Wszystkie pola: disciple - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Paul Bourget avant et après Le Disciple. Figures du professeur et de l’élève dans Mensonges et L’Étape
Paul Bourget before and after Le Disciple: the figures of teacher and student
Autorzy:: Ancelet-Netter, Dominique
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/483451.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Wydawnictwo Werset
Tematy:: Bourget
figure du prêtre
professorat laïc
éducation catholique
roman à thèse
roman psychologique
écrits diaristes
priest figure
secular teaching
Catholic education
thesis novel
psychological novel
diarist writings
Opis:: Le Disciple (The Disciple) is Paul Bourget’s main work. The book, which was published in 1889, was preceded by a psychological novel, Mensonges (A Living Lie), published in 1887, and followed by a thesis novel, L’Étape, published in 1902, in which this member of the French Academy prefigured and reconfigured the character of the teacher and that of the student. His model teaching figures are the edifying character of the priest-teacher or of the Christian teacher, who support the values of traditional Catholic education, which differ from those of secular teachers. The fictional outline of the characters as well as the author’s diaries shed light on the evolution of the author’s theories about teaching, which were linked to the Catholic faith, showing how his fictional and personal writings developed in parallel.
Le Disciple est l’œuvre centrale de Paul Bourget. Cet ouvrage de 1889 est précédé par un roman psychologique Mensonges (1887) et suivi par un roman à thèse L’Étape (1902), dans lesquels l’académicien préfigure et reconfigure les personnages du professeur et de l’élève. Son modèle de maître se dessine dans des figures de prêtre-enseignant ou de professeur chrétien dans la défense des valeurs de l’éducation catholique traditionnaliste contrastant avec celles de professeurs laïcs. Les schémas fictionnels des personnages comme les écrits diaristes de l’auteur permettent d’éclairer l’élaboration des thèses de l’auteur sur l’enseignement lié à la foi catholique, dans un cheminement parallèle d’écriture romanesque et intime.
Źródło:: Quêtes littéraires; 2019, 9; 67-76
2084-8099
2657-487X
Pojawia się w:: Quêtes littéraires
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: IL SIGNIFICATO DI “MANDARE” (apostellō) IL DISCEPOLO DA PARTE DI GESÙ NEL VANGELO DI MARCO. PARTE I: DIVERSE SFUMATURE SEMANTICHE DEL VERBO apostellō
THE MEANING OF „TO SEND” (apostellō) THE DISCIPLE OF JESUS IN THE GOSPEL OF MARK PART ONE: VARIOUS SEMANTIC NUANCES OF THE VERB apostellō
Autorzy:: Bąk, Tomasz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/490140.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Instytut Teologiczno-Pastoralny im. św. bpa Józefa Sebastiana Pelczara
Tematy:: Ewangelia św. Marka, uczniowie, misja, czasownik apostellō
Gospel of Mark, disciples, mission, the verb apostellō
Opis:: The Gospel of St Mark discusses two issues central to our understanding of Christian discipleship. On the one hand the Gospel tries to address the question of the identity of Jesus asking “who actually is he” (cf. Mk 8:27-30)? On the other hand the author strives to answer the dilemma of who is, or rather who should become, the disciple of Jesus? The aforementioned verb apostellō that can be translated “to send” is used in evangelist’s pursuit to characterize the ideal disciple.. This study is the first in the tetralogy of articles on the meaning of verb apostellō in the Gospel of Mark, in the context of Jesus’ disciples. This first article in the series analyses the meaning of this verb in Greek and Hebrew world -in the New Testament and in the writings of the Church Fathers. The second text will provide the analysis of the pericopes which employ the verb apostellō when referring to the disciples of Jesus (Mk 3:13-19, 6:7-13, 11:1-11, 14:12-16). The third study will investigate the circumstances of sending them out by Jesus on missions. Finally, the last article in the series will focus on the goals and the achievements of the disciples’ missions. It will also contain analytical summary that will reconstruct the meaning of the verb apostellō in the context of the entire Gospel of Mark.
Źródło:: Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej; 2017, 24; 5-23
1234-8880
Pojawia się w:: Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Guarigione di un cieco (Mc 8,22-26) nel contesto del Vangelo di Marco
Cure of a Blind Man (Mark 8:22-26) in the Context of the Gospel according to Mark
Autorzy:: Bąk, Tomasz Bartłomiej
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1178598.pdf
Data publikacji:: 2018-07-26
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: cure
blind
Gospel according to Mark
road to Jerusalem
identity of disciple
Mk 8
22-26
Opis:: The Gospel according to Mark strives after providing the answer to two fundamental questions who Jesus is and who his disciple should be. Thus, the Evangelist makes some attempts to depict the identity of Jesus emphasizing his being the Son of God (cfr. Mk 1:1; 15:39). What is more, setting the description of the road leading to Jerusalem in the centre of his literary work, the author of the gospel highlights the identity of the Jesus’ disciple, who is not always able to understand the one, who called him. The aim of this article is to present the way how the pericope about the cure of a blind man (Mk 8:22-26) is depicted in the dynamism of the whole gospel and how it corresponds with effort being made with the aim of answering the questions: who Jesus is and who his disciples should be. The text, which is written in accordance with the principles of synchronic analysis, is comprised of such sections: I Introductory issues (distinguishing of the pericope as the whole; textual criticism; defining of the internal structure; synoptic comparison); II. Exegetical analysis; III. The significance of the pericope in the context of the whole Gospel; In the analysis of the cure of a blind man (Mk 8:22-26) the disciples are presented as those who seem to remain “outside” Christ mystery. The pericope corresponds perfectly with the fact that they possess eyes that do not see (cfr. Mk 8:18) and they do not yet understand (cfr. Mk 8:21). Not only does Jesus open the eyes of the blind man but also wants to open the eyes of his disciples. Two stages of healing reveal that regaining sight fully is preceded by the period of “shortsightedness” when the disciple has a vision but still blurred. He follows Jesus to Jerusalem, though, he does not understand who Jesus is. The moment when he completely opens his eyes and understands becomes possible in the context of the Paschal Mystery.
Źródło:: The Biblical Annals; 2018, 8, 3; 319-361
2083-2222
2451-2168
Pojawia się w:: The Biblical Annals
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Pedagogia Ojców Kościoła w ujęciu Siergieja Awierincewa. Z zagadnień recepcji chrześcijańskiego antyku we współczesnym pisarstwie rosyjskim
Autorzy:: Banasiak, Daniel
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2158071.pdf
Data publikacji:: 2022-03-15
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: Pedagogy
Sergei Awierintsev
Byzantium
Russian literature
Disciple of Christ
Early Christian literature
pedagogia
Siergiej Awierincew
Bizancjum
literatura rosyjska
uczeń Chrystusa
literatura wczesnochrześcijańska
Opis:: Artykuł dotyczy problematyki bycia uczniem Chrystusa. Temat Kościoła jako szkoły, Jezusa jako nauczyciela, chrześcijan jako uczniów i dzieci Bożych był podejmowany często przez Ojców Kościoła. W związku z tym wykorzystane zostały takie teksty patrystyczne, jak: Paedagogus Klemensa Aleksandryjskiego, Epistola encyclica, De incarnatione Verbi Atanazego Aleksandryjskiego, De Sancta et Vivifica Trinitate, In psalmum XLVII Teodoreta z Cyru, De Spiritu Sancto Bazylego Wielkiego, Vita Moysis Grzegorza z Nyssy, De perfectione hominis Efrema Syryjczyka. W artykule przeanalizowany został esej naukowy o pedagogii patrystycznej: Świat jako szkoła (1977) Siergieja Awierincewa, rosyjskiego intelektualisty, zafascynowanego spuścizną wczesnochrześcijańskich autorów. Analiza przedstawia eseistyczne przybliżenie, ukazujące takie zagadnienia, jak: szkoła uczniów Chrystusa, szkoła dzieci Bożych, niemowląt, dzieci-starców i starców-dzieci, szkoła prostoty, pokuty i chrześcijańskich zmagań. Metodologia badawcza oparta jest tu przede wszystkim na hermeneutycznym wczytywaniu się w teksty (patrystyczne, eseistyczne, poetyckie), ale też na wychwyceniu eseistycznej optyki Awierincewa, przy uwzględnieniu kontekstów historycznych, społeczno-politycznych, biograficznych, literaturoznawczych. Siergiej Awierincew, zajmujący się patrystyką w niesprzyjających ateistycznych warunkach państwa totalitarnego, poprzez swoje, na pozór nieaktualne i zupełnie niekoniunkturalne badania nad chrześcijańskim antykiem wniósł niebagatelny wkład w duchowe odrodzenie społeczeństwa w czasach schyłku Związku Radzieckiego oraz na początku transformacji polityczno-gospodarczej.
The article deals with the issue of being a disciple of Christ. The topic of the Church as a school, Jesus as a teacher, Christians as disciples and children of God was often taken up by the Fathers of the Church. Therefore, the article uses such patristic texts as: Paedagogus by Clement of Alexandria, Epistola encyclica, De incarnatione Verbi by Athanasius of Alexandria, De Sancta et Vivifica Trinitate, In psalmum XLVII by Theodoret of Cyrus, De Spirit of Sancto by Basil the Great, Vita Moysis by Gregory of Nyssa, De perfectione hominis by Efrem the Syrian. The article analyzes the essayist approach to patristic pedagogy in the text Mir kak shkola (1977) by Sergei Awierintsev, a Russian intellectual, fascinated by the legacy of early Christian authors. The analysis presents an essayistic approximation showing such issues as: the school of Christ's disciples, the school of God's children, the school of infants, the school of old and old children, the school of simplicity, the school of penance, the school of struggle. The research methodology is based here primarily on hermeneutical reading into texts (patristic, essayistic, poetic), but also on capturing Awierintsev's essayistic optics, taking into account historical, socio-political, biographical and literary contexts. Sergey Awierintsev, who dealt with patristics in the unfavorable atheistic conditions of a totalitarian state, through his seemingly outdated and completely non-cyclical research on Christian antiquity, made a significant contribution to the spiritual revival of society in the days of the decline of the Soviet Union and the beginning of the political and economic transformation.
Źródło:: Vox Patrum; 2022, 81; 111-126
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:: Vox Patrum
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Być uczniem Jezusa - alternatywna parafraza Mt 10-12
To be a disciple of Christ - alternative paraphrase of Matth. 10-12
Autorzy:: Bardski, Krzysztof
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1008922.pdf
Data publikacji:: 2019-09-22
Wydawca:: Akademia Katolicka w Warszawie
Tematy:: Ewangelia Mateusza
Nowy Testament
uczeń Jezusa
narracja
tłumaczenie
Gospel of st. Matthew
New Testament
disciple of Jesus
narrative
translation
Opis:: In our article we propose a new translation of Matth. 10–12 into Polish. AYer discussing other Polish translations of the text (in the footnotes), we suggestalternative options that would intensify the expressivity of the narrative and stress the semantic aspects that have been neglected in former Polish translations but seem to be important in the context of the postmodern reception of the biblical text.
Źródło:: Warszawskie Studia Teologiczne; 2018, 31, 4; 106-130
0209-3782
2719-7530
Pojawia się w:: Warszawskie Studia Teologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Il senso cristologico-ecclesiologico dell’ammonizione rivolta a Pietro da Gesù (Mt 16, 23/Mc 8, 33)
Christological and Ecclesiological Meaning of Jesus’ Admonition to Peter (Mt 16:23; Mk 8: 33)
Autorzy:: Borto, Paweł
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2144007.pdf
Data publikacji:: 2021-01-30
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: Objawienie
Chrystus
Mesjasz
Piotr
uczeń
krzyż
szatan
chrystologia
eklezjologia
Revelation
Christ
Messiah
Peter
disciple
Cross
Satan
Christology
Ecclesiology
Opis:: Chrystologiczno-eklezjologiczne znaczenie napomnienia skierowanego przez Jezusa do Piotra (Mt 16, 23/Mk 8, 33) Tradycja ewangeliczna dwóch Ewangelii synoptycznych (wg Mateusza i Marka) przekazała ostre napomnienie Jezusa, z którym zwrócił sie On do Piotra (por. Mt 16, 23/Mk 8, 33). Napomnienie to zostało skierowane do Pierwszego z Apostołów zaraz po jego wyznaniu wiary. Tak kontekst, jak również ton tych słów czyni z nich interesujący fragment zarówno dla refleksji o charakterze egzegetycznym, jak również teologicznym pozwalając wyciągnąć znaczące wnioski o charakterze chrystologiczno-eklezjologicznym. Można bowiem powiedzieć, że właśnie w tym momencie w wyraźniejszy sposób zostaje objawiona tajemnica Chrystusa i zarazem tajemnica bycia Jego uczniem, a więc zostało objawione coś „więcej” o samym Chrystusie i coś „więcej” o Kościele jako wspólnocie Jego uczniów. W niniejszym artykule autor podejmuje sie analizy znaczenia tego napomnienia. W tym celu omawia znaczenie słów Jezusa w kontekście każdej ze wspomnianych Ewangelii. Kontekst ten wskazuje, że chodzi tu przede wszystkim o objawieniowy wymiar tej perykopy. Następnie, powołując sie na argumenty o charakterze gramatycznym, kontekstualnym i opinie innych autorów, autor niniejszego artykułu proponuje inne tłumaczenie napomnienia Jezusa niż to przyjmowane powszechnie - takie, w którym wybrzmiewa nakaz pokornego kroczenia za Chrystusem aż po krzyż, a nie takie, które nakazuje Piotrowi po prostu oddalić się. Wyżej wskazana interpretacja omawianego fragmentu pozwala wyciągnąć wnioski tak o charakterze chrystologicznym, jak i eklezjologicznym. Do pierwszych nalepy zaliczyć wskazanie, że tajemnica Chrystusa zostaje w pełni objawiona dopiero wraz z wydarzeniem paschalnym, gdy „wszystko sie wypełniło”. Ściśle powiązany jest z tym wniosek o charakterze eklezjologicznym, w którym autor wskazuje, że uczeń Chrystusa, reprezentowany w osobie Piotra, może otworzyć sie na pełnie tego objawienia tylko w wiernym podążaniu za Panem aż po misterium krzyża i po udział w nim. Powyższa interpretacja omawianego tekstu stawia również pytania o charakterze chrystologicznym i eklezjologicznym, na które tekst ewangeliczny nie odpowiada, lecz które trzeba określić inspirującymi dla refleksji teologicznej: w jakim sensie tajemnica Paschy objawia „coś więcej” z tajemnicy Chrystusa? Na czym polega ten krok, który uczeń Jezusa winien zrobić, by pójść za Nim do końca? Dlaczego pełnia tajemnicy Chrystusa nie jest dostępną bez „wejścia” z Nim w tajemnice Paschy?
The synoptic Gospel tradition of Matthew and Mark has passed on harsh words which Jesus addressed at Peter (Mt 16: 23 and Mk 8: 33). The First of the Apostles was reprimanded soon after he had professed his faith. Such a context as well as the overtone of Jesus’ words make them an interesting pericope both for exegesis and theology, allowing a theologian to draw important conclusions for Christology and Ecclesiology. Indeed, this moment of the Gospel more distinctly reveals the Christ mystery as well as the mystery of what it means to be his disciple. Therefore there is “something more” revealed about Christ himself as well as “something more” about the Church as the community of Jesus’ disciples. In this paper, the author analyzes the meaning of the admonition. In order to do it, he discusses the sense of Jesus’ words in the contexts of both Matthew and Mark, pointing to similarities and differences between their accounts. He also proposes a new translation of the analyzed words, different from the commonly accepted one. Finally, the author presents his most important conclusions and questions arising when reading the aforementioned pericopes, as well as their christological and ecclesiological consequences.
Źródło:: Roczniki Teologii Fundamentalnej i Religiologii; 2012, 4; 51-69
2080-8534
Pojawia się w:: Roczniki Teologii Fundamentalnej i Religiologii
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Tutoring jako alternatywna metoda edukacji
Autorzy:: Brzozowski, Tomasz Tadeusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2109060.pdf
Data publikacji:: 2017-12-16
Wydawca:: Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:: Master – disciple relationship
education system
method
tutoring
metoda
relacja mistrz – uczeń
system edukacji
Opis:: Problematyka referatu dotyczy prób implementacji idei tutoringu w polskim systemie nauczania. Tutoring jako nowa forma pracy z uczniem, opierająca się głównie na symetrycznej relacji pomiędzy nauczycielem a podopiecznym, ma krótką historię w polskim systemie oświaty, m.in. na poziomie edukacji ponadgimnazjalnej. Tutoring na ogół jest postrzegany jako idea alternatywna wobec tradycyjnych metod pracy z uczniem, stając się szansą na wzajemne zrozumienie potrzeb intelektualnych oraz emocjonalnych ucznia i nauczyciela. Jest także metodą znacząco różniącą się od tej, którą stosuje się z powodzeniem m.in. na uczelniach anglosaskich. Okres wdrażania tutoringu i przystosowania go do specyfiki pracy w polskiej szkole zaowocował wypracowaniem jego nowych form, uwzględniających rodzime uwarunkowania kulturowo-obyczajowe. Ta nowatorska forma pracy sięgająca korzeniami klasycznego modelu relacji mistrz - uczeń nierzadko napotyka poważne bariery, głównie natury systemowej. Celem artykułu jest zarówno wskazanie korzeni tej interesującej i skutecznej metody nauczania, jak i przedstawienie możliwości jej implementacji w rodzimym systemie edukacji. Autor nie tylko pokazuje jej zalety, lecz także podkreśla mankamenty, zwracając uwagę na odmienność kulturową i systemową krajów anglosaskich, z których pochodzi tutoring, i polskiego modelu oświaty. Ponadto, autor przedstawia problem specyfiki polskich doświadczeń we wdrażaniu tej metody, jej przebiegu, nowatorstwa oraz pozytywnych efektów pracy.
The paper focuses on attempts of implementing tutoring in the Polish education system. Tutoring as a new form of work with the student, based mainly on a symmetrical relationship between the teacher and the student, has a short record of existence in the Polish education system at the level of secondary education. Tutoring is generally seen as the idea of an alternative to traditional methods of working with students, becoming an opportunity for mutual understanding of intellectual and emotional needs of the student and the teacher. Tutoring is also a method that differs significantly from the one which is used successfully in English universities. The period of implementation of tutoring and adapting it to the specific context in Polish schools, resulted in the elaboration of the new forms, taking into account the conditions of indigenous cultural and moral factors. This innovative form of work dating back to the roots of classical model of Master-disciple relationship often faces significant barriers, especially in the nature of the system. The aim of the article is not only to identify the roots of this interesting and effective teaching methods, but present the possibilities of its implementation in the Polish education system. The author not only shows the advantages, but also highlights its shortcomings, noting the cultural and system differences between the Anglo-Saxon countries (where tutoring comes from) and a Polish model of education. In addition, the author presents the problem of the specificity of the Polish experience in the implementation of this method, its progress, innovation and positive effects of work.
Źródło:: Przedsiębiorczość - Edukacja; 2017, 13; 291-303
2083-3296
2449-9048
Pojawia się w:: Przedsiębiorczość - Edukacja
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Uczeń i znawca. Stanisław Cywiński wobec Norwida
Disciple and Connoisseur. Stanisław Cywińskis Attitude to Norwid
Autorzy:: Buś, Marek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2116896.pdf
Data publikacji:: 1995
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:: Stanisław Cywiński (1887-l940), a Vilna teacher (he taught Czesław Miłosz among others) and literature student, is among the most outstanding, and the most completely forgotten, figures in Norwid studies. He was forgotten chiefly because of his firmly held and openly proclaimed opinions close to the national-Catholic orientation and of his uncompromising stance as a publicist; this brought him into conflict with the pre-war political establishment (culminating, to the Sanacja regime's discredit, in his conviction for an affront to the memory of Piłsudski). After the war, Cywiński was classed as a champion of the political right and of religious obscurantism. Cywiński's martyrdom and death in the Soviet labour camps reinforced the existing mechanism of political and ideological interpretation of his position and achievements, also in the area of literary criticism and research. All this affected decisions concerning the collection and reissue of his scattered publications, scholarly interest in him and even his very inclusion as part of the heritage of literary studies. Still, if any one person among the early researchers could be called a “Norwid scholar”, that appellation was almost as a matter of course linked then, and is to be linked today, with the figure of Cywiński. We have no other example among literary scholars who also wanted to leave their imprint on national culture of someone so totally engrossed in the study of Norwid and doing it with such passion, such perseverance and such acumen. If the concept of “criticism as accompaniment” could be extended so as to include accompanying the progress of the writer's reputation, posthumous representation of his interests, moulding public opinion and mediation between it and the writer's work, then Cywiński would be a rare, indeed an extreme instance of such an attitude. His attitude was notable for its unique focus not just on discovering and studying Norwid, but above all on the “social” aspect of Norwid's work and of his very existence as a model; Cywiński was eager to share the treasures he discovered; he was generous, to some perhaps even importunate, in his efforts to remove stumbling blocks from the reader's path. Nor did Cywiński rest satisfied with his role as a Norwid admirer and advocate. His zeal for knowledge as a critic was coupled with his temperament as an ideologist and constructor of a model of culture (including social and political culture). His persistent exegesis of Norwid's “testament”, lasting for many years, was to serve his own critical constructions, but it also aimed to put the poet's writings to work as a vehicle for the way of thinking and feeling that Cywiński regarded as exemplary. That is why Cywiński concentrates mainly on a search for regularities, on explaining the mechanisms behind Norwid's work. He aspires to know Norwid fully in order to promulgate him the more confidently, but also to refute objections accusing Norwid of “unintelligibility” and “excessive pride”, which have isolated him from readers, and to correct interpretations he considers erroneous or unfair. His objective is a full “apology” of Norwid, which under the circumstances becomes a restitution and rehabilitation, a justification of his high standing in poetry and culture at large and, perhaps even more importantly, of his potential role in Polish life. Cywiński's many publications (including some eighty on Norwid), diary entries, his work as a teacher and popularizer (about 150 talks and lectures), and the testimony of his friends demonstrate that Norwid occupied a quite unique position in his hierarchy of values and in the pattern of his spiritual life as a whole almost from the very beginning. The present article seeks to reconstruct the course of both Cywiński's private (personal) and scholarly fascinations with Norwid. Norwid appears frequently in Cywiński's everyday life and work and in his various writings: as an object of reflection and reminiscence, and as an ally, a source of the writer's evaluations and attitudes. One often gets the impression that Cywiński is trying to live “like Norwid” and write “like Norwid”. Our reconstruction of the images of “Norwid the man” and “Norwid the artist” (image of his work) as they emerge from Cywiński's writings leads us to conclude that those images are rich and (despite their “apologetic” character) by and large accurate. The image of Norwid's work gains perspicuity with the adoption of the critic's systems of evaluation and internal hierarchies, and of his more general convictions regarding the essence and functions of literature and art. The next problem is how Cywiński read Norwid's works, what were the horizons of his reactions and attitudes as “receiver” and whether they can be arranged in a system of “styles of reception” or “norms of interpretation” both from a private and from a critical, scholarly perspective. Cywiński has often been accused of approaching Norwid like a confessor and of subjecting the poet's work to ideological deformation. However, with the variety of critical attitudes ascribed to him, declared by him and evidenced by available testimonies of reception, we have to say that Cywiński's reading of Norwid was profound, many-sided, and marked by an ability to penetrate the writer's principal intentions. That ability perhaps sometimes was a consequence of Cywiński's declared “critical harmony” with the poet, but it must be seen primarily as a fruit of the critic's purposive work, which continued over a period of many years, on finding suitable interpretative contexts and methodological standpoints for Norwid's writings and on enriching the concept of poetry (with types he calls “prose poetry” and “poetry of ideas”) so as to make it encompass the full complexity of Norwid's uncommon literary forms. His exertions led Cywiński to conclude that Norwid's poetry calls for a “special methodology”, imposing on the critic the requirements of perfect preparation, sensitivity and interpretative skill; finally, because of the tragic fates of Norwid's reception, the critic also has to give the poet some “moral credit” and show a willingness to understand him.
Źródło:: Studia Norwidiana; 1995, 12-13; 91-136
0860-0562
Pojawia się w:: Studia Norwidiana
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: « L’Homme à qui je devais le plus après mon père et ma mère » : Léon Bloy disciple de Jules Barbey d’Aurevilly
"The man to whom I owe the most, after my mother and father": Léon Bloy, Jules Barbey d’Aurevilly’s disciple
Autorzy:: Chaumeil, Yoann
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/483453.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Wydawnictwo Werset
Tematy:: Bloy
Barbey d’Aurevilly
imaginaire
maître
disciple
Barbey d'Aurevilly
imagination
master
Opis:: As a substitute father figure, a mentor, a tutor and a writer to be admired and imitated, Barbey d’Aurevilly acted as a master for Bloy from the moment they first met. Indeed, among all the other self-proclaimed heirs of Barbey’s legacy, Bloy seems to be the most ardent disciple of the Connétable des Lettres. As we concentrate on the way Bloy constructs multiple authority figures who all somehow relate to Barbey, we propose to study the way these two writers, who both lean exclusively towards the figurative, give a particular depth to their relationship by elaborating their imagery, which plays an essential role in the way they construct the bond between master and disciple. This investigation will, in addition, lead us to consider how such a relationship cannot come about without any occasional differences of opinion or mutual irritation. Far from shying away from the master, Bloy clearly constructs his own authorial persona in the light of the brilliant master, rather than in his shadow.
Père de substitution, mentor, tuteur, objet d’admiration et d’imitation, Barbey d’Aurevilly remplit pour Bloy, depuis leur rencontre, les fonctions d’un maître. Parmi tous ceux qui se revendiqueront d’un héritage de Barbey, Bloy semble en effet avoir été le disciple le plus fervent du Connétable des Lettres. Tout en nous concentrant en particulier sur la manière dont les figures d’autorité qui renvoient à Barbey se construisent chez Bloy, nous nous proposons de voir comment ces deux écrivains, qui sont entièrement du côté du figuratif, donnent une densité particulière à leur rapport à travers le travail de l’image qui prend une place centrale et essentielle dans la construction du lien entre un maître et un disciple. Cette enquête nous amènera en outre à considérer qu’une telle relation de va ni sans prise de distance ponctuelle ni sans agacement réciproque. Loin de s’effacer devant le maître, Bloy se construit clairement moins dans l’ombre que dans la lumière d’un maître qui l’éclaire.
Źródło:: Quêtes littéraires; 2019, 9; 56-66
2084-8099
2657-487X
Pojawia się w:: Quêtes littéraires
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Platone allievo di Protagora? Ancora sul grande discorso del Protagora
Plato a Disciple of Protagoras? More on the Great Speech of the Protagoras
Autorzy:: Corradi, Michele
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/938325.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:: dialogue
myth
origins of human society
Plato
poetry
Protagoras
punishment
παιδεία
πόλις
Opis:: The great speech of the Protagoras (320c–328d) still leaves many questions open. Particularly striking is the presence of doctrines that later on will be taken up and further developed by Plato in such dialogues as the Politicus, the Timaeus and the Laws. For this reason, many scholars tend to think that the words of Protagoras are just a product of Plato’s invention that bear no relation to Protagoras’ actual doctrines. Nevertheless, it is possible to propose a different interpretation. At the beginning of the Protagoras (313a–314b), Socrates develops the image of the sophist as the merchant of various μαθήματα: to sell his products, the sophist praises them all indiscriminately without knowing which of them are useful and which are harmful. But he who has the ability to make this distinction can still purchase the μαθήματα from Protagoras or anyone else. Through the dialectic, Plato is able to examine them without any danger in the Protagoras and then take them up and further develop in new ways in his later dialogues.
Źródło:: Peitho. Examina Antiqua; 2013, 4, 1; 141-158
2082-7539
Pojawia się w:: Peitho. Examina Antiqua
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Znaczenie diagnozy funkcjonalnej w edukacji uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi
The Importance of Functional Diagnosis in Education of Disciple with Special Educational Needs
Autorzy:: Domagała-Zyśk, Ewa
Knopik, Tomasz
Oszwa, Urszula
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1811238.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:: pedagogika
psychologia
analiza zachowania
diagnoza funkcjonalna
pomoc psychologiczno-pedagogiczna
specjalne potrzeby edukacyjne
pedagogy
psychology
behavior analysis
functional diagnosis
psychological and pedagogical counseling support
special educational needs (SEN)
Opis:: Celem artykułu jest zdefiniowane i opisanie diagnozy funkcjonalnej jako modelu udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej uczniom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Ze względu na używanie tego terminu w wielu kontekstach naukowych (pedagogika, psychologia, medycyna), a także w obszarze praktyki diagnostyczno-terapeutycznej, trudno jest podać jego spójną eksplikację. Analizowane sposoby aplikowania pojęcia „diagnoza funkcjonalna” wskazują na wybiórcze rozumienie roli i zadań przypisywanych pedagogom, psychologom, nauczycielom i innym specjalistom. Powoduje to, że główny walor diagnozy funkcjonalnej, jakim jest kompleksowość wsparcia, nie jest w wystarczającym stopniu realizowany, co bezpośrednio przekłada się na jakość edukacji uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.
The aim of the article is to define and describe the functional diagnosis as a model for providing psychological and pedagogical assistance to students with special educational needs (SEN). Due to the use of this term in many scientific contexts (pedagogy, psychology, medicine), as well as in the area of diagnostic and therapeutic practice, it is difficult to give its coherent explanation. The analyzed methods of applying the concept of functional diagnosis indicate a selective understanding of the role and tasks attributed to educators, psychologists, teachers and other specialists. Because of that the main value of the functional diagnosis, namely the complexity of support, is not sufficiently implemented, which directly translates into the quality of education of students with special educational needs.
Źródło:: Roczniki Pedagogiczne; 2018, 10(46), 3; 77-90
2080-850X
Pojawia się w:: Roczniki Pedagogiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Démythisation dialectique et reconstruction sémantique de la dyade maître-disciple dans L’Enfant-pluie de Francis Bebey
Dialectical demystification and semantic reconstruction of the master-disciple dyad in Francis Bebey's L'Enfant-pluie
Autorzy:: Eyenga Onana, Pierre Suzanne
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/483435.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Wydawnictwo Werset
Tematy:: démythisation
accompagnement didactique
dialectique
sociocritique
vision du monde
Francis Bebey
demythisation
didactic support
dialectic
sociocritical
world view
Opis:: In Francis Bebey's L'Enfant-pluie, the learner Mwana is burning with the desire to grow up. Weaned almost from his parents, he is forced to live in the village with his grandmother Iyo. He bases his daily sapiential quest on a repetitive questioning that he formulates towards his master. But beyond the child's fascination and in the face of the immensity of the training modules, what types of links do they singularize their relationship with Iyo? A didactic support for the teacher or simply a guidance for the learner? By backing our analysis with the phenotext-genotext diptych that underlies Edmond Cros' sociocritical approach, we organize our work into two main parts. First, we examine the thematic components that articulate Mwana's learning by showing each time how the artist-writer stylizes this theme to finally question the vision of the world he posits through his writing.
Dans L’Enfant-pluie de Francis Bebey, l’apprenant Mwana brûle d’envie de devenir grand. Sevré pour ainsi dire de ses parents, il est obligé de vivre au village aux côtés de sa grand-mère Iyo. Il fonde sa quête sapientiale journalière sur un questionnement répétitif qu’il formule à l’endroit de son maître. Mais par-delà la fascination de l’enfant et face à l’immensité des modules de formation, quels types de liens singularisent-ils son rapport à Iyo ? Un accompagnement didactique pour le maître ou simplement une guidance pour l’apprenant ? En adossant notre analyse au diptyque phénotexte-génotexte qui sous-tend l’approche sociocritique d’Edmond Cros, nous organisons notre travail en deux grandes parties. D’abord, nous scrutons les composantes thématiques qui articulent l’apprentissage de Mwana en montrant à chaque fois comment l’artiste-écrivain stylise cette thématique pour enfin interroger la vision du monde qu’il postule à travers son écriture.
Źródło:: Quêtes littéraires; 2019, 9; 146-157
2084-8099
2657-487X
Pojawia się w:: Quêtes littéraires
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Nicodemus. A Disciple Liberated by the Cross of the Christ from the Darkness of Fear and Disbelief
Autorzy:: Grochowski, Zbigniew Tadeusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1178743.pdf
Data publikacji:: 2020-05-17
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: nicodemus
discipleship
cross
witness
conversion
Opis:: Nicodemus, a Pharisee and one of the Jewish leaders, appears only in the Fourth Gospel. Three events in which he participates—a night meeting with Jesus (John 3:1-21), a verbal clash with members of the Sanhedrin (John 7:50-52) and a funeral, performed for Jesus together with Joseph of Arimathea (John 19:38-42)—are perceived negatively by numerous exegetes, and Nicodemus’s attitude is (sometimes harshly) criticised. However, taking into consideration the significance of all the details of the current narrative and the context of the occurring events, one should be led to the conclusion that this man, nowhere explicitly referred by the Evangelist with the term μαθητής, deserves to be called “a disciple of Christ,” who passed through the three-stage process of maturation in faith. Gradually he began to gain courage in advocating for Christ, and at the decisive moment—during Jesus’ death on the Cross—he definitely stepped out of hiding and gave a public testimony of his adherence to the Master of Nazareth. His person, through a gesture shown to the Crucified, became the locus theologicus in which Jesus revealed himself as the immortal Messiah, Prophet, and King.
Źródło:: The Biblical Annals; 2020, 10, 4; 637-676
2083-2222
2451-2168
Pojawia się w:: The Biblical Annals
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: "Niewiasta" i "uczeń, którego miłował Jezus"
Autorzy:: Gryglewicz, Feliks
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1161914.pdf
Data publikacji:: 1967
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:: Ewangelia według św. Jana
niewiasta
uczeń
John
woman
disciple
Opis:: L’auteur du quatrième Evangile rapporte par deux fois que Jésus s’est sęrvi du terme „femme” pour s’adresser à sa mère; cette mention et celle du „disciple que Jésus aimait”, comme aussi d’autres détails dans le même récit du testament, jamais rencontrés auparavant, révèlent une pensée théologique profonde. Elle fut signalée d’abord à Cana en Galilée puis exprimée par les paroles du Christ en croix et par ce que le quatrième évangéliste écrit du testament du Christ. Cette pensée est la suivante: Marie, debout auprès de son Fils crucifié, realise la prophétie de la femme, contenue dans le protévangile; par la volonté du Christ Elle devient mère de tous ceux qu’Il a aimés et pour lesquels II a fait 1’offrande de sa vie, et ils deviennent ses enfants; les personnes présentes au Calvaire constituent le premier noyau de ceux qui se rassembleront autour du Seigneur Jésus, regarderont avec foi le bois de son supplice, moyennant quoi ils pourront obtenir le salut.
Źródło:: The Biblical Annals; 1967, 14, 1; 39-48
2083-2222
2451-2168
Pojawia się w:: The Biblical Annals
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Le maître et son disciple dans le Manuel de l’arriviste d’Henri Chateau ou comment devenir un arrivé
The master and his disciple in Henri Chateau’s Manuel de l’arriviste, or how to become an arrivé
Autorzy:: Hanotte-Zawiślak, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/483455.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Wydawnictwo Werset
Tematy:: arriviste
Chateau
narration autobiographique
maître
arrivé
autobiographical narrative
master
Opis:: Even the form of Henri Chateau’s novel, published in 1901, emphasizes the relationship between a master and his disciple. It uses autobiographical narrative and is based on the advice given by the arrivé to his young follower. The subject places the book among, what we call, arriviste novels – a category of the realist novel developed in 19th century, whose beginnings can be traced back to Stendhal and Balzac. Nevertheless, the structure of the narrative is singular and questions the very principle of arrivisme, inseparable from individualism. This paradox requires a reconsideration of the idea of teaching in such conditions. Our paper analyses the arriviste’s education process and presents the benefits and risks of the relationship between the master and his disciple.
Le bref roman d’Henri Chateau, publié en 1901, souligne déjà par sa forme la relation entre maître et disciple. L’œuvre utilise la narration autobiographique et se construit autour des conseils donnés par l’arrivé à son jeune adepte. Le sujet inscrit l’ouvrage dans ce que nous appelons le roman de l’arriviste, une catégorie des romans réalistes développées au XIXe siècle à partir des personnages de Stendhal et de Balzac. Pourtant, l’organisation du récit est singulière et interroge le principe même de l’arrivisme, conçu sur l’individualisme. Ce contexte questionne l’idée de l’enseignement dans de telles conditions. Notre article analyse le procédé d’apprentissage de l’arriviste et montre les bénéfices et les risques de la relation réciproque entre le maître et son disciple.
Źródło:: Quêtes littéraires; 2019, 9; 90-101
2084-8099
2657-487X
Pojawia się w:: Quêtes littéraires
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "disciple" wg kryterium: Wszystkie pola

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język