Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "disciple" wg kryterium: Wszystkie pola


Tytuł:
« L’Homme à qui je devais le plus après mon père et ma mère » : Léon Bloy disciple de Jules Barbey d’Aurevilly
"The man to whom I owe the most, after my mother and father": Léon Bloy, Jules Barbey d’Aurevilly’s disciple
Autorzy:
Chaumeil, Yoann
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/483453.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Wydawnictwo Werset
Tematy:
Bloy
Barbey d’Aurevilly
imaginaire
maître
disciple
Barbey d'Aurevilly
imagination
master
Opis:
As a substitute father figure, a mentor, a tutor and a writer to be admired and imitated, Barbey d’Aurevilly acted as a master for Bloy from the moment they first met. Indeed, among all the other self-proclaimed heirs of Barbey’s legacy, Bloy seems to be the most ardent disciple of the Connétable des Lettres. As we concentrate on the way Bloy constructs multiple authority figures who all somehow relate to Barbey, we propose to study the way these two writers, who both lean exclusively towards the figurative, give a particular depth to their relationship by elaborating their imagery, which plays an essential role in the way they construct the bond between master and disciple. This investigation will, in addition, lead us to consider how such a relationship cannot come about without any occasional differences of opinion or mutual irritation. Far from shying away from the master, Bloy clearly constructs his own authorial persona in the light of the brilliant master, rather than in his shadow.
Père de substitution, mentor, tuteur, objet d’admiration et d’imitation, Barbey d’Aurevilly remplit pour Bloy, depuis leur rencontre, les fonctions d’un maître. Parmi tous ceux qui se revendiqueront d’un héritage de Barbey, Bloy semble en effet avoir été le disciple le plus fervent du Connétable des Lettres. Tout en nous concentrant en particulier sur la manière dont les figures d’autorité qui renvoient à Barbey se construisent chez Bloy, nous nous proposons de voir comment ces deux écrivains, qui sont entièrement du côté du figuratif, donnent une densité particulière à leur rapport à travers le travail de l’image qui prend une place centrale et essentielle dans la construction du lien entre un maître et un disciple. Cette enquête nous amènera en outre à considérer qu’une telle relation de va ni sans prise de distance ponctuelle ni sans agacement réciproque. Loin de s’effacer devant le maître, Bloy se construit clairement moins dans l’ombre que dans la lumière d’un maître qui l’éclaire.
Źródło:
Quêtes littéraires; 2019, 9; 56-66
2084-8099
2657-487X
Pojawia się w:
Quêtes littéraires
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Matka Jezusa” – jej tożsamość i rola w historii zbawienia (J 19,25-27)
"Mother of Jesus": Her Identity and Her Role in the History of Salvation (John 19:25-27)
Autorzy:
Witczyk, Henryk
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1622810.pdf
Data publikacji:
2015-08-29
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Matka Boża
Izrael
Kościół
umiłowany uczeń
kobieta
Mother of God
Israel
Church
beloved disciple
woman
Opis:
Autor artykułu, w świetle J 19,25-27 analizuje rolę Maryi określonej przez Ewangelistę charakterystycznym tytułem „Matka Jezusa”. Szczególną uwagę zwraca się na relację, którą Jezus tworzy pomiędzy Maryją i “umiłowanym uczniem”. W scenie na krzyżu Pan przemawia do nich słowami: „Niewiasto, oto syn twój” (w.26) i „Oto Matka twoja” (w.27). Maryja jako jednostka (Matka Jezusa) i jako reprezentantka wspólnoty wiary (czy to Izraela czy Kościoła) objawia w sposób idealny wielkość kobiety. Jej miłość daje życie. Jej wiara inspiruje lud Boży do okazania bezwarunkowego zawierzenia Jezusowi, Mesjaszowi Izraela i Kościoła.
The author of the article, in light of John 19:25-27, analyses the role of Mary addressed by the evangelist with the characteristic title "Mother of Jesus". Special attention is paid to the relationship which Jesus creates between her and his "beloved disciple". In the scene on the cross the Lord speaks to them in words: "Woman, behold, your son!" (v. 26), and "Behold, your mother!" (v. 27). Mary as an individual (Mother of Jesus) and as a representative of the community of faith (either Israel or Church) reveals in an ideal way the grandeur of woman. Her love gives life. Her faith inspires the people of God to show an unconditional trust in Jesus, the Messiah of Israel and of the Church.
Źródło:
Verbum Vitae; 2011, 19; 131-148
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:
Verbum Vitae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
"Niewiasta" i "uczeń, którego miłował Jezus"
Autorzy:
Gryglewicz, Feliks
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1161914.pdf
Data publikacji:
1967
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Ewangelia według św. Jana
niewiasta
uczeń
John
woman
disciple
Opis:
L’auteur du quatrième Evangile rapporte par deux fois que Jésus s’est sęrvi du terme „femme” pour s’adresser à sa mère; cette mention et celle du „disciple que Jésus aimait”, comme aussi d’autres détails dans le même récit du testament, jamais rencontrés auparavant, révèlent une pensée théologique profonde. Elle fut signalée d’abord à Cana en Galilée puis exprimée par les paroles du Christ en croix et par ce que le quatrième évangéliste écrit du testament du Christ. Cette pensée est la suivante: Marie, debout auprès de son Fils crucifié, realise la prophétie de la femme, contenue dans le protévangile; par la volonté du Christ Elle devient mère de tous ceux qu’Il a aimés et pour lesquels II a fait 1’offrande de sa vie, et ils deviennent ses enfants; les personnes présentes au Calvaire constituent le premier noyau de ceux qui se rassembleront autour du Seigneur Jésus, regarderont avec foi le bois de son supplice, moyennant quoi ils pourront obtenir le salut.
Źródło:
The Biblical Annals; 1967, 14, 1; 39-48
2083-2222
2451-2168
Pojawia się w:
The Biblical Annals
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Zejdź Mi z oczu, szatanie!” (Mt 16,21–28) Odrzucenie Piotra czy wezwanie do pójścia za Jezusem?
Get out of my sight, Satan! (Mt. 16,21–28) Peter’s rejection or a call to follow Jesus?
Autorzy:
Krzysztofiak, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1018733.pdf
Data publikacji:
2018-12-15
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
disciple
follow
rebuke
cross
life
uczeń
naśladowanie
upomnienie
krzyż
życie
Opis:
Upomnienie Jezusa skierowane do Piotra wynika z wiernej realizacji przez Chrystusa Bożego planu zbawienia, który obejmuje mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Piotr ukazuje niezrozumienie słów Mistrza, czego wynikiem są słowa skierowane do Jezusa, wyrażające życzenie, żeby nie spełniły się trudnie do zaakceptowania po ludzku wydarzenia. Odpowiedź Chrystusa jest nie tyle wyrazem odrzucenia i potępienia, ile wezwaniem do pójścia za Nim w pozycji ucznia, który całkowicie podporządkowuje się swemu Panu. Jezus upomina apostoła, aby ten mógł zrozumieć swój błąd i zmienić swoje postępowanie. Przesłanie Chrystusa ma wymiar uniwersalny. Każdy Jego uczeń jest wezwany, by iść za Nim, biorąc swój krzyż na ramiona, całkowicie oddając i powierzając Jemu własne życie, bo to jest jedyna droga, która prowadzi ku życiu wiecznemu.
Jesus’s admonition to Peter is the result of Christ’s faithful realization of God’s plan of salvation, which includes passion, death and resurrection. Peter shows a misunderstanding of the Master’s words, responding to Jesus with words which express the wish that events, diffi cult to accept by human kind, would not be fulfi lling. The response of Christ is not so much an expression of rejection and condemnation, but a call to follow Jesus in the position as a disciple, who totally obeys his Lord. Jesus admonishes the Apostle so that Peter can understand his mistake and change his behavior. The message of Jesus has a universal dimension. Every one of His disciples is called to follow Him, taking his cross upon his shoulders, completely giving and entrusting his life to Him, because this is the only way which leads to eternal life.
Źródło:
Teologia Praktyczna; 2018, 19; 205-226
1642-6738
Pojawia się w:
Teologia Praktyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Adept „szkoły Naruszewicza” Kilka uwag o stylu poezji Franciszka Zabłockiego
A disciple of “Naruszewicz’s school” Few remarks on the style of Franciszek Zabłocki’s poetry
Autorzy:
Szymor-Rólczak, Marta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/967846.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:
In the light of hitherto studies, Franciszek Zabłocki is perceived as a not fully independent poet, who willingly used stylistic patterns borrowed from his mentors – Adam Naruszewicz and Ignacy Kraszewski. However, detailed information regarding stylistic borrowings are difficult to find. The article is fully devoted to the above issue. It deals respectively with such concerns as: coexistence of the founders of the aforementioned “Naruszewicz’s school” in the poetry, which means, also of Zabłocki himself, as well as baroque and classicist style, new formed words: compound words, rhetoric figures, allegoric images, animizations and personifications, syntactic inversion, tendency to pointing and applying proverbs and common sayings in poetry.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica; 2010, 13
1505-9057
2353-1908
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Być uczniem Jezusa - alternatywna parafraza Mt 10-12
To be a disciple of Christ - alternative paraphrase of Matth. 10-12
Autorzy:
Bardski, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1008922.pdf
Data publikacji:
2019-09-22
Wydawca:
Akademia Katolicka w Warszawie
Tematy:
Ewangelia Mateusza
Nowy Testament
uczeń Jezusa
narracja
tłumaczenie
Gospel of st. Matthew
New Testament
disciple of Jesus
narrative
translation
Opis:
In our article we propose a new translation of Matth. 10–12 into Polish. AYer discussing other Polish translations of the text (in the footnotes), we suggestalternative options that would intensify the expressivity of the narrative and stress the semantic aspects that have been neglected in former Polish translations but seem to be important in the context of the postmodern reception of the biblical text.
Źródło:
Warszawskie Studia Teologiczne; 2018, 31, 4; 106-130
0209-3782
2719-7530
Pojawia się w:
Warszawskie Studia Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
,,Czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie? - czynienie uczniów jako gwarancja pozytywnej odpowiedzi na pytanie Jezusa
Will the Son of Man Find Faith on the Earth when He Comes? - Making Disciples as a Guarantee of a Positive Answer to the Question of Jesus
Autorzy:
Kolberg, Anna Maria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1047853.pdf
Data publikacji:
2013-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
disciple
making disciples
strategy
the school of Jesus
faith
mission
new evangelization
formation of successors teacher
disciples' mentality
uczeń
czynienie uczniami
strategia
szkoła Jezusa
wiara
misja
nowa ewangelizacja
formacja następców
nauczyciel
mentalność ucznia
Opis:
Misja głoszenia Ewangelii poprzez czynienie uczniów jest nakazem, który dotyczy Kościoła i każdego z jego członków, którzy na mocy chrztu mają udział w prorockiej, kapłańskiej i królewskiej misji Chrystusa. Apostołowie nie powołali „szkoły uczniów”, ale dla wspólnot, które zakładali, stali się nauczycielami. Czyniąc uczniami następne pokolenie, przekroczyli granice miejsca i czasu.Człowiek staje się uczniem Jezusa, odpowiadając natychmiast na zaproszenie Jezusa do pójścia za Nim, jedynym Nauczycielem, pozostawiając wszystko, co przeszkadza i biorąc swój krzyż. Proces formacji obejmuje poznanie treści wiary, prowadzi do przyjęcia wobec nich konkretnej postawy i weryfikuje się w postępowaniu zgodnym z wyborem. W szkole Jezusa formacja ucznia nie ogranicza się jedynie do przemiany osobistej, ale prowadzi do odkrycia swego miejsca we wspólnocie uczniów – Kościele i uzdalnia do podjęcia odpowiedzialności za formowanie następców. Nieuwzględnienie tego wymiaru formacji prowadzi zawsze do kryzysu wiary.Czynienie uczniów jest nie tylko zaproszeniem do głoszenia Dobrej Nowiny, ale strategią ewangelizacji, którą realizował Jezus w czasie swej publicznej działalności. Odkąd przywrócił człowiekowi godność dziecka Bożego, Jego uczniowie realizują podstawowe powołanie do bycia płodnymi matkami i ojcami rodząc do nowego życia w Chrystusie uczniów – synów i córki Boga – i, podobnie jak ich Mistrz, oddają za nich życie. �ynącą z wiary.
The mission of proclaiming the Gospel by making disciples is an imperative that applies to the Church and each of its members who, by virtue of Baptism participate in the Priestly, Prophetic and Kingly Mission of Christ. The apostles did not set up a „school of disciples", but they became teachers for the communities they established. By making disciples of the next generation, they crossed the boundaries of time and  place.A man becomes a disciple of Jesus by responding immediately to the invitation of Jesus to follow him - an only Teacher, leaving everything that hinders us and taking up our cross. The formation process involves learning the content of faith, leads to the adoption of a particular attitude towards it and is verified by behaviour in accordance with the choice made. Forming disciples in the school of Jesus is not limited only to a personal transformation, but it leads to the discovery of their place in the community of disciples - the Church, and enables them to take responsibility for the formation of successors. Failure to take account of this dimension of formation always leads to a crisis of faith.Making disciples is not only an invitation to preach the Good News, but the strategy of evangelization which Jesus put into practice during his public ministry. Since he has restored human dignity as a child of God, his disciples fulfill a basic vocation to be fertile mothers and fathers giving birth to a new life in Christ of disciples - sons and daughters of God - and, like their Master, give their life for them.
Źródło:
Teologia i moralność; 2013, 8, 1(13); 117-124
1898-2964
2450-4602
Pojawia się w:
Teologia i moralność
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Démythisation dialectique et reconstruction sémantique de la dyade maître-disciple dans L’Enfant-pluie de Francis Bebey
Dialectical demystification and semantic reconstruction of the master-disciple dyad in Francis Bebey's L'Enfant-pluie
Autorzy:
Eyenga Onana, Pierre Suzanne
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/483435.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Wydawnictwo Werset
Tematy:
démythisation
accompagnement didactique
dialectique
sociocritique
vision du monde
Francis Bebey
demythisation
didactic support
dialectic
sociocritical
world view
Opis:
In Francis Bebey's L'Enfant-pluie, the learner Mwana is burning with the desire to grow up. Weaned almost from his parents, he is forced to live in the village with his grandmother Iyo. He bases his daily sapiential quest on a repetitive questioning that he formulates towards his master. But beyond the child's fascination and in the face of the immensity of the training modules, what types of links do they singularize their relationship with Iyo? A didactic support for the teacher or simply a guidance for the learner? By backing our analysis with the phenotext-genotext diptych that underlies Edmond Cros' sociocritical approach, we organize our work into two main parts. First, we examine the thematic components that articulate Mwana's learning by showing each time how the artist-writer stylizes this theme to finally question the vision of the world he posits through his writing.  
Dans L’Enfant-pluie de Francis Bebey, l’apprenant Mwana brûle d’envie de devenir grand. Sevré pour ainsi dire de ses parents, il est obligé de vivre au village aux côtés de sa grand-mère Iyo. Il fonde sa quête sapientiale journalière sur un questionnement répétitif qu’il formule à l’endroit de son maître. Mais par-delà la fascination de l’enfant et face à l’immensité des modules de formation, quels types de liens singularisent-ils son rapport à Iyo ? Un accompagnement didactique pour le maître ou simplement une guidance pour l’apprenant ? En adossant notre analyse au diptyque phénotexte-génotexte qui sous-tend l’approche sociocritique d’Edmond Cros, nous organisons notre travail en deux grandes parties. D’abord, nous scrutons les composantes thématiques qui articulent l’apprentissage de Mwana en montrant à chaque fois comment l’artiste-écrivain stylise cette thématique pour enfin interroger la vision du monde qu’il postule à travers son écriture.
Źródło:
Quêtes littéraires; 2019, 9; 146-157
2084-8099
2657-487X
Pojawia się w:
Quêtes littéraires
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Du disciple au maître : Victor Segalen et Paul Gauguin
From the disciple to the teacher: Victor Segalen and Paul Gauguin
Autorzy:
Kukuryk, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/483445.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Wydawnictwo Werset
Tematy:
Immémoriaux
Victor Segalen
Paul Gauguin
exotisme
culture Maorie
exoticism
Maori culture
Opis:
The aim of this paper is to present a particular relationship between the painter and the poet, and to examine the influences of Gauguin’s vision that Segalen calls Maître-du-Jouir on the literary creation of the writer. The two Frenchmen had much in common: a sense of mystery, a fascination with the primitive and the exotic, and a gift for ambiguity. From 1903 until his death in 1919, Segalen’s poetry and prose would, like Gauguin’s art, try to discover the exotic on its own terms while increasingly confronting the limits of the Western artist’s own powers of apprehension. In Les Immémoriaux (translated into English as A Lapse of Memory), Segalen adopts a Maori point of view to comment on Western culture. The author’s greatest feat was breaking with the colonial exoticism of such nineteenth-century writer-travelers as Pierre Loti for example. Where those authors made no pretence about surrendering Western, or even imperial, values while depicting foreign cultures, Segalen, imitating his Master Gauguin, was intensely self-conscious about his depictions of the other in ways that seem especially modern. In his ethnographic novel, Segalen performs a kind of translation from one art to another which is, for him, a creative process by itself.
L’idée de cet article vise à présenter une relation  particulière entre le peintre et le poète, et à examiner les influences de la vision de Gauguin, que Segalen nomme Maître-du-Jouir, sur la création littéraire de l’écrivain. Les deux Français avaient beaucoup en commun: un sens du mystère, une fascination pour le primitif et l’exotique et un don pour l’ambiguïté. À partir de 1903 jusqu’à sa mort en 1919, la poésie et la prose de Segalen tenteront, à l’instar de l’art de Gauguin, de découvrir l’exotisme à sa manière tout en confrontant de plus en plus les limites du pouvoir d’appréhension de l’artiste occidental. Dans Les Immémoriaux, Segalen adopte un point de vue maori pour commenter la culture occidentale. Le plus grand exploit de l’auteur était de rompre avec l’exotisme colonial d’écrivains voyageurs du XIXe siècle, à titre d’exemple Pierre Loti. Là où ces auteurs ne prétendaient pas renoncer aux valeurs occidentales, voire impériales, tout en décrivant des cultures étrangères, Segalen, imitant son Maître Gauguin, était extrêmement conscient de ses représentations de l’autre de manière particulièrement moderne. Segalen réalise dans son roman ethnographique une sorte de translation d’un art à l’autre qui est, pour lui, une démarche créatrice par elle-même.
Źródło:
Quêtes littéraires; 2019, 9; 102-112
2084-8099
2657-487X
Pojawia się w:
Quêtes littéraires
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Éric-Emmanuel Schmitt et ses maîtres de bonheur : à la croisée des voies littéraire et musicale
Eric-Emmanuel Schmitt and his masters of happiness: the convergence of literary vocation and musical inclination
Autorzy:
Robova, Antoaneta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/483592.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Wydawnictwo Werset
Tematy:
Éric-Emmanuel Schmitt
disciple mozartien
guides spirituels
hommage aux grands compositeurs
rapports entre musique et littérature
Eric-Emmanuel Schmitt
Mozartian disciple
spiritual guides
homage to the great composers
relations between music and literature
Opis:
In some of his works, containing autobiographical elements, Eric-Emmanuel Schmitt reveals the musical origins of his vocation as a writer. He emphasizes the importance of several composers and describes the maieutic method used by his piano teachers. The paper studies the (trans)forming function of learning music, and more specifically the initiation to the works of Mozart, Beethoven and Chopin. Spiritual guides and maîtres à penser, these composers influenced Schmitt’s existential and artistic trajectory and inspired his own esthetic adventure. The salutary encounter with Mozart caused the birth of spiritual love and enabled an acceptance of the writing vocation and initiation of the process of creative transmission. The Mozartian disciple reinvents his vocation and transposes in his literary works some features of the musical philosophy of his masters of wisdom and thus, perpetuates their esthetical and spiritual filiation.
Dans plusieurs œuvres à éléments autobiographiques, Éric-Emmanuel Schmitt révèle la genèse musicale de sa vocation d’écrivain en soulignant le rôle de quelques compositeurs ou bien en décrivant la maïeutique pédagogique mise en œuvre par ses professeures de piano. L’objectif de cet article est d’étudier le rôle (trans)formateur de l’apprentissage musical et plus particulièrement de l’initiation à la musique de Mozart, Beethoven et Chopin. Guides spirituels et maîtres à penser, ces compositeurs ont marqué le parcours existentiel et artistique d’Éric-Emmanuel Schmitt et ont inspiré sa propre aventure esthétique. La rencontre salutaire avec Mozart a induit la naissance de l’amour spirituel et a engendré le processus de conversion scripturale et de transmission créatrice. Le disciple mozartien réinvente sa vocation et transpose dans son œuvre littéraire des particularités de la philosophie musicale de ses maîtres de sagesse en s’inscrivant dans une logique de filiation spirituelle et esthétique.
Źródło:
Quêtes littéraires; 2019, 9; 171-185
2084-8099
2657-487X
Pojawia się w:
Quêtes littéraires
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ewangelia J 19,25–27 w liturgii Mszy o Najświętszej Maryi Pannie Bolesnej, Pani Skrzatuskiej
Gospel Jn. 19.25–27 in the liturgy of the Mass about the Holy Mary, painful Lady of Skrzatusz
Autorzy:
Tomaszewski, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/570828.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Biblioteka Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej
Tematy:
Jezus Chrystus
Matka Jezusa
Najświętsza Maryja Panna Bolesna
Skrzatusz
umiłowany uczeń
Kościół
krzyż
macierzyństwo
liturgia słowa
Ewangelia św
Jana
Jesus Christ
the Mother of Jesus
Virgin Mary Painful
the beloved disciple
the Church
cross
maternity
the Liturgy of the Word
the Gospel of St
John
Opis:
Perykopa J 19,25−27, nazywana często testamentem z krzyża, nie zawiera jedynie ostatniej dyspozycji Syna dotyczącej dalszych losów Jego Matki. W godzinie śmierci Jezusa Maryja zostaje ogłoszona Matką Kościoła, czyli Matką wszystkich wierzących, których pod krzyżem uobecnia umiłowany uczeń Jezusa. Taka interpretacja nie pozbawia tej sceny elementów cierpienia i boleści Maryi, lecz zwraca uwagę na jej jeszcze głębszy sens mesjański i eklezjalny.
The pericope J 19,25–27, often called the testament from the cross, does not contain only the last commandment of the Son on future life of his Mother. In the hour of Jesus’s death Mary has been pronounced the Mother of the Church, which means Mother of all believers, who under the cross are embodied by the believed disciple of Jesus. Such an interpretation does not deprive the scene of some elements of Mary’s pain and grief, but rather points at even deeper Messianic and ecclesiastical sense.
Źródło:
Rocznik Skrzatuski; 2019, 7; 13-25
2300-8296
Pojawia się w:
Rocznik Skrzatuski
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Guarigione di un cieco (Mc 8,22-26) nel contesto del Vangelo di Marco
Cure of a Blind Man (Mark 8:22-26) in the Context of the Gospel according to Mark
Autorzy:
Bąk, Tomasz Bartłomiej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1178598.pdf
Data publikacji:
2018-07-26
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
cure
blind
Gospel according to Mark
road to Jerusalem
identity of disciple
Mk 8
22-26
Opis:
The Gospel according to Mark strives after providing the answer to two fundamental questions who Jesus is and who his disciple should be. Thus, the Evangelist makes some attempts to depict the identity of Jesus emphasizing his being the Son of God (cfr. Mk 1:1; 15:39). What is more, setting the description of the road leading to Jerusalem in the centre of his literary work, the author of the gospel highlights the identity of the Jesus’ disciple, who is not always able to understand the one, who called him. The aim of this article is to present the way how the pericope about the cure of a blind man (Mk 8:22-26) is depicted in the dynamism of the whole gospel and how it corresponds with effort being made with the aim of answering the questions: who Jesus is and who his disciples should be. The text, which is written in accordance with the principles of synchronic analysis, is comprised of such sections: I  Introductory issues (distinguishing of the pericope as the whole; textual criticism; defining of the internal structure; synoptic comparison); II. Exegetical analysis; III. The significance of the pericope in the context of the whole Gospel; In the analysis of the cure of a blind man (Mk 8:22-26) the disciples are presented as those who seem to remain “outside” Christ mystery. The pericope corresponds perfectly with the fact that they possess eyes that do not see (cfr. Mk 8:18) and they do not yet understand (cfr. Mk 8:21). Not only does Jesus open the eyes of the blind man but also wants to open the eyes of his disciples. Two stages of healing reveal that regaining sight fully is preceded by the period of “shortsightedness” when the disciple has a vision but still blurred. He follows Jesus to Jerusalem, though, he does not understand who Jesus is. The moment when he completely opens his eyes and understands becomes possible in the context of the Paschal Mystery.
Źródło:
The Biblical Annals; 2018, 8, 3; 319-361
2083-2222
2451-2168
Pojawia się w:
The Biblical Annals
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
How Should One Write about Masters?
Jak pisać o mistrzach?
Autorzy:
Kola, Adam F.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/686794.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Mistrz
mistrzostwo
uczeń
relacja mistrz – uczeń
Andrzej de Lazari
Ernest Gellner
Alfred Tarski
Claude Lévi-Strauss
Andrzej Walicki
Roman Jakobson
retoryka
narracja
Master
mastery
student
master-disciple relation
rhetoric
narration
Opis:
Celem artykułu jest odpowiedź na pytanie, jak pisać o mistrzach? Innymi słowy, postawione pytanie dotyczy strategii narracyjnych stosowanych przez autorów piszących o mistrzach. Główna część tekstu oparta jest na pięciu przykładach: (1) John A. Hall Ernest Gellner. An Intellectual Biography (2011), (2) Anita Burdman Feferman, Solomon Feferman Alfred Tarski. Życie i logika (2009), (3) Edmund Leach Lévi-Strauss (1998), (4) Andrzej Walicki Idee i ludzie. Próba autobiografii (2010) oraz (5) Dialogues Romana Jakobsona i Krystyny Pomorskiej. Każdy tekst przedstawia inne zestawy narzędzi i technik retorycznych, relacji autora wobec mistrza oraz cel akademicki. Porównanie tych pięciu przykładów (i mniej rozbudowanych przypadków prezentowanych w artykule) stanowi konkluzję artykułu.  
The aim of the paper is to answer the question: how should one write about masters? It is a question about the narrative strategies of authors writing about masters. The presented analysis is based on five examples: (1) John A. Hall’s Ernest Gellner: An Intellectual Biography, (2) Anita Burdman Feferman and Solomon Feferman’s Alfred Tarski: Life and Logic, (3) Edmund Leach’s Lévi-Strauss, (4) Andrzej Walicki’s Idee i ludzie. Próba autobiografii [Ideas and People. An Attempt at an Autobiography], and (5) Dialogues by Roman Jakobson and Krystyna Pomorska. Each text presents different rhetorical devices, authorial relations to the master, and academic aims. The paper concludes with a critical comparison of the five examples (with the addition of some other minor cases also discussed in the paper).  
Źródło:
Nauki o Wychowaniu. Studia Interdyscyplinarne; 2019, 8, 1; 70-89
2450-4491
Pojawia się w:
Nauki o Wychowaniu. Studia Interdyscyplinarne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Il senso cristologico-ecclesiologico dell’ammonizione rivolta a Pietro da Gesù (Mt 16, 23/Mc 8, 33)
Christological and Ecclesiological Meaning of Jesus’ Admonition to Peter (Mt 16:23; Mk 8: 33)
Autorzy:
Borto, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2144007.pdf
Data publikacji:
2021-01-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Objawienie
Chrystus
Mesjasz
Piotr
uczeń
krzyż
szatan
chrystologia
eklezjologia
Revelation
Christ
Messiah
Peter
disciple
Cross
Satan
Christology
Ecclesiology
Opis:
Chrystologiczno-eklezjologiczne znaczenie napomnienia skierowanego przez Jezusa do Piotra (Mt 16, 23/Mk 8, 33) Tradycja ewangeliczna dwóch Ewangelii synoptycznych (wg Mateusza i Marka) przekazała ostre napomnienie Jezusa, z którym zwrócił sie On do Piotra (por. Mt 16, 23/Mk 8, 33). Napomnienie to zostało skierowane do Pierwszego z Apostołów zaraz po jego wyznaniu wiary. Tak kontekst, jak również ton tych słów czyni z nich interesujący fragment zarówno dla refleksji o charakterze egzegetycznym, jak również teologicznym pozwalając wyciągnąć znaczące wnioski o charakterze chrystologiczno-eklezjologicznym. Można bowiem powiedzieć, że właśnie w tym momencie w wyraźniejszy sposób zostaje objawiona tajemnica Chrystusa i zarazem tajemnica bycia Jego uczniem, a więc zostało objawione coś „więcej” o samym Chrystusie i coś „więcej” o Kościele jako wspólnocie Jego uczniów. W niniejszym artykule autor podejmuje sie analizy znaczenia tego napomnienia. W tym celu omawia znaczenie słów Jezusa w kontekście każdej ze wspomnianych Ewangelii. Kontekst ten wskazuje, że chodzi tu przede wszystkim o objawieniowy wymiar tej perykopy. Następnie, powołując sie na argumenty o charakterze gramatycznym, kontekstualnym i opinie innych autorów, autor niniejszego artykułu proponuje inne tłumaczenie napomnienia Jezusa niż to przyjmowane powszechnie - takie, w którym wybrzmiewa nakaz pokornego kroczenia za Chrystusem aż po krzyż, a nie takie, które nakazuje Piotrowi po prostu oddalić się. Wyżej wskazana interpretacja omawianego fragmentu pozwala wyciągnąć wnioski tak o charakterze chrystologicznym, jak i eklezjologicznym. Do pierwszych nalepy zaliczyć wskazanie, że tajemnica Chrystusa zostaje w pełni objawiona dopiero wraz z wydarzeniem paschalnym, gdy „wszystko sie wypełniło”. Ściśle powiązany jest z tym wniosek o charakterze eklezjologicznym, w którym autor wskazuje, że uczeń Chrystusa, reprezentowany w osobie Piotra, może otworzyć sie na pełnie tego objawienia tylko w wiernym podążaniu za Panem aż po misterium krzyża i po udział w nim. Powyższa interpretacja omawianego tekstu stawia również pytania o charakterze chrystologicznym i eklezjologicznym, na które tekst ewangeliczny nie odpowiada, lecz które trzeba określić inspirującymi dla refleksji teologicznej: w jakim sensie tajemnica Paschy objawia „coś więcej” z tajemnicy Chrystusa? Na czym polega ten krok, który uczeń Jezusa winien zrobić, by pójść za Nim do końca? Dlaczego pełnia tajemnicy Chrystusa nie jest dostępną bez „wejścia” z Nim w tajemnice Paschy?
The synoptic Gospel tradition of Matthew and Mark has passed on harsh words which Jesus addressed at Peter (Mt 16: 23 and Mk 8: 33). The First of the Apostles was reprimanded soon after he had professed his faith. Such a context as well as the overtone of Jesus’ words make them an interesting pericope both for exegesis and theology, allowing a theologian to draw important conclusions for Christology and Ecclesiology. Indeed, this moment of the Gospel more distinctly reveals the Christ mystery as well as the mystery of what it means to be his disciple. Therefore there is “something more” revealed about Christ himself as well as “something more” about the Church as the community of Jesus’ disciples. In this paper, the author analyzes the meaning of the admonition. In order to do it, he discusses the sense of Jesus’ words in the contexts of both Matthew and Mark, pointing to similarities and differences between their accounts. He also proposes a new translation of the analyzed words, different from the commonly accepted one. Finally, the author presents his most important conclusions and questions arising when reading the aforementioned pericopes, as well as their christological and ecclesiological consequences.
Źródło:
Roczniki Teologii Fundamentalnej i Religiologii; 2012, 4; 51-69
2080-8534
Pojawia się w:
Roczniki Teologii Fundamentalnej i Religiologii
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
IL SIGNIFICATO DI “MANDARE” (apostellō) IL DISCEPOLO DA PARTE DI GESÙ NEL VANGELO DI MARCO. PARTE I: DIVERSE SFUMATURE SEMANTICHE DEL VERBO apostellō
THE MEANING OF „TO SEND” (apostellō) THE DISCIPLE OF JESUS IN THE GOSPEL OF MARK PART ONE: VARIOUS SEMANTIC NUANCES OF THE VERB apostellō
Autorzy:
Bąk, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/490140.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Instytut Teologiczno-Pastoralny im. św. bpa Józefa Sebastiana Pelczara
Tematy:
Ewangelia św. Marka, uczniowie, misja, czasownik apostellō
Gospel of Mark, disciples, mission, the verb apostellō
Opis:
The Gospel of St Mark discusses two issues central to our understanding of Christian discipleship. On the one hand the Gospel tries to address the question of the identity of Jesus asking “who actually is he” (cf. Mk 8:27-30)? On the other hand the author strives to answer the dilemma of who is, or rather who should become, the disciple of Jesus? The aforementioned verb apostellō that can be translated “to send” is used in evangelist’s pursuit to characterize the ideal disciple.. This study is the first in the tetralogy of articles on the meaning of verb apostellō in the Gospel of Mark, in the context of Jesus’ disciples. This first article in the series analyses the meaning of this verb in Greek and Hebrew world -in the New Testament and in the writings of the Church Fathers. The second text will provide the analysis of the pericopes which employ the verb apostellō when referring to the disciples of Jesus (Mk 3:13-19, 6:7-13, 11:1-11, 14:12-16). The third study will investigate the circumstances of sending them out by Jesus on missions. Finally, the last article in the series will focus on the goals and the achievements of the disciples’ missions. It will also contain analytical summary that will reconstruct the meaning of the verb apostellō in the context of the entire Gospel of Mark.
Źródło:
Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej; 2017, 24; 5-23
1234-8880
Pojawia się w:
Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies