Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "AUSZ, MARIUSZ" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-8 z 8
Tytuł:
Szkoła pijarska w Rosieniach
Autorzy:
Ausz, Mariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041030.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Piarists
Piarist schools
education
Raseiniai
pijarzy
szkoły pijarskie
edukacja
Rosienie
Opis:
The article is on the history of the Piarist school in Raseiniai. In terms of administration, it belonged to the Lithuanian province. Not many sources on this institution are preserved, particularly those from the 18th century, and therefore its history is little known. It was one of the last collegia established by this Order. After the Third Partition, it became part of the Russian state. The aim of this article is to present the school’s activity; archival materials were used, which were found as a result of an inquiry in the country and the National Lithuanian Historical Archive in Vilnius and the General Archive of the Piarist Order in Rome. They have never been used by Polish scholars before. This allowed to verify and – to a great extent – supplement the current research on this school. The collegium was founded around 1743, and a school was opened at the collegium. The collegium together with the school were closed in 1833.
Artykuł dotyczy dziejów szkoły pijarskiej w Rosieniach, która administracyjnie należała do prowincji litewskiej. Niewiele zachowało się źródeł na temat tej placówki, szczególnie z XVIII w., dlatego jej losy są mało znane. Była ona jednym z ostatnich kolegiów założonych przez to zgromadzenie. Po III rozbiorze szkoła znalazła się w granicach państwa rosyjskiego. Celem artykułu było przedstawienie działalności szkoły, wykorzystano w nim materiały archiwalne do których dotarto w wyniku kwerendy w kraju, w Litewskim Państwowym Archiwum Historycznym w Wilnie oraz Archiwum Generalnym Zakonu Pijarów w Rzymie. Dotychczas nie były one wykorzystane przez polskich badaczy. Pozwoliło to zweryfikować, jak i w znacznym stopniu uzupełnić badania na temat tej szkoły. Kolegium zostało ufundowane około 1743 r., a przy nim funkcjonowała szkoła. Kolegium wraz ze szkołą zostały zlikwidowane w 1833 r.
Źródło:
Res Historica; 2021, 51; 289-312
2082-6060
Pojawia się w:
Res Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kolegium pijarów w Witebsku
Autorzy:
Ausz, Mariusz Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/624800.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Viciebsk, Piarists, Piarist schools, education
Witebsk, szkoły pijarskie, pijarzy, edukacja
Віцебск, піяры, піярскія школы, адукацыя
Opis:
This paper is concerned with the history of the Vitebsk college of Piarist priests – the least known establishment run by this Order, and the last Piarist establishment founded before 1772. The college was located within the administrative limits of the Lithuanian Province. Due to the scarce sources, especially from the 18th century, little is known about its history. The Vitebsk college was one of the last such establishments founded by the Order. After the First Partition of Poland the college became part of Russia. Consequently, the Piarist school in Vitebsk operated outside the structures of the Commission of National Education and as such has received little interest from researchers in the field of 18th-century Polish education. This paper aims to provide an outline of the Vitebsk college’s history based on archival materials found through research in the Belarusian National Historic Archive in Minsk, the Lithuanian National Historic Archive in Vilnius and the General Archive of the Piarist Order in Rome. These sources have not been used by Polish researchers thus far. Hence, the study helps to validate and supplement existing research on this college. The funding for the establishment of the college was provided around 1753 by Vitebsk citizens Adam and Anna Świrszczewski. A year later they funded the construction of a wooden church and outbuildings. The college operated a school, which was temporarily relocated to a new foundation in Dubrowna (1785–1799), with the Vitebsk Piarists running only the parish. In 1822 the Tsarist government relocated the Vitebsk Piarists to Polock. Later, in 1830, the monastery and the school again changed location, this time to Vilnius. The Order would never return to Vitebsk.
Artykuł dotyczy dziejów kolegium witebskiego księży pijarów, najmniej znanej szkoły tego zakonu. Niewiele zachowało się źródeł na temat tej placówki edukacyjnej, szczególnie z XVIII w., dlatego jej losy są mało znane. Było ono jednym z ostatnich kolegiów założonych przez to zgromadzenie. Po I rozbiorze kolegium znalazło się w granicach państwa rosyjskiego, dlatego szkoła pijarska w Witebsku nie została włączona w struktury Komisji Edukacji Narodowej, a tym samym nie budziła większego zainteresowania badaczy polskiej oświaty XVIII w.Celem artykułu było przedstawienie działalności kolegium witebskiego. W pracy wykorzystano materiały archiwalne, do których dotarto w wyniku kwerendy w Narodowym Archiwum Historycznym Białorusi w Mińsku, Litewskim Państwowym Archiwum Historycznym w Wilnie oraz Archiwum Generalnym Zakonu Pijarów w Rzymie. Dotychczas nie były one brane pod uwagę przez polskich badaczy. Pozwoliło to zweryfikować, a także w znacznym stopniu uzupełnić, badania dotyczące tej instytucji. Kolegium zostało ufundowane około 1753 r. przezobywateli miasta Adama i Annę Świrszczewskich, rok później ufundowano drewniany kościół i zabudowania gospodarcze. Przy kolegium funkcjonowała szkoła, która na pewien czas pod koniec XVIII w. została przeniesiona do nowej fundacji w Dubrownie (1785–1799), a w Witebsku zakonnicy prowadzili tylko parafię. W 1822 r. pijarzy witebscy zostali przeniesieni przez rząd carski do Połocka, skąd następnie w 1830 r. klasztor oraz szkoła zostały przeniesione doWilna. Zgromadzenie nie wróciło do Witebska.
Артыкул прысвечаны гісторыі віцебскай калегіі ксяндзоў піяраў, найменш вядомай школы гэтага каталіцкага манаскага ордэна. Яна была апошняй піярскай школай, утворанай да 1772 г. Адміністрацыйна адносілася да т.зв. літоўскай правінцыі. На сённяшні дзень маем няшмат крыніц па тэме гэтай школы, асабліва ў XVIII ст., таму яе гісторыя слаба вывучана. Гэта адна з апошніх піярскіх школ. Пасля першага падзелу Польшчы гэтая калегія знаходзілася ў межах Расійскай Імперыі, што паўплывала на тое, чаму Віцебская піярская школа не ўвайшла ў склад Камісіі нацыянальнай адукацыі і не выклікала зацікаўлення з боку даследчыкаў польскай асветы XVIII ст. Мэтай дадзенага артыкула было выяўленне дзейнасці віцебскай калегіі на базе архівальных матэрыялаў, якія знаходзяцца ў Нацыянальным гістарычным архіве Беларусі ў Мінску, Літоўскім дзяржаўным гістарычным архіве ў Вільні, Генеральным архіве ордэна піяраў у Рыме. Дасюль гэтыя матэрыялы не выкарыстоўваліся польскімі даследчыкамі. Такім чынам, мы змаглі не толькі параўнаць дакументы з нашымі ўяўленнямі пра гэтую калегію, але і грунтоўна дапоўніць матэрыял. Школа была створана каля 1753 г. пры падтрымцы жыхароў горада Адама і Анны Свіршчэўскіх, годам пазней былі пабудаваны драўляны касцёл і гаспадарчыя памяшканні. Пры калегіі функцыянавала школа, якая на пэўны час напрыканцы XVIII ст. была перанесена ў новы фонд у Дуброўню (1785–1799), у Віцебску тады функцыянавала толькі парафія. У 1822 г. расійскія ўлады перанеслі віцебскіх піяраў у Полацк, адкуль у 1830 г. манастыр разам са школай зноў быў перанесены, на гэты раз у Вільню. Манаскі ордэн піяраў ніколі больш у Віцебск не вярнуўся.
Źródło:
Studia Białorutenistyczne; 2019, 13
1898-0457
Pojawia się w:
Studia Białorutenistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Szkoły pijarskie na terenie Białorusi
Autorzy:
Ausz, Mariusz Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/624984.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Piarist schools, Piarists, education, Belarus
szkoły pijarskie
pijarzy
edukacja, Białoruś.
асветніцкая дзейнасць піяраў, піяры, адукацыя, Беларусь
Opis:
This article presents the problem of Piarist schools of the Lithuanian provincial on the Belarusian territory.Unfortunately, the collapse of the November Uprising marked the end of the Piarist education. The Piarists paid for their involvement in education among students who actively participated in battles, etc. At the end of the 19th century, on the Austrian territory, Piarist school arose from ruins and function to this day, continuing the beautiful tradition, however, because of their negligible number they cannot function as they used to in the past.After the First World War, it was possible to regain colleges and open schools in Lida, Szczuczyn and Lubieszów.
Артыкул прысвечаны школам піяраў на тэрыторыі Беларусі (т.зв. літоўская правінцыя). Заняпад гэтых пабожных школ надыйшоў пасля лістападовага паўстання. Толькі рэканструкцыя асветы піяраў у названай правінцыі ў канцы ХІХ-стагоддзя дазволіла адкрыцць новыя школы. Пасля першай сусветнай вайны ў так званых крэсах, напр. у Лідзе, Шчучыне і Любашове, ствараліся калегіі, дзе піяры займаліся асветніцкай дзейнасцю.
Artykuł przedstawia losy szkół pijarskich prowincji litewskiej na terytorium Białorusi. Po okresie świetności nastąpił ich upadek po powstaniu listopadowym. Dopiero odbudowa prowincji szkolnictwa pijarskiego pod koniec XIX w. umożliwiła uruchomienie nowych szkół. Po I wojnie światowej otwarto kolegia na tzw. kresach w Lidzie, Szczuczynie oraz Lubieszowie; w Lidzie i Lubieszowie pijarzy prowadzili również działalność edukacyjną.
Źródło:
Studia Białorutenistyczne; 2017, 11
1898-0457
Pojawia się w:
Studia Białorutenistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rozwój sieci kolegiów w litewskiej prowincji pijarów w XVIII w.
The Development of the Collegial Network in the Lithuanian Piarist Province in the 18th Century
Autorzy:
Ausz, Mariusz Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/33914687.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Piarists
Piarist collegia
education
Lithuanian Piarist Province
pijarzy
kolegia pijarskie
edukacja
Litewska Prowincja Pijarów
Opis:
Artykuł przedstawia losy szkół pijarskich prowincji litewskiej. Do Rzeczypospolitej pijarzy przybyli w 1642 r. Do 1662 r. polskie kolegia pijarskie należały do prowincji niemieckiej, bowiem dopiero wtedy powstała zatwierdzona przez papieża Aleksandra VII odrębna prowincja polska, w skład której wchodziła również wiceprowincja węgierska. Trzydzieści lat później (w 1692 r.) kolegia węgierskie utworzyły własną prowincję. W 1696 r. władze zakonu powołały wiceprowincję litewską, a w 1736 r. samodzielną prowincję litewską. Pierwszym prowincjałem litewskim został Franciszek Torkwat Tymiński. W drugiej połowie XVIII w. na terenie prowincji znajdowały się kolegia w następujących miejscowościach: Szczuczyn Litewski, Lida, Wilno (Collegium Nobilium, w 1773 r. pijarzy przejęli pojezuicki klasztor oraz kościół św. Rafała na Śnipiszkach), Łużki, Wiłkomierz, Rosienie, Lubieszów, Dąbrowica, Poniewież, Zelwa, Witebsk, Dubrowna. Po 1795 r. kolegium w Międzyrzeczu Koreckim, które jako jedyne z prowincji polskiej znalazło się w zaborze rosyjskim, przyłączono do prowincji litewskiej. Po okresie świetności upadek kolegiów i szkół nastąpił po powstaniu listopadowym.
This article presents the problem of the development Piarist collegia in the Lithuanian province. The Piarists arrived in the Polish-Lithuanian Commonwealth in 1642. Until 1662, the Polish Piarist collegia belonged to the German province because only then a separate Polish province that had been established – a part of which also included the Hungarian vice-province – was approved by Pope Alexander VII. Thirty years later (in 1692) the Hungarian collegia formed their own province. In 1696, The Order’s authorities constituted the Lithuanian vice-province, and in 1736 a separate Lithuanian province. The first Lithuanian provincial was Franciszek Torkwat Tyminski. In the second half of the 18th century, it included the following monastic houses: Lithuanian Ščučyn, Lida, Vilnius (Collegium Nobilium, in 1774 the Piarists additionally took over the Jesuit monastery – Church of St. Raphael in Šnipiškės), Lužki, Ukmergė, Raseiniai, Liubeshiv, Dąbrowica, Panevėžys, Zelwa, Vitebsk, Dubrowna. After 1795, the collegium in Mezhirichi – which was the only one from the Polish province. Unfortunately, the collapse of the November Uprising marked the end of the Piarist education.
Źródło:
Res Historica; 2023, 56; 205-224
2082-6060
Pojawia się w:
Res Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Metoda projektów a nowoczesne środki techniczne (multimedia) w edukacji historycznej
The Project Method and Modern Technical Means (Multimedia) in Historical Education
Autorzy:
AUSZ, MARIUSZ
BARNAŚ-BARAN, EWA
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/455207.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski
Tematy:
metoda projektów
multimedia
nowoczesne środki dydaktyczne dydaktyka
project method
modern didactic aids
didactics
Opis:
Artykuł porusza tematykę wykorzystania metody projektów z twórczym wykorzystaniem nowoczesnych środków dydaktycznych, czyli tzw. multimediów. Metoda ta z zastosowaniem tych środków stawia wielkie możliwości przed nauczycielem i uczniami. Jest to metoda na miarę XXI w. Jej umiejętne zastosowanie zwiększy efektywność i atrakcyjność procesu dydaktycznego.
The article discusses the subject of using the method of projects with the creative use of modern didactic means, i.e. the so-called multimedia. This method with the use of these means gives great opportunities to the teacher and students. It is a method for the 21st century. Its skillful application will increase the effectiveness and attractiveness of the didactic process.
Źródło:
Edukacja-Technika-Informatyka; 2019, 10, 1; 179-184
2080-9069
Pojawia się w:
Edukacja-Technika-Informatyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Ruch Pedagogiczny” przykładem czasopisma popularyzującego przekaz radiowy treści pedagogicznych w latach 1918–1939
„The Pedagogical Movement” Is an Example of a Magazine Popularising Radio Broadcasting of Pedagogical Content in the Years 1918–1939
Autorzy:
BARNAŚ-BARAN, EWA
AUSZ, MARIUSZ
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/457157.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski
Tematy:
Galicja
radio
nauczanie
"Ruch Pedagogiczny”
Galicia
education
„Ruch Pedagogiczny”
Opis:
W artykule podjęto próbę ukazania zaangażowania czasopisma „Ruch Pedagogiczny” w popularyzację korzystania z radia jako istotnego źródła wiedzy pedagogicznej. Powołane w Krakowie w 1912 r. czasopismo miało przybliżać, zwłaszcza nauczycielom w Galicji, nowatorskie rozwiązania w dziedzinie nauczania i wychowania oraz nowinki techniczne, które wspomagały proces nauczania. Na początku XX w. upowszechniano osiągnięcia ruchu „nowego wychowania”, kontynuowano tę praktykę pod odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 r. Pod koniec lat 20. XX w. próbowano zainteresować dyrekcje szkół i nauczycieli audycjami i wykładami pedagogicznymi w radiu. W artykułach z lat 30. XX w. nie znaleziono przykładów na propagowanie pedagogiki za pomocą radia.
The article attempts to show the involvement of the magazine „Ruch Pedagogiczny” in the popularization of the use of radio as an important source of pedagogical knowledge. Established in 1912, the magazine in Kraków was to familiarize teachers in Galicia, in particular, with innovative solutions in the field of teaching and upbringing, as well as with technical innovations that supported the teaching process. At the beginning of the 20th century, the achievements of the New Education movement were disseminated and this practice was continued under Poland's regaining independence in 1918. At the end of the 1920s, attempts were made to make the school manage-ment and teachers interested in radio programmes and pedagogical lectures. In articles from the 1930s there were no examples of promoting pedagogy by means of radio.
Źródło:
Edukacja-Technika-Informatyka; 2018, 9, 3; 25-32
2080-9069
Pojawia się w:
Edukacja-Technika-Informatyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sprawozdania
Autorzy:
Słapek, Dariusz
Łuć, Ireneusz
Maleszyk, Ryszard
Stępnik, Andrzej
Ausz, Mariusz
Czarnota, Tomasz
Buczkowska, Maria
Solska, Ewa
Sioma, Marek
Gmiterek, Henryk
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/631664.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Opis:
Artykuł nie posiada streszczenia w języku polskim.
Źródło:
Res Historica; 2013, 35
2082-6060
Pojawia się w:
Res Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sprawozdania
Autorzy:
Słapek, Dariusz
Łuć, Ireneusz
Maleszyk, Ryszard
Stępnik, Andrzej
Ausz, Mariusz
Czarnota, Tomasz
Buczkowska, Maria
Solska, Ewa
Sioma, Marek
Gmiterek, Henryk
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/632329.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Opis:
The article dosn’t have abstract in english.
Artykuł nie posiada streszczenia w języku polskim.
Źródło:
Res Historica; 2013, 35
2082-6060
Pojawia się w:
Res Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-8 z 8

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies