Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "UNESCO" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów

Dostawca treści

Podbaza

Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 211
Tytuł:
О генезисе взаимодействия Беларуси и Польши в ЮНЕСКО (1954-1964 гг.)
Concerning the genesis of cooperation between Belarus and Poland in UNESCO (1954-1964 yrs.)
Autorzy:
Свилас, Светлана
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/521439.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Wrocławski. Wydział Nauk Społecznych. Instytut Studiów Międzynarodowych
Tematy:
UNESCO
Belarus
Polska
cultural cooperation
Opis:
Based on the declassified archive materials of the Ministry of Foreign Affairs of the Republic of Belarus and the modern historiography of the problem the entry of the Belarusian SSR and the Polish People’s Republic into UNESCO, their participation in the division of labor between the socialist countries delegations (through the example of coordination meetings of representatives of national commissions and other forums), as well as the results and the general problems of membership in the Organization during the Khrushchev’s „thaw” period have been considered in the article. The publication complements the history of UNESCO on the eve of its 70th anniversary.
Źródło:
Wschodnioznawstwo; 2016, 10; 301-314
2082-7695
Pojawia się w:
Wschodnioznawstwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
ЮНЕСКО и философия
UNESCO a filozofia
UNESCO and Philosophy
Autorzy:
Дианова, Валентина М.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/497614.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Stowarzyszenie Filozofów Krajów Słowiańskich
Źródło:
ΣΟΦΙΑ. Pismo Filozofów Krajów Słowiańskich; 2015, 15; 269-273
1642-1248
Pojawia się w:
ΣΟΦΙΑ. Pismo Filozofów Krajów Słowiańskich
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
'The sky is not the limit' - GIS analysis of Sentinel-2 imagery for heritage protection and management
Autorzy:
Żuk, Lidia
Tomczak, Sonia
Mamić, Luka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2191375.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Stowarzyszenie SILGIS
Tematy:
GIS
archaeological heritage protection
satellite imagery
Sentinel-2
UNESCO sites
ochrona dziedzictwa archeologicznego
zdjęcia satelitarne
obiekty UNESCO
Opis:
This article aims to demonstrate the potential of Sentinel-2 and GIS for heritage monitoring, protection and management. Applications of remote sensing in heritage strategies have been explored for decades. However, new possibilities were opened up with the launch of the European Union's Earth Observation Programme Copernicus. Systematic and frequent global coverage of land surface offered by one of its products – Sentinel-2, provides an almost instant insight into sudden events and long- term processes that affect heritage around the world. Following new developments in remote sensing, GIS provides tools to integrate data for their effective processing, analysis, interpretation and dissemination of results. We will explore the potential and limitations of those datasets and tools using UNESCO World Heritage sites from Sudan as case studies. In particular, we will tackle issues related to interpretation of changes around heritage sites, attempt to estimate their recent conditions and identify existing and/ or potential threats.
Źródło:
GIS Odyssey Journal; 2021, 1, 2; 103--122
2720-2682
Pojawia się w:
GIS Odyssey Journal
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
El Fuerte de Samaipata in the light of current research
El Fuerte de Samaipata w świetle aktualnego stanu badań
Autorzy:
Ziółkowski, Mariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/293815.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Politechnika Wrocławska. Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej
Tematy:
Samaipata
Bolivia
rock art
Andean archaeology
UNESCO World Heritage List
Boliwia
sztuka naskalna
archeologia andyjska
Lista Światowego Dziedzictwa UNESCO
Opis:
Samaipata, or more precisely El Fuerte de Samaipata, is a pre-Hispanic archaeological site of approximately 40 ha located in Bolivia, on the eastern slopes of the Andes. Due to its artistic and historical importance, the site was inscribed on the UNESCO World Heritage List in 1998. The importance of El Fuerte de Samaipata and the history of the investigations of this emblematic place have been the subject of numerous works. This text summarises the main stages of the studies of the site, particularly of the rock, from the first information in Colonial sources of the 16th century to the most current research carried out by Bolivian and foreign scholars. Special emphasis is given to the documentation and preservation programs of the petroglyphs, which are deteriorating due to environmental and anthropic factors.
Samaipata, a ściślej El Fuerte de Samaipata, to przedhiszpańskie stanowisko archeologiczne o powierzchni około 40 ha, położone w Boliwii na wschodnich zboczach Andów. W 1998 r. miejsce to ze względu na swoje znaczenie artystyczne i historyczne zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Znaczenie El Fuerte de Samaipata i historia badań tego wyjątkowego zespołu były już przedmiotem licznych studiów. Ten tekst podsumowuje wyniki głównych etapów prac na tym stanowisku, zwłaszcza te dotyczące samej skały, od pierwszych informacji w źródłach kolonialnych z XVI w. poczynając, po najbardziej aktualne opracowania boliwijskich i zagranicznych badaczy. Szczególny nacisk kładzie się na dokumentację i programy ochrony petroglifów, których stan zachowania pogarsza się z powodu czynników środowiskowych i antropogenicznych.
Źródło:
Architectus; 2020, 2 (62); 11-18
1429-7507
2084-5227
Pojawia się w:
Architectus
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dokumentacja miasta Torunia na listę światowego dziedzictwa UNESCO – uwarunkowania, proces tworzenia, treść i forma
Dokumentation der Stadt Toruń für Liste des UNESCO-Welterbes, Bedingungsgefüge, Entstehungsprozess, Inhalt und Form
Documentation of the city of Toruń for UNESCO World Heritage List – conditions, process of creation, content and form
Autorzy:
Zimna-Kawecka, Karolina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/52494369.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Towarzystwo Miłośników Torunia
Tematy:
dziedzictwo Torunia
Zespół Staromiejski Torunia
lista światowego dziedzictwa UNESCO
ochrona miast historycznych
heritage of Toruń
Old Town of Toruń
UNESCO World Heritage List
protection of historic cities
Das Erbe von Toruń
Altstadtanlage von Toruń
Liste des UNESCO-Weltkulturerbes
Schutz historischer Städte
Opis:
W artykule przedstawiono okoliczności procesu powstawania i cechy przygotowanej dokumentacji do wniosku o wpis obszaru staromiejskiego Torunia na listę światowego dziedzictwa UNESCO, autorstwa dr. hab. Mariana Arszyńskiego wraz z zespołem. W ubiegłym roku obchodzony był jubileusz 25-lecia uznania wyjątkowych, powszechnych wartości miasta. Choć niektóre osoby związane z tym procesem publikowały już swoje wspomnienia, to sama dokumentacja nie była dotąd przedmiotem analizy, a stanowiła jedno z pierwszych opracowań przygotowywanych na potrzeby wniosku w nowej formie. Przede wszystkim jednak prezentuje ona interesujący przykład metodologii, gdyż przed wpisem Torunia jako średniowiecznego miasta – nie było takiego odpowiednika, którego analiza wartościująca, a w konsekwencji dokumentacja mogłaby posłużyć za wzór dla toruńskiego opracowania. Na potrzeby niniejszego artykułu sięgnięto do szeregu dokumentów związanych z początkiem procesu zgłoszenia kandydatury Torunia, a także materiałów roboczych – w tym roboczego egzemplarza dokumentacji przechowywanych w Katedrze Konserwatorstwa UMK. Treść dokumentów skonfrontowano z informacjami uzyskanymi podczas wywiadów: z pomysłodawcą i autorem – prof. M. Arszyńskim, ale też z dwoma byłymi pracownikami Katedry bezpośrednio zaangażowanymi w powstanie samego dokumentu: Wiesławem Kanią i Henrykiem Ratajczakiem.  
This article presents the circumstances of the process and features of the prepared documentation for the application for the inscription of the Old Town area of Toruń on the UNESCO World Heritage List, authored by Marian Arszynski, PhD, and his team. Last year marked the 25th anniversary of the recognition of the city’s outstanding universal values. Although some of the people involved in this process have already published their recollections, the documentation itself hasnot been analysed so far while it was one of the first studies prepared for the application in a new form. Above all, however, it presents an interesting example of methodology, as prior to the inscription of Toruń as a medieval city – there was no such equivalent, the analysis of which and consequently the documentation could serve as a model for the Toruń study. For the purposes of this article, a number of documents related to the commencement of the process of submitting Toruń’s candi[1]dature were consulted, as well as working materials – including a working copy of the documentation kept at the Department of Conservation at the Nicolaus Copernicus University. The content of the documents was confronted with information obtained during interviews: with the originator and author, Professor M. Arszynski, but also with two former employees of the Department directly involved in the creation of the document itself: Wiesław Kania and Henryk Ratajczak.  
Der Beitrag stellt die Umstände des Entstehungsprozesses und die Merkmale der Dokumentation vor, die für den Antrag auf Aufnahme der Altstadtanlage von Toruń in die Liste des UNESCO-Weltkulturerbes von Dr. habil. Marian Arszyński und seinem Team erstellt wurde. Letztes Jahr feierten wir den 25. Jahrestag der Anerkennung der einzigartigen, universellen Werte der Stadt. Obwohl einige von an diesem Prozess Beteiligten ihre Erinnerungen bereits veröffentlich haben, war die Dokumentation selbst bisher nicht Gegenstand einer Analyse, gehörte sie ja zu den ersten Vorbereitungsunterlagen, die für den Bedarf des Antrags in neuer Form aufbereitet wurden. Zunächst einmal stellt sie jedoch ein interessantes Beispiel einer Methodologie dar, denn vor der Eintragung Toruńs als einer mittelalterlichen Stadt gab es keine Vorlage, deren bewertende Analyse und damit Dokumentation als Vorbild für die Toruner Ausarbeitung dienen könnte. Für die Zwecke dieses Beitrags wurde eine Reihe von Dokumenten ausgewertet, die mit dem Beginn des Prozesses zur Einreichung der Kandidatur von Toruń sowie Arbeitsmaterialien verbunden sind – darunter eine Arbeitskopie der Dokumentation, die im Lehrstuhl für Denkmalpflege der Nikolaus-Kopernikus-Universität aufbewahrt wird. Der Inhalt der Dokumente wurde mit den aus Interviews mit dem Ideengeber und Autor – Prof. M. Arszyński, aber auch mit zwei ehemaligen Lehrstuhlmitarbeitern, die direkt an der Erstellung des Dokuments selbst beteiligt waren: Wiesław Kania und Henryk Ratajczak gewonnenen Informationen verglichen.  
Źródło:
Rocznik Toruński; 2023, 50; 269-313
0557-2177
Pojawia się w:
Rocznik Toruński
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ananiasz Zajączkowski – orientalistyka przede wszystkim
Ananiasz Zajączkowski – above all Orientalistics
Autorzy:
Zajączkowska-Łopatto, Maria Emilia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/440254.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Związek Karaimów Polskich. Karaimska Oficyna Wydawnicza Bitik
Tematy:
Ananiasz Zajączkowski
Warsaw Univeristy
Institute of Oriental Studies
Department of Turcology
Orientalistics
Turcology
Iranistics
Oriental Committee
Polish Academy of Science
Department of Oriental Studies of the Polish Academy od Science
Polish Oriental Society
East-West Major Project at UNESCO
Opis:
Profesor dr hab. Ananiasz Zajączkowski w listopadzie 1945 został mianowany dyrektorem Instytutu Orientalistycznego UW na 5 lat. Powtórnie został dyrektorem w latach 1957-1961. Jego podstawowym zadaniem było stworzenie warunków do rozpoczęcia normalnego trybu nauczania. Od 1948 rozpoczyna pięcioletni cykl studiów w ramach którego wykształcił kilka pokoleń filologów orientalnych prowadzących badania dotyczące Wschodu Muzułmańskiego. W latach 1946-1950 kierował Instytutem Orientalistycznym na Uniwersytecie we Wrocławiu. W 1952 został członkiem nowopowstałej Polskiej Akademii Nauk, zorganizował Komitet Orientalistyczny PAN, którym kierował do 1965. W 1953 powstał Zakład Orientalistyki PAN, którego był kierownikiem 1969, do zamknięcia. Całe swoje życie poświęcił orientalistyce. Poza dydaktyką zajmował się pracami wydawniczymi, edytorskimi i oczywiście działalnością organizacyjną. Był prezesem Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego w latach 1949 – 1958. Był redaktorem Przeglądu Orientalistycznego 1948 - 1952, wydał 16 tomów Rocznika Orientalistycznego 1950-1970. Współpracował z redakcjami Języka Polskiego i Poradnika Językowego. Był zapraszany na wykłady do Instytutu Wschodoznawstwa w Moskwie, na uniwersytet w Jerozolimie, na Uniwersytet w Stambule i Ankarze, Baku, do Instituto Universitario w Neapolu itd. Był przewodniczącym prezydium Polskiej Grupy Roboczej d/s realizacji projektu UNESCO „Wschód –Zachód”. Uczestniczył aktywnie w pracach naukowych i organizacyjnych wielu dziesiątków zjazdów, kongresów i konferencji międzynarodowych. Był członkiem Societe Finno-Ougrienne, Türk Dil Kurumu, Societas Uralo-Altaica, PAU, TNW, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Jest autorem 341 prac. Z okazji 60-lecia urodzin poświęcono mu XXXVI Ural-Altaische Jahrbucher Napisano o nim i jego pracach z zakresu osmanistyki, zabytków kipczackich i Złotej Ordy, zabytków piśmiennictwa tureckiego z Egiptu Mameluckiego kilka dziesiątków artykułów.
In November 1945 Professor Ananiasz Zajączkowski was appointed director of the Oriental Institute of Warsaw University for 5 years. Later, he became its director once more in the years 1957–1961. His primary task was to prepare the groundwork for launching the normal curriculum. In 1948 he started a five-year cycle of study in which he educated several generations of oriental philologists, who conducted research on the Muslim East. In the years 1946–1950 he was head of the Institute of Oriental Studies at the University of Wroclaw. In 1952 he became a member of the newly formed Polish Academy of Science, where he organized the Committee of Oriental Studies, which he headed till 1965. In 1953, the Department of Oriental Studies of Polish Academy of Science was created and Professor Zajączkowski directed it from its very beginnings until its closure in 1969. He devoted his entire life to oriental studies. In addition to teaching, the Professor also focused on research and publishing, as well as editorial and organizational work. He was president of the Polish Society of Oriental Studies from 1949 to 1958. He was the editor of the “Oriental Review” between 1948 and 1952, and issued sixteen volumes of the Rocznik Orientalistyczny from 1950 to 1970. In addition, he collaborated in the editing of Język Polski and Poradnik Językowy. He was invited to give lectures at the Institute of Eastern Studies in Moscow, at the University of Jerusalem, the Instituto Universitario in Naples, etc. He was the president of the Board of the Polish Team working on the UNESCO “East-West” project. He played an active academic and organizational role in several dozen conferences, congresses and convention. He was a member of the Société Finno-Ougrienne, Türk Dil Kurumu, Societas Uralo-Altaica, PAU, TNW, Wroclaw Scientific Society. Professor Ananiasz Zajączkowski is the author of 341 publications. To mark the 60th anniversary of his birth the 36th volume of Ural-Altaische Jahrbücher was named in his honour. Dozens of articles have been written about him and his work on Ottoman studies, the Kipchak monuments, the Golden Horde and the historical Turkish literature of Mameluke Egypt.
Profesor dr hab. Ananiasz Zajączkowski w listopadzie 1945 został mianowany dyrektorem Instytutu Orientalistycznego UW na 5 lat. Powtórnie został dyrektorem w latach 1957-1961. Jego podstawowym zadaniem było stworzenie warunków do rozpoczęcia normalnego trybu nauczania. Od 1948 rozpoczyna pięcioletni cykl studiów w ramach którego wykształcił kilka pokoleń filologów orientalnych prowadzących badania dotyczące Wschodu Muzułmańskiego. W latach 1946-1950 kierował Instytutem Orientalistycznym na Uniwersytecie we Wrocławiu. W 1952 został członkiem nowopowstałej Polskiej Akademii Nauk, zorganizował Komitet Orientalistyczny PAN, którym kierował do 1965. W 1953 powstał Zakład Orientalistyki PAN, którego był kierownikiem 1969, do zamknięcia. Całe swoje życie poświęcił orientalistyce. Poza dydaktyką zajmował się pracami wydawniczymi, edytorskimi i oczywiście działalnością organizacyjną. Był prezesem Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego w latach 1949 – 1958. Był redaktorem Przeglądu Orientalistycznego 1948 - 1952, wydał 16 tomów Rocznika Orientalistycznego 1950-1970. Współpracował z redakcjami Języka Polskiego i Poradnika Językowego. Był zapraszany na wykłady do Instytutu Wschodoznawstwa w Moskwie, na uniwersytet w Jerozolimie, na Uniwersytet w Stambule i Ankarze, Baku, do Instituto Universitario w Neapolu itd. Był przewodniczącym prezydium Polskiej Grupy Roboczej d/s realizacji projektu UNESCO „Wschód –Zachód”. Uczestniczył aktywnie w pracach naukowych i organizacyjnych wielu dziesiątków zjazdów, kongresów i konferencji międzynarodowych. Był członkiem Societe Finno-Ougrienne, Türk Dil Kurumu, Societas Uralo-Altaica, PAU, TNW, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Jest autorem 341 prac. Z okazji 60-lecia urodzin poświęcono mu XXXVI Ural-Altaische Jahrbucher Napisano o nim i jego pracach z zakresu osmanistyki, zabytków kipczackich i Złotej Ordy, zabytków piśmiennictwa tureckiego z Egiptu Mameluckiego kilka dziesiątków artykułów.
Źródło:
Almanach Karaimski; 2014, 3; 133-148
2300-8164
Pojawia się w:
Almanach Karaimski
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
W trosce o świadomość ekologiczną społeczeństwa XXI wieku
Taking care of the ecological awareness of the 21th century society
Autorzy:
Wolter, Edyta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/549551.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
kultura postindustrialna
świadomość ekologiczna
wychowanie ekologiczne
postawy ekologiczne
Polski Komitet do spraw UNESCO
Komisja Europejska
dokumenty Kościoła katolickiego
post-industrial culture
ecological awareness
ecological upbringing
ecological foundations
Polish Committee for UNESCO
European Commission
documents of the Catholic Church
Opis:
The aim of the article is to elaborate on the meaning of developing the ecological awareness in a society living in the post-industrial, knowledge-focused culture – based on the example of the recommendations of the United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization (UNESCO), the European Union and the Catholic Church. The article has got a problem-based structure. The source basis is composed of printed sources of: the Polish Committee for UNESCO („Biuletyn Polskiego Komitetu ds. UNESCO”), the European Commission and the social thought of the Catholic Church.
Celem artykułu jest wyjaśnienie znaczenia kształtowania świadomości ekologicznej społeczeństwa żyjącego w uwarunkowaniach kultury postindustrialnej, społeczeństwa wiedzy – na przykładzie zaleceń Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO), Unii Europejskiej oraz Kościoła katolickiego. Artykuł ma strukturę problemową. Bazę źródłową stanowią źródła drukowane Polskiego Komitetu do spraw UNESCO („Biuletyn Polskiego Komitetu ds. UNESCO”), Komisji Europejskiej oraz dotyczące myśli społecznej Kościoła katolickiego.
Źródło:
Forum Pedagogiczne; 2016, 2/2; 61-74
2083-6325
Pojawia się w:
Forum Pedagogiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zagadnienie turystycznego zagospodarowania lasów w programie "Człowiek i Środowisko" UNESCO
Problemy vedenija lesnogo khozjajjstva s uchetom turizma v programme JUNESKO "Chelovek i sreda"
Problem of forest management for recreation in the UNESCO project "Man and Biosphere"
Autorzy:
Wolak, J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/813053.pdf
Data publikacji:
1974
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Leśne
Źródło:
Sylwan; 1974, 118, 12
0039-7660
Pojawia się w:
Sylwan
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Możliwości rozwoju turystyki i rekreacji w obiektach zabytkowych UNESCO na przykładzie kopalni soli w Wieliczce w opinii turystów polskich i zagranicznych
Possibilities for the development of tourism and recreation in historic buildings UNESCO as an example of the Wieliczka salt mine, in the opinion of Polish and foreign tourists
Autorzy:
Wojtowicz, B.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/87252.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Polska Asocjacja Ekologii Krajobrazu
Tematy:
dziedzictwo kulturowe
Swiatowe Dziedzictwo Kulturowe i Przyrodnicze UNESCO
zabytki
Kopalnia Soli Wieliczka
walory turystyczne
walory rekreacyjne
rozwoj turystyki
rozwoj rekreacji
opinia spoleczna
turysci
badania ankietowe
Źródło:
Problemy Ekologii Krajobrazu; 2012, 34
1899-3850
Pojawia się w:
Problemy Ekologii Krajobrazu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wydawnictwo archiwalne UNESCO
Autorzy:
Wojnowski, Jan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1048411.pdf
Data publikacji:
1963
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
UNESCO
biblioteka
archiwum
wydawnictwo
library
archive
publisher
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 1963, 7; 279-305
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wydawnictwo archiwalne UNESCO: II
Autorzy:
Wojnowski, Jan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1048408.pdf
Data publikacji:
1964
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
UNESCO
wydawnictwo
archiwum
biblioteka
report
publisher
archive
library
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 1964, 8; 257-268
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O potrzebie edukacji medialnej w Polsce, red. naukowa Michał Federowicz, Sławomir Ratajski, Warszawa: Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, Polski Komitet do spraw UNESCO 2015, s. 487 [dokument elektroniczny]
Autorzy:
Wojciechowski, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/911877.pdf
Data publikacji:
2016-12-15
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Źródło:
Biblioteka; 2016, 20(29); 263-270
1506-3615
2391-5838
Pojawia się w:
Biblioteka
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jasina – cerkiew Strukowska z Listy UNESCO na tle innych świątyń huculskich
Yasinia – the Strukivska tserkva from the UNESCO World Heritage List compared to other Hutsul temples
Autorzy:
Witkowski, Włodzimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/535679.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Narodowy Instytut Dziedzictwa
Tematy:
cerkiew huculska
cerkiew drewniana
architektura drewniana
Jasina
Huculszczyzna
Zakarpacie
Lista światowego dziedzictwa
UNESCO
Hutsul tserkva
wooden tserkva
wooden architecture
Yasinia
the Hutsul Land
Transcarpathia
UNESCO World Heritage List
Opis:
In 2013, the tserkva dedicated to the Ascension, and traditionally called the Strukivska tserkva, in Yasinia, in the district of Rakhiv, in the Transcarpathian area, in the Hutsul Lands, was inscribed on the UNESCO World Heritage List, together with fifteen other wooden tserkvas in Polish and Ukrainian Carpathian region. Due to his long-lasting supervision over inventory measurements of the Hutsul folk architecture and wooden sacred architecture in the Hutsul Lands and in the Pokuttya region, the author makes a detailed presentation of this temple, which is known in Poland mainly in tourist and sightseeing circles, and compares it with other Hutsul tserkvas with similar plan characteristics. The article contains presentation of the history of this tserkva, which was built in 1824. Its traditional name is supposed to originate from the surname of a Hutsul shepherd, Ivan Struk, who probably founded it as a votive offering for a miraculous rescue of a flock of sheep in winter, which is a theme of a legend that is popular in this part of the Hutsul Lands. On the basis of the field studies that – among others – resulted in making measurement documentation by architecture students from the Lodz University of Technology, under the supervision of the author, there are discussed characteristics of the log construction, with consideration given to the use of squared timber, corners with dovetail joints and cut endings of logs, which is common among others in wooden sacred architecture in the Transcarpathian area, but more seldom in the Galician Hutsul Lands. The temple has no choir gallery over the vestibule for women, which is atypical in Hutsul tserkvas, yet here it is a result of very small sizes of the object. In the tserkva there has been preserved a valuable baroque iconostasis, unfortunately with icons that have been painted on the former paintings recently. A high artistic value is represented by a few other elements of the decor: single icons, processional crosses and banners. Another interesting element is a severe decoration of wooden construction arches at the junction of nave square and side arms, with the characteristic wooden volutes, which is unique for the Hutsul Lands but known for example in the Podhale region. It is one of the two tserkvas of the Hutsul type situated on the South of the Carpathian arch. Other wooden tserkvas in this area belong to totally different types of spatial forms, which are not related to the Hutsul Lands. Due to its plan and shape the one-dome Strukivska tserkva may be classified to the group of a dozen or so recognised wooden temples mainly from the Galician Hutsul Lands and the Pokuttya region that are based on a spatial pattern of a central building on the Greek cross plan, which is composed of five squares, with the middle one being bigger than the remaining ones. This group may comprise both elder (the end of the 18th c. – the beginning of the 19th c.) traditional one-dome Hutsul tserkvas, such as: Deliatyn (1785, extended in 1894, 1902, 1911- -1912), Velyka Kam’yanka (1794), Zelena, the district of Nadvirna (1796, later extended), Zhabye Slupeyka (about 1800, extended in 1850, does not exist), Dora (1823, extended in 1844), Lojeva (1835), Bili Oslavy (called the lower one, 1835), and fivedome objects from the 2nd half of the 19th c.: Tlumachyk (1852, does not exist), Knyazhdvir (1864, does not exist), and Havrylivka (1862, not examined by the author yet), and also the threedome tserkva in Hvizdets (1855), in which the side arms are narrower (rectangular, not square). Whereas, three temples from the parish of Mykulychyn, designed by professionals: Mykulychyn (1868, designed by the architect J. Czajkowski), Tatariv (1912, designed by the architect Franciszek Mączyński from Cracow, polychromes made by the painter Karol Maszkowski, also from Cracow) and Polyanytsya Popovichivska (1912, does not exist), the so called new tserkva in Vorokhta (the 30s of the 20th c.), the tserkva in Zarichchya (1943, designed by the architect Lev Levyns’kyi), are creative interpretations of the original pattern. The two latter ones may be classified simultaneously to a large group of tserkvas in the national Ukrainian style. Similar characteristics are probably to be found in the tserkva in Tysmyenichany (1865), not examined by the author yet. A few tserkvas were extended from the classic three-part plan to the ‘cross’ plan with an enlarged nave square by means of adding side arms; for example: Krasne, the district of Rozhniativ, earlier the county of Kalush (about 1840, extended, 1899 rebuilt) and Chornyi Potik, (the 19th c?). The Strukivska tserkva is decidedly the smallest one in the discussed group (side of the nave log construction is about 5 metres long), which may be explained by the fact that it was a private, peasant foundation. Tserkvas that belong to the pattern described above are situated in a quite compact group in a relatively small geographical area, which may be basically associated mainly with the upper Pruth valley from Vorokhta to Zabolotiv. Some of them are located by roadsides that lead to major tracts or to the Pruth valley. The river and trade routes at its banks contributed to spreading of the pattern, yet it did not spread beyond these tracts. Maybe, in the course of some further studies in the areas of Pokuttya, at the North of the Pruth river, which have been less explored yet, it will happen to find some other examples of objects with the same original plan. The pattern of the tserkva at the Greek cross plan with enlarged nave square was present (though very rare) not only in other regions of former Galicia, but also in Northern, middle, and Eastern lands of Ukraine. However, tserkvas of this type did not exist in a compact group in such a small area as in the discussed region of the Hutsul Lands and Pokuttya. Due to its morphology the group described as the cruciform tserkvas with enlarged nave square presents a set that may be distinguished from the remaining types of wooden temples in the Hutsul Lands and Pokuttya, and may be referred to as Western or – to be more precise – North-Western type the Hutsul wooden tserkva with two variants and older and younger variations. It is not only the fact of identical scheme of groundfloor plan and similar sizes that is significant here, but also the time when the temples were built (the end of the 18th c. – the beginning of the 2nd half of the 19th c.). An additional fact that in this area there were built a few other tserkvas the forms of which present an interpretation of the original pattern indicates that the pattern was so marked in the described area that it was also observed by professionals, who as early as in the 2nd half of the 19th c. and the beginning of the 20th c. wanted to respect consciously the local building traditions, which presented an inspiration for them. The Strukivska tserkva in Yasinia constitutes a very important element in this interesting group of temples. It is an ‘import’ of the pattern of ‘cruciform’ tserkva from the Galician Hutsul Lands to the Transcarpathians. It was built at the same time when the model of ‘cruciform’ tserkvas with enlarged nave square was spreading to the North from the main Carpathian arch. It represents a high level of building technique, with some distinct features that were characteristic of the area. It has been preserved in a relatively pure form, not ‘spoiled’ (as some other Hutsul tserkvas) with extending, rebuilding, or changing materials for covering walls and roofs. At present, it does not demand any important conservatory works. The inscription of this tserkva on the UNESCO World Heritage List seems thoroughly justified. In the group of eight Ukrainian wooden tserkvas that are inscribed on the List, as many as two come from the Hutsul Lands and Pokuttya, which is a clear evidence for the role of this region for the Ukrainian culture. Translated by Joanna Witkowska
Źródło:
Ochrona Zabytków; 2015, 2; 7-39
0029-8247
Pojawia się w:
Ochrona Zabytków
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rola UNESCO w ochronie dziedzictwa kulturowego w konfliktach zbrojnych
Autorzy:
Wiktor-Mach, Dobrosława
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/420941.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
dziedzictwo kulturowe
konflikty zbrojne
UNESCO
globalne dobra publiczne
Opis:
CEL NAUKOWY: Celem artykułu jest odpowiedź na pytanie, jaką rolę odgrywa Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO) w ochronie dobra globalnego, jakim jest dziedzictwo światowe, w sytuacjach konfliktów zbrojnych. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Główny problem dotyczy możliwości i zakresu współpracy międzynarodowej w ochronie dziedzictwa kulturowego. Przeanalizowano ewolucję podejścia i działalności UNESCO w zakresie ochrony kultury w kontekście wojen i konfliktów od czasu powstania organizacji do 2015 r. oraz uwarunkowania tej zmiany. W odpowiedzi na pytania badawcze przeprowadzona została krytyczna analiza treści dokumentów UNESCO oraz literatury przedmiotu. PROCES WYWODU: Artykuł złożony jest z czterech części. Na początku dokonano analizy dziedzictwa kulturowego z perspektywy koncepcji globalnych dóbr publicznych. Następnie opisana jest historia działań UNESCO i ewolucja podejścia do ochrony kultury w razie konfliktów. Trzecia część przedstawia wyzwania dla ochrony dziedzictwa w XXI w. W części czwartej omówiona jest strategia UNESCO z 2015 r. będąca próbą wzmocnienia działań w zakresie ochrony kultury. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: W obliczu nowych wyzwań dla ochrony dziedzictwa jako dobra globalnego, takich jak rosnąca liczba zagrożonych obiektów światowego dziedzictwa, udział aktorów niepaństwowych w konfliktach zbrojnych czy specyfika współczesnych konfliktów, system stworzony przez UNESCO wymaga reform. Chociaż UNESCO nie ma możliwości zapewnienia pełnej ochrony dziedzictwu kulturowemu, jednak na różne sposoby dąży do wzmocnienia współpracy międzynarodowej i włączenia do swoich działań odpowiednich interesariuszy. Dziedzictwo jest coraz częściej przedstawiane jako narzędzie budowy pokoju, wzmacniania rozwoju zrównoważonego czy zwalczania propagandy grup terrorystycznych. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Skuteczność działań UNESCO w sytuacji konfliktów zbrojnych jest ograniczona. Nie może zapobiec grabieży dóbr kultury ani uchronić różnorodność kulturową na terenach objętych walkami. Jednocześnie obecne konflikty uświadamiają państwom konieczność współpracy międzynarodowej w tym zakresie, co wzmacnia mandat UNESCO jako lidera w ochronie dziedzictwa światowego.
Źródło:
Horyzonty Polityki; 2017, 8, 24; 29-51
2082-5897
Pojawia się w:
Horyzonty Polityki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 211

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies