as a form of music. In Greek philosophy, since music is an expression of order and harmony, it is analogous with the harmony of nature, and is sympathetic with it. For Christians, the harmony of creation mirrors the Creator. For St. Augustine concordance and harmony, both in music and in creation, are icons of the perfect concord realized in divine life. In the Middle Ages a special mention is reserved for St. Hildegard von Bingen, for whom the creation’s accomplishment is the resonance of the harmony of human praise in God. The connection between the order of creation, the order of numbers and that of musical composition, which is to be found throughout Western thought for centuries, was developed in the Baroque era by important theorists, among whom was Johannes Kepler. It was the form of music itself, with its internal order, which made it part of the cosmic harmony, and, therefore, a mirror of divine wisdom. Western music traditions has indeed displayed that “cosmic character” which Cardinal Joseph Ratzinger considers appropriate for celebration of the Liturgy. He expounded a cosmological vision of worship. The music of the Church is the divine praise of the Logos in the cosmos. As a recent historian of the relation between music, theology and cosmology he has shown the Pythagorean account of music, as a revelation of divine order of creation. Thus the Classical merge into the Christian world is not dismantled.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2016, 63, 13; 55-72
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
MUZYK KOŚCIELNY JAKO ŚWIADEK PIĘKNA WIARY
THE CHURCH MUSICIAN AS THE WITNESS OF THE BEAUTY OF FAITH
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/946342.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Stowarzyszenie Polskich Muzyków Kościelnych
Opis:
Outlining the basic elements of the church musician ethos, makes his work to be seen, not only as a profession but first of all as the calling. To enable the musician to experience his artistic and personal identity in the right way, it is important for him to accept both the attitude of contemplation in the face of beauty of faith and readiness to give witness. Benedict XVI paid attention to this, naming artists “witnesses of the beauty of faith” (pulchritudinis fidei testis) and calling them to participating in the Church mission, especially then, when they create works of art directly connected with the liturgical acttivities of the Church.
Źródło:
Musica Ecclesiastica; 2015, 10; 69-78
2353-6985
Pojawia się w:
Musica Ecclesiastica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Muzyka sakralna jako via pulchritudinis wyzwaniem dla kompozytorów
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/669097.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
via pulchritudinis
sacred music
the way of beauty
new evangelization
muzyka sakralna
droga piękna
nowa ewangelizacja
Opis:
If nature and cosmos are the expression of the beauty of the Creator and bring us to the threshold of a contemplative silence, artistic creation possesses its own capacity to evoke the ineffable aspects of the mystery of God. For the believer, beauty transcends the aesthetics and finds its archetype in God. The contemplation of the eternal beauty is the living source from which the Christian composers take inspiration to speak of the mystery of God. Works of sacred music inspired by the Christian faith posses an enormous potential pertinent to contemporary needs that remain unaltered by the times that pass. In an intuitive and tasteful manner, they permit participation in the great experience of faith, the meeting with God in the face of Christ in whom he uncovers the mystery of the love of God and the identity of man. With the language of beauty, Christian musicwork does not only transmit the message of the artist, but also the truth of the mystery of God meditated by a person who reads it to us, not to glorify himself but to glorify the Source. The beauty of the liturgy, an essential moment in the experience of faith and the pathway towards the adult faith, is unable to reduce itself to mere formal beauty. It is, first of all, the deep beauty of the meeting with the mystery of God. Superficiality, banality and negligence have no place in the liturgical music. They definitely do not help the believers progress on his path of faith but, above all, damage those who attend Christian celebrations. Beauty is seen as fundamental to faith and to the perception of truth. Via pulchritudinis as the way of beauty in sacred music is the finest expression of faith, hope and love.
Jeśli natura i kosmos są odblaskiem piękna Stwórcy i prowadzą nas do kontemplacji Jego wielkości, to również twórczość artystyczna ma możliwość przybliżania nas do tajemnicy Boga. Dla człowieka wierzącego piękno wykracza poza estetykę i odnajduje swój archetyp w Bogu. Kontemplacja odwiecznej piękności jest źródłem, z którego kompozytorzy chrześcijańscy czerpią natchnienie, aby ukazywać w swej twórczości misterium Boga. Inspirowane wiarą chrześcijańską dzieła muzyki sakralnej pozwalają nam w intuicyjny sposób uczestniczyć w doświadczeniu wiary, odkrywając tajemnicę miłości Boga i tożsamości człowieka. Posługując się językiem piękna, dzieła muzyczne są nie tylko nośnikami przesłania artysty, ale także prawdy o Bogu. Kompozytor, ukazując ową prawdę, nie wychwala samego siebie, ale pragnie uwielbiać Źródło Piękna. W liturgii, będącej istotnym momentem w doświadczaniu dojrzałej wiary, piękna nie można zredukować jedynie do formalnego estetyzmu. Jest to przede wszystkim głębokie piękno spotkania z tajemnicą Boga. Dlatego w muzyce liturgicznej nie ma miejsca na powierzchowność, banalność i niedbałość. Muzyka nie pomagałaby wówczas w rozwoju wiary, ale wręcz stawałaby się przeszkodą w godnym uczestniczeniu w chrześcijańskich obrzędach. Piękno stanowi zatem jedną z fundamentalnych kategorii teologicznych, pomagając wzrastać w wierze oraz dążyć do prawdy. Istotną rolę ewangelizacyjną pełni w tym kontekście muzyka sakralna, która jako via pulchritudinis stanowi wspaniały wyraz wiary, nadziei i miłości.
Źródło:
Pro Musica Sacra; 2017, 15
2083-4039
Pojawia się w:
Pro Musica Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Muzyka sakralna. Piękno ocalone i ocalające
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Misiaszek, Antoni
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
Opis:
Jubileusz 1050. rocznicy Chrztu Polski przypomina, że akt wiary Mieszka I włączył naszą ojczyznę w chrześcijańskie dziedzictwo kultury łacińskiej. Dzięki temu rozpoczął się dialog pomiędzy wiarą a sztuką, który zaowocował wieloma arcydziełami architektury, malarstwa, rzeźby, poezji, a także muzyki. Już od ponad dziesięciu wieków tożsamość polskiej kultury ma profil na wskroś chrześcijański, czerpiąc z „chrzcielnego źródła” ciągle nowe inspiracje. Szczególnie wyrazistym tego świadectwem jest muzyka sakralna, której piękno kieruje nas ku rzeczywistości duchowej. Leżąca u podstaw zachodniej cywilizacji filozofia grecka, a także mądrość biblijna, wielką rolę w kształtowaniu ludzkich postaw przypisywały pięknu. To, co piękne, spontanicznie wyzwala w człowieku dążenie do prawdy i dobra. Starożytni myśliciele, stosując wzorzec aksjologiczny kalokagathia, podkreślali etyczny wymiar ścisłego złączenia piękna i dobra w osobie ludzkiej. Kiedy nasze działanie wypływa z „prawdy o dobru”, staje się jednocześnie działaniem pięknym. Już Platon i inni filozofowie starożytni uwydatniali etyczny aspekt piękna jako cnoty będącej najgłębszym i najbardziej tajemniczym pragnieniem ludzkiej duszy. Nawiązując do tych korzeni kultury europejskiej, Benedykt XVI wskazał, że obecnie „na różnych płaszczyznach uwidacznia się dramatyczny rozdźwięk, a niekiedy wręcz sprzeczność między dwoma wymiarami, tj. między dążeniem do piękna, sprowadzonego jednakże do formy zewnętrznej, czyli wyglądu, jaki trzeba za wszelką cenę osiągnąć, a dążeniem do prawdy i dobra”. Poszukiwanie piękna, które oderwane jest od dążenia do prawdy i dobra, przekształca się w czysty estetyzm. Prowadzi to nie tylko w sztuce, ale i w codziennym życiu jedynie do krótkotrwałego i banalnego efektu, naznaczonego wewnętrzną pustką. Abstrakcjonizm sztuki współczesnej jest niejednokrotnie świadectwem subiektywizmu, który cechuje zarówno kulturę, jak i moralność. Postmodernistyczna tolerancja dla wzajemnie wykluczających się prawd znajduje swoje odbicie w skrajnie indywidualistycznej twórczości artystycznej, która traktuje piękno jako „mało istotny dodatek”. Piękno skłania nas do odnalezienia prawdy i dobra. Ta starożytna triada była w minionych wiekach punktem odniesienia, bez którego człowiek nie potrafił pojmować samego siebie. Chociaż na przestrzeni historii różnie definiowano pojęcie piękna, to jednak nie ulega wątpliwości, że jest ono podstawową wartością ogólnoludzką. W muzyce sakralnej piękno jest nie tylko jednym z najważniejszych kryteriów oceny dzieła, ale także znakiem otwartości na Transcendencję. Dlatego istotnym wymiarem refleksji naukowej nad musica sacra jest wszechstronna analiza pojęcia piękna, zarówno w aspekcie filozoficznym i teologicznym, jak również muzykologicznym, kompozytorskim i wykonawczym. We współczesnej, naznaczonej relatywizmem kulturze warto powrócić do idei piękna jako wartości wymagającej ocalenia, ale także wartości ocalającej. C.K. Norwid pisał: „Bo piękno na to jest, by zachwycało / Do pracy – praca, by się zmartwychwstało”. Ten dynamizm zmartwychwstania objawia się w muzyce sakralnej jako moc piękna chroniąca człowieczeństwo. Ocala to, co w świecie jest ludzkie. Więcej – otwiera nasz świat na to, co Boskie, wieczne, nieprzemijające. Refleksji nad pięknem „ocalonym i ocalającym” muzyki sakralnej dedykowana jest dwunasta już monografia naukowa w cyklu Musica sacra, którą oddajemy do rąk Czytelników. Pierwsza część niniejszego tomu poświęcona została analizom filozoficzno-teologicznych podstaw piękna w muzyce. Wprowadzeniem do tej problematyki jest opracowanie autorstwa ks. Witolda Kaweckiego, profesora nauk teologicznych w zakresie teologii kultury, kierownika katedry „Dialogu Wiary z Kulturą” Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, który snując rozważania na kanwie teologii piękna, poszukuje odpowiedzi na pytanie: „Czy piękno może ocalić?”. Wnikliwą refleksję filozoficzną podejmuje w swym artykule Danuta Stankiewicz, wykładowca Akademii Muzycznej w Gdańsku, wskazując jak ocalić piękno – zagubioną rzeczywistość współczesnej estetyki. Wielkim orędownikiem ocalenia piękna we współczesnej kulturze był św. Jan Paweł II, którego „filozofię piękna” zawartą w Liście do artystów przypomina Kinga Kiwała, teoretyk muzyki, filozof, adiunkt w Katedrze Teorii i Interpretacji Dzieła Muzycznego Akademii Muzycznej w Krakowie. Antonina Karpowicz-Zbińkowska, doktor nauk teologicznych i muzykolog, nakreśla natomiast w swoim artykule augustyńskie podejście do piękna w ujęciu kard. Josepha Ratzingera. Na drugą część monografii składają się opracowania, których autorzy ukazują wybrane problemy dotyczące muzyki instrumentalnej obecnej w przestrzeni sakralnej. Danuta Popinigis, muzykolog i profesor Akademii Muzycznej w Gdańsku, zaprasza do odkrycia piękna ukrytego w dzwonach na przykładzie najstarszego gdańskiego carillonu. Niezastąpioną rolę w muzyce sakralnej pełnią organy, których „brzmienie (…) umysły wiernych porywa ku Bogu i rzeczywistości nadziemskiej”. Piotr Matoga, krakowski organista zajmujący się badaniami nad historią budownictwa organowego, przybliża troskę o piękno liturgii na przykładzie instrumentów organowych w wybranych kościołach klasztornych Krakowa. Natomiast zagadnieniu przebudowy wielkich organów oliwskich poświęcony jest artykuł Pawła Pasternaka, organisty i pasjonata historii budownictwa organowego z Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Muzyka wokalna o charakterze sakralnym jest niezwykle istotnym i sugestywnym nośnikiem piękna, które przybliża człowieka do Boga. Tej problematyce dedykowana jest trzecia część niniejszej monografii. Na żywą, inspirującą i atrakcyjną moc chorału gregoriańskiego zwraca uwagę w swym opracowaniu Marianna Majchrzak, dyrygentka i wykładowca w Akademii Muzycznej im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu. Michał Sławecki, dyrygent, kompozytor, organista, gregorianista i pedagog Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, podejmuje natomiast refleksję nad kanonami piękna śpiewu gregoriańskiego. Piotr Ziółkowski, absolwent Akademii Muzycznej w Gdańsku, analizuje liturgię godzin jako skarbnicę ocalonego repertuaru gregoriańskiego na przykładzie Oficjum o Narodzeniu Najświętszej Maryi Panny. Ukazaniu retoryki chwały, cierpienia i odkupienia w wybranych kompozycjach opartych na hymnie eucharystycznym Ave verum poświęcony jest artykuł Krzysztofa Niegowskiego, dyrygenta, kompozytora i organisty, wykładowcy na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz dyrektora Diecezjalnego Studium Organistowskiego w Kaliszu. Piękno ocalone i ocalające odnaleźć można w muzycznych opracowaniach słynnego psalmu Super flumina Babylonis, na co zwraca uwagę Marek Rogalski, organista i dyrygent z Akademii Muzycznej w Gdańsku. Teresa Piech, wykładowca Akademii Muzycznej w Krakowie, dzieli się doświadczeniami wykonawczymi w ocalaniu od zapomnienia i przywracaniu do życia koncertowego piękna techniki „fraktu” starosądeckich klarysek. Świadectwem muzycznego piękna wiodącego „od modlitwy do belcanta” jest solowa liryka sakralna Stanisława Moniuszki, w którą wprowadza Czytelnika Monika Fedyk-Klimaszewska, profesor Akademii Muzycznej w Gdańsku oraz solistka Opery Bałtyckiej (mezzosopran). Sławomir Bronk, dyrygent i śpiewak, adiunkt w Katedrze Muzyki Kościelnej Akademii Muzycznej w Gdańsku, ukazuje piękno ocalone w religijnej twórczości chóralnej kompozytorów polskich do tekstów w języku kaszubskim. Piękno nie ogranicza się tylko do dzieł muzyki sakralnej minionych wieków, ale obecne jest także w kompozycjach współczesnych, których analizie poświęcona jest czwarta część niniejszej monografii. Krzysztof Cyran, teoretyk muzyki z Akademii Muzycznej w Krakowie, podjął refleksję nad niektórymi aspektami piękna w III Symfonii pieśni żałosnych Henryka Mikołaja Góreckiego oraz Pasji wg św. Marka Pawła Mykietyna. Natomiast muzycznym przesłaniem piękna i prawdy, zawartym w dziele Mikołaja Góreckiego pt. Jasności promieniste. Małe misterium na sopran i orkiestrę smyczkową, zajęła się Monika Karwaszewska, teoretyk muzyki i adiunkt w Akademii Muzycznej w Gdańsku. Elżbieta Szczurko, teoretyk muzyki i adiunkt w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy, prześledziła obecność wartości „zasłoniętych i zagubionych” w kompozycji Miserere mei Deus, miserere mei Szymona Godziemba-Trytka. Tradycję chrześcijańską w muzyce sakralnej Pawła Łukaszewskiego zaprezentowała Renata Borowiecka, teoretyk muzyki, adiunkt w Akademii Muzycznej w Krakowie. Podjęte w niniejszej monografii wieloaspektowe analizy stanowią próbę znalezienia przeciwwagi dla współczesnych tendencji negujących znaczenie kategorii piękna w muzyce. Jednak konsekwencją uznania piękna za wartość anachroniczną jest coraz bardziej smutne oblicze otaczającej nas rzeczywistości oraz jałowość tworzonej przez człowieka sztuki. W obliczu tego zagrożenia Benedykt XVI przypomina o konieczności przywrócenia we współczesnej kulturze harmonii pomiędzy wiarą a rozumem, prawdą a pięknem: „Wiara chrześcijańska zyskuje swoją tożsamość tylko w otwarciu na rozum, a rozum staje się sobą, kiedy przekracza swoje granice, dążąc do wiary. Równie ważny jest jednak związek wiary i sztuki, ponieważ prawda, będąca celem, punktem dojścia rozumu, wyraża się poprzez piękno i w pięknie staje się sobą, w nim mierzy się z sobą. Tam więc, gdzie jest prawda, musi narodzić się piękno, gdzie istota ludzka realizuje się we właściwy sposób, wyraża się w pięknie. Związek prawdy i piękna jest nierozerwalny, toteż potrzebujemy piękna”.
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Książka
Tytuł:
Muzyka sakralna w perspektywie dialogu wiary i kultury
Autorzy:
Bramorski, Jacek
Misiaszek, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/chapters/1046727.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
Tematy:
muzyka sakralna
kryzys kultury
kulturowe korzenie Europy
Benedykt XVI
sztuka sakralna
Opis:
As the contemporary man experiences moral and spiritual loss, resulting first of all from the lack of the sense of God and the loss of sensitivity to beauty, as well as the influence of intellectual trends and cultural changes connected with post modernism, relativistic dictatorship and secular processes. Pope Paul VI denounced the „divorce” between art and the sacred that characterised the 20th century and observed that today many have difficulty treating Christian themes due to the lack of formation and experience of the Christian faith. The culture emerging from materialistic and atheistic worldviews, characteristic of secularised societies, causes disaffection from religion, sometimes opposition to it, particularly Christianity, with a new anti-Catholicism. Due to this, it is the role of the Church to help the human being in their again, the unity between good, truth and beauty. Pope John Paul II called for a new dialogue of faith and culture between Church and art, underlining their reciprocal needs and richness. The evangelization of culture aims at letting the Gospel penetrate the actual situation of the lives of the people of a given society. For the believer, beauty transcends the aesthetics and finds its archetype in God. The contemplation of God is the living source from which the Christian artist takes inspiration to speak of the mystery of God and the mystery of man saved in Jesus Christ. Christian-inspired works of art, which constitute an incomparable part of humanity’s artistic and cultural patrimony, are the object of a veritable infatuation for believers and nonbelievers, agnostics and those indifferent to religion. In the face of great music, the human being rises in the attitude of contemplative admiration, feeling the border of everyday life is crossed and the land of transcendental beauty entered. Benedict XVI is an experienced guide on this way – one of the greatest intellectual popes in the history of the Church.
Źródło:
TOŻSAMOŚĆ MUZYKI SAKRALNEJ W DIALOGU Z KULTURĄ WSPÓŁCZESNĄ; 11-28
9788364615276
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 22

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies