Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "teoria" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów

Dostawca treści

Podbaza

Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 5770
Tytuł:
„Are we all feminists now”? Wyzwania ze strony Feministycznej Jurysprudencji wobec tradycyjnej teorii prawa
Are we all feminists now’’? The Challenge of Feminist Jurisprudence to Traditional Legal Theory
Autorzy:
Rodak, Lidia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/927436.pdf
Data publikacji:
2014-01-01
Wydawca:
Stowarzyszenie Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej – Sekcja Polska IVR
Tematy:
jurysprudencja feministyczna
tradycyjna teoria prawa
obiektywizm
subiektywizm
Feminist Jurisprudence
traditional jurisprudence
objectivity
subjectivity
Opis:
The potential of Feminist Jurisprudence is mainly built on its criticism of Traditional Jurisprudence. Through the deconstruction of the latter’s main categories such as objectivity, justice, equality, and rationality, Feminist Jurisprudence aims to demonstrate that Traditional Jurisprudence tends to mask inequality, exclusion and lack of recognition rather than being able to bring about change or provide the values under research. What is more, FJ indicates a wide range of topics that are not explored by Traditional Jurisprudence and thus have nochance to be dealt with using traditional tools. As a result, Feminist Jurisprudence provides a separate language, a different epistemology and methodological tools that can broadenaccess to justice including all subjects by giving them recognition. What follows from these two approaches to jurisprudence and two distinct sets of epistemological assumptions isa different understanding of the subject and a different vision of social relations. As Feminist Jurisprudence convincingly shows, traditional law, with its inclination for objectivity defends legal norms as part of the legal and social order rather than an individual autonomy and integrity of subjects. In this paper I would like to suggest a middle-way solution going beyond the dualistic categories of objectivity and subjectivity. The proposal calls for a deep structural change of the legal discourse as the only one that really matters from the feminist point of view.
Źródło:
Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej; 2014, 1(8); 67-76
2082-3304
Pojawia się w:
Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Błogosławione ręce, co dają czterdziestki!”. Żywioł mowy zakulisowej w Komediantce Władysława Reymonta
"Blessed are the hands that give forty!” The element of backstage speech in Władysław Reymonts Komediantka
Autorzy:
Andrulonis, Krzysztof
Bieruń, Izabela
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/chapters/51450447.pdf
Data publikacji:
2024-10-09
Wydawca:
Stowarzyszenie Dialogiczne Towarzystwo Naukowe - Społeczeństwo i Polityka
Tematy:
Bachtin
Komediantka
pragmatyczna teoria dialogu
Reymont
żywioł mowy
Bakhtin
the pragmatic theory of dialog
Opis:
W niniejszym rozdziale autor, inspirując się myślą Michaiła Bachtina oraz pragmatyczną teorią dialogu Eugeniusza Czaplejewicza, dokonuje charakterystyki kategorii żywiołu mowy, traktując ją jako szerszą niż pojęcie potoczności. Następnie wykorzystuje ją do opisania warstwy dialogowej powieści Władysława Reymonta Komediantka. Na podstawie rozmów bohaterów ukazane zostały cechy charakterystyczne stosowanego przez nich języka w jego aspekcie komunikacyjnym. Ponadto scharakteryzowany został kształt przestrzeni, presuponowany przez procesy dialogowe obecne w utworze, jak również ich faktyczne otoczenie, które można rekonstruować z zastosowaniem źródeł zewnętrznych. Badawczemu oglądowi została też poddana wizja teatru wyłaniająca się z wypowiedzi bohaterów, rozciągająca się między biegunami zanurzonego w sacrum święta i zakorzenionego w kulturze śmiechu karnawału.
In this article, the author, inspired by the thought of Mikhail Bakhtin and the pragmatic theory of dialogue by Eugeniusz Czaplejewicz, characterizes the category of the element of speech, treating it as broader than the concept of colloquiality. Then, he uses it to describe the dialogue layer of Władysław Reymont's novel Komediantka. Based on the characters' conversations, the characteristic features of the language they use in its communicative aspect are shown. In addition, the shape of space, presupposed by the dialogue processes present in the work, is characterized, as well as their actual surroundings, which can be reconstructed using external sources. The vision of theater emerging from the characters' statements, stretching between the poles of a holiday immersed in the sacred and a carnival rooted in the culture of laughter, is also subjected to a research review.
Źródło:
Intelektualne podróże w czasie - nowe spojrzenia na znane. Perspektywy humanistyczno-społeczne; 6-21
9788397267534
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Boski Markiz”, czyli destruktor idei oświecenia
D.A.F. de Sade: “Divine Marquis” or demolisher of the ideas of Enlightment
Autorzy:
Jaskólski, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/926008.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Tematy:
Markiz de Sade
history of political doctrines
Jean Jaques Rousseasu
social teory
the rule of equality
libertinism
historia doktryn politycznych
Jean Jaques Rousseau
teoria społeczna
zasada równości
libertynizm
Opis:
The paper provides a brief outline of the major elements that made up the foundations for the political thought of Marquis D. A. F. de Sade. The author of the paper believes that these elements have not been sufficiently presented in the Polish historiography of political doctrines. The Marquis, being deeply anchored in the Enlightenment ideas and stylistics, was simultaneously the thinker who questioned a remarkable number of elements of these ideas. What he challenged were in particular: the previous descriptions of nature, natural state, location and status of the human being, social contract and the concept of State and law. By questioning these concepts he indirectly challenged also the major articles of the Declaration of Rights of Man and Citizen. His political concepts are detectable in most of his literary production and therefore the author of the paper treats what is detectable as a certain whole which perhaps is not fully consistent of morality and law, both those of ancien régime as well as those promoted by too idealistic concepts of the pre-revolutionary era. An interesting example of the originality of his way of political thinking was his attempt to present to the reader the two extremely different socio-constitutional models – that of classical Utopia and that of Anti-utopia – as included in one literary production. The essay is concluded with a brief attempt at the summarizing and assessing of the discussed concepts as viewed against our present-day reception of de Sade’s production and his location in the history of political thought.
Źródło:
Krakowskie Studia z Historii Państwa i Prawa; 2012, 5, 3; 223-240
2084-4115
2084-4131
Pojawia się w:
Krakowskie Studia z Historii Państwa i Prawa
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Capellae maiores et minores” i różne sposoby ich kształtowania w architekturze sakralnej po Soborze Trydenckim
Autorzy:
Krasny, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2016280.pdf
Data publikacji:
2020-12-30
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
nowożytna architektura sakralna
nowożytna teoria sztuki
sztuka sepulkralna
liturgia po Soborze Trydenckim
kaplice
przestrzeń sakralna w epoce nowożytnej
early modern sacral architecture
early modern theory of art
sepulchral art
liturgy after the Council of Trent
chapel
sacred space in early modern period
Opis:
Reformy liturgiczne po Soborze Trydenckim doprowadziły do zasadniczych zmian w funkcjonowaniu liturgicznym i w kształtowaniu różnych partii świątyni. W różnych środowiskach terminem kaplica określano więc bądź prezbiterium, bądź aneksy ściśle powiązane z korpusem, bądź też autonomiczne budowle służące kultowi relikwii i cudownych obrazów oraz grzebaniu dostojnych zmarłych. Ten zamęt terminologiczny nie został uporządkowany w tekstach teoretyczno-artystycznych, takich jak mediolańskie Instructiones fabricae et supellectilis ecclesiastice. Nie sposób zatem wypracować jednoznacznej definicji nowożytnej kaplicy przykościelnej na użytek historii sztuki.
In Instructiones fabricae et supellectilis ecclesiasticae published in Milan in 1577, in line with the tradition formed in the Middle Ages, the term capella was used to describe a part of the church interior, definitely designated as the place for altar. There, the term capella maior was referred to the church’s presbytery, and capelle minores – to the strings of identical chapels, adjacent to the sides of the nave, and sometimes also to the transept. Capella maior was already losing its spatial separateness as a result of liturgical reforms introduced after the Council of Trent. In Italy and in most European countries, it was then that great importance was attached to gathering the people at one solemn Holy Mass, at the same time striving to make its celebration as visible as possible to the gathered worshipers. Therefore, the choir partitions were removed, and the presbyteries were cleaned from elements emphasizing their spatial distinctiveness on the one hand (reliquaries, miraculous paintings, impressive tombstones), and on the other, distracting the attention of the worshipers from the celebration of the Holy Sacrifice. Such activities – strongly recommended in Instructiones – meant that the presbytery was very strongly (both spatially and ideologically) integrated with the body of the church, as a result of which in most languages it ceased to be called a chapel. On the other hand, in the documents of church factories such a term was applied to annexes connected very loosely with the space and body of the temple, to which the saints and tombstones from the presbytery were “transferred”. The construction of two such structures by the popes at the larger basilica of Santa Maria Maggiore in Rome became the confirmation of this practice by the highest authority in the Church. However, Instructiones and other Counter-Reformation texts on church shaping did not record the rapid spread of an “autonomous” chapel in sacral architecture. The Milanese work describes only the way of shaping the strings of capellae minores, so a solution present in the Italian architecturefrom the late Middle Ages. The reason for this choice was probably the fact that the chapels adjacent to the nave fulfilled a specific tradition in the liturgy in the church, and the role of autonomous chapels in this field remained insignificant. Due to the well-established local tradition in the South Netherlands, there was no integration of the spaces of presbyteries and churches in this area. In this area, Catholicism was restored after the period of violent Reformation, which meant that in the churches, first of all, elements destroyed by iconoclasts were reconstructed. Therefore, in the cathedrals and collegiate churches, with the consent of the Holy See, the partitions separating them from the corpus were reconstructed. Behind these partitions, imposing tombstones of bishops and canons were built, because only these spaces were supervised by higher clergy, while the corps were under the administration of municipalities. In Flemish, the presbytery was thus still described with the term (grote) kapel, while the side chapels, usually built between the buttresses of great Gothic churches, were called chapels (kapelletjes). Thus, in the modern era, the term “chapel” was associated with various spatial and functional solutions, both in construction practice and in texts on sacral architecture. Therefore, one should limit himself to noticing the complex presence of chapels in the history of modern architecture, and not try to formulate a precise and unambiguous definition of this type of building.
Źródło:
TECHNE. Seria Nowa; 2020, 5; 11-37
2084-851X
Pojawia się w:
TECHNE. Seria Nowa
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Chętka mię napadła budować i pięknie mieszkać”. Stosunek Krzysztofa Opalińskiego (1611–1655) do architektury
“A craving urged me to build and live beautifully.” Krzysztof Opalińskis (1611-1655) attitude to architecture
Autorzy:
Stankiewicz, Aleksander
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2106674.pdf
Data publikacji:
2021-12-09
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Krzysztof Opaliński
Constante Tencalla
polska architektura nowożytna
teoria architektury
, Constante Tencalla
polish early modern architecture
theory of architecture
Opis:
W artykule omówiono nieopracowany jak dotąd przez badaczy stosunek Krzysztofa Opalińskiego do architektury. Magnat zamawiał projekty swoich pałaców we Włoszakowicach oraz w Warszawie u Constantego Tencalli, który zapewne projektował też  kościół parafialny we Włoszakowicach. Swoje opinie na temat budownictwa Opaliński zawarł w pisanych przez siebie wierszach oraz w listach do swojego brata Łukasza, domniemanego autora pierwszego polskojęzycznego traktatu architektonicznego. Poglądy Opalińskiego, częściowo zbieżne z wyrażonymi w tym traktacie, były wynikiem lektury włoskich i  francuskich traktatów i wzorników architektonicznych, ale też dzieła Petera Paula Rubensa Palazzo di Genova, wydanego w 1622 roku.
The article discusses the attitude towards architecture of Krzysztof Opaliński, which has not been developed by researchers yet. The magnate ordered designs for his palaces in Włoszakowice and in Warsaw with Constante Tencalla, who probably also designed the parish church in Włoszakowice. Opaliński expressed his opinions on architecture in his own poems and in letters to his brother Łukasz, the alleged author of the first Polish-language architectural treatise. Opaliński's views, partly coincident with those expressed in this treatise, were the result of reading French and Italian treaties and architectural templates, but also the work of Peter Paul Rubens Palazzo di Genova, published in 1622.
Źródło:
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne; 2021, 28, 2; 141-156
1232-1575
Pojawia się w:
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Cinemagraphs” Jamie Beck w kontekście dramatycznej teorii literatury
Jamie Beck’s “Cinemagraphs” in the context of dramatic theory of literature
Autorzy:
Woźniak, Ewelina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392062.pdf
Data publikacji:
2012-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
ruchome fotografie
dramatyczna teoria
cinemagraphs
Opis:
The purpose of this article is to present works of a New York photographer Jamie Beck, who developed a new type of moving photography – cinemagraphs, and look at her work from the perspective of the dramatic theory of literature. Jamie Beck in her works redefines many notions related to the visual realm. Movement and time relationship, the model identity and the impact of material on the image perception are the most interesting problems, that are connected with cinemagraphs. All these issues are analyzed in relation to fields dealing with image: André Rouille’s and Roland Barthes’ photographic theories, art history represented by Georges Didi- Huberman and Rudolf Arnheim’s “the psychology of creative eye”.
Źródło:
Przestrzenie Teorii; 2012, 17; 89-103
2450-5765
Pojawia się w:
Przestrzenie Teorii
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
“Clock speed” theory of strategy making along the life cycle
Teoria tworzenia strategii “clock speed” podczas cyklu życia
Autorzy:
Koplyay, T.
Hurta, H.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/405327.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Politechnika Częstochowska
Tematy:
clock speed theory
strategic horizon
strategy making
market life cycle
hi-tech sector
retail sector
teoria clock speed
horyzont strategiczny
tworzenie strategii
cykl życia na rynku
sektor nowoczesnych technologii
sektor detaliczny
Opis:
Regardless of sector, the long term viability of a firm is strongly tied to the quality and timeliness of its strategies. In hi-tech, events unfold much faster than in other value-creating business activities and hence the strategy changes its scope, its focus and implementation challenges often. This article will present a model that can be relied upon to gauge the need for different strategic engagements at four critical points of the market development: start-up, growth, leveling off/shakeout and maturity. The article also surfaces the importance of the elements of speed, horizon and focus to strategy making in hi-tech and comments on the evolution of market complexity.
Niezależnie od branży, długoterminowa rentowność firmy jest ściśle związana z jakością i aktualnością jej strategii. W nowoczesnych technologiach wydarzenia rozwijają się znacznie szybciej niż w przypadku innych tworzących wartość działalności, stąd strategia zmienia ich zakres, ostrość i często wyzwania implementacyjne. Niniejszy artykuł przedstawi model, na którym można polegać, aby ocenić potrzebę różnych zobowiązań strategicznych z czterech punktów krytycznych rozwoju rynku: uruchomienia, rozwoju, wyrównywania/restrukturyzacji i dojrzałości. Artykuł również podkreśla znaczenie elementów prędkości, horyzontu i koncentruje się na tworzeniu strategii w nowoczesnych technologiach i spostrzeżeniach na temat ewolucji złożoności rynku.
Źródło:
Polish Journal of Management Studies; 2016, 13, 1; 101-110
2081-7452
Pojawia się w:
Polish Journal of Management Studies
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Cnotliwa” żydówka zuzanna. O empatii w opowiadaniu antoniego czechowa grzęzawisko
The “virtuous” susanna: empathy in anton chekhov’s short story (quag)mire (тина, 1886)
«Целомудренная» еврейка сусанна. Об эмпатии в рассказе а.П. Чехова тина (1886)
Autorzy:
Kowalczyk, Witold
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1920885.pdf
Data publikacji:
2017-11-30
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
евреи
стереотипы
эмпатия
теория дейктического сдвига
Антон Чехов
Żydzi
stereotypy
empatia
teoria przesunięcia deiktycznego
Anton Czechow
Jews
stereotypes
empathy
deictic shift theory
Anton Chekhov
Opis:
This article examines Anton Chekhov’s short story (Quag)mire (Тина, 1886), which gave rise to a great deal of controversy among contemporaneous critics and authors. Some of their commentaries were pejorative, in spite of the fact that Chekhov himself regarded the story as successful. Since the critics frequently referred to the reader’s thoughts and feelings, the article proposes to analyse the story by virtue of cognitively-inspired literary methodology, with emphasis laid on (cognitive) empathy. Particularly useful is also the Deictic Shift Theory, which involves the reader’s engagement in the tracing of “relocated” deictic centres, as well as the Conceptual Metaphor Theory. Accordingly, Kowalczyk argues, debauchery is a mire can be considered the story’s central conceptual metaphor, while the story’s title, Тина (Tina), literally a (quag)mire, provides a key to its interpretation. In the story, told by the third-person narrator, the reader empathically identifies her/himself with Alexandr Sokolsky, a Russian officer, as if “entering” the deictic field created  "around" him. Together the protagonist, the reader —via a sequence of consecutive deictic shifts — is empathetically familiarized with Susanna, a Russified Jewish woman. Through several actions and utterances, Susanna attempts to question the negative stereotype of a Jew, commonplace in Russia, but fails. Arguably, the reader’s evoking the biblical story of the genuinely virtuous Susanna, implied in Chekhov’s text, entails her/his negative perception of Chekhov’s fictional female. This cultural undercurrent may be deemed responsible for the story’s unfavourable reception by Jewish readers, who interpreted Тина (Tina) in terms of a literary attack on their society. In light of the cognitive-literary approach delineated above, Chekhov’s story in question indeed proves to be anti-semitic.
В статье рассматривается рассказ А.П. Чехова Тина, который вызвал ряд спорных высказываний, современных писателю критиков и авторов. Многие из них имели отрицательный характер, хотя сам Чехов считал, что произведение ему удалось. И так как критики часто ссылались на читателя, на его мысли и чувства, то — по мнению автора статьи — можно попытаться посмотреть на рассказ писателя с когнитивной точки зрения, используя при этом понятие эмпатии. Можно также применить теорию дейктического сдвига (переключения), которая предполагает участие читателя, наблюдавшего за переключениями дейктического центра (говорящее «я», место и время высказывания). Пригодно тоже понятие когнитивной метафоры. Эта метафора, по автору статьи, имеет форму: Разврат это тина. Заглавие рассказа (Тина) является ключом к интерпретации произведения. Чехов пытается указать реальную действительность в России без идеализации и украшений. Повествование в произведении ведет рассказчик от 3–го лица. Читатель отождествляется с героем, русским офицером Александром Григорьевичем Сокольским, с его эмоциями, «входя» в дейктическое поле героя. Вместе с ним, в одном из очередных дейктических переключений, читатель «эмпатически» вводится в мир еврейской, русифицированной женщины Сусанны Моисеевны. Героиня, через некоторые свои высказывания и поступки, пытается обесценить отрицательный стереотип еврея в глазах россиян, однако это ей не удается. Планированное Чеховым ментальное обращение читателя к библейской, по-настоящему целомудренной, еврейке Сусанне, действует в ущерб героине рассказа. Введение культурного «подтекста» (Библия) приводит к тому, что рассказ Чехова уже при жизни писателя воспринимался еврейской средой как опасная атака на еврейский народ. И, как кажется, современный взгляд на произведение Чехова с когнитивной точки зрения подтверждает его антисемитский характер.
Źródło:
Rusycystyczne Studia Literaturoznawcze; 2017, 27; 59-70
0208-5038
2353-9674
Pojawia się w:
Rusycystyczne Studia Literaturoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Composing for the films” Theodora W. Adorno i Hannsa Eislera jako krytyczna refleksja o muzyce filmowej
'Composing for the Films' by Theodor W. Adorno and Hanns Eisler as Critical Reflection on Film Music
Autorzy:
Kwapień, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28328085.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
muzyka filmowa
racjonalizacja
fetyszyzacja muzyki
kultura masowa
teoria krytyczna
Hanns Eisler
Theodor W. Adorno
film music
rationalisation
fetishisation of music
mass culture
critical theory
Opis:
Książka Composing for the films jest wyjątkową pozycją wśród literatury muzykologii filmowej. Wydana w 1947 roku była niemal natychmiastową odpowiedzią na szybko rozwijający się w Hollywood przemysł filmowy. Chociaż powstała we współpracy dwóch autorów – Theodora Adorno oraz Hannsa Eislera, przez wiele lat znana była tylko pod nazwiskiem tego drugiego. Pomimo oryginalności koncepcji, nie była ona przedmiotem analizy w Polsce. W pierwszej części artykułu koncentruję się na okolicznościach powstania publikacji oraz historii jej wydań. Proces ten był utrudniony ze względu na skomplikowaną sytuację polityczną obu autorów. Kluczem interpretacyjnym koncepcji zawartej w książce jest teoria krytyczna, zaadaptowana przez Theodora Adorno do badań nad muzyką filmową. W artykule wyodrębniam zawarte w myśli autorów cztery segmenty tematyczne – krytykę kinematografii jako przejawu kultury masowej, krytykę warsztatu kompozytorskiego twórcy muzyki filmowej, krytykę tradycyjnych technik kompozytorskich i możliwości zastosowania w kinie nowej muzyki oraz krytykę i niebezpieczeństwa związane z użyciem w muzyce filmowej nowej technologii. Taki podział umożliwił mi przedstawienie wszystkich czynników analizowanych przez autorów – muzykologicznych, filozoficznych, ekonomicznych, politycznych, socjologicznych. Analizę samej refleksji autorów poszerzam o koncepcje socjologiczne Maxa Webera oraz Theodora W. Adorno - fetyszyzację muzyki, racjonalizację, regresję w słuchaniu. Przedstawiam także część technik kompozytorskich, wciąż stosowanych w muzyce filmowej, które autorzy opisują jako ,,złe nawyki kompozytorskie'' – stosowanych przez kompozytorów do dziś.
 "Composing for the Films" is a unique book in film musicology. Published in 1947, it was a nearly immediate response to the fast developing Hollywood film industry. Though it was the product of a collaboration between two authors, Theodor Adorno and Hanns Eisler, for many years it was known only under the name of that latter artist. Despite its original concepts, it has never been analysed by Polish scholars. The first part of my paper focuses on the circumstances of writing this book and the history of its editions, which was made complicated by both authors’ difficult political situation. Critical theory, as adapted by Adorno for the study of film music, is the key to the concepts contained in this book. In my article, I distinguish four thematic segments in the authors’ commentary: a) criticism of cinematography as a manifestation of mass culture; b) criticism of composition technique in film music; c) criticism of traditional composition techniques and a discussion of the possible uses of new music in films; d) presentation of the dangers related to the use of new technologies in film music. Such a division of topics makes it possible for me to cover all the aspects discussed by the authors, and related to musicology, philosophy, economy, politics, and sociology. My analyses of Adorno and Eisler’s ideas has been extended so as to include Max Weber’s sociological concepts and Adorno’s notions of the fetish character in music, rationalisation, and regression of listening. I also present a survey of selected composition techniques still applied in film music today, which the authors describe as ‘bad habits in composition’.
Źródło:
Muzyka; 2020, 65, 3; 21-40
0027-5344
2720-7021
Pojawia się w:
Muzyka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
"Czysta widzialność" w estetyce formalnej Konrada Fiedlera
„Pure Visibility” in Konrad Fiedler’s Formal Aesthetics
Autorzy:
Kaźmierczak, Magda
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945727.pdf
Data publikacji:
2017-12
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Konrad Fiedler
Immanuel Kant
formal aesthetics
pure visibility
theory of vision
theory of art
estetyka formalna
czysta widzialność
teoria widzenia
teoria sztuki
Opis:
Nowadays still not well known, Konrad Fiedler was an extremely original philosopher of art and an inspiring follower of Kant. He created a theory of art’s autonomy and his pioneering thought contributed not only to the formalist theory of art but also and foremost to creating an epistemology that later became a foundation of theories of art stressing the uniqueness of seeing and raising the status of visual representations. The artistic way of seeing, according to him, undiscloses the principles of how the world emerges from nothingness of chaotic sensations – it is the way of seeing that presents „pure visibility”. According to Fiedler, this way of seeing is the basis of each true artistic creative act.
Źródło:
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris; 2017, 39 (4)
1689-4286
Pojawia się w:
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„De humani corporis fabrica”. Aporie realizmu i zmysłowa teoria filmu
“De humani corporis fabrica”: Aporetic Realism and Sensuous Film Theory
Autorzy:
Kmak, Aleksander
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/26850516.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
teoria filmu
teoria zmysłowa
zmysłowa teoria filmu
estetyka obrazu filmowego
film theory
sensuous theory
sensuous film theory
film image aesthetics
Opis:
Zmysłowe doświadczenie filmu De humani corporis fabrica (reż. Lucien Castaing-Taylor, Véréna Paravel, 2022), przedstawiającego nagrania prawdziwych chirurgicznych interwencji w ludzkie ciało, naświetla aporię tkwiącą głęboko w samej kategorii realizmu: im obraz wierniejszy rzeczywistości, którą ma portretować, tym mniej czytelny i zrozumiały się staje, zawodząc jako wiarygodna reprezentacja. Kontekst zmysłowej teorii filmu naświetla ten paradoks, proponując różne ujęcia relacji między skonstruowanym charakterem filmu a namacalnością jego bezpośredniego, wydawałoby się, doświadczenia. Usytuowany wobec pism współczesnych teoretyczek film jawi się jako zmysłowe ćwiczenie spojrzenia – umożliwiające nowe ustawienie zarówno widza, jak i obrazu – a także jako wskrzeszenie pamięci o cudowności wynalazku filmu, jeszcze z czasów, zanim powstało kino jako przestrzeń jego doświadczania. Odniesienie do historii medium nakierowuje także na możliwość uhistorycznienia refleksji zmysłowej, pozwalającą wydobyć, w jaki sposób cielesność, realizm i zmysłowość problematyzowali wybrani teoretycy XX-wieczni.
The sensual experience of the film De humani corporis fabrica (dir. Lucien Castaing-Taylor, Véréna Paravel, 2022), comprised of recordings of real surgical interventions into the human body, highlights an aporia deeply rooted in the very category of realism: the more an image is faithful to the reality it is supposed to portray, the less comprehensible and readily understandable it becomes, ultimately failing as a credible representation. The context of sensuous film theory casts some light on this paradox by proposing various approaches to the relationship between the film’s constructed character and the tangibility of its seemingly direct experience. Situated within the context of the writings of contemporary theorists, the film appears as a sensual exercise of the gaze that enables a new positioning of both the viewer and the image, but also as a revival of the memory of the miraculous invention of the film – even from before cinema was created as a space for its experience. The reference to the history of the medium also encourages historicizing the sensual reflection, so as to reveal how corporeality, realism, and sensuality were conceptualized by selected 20th-century theorists.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2022, 119; 100-114
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
"De prospectiva pingendi" Piera della Francesca - perspektywa dla "opornych"
Piero della Francescas "De prospectiva pingendi" - perspective for "dummies"
Autorzy:
Salwa, Mateusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/707110.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
Francesca
perspective
theory of art
perspektywa
teoria sztuki
Opis:
This article is an introduction to the accompanying translation of selected fragments of Piero della Francesca’s (1412?-1492) treatise De Prospectiva Pingendi (mid-1470s). Although Piero was rediscovered as a mathematician in the nineteenth century (his dissertation on perspective was first published in 1899), it was only in the second half of the twentieth century that his theories were systematically examined. As a result, Piero is now regarded as one of the greatest mathematicians of his time, who contributed to the development of studies on ancient geometry. From the point of view of art history, his most important treatise is De Prospectiva Pingendi, but this is only one part of Piero’s theoretical achievements, which also include Trattato d’Abaco (mid-1460s) and Libellus de Quinque Corporibus Regularibus (first half of the 1480s). All three works grew out of the same tradition of applied mathematics taught in schools for merchants and craftsmen (scuole d’abaco). At the same time, however, Piero was innovative in the way he greatly emphasised geometry. De Prospectiva Pingendi is a dissertation, which on the one hand shows painting as a craft, but on the other, offers a theory based on geometry, which according to Piero, was essential to painters. For this reason, the treatise is a unique example of a meeting point between art and science, craft and theory. Although not published during the Renaissance, it was well known as evidenced by the fact that later dissertations on perspective (eg. by A. Dürer) adopt definitions and issues introduced by Piero. Furthermore, some of his processes herald solutions that came to be known from more advanced and later-developed geometry (G. del Monte, G. Monge).
Źródło:
Rocznik Historii Sztuki; 2014, 39; 7-20
0080-3472
Pojawia się w:
Rocznik Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Dokumenty obrazowe” w polskiej refleksji i praktyce filmowej do roku 1927
“Visual documents” in Writings on Cinema and in Filmmaking in Poland Before 1927
Autorzy:
Radkiewicz, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31340424.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
kino dokumentalne
teoria filmu
propaganda
kino narodowe
dwudziestolecie międzywojenne
documentary
film theory
national cinema
interwar period
Opis:
Pierwszą dekadę rozwoju polskiej kinematografii po odzyskaniu niepodległości cechują intensywne dyskusje na temat funkcji kina i jego roli w odrodzonym państwie. W refleksjach filmoznawczych podejmowanych przez intelektualistów i badaczy z różnych dziedzin (filozofia, polonistyka) oraz krytyków filmowych przewija się wątek dokumentalistycznej roli filmu oraz jego związku z rzeczywistością. Uwagom teoretycznym towarzyszą głosy o praktyce filmowej, której stawia się konkretne zadania utylitarne – obrazowanie kraju i dokumentowanie jego historii, tradycji oraz rozwoju. Prześledzenie tych wątków pozwala odtworzyć sposób myślenia o kinie jako medium dostarczającym „dokumentów obrazowych”, mogącym pełnić różnorodne funkcje: poznawczą, edukacyjną, propagandową. Rok 1927 niemal zamyka pierwszą dekadę niepodległości i zachodzące wówczas procesy, a równocześnie oznacza kres kina niemego, z jego poetyką i sposobami obrazowania oraz relacją między obrazami filmowymi a rzeczywistością.
The first decade of the Polish cinema following the country’s regaining of independence in 1918 is marked by intensive discussions about the roles and functions of the national film industry. Many academics (from Polish studies, philosophy) and film critics addressed the issue of documentary filmmaking and the relation between the film image and reality. Theoretical reflections were accompanied by practical comments and pieces of advice on how to use documentaries for the purposes of political propaganda, education, popularization of Polish history, heritage and present development. Tracing these motifs in the writings on films of that time makes it possible to reconstruct a way of thinking about the medium as providing “visual documents” performing cognitive, educational, or propaganda functions. The year 1927 seems to be significant for two reasons; as the end of the decade of independent Poland and as the time when the sound era of cinema was about to start, and the silent film poetics of representation was going to change.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2020, 112; 150-160
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„EDUKACJA DLA ROZWOJU – EDUKACJA W ROZWOJU: TEORIA I PRAKTYKA. Zespół Programowy 3. Edukacja na Pograniczach – dokonania i perspektywy”. Cieszyn, 24–25 maja 2018 roku
Autorzy:
Jas, Katarzyna
Klajm on-Lech, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1955992.pdf
Data publikacji:
2018-12-31
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Źródło:
Edukacja Międzykulturowa; 2018, 9, 2; 323-326
2299-4106
Pojawia się w:
Edukacja Międzykulturowa
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
"Essere" o "avere"? La selezione dell’ausiliare: tra teoria e didattica nell’insegnamento dell’italiano a stranieri
"Essere" or "Avere"? The Selection of Auxiliary: Between Theory and Didactics in the Teaching of Italian L2
Autorzy:
Bozzo, Davide
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/446503.pdf
Data publikacji:
2018-11-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
Italian auxiliaries
auxiliary selection
Italian compound tenses
Italian L2
verbi ausiliari
selezione dell’ausiliare
tempi composti
italiano L2
Opis:
In the teaching of Italian L2, learners and teachers encounter difficulties when they are faced with the issue of auxiliary selection in the formation of compound tenses. If we analyse the way grammars for foreigners deal with the problem, we notice—between hypertrophic classifications and lists of exceptions—the lack of a model that is able to explain the phenomenon in a systematic and exhaustive manner. Looking at the source, i.e., the Italian L1 grammars, the syntactic model based on the distinction between transitive and intransitive verbs, both in its traditional and non-accusative version, is not suitable for application in L2 teaching, especially in the case of learners from countries where little room during class time is given to metalinguistic reflection. This paper aims to suggest an alternative semantic model that is capable of representing an orientation tool for learners and finding a balance between theoretical and teaching needs, as well as between learning and acquisition. According to our model—which moves the attention from government to diathesis and starts from the meaning of the auxiliaries as autonomous verbs—avere is used when the effects of the action expressed by the verb are directed towards the external world. Meanwhile, essere is used when such effects are directed towards the subject itself, that is, when the syntactic subject of the sentence represents the semantic object of the event, and it therefore assumes the role of the patient, typical of passive and middle diathesis.
Nell’ambito della didattica dell’italiano L2 è nota la difficoltà in cui si imbattono insegnanti e apprendenti quando si trovano ad affrontare la questione dell’alternanza degli ausiliari nella formazione dei tempi composti. Esaminando il modo in cui il problema è trattato nelle grammatiche per stranieri, si nota, tra ipertrofiche classificazioni e teorie di eccezioni, la mancanza di un modello esplicativo capace di dare ragione in maniera organica ed esaustiva del fenomeno. Volgendo lo sguardo alla fonte, ossia alle grammatiche di italiano L1, il modello sintattico fondato sulla distinzione tra verbi transitivi e intransitivi, sia nella sua variante tradizionale sia in quella inaccusativa, risulta ben poco adatto a trovare applicazione nell’ambito della didattica L2, soprattutto nel caso di apprendenti provenienti da paesi nella cui tradizione scolastica si dà poco spazio alla riflessione metalinguistica. Questo contributo si propone di suggerire un modello alternativo di natura semantica capace di rappresentare uno strumento di orientamento per gli apprendenti e di trovare un punto di equilibrio tra esigenze teoriche e didattiche, così come tra apprendimento e acquisizione. Secondo tale modello, che sposta l’attenzione dalla reggenza alla diatesi e muove dal significato degli ausiliari in quanto verbi autonomi, si usa avere quando gli effetti dell’azione espressa dal verbo sono rivolti verso il mondo esterno, essere quando tali effetti sono rivolti verso il soggetto stesso, ossia quando il soggetto sintattico della frase rappresenta l’oggetto semantico dell’evento, assumendo così il ruolo di paziente proprio della diatesi passiva e media.
Źródło:
Italica Wratislaviensia; 2018, 9.2; 55-80
2084-4514
Pojawia się w:
Italica Wratislaviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 5770

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies