Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Mazurczak, Urszula" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-10 z 25
Tytuł:
O patronach muzyki
Autorzy:
Mazurczak, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1964662.pdf
Data publikacji:
1993
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 1993, 41, 4; 5-19
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Philippus Callimachus experiens−vir doctissimus. W poszukiwaniu genezy portretu z epitafium Filippo Buonaccorsiego w kościele oo. Dominikanów w Krakowie
Autorzy:
Mazurczak, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1964433.pdf
Data publikacji:
1994
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 1994, 42, 4; 67-94
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rzeczywistość i symbol bocznych tablic tryptyku pokłon mędrców Dirka Boutsa (Monachium Alte Pinakothek)
Wirklichkeit und Symbol auf den Seitentafeln des Triptychons Anbetung der Heiligen drei Könige von Dirk Bouts (Alte Pinakothek München)
Autorzy:
Mazurczak, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1963459.pdf
Data publikacji:
1996
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
Das Triptychon von Dirk Bouts Anbetung der Heiligen Drei Könige hat vor allem wegen seiner in den Seitenflügeln zusammen mit dem hl. Johannes dem Täufer und dem hl. Christo-phorus gezeigten originellen Landschaftskomposition die Aufmerksamkeit der Forscher geweckt. Es ist notwendig, solche Landschaftskompositionen vom formalen Gesichtspunkt aus und damit den Zusammenhang mit der Tradition des Komponierens dieser Art von Landschaften in der Malerei vor Dirk Bouts zu erklären, aber auch vom Gesichtspunkt der in diesen Bildern gezeigten Inhalte aus. Vor dem 15. Jahrhundert hat die europäische Malerei Landschaftskulissen geschaffen, die bis auf die antike Kunst zurückgehen. Dort traten auch Tendenzen in Erscheinung, konkrete Berge als Träger von Bedeutungen darzustellen, nicht nur rein formaler. In der byzantinischen Kunst begegnen wir zwei Bergen meistens als Kulissen in Kreuzigungsszenen; auf diese Weise wird die Bedeutung der Szene erweitert. Die mittelalterliche lateinische Kunst bewahrte diese Art von Kulissenkompositionen im italienischen Bereich sowie in der niederländischen Miniaturmalerei, was späteren großen Meistern wie Van Eyck ermöglichte, in der Tafelmalerei eine auf ausgewählte Realien hin konkretisierte Landschaft zu entwickeln. In dieser Traditionsfolge stehen auch die Landschaften von Dirk Bouts. Aber das erklärt noch nicht die Bedeutung der beiden Felsen, zwischen denen Wasser zu sehen ist: sehr realistisch wiedergegebene Elemente der Natur, die − der künstlerischen Idee jener Zeit entsprechend − die symbolische Dimension ausmachen. Aufgrund der historischen Voraussetzungen aus der Zeit der großen geographischen Entdeckungen sowie der politischen Rückgewinnung der Meerenge von Gibraltar kann in den Kulissen der besprochenen Bilder gerade dieses konkrete Gebiet gesehen werden. Gleichzeitig wird − gemäß den Grundsätzen der niederländischen Malerei dieser Zeit − auf der Grundlage dieser Realien ein symbolischer Faden gesponnen. Die zwei Felsen von Gibraltar − Calpe und Abila − symbolisieren seit der Antike Heroen des Geistes, was dem Mittelalter sowohl von der antiken Literatur als auch von den Schriften der Kirchenväter vermittelt wurde. Die Landschaften auf den Seitenflügeln des Triptychons von Dirk Bouts zeugen nicht allein von der hervorragenden Kunstfertigkeit des Meisters, sondern auch von einer inhaltlichen Aktualisierung, mit der die Gegenwart in demselben Grade verknüpft ist wie die Vergangenheit.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 1996, 44, 4; 37-56
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Z kręgu wyobrażeń motywu wstydu w sztuce. Wybrane zagadnienia w sztuce średniowiecznej europejskiej i polskiej
Autorzy:
Mazurczak, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/511864.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
wstyd
nieśmiałość
cnota
nagość
łaska
shame
bashfulness
virtue
nudity
grace
Opis:
Shame is a feeling, it is definable in the areas of psychology, history of culture, and customs in the analyses of the history of religion and ethics. Shame defines the relationship between the object of shame and the subject of this feeling and, ultimately, the subject may not feel ashamed because of an act or a fact, which is not, for him or a certain moral and religious community, understood as a reason for shame. A slightly different, but also related to the concept of ‘shame ‘, is the notion of ‘bashfulness’ understood as a human capability to feel shame to the same extent as the pursuit of other virtues: love, being sensible, faith, chastity, hope, but also humility, modesty and silence. ‘Bashfulness ‘ is an integral part of the condition of a decent, fair and noble life, which in the Roman social education was defined by one common virtue – ‘virtus ‘, known in Greece as ‘arete’. The Christian understanding of virtues and vices, described by Prudentius and later on studied in detail in various texts and works of art by E. Saxl, and A. Katzenellenbogen, specified in detail both virtues and vices at the same time following ancient models. The author undertakes the analysis of the phenomenon of ‘shame’ in the visualisation of Christian, especially medieval, art starting from the accounts of important biblical citations on the ‘shame’ theme. Then she attempts to point out stage images illustrating the religious or moral problem of shame commonly referred to nudity, which, however, is not a proper understanding of shame and bashfulness. The study focuses on selected issues: personification of shame and on the events (described in the Old Testament) which imply shame. The selected images are illustrations of Genesis cycle where the First Parents’ feeling of embarrassment was depicted. The author indicates the sources of ancient compositions of the Aphrodite statue- -Venus Pudica, which developed the topos of ‘shame’ and ‘bashfulness’ imagery. This type of nudity constitutes a distinctive programme of gestures, movement, counterpose and the composition of the head. They are a clear visualisation of the female ideal – of virtues, including the virtue of an ideal love that was associated with bashfulness. The validity of this theme in Italian medieval art, especially in Nicola and Giovanni Pisanos’ works, was pointed out. The personifications of virtues: Venus Pudica or Hercules shown on reliefs in pulpits in Pisa, confirm the validity of the theme of ‘bashfulness’ in medieval art. In the cathedral sculpture, on the outer facades, the sets of virtues and vices used to be depicted, and they were supposed to be addressed to the wide audience of urban publikum. The author of the study pointed out the reliefs of cathedral facades in Paris, Amiens, Magdeburg in which the virtues, including the virtue of shame, had been presented. The columns in the Church of the Norbertine monastery in Strzelno are of great significance for European art. The author also suggested a new iconographic interpretation for the naked figure of Venus pucica. The second field of research is the issue of narrative scenes, the visualisations of nudity based on the Bible, that constitute a positive sense of understanding naked figures in Christian art: Bathsheba in bath, the dancing King David, the suffering Job and the naked, drunken Noah. The author focuses on the analysis of the complex and non-uniformly presented Adam and Eve’s narrative of the feeling of shame. The moments when they experience the feeling of shame and their nudity for the first time are diversified. The author of the Book of Genesis does not mention first parents’ other feelings in paradise, the only statement is the lack of being ashamed of their body at the moment of creation and then the experience of shame after the original sin. The author included more extensive research on the visualisation of the Genesis narrative in her book Human Corporeality in the medieval Italian painting, Vol.I, Lublin 2012. The experience of the first parents’ embarrassment when recognising their nudity was, at the same time, the experience of a permanent virtue of bashfulness. In the Italian series of Genesis imaging the parents experience grace due to the shame they suffered. Additional scenes, which were introduced into cyclical narratives of Genesis and which confirm the meaning of Divine Mercy in the cycle ending the creation of man, are pointed out in the study
Źródło:
Studia Theologica Varsaviensia; 2016, 54, 1; 133-158
0585-5594
Pojawia się w:
Studia Theologica Varsaviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rola Kościoła w utrwalaniu i odradzaniu dziedzictwa kultury : działalność prymasa Jana Łaskiego na tle wybranych przykładów historii europejskiego średniowiecza
Das Wirken von Primas Jan Łaski auf dem Hintergrund ausgewählter Beispiele aus der Geschichte des europäischen Mittelalters
Autorzy:
Mazurczak, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1040356.pdf
Data publikacji:
2006-12-15
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
katholische Kirche
Jan Łaski
Kultur
Mittelalter
Kościół katolicki
kultura
średniowiecze
Catholic Church
culture
Middle Ages
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2006, 86; 43-54
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Krajobrazy Ambroggia da Fossano zw. Bergognone. Znaczenie tradycji w obrębie nowych rozwiązań kompozycyjnych
Landscapes by Ambroggio da Fossano Called Bergognone. The Meaning of Tradition Within the Painter’s New Composition Solutions
Autorzy:
Mazurczak, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954456.pdf
Data publikacji:
2002
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
Ambroggio da Fossano, a Milan painter, Vincenzo Foppo’s disciple, connected with Carthusia in Pavia, belonged to the leading artists of the Lombardic Renaissance. The subjectmatter of his works was defined by the circles connected with the Sforza court as well as by those in Carthusia. The problem of tradition or innovation that is often raised in the literature concerning the painter often refers to the opposition of the Middle Ages and the Renaissance. Traditionalism in Lombardy derived its contents from the local art of the late Gothic period, and in painting it also introduced elements of the Netherlandic painting that came to Italy via Genoa. However, there are the painter’s original solutions that are concerned both with the contents and the form of his works. The notions of tradition and innovation as terms left by the 14th century history of art did not exist in the court art, especially sponsored by the Sforzas. Ambroggio’s landscapes reveal three main types of composition, to different degrees referring to the reality of the area, although they are not a truthful record of the landscape. Presentation of Carthusia near Pavia that both as a foundation and the mausoleum of the Sforzas’ court is shown in paintings with religious contents, e.g. Christ Carrying the Cross and on the foundation fresco in the apse of the transept in the monastery church Certosa do Pavia. Pictures of the Virgin Mary with Infant present Carthusia in the background, too; it is shown from the side of the monastery’s household buildings. In almost each of the paintings the realism of the presented monastery with the church and palace serves a different meaning that is defined by the foreground of the composition. Carthusia is a foundation document, and by the very fact it is a testimony to the glory of the Sforza family. Carthusia also means the Holy City – Jerusalem that, as a symbolic sign, is directly connected with mystic texts. One of the most important texts that help one understand the pictures painted in the circle of Carthusia is Vita Christi by Ludolf of Saxony that was used by the monks as a subject of meditations and contemplations. Carthusia is also the place where the Virgin Mary with Infant appeared; her cult was developed in the religiousness of the monastery. In such compositions it is a place that visualizes the reality of the monastery household where the symbols devoted to the cult of the Virgin Mary are present. Presentation of the city as actual places with the court buildings, the church and the canal, which allows identification with Milan of Ambroggio’s times. They are places selected for events connected with St Ambrose’s life. Also pictures of the Virgin Mary with Infant show the real look of the city that was the main metropolis of the then Europe. However, they are not pictures of a real city but of its chosen fragments with the court or church architecture connected with the Sforzas patronage. But the way space is presented reveals the painter’s knowledge of the latest discoveries of the perspective and of creation of events in space, recommended by Alberti and Leonardo. Presentation of the city suburbs with buildings belonging to rich suburban villas with their manor furniture. The suburbs shown by Ambroggio as places for religious scenes have extremely varied compositions and functions in the paintings. The terms ‘traditionalism’ and ‘innovation’ do not fully characterize Ambroggio’s art.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2002, 50, 4 Special Issue; 53-98
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czas i przestrzeń w badaniach sztuki oraz twórczości literackiej ks. profesora Janusza St. Pasierba
Time and space in the research into art and literary works of rev. prof. Janusz Pasierb
Autorzy:
Mazurczak, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1068280.pdf
Data publikacji:
2019-10-01
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Chronos
Kairos
czas linearny
biblijne metafory czasu - cykl/ koło
hermeneutyka humanistyczna
humanistic hermeneutics
linear time
the Biblical time of metamorphosis - circular
Opis:
Czas i przestrzeń w badaniach nad sztuką i twórczością literacką księdza profesora Janusza Pasierba Czas i przestrzeń stale obecne w świadomości i sposobie przeżywania ks. prof. Janusza Pasierba przenikają całą jego twórczość naukową, poetycką i literacką. Dlatego też trudno rozdzielić jego przemyślenia dotyczące czasu, wyrażone w metaforach języka poetyckiego od metod opisu czy interpretacji temporalnej dzieł sztuki wizualnej. Studium Człowiek i jego świat w sztuce religijnej renesansu stanowi syntezę postaw badawczych tego okresu. Zawiera ono szereg stanowisk metodologicznych głównych badaczy renesansu. Autor uznaje tradycyjne metody historyczno-porównawcze czy ikonologię. W swoich badaniach wykorzystuje również nowsze podejścia metodologiczne: lingwistykę, antropologię i hermeneutykę. Potwierdzają to wczesne studia dotyczące miasta Pelplina, opactwa Cystersów oraz katedry w Pelplinie, Drzwi Gnieźnieńskich, motywu koronacji Maryi Dziewicy, a przede wszystkim monografia poświęcona malarzowi Hermanowi Hanowi. Idea czasu przenika głęboko studia ks. Pasierba z dziedziny historii sztuki, stając się ogniskową umożliwiającą głębszą analizę. Studium Czas otwarty stanowi heurezę pozwalającą na eksplorację powiązań czasu i przestrzeni jako kategorii przedstawionych, artystycznie wypracowanych środkami wizualizacji. Ks. prof. Pasierb wprowadza rozróżnienie sposobów pojmowania czasu: biologicznego, psychologicznego, społecznego, historycznego i kalendarzowego. Jak sam przyznaje, jako autor łączy różne rozumienia czasu w przekazie artystycznym; poszukuje i odnajduje siebie w sztuce. Twórca dzieła sztuki prezentuje je odbiorcy – widzowi, czytelnikowi. Tak ukierunkowana refleksja pomaga odkryć doświadczenia paralelne, pomaga twórcy wejść w „dialog” z odbiorcą, podobny do dialogu znanego z filozofii Levinasa. Refleksja na temat czasu przywodzi Autorowi na myśl pytania ostateczne, którym towarzyszy niepokój, niepewność, a nawet strach przed niewiadomym końcem ludzkiego istnienia. Zbawienna okazuje się cykliczność czasu natury. Czas przyrody, zamknięty w powtarzających się cyklach, obrazuje również przemijanie i odradzanie się życia człowieka. Czas świąteczny Wielkiejnocy to dla ks. Pasierba okres radości i szansa metamorfozy duchowej. Ten rytm powtarzających się przemian postrzegany jest przez Autora jako koło, kręgi – kyklos. Przestrzega on jednak przed wirującym kręgiem czasu. Jego środek, punk zanurzający się głębiej i głębiej w otchłani kosmicznej, odrywa człowieka od krawędzi – „nigdzie”. Człowiek zostaje pozbawiony więzi z Początkiem, z Kimś. Widoczne jest tu nawiązanie do filozofii Anicjusza Manliusza Sewerynusa Boecjusza, jak też do innych autorów, których prace, zebrane przez Georgesa Pouleta w tomach: Études sur le temps humain (1949), Les Métamorphoses du cercle (1961), były dobrze znane Pasierbowi. W Czasie otwartym, pracy będącej syntezą o czasie, ks. prof. Pasierb przyjmuje biblijną linię początku i końca czasu. Przywołuje on również figury pulsujących kręgów czasu, które przewijają się w jego rozmyślaniach literackich o czasie i w analizach temporalnych w malarstwie. Znamienne jest także przyswojenie przez Autora i nawiązywanie do koncepcji wiecznych powrotów – apokatastasis. Zgodnie z przekazami wczesnochrześcijańskich myślicieli i pisarzy, apokatastasis daje szansę zbliżenia się do Boga – Wiecznej Miłości. W swoich wspomnieniach (The diary – 1991) słowa modlitwy ”dobry Panie, każdemu daj kwitnienie, i każdej śmierci zmartwychwstanie” śpiewa jako radosną pieśń wielkanocną. Czas otwarty podzielony jest na wiele znaczących rozdziałów: Czas zamknięty, Czas otwarty, Czas Boga, Czas człowieka, Czas przyjścia, Czas Kościoła, Czas zbawienia, Czas życia, Czas śmierci. Autor doświadczył bliskości czasu otwartego jako obcowania z pięknem słowa i obrazu oraz w dziełach sztuki wizualnej. Podzielił się głęboką refleksją na temat eschatologicznego wymiaru ludzkiego czasu. Czas i przestrzeń w obrazie – czas i przestrzeń obrazu             Autor rozróżnia czas zwizualizowany i czas powstania obrazu. Oba zakorzenione są w ważnym dla artysty punkcie historii, w czasie tworzenia danego dzieła, ale także w wewnętrznej strukturze obrazu, która określona została poprzez temat i przedstawione postacie. Badacz historii sztuki, na którego historia wywarła głęboki wpływ, przeszukuje ją dogłębnie, by odnaleźć jak najwięcej „teraz” - momentów lub zdarzeń, które nanieść należy na linię czasu artysty lub historii w której żył. Oś czasu, czas historyczny stanowią też podstawę wiedzy na temat warsztatu artysty oraz punkt wyjścia dla historyczno-porównawczej metodologii badań. Ksiądz Pasierb obeznany był z hermeneutyką z kręgów naukowych Hansa Gadamera i Paula Ricœura. W eksploracji struktury czasowej swoich dzieł wskazuje czytelnikowi kolistą strukturę kompozycji, charakterystyczną dla scen największych mistrzów baroku, takich jak: Koronacja Maryi, Pokłon pasterzy. Struktura czasu jest szczególnie ważna w portretach siedemnastowiecznego malarza Hermana Hana.                Analiza malarstwa mistrza gdańskiego, Hermana Hana, zwłaszcza obrazu Koronacja Najświętszej Maryi Panny znajdującego się w ołtarzu głównym katedry w Pelplinie, jest wstępem do odkrywania kolistych struktur czasu i przestrzeni. Pokazuje koncepcje Autora jako bliskie tradycyjnym, antycznym koncepcjom czasu, odbieranego jako dwa przeciwieństwa: Chronos - nieubłagany czas, który pochłania wszystko na swojej drodze oraz Kairos - ulotny moment, który może być zatrzymany przez mądrość, piękno czy zdolność przewidywania. Pozostając pod wrażeniem greckiej wazy namalowanej przez Makrona (Paryż, Luwr), piękną apostrofą wyraził profesor Pasierb swoje wyczulenie na ulotność czasu, Kairos: „długowłosy chłopcze z obręczą i pieskiem biegnący szybko po attyckiej czarze, spoglądający wstecz, skąd wołają wracaj, nie słuchałeś, dziś już za późno, odbiegłeś o dwadzieścia pięć wieków. Malarz Makron, którego mijałeś w rozpędzie, zdążył napisać Kalos - Piękny ”.            Podstawową metodą analizy czasu i przestrzeni w malarstwie jest podejście hermeneutyczne z kręgów Paula Ricœura i Hansa Georga Gadamera.
Time and space in the research into art and literary works of Rev. Prof. Janusz Pasierb Time and space constantly present in the awareness and experiencing of Reverend Professor Janusz Pasierb pervade all of his academic achievements, his poetry and literary works. It is, therefore, so difficult to separate his thoughts concerning time, expressed in the metaphors of his poetic language, from the methods of description and temporal interpretation of the visual art works. The study The man and his world in the religious art of Renaissance is a synthesis of his research of this period. It contains a range of methodological opinions of the main researchers of Renaissance. The author considers the traditional historical and comparative methods as well as iconology as the most current ones, and at the same time, he introduces the latest methods such as linguistics, anthropology and hermeneutics into his research. It is confirmed in the early research on the city of Pelplin, on the Cistercian abbey and on the church in Pelplin, on the Gniezno doors, on the motif of the Coronation of Virgin Mary and, first and foremost, on the monograph of the painter Herman Han. The idea of time pervades his studies of the history of art, becoming the connecting point of deeper analyses. The study The open time reflects the heuristic technique of exploration of the relationships between time and space meant as categories presented in artistic ways, worked out by means of visualization. He distinguishes between different ways of understanding time: biological, psychological, social, historical, and of the calendar. As the author admits, he himself constitutes the connecting bond between various kinds of time in the artistic message; he searches for himself in art. The creator of the work of art presents it to the recipient – the viewer or the reader. This type of reflection helps to discover parallel experiences, it helps the creator to enter into the „dialogue” with the recipient, similar to the dialogue from the philosophy of Levinas. Reflections on time raise the Author's questions about the last things in man’s life – they reveal his anxiety, uncertainty and even the fear of the unknown ending of the human life. The cycles of nature come as a salvation as the time in closed cycles reflects dying and the rebirth of life, especially of the human life. The holy time of Easter is a great joy for the Author and a perfect chance for his spiritual metamorphosis. The rhythm of repeated changes is perceived by the Author as a circle, the circles – kyklos. The Author warns against the spinning circle of time. Its centre, the point submerging deeper and deeper in the space abyss, detaches the man from its circumference – the “nowhere”. Man seems to be deprived of the bond with the Beginning, with Somebody. It reveals the philosophy of Anicio Manlio Torcuato Severino Boecio as well of other authors whose works were collected in the studies of George Poulet: Etudes sur le temps humain (1949), Les Metamorphoses du cercle (1961), well-known to the Author. In the book The open time, which constitutes a synthesis about time, the Author adapts the Biblical line of the beginning and of the ending. He also reminds of the figures in the circle of time, visualized as pulsating circles, which are often mentioned in his literary studies about time and in the temporal analyses in painting. The understanding of apokatastasis, the constant returns, which, according to patristic (early Christian) writers give the chance of being closer to God – the Eternal Love, is also well-known. In his diary (The diary – 1991) he as if sang the song of the Easter joy in the words of the prayer “Good Lord, bless everyone’s lives and change everyone’s death into resurrection”. The open time consists of many significant chapters: The closed time, The open time, God’s time, The man’s time, The time of coming, The time of the Church, The time of salvation, The time of life, The time of dying. The Author experienced the closeness of the open time in the beauty of the word and in the works of visual art. He presented his deep reflection about the eschatological dimension of the human time. Time and space in the painting – the time and space of the painting The Author separated the visualized time and the time when the painting was created. Both are rooted in the point of history which was important for the artist, in the time of creating the work of art as well as in the internal structure of the painting which is expressed through the theme and the presented figures. The researcher who was deeply influenced by history, browsed it deeply in order to find every “now”, adding it to the timeline of the artist’s life, or to the history he was a part of. The timeline, history, constitutes a basis of the knowledge about the artist’s workshop and it is the basis for the historical-comparative method. The priest knew hermeneutics with the hermeneutic circle of Hans Gadamer and Paul Ricoeur. In his exploration of the temporal structure of his works of art he indicates to the reader the circular structure of the composition, which is typical for the scenes of the greatest masters of the Baroque, e.g. The Coronation of Mary, the Adoration of the Shepherds. The structure of time is particularly important in the portraits of Herman Han in the painting of 17th century. The analysis of the paintings of the master of Gdańsk Herman Han, especially of his painting The Coronation of the Virgin Mary in the main altar in Pelplin is an introduction for discovering the circular structures of time and space. It shows the author's concepts as close to the traditional Antique concepts of time: as the two opposites: Chronos – the inevitable time which consumes everything on its way and Kairos, the fugacious moment which can, however, be stopped by wisdom, beauty, the ability of predicting. The sensitivity to time, the Kairos, was expressed by the priest who was impressed by a Greek vase painted by Makron (Paris, Louvre) “long-haired boy with a hoop and with a dog, quickly running round an attic goblet, looking back where they are calling you, come back, you didn't listen, today it is too late, twenty-five centuries passed. The painter Makron whom you passed by so quickly, managed to write kalos – Beautiful”. The basic method used for the analysis of time and space in the painting is the hermeneutic method of Paul Ricœur and Hans Georg Gadamer.
Źródło:
Artifex Novus; 2019, 3; 2-19
2544-5014
Pojawia się w:
Artifex Novus
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Panorama Konstantynopola w Liber chronicarum Hartmanna Schedla (1493). Miasto idealne – memoria chrześcijaństwa
The panorama of Constantinople in Liber chronicarum of Hartmann Schedel (1493). The ideal city – the recollection of christianity
Autorzy:
Mazurczak, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/613044.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Konstantynopol – widok miasta po 1453 r. – rzeczywistość
historia
miasto jako wotum ofiarne
miasto – Arkadia (utopia)
Constantinople – the view of the city after 1453 – the reality
the history
the City as a votive offering
the city – the Arcadia (utopia)
Opis:
The historical research of the illustrated Nuremberg Chronicle [Schedelsche Weltchronik (English: Schedel’s World Chronicle)] of Hartmann Schedel comprises the complex historical knowledge about numerous woodcuts which present views of various cities important in the world’s history, e.g. Jerusalem, Constantinople, or the European ones such as: Rome, some Italian, German or Polish cities e.g. Wrocław and Cracow; some Hungarian and some Czech Republic cities. Researchers have made a serious study to recognize certain constructions in the woodcuts; they indicated the conservative and contractual architecture, the existing places and the unrealistic (non-existent) places. The results show that there is a common detail in all the views – the defensive wall round each of the described cities. However, in reality, it may not have existed in some cities during the lifetime of the authors of the woodcuts. As for some further details: behind the walls we can see feudal castles on the hills shown as strongholds. Within the defensive walls there are numerous buildings with many towers typical for the Middle Ages and true-to-life in certain ways of building the cities. Schematically drawn buildings surrounded by the ring of defensive walls indicate that the author used certain patterns based on the previously created panoramic views. This article is an attempt of making analogical comparisons of the cities in medieval painting. The Author of the article presents Roman mosaics and the miniature painting e.g. the ones created in the scriptorium in Reichenau. Since the beginning of 14th century Italian painters such as: Duccio di Buoninsegna, Giotto di Bondone, Simone Martini and Ambrogio Lorenzetti painted parts of the cities or the entire monumental panoramas in various compositions and with various meanings. One defining rule in this painting concerned the definitions of the cities given by Saint Isidore of Seville, based on the rules which he knew from the antique tradition. These are: urbs – the cities full of architecture and buildings but uninhabited or civita – the city, the living space of the human life, build-up space, engaged according to the law, kind of work and social hierarchy. The tradition of both ways of describing the city is rooted in Italy. This article indicates the particular meaning of Italian painting in distributing the image of the city – as the votive offering. The research conducted by Chiara Frugoni and others indicated the meaning of the city images in the painting of various forms of panegyrics created in high praise of cities, known as laude (Lat.). We can find the examples of them rooted in the Roman tradition of mosaics, e.g. in San Apollinare Nuovo in Ravenna. They present both palatium and civitas. The medieval Italian painting, especially the panel painting, presents the city structure models which are uninhabited and deprived of any signs of everyday life. The models of cities – urbs, are presented as votive offerings devoted to their patron saints, especially to Virgin Mary. The city shaped as oval or sinusoidal rings surrounded by the defensive walls resembled a container filled with buildings. Only few of them reflected the existing cities and could mainly be identified thanks to the inscriptions. The most characteristic examples were: the fresco of Taddeo di Bartolo in Palazzo Publico in Siena, which presented the Dominican Order friar Ambrogio Sansedoni holding the model of his city – Siena, with its most recognizable building - the Cathedral dedicated to the Assumption of Mary. The same painter, referred to as the master painter of the views of the cities as the votive offerings, painted the Saint Antilla with the model of Montepulciano in the painting from 1401 for the Cathedral devoted to the Assumption of Mary in Montepulciano. In the painting made by T. di Bartolo, the bishop of the city of Gimignano, Saint Gimignano, presents the city in the shape of a round lens surrounded by defence walls with numerous church towers and the feudal headquarters characteristic for the city. His dummer of the city is pyramidally-structured, the hills are mounted on the steep slopes reflecting the analogy to the topography of the city. We can also find the texts of songs, laude (Lat.) and panegyrics created in honour of the cities and their rulers, e.g. the texts in honour of Milan, Bonvesin for La Riva, known in Europe at that time. The city – Arcadia (utopia) in the modern style. Hartman Schedel, as a bibliophile and a scholar, knew the texts of medieval writers and Italian art but, as an ambitious humanist, he could not disregard the latest, contemporary trends of Renaissance which were coming from Nuremberg and from Italian cities. The views of Arcadia – the utopian city, were rapidly developing, as they were of great importance for the rich recipient in the beginning of the modern era overwhelmed by the early capitalism. It was then when the two opposites were combined – the shepherd and the knight, the Greek Arcadia with the medieval city. The reception of Virgil’s Arcadia in the medieval literature and art was being developed again in the elite circles at the end of 15th century. The cultural meaning of the historical loci, the Greek places of the ancient history and the memory of Christianity constituted the essence of historicism in the Renaissance at the courts of the Comnenos and of the Palaiologos dynasty, which inspired the Renaissance of the Latin culture circle. The pastoral idleness concept came from Venice where Virgil’s books were published in print in 1470, the books of Ovid: Fasti and Metamorphoses were published in 1497 and Sannazaro’s Arcadia was published in 1502, previously distributed in his handwriting since 1480. Literature topics presented the historical works as memoria, both ancient and Christian, composed into the images. The city maps drawn by Hartmann Schedel, the doctor and humanist from Nurnberg, refer to the medieval images of urbs, the woodcuts with the cities, known to the author from the Italian painting of the greatest masters of the Trecenta period. As a humanist he knew the literature of the Renaissance of Florence and Venice with the Arcadian themes of both the Greek and the Roman tradition. The view of Constantinople in the context of the contemporary political situation, is presented in a series of monuments of architecture, with columns and defensive walls, which reminded of the history of the city from its greatest time of Constantine the Great, Justinian I and the Comnenus dynasty. Schedel’s work of art is the sum of the knowledge written down or painted. It is also the result of the experiments of new technology. It is possible that Schedel was inspired by the hymns, laude, written by Psellos in honour of Constantinople in his elaborate ecphrases as the panegyrics for the rulers of the Greek dynasty – the Macedonians. Already in that time, the Greek ideal of beauty was reborn, both in literature and in fine arts. The illustrated History of the World presented in Schedel’s woodcuts is given to the recipients who are educated and to those who are anonymous, in the spirit of the new anthropology. It results from the nature of the woodcut reproduction, that is from the way of copying the same images. The artist must have strived to gain the recipients for his works as the woodcuts were created both in Latin and in German. The collected views were supposed to transfer historical, biblical and mythological knowledge in the new way of communication.
Źródło:
Vox Patrum; 2018, 70; 499-525
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
List apostolski Duodecimum saeculum Ojca Świętego św. Jana Pawła II z okazji tysiąc dwusetnej rocznicy Soboru Nicejskiego II. Miejsce ikony w wierze i rozumieniu św. Jana Pawła II
The Apostolic Letter Duodecimum Saeculum of the Holy Father John Paul II on the Twelfth Centenary of the Second Council of Nicaea. The Meaning of the Icon in the Faith and Understanding of John Paul II
Autorzy:
Mazurczak, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791403.pdf
Data publikacji:
2020-12-22
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
ikona
obraz
ikonoklazm
sztuka sakralna
ikona – kult i wiara
icon
image
iconoclasm
sacral art
icon – cult in the faith
Opis:
List Ojca Świętego Jana Pawła II napisany w Rzymie, w roku 1987, w dziesiątym roku pontyfikaty, 4 grudnia, w dniu liturgicznego wspomnienia św. Jana Damasceńskiego, doktora Kościoła w 1200 rocznicę zakończenia sporu o ikony, ma istotne znaczenie w programie ekumenizmu Papieża. Wskazywał wiele kierunków dialogu z różnymi religiami, jednak największą troską było porozumienie z Kościołem prawosławnym, co potwierdzają listy oraz inne dokumenty Ojca Świętego przytaczane w niniejszej pracy. Istotne było zachowanie tradycji Kościoła, w którym nieodłącznym ogniwem dla praktyk religijnych słowa, modlitwy i pieśni był obraz. Surowy zakaz wprowadzony przez ikonoklazm podważał nie tylko artystyczne tradycje obrazów, lecz także sięgał do podstaw dogmatów Wcielenia Chrystusa i Matki Dziewicy Maryi Panny jako Theotokos. Zakaz był zagrożeniem dla ikon, ale też dla istoty wiary chrześcijańskiej. Papież podkreślił w swoim Liście rolę Soboru Nicejskiego II, który przywrócił ikony oraz zapewnił ich pogłębione znaczenie dla kultu wiernych w ugruntowaniu wiary. Ojciec Święty wskazał również związek z Soborem Watykańskim II odnoszącym się do rozumienia funkcji i formy obrazów w Kościele współczesnym. Współczesność owładnęła niemoc duchowego wyrazu sztuki sakralnej co stanowi troskę Papieża. List jest dramatycznym ostrzeżeniem wobec zagrożeń dla sztuki religijnej w czasach współczesnych, które Ojciec Święty wyraził słowami „Ponowne odkrywanie wartości chrześcijańskiej sztuki może być również pomocą w uświadomieniu sobie konieczności przeciwstawienia się depersonalizującym skutkom oddziaływania tak wielu obrazów”.
The letter of the Holy Father John Paul II written in Rome in 1987, in the tenth year of His pontificate, on December 4th, on the day of memorial of Saint John Damascene, the doctor of the Church, on the Twelfth Centenary of finishing the controversy over the icon, is of great importance for the Pope’s program of ecumenism. The Holy Father indicated various directions of the dialogue, however, the one of the utmost importance concerned the agreement with the Orthodox Church, which was confirmed in the letters and in His other documents quoted in this paper. The image used to be essential for religious practice, for illustrating the word of prayer and of the song, in order to preserve the tradition of the Church. The strict prohibition introduced by the iconoclasm depreciated not only the artistic tradition of paintings but also the basic dogmas of Christ’s Incarnation and the one which introduced Virgin Mary as the Theotokos (the God-bearer). The ban constituted a threat not only for the icons but also for the Christian faith. In His Letter, the Pope underlined the important role of the Second Council of Nicaea which reintroduced icons and maintained and deepened the meaning of the cult in the faith of believers. Furthermore, the Holy Father indicated the connection with the Second Vatican Council in understanding the function and form of images in contemporary Church. Contemporary trends are overwhelmed by the impotence of the spiritual expression of sacral art, which is a great concern for the Pope. The Letter is, therefore, a dramatic warning of the threats for religious art in contemporary time, expressed by the Holy Father with these words: ‘The rediscovery of the Christian icon will also help in raising the awareness of the urgency of reacting against the depersonalizing and at times degrading effects of the many images that condition our lives in advertisements and the media.’ (DS, 11).
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4 Special Issue; 57-71
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-10 z 25

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies