Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Kaczkowski, W." wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-11 z 11
    Tytuł:
    Udział leśników w ruchu oporu i walkach partyzanckich w Krakowskiem w okresie II wojny światowej
    Participation of foresters in resistance and partisan war in the Kraków province during World War II
    Autorzy:
    Kaczkowski, W.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/813676.pdf
    Data publikacji:
    1981
    Wydawca:
    Polskie Towarzystwo Leśne
    Źródło:
    Sylwan; 1981, 125, 10-12
    0039-7660
    Pojawia się w:
    Sylwan
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Proteolysis as the compactness index of wheat molecules
    Proteoliza jako wskaźnik zwartości cząsteczki glutenu pszenicy
    Autorzy:
    Liss, W.
    Kaczkowski, J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/10247.pdf
    Data publikacji:
    1975
    Wydawca:
    Instytut Rozrodu Zwierząt i Badań Żywności Polskiej Akademii Nauk w Olsztynie
    Opis:
    Wykazano, że szybkość trawienia dyspersji białek w kwasie octowym prób mąki pszennej o różnej wartości technologicznej jest tym większa, im gorszej jakości próba. Przeprowadzono badania szybkości trawienia wyciągu wyjściowego gluteniny i gliadyny z udziałem nieoczyszczonych i częściowo oczyszczonych proteinaz rodzimych pszenicy oraz preparatu bromelainy. W doświadczeniach tych wykazano, że hydroliza białek rozpuszczalnych w kwasie octowym i gliadyny pod działaniem bromelainy przebiegała z szybkością niezależną od jakości próby, a jedynie glutenina wykazała zróżnicowanie, ale nie w pełni zależne od tej cechy. Bardziej specyficzne proteinazy rodzime wykazały bardziej ścisłą odwrotną zależność szybkości hydrolizy gluteniny od jakości próby, co wskazywało na zróżnicowaną dostępność wiązań peptydowych w tych białkach. Podobnie jak przy trawieniu bromelainą wyciąg wyjściowy nie wykazał różnic w szybkości hydrolizy, a w przypadku proteinaz rodzimych, oczyszczonych również, gliadyna wykazała dostępność wiązań peptydowych, zależną od jakości próby, ale w sposób odwrotny niż glutenina. Sugeruje się, że związana z dostępnością wiązań peptydowych zwartość cząsteczek, zwłaszcza gluteniny, może mieć wpływ na cechy reologiczne glutenu i ciasta, a tym samym na jakość mąki. Istnieje możliwość opracowania na podstawie tej cechy opracowania metody określania wartości wypiekowej pszenicy.
    Źródło:
    Acta Alimentaria Polonica; 1975, 01, 3-4
    0137-1495
    Pojawia się w:
    Acta Alimentaria Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Egzamin dojrzałości” czyli technika w bitwie jutlandzkiej w 1916 roku
    Autorzy:
    Kaczkowski, Marcin.
    Powiązania:
    Technika Wojskowa Historia 2020, nr 6, s. 86-98
    Data publikacji:
    2020
    Tematy:
    I wojna światowa (1914-1918)
    Bitwy morskie
    Bitwa jutlandzka (1916)
    Marynarka wojenna
    Okręty
    Krążowniki
    Artykuł z czasopisma historycznego
    Opis:
    Bitwa jutlandzka rozegrała się w dniach 31 maja - 1 czerwca 1916 roku w pobliżu Półwyspu Jutlandzkiego i cieśniny Skagerrak na Morzu Północnym. Okręty brytyjskiej Royal Navy i niemieckiej Kaiserliche Marine poniosły duże straty. Autor artykułu szczegółowo analizuje różnice w opancerzeniu i konstrukcji krążowników liniowych obu stron konfliktu. Omawia stosowane procedury bezpieczeństwa, ochronę przeciwtorpedową, uzbrojenie.
    Fotografie, tabele.
    Dostawca treści:
    Bibliografia CBW
    Artykuł
    Tytuł:
    „Typy” komiczne szlacheckiej prowincji w cyklu Ostatni z Nieczujów Zygmunta Kaczkowskiego
    Autorzy:
    Puzio, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/607730.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Zygmunt Kaczkowski
    comic characters
    Sarmatic literature in the 19th century
    cycle of short stories and novels
    typy komiczne
    literatura sarmacka w XIX wieku
    cykl opowiadań i powieści
    Opis:
    The paper looks at the comic characters of Polish provincial gentry in Zygmunt Kaczkowski’s six-volume cycle of short stories and novels Ostatni z Nieczujów (The Last of the Nieczujas), published between 1853 and 1855, but first periodically printed. According to modern researchers and critics of the 19th century Kaczkowski is numbered among the most important 19th-century writers, who included Sarmatic issues in their prose. Attention is paid to the following characters: noblemen who become frenchified and abandoned old Polish tradition, versus conservatists and traditionalists; eccentrics lords and infamous revellers; brave and reckless fellows, who fight duels or live a life of soldiering, poverty-stricken noblemen and cosmopolitan free-thinkers.
    Artykuł podejmuje problematykę typów komicznych polskiej prowincjonalnej szlachty, przedstawionych w sześciotomowym cyklu krótkich opowiadań i powieści Zygmunta Kaczkowskiego pt. Ostatni z Nieczujów, wydanym w latach 1853–1855. W opinii współczesnych badaczy i dziewiętnastowiecznych krytyków Kaczkowski należy do najważniejszych prozaików nurtu sarmackiego w literaturze polskiej. Przedmiotem zainteresowania są typy: sfrancuziałych szlachciców, odrzucających staropolską tradycję, przeciwstawionych tradycjonalistom; junaków: pojedynkowiczów i wojaków; magnackich awanturników i hulaków; chudopachołków szlacheckich i oświeconych wolnomyślicieli.
    Źródło:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia; 2016, 34, 1
    0239-426X
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Glucoamylase synthesis by Aspergillus awamori NRRL 3112 in the microtechnical scale
    Synteza glukoamylazy przez Aspergillus awamori NRRL 3112 w skali mikrotechnicznej
    Autorzy:
    Andrzejczuk-Hybel, J.
    Bartoszewicz, K.
    Kaczkowski, J.
    Kujawski, M.
    Piller, K.
    Rykala-Ziobro, M.
    Zajac, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/10263.pdf
    Data publikacji:
    1978
    Wydawca:
    Instytut Rozrodu Zwierząt i Badań Żywności Polskiej Akademii Nauk w Olsztynie
    Opis:
    Aspergmus awamori NRRL 3112 was grown using the submerged technique in 10-liter laboratory fermenters during 7 days with continuous agitation and aeration of the nutrient. The activities of glucoamylase (GA) and α-amylase as well as changes in sugar and protein concentrations and pH were determined. Corn-bran fortified with potato starch proved to be the most favorable nutrient for glucoamylase synthesis.
    Szczep Aspergillus awamori NRRL 3112 hodowano metodą wgłębną w fermentorach laboratoryjnych o pojemności 10 1, zawierających 4 1 pożywki, przez 7 dni w temperaturze 30 lub 35°C stale mieszając (560 obr./min) i napowietrzając (0,83 l/1/min lub 1,24 1/1/min przez pierwsze 2 dni i 1,66 1/1/min oraz 2,49 1/1/min w następnych dniach hodowli). Stosowano podstawową pożywkę otrębowa-kukurydzaną (nr 4) o zawartości 6,85% skrobi i 0,38% N ogólnego, pożywkę nr 4 wzbogaconą 2 lub 3% krochmalu ziemniaczanego oraz zalecaną dla tego szczepu pożywkę zawierającą 20% śruty kukurydzanej. Synteza glukoamylazy (GA) przebiegała szybko na pożywce otrębowa-kukurydzanej, natomiast oryginalna pożywka kukurydzana dała gorsze wyniki. Okres intensywnego gromadzenia enzymu przypadał na pierwsze 4-5 dni wzrostu. W drugim dniu hodowli obserwowano natomiast maksymalne nagromadzenie α-amylazy i cukrów, po czym obie te wartości szybko malały. pH płynów fermentacyjnych zmieniało się w zakresie od 5,5 do 3,5, a nawet 3,0 po 7 dniach hodowli. Zmiany te nie miały wpływu na stabilność GA. W podwyższonej temperaturze (35°C) w ciągu 1-4 dnia grzybnia szybciej wytwarzała GA, aniżeli w temperaturze 30°C, jednakże po 7 dniach hodowli uzyskane wartości nie różniły się zasadniczo. Zwiększone napowietrzenie (150%) nie tylko. przyspieszyło syntezę GA, lecz spowodowało wydatny wzrost ilości wytworzonego enzymu. Korzystny wpływ ujawnił się szczególnie w czwartym i dalszych dniach hodowli. W intensywniejszych warunkach hodowli dodatek skrobi do pożywki nr 4 korzystnie wpłynął na syntezę GA. Podwyższona temperatura, zwiększone napowietrzanie i wzbogacenie pożywki wydają się nie mieć wpływu na syntezę α-amylazy, pH pożywki i zmiany w poziomie rozpuszczonego białka. Wykonane badania stanowią podstawę do zaproponowania tego procesu i optymalnych warunków syntezy glukoamylazy do technologii w skali przemysłowej.
    Źródło:
    Acta Alimentaria Polonica; 1978, 04, 4
    0137-1495
    Pojawia się w:
    Acta Alimentaria Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Immunological method of wheat gluten detection in food products designed for celiac disease patients
    Immunologiczna metoda wykrywania glutenu w produktach żywnościowych przeznaczonych dla chorych na celiakię
    Autorzy:
    Kaczkowski, J.
    Kurowska, E.
    Moskal, M.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1398376.pdf
    Data publikacji:
    1985
    Wydawca:
    Instytut Rozrodu Zwierząt i Badań Żywności Polskiej Akademii Nauk w Olsztynie
    Tematy:
    celiac disease
    immunodiffusion method
    gliadlns
    gluten proteins
    Opis:
    By means of rabit immunication using the albumin-like gliadin, isolated from wheat gluten, the immune serum was obtained, containing specific antibodies. The immunisation technique allowed to obtain the precipitation zones in place of meeting of antibody with the antigen, as well as with unfractioned gliadin and wheat gluten. Using the adequate concentrations of immune serum and wheat proteins, the method was elaborated for semi-quantitative estimation of the wheat flour impurities in food products and nutrients designed for celiac disease patients.
    Podjęto próbę immunologicznego, półilościowego badania poziomu białka glutenu w środkach żywności dla chorych wykazujących brak tolerancji na gluten pszenny i żytni. Króliki immunizowano 4-krotnie w ciągu 65 dni gliadyną i niektórymi jej frakcjami (gliadyną albuminopodobną i α-gliadyną), uzyskanymi przez frakcjonowanie na żelu Sephadex G 100 (rys. 1). Najbardziej czułą surowicę uzyskano po immunizacji królików gliadyną albuminopodobną; miała ona miano = 2, co uznano za stosunkowo niską wartość spowodowaną zbyt krótką immunizacją zwierząt. Stosując tę surowicę opracowano metodę opartą na immunodyfuzji, za pomocą której odpowiednio przygotowany ekstrakt z materiału sypkiego (po usunięciu albunmin i globulin) w buforze octanowym badano na obecność antygenu (gliadyny). Stwierdzono łuki precypitacyjne przy odpowiednim doborze stężeń, z udziałem nie tylko czystego antygenu użytego do immunizacji (rys. 2), ale również gliadyny ekstrahowanej z trzech różnych odmian pszenicy (rys. 3) oraz glutenu ekstrahowanego z nich. Świadczy to, że reakcja immunologiczna nie wykazuje specyficzności odmianowej i że daje wynik pozytywny nie tylko w stosunku do wolnego antygenu, ale również do występującego w mieszaninie lub kompleksie. Z dwóch zaproponowanych technik immunodyfuzji, opracowana przez Ouchterlony'ego jest bardziej oszczędna w odniesieniu do zużycia surowicy, ale wg Gawriluk i in. wykazuje ponad dwukrotnie wyższą czułość. W stosowanych warunkach i przy użyciu uzyskanej surowicy, wyraźne łuki precypitacyjne można otrzymać przy 2,5% zanieczyszczeniu próby mąką pszenną, a zanieczyszczenie dające się jeszcze wykryć tą metodą może wynosić nawet 1-1,5%.
    Źródło:
    Acta Alimentaria Polonica; 1985, 11, 2; 177-183
    0137-1495
    Pojawia się w:
    Acta Alimentaria Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The influence of starch and nitrogen origin in the nutrient on the level and molecular forms of synthesized glucoamylase in Aspergillus awamori NRRL 3112
    Wpływ pochodzenia skrobi i źródła azotu w pożywce na ilość i formy glukoamylazy wytwarzanej przez szczep Aspergillus awamori NRRL 3112
    Autorzy:
    Andrzejczuk-Hybel, J.
    Smiley, K.L.
    Kaczkowski, J.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1396254.pdf
    Data publikacji:
    1985
    Wydawca:
    Instytut Rozrodu Zwierząt i Badań Żywności Polskiej Akademii Nauk w Olsztynie
    Tematy:
    glucoamylase
    Aspergtllus awamort
    starch and nitrogen origin
    potato mash
    wheat bran
    Opis:
    The cultivation of Asp. awamori strain NRRL 3112 was carried out in deep culture on a shaker in Erlenmayer flasks during 120 h. Six types of starch were investigated as the carbon source combined with mineral and organic nitrogen. The potato mash or wheat as complete C and N sources, were also investigated. Glucoamylase (GA) and α-amylase activities, glucose contents the dynamics of pH changes and the starch saccharification ability (DE) of glucoamylase were determined. All starch types investigated were shown to be the effective C sources for the high level of GA synthesis and the best N source was found to be wheat bran. The most effective nutrient as concerns the GA synthesis was that containing potato pulp and wheat bran.
    W celu uzyskania wysokiej syntezy glukoamylazy prowadzono kultury szczepu Aspergillus awamori NRRL 3112 w warunkach wgłębnych na wstrząsarce w kolbach 300 cm³ w ciągu 120 h. Jako źródło węgla badano 6 rodzajów skrobi: pszenną, kukurydzianą, ziemniaczaną, kukurydzy woskowej, tapioki, ryżu, i skrobię kukurydzianą modyfikowaną enzymatycznie o wartości DE = 5, 10, 15 i 20%. Ponadto badano podłoże zawierające jako źródło węgla i częściowo azotu zhomogenizowany ziemniak. Skrobie stosowano w układach pożywki z azotem mineralnym (sole amonowe i azotany) i organicznym (otręby pszenne i namok kukurydziany). We wszystkich układach pożywek dodawano skrobię oraz azot w ilości równoważnej w stosunku do próby kontrolnej, którą stanowiła pożywka zawierająca 20% śruty kukurydzianej. Uzyskane wyniki wykazały, że skrobia - niezależnie od pochodzenia - nie ma decydującego wpływu na wysoki poziom nagromadzania się glukoamylazy. Natomiast istotny jest dobór źródła azotu. Badane źródła azotu nieorganicznego okazały się nieodpowiednie, gdyż poziom aktywności GA był niższy co najmniej o 50% w stosunku do próby kontrolnej. Otręby pszenne okazały się korzystniejszym źródłem azotu w porównani u z namokiem kukurydzianym. Najwyższy poziom aktywności glukoamylazy uzyskano w płynie po wzroście szczepu w podłożu zawierającym miazgę ziemniaczaną i otręby pszenne, średnio o 60% wyższe od uzyskiwanych w podłożu z 20% śrutą kukurydzianą i o ponad 100% w porównaniu z uzyskiwanymi w podłożu zawierającym śrutę kukurydzianą, skrobię ziemniaczaną i otręby pszenne. Wartości DE uzyskane po zastosowaniu płynów z podłoża ziemniaczanego były w granicach 97, 54-99,00%. W płynach z podłoża ziemniaczanego po rozdziale na DEAE-celulozie stwierdzono występowanie formy GA I w znacznej przewadze nad formą GA II tego enzymu. Przedstawione wyniki pozwalają zaproponować pożywkę zawierającą ziemniak i otręby pszenne jako ekonomiczniejszą od wcześniej proponowanej [2] w celu wytwarzania glukoamylazy na skalę przemysłową w Polsce.
    Źródło:
    Acta Alimentaria Polonica; 1985, 11, 3; 333-343
    0137-1495
    Pojawia się w:
    Acta Alimentaria Polonica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Starobielsk w oczach ocalałych jeńców
    Autorzy:
    Gruner-Żarnoch, Ewa.
    Polkowski, Ryszard.
    Współwytwórcy:
    Blombergowa, Maria M. Recenzja
    Siekański, Zbigniew. Recenzja
    Wyrwicz, Leszek. Opracowanie
    Data publikacji:
    2001
    Wydawca:
    Szczecin : Stowarzyszenie "Katyń"
    Tematy:
    Stodulski, Stanisław
    Berling, Zygmunt (1896-1980) pamiętniki
    Berling, Zygmunt (1896-1980)
    Godlewski Zbigniew pamiętniki
    Godlewski, Zbigniew
    Orlicki Jan pamiętniki
    Orlicki, Jan
    Moszyński Adam pamiętniki
    Moszyński, Adam
    Kączkowski Witold pamiętniki
    Kączkowski, Witold
    Młynarski Bronisław pamiętniki
    Młynarski, Bronisław
    Czapski, Józef (1896-1993) pamiętniki
    Czapski, Józef (1896-1993)
    Łokucjewski Józef pamiętniki
    Łokucjewski, Józef
    Meysztowicz Szymon pamiętniki
    Meysztowicz, Szymon
    Ropuszyński Stanisław pamiętniki
    Ropuszyński Stanisław.
    Ksieniewicz Józef pamiętniki
    Ksieniewicz, Józef
    Kostrzyński Mieczysław pamiętniki
    Kostrzyński, Mieczysław
    Welzandt Mieczysław pamiętniki
    Welzandt, Mieczysław
    Klimczak Walenty pamiętniki
    Klimczak, Walenty
    Piterzyk Stanisław pamiętniki
    Piterzyk, Stanisław
    R.J. pamiętniki
    R.J
    Obóz jeniecki Starobielsk źródła
    Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej (Kijów)
    Ekshumacja Charków od 1991 r.
    Stodulski Stanisław pamiętniki
    Opis:
    S. 23-32, Informacje o obozie i jeńcach.
    S. 33-37, Wywózki.
    S. 38-39, Wywiad z Konsulem Generalnym RP w Kijowie, Ryszardem Polkowskim : [rozm. Leszek Wyrwicz].
    S. 62-168, Informacje i relacje pisemne i ustne jeńców, którzy przeżyli obóz.
    S. 256-267, Ekshumacja w Charkowie.
    Bibliogr. s. 291-292.
    Rec.: Starobielsk w oczach ocalałych jeńców / Maria Magdalena Blombergowa.
    Omów.: Starobielsk w oczach ocalałych jeńców : uwagi i przemyślenia / Zbigniew Siekański.
    Dostawca treści:
    Bibliografia CBW
    Książka
    Tytuł:
    Rola krążowników lekkich w składzie brytyjskiej Grand Fleet w czasie I wojny światowej (1914–1918). W świetle Grand Fleet Battle Orders Johna Jellicoe
    The Role of Light Cruisers in the British Grand Fleet during the World War I (1914–1918). In the Light of the Grand Fleet Battle Orders of John Jellicoe
    Die Rolle der leichten Kreuzer in der Zusammensetzung der britischen Grand Fleet während des Ersten Weltkriegs (1914–1918). Im Lichte der Grand Fleet Battle Orders von John Jellicoe
    Autorzy:
    Kaczkowski, Marcin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2158894.pdf
    Data publikacji:
    2022-11-28
    Wydawca:
    Wojskowe Biuro Historyczne
    Tematy:
    I wojna światowa
    wojna na morzu
    Grand Fleet
    John Jellicoe
    krążownik lekki
    Royal Navy
    World War I
    Naval Warfare
    light cruiser
    Erster Weltkrieg
    Seekrieg
    leichter Kreuzer
    Opis:
    Krążowniki lekkie pojawiły się jako wyodrębniona klasa okrętów na krótko przed I wojną światową. Dzisiaj można je śmiało określić jako „szare eminencje” w szeregach ówczesnych marynarek wojennych. Wśród historyków i pasjonatów wojen morskich nie cieszą się takim zainteresowaniem, jak np. okręty liniowe, krążowniki liniowe oraz okręty podwodne. Stanowiły jednak ważny element dwóch największych flot wojennych tamtej epoki, brytyjskiej Grand Fleet i niemieckiej Hochseeflotte. Ich główne zadanie polegało na prowadzeniu dalekiego rozpoznania na rzecz floty. Miały też osłaniać okręty liniowe przed atakiem wrogich sił lekkich. Niniejszy artykuł przedstawia rolę krążowników lekkich w brytyjskiej Grand Fleet: największej flocie wojennej podczas I wojny światowej. W pierwszej części artykułu przedstawiona została geneza tej klasy okrętów. Następnie omówiono zadanie przewidziane dla krążowników lekkich operujących z flotą, wykorzystując w tym celu informacje zawarte w Grand Fleet Battle Orders – instrukcjach bojowych dla brytyjskiej floty liniowej, sporządzonych przez jej głównodowodzącego w latach 1914–1916 admirała Johna Jellicoe. Ich uzupełnienie stanowi przedstawienie działań brytyjskich krążowników lekkich podczas bitwy jutlandzkiej (1916), mające na celu analizę tego, jak w praktyce sprawdziły się wytyczne brytyjskiego dowództwa.
    Light cruisers appeared as a separate class of ships shortly before World War I. Today they can be boldly described as „gray eminences” in the ranks of the then navies. They are not as popular among historians and enthusiasts of naval warfare as, for example, battleships, cruisers and submarines. However, they were an important part of the two largest navies of that era, the British Grand Fleet and the German Hochseeflotte. Their main task was to conduct long-distance reconnaissance for the fleet. They were also supposed to protect battleships against light enemy forces. This article explores the role of light cruisers in the British Grand Fleet: the largest navy during the First World War. The first part of the article presents the genesis of this class of ships. The tasks assigned to light cruisers operating with the fl eet are then discussed, using information contained in the Grand Fleet Battle Orders – combat instructions for the British navy, prepared by its commander Admiral John Jellicoe in 1914–1916. The article is rounded off with a presentation of the actions of British light cruisers during the Battle of Jutland (1916), aimed at analyzing how the guidelines of the British navy command proved to be successful in practice.
    Leichte Kreuzer entstanden als eigene Schiff sklasse kurz vor dem Ersten Weltkrieg. Heute kann man sie getrost als die „grauen Eminenzen” in den Reihen der damaligen Kriegsmarinen bezeichnen. Unter Historikern und Liebhabern der Seekriegsführung wird ihnen nicht so viel Aufmerksamkeit gewidmet wie beispielsweise Linienschiffen, Linienkreuzern und U-Booten. Sie waren jedoch ein wichtiger Bestandteil der beiden größten Flotten jener Zeit, der britischen Grand Fleet und der deutschen Hochseefl otte. Ihre Hauptaufgabe bestand darin, zur Unterstützung der Flotte Fernaufk lärung zu betreiben. Außerdem sollten sie die Linienschiffe vor Angriffen vor feindlichen Angriffen schützen. Dieser Aufsatz befasst sich mit der Rolle der leichten Kreuzer in der britischen Grand Fleet, der größten Flotte des Ersten Weltkriegs. Im ersten Teil des Aufsatzes wird die Entstehungsgeschichte dieser Schiff sklasse dargestellt. Anschließend wird die Aufgabe der Leichten Kreuzer in der Flotte anhand der Grand Fleet Battle Orders erörtert, den Gefechtsanweisungen für die britische Linienflotte, die von 1914 bis 1916 von Admiral John Jellicoe, dem Oberbefehlshaber der Flotte, verfasst wurden. Ergänzt werden diese Ausführungen durch die Berichte über die Aktionen der britischen leichten Kreuzer während der Schlacht von Jütland (1916), um die praktische Funktionsweise der Leitlinien des britischen Kommandos zu analysieren.
    Źródło:
    Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2022, XXIII (LXXIV), 3(281); 35-64
    1640-6281
    Pojawia się w:
    Przegląd Historyczno-Wojskowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Problem oceny taktyki i dowodzenia w bitwie jutlandzkiej (1916)
    The problem of evaluation of the tactics and command in the battle of Jutland (1916)
    Проблема оценки тактики и командования в Ютландском сражении (1916 г.)
    Autorzy:
    Kaczkowski, Marcin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1918513.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-06
    Wydawca:
    Wojskowe Biuro Historyczne
    Tematy:
    bitwa jutlandzka
    I wojna światowa
    wojna na morzu
    dowodzenie
    Grand Fleet
    Hochseeflotte
    John Jellicoe
    David Beatty
    Reinhard Scheer
    Franz Hipper
    battle of Jutland
    World War I
    sea war
    command
    Ютландское сражение
    Первая мировая война
    война на море
    командование
    Гранд-Флит
    флот открытого моря
    Джон Джеллико
    Дэвид Битти
    Рейнхард Шеер
    Франц фон Хиппер
    Opis:
    Niniejszy artykuł stanowi próbę przeanalizowania dowodzenia oraz taktyki zastosowanej w bitwie jutlandzkiej (1916), największej bitwie parowych okrętów liniowych w historii. Autor rozpoczyna stwierdzeniem, iż wokół wielu zagadnień związanych z bitwą jutlandzką istnieje wciąż sporo kontrowersji i przez ostatnie 100 lat toczyły się liczne dyskusje pomiędzy badaczami tematu. Jednym z takich zagadnień jest problem postępowania najważniejszych dowódców obu walczących stron. Artykuł podzielony jest na część poświęconą Brytyjczykom, w której zanalizowana została postawa admirała Johna Jellicoe głównodowodzącego Grand Fleet i wiceadmirała Davida Beatty, jak również kwestia rozpoznania. Druga część dotyczy Niemców: głównodowodzącego Hochseeflotte wiceadmirała Reinharda Scheera oraz kontradmirała Franza Hippera. Autor stara się na podstawie dostępnych dziś materiałów ocenić słuszność poszczególnych decyzji każdego z wymienionych admirałów oraz możliwe alternatywy, biorąc pod uwagę wszystkie uwarunkowania i niedogodności, z jakimi musieli się mierzyć.
    This article is an attempt to analyze the command and tactics used in the battle of Jutland (1916), the largest battle of steam ships of the line in history. The author begins by stating that there is still a lot of controversy around many issues related to the battle of Jutland, and for the last hundred years there have been numerous discussions between the researchers of this subject. One such issue is the problem of the behavior of the most important commanders of both fighting parties. The article is divided into a section devoted to the British, which analyses the conduct of Admiral John Jellicoe, Commander-in-Chief of the Grand Fleet and Vice Admiral David Beatty, as well as the issue of scouting. The second part concerns the Germans: Commander-in-Chief of the High Seas Fleet (Hochseeflotte) Vice Admiral Reinhard Scheer and Counter Admiral Franz Hipper. Basing on materials available today, the author attempts to assess the justifiability of the individual decisions of each of the admirals and the possible alternatives, taking into account all the conditions and inconveniences they had to face.
    Данная статья представляет собой попытку анализа управления и тактики, используемой в Ютландском сражении (1916 г.) – самой крупной битве с участием паровых линейных кораблей в истории. Автор начинает статью с утверждения, согласно которому по многим вопросам, связанным с Ютландским сражением, до сих пор существует множество противоречий, а в течение последних сто лет среди ученых велось множество дискуссий на эту тему. Один из таких вопросов – поведение самых важных командиров обеих воюющих сторон. Первая часть статьи посвящена британцам; в ней проанализирована позиция адмирала Джона Джеллико, главнокомандующего Гранд-Флита, и вице-адмирала Дэвида Битти, а также вопрос военной разведки. Вторая часть посвящена немцам: главнокомандующему флота открытого моря вице-адмиралу Рейнхарду Шееру и контр-адмиралу Францу фон Хипперу. На основе доступных сегодня материалов автор производит попытку оценить правильность индивидуальных решений каждого из перечисленных адмиралов, а также возможные альтернативы их действий с учетом всех условий и неудобств, с которыми им пришлось столкнуться.
    Źródło:
    Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2019, XX (LXXI), 3 (269); 48-81
    1640-6281
    Pojawia się w:
    Przegląd Historyczno-Wojskowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-11 z 11

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies