Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "sufism" wg kryterium: Wszystkie pola


Tytuł:
The Role of Women in Sufism. Female Followers of Mevlevi Order and Their Active Participation in Sema Ritual
Rola kobiet w sufizmie. Kobiece naśladowczynie Zakonu Mevlevi i ich aktywny udział w rytuale Sema
Autorzy:
Mandziarz-Kuźmiński, Milda
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/26850792.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Akademia Zamojska
Tematy:
Zakon wirujących derwiszy
Caaleddin Rumi Mevlana
sufizm
Sema
Mevlana
Rumi
Sufism
Female Sufis
Mevlevi Order
Whirling Dervishes
Opis:
Sema, rytuał identyfikowany z zakonem wirujących derwiszy, znany również jako Religia Miłości, stworzona przez Caaleddina Rumiego Mevlane, od wieków przyciąga uwagę ludzi z wszelkich zakątków świata. Zakon wirujących derwiszy w ostatnich latach zdobywa szczególną popularność, pozyskując kolejnych zwolenników w krajach Zachodu, gdzie ich aktywność zdaje się być coraz lepiej widoczna. Sema, mistyczny taniec rytualny, zapoczątkowany w XIII wieku, przedstawia duchową podróż człowieka poprzez jego umysł i miłość do Perfekcji. Zakon Rumiego Mevlany jest jednym z najlepiej znanych zakonów sufickich. Wyjątkowy z uwagi na szczególny stosunek filozofa do postaci kobiety w islamie. Mevlana akceptował wśród swych słuchaczy zarówno mężczyzn, jak i kobiety, twierdząc, że istotną jest dusza, nie ciało. Nauczał, że wszyscy ludzie są równi oraz zjednani w swej wierze i miłości. Wiele kobiet wybrało filozofię Mevlany, biorąc czynny udział w mistycznych rytuałach semy, dążących do „Jedności z Bogiem”, będąc przekonanymi, że odnalazły swoje miejsce w świecie islamu. Kobiety, odgrywające szczególnie istotną role w upowszechnianiu filozofii Rumiego Mevlany, znane są nam dziś jako poetki, muzycy, jak również, jak dowodzą źródła, suficcy mistrzowie, stając się „głosem” kobiecej społeczności.
Sema ritual identified with Rumi Mevlana’s order, known as Mevlevi Religion of Love, has been attracting people from different cultures from all over the world for centuries. Mevlevi followers are noticeably growing in number in the West, where their great engagement is well visible. Sema, which is a mystic dancing ritual known from the 13th century, represents man’s spiritual journey to Perfection through mind and love. Mevlevi as one of the most-known Sufi orders was exceptional for Rumi’s recognition of spiritual beauty and wisdom of women. Mevlana was accepting and teaching men and women alike, as he said that it is not the body but the soul that is important. He taught that all humans are equal and are united in their faith and love. Many female Sufis decided to fallow Mevlana’s teachings practicing sema that aims at “Unity with God”, truly convinced that they found their place within Islamic world. Women, who had noticeable role in the process of spreading this mystical concept have been playing multiple roles, i.e.: poets, musicians, and sometimes even pirs, becoming “the voice” of feminine Muslim society.
Źródło:
Facta Simonidis; 2014, 7, 1; 153-165
1899-3109
Pojawia się w:
Facta Simonidis
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Prowadzeni światłem
Autorzy:
Hasiuk, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/973929.pdf
Data publikacji:
2012-06-01
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
Peter Brook
staging / inscenizacja
light / światło
story / opowieść
narrator
Sufism / sufizm
Elizabethan stage / scena elżbietańska
griot
intercultural theatre / teatr międzykulturowy
Opis:
In the play 11 & 12, based on Amadou Hampate Bâ’s story A Spirit of Tolerance: TheInspiring Life of Tierno Bokara, Peter Brook has used a narration about the past to confront the problems of the contemporary world and the nature of inter-human conflicts. In the mosaic form of the performance he has combined reference to the Elizabethan theatre and the African griot tradition with inter-cultural exploration and Japanese essentialist minimalism. He has intensified the Platonic principle of nature’s duality, which was familiar to the Elizabethans, by confronting it with the Sufi tradition and weaving it into the performance’s structure and spatial construction. The sense of sight (in the physical and spiritual sense) and the proper way of seeing, as well as the related experience of (spiritual) light, which are made into themes of 11 & 12, are indicators of the play’s evangelical message.
Źródło:
Kultura i Społeczeństwo; 2012, 56, 2; 105-126
2300-195X
Pojawia się w:
Kultura i Społeczeństwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kręte drogi sufich. Turecko-bałkańskie wątki sufickiej koncepcji „drogi” we współczesnej odsłonie (na wybranych przykładach literackich)
Autorzy:
Kaim, Agnieszka Aysen
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/677392.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
Sufism
tarika
path
dervish
tauhid
Opis:
The twisting paths of the sufis – the Turkic-Balkan motifs in the sufi ‘tariqa’ concept in selected examples of contemporary literary works The first part of this paper summarises how Sufi brotherhoods formed in the Balkans with some references to their Turkic-Ottoman sources. Islamic mystical movements constituted part of the Islamisation initiatives in the territories occupied by the Ottoman Empire: mystical teaching was apparently more successful among the local people than conservative Islam. Crypto-Christianism was a typical phenomenon among converted Slavs. Orders using the language of symbolic tales (like the Bektashi) involved some Christian rites. The orders which proved most popular were the Mevlevi, Naqshbandi, Chalwati and Bektashi, which are still active in some parts of the Balkans. Their role also reconciled the national thought of newly forming national identities in the Balkans. In the novels Death and the Dervish by Meša Selimović and Konak by Ćamil Sijarić, the mystical idea of the Arab tariqa (tarika), i.e. „path,” meets the modern literary concepts of fate and the search for truth and sense of life. The paper constitutes an attempt to present how these two aesthetics have been unwoven into modern literary texts. Kręte drogi sufich. Turecko-bałkańskie wątki sufickiej koncepcji „drogi” we współczesnej odsłonie (na wybranych przykładach literackich) Tekst jest próbą przybliżenia mistycznej koncepcji drogi tarika i jej realizacji przez różne bractwa sufickie (m.in. bektaszytów, mewlewitów, malamitów, chalwetytów, nakszbandytów), które z Anatolii rozprzestrzeniły się na Bałkany. Praca odwołuje się do znanych postaci derwiszy, zarówno tych z epoki literatury świętych podbojów islamu, jak i tych wykreowanych postaci zasłużonych derwiszy noszących cechy chrześcijańskich „świętych”. W części analitycznej tekst podejmuje interpretację współczesnych literackich kreacji ascetów i mistyków oraz realizowania przez nich koncepcji „drogi”. Służy temu analiza poszczególnych wątków z powieści Mešy Selimovicia Derwisz i śmierć i Sijaricia Ćamila Ja, eunuch. Całość jest próbą przyjrzenia się na wybranych przykładach, jak i czy współczesna literatura południowosłowiańska splata koncepcję literacką z filozofią mistycyzmu bałkańskiego, tworząc oryginalne, autorskie odsłony.
Źródło:
Slavia Meridionalis; 2017, 17
1233-6173
2392-2400
Pojawia się w:
Slavia Meridionalis
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kełle, święte hymny Jezydów
Qewls, the Sacred Hymns of the Yezidis
Autorzy:
Rodziewicz, Artur
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/578059.pdf
Data publikacji:
2018-11-20
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Orientalistyczne
Tematy:
The Yezidis
Qewls
Religious Hymns
Illiteracy
Oral tradition
Cosmogony
Theology
Sufism
Angels
Kurmanji
Opis:
The paper characterizes the oral tradition of the Yezidis with particular emphasis on their sacred hymns (Qewls). In the Yezidi religion, Qewls play a role similar to that of the holy books known in Judaism, Christianity and Islam. Because of the strict taboo on literacy, which was in force for centuries, the Yezidi hymns occupy a central place in the transmission of religious lore, they are also the oldest artefacts of the Yezidi poetic, metaphysical, theological and ethical tradition. The article is based on the author’s field research and interviews with the Yezidi experts in religious poetry in Iraq, Turkey and the South Caucasus. The paper is also an introduction to the first Polish edition, translation and commentary of two Yezidi hymns—Qewlê Zebûnî Meksûr and Qewlê Bê û Elîf—which belong to the group of the highly-respected Yezidi sacred hymns.
Źródło:
Przegląd Orientalistyczny; 2018, 1-2 (265-266); 73-90
0033-2283
Pojawia się w:
Przegląd Orientalistyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Medytacja i doświadczenie mistyczne w okresie formatywnym sufizmu
Meditation and mystical experience in the formative period of sufism
Autorzy:
Pachniak, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1402411.pdf
Data publikacji:
2021-07-30
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
sufizm
islam
medytacja
asceza
połączenie z Bogiem
Opis:
Sufism, Muslim mysticism, is a phenomenon inherent in Islam, existing almost from the beginning of this religion. In the article the view of Islamic sacred texts: the Qur’an and the Hadith, to the basic principles of Sufi sm: asceticism and meditation is discussed. The most important concepts of Sufi sm arising during the period of singular mystics, i.e. the formative times of Sufi sm (9th-11th century) are underlined. Concepts such as love for God, self-accountability, piety, and Union with God were presented and interpreted. Attention was also paid to the biographies of the most important mystics from this period, as recorded in the works of their successors.
Źródło:
Filozofia Chrześcijańska; 2020, 17; 95-113
1734-4530
2450-0399
Pojawia się w:
Filozofia Chrześcijańska
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
RELIGIOUS EDUCATION AND EXTREMISM IN PAKISTAN: FROM DEOBANDI MILITANCY TO A RISING SUFI FANATICISM
Autorzy:
Shah, Syed Subtian Hussain
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/628554.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Fundacja Pro Scientia Publica
Tematy:
Keywords: Islamization, Madrassa, Religious Education, Extremism, Sufism, Deobandi, Barelvi.
Opis:
Aim. The aim of this research article is to verify waves of fanaticism among thefollowers of the Barelvi sect, a branch of Sufi Islam along with continuation of violentextremist activities by the followers of the Deobandi brand of the Muslim religion inPakistan. It has been evidenced that Pakistan’s society has been badly infl uenced byreligious extremism since the 1980s (Gul, 2012). Fitzgerald (2011) termed the religion asa force of nature which is absolutely appropriate for the case of religious extremism inPakistan. The religious extremism in Pakistan can be examined through the concept ofsocial constructivism which emphasizes characterisation of human identity, values andnorms in the society (Sajjad, 2015).Method. The qualitative method of research was employed to analyse circumstancesrelated to growing Sufi ’s fanaticism in Pakistan. The data was collected from differentsources including books, scientifi c journals, research articles, newspapers and websites.Results. By using various valuable references, it has been verifi ed that support of thestate in the 1980s caused growth of Deobandi extremism, as well as support by the state inorder to counter some of the Deobandi fanatic groups in the 1990s and 2000s led to occurrenceof Barelvi fanaticism in the country.Conclusion. The study confi rms that Pakistan, which was already witness of Deobandimilitancy, is facing the more challenging fanaticism of Barelvis, having strong tendencies toward radicalization and extremism on the religious issues like blasphemy.
Źródło:
Journal of Education Culture and Society; 2018, 9, 1; 11-26
2081-1640
Pojawia się w:
Journal of Education Culture and Society
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jedność wielości
Unity and Multiplicity
Autorzy:
Wnuk-Lisowska, Elżbieta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/641007.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Tematy:
Sufism
sufi
Allah
perfect man
names of God
Koran
Imagination
Ibn ‘Arabi
Sohrawardi
emanation
extasy
face of God
wujud
angels
lights
spirit
Opis:
Philosophical discourse in Islam revolves around God, and God’s manifestation in the world. This article attempts to describe the philosophical concept, and especially the Sufi concept, of God. For Muslim philosophers the question “how does unity give rise to multiplicity?” had a crucial meaning. In Islam God is One, and everything else is two or more. The Oneness of being remains inaccessible to people. However, Sufis tried to give an answer to the question “What is Reality? What is the ‘face of God’, and what does this notion really mean?” And also “what veils separate Him from His creation?” Sufis tried to find the answer to all these questions not in the calm of a library but in deep religious experience. Because God in His mercy revealed the Laws in order that people would be able to make choices which lead directly to their felicity in the next stage of their experience. This was a difficult and dangerous process, and it required from neophytes a love of God. In their searches, the Sufis try to answer the question of what one sees when one throws off the inhibiting shackles of the mind and senses, what does one feel when one crosses the border of the phenomenal world? What kind of world does one observe when one wakes up from a dream which is life? What does one see in the state of illumination?
Źródło:
Studia Religiologica; 2012, 45, 2; 147-163
0137-2432
2084-4077
Pojawia się w:
Studia Religiologica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Sufi brotherhood of Nāṣiriyya in Morocco – its establishment and doctrine
Autorzy:
Dziekan, Marek M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/44897426.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Religioznawcze
Tematy:
Islam
Sufism
Morocco
Nāṣiriyya
Ibn Nāṣir
Opis:
The article is devoted to the beginnings and religious practice of the Sufi Nāṣiriyya brotherhood, a branch of Šāḏiliyya. The brotherhood was established in the 17th century in southern Morocco, and its main religious and intellectual center from the very beginning was the town of Tāmkrūt, where a zāwiya still exists today with its famous library of manuscripts. The brotherhood was founded by Maḥammad Ibn Nāṣir, known as Ibn Nāṣir ad-Darʻī (1603–1674), whose son established the central role of Tāmkrūt and can thus be regarded as the founder of this ṭarīqa. He continued the work of his father, and Nāṣiriyya spread fairly quickly across the Maghrib as its followers also created zāwiyas in today’s Tunisia and Algeria. Although Nāṣiriyya’s roots go back as far as the son of Abū Ṭālib, Ǧaʿfar, it is an orthodox Sunni brotherhood that adheres to the Maliki law school, strongly connected to the central authorities of Morocco. The article also presents the figure of Ibn Nāṣir, a widely recognized mystic and theologian, and a Muslim lawyer. His main work is Al-Aǧwiba an-Nāṣiriyya [“An-Nāṣirī’s Response”] a text of predominantly legal character. However, his prayer in verse, known widely as Sayf Ibn Nāṣir [“The Sword of Ibn Nāṣir”] is especially popular. The article also dedicates a few paragraphs to his son, Aḥmad al-Ḫalīfa. Further in the article, an outline is provided concerning the mystical rituals of Nāṣiriyya, originating from the brotherhood’s founder.
Źródło:
Przegląd Religioznawczy; 2024, 1(291); 107-120
1230-4379
Pojawia się w:
Przegląd Religioznawczy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Miejsca święte i pielgrzymkowe w islamie sufickim i szyickim
Holy sites and pilgrimage centres in Sufism and Shiism
Autorzy:
Maciak, Mariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/480512.pdf
Data publikacji:
2017-06-01
Wydawca:
Wydawnictwo Księży Werbistów Verbinum
Tematy:
hadżdż
zijara,
wali Allach
sufi
Rumi
Jasnawi
Nakszband
Karbala
hajj
zijara
wali Allah
Yasawi
Naqshband
Opis:
Artykuł prezentuje panoramę najważniejszych i najbardziej reprezentatywnych miejsc świętych i pielgrzymkowych muzułmańskiego świata ze szczególnym uwzględnieniem ruchu pielgrzymkowego w dwóch krajach Azji Centralnej (Kazachstan i Uzbekistan). W pierwszym rzędzie omówiony został rytuał obowiązkowej pielgrzymki (hadżdż) do najświętszych miejsc islamu w Mekce oraz odwiedziny (zijara) grobu Proroka w Medynie i świętego miasta Jerozolimy. W klasycznym islamie sunnickim związanym z nurtem sufickim oraz w islamie szyickim istnieje bardzo dużo miejsc sakralnych odwiedzanych przez pielgrzymujących muzułmanów i związanych z postaciami świętych lub zasłużonych dla religii muzułmańskiej. Muzułmańscy święci uważani są w sufizmie za „przyjaciół Boga” (wali Allah), podobnie jak w szyizmie – Imam Ali i pozostali Imamowie szyiccy. Na grobach wielu znanych muzułmańskich świętych zostały wybudowane wspaniałe mauzolea i sanktuaria. Do najbardziej znanych mauzoleów w islamie sunnickim związanym z sufizmem należą: mauzoleum Rumiego w Konji, Ibn al-Arabiego w Damaszku, Kadira al-Dżilaniego w Bagdadzie, Hazrata Nizamuddina Auliya w Delhi, Ahmadu Bamby w Toubie (Senegal), Ahmada Jasawiego Chodżdży w Turkiestanie (Kazachstan), Baha-ad-Dina Nakszbanda nieopodal Buchary (Uzbekistan), w islamie szyickim natomiast – sanktuarium Imama Alego w Nadżafie, Imama Husajna w Karbali (Irak) czy Imama Rezy w Meszhedzie (Iran). Autor artykułu podkreśla rozwój muzułmańskiego ruchu pielgrzymkowego do grobów świętych mimo związanych z nurtem salaficko-wahhabickim tendencji reformatorskich negujących wyżej omówione zjawisko pielgrzymowania.
The author of the article presents some of the most important Muslim holy sites and pilgrimage centres, with a focus on Kazakhstan and Uzbekistan in Central Asia. He starts with the description of the obligatory pilgrimage (hajj) to the most sacred sites of Islam in Mecca, visit to the grave (zijara) of the Prophet in Medina and the holy city of Jerusalem. Many Muslims pilgrim to numerous holy places of the classical Sunni Islam and related Sufism, as well as Shiism, to venerate their saints or remarkable historic figures. Both Sufists and Shias call their saints “friends of God” (wali Allah), like Imam Ali and other imams. Their graves are marked with magnificent mausoleums and shrines. The most famous Sunni and Sufist mausolea are the Shrine of Rumi in Konya, the Tomb of Ibn al-Arabi in Damascus, the Shrine of Qadir al-Jilani in Baghdad, the Mausoleum of Hazrad Nizamuddin Auliya in Delhi, the Tomb of Ahmadou Bamba in Touba (Senegal), the Mausoleum of Ahmed Yasawi Khoja in Turkestan (Kazakhstan) and the Mausoleum of Baha-ud-Din Naqshband near Bukhara (Uzbekistan). For the Shia Muslims there are the Imam Ali Holy Shrine in Najaf, the Shrine of Imam Husayn in Karbala (Iraq) and the Imam Reza Shrine in Mashhad (Iran). The author points to the growing popularity of travelling to the graves of the Muslim saints despite its criticism by the reformers from the Salafi and Wahhabi quarters.
Źródło:
Nurt SVD; 2017, 1; 79-95
1233-9717
Pojawia się w:
Nurt SVD
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Norwida droga do Hafiza
Norwid’s way to Hafiz
Autorzy:
Gadamska-Serafin, Renata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2117291.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Norwid
Assunta
Hafiz
sufizm
poezja perska
recepcja Hafiza w Polsce
Polska i Persja
Sufism
Persian poetry
Hafiz’s reception in Poland
Poland and Persia
Opis:
W twórczości Norwida odnaleźć można dalekie echa koncepcji sufickich. Jedną z nici wiążących tego polskiego poetę z nurtem muzułmańskiego mistycyzmu jest manifestująca się w Pismach wszystkich fascynacja Dywanem Hafiza (drugą – osoba Abd el-Kadera). Perski poeta-mistyk jest wspominany w dziełach polskiego autora pięć razy (dwa razy w listach oraz trzy razy w poematach: Assunta, Emil na Gozdawiu oraz A Dorio ad Phrygium). Jest dość wątpliwe, by w okresie przedemigracyjnym (warszawskim) Norwid zapoznał się z filareckimi przekładami gazelów Hafiza (Sękowski, Wiernikowski, Chodźko). Bramy do świata Hafizowskiego otworzyły przed nim raczej dopiero pełne niemieckie tłumaczenia Dywanu (Purgstall i inni) oraz liczne nawiązania tematyczne w utworach niemieckich romantyków (Goethe, Heine). Okazją do zetknięcia z nimi był pobyt Norwida w Berlinie w roku 1846 i kwerendy w tamtejszej Bibliotece Uniwersyteckiej. Niewykluczone, że rolę bodźca odegrała też amerykańska (i późniejsza) lektura dzieł Emersona. Świat liryki Hafizowskiej otwierały przed autorem Assunty także przekłady francuskie, choć tym przypaść musiała raczej rola drugorzędna, gdyż w wieku XIX były one stosunkowo nieliczne (przełożono zaledwie 32 utwory do śmierci Norwida). Lata emigracji paryskiej dostarczyły wielu nowych okazji, by pogłębić wiedzę o literaturze i kulturze Persji. Sprzyjał temu nie tylko sam pobyt w Paryżu, ale i obecność w gronie polskich emigrantów, wybitych iranologów, z którymi Norwid się stykał: Aleksandra Chodźki i Wojciecha Biberstein-Kazimirskiego (ten pracował z kuzynem Norwida – Michałem Kleczkowskim we francuskim MSZ). Apogeum fascynacji Norwida Hafizem przypadło na lata 70., choć wiele poszlak zdaje się wskazywać na Hafizowski patronat już nad Promethidionem. Suficka „alchemia miłości”, przenikająca strofy Dywanu Hafiza, znalazła odblask przede wszystkim w Assuncie. Motto do tego poematu zaczerpnął Norwid zapewne z francuskiego przekładu A Grammar of the Persian Language Williama Jonesa (tłum. Garciana de Tassy z 1845 r.), w której dwuwiersz ów znalazł się pośród przykładów perskiej składni (gazel, z którego pochodzi ów dystych, nie był jeszcze wówczas w całości przetłumaczony na francuski). Z kolei motto do Emila na Gozdawiu jest prawdopodobnie parafrazą gazelu przełożonego na język francuski przez tegoż Jonesa i zamieszczonego w jego Traktacie o poezji orientalnej jako Oda V. Wybór motta do Emila… świadczy o przynależności Norwida do elitarnej grupy XIX-wiecznych erudytów, którzy umieli dotrzeć do religijnego wymiaru poezji Hafiza, umykającego na ogół ówczesnym europejskim czytelnikom Dywanu. Szczególnie oryginalnym pomysłem polskiego poety było przywołanie tekstu z obszaru kulturowego islamu (a nie chrześcijaństwa!) dla potrzeb polemiki z russowskim laickim modelem wychowania oraz przeciwstawienie zsekularyzowanej mentalności europejskiej głębokiego, niewzruszonego zmysłu religijnego Orientu.
In Norwid’s works one can find distant echoes of the Sufi concepts. One of the threads linking this Polish poet to the current of Muslim mysticism is his fascination with Hafiz’s Divan (and secondly – the person of Abd el-Kader) manifesting it self in Pisma wszystkie. The Persian poet and mystic is mentioned in the works of the Polish author five times (twice in letters and three times in poems: Assunta, Emil na Gozdawiu and A Dorio ad Phrygium). It is quite doubtful that Norwid became acquainted with philarete’s translations of Hafiz’sghazals (Sękowski, Wiernikowski, Chodźko) in his pre-emigration (Warsaw) period. It was rather the full German translations of Divan (Purgstall and others) and numerous thematic references in the works of German Romantics (Goethe, Heine) that opened to him the gates to Hafiz’s world. Norwid could have been exposed to these during his stay in Berlin in 1846 while attending a query at the University Library there. It cannot be ruled out that also the reading of Emerson’s works during his American period (and later) was a kind of stimulus. The world of Hafiz’s lyric poetry could also spread open before Norwid owing to French translations, although their role was rather secondary, since in the 19th century they were relatively few (only 32 works were translated before Norwid’s death). The years of Parisian emigration provided many new opportunities to advance the know-ledge of Persian literature and culture. This was favoured not only by the stay in Paris, but also by the presence among Polish emigrants of eminent iranologists with whom Norwid was in touch: Aleksander Chodźko and Wojciech Biberstein-Kazimirski (he worked together with Norwid’s cousin Michał Kleczkowski at the French Ministry of Foreign Affairs). The height of Norwid fascination with Hafiz was in the 1870s, although many facts indicate that Promethidion could already be inspired by Hafiz. The Sufi “alchemy of love” permeating the stanzas of Hafiz’s Divan found its reflection primarily in Assunta. Norwid took the motto for this poem probably from the French translation of A Grammar of the Persian Language by William Jones (translated by Garcin de Tassyin 1845), in which the couplet was among the examples of Persian syntax (the ghazelin which this couplet originated, was still not fully translated into French). In turn, the motto for Emil na Gozdawie is probably a paraphrase of the ghazel translated into French by the same Jones and included in his Treaty on Oriental Poetry as Ode V. The choice of the motto to Emil... testifies to Norwid’s affiliation with an elite group of 19th-century erudites who were able to get access to the religious dimension of the poetry by Hafiz, which generally remained hidden for the European readers of Divan at that time. A particularly original idea of the Polish poet was the evocation of a text from the area of cultural Islam (and not Christianity!) for the needs of polemics with the Rousseau eansecular model of upbringing, and the juxtaposition of the secularised European mentality with the deep, unshakable religious sense of the Orient.
Źródło:
Studia Norwidiana; 2018, 36; 5-53
0860-0562
Pojawia się w:
Studia Norwidiana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Norwid’s way to Hafiz
Norwida droga do Hafiza
Autorzy:
Gadamska-Serafin, Renata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/17863973.pdf
Data publikacji:
2020-05-06
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Norwid
Assunta
Hafiz
Sufism
Persian poetry
Hafiz’s reception in Poland
Poland and Persia
sufizm
poezja perska
recepcja Hafiza w Polsce
Polska i Persja
Opis:
In Norwid’s works one can find distant echoes of the Sufi concepts. One of the threads linking this Polish poet to the current of Muslim mysticism is his fascination with Hafiz’s Divan (and secondly – the person of Abd el-Kader) manifesting itself in Pisma wszystkie. The Persian poet and mystic is mentioned in the works of the Polish author five times (twice in letters and three times in poems: Assunta, Emil na Gozdawiu and A Dorio ad Phrygium). It is quite doubtful that Norwid became acquainted with philarete’s translations of Hafiz’s ghazals (Sękowski, Wiernikowski, Chodźko) in his pre-emigration (Warsaw) period. It was rather the full German translations of Divan (Purgstall and others) and numerous thematic references in the works of German Romantics (Goethe, Heine) that opened to him the gates to Hafiz’s world. Norwid could have been exposed to these during his stay in Berlin in 1846 while attending a query at the University Library there. It cannot be ruled out that also the reading of Emerson’s works during his American period (and later) could be his source of inspiration. The world of Hafiz’s lyric poetry could also spread open before Norwid owing to French translations, although their role was rather secondary, since in the 19th century they were relatively few (only 32 works were translated before Norwid’s death). The years of Parisian emigration provided many new opportunities to advance the know-ledge of Persian literature and culture. This was favoured not only by Norwid’s stay in Paris, but also by the presence, among Polish emigrants, of eminent iranologists with whom Norwid was in touch: Aleksander Chodźko and Wojciech Biberstein-Kazimirski (he worked together with Norwid’s cousin Michał Kleczkowski at the French Ministry of Foreign Affairs). The height of Norwid fascination with Hafiz was in the 1870s, although many facts indicate that Promethidion might already have been inspired by Hafiz. The Sufi “alchemy of love” permeating the stanzas of Hafiz’s Divan found its reflection primarily in Assunta. Norwid took the motto for this poem probably from the French translation of A Grammar of the Persian Language by William Jones (translated by Garcin de Tassy in 1845), in which the couplet was among the examples of Persian syntax (the ghazal in which this couplet originated, was still not fully translated into French). In turn, the epigraph for Emil na Gozdawiu is probably a paraphrase of the ghazal translated into French by the same Jones and included in his Treatise on Oriental Poetry as Ode V. The choice of the epigraph to Emil... testifies to Norwid’s affiliation with an elite group of 19th-century erudite people who were able to get access to the religious dimension of the poetry by Hafiz, which generally remained hidden for the European readers of Divan at that time. A particularly original idea of the Polish poet was the evocation of a text from the area of cultural Islam (and not Christianity!) for polemics with the Rousseauean secular model of upbringing, and the juxtaposition of the secularised European mentality with the deep, unshakable religious sense of the Orient.
W twórczości Norwida odnaleźć można dalekie echa koncepcji sufickich. Jedną z nici wiążących tego polskiego poetę z nurtem muzułmańskiego mistycyzmu jest manifestująca się w Pismach wszystkich fascynacja Dywanem Hafiza (drugą – osoba Abd el-Kadera). Perski poeta-mistyk jest wspominany w dziełach polskiego autora pięć razy (dwa razy w listach oraz trzy razy w poematach: Assunta, Emil na Gozdawiu oraz A Dorio ad Phrygium). Jest dość wątpliwe, by w okresie przedemigracyjnym (warszawskim) Norwid zapoznał się z filareckimi przekładami gazelów Hafiza (Sękowski, Wiernikowski, Chodźko). Bramy do świata Hafizowskiego otworzyły przed nim raczej dopiero pełne niemieckie tłumaczenia Dywanu (Purgstall i inni) oraz liczne nawiązania tematyczne w utworach niemieckich romantyków (Goethe, Heine). Okazją do zetknięcia z nimi był pobyt Norwida w Berlinie w roku 1846 i kwerendy w tamtejszej Bibliotece Uniwersyteckiej. Niewykluczone, że rolę bodźca odegrała też amerykańska (i późniejsza) lektura dzieł Emersona. Świat liryki Hafizowskiej otwierały przed autorem Assunty także przekłady francuskie, choć tym przypaść musiała raczej rola drugorzędna, gdyż w wieku XIX były one stosunkowo nieliczne (przełożono zaledwie 32 utwory do śmierci Norwida). Lata emigracji paryskiej dostarczyły wielu nowych okazji, by pogłębić wiedzę o literaturze i kulturze Persji. Sprzyjał temu nie tylko sam pobyt w Paryżu, ale i obecność w gronie polskich emigrantów, wybitych iranologów, z którymi Norwid się stykał: Aleksandra Chodźki i Wojciecha Biberstein-Kazimirskiego (ten pracował z kuzynem Norwida – Michałem Kleczkowskim we francuskim MSZ). Apogeum fascynacji Norwida Hafizem przypadło na lata 70., choć wiele poszlak zdaje się wskazywać na Hafizowski patronat już nad Promethidionem. Suficka „alchemia miłości”, przenikająca strofy Dywanu Hafiza, znalazła odblask przede wszystkim w Assuncie. Motto do tego poematu zaczerpnął Norwid zapewne z francuskiego przekładu A Grammar of the Persian Language Williama Jonesa (tłum. Garciana de Tassy z 1845 r.), w której dwuwiersz ów znalazł się pośród przykładów perskiej składni (gazel, z którego pochodzi ów dystych, nie był jeszcze wówczas w całości przetłumaczony na francuski). Z kolei motto do Emila na Gozdawiu jest prawdopodobnie parafrazą gazelu przełożonego na język francuski przez tegoż Jonesa i zamieszczonego w jego Traktacie o poezji orientalnej jako Oda V. Wybór motta do Emila… świadczy o przynależności Norwida do elitarnej grupy XIX-wiecznych erudytów, którzy umieli dotrzeć do religijnego wymiaru poezji Hafiza, umykającego na ogół ówczesnym europejskim czytelnikom Dywanu. Szczególnie oryginalnym pomysłem polskiego poety było przywołanie tekstu z obszaru kulturowego islamu (a nie chrześcijaństwa!) dla potrzeb polemiki z russowskim laickim modelem wychowania oraz przeciwstawienie zsekularyzowanej mentalności europejskiej głębokiego, niewzruszonego zmysłu religijnego Orientu.
Źródło:
Studia Norwidiana; 2018, 36 English Version; 5-58
0860-0562
Pojawia się w:
Studia Norwidiana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Muzułmański personalizm czy indywidualizm? Próba antropologii Ibn’Arabiego
Muslim personalism or individualism? An attempt in anthropology of Ibn’Arabi
Autorzy:
Ambrożewicz, Zbigniew
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/480722.pdf
Data publikacji:
2015-12-31
Wydawca:
Wydawnictwo Księży Werbistów Verbinum
Tematy:
Islam
Ibn’Arabi
safizm
personalizm
indywidualizm
Człowiek Doskonały
wyobraźnia
Sufism
Personalism
Individualism
the Perfect Man
imagination
Opis:
Islam, a zwłaszcza mistycyzm muzułmański – sufizm, wypracował własną antropologię ściśle sprzężoną z teologią. W artykule próbuję odpowiedzieć na pytanie, czy w sufickiej antropologii da się odnaleźć wątki analogiczne do mocno osadzonych w kulturze i filozofii chrześcijańskiej takich zjawisk jak personalizm i indywidualizm. Jako materiał do analiz posłużyła mi myśl wybitnego średniowiecznego arabskiego sufickiego mistyka, Ibn’Arabiego (1165-1240), który rozwinął interesującą koncepcję Człowieka Doskonałego oraz stworzył oryginalną teorię poznania metafizycznego opartą na wyobraźni. Próbuję dowieść, że pewne podobieństwa i analogie nie dają mocnych podstaw do traktowania Ibn’Arabiego teorii człowieka jako personalizmu, indywidualizmu czy nawet ścisłego holizmu.
Islam and especially Muslim mysticism, that is Sufism, worked out its own anthropology strictly connected to its theology. In the paper I try to answer a question if one may find in the sufi anthropology issues similar to problems of personalism and individualism which are firmly embedded in Christian culture and philosophy. As a good example of Muslim thought I use a work of distinguished medieval Sufi Master – Ibn’Arabi (1165-1240) who developed an interesting conception of the Perfect Man and invented an original theory of metaphysical cognition based on imagination. I argue that there are not good reasons, in spite of some similarities and analogies, to consider Ibn’Arabi’s theories of man as personalism, individualism or even strict holism.
Źródło:
Nurt SVD; 2015, 2; 112-133
1233-9717
Pojawia się w:
Nurt SVD
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O piśmiennictwie marokańskim w XIX w.: Muḥammad Akansūs (1796-1877) – życie i dzieło
About Moroccan Writings in the 19th Century: Muḥammad Akansūs (1796-1877) – Life and Work
Autorzy:
Dziekan, Marek M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/577911.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Orientalistyczne
Tematy:
Muḥammad Akansūs
Moroccan literature
Arabs
Sufism
Opis:
Muḥammad Ibn Aḥmad Akansūs belongs to the most outstanding Moroccan writers of the 19th Century and was also very active in the social and political life of his times. He was a historian and religious writer, but in Morocco itself he is known above all as a poet, though his dīwān has not been edited until this day. Most of his poems are known from the works of other authors and from his own books devoted to history and religion. His most important work is without doubt the chronicle entitled Al-µayš al-ʻaramram al-ẖumāsī fi dawlat Mawlānā ʻAlī as-Siǧilmāsī (“Innumerable Fivefold Army or About the State of Our Lord ʻAlī as-Siǧilmāsī”). Furthermore he is the author of several treatises about Sufism (especially about the Tiǧāniyya brotherhood) and of an extensive collection of letters written to outstanding personalities of his times devoted mainly to religious problems. His historical, religious and literary output has until today not been presented in the West besides the book of É. Lévi-Provençal entitled Les historiens des chorfa. Essai sur la littérature historique et biographique au Maroc du XVIe au XXe siécle (Paris 1922).
Źródło:
Przegląd Orientalistyczny; 2017, 1-2; 45-55
0033-2283
Pojawia się w:
Przegląd Orientalistyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pojęcie Prawa (fa) w dziele „Prawo rytualne islamu” (Tianfang Dianli) Liu Zhi
Term Law (Fa) in the Work “Ritual Law of Islam” (Tianfang Dianli) of Liu Zhi
Autorzy:
Michoński, Dominik
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/578176.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Orientalistyczne
Tematy:
Han Kitab
Chinese philosophy
Sufism
Chinese Muslims
fa
Tianfang Dianli
Liu Zhi
Opis:
The article aims to briefly describe the cultural context and philosophical heritage of the Han Kitab literature. It also introduces the reader to the thought of China’s arguably most eloquent and innovative Sino-Islamic scholar, Liu Zhi. Liu’s multidimensional concepts are deeply rooted in the Chinese philosophical tradition (Confucianism, Legalism, Buddhism) while simultaneously borrowing heavily from the theology of Sufi Islam. The author aims to decode these diverse influences by focusing on a single concept – fa.
Źródło:
Przegląd Orientalistyczny; 2016, 3-4; 327-341
0033-2283
Pojawia się w:
Przegląd Orientalistyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Mauzoleum Apaka Hodży w Kszgarze jako symbol tożsamości Ujgurów (1640–2015)
Autorzy:
Kościelniak, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/669721.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
Afaq Khoja
Eastern Turkistan
Uyghurs
sufism
islam
history of Central Asia
Kashgar
Afaq Khoja Mausoleum
Xinjiang
Apak Hodża
Turkiestan Wschodni
Ujgurzy
sufizm
historia Azji Centralnej
Kaszgar
Mauzoleum Apaka Hodży
Sinciang
Opis:
The Khoja Apak Mausoleum is the holiest Muslim site in Xinjiang. However Apak Khoja (1626–1694) is Uyghur’s controversial hero.It should be noted that the sources and literature about Apak Khoja go beyond the functionality of devotional religious texts in the world of Islam. Examining the sources about the history of Apak Khoja, the evolution of his worship and also the bitter criticism of his adversaries, one should take into consideration not only the facts but also the importance and meaning of these facts among the Uyghurs. The great meaning of Apak proves that, regardless of the system of values, Apak is a reference point in the history of Uyghurs and the whole history of modern East Turkestan. The presented analysis leads to the following conclusions:Firstly, Apak’s reputation depends on the political and social context. For example, the negative image of this khoja caused opposition within Sufism Nakshbandiya in Altishahr (the strong competition between Aqtaḡlïq – Nakshbandi sufis from the “White Mountains” and Qarataḡlïq – Nakshbandi order from the “Black Mountains”), which provoked critical literature by Apak’s opponents. In the 20th century Apak did not also have good reputation in the People’s Republic of China, which propagated a sharp criticism on the basis of dialectical materialism during the Mao rule to 1978.Secondly, the importance of Apak depends on the form of Islam. Uyghurs usually were under the influence of the traditional Maliki sunnism. Although many of them accepted beliefs about the saint Sufis, a part of their community preferred the idea of the salafiya, e.g. the return to the sources of Islam, which – according to salafiya – is only Koran and sunna. From this point of view, Sufism is a heresy, impure Islam. Apak and his kind of Nakshbandiya is automatically the enemy of this group. In turn, the followers of popular Islam in villages refer with great reverence to the sacred heroes of the past. The mausoleums such as Apak’s monument in Kashgar are sources of their identity.Thirdly, the personality of Apak is an object of emotional discussion between his supporters and opponents. The ambiguous interpretation of the activity of Apak is consequently developed since the 18th century. An attempt to reach a balanced modern and independent interpretation of the facts must take into consideration the diverse range of sources.Finally, the continuation of the Apak worship and the national function of his mausoleum in the turbulent history of East Turkestan has produced the literary genre of maqāmāt/manāqib and taẕkiras. They confirm once again the age-old truth of historical analysis that not only facts but also the importance of the events for the community is the key to the understanding of many historical phenomena.It is quite obvious that history consists of facts and interpretations. This mechanism of interpretation of facts in the taẕkiras caused the popularity of Apak and continuity of his worship, despite the criticism of his adversaries.
Mauzoleum Apaka Hodży jest jednym z najbardziej świętych i symbolicznych miejsc dla muzułmanów chińskiej prowincji Xinjiang. Niemniej dla współczesnych Ujgurów sama postać Apaka jest kontrowersyjna w kontekście ujgurskiego nacjonalizmu.Z jednej strony źródła i piśmiennictwo na temat Apaka wykraczają poza funkcję dewocyjnej literatury islamu, która posiada ponadnarodowy charakter. Z drugiej strony, badając historię samego Apaka i rozwoju jego kultu oraz jego zaciekłej krytyki, należy uwzględnić nie tylko fakty, ale również znaczenie, jakie posiada on dla Ujgurów w kontekście ich tożsamości narodowej. Owo „znaczenie” sprowadza się do faktu, iż niezależnie od ocen Apak jest wyraźnym punktem odniesienia w historii Ujgurów.Po pierwsze reputacja Apaka zależy od kontekstu politycznego i społecznego. Pomijając rywalizację wewnątrz sufizmu nakszbandijja w Altiszahr, która generowała negatywne oceny Apaka ze strony Qarataḡlïq, postać ta spotkała się również w Chińskiej Republice Ludowej z ostrą krytyką maoistowską na bazie materializmu dialektycznego.Po wtóre znaczenie Apaka zależy od wyznawanej formy islamu. Ujgurowie, którzy ulegli wpływom tradycyjnego sunnizmu, z jego podstawowym postulatem muzułmańskiego powrotu do źródeł, np. salafijji, z wielką niechęcią odnoszą się do skażonego, ich zdaniem, sufizmu. Apak jako reprezentant nakszbandijji automatycznie nie jest dla tej grupy autorytetem. Z kolei islam ludowy wsi z wielką czcią odnosi się do świętych bohaterów przeszłości, których mauzolea są punktem odniesienia i jednym z fundamentów tożsamości.Po trzecie postać Apaka budzi duże emocje wród jego zwolenników i przeciwników. Ambiwalentna ocena Apaka jest konsekwentnie rozwijana od XVIII w. Próba dotarcia do wyważonej oceny opierać się musi na rzetelnej interpretacji różnorodnych źródeł.Wreszcie po czwarte żywotność kultu Apaka i nowe funkcje mauzoleum w burzliwych dziejach tego regionu generowała literatura typu maqāmāt/manāqib oraz taẕkiry. Potwierdzają one raz jeszcze odwieczną prawdę w analizie nauk historycznych, że nie tylko same fakty, ale również znaczenie, jakie dane wydarzenia posiadały dla społeczności, są kluczami do zrozumienia wielu dziejowych fenomenów. Jest zupełnie oczywiste, iż historia składa się z faktów i interpretacji. To właśnie mechanizmy interpretacji faktów w taẕkirach zaważyły na popularności Apaka i ciągłości jego kultu mimo krytyki przeciwników.
Źródło:
Analecta Cracoviensia; 2017, 49
2391-6842
0209-0864
Pojawia się w:
Analecta Cracoviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies