Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Roniewicz, E." wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-27 z 27
    Tytuł:
    Cylismilia nom. n. (Scleractinia, Jurassic)
    Autorzy:
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22551.pdf
    Data publikacji:
    1988
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Opis:
    The generic name used lor an early Kirameridgian coral from Dobrogea, Cylindrosmilia Roniewicz, 1976 (type species: Cylindrosmilia cylindrica Roniewicz, 1976 is preoccupied by Cylindrosmilia Quenstedt, 1880 (type species: Cylindrosmilia reticulata Quenstedt, 1880) from the late Kimmeridgian of Nattheim. It was Wells’ list of coral generic taxa published recently (1987) which recorded this nomenclatural irregularity. To avoid the homonymy a new name Cylismilia (type species: Cylindrosmilia cylindrata Roniewicz, 1976) is here proposed to replace Cylindrosmilia Roniewicz, 1976. The new name has been obtained by shortening of the original one.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1988, 33, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pennular and non-pennular Jurassic scleractinians-some examples
    Przykłady jurajskich korali pennularnych i niepennularnych
    Autorzy:
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20637.pdf
    Data publikacji:
    1982
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Opis:
    Four Malmian corals of different microstructures have been described: Thamnasteria concinna, Dimorphastraea sp., Actinaraeopsis exilis and Isastraea cf. bernensis. Aragonite coral tissue being preserved, histological observations have been initiated. Taxonomical value of microstructure and histology, as decisive for suprageneric division, is confirmed. In four discussed species, trabeculae are of a branched morphology and non-sclerodermitic structure. Each species represents a different variety of trabecular histology. A restricted significance of synapticulae for taxonomical purposes is confirmed. Are described vertical adtrabecular bars, a new skeletal element, in Th. concinna.
    Jurajskie korale znalezione w osadach lodowcowych na Pomorzu (Roniewicz in press) przedstawiają interesujący materiał paleontologiczny, gdyż ich aragonitowy szkielet nie uległ kalcytyzacji. Doskonały stan zachowania szkieletu pozwolił na nowe zbadanie czterech gatunków: Thamnasteria concinna (Goldfuss, 1826) i Dimorphastraea sp. spośród pennularnych oraz Actinaraeopsis exilis Roniewicz, 1968 i Isastraea cf. bernensis Etallon, 1864 spośród niepennularnych. Nowe dane morfologiczne i mikrostrukturalne pozwalają na przeprowadzenie rewizji dotychczasowej diagnozy rodzaju Thamnasteria Lesauvage, 1823. Generalnie, przeczą też one panującemu poglądowi na mikrostrukturę korali, który mówi, że trabekule są zbudowane z porcji szkieletowych — sklerodermitów. Natomiast dane te potwierdzają pogląd Gilla 1970 oraz Gilla i Lafuste’a (1971), że trabekule mają przyrost ciągły. Mikrostruktura szkieletu (a gdy ta nie jest zachowana, to w ograniczonym zakresie, jej odbicie w postaci ornamentacji septalnej) wysuwają się jako główne kryteria wydzieleń taksonomicznych na poziomie ponad-rodzajowym. Wśród korali o rozgałęzionych trabekulach uzasadnione wydaje się wydzielenie kilku różnych grup korali pennularnych, grupy niepennularnych z ostrymi guzkami (którym Gill 1967, potem Gill i Lafuste 1971 proponują, odpowiednio, nazwy Pennulacea i Montlivaltioidea), niepennularnych z cienkimi i długimi odgałęzieniami typu neoripidakantowego, i in. Przeprowadzono przegląd budowy elementów typu synaptikularnego, która okazuje się bardzo różnorodna, lecz niezwiązana z określonym typem mikrostruktury septów. Ze względu na to zakwestionowano przydatność synaptikul dla systematyki.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1982, 27, 1-4
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jurassic scleractinian coral Thamnoseris Etallon, 1864 (Scleractinia), and its homeomorphs
    Jurajski koral Thamnoseris Etallon, 1984 (Scleractinia) i jego homeomorfy
    Autorzy:
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21553.pdf
    Data publikacji:
    1979
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1979, 24, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jurajskie korale w Polsce
    Jurassic corals in Poland
    Autorzy:
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2077293.pdf
    Data publikacji:
    2004
    Wydawca:
    Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
    Tematy:
    jura
    facja korali
    środowisko
    skleraktinie
    korale
    Jurassic
    scleractinian corals
    environment
    coral facies
    Opis:
    In the epicontinental Jurassic of Poland, scleractinian corals appeared in the Bathonian, but only in the Middle Oxfordian-Lower Kimmeridgian became a significant element of the shallow-water fauna. Over the whole area, Upper Jurassic coral facies are situated above the Oxfordian sponge megafacies. Middle Oxfordian Jurassic corals are the best known from the NE margin of the Holy Cross Mts and represented chiefly by lamellate colonies. The Upper Oxfordian and Kimmeridgian coral facies extends from the Pomerania, through central Poland to the fore-Carpathian region. Taxonomical and morphotypical coral diversifications of the Upper Oxfordian and Kimmeridian were higher than that of the Middle Oxfordian. In the Tethyan region, corals are known from the exotic pebbles of the Stramberk-type Tithonian limestones in the Carpathian Flysh and Pieniny Klippen Belt. The arguments against the interpretation of epicontinental coral accumulations as reefs, are as follows: abundance of lamellate corals and epithecate phaceloid taxa (the latter incapable to repair skeletal damages), high taxonomical diversification and frequency of corals with menianes representing presumable adaptations to filtering mode of nutrition, comparable rate of growth of coral constructions and of accumulation of surrounding sediment, association of corals characterized above with soft bottom and turbid water.
    Źródło:
    Volumina Jurassica; 2004, 2, 1; 83-98
    1896-7876
    1731-3708
    Pojawia się w:
    Volumina Jurassica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Complexastraea i Thecosmilia z astartu Polski
    Complexastraea and Thecosmilia from the astartian of Poland
    Complexastraea i Thecosmilia iz astarta Polshi
    Autorzy:
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22459.pdf
    Data publikacji:
    1960
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Opis:
    Opracowano kilka gatunków korali należących do rodziny Montlivaultiidae Dietrich, zebranych w górnej jurze obrzeżenia Gór Świętokrzyskich. Okazy z Bukowej pochodzą ze środkowego astartu, a okazy z Sobkowa, Sulejowa i okolic Kodrąbia - z górnego astartu. Opisano 6 gatunków korali ,w tym 2 nowe : Complexastraea sobkoviensis n. sp. i C. carinata n. sp.
    Description is here made of several corals of the family Montlivaultiidae Dietrich, collected in 1957 and 1959 from Upper Jurassie limestones outcropping in the western and north-western margins of the Holy Cross Mountains (Góry Świętokrzyskie). Specimens collected at Bukowa are referable to the Middle Astartian, those from exposures at Sobków, Sulejów on the Pilica and the vicinity of Kodrąb - to the Upper Astartian. Six coral species are described , two of them are new to science. Within the marginal area of the Holy Cross Mountains corals occur foremost in Middle and Upper Astartian beds, mainly in detritic limestones bunt of organic remains and of oolithic limestones, with a large admixture of organogenic clastic material. They are mostly colonial corals, branched or massive. In the sediment they occupy a life position and bear traces of organic destruction only. Frequently corals are associated with large molluscs and gastropods. On the whole they do not form major accumulations. In pelitic compact limestones corals occur less frequently than in oolithic and detritic limestones. They aro represented mostly by species with massive colonies smaller than those of corals in oolithic limestones. The colonies here described come from both mentioned varieties of limestone. Thecosmilia trichotoma (Goldf.) and Complexastraea hemisphaerica Geyer have been recovered from oolithic unbedded limestones in quarries within the Kodrąb area . Fossils associated with them are listed on p. 452/3 of the Polish text. Complexastraea thevenini (Et.) occurs in the quarry at Bukowa, in compact cream-coloured limestones, along with scarce molluscs and gastropods, also with indeterminate colonial and individual corals. C. burgundiae (Blainv.) has been recorded from detritic limestones at Sulejów on the Pilica. It occurs there in association with a rich fauna listed on p. 452/3 of the Polish text. Colonies of two new species - Complexastraea sobkoviensis and C. carinata have been found in the products of weathering of oolithic limestones in the vicinity of Sobków. The environmental conditions of the here considered corals may be interpreted as not being a true reef, but rather an accumulation of organisms within a moderately shallow neritic zone, not very distant from the shore. Genus Complexastraea d'Orbigny, 1849 Specific identifications within this genus will be facilitated not only by such features as size of the corallite diameter , number of septa etc., but also by the following structural characters of the endotheca, thus far not sufficiently taken into account : 1. Relative development of endothecal elements . In C. hemisphaerica Geyer we may observe strong development of the dissepiments; in C.thevenini (Et.), C. sobkovicnsis n. sp . and C. carinata n. sp. the dissepiments are less numerous and more flat , pseudotabulae being the predominant elemen t. In C. burgundiae (Blainv.) regularly arranged, broad pseudotabulae predominate, the vesicles are few. 2. Varying density of elements. In C. thevenini (Et.) and C. carinata n. sp . the endotheca is dense, made up of extremely flat and thin elements. 10-11 pseudotabulae fit into 1 mm in longitudinal section; in the remaining species the endotheca consists of large and fairly thick elements, loosely arranged, with 5-7 pseudotabulae in 1 mm. 3. Arrangement pattern. The axial depression on the endotheca varies: it is shallowest in C. carinata n. sp., deepest in C. burgundiae (Blainv.) and intermediate in the remaining species, The arrangement pattern of transverse elements between corallites depends on the distance separating the corall it es. In C. thevenini (Et .), C. hemisphaerica Geyer, C. sobkoviensis n. sp . and C. carinata n. sp. the corallites are rather closely arranged, hence the costal part of septae is poorly developed and the Jines of divergence of contacting septa are markedly close. Since the greatcst elevation of endothecal elements occurs along the passage or the line of divergence, the transversal elements between two corallites are convex, rounded or flattened at the top, and occasionally slightly concave. In C. burgundiae (Blainv.) the corallites are not so closely spaced, the costal part of septa is well developed, the lines of divergence of the contacting septa being, therefore, far spaced. Hence the greatest elevations of pseudotabulae occur at some distance from one another with a broad and deep depression in between them. The only mode of budding observed by the writer in species of the genus Complexastraea d'Orbigny is intracalicinal, shown in C. thevenini (pl. VIII). Microstructure of septa, stereom and dissepiments is unrecognizable due to the recrystallization of skeleton. The only vestige of primary structure, visible in slides of septa, is a light median line, about 0.03 mm wide, bordered from each side with one thin, dark line. Complexastraea sobkoviensis n. sp. (pl, VI ) Diagnosis. - Massive colony, up to 40 cm in height. Corallites ovoid in cross section, with diameter ranging f rom 1.1 X 1.6 cm to 1.2 X 2.0 cm. Distance between centres of corallites varies from 1.3 to 1.8 cm. The thirty-four to fourty -seven septa are thin, ornamented by notably small carinae. Endotheca consists of pseudotabulae, centrally flatly arranged, five fitting on 5 mm in cross section, and of large vesicular dissepiments. Between corallites these form an elevation with flattened top. Comparison. - This species, with diameter similar to that in C. hemisphaerica Geyer and C. carinata n. sp., differs from them in number of septa and structure of endotheca. Endotheca consists of widely spaced central pseudotabulae and of large vesicular dissepiments. From other known species it differs in smaller corallites and in number of septa. Complexastraea carinata n. sp. (pl. VII) Diagnosis. - Tabular colony. In cross section corallites ovoid or round, with diameter up to 1.5X2.0 cm. Distance between centres of corallites from 1.3 to 1.8 cm . Septa (40-56) rather densely spaced, ornamented by protruding carinae. Major and minor septa somewhat more dilated than the remaining ones. Endotheca consisting of thin pseudotabulae and dissepiments. In the centre of corallites these are slightly depressed , while in between the corallites they form an elevation with concave top. 10- 11 pseudotabulae occur on 5 mm in longitudinal section. Comparison . - In size of corallites this species resembles C.hemisphaerica Geyer and C. sobkoviensis n. sp. It differs therefrom in number of septa, their more conspicuous ornamentation and in structure of endotheca consistlng of very densely arranged pseudotabulae and flat dissepiments. In structure of endotheca it approaches C. thevenini (Et .), but it is with smaller corallites and more distinctly marked ornamentation of septa. From the remaining species it differs foremost in smaller dimensions of corallites.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1960, 05, 4
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rozwój faun koralowych od późnego kimerydu do walanżynu na N obrzeżeniu Tetydy: przykład Karpat zewnętrznych i SW Platformy Mezyjskiej
    Autorzy:
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/183431.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie. Wydawnictwo AGH
    Tematy:
    facje koralowe
    corals clasts
    Źródło:
    Geologia / Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie; 2008, 34, 3/1; 204-205
    0138-0974
    Pojawia się w:
    Geologia / Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Scleractinia from the Upper Portlandian of Tisbury, Wiltshire, England
    Scleractinia z górnego portlandu Tisbury (Wiltshire, Anglia)
    Scleractinia iz verkhnego portlanda Tisberi (grafstvo Wiltshire, Anglija)
    Autorzy:
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21898.pdf
    Data publikacji:
    1970
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1970, 15, 4
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kobyastraea n. gen., genre homomorphique de Thamnasteria Lesauvage, 1823 (Hexacoralla)
    Kobyastraea n. gen., rodzaj homomorficzny z Thamnasteria Lesauvage, 1823 (Hexacoralla)
    Kobyastraea n. gen., gomomorf roda Thamnasteria Lesauvage, 1823 (Hexacoralla)
    Autorzy:
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22053.pdf
    Data publikacji:
    1970
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1970, 15, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Early Norian (Triassic) corals from the Northern Calcareous Alps, Austria, and the intra-Norian faunal turnover
    Autorzy:
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20215.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Early Norian
    Triassic
    coral
    Alps Mountains
    Austria
    faunal turnover
    paleontology
    Scleractinia
    Hexanthiniaria
    taxonomy
    Norian
    Dachstein
    Tethys
    Opis:
    The first description of early Norian coral fauna from the Northern Calcareous Alps (Dachstein Plateau and Gosaukamm), Austria, is presented: 31 scleractinian species from 24 genera (including three corals not formally determined), and three hexanthiniarian species belonging to two genera. The stratigraphical position of the main part of the fauna discovered in the South Dachstein Plateau at the Feisterscharte is determined by means of the conodont Epigondolella quadrata (Lacian 1); single finds are from the horizons with Epigondolella triangularis and Norigondolella navicula (Lacian 3), and one close to the horizon with Epigondolella cf. multidentata (Alaunian 1). Rare corals from the Gosaukamm are from the Lacian 1 and Alaunian. Five species are described as new: Retiophyllia vesicularis, Retiophyllia aranea, Margarosmilia adhios, Hydrasmilia laciana; one new genus and species from the family Coryphylliidae, Margarogyra hirsuta; one new genus and species, Thamnasterites astreoides, cannot be assigned to a family. Two hexanthiniarian species, Pachysolenia cylindrica and Pachydendron microthallos, known exclusively from the Tethyan lower Norian, represent stratigraphically valuable species. A regularly porous coral from the family Microsolenidae, Eocomoseris, which up to now has only been known from the Jurassic and Cretaceous, is here identified from the Triassic strata (originally described as Spongiomorpha [Hexastylopsis] ramosa). Predominant taxa show solitary and phaceloid (pseudocolonial) growth forms and an epithecal wall; pennules−bearing corals are common. Carnian genera and genera typical of the Lacian and Lacian–early Alaunian prevail; a hydrozoan genus Cassianastraea has also been encountered as well as a scleractiamorph coral, Furcophyllia septafindens). The faunal composition contrasts with that of well known late Norian–Rhaetian ones, the difference being observed not only at the generic but also at the family level. The post−early Norian change in coral spectrum documents the turnover of the coral fauna preceding that at the Triassic/Jurassic boundary.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2011, 56, 2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Les Madreporaires du Jurassique superieur de la bordure des Monts de Sainte-Croix, Pologne
    Górno-jurajskie Hexacorallia z obrzeżenia gór Świętokrzyskich
    Verkhnejurskie Hexacorallia iz obramlenija Sventokrzhiskikh Gor, Polsha
    Autorzy:
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22388.pdf
    Data publikacji:
    1966
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Jurassic
    paleontology
    fauna
    Hexacorallia
    Holy Cross Mountains
    new species
    morphology
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1966, 11, 2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Correction of homonymy of generic name Cyclophyllia Roniewicz, 1989 (Scleractinia) into Cycliphyllia nom. n.
    Autorzy:
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/19935.pdf
    Data publikacji:
    1991
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    correction
    homonym
    generic name
    nomenclature
    paleontology
    Triassic
    Upper Triassic
    Cyclophyllia
    Scleractinia
    Opis:
    A new generic name, Cycliphyllia, is here proposed as a replacement name for Cyclophyllia Roniewiecz, 1989 (type species: Thecosmilia cyclica Schaefer et Senowbari-Daryan, 1978, Upper Triassic). The latter is a junior homonyme of Cyclophyllia Milne-Edwards et Haime, 1848 (type species: Cyclolites cristata Lamarck, 1801, Cretaceous), an invalid name, which is a junior synonyme of Aspidiscus Koenig, 1825 (Milne-Edwards 1857: t. 2, p. 386). This regrettable error has been noticed thanks to the List of generic names by Wells (1986). As a consequence of the above change, the orthography of the family name Cyclophylliidae Roniewicz, 1989 is here corrected into Cycliphylliidae.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1991, 36, 2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kimmeridgian-Valanginian reef corals from the Moesian Platform from Bulgaria
    Autorzy:
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/191409.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Geologiczne
    Tematy:
    Scleractinia
    Hexantiniaria
    Kimmeridgian-Valanginian
    Moesian Platform
    Opis:
    The coral fauna of the Late Kimmeridgian-Valanginian interval from the Slivnitsa Formation, Lyubash monocline, western part of the Moesian Platform, is presented. Coralliferous interbeds from a continuous, over 350 m thick sequence of well-bedded platform limestones, cropping out near the village of Lyalintsi, yielded 72 species (29 determined in open nomenclature) classified into 50 genera and 23 families belonging to the orders Scleractinia and Hexantiniaria. The following genera and/or species are described as new: Epistreptum communeformae gen. et sp.n., Lyubasha gracilis gen. et sp.n., Oedalmiopsis cretacea gen. et sp.n., Siderastreites lyalintsensis gen. et sp.n., Latomeandra obliqua sp.n., and Microphyllia elevata sp.n.; a new family Solenocoeniidae is erected. The fauna shows a mixed Late Jurassic/Early Cretaceous character, with Jurassic taxa pre- vailing over Cretaceous taxa. Epithecate phaceloid (pseudocolonial), lamellar, and ramose (colonial) growth forms dominate over massive (hemispherical) and solitary corals. Rich microencrusting organisms are associated. The predominantly pelmicritic sediment of thrombolite macrofabric, and the character of the fauna show that the palaeoenvironment was situated below wave base. The stratigraphical distribution of the Cretaceous coral taxa is conformable with the micropalaeontological (foraminifera, calcareous dinocysts, diploporids) stratigraphical zonation established in the Slivnitsa Formation.
    Źródło:
    Annales Societatis Geologorum Poloniae; 2008, 78, No 2; 91-134
    0208-9068
    Pojawia się w:
    Annales Societatis Geologorum Poloniae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Actinaraeopsis, un nouveau genre de Madréporaire jurassique de Pologne
    Actinaraeopsis n.gen. (Hexacoralla) z górnej jury obrzeżenia Gór Świetokrzyskich
    Actinaraeopsis n.gen. (Hexacoralla) iz verkhnejurskikh otlozhenijj obramlenija Cventokrzhiskikh Gor (Polsha)
    Autorzy:
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21079.pdf
    Data publikacji:
    1968
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1968, 13, 2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Fossil Flabellum (Scleractinia) of Antarctica
    Kopalny gatunek Flabellum (Scleractinia) z Antraktyki
    Autorzy:
    Roniewicz, E.
    Morycowa, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22574.pdf
    Data publikacji:
    1985
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Opis:
    A new ahermatypic scleractinian coral, Flabellum rariseptatum sp.n., belonging to the Flabellum thouarsii-group of species, has been described from Tertiary glacio-marine sequence of the Cape Melville Formation cropping out at the King George Island, South Shetland Islands, Antarctica.
    Wśród obfitej fauny kopalnej odkrytej w 1980—81 roku przez uczestników V Polskiej Wyprawy Antarktycznej PAN (Birkenmajer 1982a) znajduje się nowy gatunek koralowca nierafowego, Flabellum rariseptatum sp.n. Fauna pochodzi z osadów lodowcowo-morskiej Formacji Cape Melville odsłaniających się na Półwyspie Melville’a na Wyspie King George w Południowych Szetlandach (fig. 1 A—C). Osady te są wykształcone przede wszystkim w postaci mułowców i iłowców z rozrzuconymi głazami wytopionymi z dryfujących gór lodowych. Formacja Cape Melville tworzy najwyższą część Grupy Moby Dick wyróżnionej na Wyspie King George przez Birkenmajera (1982a, 1984). Koralowce występują obok krabów (Förster et al. 1985, Förster et al. in press), szkarłupni (Szymańska in press), mięczaków (Karczewski in press), wieloszczetów (szczęki i aparaty szczękowe, Szaniawski i Wrona in press), otwornic, oraz kredowych belemnitów i nannoplanktonu, które są redeponowane (Birkenmajer et al. 1983; Dudziak 1984). Uważa się, że osady Formacji Cape Melville powstawały w spokojnej wodzie w obrębie zewnętrznego szelfu (Birkenmajer 1982b, 1984). Górną granicę wieku osadów tej formacji określają przecinające je dajki andezytowe, które liczą około 20 mln lat (Birkenmajer et al. 1985). Nowy gatunek należy do grupy gatunków z kręgu F. thouarsii szeroko rozprzestrzenionych od oligocenu do dziś wokół Antarktydy i w strefie subantarktycznej. Osobniki dochodzą do dużych rozmiarów i odznaczają się bardzo zmiennym kształtem (fig. 2; pl. 15: 1—6). Kombinacja takich cech, jak cienkie i stosunkowo mało zagęszczone septa oraz lekko wypukły lub prawie poziomy zarys dystalnego brzegu septów (figs. 3, 4; pl. 16: 1—3) różnią ten gatunek od pokrewnych. Korality mają bardzo cienki pedicel z wklęsłą od dołu płytką bazalną oraz gąbczastą kolumellę o mało zwięzłej budowie (pl. 16: 4—7).
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1985, 30, 1-2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Evolutionary trends in the epithecate scleractinian corals
    Autorzy:
    Roniewicz, E
    Stolarski, J
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22890.pdf
    Data publikacji:
    1999
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    fald brzezny
    Scleractinia
    trias
    skamienialosci
    epiteka
    skleraktinia
    ewolucja
    polipy
    morfologia
    korale
    paleontologia
    mikrostruktura
    szkielet
    ontogeneza
    Opis:
    Adult stages of wall ontogeny of fossil and Recent scleractinians show that epitheca was the prevailing type of wall in Triassic and Jurassic corals. Since the Late Cretaceous the frequency of epithecal walls during adult stages has decreased. In the ontogeny of Recent epithecate corals, epitheca either persists from the protocorallite to the adult stage, or is replaced in post-initial stages by trabecular walls that are often accompanied by extra-calicular skeletal elements. The former condition means that the polyp initially lacks the edge zone, the latter condition means that the edge zone develops later in coral ontogeny. Five principal patterns in wall ontogeny of fossil and Recent Scleractinia are distinguished and provide the framework for discrimination of the four main stages (grades) of evolutionary development of the edge-zone. The trend of increasing the edge-zone and reduction of the epitheca is particularly well represented in the history of caryophylliine corals. We suggest that development of the edge-zone is an evolutionary response to changing environment, mainly to increasing bioerosion in the Mesozoic shallow-water environments. A glossary is given of microstructural and skeletal terms used in this paper.
    Zmiany w budowie ściany szkieletu Scleractinia, jakie obserwować można od triasu do dziś (Fig. 1-14), są wyrazem modyfikacji anatomicznych w budowie dystalnej części ich polipów. Pierwotnym typem ściany u skleraktinii, który występował niemal u wszystkich osobnicznych i faceloidalnych korali triasowych byla epiteka tworząca zewnętrzną część szkieletu (Fig. 1A, 6). Ciało polipa nie wykraczało poza granice epiteki, co w przypadku wielu rodzajów oznaczało, że zawarte ono było w obrębie niewielkiej przestrzeni wewnątrzkielichowej. Epiteka powstaje w bruździe epitekalnej dystalnego zafałdowania ścianki polipa, które można uwazać za zaczątkowy fałd brzeżny. Epiteka odróżnia się od innych ścian korali (1) miejscem tworzenia, (2) mikrostrukturą i (3) morfologią. Obecność epiteki u korali kopalnych i dzisiejszych stwierdza się na podstawie włóknistej (nietrabekularnej) struktury o wzroście dośrodkowym, lub morfologii jej zewnętrznej powierzchi pokrytej liniami przyrostowymi (Fig. 2-12). W ewolucji Scleractinia widoczny jest trend do otaczania szkieletu faldem ciała miękkiego, tzw. fałdem brzeznym (edge-zone), czego efektem jest redukcja, a następnie eliminacja pierwotnej ściany epitekalnej. Epiteka jest zastępowana przez ściany trabekularne, którym towarzyszą pozakielichowe złogi szkieletowe (np. tynk ścienny = tectura, patrz Fig. 1B i 4), bądź wchodzi w skład ścian złożonych, np. jako ściany epitekalno-paratekalne, epitekalno-septotekalne (Fig. 3, 11). Wydzielono pięć podstawowych modeli ontogenezy szkeletu kopalnych i współczesnych skleraktinii i rozpatrzono na ich tle gradacje w rozwoju fałdu brzeżnego (Fig. 15). Wyróżniono cztery stopnie w rozwoju fałdu brzeżnego: (I) preformacja fałdu brzeżnego w postaci dystalnego fałdu ściany; (II) uformowanie się fałdu brzeżnego o zmiennym zasięgu i braku/ograniczonej zdolności do tworzenia pozaściennych złogów szkieletowych; (III) pokrycie szkieletu przez fałd brzeżny posiadający zdolność wytwarzania tynku ściennego; (IV) redukcja zasięgu fałdu brzeżnego do strefy dystalnej szkieletu, z zachowaniem zdolności do wytwarzania tynku ściennego. Przemiany związane z wykształceniem się fałdu brzeżnego, a następnie jego rolę w tworzeniu szkieletu widać najpełniej w ewolucji Caryophylliina: od wyłącznie epitekalnych Volzeioidea (trias-dziś) do posiadających szkielet całkowicie otoczony fałdem ciała miękkiego Turbinoliidae (kreda-dziś). Rozwój fałdu brzeżnego mógł stanowić ewolucyjną odpowiedź korali na zmieniaące się warunki środowiska, głównie na nasilenie bioerozji w mezozoicznych środowiskach płytkowodnych. Dziś korale o wyłącznie epitekalnych ścianach występują jedynie w wodach głębokich bądź w środowiskach kryptycznych (np. Gardineria i niektóre Guyniidae).
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1999, 44, 2; 131-166
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Scleractinian corals from the Middle Miocene salt deposits in Carpathian Foredeep
    Koralowce ze środkowomioceńskich utworów solonośnych zapadliska przedkarpackiego
    Autorzy:
    Morycowa, E.
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22723.pdf
    Data publikacji:
    1987
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Opis:
    Two forms of ahermatypic corals, Caryophyllia salinaria (Reuss) and Vielicyathus zejszneri gen. et sp. n. are described from Middle Miocene salt-bearing sediments of the Wieliczka and Bochnia salt mines. The corals are thought to have been redeposited penesynchroneously into the salinary basin by means of sedimentary gravity mass movements.
    Opracowane koralowce pochodzą z utworów solonośnych badenu, ściślej — z warstw odpowiadających poziomowi otwornicowemu Uvigerina costai (Łuczkowska 1967, 1978, Kolasa i Ślączka 1985a), odsłaniających się w kopalni soli w Wieliczce i Bochni. Zbiór koralowców z kopalni w Wieliczce złożony jest z około 80 okazów. W większości są to okazy niekompletne ze względu na ich bardzo kruche szkielety. Zostały one zebrane z brekcji (fig. 2) występującej w stropowej części „soli spizowej” (Kolasa i Ślączka 1985b). Koralowiny są uwięzione w kryształach lub agregatach kryształów solnych (pl. 46: 2), bądź też w masie ilastej towarzyszącej brekcji solnej (pl. 46: 1). Kielichy koralowców i przestrzenie śródszkieletowe wypełnione są solą lub iłem, sporadycznie są one puste. Szkielety nie uległy przeobrażeniu mineralogicznemu, zachowały się bowiem w pierwotnej postaci aragonitowej. Koralowce z utworów solonośnych Wieliczki reprezentowane są przez ahermatypowy, endemiczny gatunek, Caryophyllia salinaria (Reuss) (figs. 3, 4, pls. 41, 42) znany dotychczas wyłącznie ze środkowomioceńskich (badeńskich) utworów polskiej strefy przykarpackiej (Zejszner 1845, Reuss 1867, Różkowska 1932) i Śląska Opawskiego (Roemer 1870, Różkowska 1932), oraz nowokreowany gatunek z rodziny Caryophylliidae: Vielicyathus zejszneri gen. et sp. n. (fig. 5, pls. 43—48). Okaz Vielicyathus zejszneri z kopalni soli w Bochni wykazuje podobny stan zachowania i pochodzi z tych samych wiekowo utworów, co koralowiny z Wieliczki. Przy próbie określenia środowiska życia opisanych koralowców wzięto pod uwagę wymagania współczesnych koralowców ahermatypowych, charakter zespołu organizmów towarzyszących oraz typ osadów wypełniających i otaczających koralowiny. Na tej podstawie uważa się, że koralowce te żyły w morzu spokojnym, o zasoleniu normalnym lub prawie normalnym, niezbyt głębokim (porównywalnym z głębokościami strefy nerytycznej), na słabo skonsolidowanym, mulastym dnie. Zasiedlały one południową strefę basenu zapadliska przedkarpackiego, skąd wraz z innym materiałem były przenoszone prądami zawiesinowymi i grawitacyjnymi w głębsze, bardziej północne strefy basenu. Są one zatem fauną penesynchronicznie redeponowaną do utworów solonośnych badenu.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1987, 32, 1-2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Microstructural evidence of the stylophyllid affinity of the genus Cyathophora (Scleractinia, Mesozoic)
    Autorzy:
    Morycowa, E.
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/191856.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Geologiczne
    Tematy:
    microstructure
    homeomorphy
    taxonomy
    Cyathophoridae
    Stylinidae
    Stylophyllidae
    Triassic
    Jurassic
    Cretaceous
    Opis:
    The genus Cyathophora Michelin, 1843 (Cyathophoridae) is removed from the suborder Stylinina Alloiteau, 1952 and transferred to the Stylophyllina Beauvais, 1980. Morphologically, it differs from stylinine corals in that rudimentary septa are developed in the form of ridges or spines on the wall and may continue onto the endothecal elements as amplexoid septa. Relics of primary aragonite microstructure, preserved in silicified colonies of Cyathophora steinmanni Fritzsche, 1924 (Barremian–early Aptian) and in a calcified colony of C. richardi Michelin, 1843 (middle Oxfordian), indicate a non-trabecular structure of their skeletons. The sclerenchyme of radial elements is differentiated into fascicles of fibres, and in the form of fascicles or a non-differentiated layer of fibres, it continues as the upper part of endothecal elements and as the incremental layers of the wall. A micro-lamellation of the skeleton corresponds to the accretionary mode of skeleton growth found in Recent corals. A similarity between the septal microstructure of Cyathophora and that of the stylophyllid genera, the Triassic Anthostylis Roniewicz, 1989 and the Triassic–Early Jurassic Stylophyllopsis Frech, 1890, is interpreted as a result of their being phylogenetically related. The microstructure of the Jurassic Stylina gaulardi Michelin, 1843 has been considered for purposes of comparison. The systematics of the genus Cyathophora is formally revised with C. richardi Michelin reinstated as the type species.
    Źródło:
    Annales Societatis Geologorum Poloniae; 2016, 86, 1; 1-6
    0208-9068
    Pojawia się w:
    Annales Societatis Geologorum Poloniae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Microstructural disparity between Recent fungiine and Mesozoic microsolenine scleractinians
    Autorzy:
    Morycowa, E
    Roniewicz, E
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/20981.pdf
    Data publikacji:
    1995
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Cunnolitidae
    trias
    skamienialosci
    Microsolenidae
    jura
    Microsolenina
    Fungiidae
    paleobiologia
    korale minitrabekularne
    Latomeandridae
    Synostreidae
    korale
    mikrostruktura
    Astraeomorphidae
    Opis:
    The Mesozoic families Microsolenidae, Latomeandridae, Synastreidae and Cunnolitidae basically differ from the Recent fungiids, with which they had traditionally been classified due to their having synapticulae and porous septa. We propose a new suborder Microsolenina for these families because their members possess collar-like structures (pennulae of Gill 1967) spaced along the trabeculae, tending to merge into more or less continuous flanges parallel to the septal distal margin, distributed on each face of the septa. The fungiids, having trabeculae with granulations set off from the trabecular axis towards interseptal space (vepreculae of Jell 1974), are closest to the faviids from which they probably derived.
    Skleraktinie jurajskie i kredowe należące do rodzin Latomeandridae, Microsolenidae, Synastreidae i Cunnolitidae, ze względu na morfologiczne podobieństwa z dzisiejszymi koralami, były włączane do podrzędu Fungiina. Budowa mikroskopowa septów (mikrostruktura), tj. budowa trabekul - zarówno ich trzonów (typ wielocentrowy), jak też struktur bocznyh czyli ornamentacji (guzki, pennule, meniany, synaptikule: Fig. 1-5), świadczą o braku bezpośrednich powiąpań filogenetyycznych między wymienionymi rodzinami z jednej, a kenozoiczną rodziną Fungiidae z drugiej strony. Autorki proponują wyodrębnienie nowego podrzędu, Microsolenina, który obejmowałby wymienione rodziny jurajsko-kredowe. Przedstawiają też schemat przekształcenia budowy szkieletu septalnego typowego dla jednej z triasowych linii filetycznych korali minitrabekularnych, Astraeomorptridae, w złożone struktury występujące u korali rodzin Latomeandridae i Midrosolenidae, które pojawiły się z początkiem jury (Fig. 6).
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1995, 40, 4; 361-385
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Revision of the genus Cladophyllia and description of Apocladophyllia gen.n. (Cladophylliidae fam.n., Scleractinia)
    Rewizja rodzaju Cladophyllia i opis nowego rodzaju Apocladophyllia gen.n. (Cladophylliidae fam.n., Scleractinia)
    Autorzy:
    Morycowa, E.
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22534.pdf
    Data publikacji:
    1990
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Opis:
    Syntypes of Lithodendron dichotomum Goldfuss are reexamined. The following Middle and Upper Jurassic species of the genus Cladophyllia Milne-Edwards et Haime, 1851 are revised: C. minor Beauvais, 1975, C. conybearei Milne-Edwards et. Haime, 1851 and C. dichotoma (Goldfuss, 1821), and C. cf. excelsa (Koby, 1988) is described. Genus Schizosmilia Koby, 1889 is regarded here as a later subjective synonym of Cladophyllia. Some corals described under the name of Schizosmilia are recognized as representatives of the new genus Apocladophyllia with the type species A. nowaki sp.n. The genera Cladophyllia and Apocladophyllia represent a new Jurassic/Cretaceous family,, Cladophylliidae fam.n., suborder Stylinina Alloiteau, 1952.
    Zrewidowano trzy gatunki rodzaju Cladophyllia Milne-Edwards et Haime 1851: C. minor Beauvais, 1975, C. conybearei Milne-Edwards et Haime, 1851, C. dichotoma (Goldfuss), oraz opisano C. cf. excelsa (Koby, 1888) pls. 15—18; figs. 1—4). Stwierdzono, iż Schizosmilia Koby, 1889 jest młodszym subiektywnym synonimem Cladophyllia. Spośród korali najwyższej jury i dolnej kredy zaliczanych dotychczas do Stylosmilia lub Schizosmilia wyodrębniono nowy rodzaj, Apocladophyllia (pls. 19—22; figs. 5—8), z gatunkiem typowym A. nowaki sp.n. Do nowego rodzaju zaliczono oprócz tego gatunek opisany przez Ogilvie (1896) jako Stylosmilia koniakensis, a przez Alloiteau (1939), jako S. chaputi. Zwrócono uwagę na następujące cechy obu rodzajów: małe średnice trabekul, aurikularną ornamentację brzegu wewnętrznego septów, drobnoguzkową ornamentację boków septalnych, która świadczy o licznych rozgałęzieniach głównych trabekul, wykształcenie elementów radialnych w postaci septów, ścianę septotekalną, endotekę złożoną głównie z dużych, subtabularnych dysepimentów, oraz symetryczny podział kielicha ścianą pochodzenia septalnego. Rodzaj Apocladophyllia różni się od Cladophyllia obecnością ślepych wyrostków łączących korality — apofyz, oraz wyraźnie radialnym ułożeniem septów. Cienkie trabekule z licznymi bocznymi odgałęzieniami i występowanie regularnego ząbkowania typu aurikularnego na brzegu wewnętrznym septów pozwalają na włączenie ich do podrzędu Stylinina. Ze względu na charakter elementów radialnych rodzaje te wyodrębniono od innych Stylinina, jako nową rodzinę Cladophyllidae. Rodzaj Cladophyllia jest znany od bajosu do albu z obszarów geosynklinalnych i epikontynentalnych, natomiast Apocladophyllia ma zasięg ograniczony do najwyższej jury i dolnej kredy na obszarach geosynklinalnych. Ze względu na podobieństwa cech i następstwo stratygraficzne można je uważać za rodzaje bezpośrednio powiązane filogenetycznie.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1990, 35, 3-4
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kolonie korali z muszlowców ostrygowych i oolitów dolnego kimerydu Małogoszcza
    Coral lumps in Early Kimmeridgian oyster shellbeds and oolites ot Małogoszcz
    Autorzy:
    Radwański, A.
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2077312.pdf
    Data publikacji:
    2005
    Wydawca:
    Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
    Tematy:
    Scleractinian corals
    oyster shellbed
    eco-taphonomy
    environment
    Kimmeridgian
    Małogoszcz
    Polska
    koralowce Scleractinia
    muszlowiec ostrygowy
    ekotafonomia
    środowisko
    Polska
    Opis:
    Scleractinian corals occurring scarcely in the Lower Kimmeridgian Actinostl'eon (=Lopha, =Alectryonia) shellbeds at Malogoszcz in the Holy Cross Mountains, Central Poland, are represented by abraded colonies densely riddled by rock-boring bivalves (Lithophaga inclusa Phillips, GastTOchaena sp.) and polychaetes (potamilla sp.). The taxonomically recognised specimens include C01nplexastrea bUJ'gundiae (de Blainville, 1830), D 'imorphocoenia sp., Ovalastrea caryophylloides (Goldfuss, 1826), and Thamnasteria graeilis (Miinster, 1826). AlI colonies are preserved in the form of hollows, the wall s of which bear moulds of coral calyces, and of bivalve and polychaete borings. Taking into account the structural features of shellbeds and their faunistic content (uprooted crinoids Apioerinites, dug-out deeply-infaunal bivalves), stormy agitation is postulated as a basic agent responsible for damaging AeUnostreon communities, and their associates. The studied corals are thought to have lived aside the Aetinostreon gardens, up on a muddy bottom, from where they have been stirred-up during the storm cataclysm, having been then abraded and riddled by rock-borers repeatedly until laid down in a shellbed and transferred in to the fossil record. The extremely shallow-water conditions, under which the ostreid Actinostreon has lived, suggest the typically opportunistic nature or the associated corals, the same as of Ovalastrea caryophylloides (Goldfuss, 1826) from oolitic shoals, and the only colony of which completes the coral assemblage of Malogoszcz. The opportunism or ali these corals differs them from the habit of hermatypie forms from coeval and Oxfordian patch-reef communities of the Holy Cross Mountains (ef. Roniewicz & Roniewicz 1968, 1971).
    Źródło:
    Volumina Jurassica; 2005, 3, 1; 97--107
    1896-7876
    1731-3708
    Pojawia się w:
    Volumina Jurassica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Middle Triassic scleractinia-like coral Furcophyllia from the Pamir Mountains
    Autorzy:
    Melnikova, G K
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22926.pdf
    Data publikacji:
    2007
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    scleractinia-like coral
    Italy
    Alps Mountains
    Pamir Plateau
    Middle Triassic
    Tajikistan
    Furcophyllia shaitanica
    distribution
    paleontology
    Opis:
    Furcophyllia is an unusual coral with septa regularly splitting into branching sets called septal brooms. This pattern of septal apparatus is so alien to scleractinians, that, despite a trabecular microstructure of septa resembling that of the Scleractinia, the genus was originally ascribed to a rare group of corals informally referred to as sleractiniamorphs, previously known from the Ordovician and Permian. Genus Furcophyllia emerged together with corals of several groups, after the post−Permian crisis diversification of skeletonized anthozoans, some of them markedly differing in their skeletal features from typical Scleractinia. So far, the genus was represented by middle Carnian Furcophyllia septafindens from the Dolomites, in the Southern Alps. Here, we report Furcophyllia shaitanica sp. nov. from limestone boulders found in the volcano−clastic deposits of the upper Ladinian Šajtan suite of the South Eastern Pamirs. A new species of Furcophyllia signifies that the genus was a faunal element widely distributed in the Tethys.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2007, 52, 2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    On a new stylophyllid genus, Pamirophyllum (Scleractinia, Upper Triassic)
    O nowym stylofylidowym rodzaju Pamirophyllum (Scleractinia, Trias Górny)
    Autorzy:
    Melnikova, G.K.
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/22211.pdf
    Data publikacji:
    1990
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1990, 35, 1-2
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Contribution to the systematics and phylogeny of Amphiastraeina (Scleractinia)
    Uwagi o systematyce i filogenezie Amphiastraeina (Scleractinia)
    Primechanija na temu sistematiki i filogeneeha Amphiastraeina (Scleractinia)
    Autorzy:
    Melnikova, G.K.
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/21983.pdf
    Data publikacji:
    1976
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 1976, 21, 1
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A model for furcate septal increase in a Triassic scleractiniamorph
    Autorzy:
    Stolarski, J
    Roniewicz, E.
    Grycuk, T.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/23100.pdf
    Data publikacji:
    2004
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
    Tematy:
    Triassic
    Italy
    Scleractinia
    computer model
    septal growth
    paleontology
    Opis:
    Triassic corals with septa that branch repeatedly and centripetally are here assigned to a new genus Furcophyllia. Septa of F. septafindens (Volz, 1896), re−described from the Italian Dolomites, are composed of 3–10 blades (“septal brooms”). Distances between adjacent septa and their branches are equal, and the thickness of all blades is approximately the same throughout ontogeny. However, none of the septal brooms show the same branching pattern. Proposed herein is a simple computer model that reproduces septal pattern, similar to that of Furcophyllia, based on a minimal set of rules: (i) uniform coverage of intra−calicular space; (ii) regular bifurcations following some probability; (iii) keeping some minimal distance between septal branches. The elaborate septal pattern of Furcophyllia suggests a distinct organization of the polyp’s soft tissue, especially mesenteries whose appearance in modern corals is associated with insertion of sclerosepta. Hypothesis 1 suggests that mesenterial pairs flanked only “septal brooms” and that septal branches functionally corresponded with septal microarchitecture. Hypothesis 2 suggests that mesenterial pairs developed between all septal branches that functionally correspond with conventional septa. Delicate menianae, which developed on Furcophyllia septal faces (and many other Triassic corals) resemble similar septal microarchitecture of the Recent agariciid Leptoseris fragilis and may be closely related to the suspension feeding strategy of this coral. The furcate septal arrangement in Furcophyllia is unique among Triassic corals, and generally, among Mesozoic and Cenozoic corals. The only analogous corals are Cretaceous aulastraeoporids (e.g., Preverastrea, Paronastraea), Trochoidomeandra, and some Jurassic rhipidogyrids having secondary (apophysal) septal branches. In some Recent caryophylliids (Trochocyathus rhombocolumna, Phacelocyathus flos) primary septa may also split dichotomously and centripetally.
    Źródło:
    Acta Palaeontologica Polonica; 2004, 49, 4
    0567-7920
    Pojawia się w:
    Acta Palaeontologica Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Oxfordian to Valanginian palaeoenviron- mental evolution on the western Moesian Carbonate Platform: a case study from SW Bulgaria
    Autorzy:
    Ivanova, D.
    Kołodziej, B.
    Koleva-Rekalova, E.
    Roniewicz, E.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/191387.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Geologiczne
    Tematy:
    Oxfordian-Valanginian
    biostratigraphy
    carbonate sedimentology
    reefs
    Moesian Platform
    Lyubash unit
    Bulgaria
    Opis:
    Three sections (Rebro, Lyalintsi and Velinovo) of the Upper Jurassic-Lower Cretaceous carbonate sequences from the Lyubash unit (Srednogorie, Balkanides, SW Bulgaria) have been studied for elucidation of biostratigraphy and palaeoenvironmental evolution. Palaeontological studies of foraminifera, supplemented by studies of calcareous dinoflagellate cysts and corals, enabled the determination of the Oxfordian-Valanginian age of the analysed sequences. They were deposited on the Dragoman Block (western part of the Moesian Platform), and during Mid-Late Cretaceous included to the Srednogorie. A possible Middle to Late Callovian age of the lowermost part (overlying the Bajocian-Lower Bathonian Polaten Formation) of the studied sections assumed till now has not been confirmed by the present studies. Eleven facies have been distinguished and attributed to depositional environments. Marine sedimentation on a homoclinal ramp started in the Oxfordian and till the Early Kimmeridgian - in all three sections - was dominated by fine-grained peloidal-bioclastic wackestones to grainstones. Since the Late Kimmeridgian, when a rimmed platform established, facies pattern underwent differentiation into (i) the inner platform (lagoon and tidal flat facies) - only in Velinovo, (ii) reef and peri-reef facies/bioclastic shoals - mainly in Lyalintsi, and (iii) platform slope - mainly in Rebro. Sedimentation generally displays a shallowing-upward trend. Two stages in evolution of the rimmed platform are postulated. The mobile stage lasting till the Tithonian/Berriasian boundary was followed by a more stable stage in the Berriasian to Valanginian time. Reefs are developed mainly as coral-microbial biostromes, lower coral bioherms or coral thickets, in the environment of moderate energy and sedimentation. They contain highly diversified corals (72 species). Micro- bialites contributed to the reef framework, but they never dominated. Locally, microencrusters and cement crusts formed important part of reefal framework. During the mobile stage of the platform evolution a relative sea-level rise interrupted reef development, as evidenced by intercalations of limestones with Saccocoma. During the second stage high carbonate production and/or regressive eustatic events, not balanced by subsidence, decreased accommodation space, limiting reef growth and enhancing carbonate export to distal parts of the platform.
    Źródło:
    Annales Societatis Geologorum Poloniae; 2008, 78, No 2; 65-90
    0208-9068
    Pojawia się w:
    Annales Societatis Geologorum Poloniae
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-27 z 27

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies