Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "social theater" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 27
Tytuł:
«Mieszczanin szlachcicem», czyli estetyzacja frustracji społecznej i jej transhistoryczne aktualizacje (1670–2022)
«The Bourgeois Gentleman», or the Aestheticisation of Social Frustration and Its Transhistorical Applications (1670–2022)
Autorzy:
Bajer, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29432222.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Molière
«Le Bourgeois gentilhomme»
habitus
comédie-ballet
grotesque
Pierre Bourdieu
court theater
reception of Molière
«Mieszczanin szlachcicem»
komediobalet
groteska
teatr dworski
recepcja Molière’a
Opis:
Artykuł dotyczy komedii Molière’a Le Bourgeois gentilhomme (Mieszczanin szlachcicem) z 1670 roku i wybranych aspektów jej dramatoznawczej i artystycznej recepcji. Tok wywodu organizują dwa zagadnienia: możliwości interpretacji społecznych sensów utworu i wyzwania poetyki comédie-ballet dla tłumaczy i inscenizatorów. Autor przedstawia stan badań nad tematyzowanym w Mieszczaninie obrazem niemożliwego awansu klasowego i wskazuje nowy kierunek interpretacji tego problemu, odwołując się do kategorii zaczerpniętych z socjologicznej teorii Pierre’a Bourdieu. Omawia także sposoby podejścia do charakterystycznych dla tej sztuki strukturalnych elementów komediobaletu w jej adaptacjach, tłumaczeniach i inscenizacjach (teatr stanisławowski, Jerzy Gruza, Jerzy Stuhr, Benjamin Lazar). Stawia tezę, że oba wątki ujęte w perspektywie transhistorycznej ilustrują to samo zjawisko: w dotychczasowej pracy interpretacyjnej i praktykach scenicznych narosłych wokół Mieszczanina szlachcicem aktualność odkrywana jest nie poprzez uwspółcześnienia czy wydobywanie nowych sensów, ale dzięki refleksji nad historycznymi uwarunkowaniami kultury czasów Molière’a.
This article concerns Molière’s 1670 comedy Le Bourgeois gentilhomme (The Bourgeois Gentleman) and selected aspects of its scholarly and artistic reception. The argument is organised around two problems: the possibility of interpreting the social meanings of the work and the challenges that comédie-ballet poetics poses to translators and theater-makers. The author presents an overview of research on the image of impossible class advancement as thematized in The Bourgeois Gentleman and indicates a new interpretive direction, referring to categories drawn from the sociological theory of Pierre Bourdieu. He also discusses how the structural elements of comédie-ballet characteristic of Molière’s play have been approached in its Polish adaptations, translations, and stagings (18th-century court theater, Jerzy Gruza, Jerzy Stuhr, Benjamin Lazar). He argues that taken from a transhistorical perspective, both the interpretative work and stage practices concerning The Bourgeois Gentleman illustrate the same phenomenon: the play’s relevance is discovered not through modernization or revealing new meanings, but rather thanks to a reflection on the historical conditions of culture in Molière’s time.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2023, 72, 1; 49-77
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Львівський Театр імені Марії Заньковецької у процесі суспільних та культурних трансформацій кінця 1980-х–1990-х років
Lwowski Teatr im. Marii Zańkoweckiej w procesie przemian społeczno-kulturowych lat 80. i 90. XX wieku
The Maria Zankovetska Theater in Lviv in the process of social and cultural transformations of the late 1980s–1990s.
Autorzy:
Batycka, Tetiana
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31343506.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Maria Zankovetska Theater
history of theater
directing, repertoire
social context
culture of Ukraine
Teatr im. Marii Zańkoweckiej
historia teatru
reżyseria
repertuar
kontekst społeczny
kultura Ukrainy
Opis:
Artykuł analizuje wpływ przemian społeczno-kulturowych końca lat 80. i 90. XX wieku na twórczość jednego z największych i najstarszych historycznie zespołów teatralnych w Ukrainie – Narodowego Teatru Dramatycznego im. Marii Zańkoweckiej. Cel pracy uwarunkowany jest potrzebą analizy strategii repertuarowej teatru i pracy jego czołowych reżyserów w kontekście historycznym. Zwrócono uwagę na działalność głównego dyrektora teatru w latach 1987–2019 Fedora Stryhuna, który decydował o procesach twórczych w zespole, a także reżyserów Ałły Babenko i Władysława Sikorskiego. Oceniono również działalność społeczną teatru. W wyniku przeprowadzonych badań wyodrębniono dydaktyczny komponent pracy zespołu i scharakteryzowano go jako dominujący w tamtym czasie. Znalazło to odzwierciedlenie w wypełnianiu „luk” w umysłach widzów, ich wyobrażeniach o własnym kraju, dziedzictwie kulturowym i historycznym. Podkreślono integralność Teatru Zańkoweckiej w latach 1980–2010 oraz wpływ analizowanego społecznie programu twórczego lat 90. na kolejne lata jego twórczości.
The article investigates the influence of social and cultural transformations of the late 1980–1990s on the work of one of the largest and historically oldest theater groups in Ukraine – the Maria Zankovetska National Theater. The purpose of the work is to analyze the features of the repertoire strategy of the theater and the work of its leading directors in the historical context. Attention is focused on the activities of the main director of the theater from 1987–2019, Fedir Stryhun, who determined the creative processes in the team, as well as the directors Alla Babenko and Vladyslav Sikorskyi, and other manifestations of public activity of theater artists. As a result of the research, the educational component of the team’s work is highlighted and described as dominant at this time. It was seen in filling gaps in the minds of viewers, their ideas about their own country, cultural and historical heritage. The integrity of the period of the Zankovetska Theater 1980–2010 is emphasized and the impact of the socially significant creative program of the 1990s on the following years of his work.
Źródło:
Studia Ukrainica Posnaniensia; 2022, 10, 1; 91-104
2300-4754
Pojawia się w:
Studia Ukrainica Posnaniensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Staging the Social Drama of Work: Ethnography of a Theater Company as a Means of Analyzing Theater Activity
Autorzy:
Bense Ferreira Alves, Celia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2138419.pdf
Data publikacji:
2007-12-30
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Theater ethnography
Collective activity
Division of labor
Tasks
Social roles
Service relationship
Commitment
Opis:
This paper shows how conducting the ethnographic study of a theater hall and company can help define theater activity. Once the aesthetic of the social organization is set apart from the proper division of labor, theater appears as a collective activity which requires the cooperation of eight groups playing different social roles. The cooperation modes rest on a meshing of direct or indirect services for the actors who carry out the core task of performing. This specific organization of work around a central group is what makes the activity artistic. Simultaneously, the service relation offers the possibility for some categories to bring their relationship with actors closer to a state of symmetry and sometimes reverse asymmetry. As a status enhancing opportunity, service relationship for actors also directly or indirectly provide the grounds for participant commitment and thus guarantee long-lasting operation for the theatrical organization.
Źródło:
Qualitative Sociology Review; 2007, 3, 3; 78-99
1733-8077
Pojawia się w:
Qualitative Sociology Review
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Koncepcja teatru jezuickiego i jego znaczenie w procesie socjalizacji młodzieży szkolnej
The Concept of the Jesuit Theater and its Importance in the Process of Socialization of School Youth
Autorzy:
Charchuła, Jarosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/40494635.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
teatr jezuicki
edukacja jezuicka
socjalizacja
pedagogia ignacjańska
aktor społeczny
Jesuit theater
Jesuit education
socjalization
ignatian pedagogy
social actor
Opis:
CEL NAUKOWY: Celem niniejszego opracowania jest omówienie funkcji, jaką pełni teatr jezuicki w procesie socjalizacji młodzieży szkolnej. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Główny problem badawczy dotyczy odpowiedzi na pytanie: jakie warunki muszą być spełnione, aby teatr jezuicki mógł być skutecznym narzędziem procesu socjalizacji młodzieży szkolnej. W artykule zastosowano metodę analityczno-syntetyczną literatury przedmiotu. PROCES WYWODU: Artykuł jest skonstruowany w następujący sposób: Na wstępie ukazano najważniejsze cechy koncepcji teatru jezuickiego. Następnie zarysowano ramy teoretyczne, w jakich analizowane są procesy socjalizacji w świetle nauk społecznych, co wreszcie pozwoliło na określenie najważniejszych wyzwań stających przed szkolnictwem jezuickim w kontekście wykorzystania funkcji socjalizacyjnej działalności teatralnej. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Z przedstawionych rozważań wynika, że jest możliwe włączenie działalności teatralnej jako skutecznego narzędzia socjalizacji młodzieży w szkołach jezuickich. Co więcej, wydaje się, że jezuicki model edukacji stanowi adekwatną odpowiedź na zmiany spowodowane procesami globalizacji. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Wnioski, jakie wynikają z przedstawionych analiz, wskazują przede wszystkim na komplementarność procesu edukacji i socjalizacji realizowanej poprzez wykorzystanie narzędzia, jakim jest teatr jezuicki. Tożsamość jezuickiego szkolnictwa wynika w dużym stopniu z przyjęcia całościowej wizji osoby i integralnego modelu formacji. To połącznie edukacji z działalnością teatralną wydaje się trafną receptą na aktualne wyzwania procesu socjalizacji młodzieży szkolnej.
RESEARCH OBJECTIVE: The purpose of this study is to discuss the function that Jesuit theater plays in the socialization process of school children. RESEARCH PROBLEM AND METHODS: The main research problem concerns the answer to the question: what conditions must be fulfilled for the Jesuit theater to be an effective tool in the process of socialization of schoolchildren. The analytical-synthetic method of the literature on the subject was used in this paper.  THE PROCESS OF ARGUMENTATION: The article is structured as follows. In the beginning, the most important features of the Jesuit theater concept are shown. Then, the theoretical framework, in which socialization processes are analyzed in the light of the social sciences, was outlined, what finally enabled to identify the most important challenges facing Jesuit education in the context of exploiting the socialization function of theatrical activities.  RESEARCH RESULTS: The presented considerations lead to conclusion that it is possible to incorporate the theatrical activity as an effective tool for the socialization of the youth in Jesuit schools. Moreover, the Jesuit model of education seems to be an adequate response to the changes caused by the processes of globalization.  CONCLUSIONS, INNOVATIONS, AND RECOMMENDATIONS: The conclusions that arise from the presented analyses indicate, first of all, the complementarity of the process of education and socialization realized through the use of the tool that is the Jesuit theater. The identity of Jesuit education stems to a great extent from the adoption of a holistic vision of the person and an integral model of formation. This combination of education and theatrical activity seems to be the right recipe for the current challenges of the process of socialization of school children
Źródło:
Horyzonty Wychowania; 2022, 21, 57; 33-41
1643-9171
2391-9485
Pojawia się w:
Horyzonty Wychowania
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Inhuman Humanity: On the Theater of Angela Di Maso
Nieludzka ludzkość: O teatrze Angeli Di Maso
Autorzy:
De Carlo, Andrea F.
Di Maso, Angela
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29432326.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Angela Di Maso
contemporary theater
tradition
innovation
social norms
tragedy
violence
współczesny teatr
tradycja
innowacja
normy społeczne
tragedia
przemoc
Opis:
Artykuł dotyczy teatru Angeli Di Maso, który podejmuje refleksję nad współczesnym społeczeństwem i stawia sobie za cel przebudzenie publiczności ze społecznego konformizmu i konsumpcjonizmu. Teatr ten tematyzuje metafizyczny niepokój wpisany w ludzką egzystencję oraz przemoc i brutalność codziennego życia. Podważa normy społeczne i stereotypy, za pomocą opowiadanych dosadnym językiem historii, które niepokoją i prowokują do autoanalizy. Teatr Di Maso zyskał uznanie dzięki elastyczności w łączeniu elementów tekstowych i scenicznych, precyzyjnie opracowanych z aktorami. Twórczość Di Maso łączy tradycję i innowacyjność, czerpie inspirację z teatru europejskiego, a jednocześnie stanowi formę oporu wobec tradycyjnych i awangardowych konwencji, wytyczając nowe ścieżki ekspresji i opowiadając się za wolnością wypowiedzi. W aneksie umieszczono obszerny wywiad z Angelą Di Maso, zatytułowany „Od Jerzego Grotowskiego do Angeli Di Maso, poprzez Witolda Gombrowicza: Wywiad z enfant terrible włoskiego teatru”
This article discusses Angela Di Maso’s theater, which is a reflection on contemporary society and aims to awaken audiences from social conformity and consumerism. This theater seeks to explore human existence, with its metaphysical anxiety, violence, and the brutality of everyday life present. It challenges social norms and stereotypes, using crude language to tell stories that disturb and provoke self-analysis. Angela Di Maso’s theater has gained recognition and success for its versatility in combining textual and scenic elements, meticulously developed with actors. Di Maso’s work combines tradition and innovation, drawing inspiration from European theater and at the same time representing a form of resistance to traditional and avant-garde theatrical conventions, forging new paths of expression and advocating freedom of expression. The article includes as an appendix an extensive interview with Angela Di Maso, entitled “From Jerzy Grotowski to Angela Di Maso, via Witold Gombrowicz: An Interview with an Enfant Terrible of Italian Theater.”
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2023, 72, 2; 165-189
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pieter De Buysser als publieke intellectueel: Het engagement in het werk van de Vlaamse theater-maker, schrijver en filosoof Pieter de Buysser
Pieter De Buysser as a public intellectual: Social involvement in the work of the Flemish dramatist, writer and philosopher Pieter De Buysser
Pieter De Buysser jako publiczny intelektualista — zaangażowanie w pracy flamandzkiego reżysera, pisarza i filozofa Pietera de Buyssera
Autorzy:
Elbel, Adéla
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1882511.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Pieter De Buysser
De Keisnijders
publiczny intelektualista
zaangażowanie społeczne
Thomas Vaessens
public intellectual
social involvement
Opis:
Pieter De Buysser is een Vlaamse filosoof, essayist, dramatist en romanschrijver. Hij reist met zijn theaterstukken door heel Europa. De vertaling van zijn debuutroman De Keisnijders is in 2016 in Tsjechië gepubliceerd. De Buysser is een typisch voorbeeld van een publieke intellectueel, een subtiel geëngageerde, sociaal-voelende kunstenaar. Deze bijdrage neemt Thomas Vaessens’ De wraak van de roman als uitgangspunt. In dit artikel beargumenteer ik waarom ik Pieter De Buysser beschouw als een onderdeel van de hedendaagse literaire stijl van het post-postmodernisme. Deze stijl bouwt voort op het postmodernisme en bekritiseert het tegelijkertijd. Aan de hand van voorbeelden uit De Buyssers’ werk beargumenteer ik wat ik als taak van een publieke intellectueel begrijp en hoe De Buysser deze rol vervult. Aan de hand van het voorbeeld van De Buysser toon ik de huidige behoefte aan publieke actieve persoonlijkheden die betrokkenheid tonen in sociale en politieke debatten.
Pieter De Buysser is a Flemish philosopher, essayist, dramatist and novelist. He travels with his theater pieces around Europe. The translation of his debut novel De Keisnijders is published in 2016 in the Czech Republic. De Buysser is a typical example of a public intellectual, a subtly committed artist, who feels socially involved. This contribution is based on Thomas Vaessens’ De wraak van de roman (The revenge of the novel) as the starting point. In this article I argue why I consider Pieter De Buysser to be a part of the contemporary literary style of “post postmodernism”. This style builds on postmodernism and at the same time challenges it. On the examples from de Buyssers’ works I argue what I understand as a task of a public intellectual and how does De Buysser fulfil this role. On the example of De Buysser I show the current need of publicly active personalities to engage themselves in social and political debates.
Pieter De Buysser jest flamandzkim filozofem, eseistą, dramaturgiem i powieściopisarzem, który ze swoimi sztukami teatralnymi podróżuje po całej Europie. Tłumaczenie jego debiutanckiej powieści De Keisnijders zostało opublikowane w Czechach w 2016 r. De Buysser jest typowym przykładem „społecznego intelektualisty”, oddanego artysty, który czuje potrzebę społecznego zaangażowania. Tło niniejszego artykułu stanowi powieść De wraak van de roman (Zemsta powieści) Thomasa Vaessensa. Autorka niniejszego artykułu przedstawia argumenty, które pozwalają mu sklasyfikować Pietera De Buyssera jako reprezentanta współczesnego stylu literackiego zwanego „postpostmodernizmem”. Styl ten opiera się na postmodernizmie, kwestionując jednocześnie jego dorobek. Na przykładzie prac De Buyssera autorka wyjaśnia, jak należy rozumieć zadania publicznego intelektualisty i jak sam De Buysser spełnia tę funkcję. Postać De Buyssera posłużyła autorowi artykułu do ukazania bieżącej potrzeby publicznego zaangażowania jednostek w społeczne i polityczne debaty.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 64 Special Issue, 5; 193-204
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Lekarz teatralny: Przyczynek do opisu obyczajów teatralnych XIX wieku
The Theater Physician: Toward a Description of Theater Customs in the 19th Century
Autorzy:
Jarząbek-Wasyl, Dorota
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/30146734.pdf
Data publikacji:
2022-06-29
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
theater physician
illness
actor's social image
pathography
health and safety regulations
Kazimierz Łukaszewicz
Gustave-Joseph Witkowski
lekarz teatralny
choroba
społeczny wizerunek aktora
patografia
regulamin pracy scenicznej
Opis:
Lekarz teatralny to jedna z kluczowych figur procesu przemian teatru jako instytucji między końcem XVIII a początkiem XX wieku: otaczał opieką artystów, gwarantował wewnętrzny ład instytucji i współkształtował społeczną percepcję i ocenę zawodu aktorskiego. Przyczyniał się do organizacji teatru jako przestrzeni kontrolowanej i unormowanej, w której ani reakcje widzów, ani obyczaje artystów nie burzyły ogólnego porządku. Artykuł stanowi historyczne studium kształtowania się posady i obowiązków lekarza teatralnego w XIX wieku na podstawie pamiętników, prasy, materiałów ikonograficznych (w tym karykatur). Wychodząc od analizy źródłowych tekstów, takich jak pisma samych lekarzy teatralnych (Kazimierz Łukaszewicz, Gustave-Joseph Witkowski), autorka przyjmuje dwie równoległe strategie: 1) rekonstruuje biograficzno-faktograficzne tło obecności urzędowego doktora w polskim teatrze, 2) problematyzuje relacje między instytucją teatru a formami zorganizowanej opieki medycznej, chorobami aktorów a wyobrażeniami teatru jako miejsca niebezpiecznego i patologicznego, patografią aktorskich chorób a ideą publicznego ładu i systemu wartości, wewnętrzną a zewnętrzną percepcją profesji scenicznej.
The theater physician was a crucial figure in the transformation of the theater as an institution between the late eighteenth and early twentieth centuries: he looked after the artists, guaranteed the internal order of the institution, and contributed to the shaping of the social perception and evaluation of the acting profession. He helped organize the theater as a controlled and norm-governed space, in which neither audience reactions nor the artist’s ways of being could disturb the general order. The article is a historical study of the development of the theater physician’s professional position and duties in the nineteenth century, drawing on diaries, press articles, and iconographic material (including caricatures). Starting from the analysis of source texts, such as the writings of theater physicians (Kazimierz Łukaszewicz, Gustave-Joseph Witkowski), the author adopts two parallel strategies: 1) she reconstructs the biographical and factographic background of the presence of an official doctor in Polish theatre, 2) she problematizes the relationships between the theater as an institution and forms of organized medical care, between actors’ illnesses and the images of theater as a hazardous and pathological place, between the pathography of actors’ illnesses and the idea of a public order and system of values, and between the internal and external perception of the acting profession.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2022, 71, 2; 115-148
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nadine de Louise Michel et de Jean Winter : une approche anarchiste du théâtre de contestation sociale, ou comment contourner la censure
Nadine by Louise Michel and Jean Winter: An Anarchist Approach to Social Protest Theater, or How to Circumvent Censorship
Autorzy:
Kaczmarek, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28408332.pdf
Data publikacji:
2023-12-16
Wydawca:
Komisja Nauk Filologicznych Oddziału Polskiej Akademii Nauk we Wrocławiu
Tematy:
Louise Michel
Nadine
French Theater of Social Protest
Anarchism
the Paris Commune
the Cracow Uprising
théâtre français de contestation sociale
anarchisme
Commune de Paris
soulèvement de Cracovie
Opis:
This study focuses on the play Nadine (directed in 1882), which is a free adaptation of the novel Le Bâtard imperial [The Imperial Bastard] written by Louise Michel in collaboration with Jean Winter. The dramatic text fits perfectly into the aesthetics of the theater of social protest, which, at the turn of the 20th century, enjoyed an undeniable reputation with the popular public, above all thanks to its subversive message. The analysis of the drama, which repeatedly alludes to the days of the Paris Commune (1871), reveals certain strategies implemented by the author in order to thwart the vigilance of power. First of all, Michel places the action of the play in Poland during the Cracow Uprising in 1846. Evoking an episode in a remote country that remained subject to the three great powers should not, therefore, immediately arouse the suspicions of the police. The former communard seems to be using this revolt of the Poles as a pretext to revive the grand gestures of the Parisian people. It is for the same reasons that Michel writes this play in accordance with melodramatic aesthetic because the focus on the emotional conflict in the background of the revolution was supposed to dispel mistrust authorities.
Źródło:
Academic Journal of Modern Philology; 2023, 20; 233-241
2299-7164
2353-3218
Pojawia się w:
Academic Journal of Modern Philology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
A Community in Quarantine: The Social Worlds of Alternative Theater During the Pandemic
Wspólnota na kwarantannie. Społeczny świat teatru alternatywnego w pandemii
Autorzy:
Kalinowska, Katarzyna
Kułakowska, Katarzyna
Babicka, Maria
Bargielski, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1812199.pdf
Data publikacji:
2021-08-31
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
socjologia teatru
teatr alternatywny
teatr niezależny
społeczne światy teatru
pandemia COVID-19
sociology of theater
alternative theater
independent theater
social worlds of theater
COVID-19 pandemic
Opis:
The article describes the functioning of alternative theater community during the COVID-19 pandemic. The theoretical framework of analysis is determined by the social worlds theory, allowing us to capture the processual nature of reconstructing the social world of alternative theater in the era of COVID-19. We explore the ways in which independent theater is coping with the threat to its practice, understood as a tool for building a community “here and now,” i.e. its main technology, values, and the primary activity that organizes communication within the social worlds of alternative theater. We take into account changes brought on by the pandemic (the inability to build relationships via direct interaction with audience members/participants) and the constant, everyday experiences of people working in alternative theater (their ability to function in a crisis). Our analysis is based on empirical data collected in the course of socio-anthropological studies into: (1) the working conditions of Polish theater workers during the pandemic, carried out by the Zbigniew Raszewski Theater Institute in Warsaw; and (2) the modus operandi of the Węgajty Theater from the perspective of its participants’ experiences.
Celem artykułu jest opisanie funkcjonowania środowiska teatru alternatywnego w czasie pandemii COVID-19. Ramy teoretyczne rozważań wyznacza teoria światów społecznych pozwalająca uchwycić procesualny charakter rekonstruowania świata społecznego teatralnej alternatywy w dobie pandemii. Problem badawczy dotyczy tego, jak radzi sobie teatr niezależny, gdy zagrożone jest praktykowanie teatru alternatywnego jako narzędzia budowania wspólnoty „tu i teraz”, a więc główna technologia, wartości, a wraz z nimi centralne działanie organizujące komunikację w społecznym świecie alternatywy. W artykule uwzględniamy zarówno zmiany spowodowane pandemią (brak możliwości budowania relacji podczas bezpośredniego spotkania z widzem/uczestnikiem), jak i stałość w codziennym doświadczeniu ludzi teatru alternatywnego (kryzysowa tożsamość ludzi alternatywy). Empiryczną podstawą analiz są materiały zgromadzone podczas dwóch badań socjoantropologicznych: (1) sytuacji zawodowej pracowników i pracownic teatrów w Polsce w czasie pandemii, realizowanych przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie; (2) modusu pracy teatralnej Teatru Węgajty z perspektywy doświadczeń jego uczestników i uczestniczek.
Źródło:
Przegląd Socjologii Jakościowej; 2021, 17, 3; 50-74
1733-8069
Pojawia się w:
Przegląd Socjologii Jakościowej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cучасная беларуская драматургія ў Польшчы: пераклады і даследаванні
Modern Belarusian Playwriting in Poland: Translations and Studies
Współczesny dramat białoruski w Polsce: przekłady i opracowania
Autorzy:
Kavalyow, Syarhyey
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1879598.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
dramaturgia białoruska
teatr współczesny
wielojęzyczność w literaturze Białorusi
dramat historyczny
tematyka społeczna
świadomość narodowa
kosmopolityzm
Belarusian drama
modern theater
multilingualism in the literature of Belarus
historical drama
social issue
national identity
cosmopolitanism
Opis:
В статье анализируется процесс художественного перевода и научного изучения современной белорусской драматургии в Польше. Автор статьи отмечает возросший интерес польских исследователей и переводчиков к пьесам современных белорусских драматургов. Связано это с успехами белорусской драматургии за рубежом и с развитием славистики в Польше, появлением новой генераци исследователей и переводчиков. Польские исследователи отмечают, что в результате процессов русификаци в Беларуси большинство молодых авторов пишет на русском языке, а на родном языке пишут представители среднего и старшего поколения. Большинство польских переводчиков и исследователей (Андрей Москвин, Агнешка-Любомира Петровская, Каролина Невядомская, Якуб Адамович и др.) обращают свое внимание именно на рускоязычную драматургию Беларуси, но благодаря усилиям Беаты Сивек, Малгожаты Бухалик, Агнешки Гораль польский читатель имеет возможность познакомиться и с творчеством белорусскоязычных авторов.
The article analyzes the process of literary translation and the scientific study of Modern Belarusian playwriting in Poland of nowadays. The author notes the growing interest of Polish researchers and translators to the modern plays of the Belarusian writers. This fact is due to the success of Belarusian Drama Art abroad as well as with the development of Slavic studies in Poland, the advent of a new generation of researchers and translators. Polish researchers have noted that as a result of the Russification process in Belarus, the majority of young authors writes in Russian, however middle and older generations of the play writers prefer to use their native language. Most Polish translators and researchers (Andrei Moskvin, Agnieszka-Lubomira Petrovskaya, Carolina Niewiadomska et al.) are concentrated on Russian language drama in Belarus, but thanks to the efforts of Beata Siwek, Malgorzata Buhalik, Agnieszka Goral Polish readers have the opportunity to get acquainted with the works of Belarusian authors.
Artykuł podejmuje analizę procesu przekładu literackiego i badań naukowych poświęconych współczesnemu dramatowi białoruskiemu w Polsce. Autor artykułu dostrzega wzmożone zainteresowanie polskich badaczy i tłumaczy sztukami współczesnych dramatopisarzy białoruskich. Jest to związane z sukcesami białoruskiej dramaturgii za granicą oraz z rozwojem slawistyki w Polsce, pojawieniem się nowej generacji badaczy i tłumaczy. Polscy badacze zauważają, że w wyniku procesu rusyfikacji na Białorusi większość młodych autorów pisze w języku rosyjskim, natomiast do ojczystego języka zwracają się przedstawiciele średniego i starszego pokolenia. Większość polskich tłumaczy i badaczy (Andriej Moskwin, Agnieszka Lubomira Piotrowska, Karolina Niewiadomska, Jakub Adamowicz i in.) koncentruje swoją uwagę właśnie na rosyjskojęzycznej dramaturgii Białorusi, ale dzięki staraniom Beaty Siwek, Małgorzaty Buchalik, Agnieszki Goral polski odbiorca ma możliwość zaznajomienia się także z twórczością autorów białoruskojęzycznych.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2016, 64, 7; 179-200
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The theater of Jan Klata. Struggling for a new audience
Autorzy:
Konopko, Aleksandra
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/628503.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Fundacja Pro Scientia Publica
Tematy:
Jan Klata, Polish theater, engaged theater, political theater, social theater, new audience, reinterpretation of classical dramas, pop culture, Polish Catholicism, national myths and symbols
Opis:
This short text presents the characteristics of theater works by the director, Jan Klata. I attempt to investigate the changes in contemporary Polish theatrical language. The evolution of theater perception, the expressive aesthetics of Klata’s performances and topics that began the fight not only over the new theater that would be a place of socio-political discourses but also for the new audience. In the introduction I present J. Klata and describe the circumstances that accompanied his theater debut. Thereafter, referring to J. Klata’s staging of classical works, I point out the characteristics of his theater and describe how the phenomenon of reinterpretation functions in contemporary theater. I then try to question the explicit labeling of J. Klata’s works as “post drama theater” or “political theater” by paying special attention to analyzing the director’s works in a social context. This political and social background of J. Klata’s performances contributes to the fact that his work is perceived as one of the leading examples of “engaged theater”. The staging means of expression applied by the director and his often radical interference in the texts of works from the literary canon have encouraged younger directors to make their own daring experiments . What was perceived as “revolutionary” and controversial at the time of J. Klata’s debut, today, only seven years later, has become standard in Polish theater.
Źródło:
Journal of Education Culture and Society; 2010, 1, 2; 125-138
2081-1640
Pojawia się w:
Journal of Education Culture and Society
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dziecko jako twórca. Wpływ procesu twórczego na rzeczywistość dziecka na przykładzie realizacji projektu dziewczyńskiego „Teatru Mocy”
The influence of the creative process on the child’s reality based on the example of the girls’ project „Theater of Power”
Autorzy:
Koperska, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2029479.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Ośrodek Badawczy Facta Ficta
Tematy:
social theatre
children’s creativity
social change
girls’ empowerment
Opis:
Cultural institutions become more and more open to the implementation of inclusive projects aimed at a large and constantly expanding group of recipients-creators. The potential of amateur creativity has also been noticed in the field of theater activity, and thus the understanding of art as a sphere in which only professional artists have a voice has been surpassed. The idea of a theater devoted to children's imagination was anticipated in Poland by a patron of theatre pedagogy, Jan Dorman. Children's theater, drawing on the natural creativity of a child, the unlimited potential of his imagination and the tendency to play, places in the center of the creative process a child, who is not only a performer or spectator, but a committed author of activities – theatrical events. Playing the theater becomes a space for the child's participation, in which his voice has the driving force. Through art, creating an imaginary world, and thus moving in the world of fiction, the young artist develops skills that are necessary for full participation in real social life. Socially engaged theater is based on the assumption that art can be a common act because it is a dialogical meeting in which everyone can express themselves. Theater provokes both reflection and action, it presents a creative dialogue between man and the world. Art understood in this way transcends its aesthetic function, focusing on the process that its creators go through and the change it causes, which goes far beyond the theatrical event. The Girls' „Theater of Power” is an example of theatrical work in which the participation of girls was at the core of all activities. By following the creative potential and unlimited imagination of children, it became possible to get to know their worlds and learn sensitivity to the environment from them. The girls reflected on the school reality and, using the tools of the theater, created an alternative „School for Children”. As a result of this cooperation, the voices of the participants were manifested in a project of the world which was not only directed at children but also created by children.
Źródło:
Facta Ficta. Journal of Theory, Narrative & Media; 2021, 8, 2; 135-150
2719-8278
Pojawia się w:
Facta Ficta. Journal of Theory, Narrative & Media
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Preperformatywne cienie i ślady antropologii. O pograniczu nauk społecznych i teatru
Pre-performative Shadows and Traces of Anthropology. On the Borderline between Social Sciences and Theater
Autorzy:
Kozłowski, Marcin Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2096378.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Instytut Socjologii
Tematy:
anthropology
ritual
theatre
cultural performance
social drama
antropologia
rytuał
teatr
widowisko kulturowe
dramat społeczny
Opis:
Many anthropologists have their share in precursory ideas important for the development of Performance Studies. This article aims to present three main categories of anthropological contribution to the abovementioned field: debate, practice, and concepts. Although the meeting between Theatre and Anthropology in terms of a theory was late, the first signs of their collision can be found in ancient philosophy and literature topos Theatrum Mundi. In early Anthropology, we have the analysis of religion which takes into account relation between ritual and theatre. This analysis started a long debate and contributed to the theoretical basis of Performance Studies. In terms of research methods, both fields discussed prefer to rely on experience gained through fieldwork (Anthropology) and participation in the creative process (Performance Studies). This type of approach refers us to the participant observation, in which the scholar in his physical and mental self is forced to play various “roles”. Apart from its key role in the debate and equally important contribution to research practice Anthropology has a significant share in creating a theoretical basis of Performance Studies. The two most important concepts here are a cultural spectacle and social drama. The expression pre-performative used in this paper aims at emphasizing that the history and ubiquity of the performative aspect of cultural and social activities are vast and performative actions existed long before they started to be part of anthropological analyzes or became a ground on which new branch of social science started to grow.
Wśród prekursorskich myśli istotnych dla studiów performatywnych znajduje się dorobek wielu antropologów. Centralnym celem tego artykułu jest zaprezentowanie trzech głównych kategorii antropologicznego wkładu do tej dziedziny. Przedstawieniu kolejno podlegać będą: debata, praktyka i koncepcje. Chociaż spotkanie między teatrem a antropologią w wymiarze teoretycznym było późne, to pierwsza refleksja o takim charakterze wiązana być może z pojawieniem się toposu teatrum mundi w starożytnej filozofii i literaturze. Wczesna antropologia podjęła się analiz religii, uwzględniając kwestię relacji rytuału i teatru, co rozpoczęło jedną z najdłuższych debat, stanowiącą teoretyczne podłoże studiów performatywnych. Obie dziedziny preferują w swojej metodzie doświadczenie, pochodzące z badań terenowych lub partycypacji w procesie twórczym. Takie ujęcie odsyła nas do obserwacji uczestniczącej, w której to etnograf w swej cielesno-intelektualnej rozciągłości zmuszony jest do odgrywania różnych „ról’’. Antropologia, co oczywiste, oprócz kluczowej debaty i nie mniej ważnej praktyki badawczej odznacza się istotnym teoretycznym wkładem do studiów performatywnych, który omówiony zostanie na podstawie dwóch koncepcji: widowiska kulturowego i dramatu społecznego. W tym sensie wyrażenie pre-performatywny nie usiłuje zaprzeczyć odwieczności i wszechobecności performatywnego aspektu kulturowo-społecznych działań, a raczej wskazuje na czas, w którym – po pierwsze – nie stanowił on sformułowanego i wyjściowego elementu dla podejmowanych analiz antropologicznych i – po drugie – nie przyczynił się do powołania odpowiednich katedr.
Źródło:
Konteksty Społeczne; 2017, 5, 2; 7-28
2300-6277
Pojawia się w:
Konteksty Społeczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przestrzeń emblematyczna
Emblematic Space
Autorzy:
Kubikowski, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/47233177.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
performatyka
emblemat a teatr
teatr społeczny
teoria emblematu
performance theory
theater emblematics
social theater
emblem theory
Opis:
W artykule autor śledzi związki sztuki teatru ze sztuką emblematu. Wychodząc od dzieł Albrechta Schönego i posiłkując się współczesną teorią emblematu, stawia tezę, że obydwie sztuki wykorzystują zjawisko performansu, z którym wiążą się nierozerwalnie. Strukturę emblematyczną można odnaleźć zarówno w trwałych zaczątkach teatralnego performansu (dramat lub scenariusz), jak i w jego pozostałościach (dokumenty dzieła). Emblemat stanowi więc ostateczne medium oddziaływania teatru na najdalszy społeczny dystans, kiedy zanikł wszelki żywy kontakt odbiorców ze zjawiskiem. Teatr szczególnie nastawiony na społeczną misję, najchętniej sięga do środków sztuki emblematu. Tytułowa „przestrzeń emblematyczna” – to abstrakcyjna kategorialna przestrzeń, którą ustanawia i w której zachodzi performans życiowy, społeczny czy sceniczny. Otwiera się ona w powszechnej świadomości jako jego „scena”. W teatrze takie przestrzenie powołuje się programowo; w życiu powszednim tworzą się one samorzutnie, jako emanacje zbiorowych oczekiwań lub nadziei, albo poprzez działania jednostek.
In this paper, the author traces the connections between the art of the theater and the art of the emblem. Revisiting the work of Albrecht Schöne and referring to the present theories of the emblem, the author claims that both art forms employ performance, which inseparably connects them. Emblematic structures can be found both in the beginnings of a theatrical performance (the play or the script) and in its remains (the documentation of the performance). The emblem is therefore the ultimate medium of the theater’s influence and transmission at the longest social distance, when any direct link of the audience with the original performance has already vanished. We can observe that theater more oriented towards social impact tends to utilize emblematics all the more willingly. Finally, the author introduces the notion of the “emblematic space”: an abstract categorial space, which is constituted and transformed through performance, containing it as its “stage.” Theater’s task is creating such spaces; in everyday social life, they arise spontaneously as emanations of the collective hopes or expectations; they are also set up by individual efforts. (Trans. T. Kubikowski)
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2020, 69, 4; 7-38
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Individual and Community Crises in a Pandemic: The Social Theater of Ambulatory Care
Kryzysy jednostki i wspólnoty w pandemii. Ambulatorium teatru społecznego
Autorzy:
Kułakowska, Katarzyna
Kalinowska, Katarzyna
Drygas, Olga
Bargielski, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/47235590.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
teatr społeczny
pandemia
kryzys
jednostka
społeczeństwo
wspólnota
niska teoria
teatr-ambulatorium
social theater
pandemic
crisis
individual
sociaty
community
low theory
theater of ambulatory care
Opis:
This article offers a preliminary diagnosis of Polish social theaters with regard to the crises of the individual and the community during the Covid-19 pandemic. The interpretive framework is Lidia Zamkow’s concept of the theater of ambulatory care, which allows us to locate the activity of social theaters in the context of Michel de Certeau’s tactics and Jack Halberstam’s low theories. The theater of ambulatory care recognizes the needs of individuals and communities in a pandemic crisis and reacts to them in different ways. We distinguish and describe three ideal types of diagnoses and the resulting treatments that theaters of ambulatory care use in a pandemic: therapy, conjuring, and revolution. The article is based on materials collected during two studies: a funded research project on the anthropological and social activity of the Węgajty Theater, carried out at the Institute of Art of the Polish Academy of Sciences, and a survey among theater staff during the pandemic, initiated by the Zbigniew Raszewski Theater Institute in Warsaw. (Trans. K. Kułakowska)
Artykuł dotyczy działalności polskich teatrów społecznych w czasie pandemii Covid-19. Ramą interpretacyjną jest koncepcja teatru-ambulatorium Lidii Zamkow, która pozwala umiejscowić aktywność teatrów społecznych w kontekście działań taktycznych Michela de Certeau oraz niskich/słabych teorii Jacka Halberstama. Ambulatorium teatru społecznego rozpoznaje potrzeby jednostek i społeczności w pandemicznym kryzysie i reaguje na nie w różny sposób. W artykule wyróżnione zostały trzy typy idealne rozpoznań i wynikających z nich kuracji, które teatry-ambulatoria stosują w pandemii: terapeutyzowanie, sztukmistrzostwo i rewolucja. Podstawą analizy są materiały zebrane podczas dwóch badań: grantu dotyczącego antropologiczno-społecznej działalności Teatru Węgajty realizowanego przez Instytut Sztuki PAN oraz badania pracownic i pracowników teatrów w pandemii zainicjowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2020, 69, 4; 63-84
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 27

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies