Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "the cardinal virtues" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Radość chrześcijańska jako cnota eklezjalna. Na marginesie „Evangelii gaudium” papieża Franciszka
    Autorzy:
    Parzych-Blakiewicz, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2041363.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Evangelii gaudium
    the theological virtues
    the cardinal virtues
    virtues of ecclesial
    The New Evangelization
    theology of poverty
    cnoty teologiczne
    cnoty kardynalne
    cnoty eklezjalne
    Nowa Ewangelizacja
    teologia ubóstwa
    Opis:
    W artykule jest przedstawiona interpretacja nauczania papieża Franciszka na temat „radości Ewangelii”. Analiza adhortacji „Evangelii gaudium” doprowadziła do stwierdzenia, że radość Ewangelii według Franciszka jest cnotą chrześcijańską. Tradycyjna teologia wyróżnia dwie kategorie cnót: teologiczne i kardynalne. Benedykt XVI wskazuje na nową grupę cnót: eklezjalnych. Podstawą radości według Franciszka jest przyjęcie Ewangelii i głoszenie jej. Źródłem jest osoba Jezusa Chrystusa. Przez zjednoczenie z Nim, osoba ludzka zostaje wyzwolona z wyobcowania, egoizmu i zniewoleń. Radość Ewangelii ujawnia się w dialogu, który jest wymianą darów między osobami. Odbywa się w spotkaniu, które daje możliwość poznania drugiej osoby, Boga i człowieka. Eklezjalny kontekst radości wyraża się w indywidualnym otwarciu na Chrystusa oraz otwarciu Kościoła wobec wszystkich ludzi. Radość chrześcijańska zdefiniowana w oparciu o koncepcję radości Ewangelii według Franciszka, kwalifikuje się do nowej kategorii cnót – eklezjalnych.
    The article is the interpretation of the teaching of Pope Francis on "the joy of the Gospel." Analysis Exhortation "Evangelia gaudium" led to the conclusion that the joy of the Gospel according to St. Francis is a Christian virtue. Traditional theology distinguishes two categories of virtues: theological and cardinal. Benedict XVI points to a new group of virtues: ecclesial. The basis for the joy according to Francis is the adoption and proclamation of the Gospel to her. The source is the person of Jesus Christ. Through union with Him, the human person is liberated from alienation, selfishness and slavery. The joy of the Gospel revealed in the dialogue, which is the exchange of gifts between individuals. It takes place in the meeting, which gives you the opportunity to learn another person, God and man. Ecclesial context of joy is presented in the private opening to Christ and the opening of the Church to all people. Joy Christian is defined based on the concept of joy of the Gospel according to Pope Francis, is eligible for a new category of virtues – ecclesial.
    Źródło:
    Studia Nauk Teologicznych PAN; 2013, 8; 95-106
    1896-3226
    2719-3101
    Pojawia się w:
    Studia Nauk Teologicznych PAN
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Catalogue of Virtues in the "Ecclesiastical History" of Sozomen of Bethelia
    Katalog cnót w "Historii kościelnej" Sozomena z Bethelii
    Autorzy:
    Bralewski, Sławomir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2158120.pdf
    Data publikacji:
    2022-12-15
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Sozomen
    Historia kościelna
    cnoty kardynalne
    Ecclesiastical History
    cardinal virtues
    Opis:
    On the one hand, in his Ecclesiastical History, Sozomen presented the qualities of the ruler he held in high esteem – Theodosius II; on the other, he listed characteristics of the ascetics he admired, the new sages, living – in his view – according to the principles of the best philosophy. Interestingly, in this presentation, he applied an almost identical set of virtues that he attributed to both rulers and monks. In both cases he equated piety with wisdom and made them the most important, leading virtues. They were the ones that conditioned the subsequent qualities. Thus, in Sozomen’s account, one can trace the theory of the unity of virtues characteristic of Socrates of Athens. It claimed that one cannot possess a particle of virtue without possessing the whole, nor can one possess one specific virtue without possessing all of them. It seems that the order of virtues used by Sozomen in the catalogue of virtues ascribed to Theodosius II is not accidental, and reflects their hierarchy: εὐσέβεια-σοφία φιλανθρωπία, ἀνδρεία, σωφροσύνη, δικαιοσύνη, φιλοτιμία, and μεγαλοψυχία. This hierarchy stems from the Christian values adopted by Sozomen.
    W swojej Historii kościelnej Sozomen przedstawił przymioty, z jednej strony władcy, którego obdarzał wielką estymą, a więc Teodozjusza II, a z drugiej podziwianych przez siebie ascetów, nowych mędrców, żyjących w jego przekonaniu według zasad najlepszej filozofii. Interesujące, że użył do tego niemal identyczny zestaw cnót, który przypisywał i władcy i mnichom. W obydwu przypadkach pobożność utożsamiał z mądrością i czynił z nich najważniejsze, wiodące cnoty. To one warunkowały kolejne przymioty. Można zatem w przekazie Sozomena doszukiwać się teorii jedności cnót charakterystycznej już dla Sokratesa z Aten, wedle którego nie można posiadać cząstki jakiejś cnoty, nie posiadając jej całości, ani posiadać jednej konkretnej cnoty, nie posiadając wszystkich. Wydaje się, że zastosowana przez Sozomena kolejność cnót w katalogu zalet przypisanych Teodozjuszowi II nie jest przypadkowa, a oddaje ich hierarchię: εὐσέβεια-σοφία φιλανθρωπία, ἀνδρεία, σωφροσύνη, δικαιοσύνη, φιλοτιμία, μεγαλοψυχία. Hierarchia ta wynika z chrześcijańskich wartości przyjętych przez Sozomena
    Źródło:
    Vox Patrum; 2022, 84; 31-50
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    W trosce o aretologiczne podstawy wychowania. Wokół koncepcji o. Jacka Woronieckiego
    In the Interest of the Arethological Basis of Upbringing
    Autorzy:
    Szewczak, Iwona
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1810879.pdf
    Data publikacji:
    2020-07-03
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    aretologia
    wychowanie
    cnoty kardynalne i teologalne
    o. Jacek Woroniecki
    aretology
    upbringing
    cardinal and theological virtues
    Fr. Jacek Woroniecki
    Opis:
    Artykuł podejmuje problematykę aretologicznych podstaw wychowania. Podjęto w nim próbę odpowiedzi na pytanie o zasadność odwoływania się w wychowaniu do teorii cnót, zaproponowanej przez o. Jacka Woronieckiego. Przedstawiono argumenty potwierdzające potrzebę odwoływania się w wychowaniu do tej teorii. Wykazano, że zaproponowane przez o. Jacka Woronieckiego sprawności: roztropność, sprawiedliwość, męstwo, umiarkowanie oraz wiara, nadzieja, miłość, a także pobożność mogą stanowić aktualne cele wychowania. Ich realizacja przyczynia się do aktualizacji potencjalności wychowanka i może stanowić odpowiedź na obserwowany współcześnie kryzys wychowania. Podjęto za o. Jackiem Woronieckim krytykę stanowiska intelektualizmu moralnego, podkreślając, że uwzględnienie w wychowaniu do cnót nie tylko rozumu, ale i woli jest konieczne do nabycia samych cnót.
    The article presents the issue of the aretological basis of upbringing. An attempt has been made to answer the question about the legitimacy of referring to the virtue theory in upbringing proposed by Father Jacek Woroniecki. Arguments confirming the need to refer to the virtue theory in upbringing have been presented. It has been shown that the efficiency proposed by Fr. Jacek Woroniecki: prudence, justice, valour, moderation and faith, hope, love as well as piety can constitute current goals of education. Their realization contributes to updating the potential of the pupil and may be a response to the crisis of education observed today. Father Jacek Woroniecki criticized the approach of moral intellectualism, emphasizing that involving not only reason but also will in the upbringing to the virtues is necessary for the pupil to acquire the virtues.
    Źródło:
    Roczniki Pedagogiczne; 2020, 12, 1; 99-117
    2080-850X
    Pojawia się w:
    Roczniki Pedagogiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Enemy of All Virtues: Once Again on the Image of Simeon the Great in the Oration “On the Treaty with the Bulgarians”
    Wróg wszelkich cnót: Raz jeszcze w sprawie wizerunku Symeona Wielkiego w oracji „Na pokój z Bułgarami“
    Autorzy:
    Marinow, Kirił
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2158124.pdf
    Data publikacji:
    2022-12-15
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    cnoty kardynalne
    Symeon I (893-927)
    średniowieczna Bułgaria
    relacje Bizanzjum-Bułgaria
    retoryka bizantyńska
    ideologia bizantyńska
    obraz Bułgarów w źródłach bizantyńskich
    obcy w źródłach średniowiecznych
    średniowieczna egzegeza biblijna
    cardinal virtues
    Simeon I the Great (893–927)
    medieval Bulgaria
    Byzantine-Bulgarian relations
    Byzantine rhetoric
    Byzantine ideology
    the image of Bulgarians in Byzantine sources
    the others in medieval sources
    medieval biblical exegesis
    Opis:
    This article focuses on the Bulgarian Tsar Simeon I the Great (893-927), who in the second half of his reign entered into a protracted military and ideological conflict with the Byzantine Empire. He wished not only to extend his dominions at the expense of his southern neighbour, but also to equal him in titular power, and it is possible - although scholars differ on this point - that his aspirations reached even further, namely Constantinople itself. Either way, Bulgaria under his reign posed a serious threat to Byzantium and its main antagonist. The death of the Tsar in 927 and the conclusion of peace with the Empire by his son, Peter I (927-969), finally put an end to the conflict between both the states. The celebrations marking the conclusion of the agreement provided an opportunity to take stock. In a rhetorical speech written for the occasion, Simeon's actions and aspirations were severely criticised – through comparisons to figures from ancient literature and biblical texts, the Byzantine speaker discredited the attitude of this ruler. Comparisons to those of them who aroused negative connotations in listeners and readers deprived Simeon of all the virtues belonging to a Christian ruler and, above all, of the cardinal ones by which he should, above all, legitimise himself.
    Artykuł koncentruje się na postaci cara bułgarskiego Symeona I Wielkiego (893-927), który w drugiej połowie swojego panowania wszedł w długotrwały konflikt militarny i ideologiczny z cesarstwem bizantyńskim. Pragnął bowiem nie tylko poszerzyć swoje włości kosztem południowego sąsiada, lecz i zrównać się z nim w tytulaturze, niewykluczone zaś, jakkolwiek w tej materii zdania uczonych są rozbieżne, iż jego aspiracje sięgały jeszcze dalej, a mianowicie samego Konstantynopola. Tak czy owak, Bułgaria czasów jego panowania stanowiła poważne zagrożenie dla Bizancjum i jego głównego antagonistę. Śmierć cara w 927 i zawarcie pokoju z cesarstwem przez jego syna, Piotra I (927-969), ostatecznie położyła kres konfliktowi pomiędzy oboma krajami. Uroczystości związane z zawarciem porozumienia stały się okazją do podsumowań. W napisanej z tej okazji mowie retorycznej działania i aspiracje Symeona zostały poddane surowej krytyce – poprzez porównania do postaci z literatury antycznej i tekstów biblijnych bizantyński mówca zdyskredytował postawę tego władcy. Porównanie do tych z nich, którzy wzbudzali u słuchaczy i czytelników negatywne konotacje pozbawiło Symeona wszelkich cnót przynależnych chrześcijańskiemu władcy, a nade wszystko tych kardynalnych, którymi przede wszystkim powinien się legitymizować.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2022, 84; 105-122
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Decreta caelestia versus princeps bonus w świetle "Res Gestae" Ammiana Marcellina
    Decreta caelestia versus princeps bonus in the Light of Ammianus Marcellinus’s Res Gestae
    Autorzy:
    Bralewski, Sławomir
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/43560404.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Ammianus Marcellinus
    Julian the Apostate
    cardinal virtues
    Ammian Marcellin
    Julian Apostata
    cnoty kardynalne
    Opis:
    Ammian Marcellin w Res Gestae  uczynił z cesarza Juliana wzór dobrego władcy, mimo że bogowie zadecydowali o klęsce jego wyprawy perskiej, w której on sam poniósł śmierć. Dokonując oceny jego charakteru przypisał mu konkretny katalog cnót. Na ich czele znalazły się najpierw cztery cnoty kardynalne: temperantia, prudentia, iustitia i fortitudo, które zostały uzupełnione dodatkowo przez scientia rei militaris, auctoritas, felicitas i liberalitas. Zabrakło wśród nich pietas, należącej w przekonaniu Rzymian do zasadniczych cnót moralnych, która w epoce cesarstwa stała się kardynalną cnotą imperatorów. Kwestia ta nie znalazła dotychczas należytego wyjaśnienia. Analizując przekaz Ammiana Marcellina autor artykułu wykazał, że Ammian Marcellin zrezygnował z pietas, gdyż powszechnie była znana przesada z jaką Julian celebrował kulty tradycyjne. Tym bardziej że tego typu nadużycia generowały oskarżenie o superstitio. Niewątpliwie Ammian był zafascynowany postacią cesarza, widząc w jego postępowaniu wzór do naśladowania dla innych panujących. Zależność felicitas od pietas stanowiła jednak dla niego poważny kłopot, wymagający rozwiązania. Postanowił więc zrezygnować z lansowania pobożności Juliana jako cnoty cesarskiej. Nie chciał wszelako jego klęski tłumaczyć bezbożnością. Znalazł więc wyjaśnienie, które cesarza nie obciążało, a był nim kapryśny charakter Fortuny.
    Ammianus Marcellinus in Res Gestae made Emperor Julian the model of a good ruler, even though the gods decided about the defeat of his Persian expedition, in which he himself died. In assessing his character, he assigned him a specific catalogue of virtues. They were headed first by four cardinal virtues: temperantia, prudentia, iustitia and fortitudo, which were additionally supplemented by scientia rei militaris, auctoritas, felicitas and liberalitas. There was no pietas among them, which, according to the Romans, belonged to the fundamental moral virtues, which in the era of the empire became the cardinal virtue of the emperors. This issue has not yet found a proper explanation in the literature on the subject. Analyzing the message of Ammianus Marcellinus, the author of the article showed that he gave up pietas, because the exaggeration with which Julian celebrated traditional cults was widely known. All the more so since this type of abuse generated accusations of superstitio. Undoubtedly, the Ammianus was fascinated by the figure of the emperor, seeing his conduct as a model for other rulers to follow. However, the dependence of felicitas on pietas was a serious problem for him that needed to be resolved. So he decided to abandon the promotion of Julian's piety as an imperial virtue. However, the historian did not want to explain  Julian's defeat by impiety. So he found an explanation that did not burden the emperor, and it was the capricious nature of Fortune.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2023, 87; 49-70
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A Book for the King. Some Reflections on the Situation of the Roman Population and the Preservation of the Heritage of Ancient Civilization in Gallaecia and Lusitania in the 5th and 6th Centuries
    Książka dla króla. Kilka refleksji na temat sytuacji ludności rzymskiej i zachowaniu dziedzictwa cywilizacji antycznej w Galaecji i Luzytanii w V i VI wieku
    Autorzy:
    Wilczyński, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2158121.pdf
    Data publikacji:
    2022-12-15
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    cnoty kardynalne
    Królestwo Swebów
    św. Marcin z Bragi
    cultura romana
    cultura christiana
    cardinal virtues
    kingdom of Suebiw
    Saint Martin of Braga
    Opis:
    Saint Martin of Braga, active in Gallaecia in the second half of the 6th century, referred to cardinal virtues in several of his writings, in accordance with the teachings of Seneca that he knew well. One of these works was Formula vitae honestae, given to Miro, king of Suebi and Gallaecia. The existence of Roman and “barbarian” elites in the kingdom of Suebi, capable of understanding the moral teachings of St. Martin of Braga in the 6th century, prompts reflection on the continuity of Roman culture and heritage of ancient civilisation in 160 years after the invasion of Hispania by Germanic tribes. The article contains some remarks on the preservation of Roman civilisation among the Roman elites in the times of the existence and development of the kingdom of Suebi , and on the processes of romanization of the tribal elites. The problem of the assimilation of the local population and Germanic newcomers, which was very interesting and specific to Gallaecia under the reign of Suebi, was also discussed.
    Święty Marcin z Bragi, działający w Gallaecji w drugiej połowie VI wieku, w kilku swoich pismach odnosił się do cnót kardynalnych zgodnie z naukami Seneki, które dobrze znał. Jednym z nich była Formula vitae honestae podarowana Mironowi, królowi Swebów i Gallaecji. Istnienie w Królestwie Swebów elit rzymskich i „barbarzyńskich”, które w VI wieku potrafiły zrozumieć nauki moralne św. Marcina z Bragi, skłania do refleksji nad ciągłością kultury rzymskiej i dziedzictwa antycznej cywilizacji 160 lat po inwazji plemion germańskich na Hiszpanię. Artykuł zawiera kilka uwag na temat zachowania cywilizacji rzymskiej wśród elit rzymskich w okresie istnienia i rozwoju imperium suebskiego oraz procesów romanizacji elit plemiennych. Omówiono również problem asymilacji ludności tubylczej i przybyszów germańskich, który to proces był bardzo interesujący i specyficzny dla Gallaecji pod panowaniem Suebów.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2022, 84; 51-78
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies