Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Byzantine tradition" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-10 z 16
Tytuł:
Malarstwo ikonowe tradycji bizantyjskiej
Byzantine tradition in icon painting
Autorzy:
Koprowski, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/630986.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
icon
icon painting
reversed perspective
the sacred
the profane
Byzantine tradition
Opis:
The article seeks to reflect upon the manner of perceiving reality (the so-called reversed perspective) associated with the Byzantine tradition of icon painting which was in evidence in the Ruthenian and Russian cultural circle from the 12th to the first half of the 17th century.
Źródło:
Studia Europaea Gnesnensia; 2015, 12; 85-98
2082-5951
Pojawia się w:
Studia Europaea Gnesnensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tradycja bizantyjska i jej wpływ na kulturę rosyjską w myśli Konstantina Leontjewa
Byzantine tradition and its impact on Russian culture, the thought of Konstantin Leontiev
Autorzy:
Bala, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/915619.pdf
Data publikacji:
2018-09-22
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Byzantinism
Konstantin Leontiev
Russian culture
bizantynizm
Konstantin Leontiew
kultura rosyjska
Opis:
The present article amounts to an attempt to analyze the Byzantine tradition in the work Byzantinism and the Slavs by Konstantin Leontiev. The thinker finds the heritage of Eastern Christianity an immanent part of the Russian national identity. Moreover, the philosopher defines Byzantinism as a type of culture with centralized power in the hands of the Romanovs. Consequently, Leontiev depicts particular stages of the evolution of this power model in Russia. The author of the paper concludes that the thinker’s considerations are centered on the emphasis on the role of monarchy in contemporary Russia rather than on its Byzantine roots. 
Źródło:
Kultury Wschodniosłowiańskie – Oblicza i Dialog; 2016, 6; 9-22
2391-470X
Pojawia się w:
Kultury Wschodniosłowiańskie – Oblicza i Dialog
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kalendarz liturgiczny Kościoła prawosławnego w Rumunii – lokalna transformacja tradycji bizantyjskiej
The Liturgical calendar of the orthodox church in Romania – a local transformation of the Byzantine tradition
Autorzy:
Kocój, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/909900.pdf
Data publikacji:
2012-01-01
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Liturgical calendar
Orthodox Church
Romania
Byzantine tradition
Kalendarz liturgiczny
Cerkiew prawosławna
Rumunia
tradycja bizantyńska
Opis:
The liturgical calendar used in the Orthodox Church in Romania dates back to the remote times of antiquity. The structure of the calendar was decisively formed in the period of Byzantium and its use was upheld by the tradition until the 20th century. The article describes the organization of the Orthodox calendar in Romania. It is divided into three cycles which designate the most significant holidays as well as customs and habits observed by the believers. The basic course is the daily cycle, which allows monks to live according to a specific rhythm determined by prayer, work and rest. It consists of seven prayers that fall at the same times of day and night. The weekly cycle includes seven days of the week starting with Sunday that is the first and at the same time the last day of the week on a symbolic level. Orthodox religion associates particular days of the week with remembering the mystery of faith, a saint or a group of saints. The liturgical week is an icon in the middle of which the Orthodox place Jesus Christ, thus it is often called a Weekly Passover. It symbolically invokes the history of salvation. The annual cycle is divided into the moveable and immoveable feasts (derived from Easter). The Orthodox Church appoints them according to the spiritual, not historical order. The spiritual order displays God’s plan to save humanity. This routine makes a full circle every year, with the same holidays placed along the course. A deliberate plan to destroy spiritual culture by communist authorities led to partial disappearance of Orthodox traditional customs or transformed them into a folk spectacle. The Communism has fallen and we can witness the resurrection of the Orthodox culture. There is a great return to the liturgical texts as well as to belles lettres created in the Byzantine time. Beside them, the old beliefs, habits and rituals molded in the Byzantine Christianity are slowly brought back to life.
Źródło:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2012, 19, 1; 95-110
0239-4278
2450-3177
Pojawia się w:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Duchowość bizantyjska na tle misji cyrylo-metodiańskiej na Wielkich Morawach. Aspekt antropologiczny
Byzantine Spirituality against Background of the Cyril-Methodius Mission on Great Moravia. An Anthropological Aspect
Autorzy:
Bugel, Walerian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31343436.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
duchowość
misja wielkomorawska
Cyryl i Metody
tradycja bizantyjska
spirituality
Great-Moravian mission
Cyril and Methodius
Byzantine tradition
Opis:
Chociaż misji Braci Sołuńskich na Wielkie Morawy w 863 r.  zostało poświęconych wiele tekstów naukowych, to jednak kwestie dotyczące jej duchowości pozostają raczej poza obszarem zainteresowań badaczy. Celem niniejszego artykułu jest pokazanie, czy i w czym duchowość cyrylo-metodiańska jest innowacyjna wobec swego wzorca bizantyjskiego – konkretnie na przykładzie antropologii tak jednostkowej, tak też w jej wymiarze politycznym. Naszkicowany został zarys kontekstu duchowościowego, w ramach którego realizowana była misja wielkomorawska. Później zanalizowano konkretne teksty, których rodowód w związku z misją wielkomorawską jest bezsporny. Na koniec zaś starano się uściślić miarę innowacyjności tejże misji w stosunku do jej wzorca realizowanego w Bizancjum.
Despite focusing many scholar texts on the Great-Moravian mission in 863 the question of its spiritual background still remain rather without the sphere of scientist concern. The aim of this paper is to show if, and in what, was the spirituality of Cyril and Methodius innovative in compare with its Byzantine pattern—in concrete on example of anthropology, the individual, like as the political one. First it will sketched an outline of the spiritual context in witch this mission was accomplished. The second step is an analysis of some texts, being unquestionably native to this mission. By the end I will try to specify to which measure was this mission innovative on the field of spirituality.
Źródło:
Roczniki Teologii Ekumenicznej; 2013, 5; 121-135
2081-6731
Pojawia się w:
Roczniki Teologii Ekumenicznej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Liturgiczne zastosowanie świętego myronu (krzyżma) w tradycji bizantyjskiej. Namaszczenia w sakramencie chrztu i bierzmowania
Liturgical application of the holy myron (chrism) in the Byzantine tradition. The anointment in the sacraments of baptism and confirmation
Autorzy:
Nowakowski, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29432124.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:
liturgia
tradycja bizantyjska
Duch Święty
krzyżmo
myron
chrzest
bierzmowanie
miropomazanie
namaszczenia chrzcielne
modlitwy
ciało
teologia
liturgy
Byzantine tradition
The Holy Spirit
Chrism
Myron
Miropomazanie
Baptism
Confirmation
Bapismal Anointments
Body
Theology
Opis:
Artykuł ukazuje rodzaje różne zastosowań krzyżma (świętego myronu) w liturgii Kościoła prawosławnego. Przedstawione są najpierw szczególne miejsce i znaczenie krzyżma (myronu) w liturgii tradycji bizantyjskiej. Autor omawia następnie ewolucję bizantyjskich namaszczeń chrzcielnych (przedchrzcielne i pochrzcielne) w kontekście wpływów syryjskiej tradycji liturgicznej.  Szczególną uwagę zwraca na namaszczenie krzyżmem (myronem), które w obrządku bizantyjskim pełni rolę sakramentu bierzmowania (miropomazanie).  Ukazuje namaszczenia myronem na różnych częściach ciała i towarzyszące im modlitwy, na przykładzie dawnej praktyki Cerkwi rosyjskiej (XVII wiek). Na koniec podjęta została próba sformułowania liturgicznej teologii ciała ludzkiego, wyłaniająca się z tej wschodniej praktyki wielu namaszczeń w obrzędach bierzmowania.
The article presents various applications of the chrism (the holy myron) in liturgy of the Orthodox Church. First a particular time of applicationan and meaning of the chrism (myron) in the Byzantine tradition is shown. Then the author discusses the process of evolution of the Byzantine baptismal anointments (prebaptismal and postbaptismal) in the context influenced by the syrian liturgical tradition. Particularly anointing with the chrism (myron) is indicated, that in Byzantine rite is considered as confirmation (miropomazanie). He speaks about anointing of various spots of the body and about the accompanying prayers as it is proved by the former practice of the Russian Church (17th). Finaly, at attempt at formulating liturgical theology of the human body has been made, as it appears in the liturgical practice.
Źródło:
Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars; 2023, 61, 1; 121-137
1234-4214
Pojawia się w:
Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The representation of human corporeality in Peter Cavallinis paintings. The synthesis of Roman classicism and Byzantine tradition in depicting a human being
Wyobrażenie ludzkiej cielesności w malarstwie Piotra Cavalliniego. Synteza rzymskiego klasycyzmu i bizantyńskiej tradycji obrazowania ludzkiej tożsamości
Autorzy:
Mazurczak, Urszula Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1890607.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
maniera Greca
starożytne rzeźby
ciało
ludzka cielesność
indywidualny
maniera greca
ancient sculptures
body
human corporeality
individual
Opis:
Mistrz Piotr Cavallini (1240/50-1330), rzymianin z urodzenia, wychowania i artystycznej sławy, pracował w swoim mieście rodzinnym oraz w innych centrach kształtujących modele artystyczne początku XIV wieku, np. na dworze Karola II Andegaweńskiego w Neapolu. Pontyfikat papieża Bonifacego VIII i przygotowania Rzymu na Rok Jubileuszowy 1300 stały u się szczególnie istotnym impulsem odnowienia i odrodzenia sztuki w Świętym Mieście. Dzieła Piotra Cavalliniego w Rzymie syntetyzują cechy określane w historii malarstwa jako rzymski klasycyzm inspirowany głównie tradycją rzeźby i reliefu starożytnego Rzymu. Jednak Lorenzo Ghiberti wywyższył malarstwo Piotra pośród ówczesnych malarzy określając je jako maniera greca. Zatem można je porównywać z zachowanymi w tradycji rzymskiej ikonami. Maniera classica i maniera greca stanowią dwa odmienne nurty w formowaniu i ukazywaniu ludzkiej cielesności. Piotr Cavallini nawiązywał do jednej i drugiej tradycji nie kopiując ani jednej ani drugiej. Dostrzegalne są w jego malarstwie dążenia do tego, aby powiększyć przestrzeń i miejsce zdarzeń, aby stworzyć iluzję swobodnego poruszania się postaci w ukazanych zdarzeniach. Wizualizacja materialnej cielesności w naturalnym, materialnym otoczeniu architektonicznego wnętrza lub przestrzeni otwartej jest dowodem pogodzenia przez malarza tradycji łacińskiej, rzymskiej z grecką, bizantyńską. Artysta na modelach bizantynizujących twarzy wypracował iluzje nowej cielesności nasączonej emocjami, indywidualnymi oznakami fizjonomii, cechami wieku temperamentu, zaznaczając wewnętrzne, psychiczne cechy indywidualne ukazywanych postaci. Badacze malarstwa Cavalliniego wskazują na proto-renesansowe cechy, co potwierdza styl malowanej cielesności zarówno w jej materialnym odwzorowaniu, jak i w duchowych oraz psychicznych implikacjach widocznych w malarstwie freskowym, mozaikach i tablicach.
Peter Cavallini’s painting has been thoroughly studied by distinguished Italian researchers and many world experts on Italian painting. Analyses of this great artist’s style have been conducted in the context of maniera greca, which is obvious taking into consideration time and place of the development of Peter’s painting skills. Almost the same reason, that is the place of birth and the first years of education connected with Rome, became a proof for those researchers who perceived Cavallini’s creative activity as one of the earliest developed ways of the return of Proto-Renaissance to ancient traditions. It is also confirmed by the fact of Cavallini’s cooperation with a sculptor Arnolfo di Cambio and, which has been confirmed as well, by parallel to Giotto’s endeavours to create his figures as sensual, full of internal life people or groups of people arranging authentic events. All the previous research is extremely important in order to ask a question concerning the way of elaboration of a body and human corporeality by Cavallini what makes that his figures are internally filled with life and reveal their emotional and spiritual expression. Cavallini did not imitate the anatomical ideal of a body but he did not copy Byzantine figures, either. His efforts to paint the body and corporeality in its complexity of external connotations as well as internal psychological conditioning, often adequate to a situation, constitute a new pursuit which is a result of a new spirit of an epoch around the year 1300, the time when Cavallini lived, worked and achieved the graetest painting successes. In this approach towards a figure as an individually elaborated corporeality differences between Giotto and Cavallini can be observed in spite of many similar interests like, for example, in drawing three-dimensional spatial illusion, which has meticulously been studied by researchers. Research on the manner of depicting human corporeality in art has basically referred to modern art, however, there are also approaches concerning medieval art (Urszula Mazurczak, Human corporeality in medieval Italian painting, vol. I, Lublin 2012, there extensive discussion of the state of research). Cavallini’s carnality reflects human emotional states which are exposed by means of: eyes, pupils, eyelids, a mouth, lips and, finally, gestures and moulding of the whole body presented in motion. All those factors are matched by clothes whose fabric emphasises the body. In his approach to the matter of the body Cavallini was not a follower of maniera greca, however, he did not stop at ancient sculpture as the external shape of figures. Cavallini ‘fills’ his ancient statues with internal spirit, energy and life.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2013, 61, 4; 29-49
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Akritic Hero in Byzantine and Macedonian Epic Poetry
Autorzy:
Митевски [Mitevski], Витомир [Vitomir]
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/508726.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
Macedonian traditional epic poetry
King Marko
Byzantine epic tradition
akritic hero
Digenes Akritas
comparative analysis
horseman
child-hero
dragon slaying
Opis:
The Akritic Hero in Byzantine and Macedonian Epic PoetryComparative analysis of the most prominent heroic characters of Byzantine (Armouris and Digenes) and Macedonian (King Marko) epic poetry uncovers numerous contact points that reveal the close relation between these two cultures over a longer period of time. By using the term “akritic hero” or border warrior in Byzantine and the term kraishnik in Macedonian epic poetry, the paper analyses the relation between these two representations of the same type of epic hero. Complex concordance is explored on several levels which illustrate several characteristic features of the Byzantine akritic heroes Digenes and King Marko in traditional Macedonian epic poetry. Both Digenes and Marko are lone horsemen roaming in restricted territory (Cappadocia andMacedonia), they fight as individuals with distinguished opponents and even with armies, and win the fights, slay the dragon in identical manner, there are occurrences of child-heroes in the songs and the institution of avunculate is particularly emphasised in the act of initiation etc. Unlike monolithic character of Homeric heroes, in Byzantine and Macedonian epic poetry both Digenes and Marko are significantly more complex and occasionally inconsistent characters which is due to their centuries-long shaping in territories where different cultural influences are interwoven. Bohater z pogranicza w bizantyjskiej i macedońskiej poezji epickiejAnaliza komparatystyczna najbardziej wyrazistych postaci w bizantyjskiej (Armuris i Digenis) i macedońskiej (Królewicz Marko) epice ujawnia szereg punktów wspólnych, co świadczy o bliskich kontaktach pomiędzy tymi dwiema kulturami w długim okresie czasu. Na przykładzie pojęcia akryty, to znaczy żołnierza z pogranicza [Cesarstwa Wschodniorzymskiego], który w macedońskiej epice jest nazywany pogranicznikiem i jest nośnikiem takiego samego znaczenia (jak termin akryta), w artykule analizowany jest wzajemny stosunek tych dwóch odmian tego samego typu bohatera epickiego. Kompleksowa analiza uwidacznia podobieństwo na wielu poziomach, przy czym akryta - pogranicznik Królewicz Marko w macedońskiej tradycyjnej poezji epickiej odznacza się szeregiem charakterystycznych cech właściwych akrycie. Tak oto, i Digenis, i Karólewicz Marko są samotnymi wojownikami, którzy poruszają się po ograniczonej przestrzeni (Kapadocja i Macedonia), stają samotnie do dwuboju z wybitnymi przeciwnikami, a nawet z całymi armiami i wychodzą z nich zwycięsko, w ten sam sposób pokonują żmija, w pieśniach o nich występują dzieci-junacy, przy czym w obydwu kontekstach (bizantyjskim i macedońskim) jest kładziony akcent na instytucję awunkulatu (avunculus), co ma szczególne znaczenie w kontekście aktu inicjacji, itd. W przeciwieństwie do monolitycznego charakteru bohaterów homeryckich, w bizantyjskim i macedońskim eposie, Digenis i Królewicz Marko są postaciami o wiele bardziej kompleksowymi i wewnętrznie sprzecznymi, co wynika z ich wielowiekowego poetyckiego kształtowania się na terenach, na których krzyżują się najróżnorodniejsze wpływy. Акритскиот херој во византиската и македонскатаепска поезијаСпоредбената анализа на најистакнатите херојски ликови на византиската (Армурис и Дигенис) и македонската (Марко Крале) епика открива низа допирни точки што сведочи за блискиот контакт меѓу овие две култури во тек на подолг временски период. На примерот на поимот за т. н. акритски херој т. е. воин одграничните предели кој во македонската епика го носи називот краишник со идентично значење, во текстот се истражува меѓусебниот однос на овие две пројави на еден ист тип епски херој. Комплексното соодветство се развива на повеќе нивоа при што краишникот Марко Крале во македонската традиционална епска поезија се истакнуива со низа типични „акритски“ обележја. Така, и Дигенис и Марко се осамени коњаници кои се движат на ограничен простор (Кападокија односно Македонија), стапуваат како единка во двобои со истакнати противници, па дури и со цели војски и од нив излегуваат како победници, на идентичен начин го погубуваат змејот, во песните за нив се јавуваат деца-јунаци при што и на двете страни акцент се става на институтцијата на авункулат што особено важи во чинот на иницијација итн. Наспроти монолитниот карактер на хомерските херои, во византискиот и македонскиот еп Дигенис и Марко се многу покомплексни и понекогаш противречни фигури што е резултат на нивното повеќевековно поетско обликување на простори каде што се преплетуваат најразлични влијанија.
Źródło:
Colloquia Humanistica; 2018, 7
2081-6774
2392-2419
Pojawia się w:
Colloquia Humanistica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Małgorzata Skowronek, Średniowieczne opowieści biblijne. Paleja historyczna w tradycji bizantyńsko-słowiańskiej [Medieval Biblical Stories. Palaea Historica in the Byzantine-Slavic Tradition], Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2017 [= Series Ceranea, 4], pp. 396.
Autorzy:
Dawczyk, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/682523.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:
-
Źródło:
Studia Ceranea; 2018, 8; 326-328
2084-140X
2449-8378
Pojawia się w:
Studia Ceranea
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ancient, Byzantine and Macedonian Epic Poetry in the Book "The Shadow of King Marko". Book review: Vitomir Mitevski (2017). "The Shadow of King Marko: Ancient, Byzantine and Macedonian Epic Poetry". Skopje: Macedonian Academy of Sciences and Arts, Skopje
Autorzy:
Gorgiev, Branko
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/508880.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
The Shadow of King Marko
Vitomir Mitevski
Byzantine and Macedonian tradition
Slavicists
neohellenists
Opis:
Ancient, Byzantine and Macedonian Epic Poetry in the Book The Shadow of King Marko. Book review: Vitomir Mitevski (2017). The Shadow of King Marko: Ancient, Byzantine and Macedonian Epic Poetry. Skopje: Macedonian Academy of Sciences and Arts, SkopjeThe book The Shadow of King Marko by prof. V. Mitevski can be perceived as some kind of a mental reflection on a very complex topic that treats Indo-European, Byzantine and Macedonian tradition. Such is this work, complex, extensively analytic, sometimes synthetic, particularly in the introductory parts that present the paths of the research process, but also in the conclusions that are expressed through numerous analytical passages. Main hypotheses are consequentially formed, derived and proven. Author’s style, short sentence period, clearly formulated idea, enable the reader to easily follow the complex topics. This book is clearly scientific per se. It can be listed among numerous literal-critical and literal-historical studies that originated since the ancient times, in the era of sophists, peripatetics and Alexandrian philosophers, but also in the new-age philological, systematic and scientific, classical studies. This book, beyond any doubt, can be an inspiring reading not only for the classical philologists, but also for the large number of experts in the field of humanistic sciences, Slavicists, neohellenists, ethnologists, folklorists, historians, byzantologists etc. The Shadow of King Marko is casted way back in the space and time, and there is a good chance that the shadow of this book will be casted a long way in the future. Античката, византиската и македонската епска поезија во делото „Сенката на Марко Крале„ Резиме: Vitomir Mitevski (2017). The Shadow of King Marko: Ancient, Byzantine and Macedonian Epic Poetry. Skopje: Macedonian Academy of Sciences and Arts, SkopjeКнигата на проф. В. Митевски, „Сенката на Марко Крале„, може да се доживее како своевиден ментален одблесок на една мошне сложена тема која се занимава со индоевропската, византиската и македонската епска традиција. Такво е и ова дело, комплексно, аналитичко во најголем степен, напати синтетичко, најчесто во воведните делови кога се навестуваат линиите на истражувањето, но и во заклучоците кои проблеснуваат низ бројните аналитички пасажи. Главните тези се консекветно формулирани, изведени и докажани. Стилот на авторот, кусата реченична периода, јасно формулираната мисла, овозможува лесно да се следат комплексните теми. Ова дело е бездруго научно – per sе. Тоа се придружува на бројните книжевно-критички и книжевно-историски студии кои настанале уште во антиката, во времето на софистите, перипатетичарите и александриските филолози, но и на нововековните филолошки, систематски и научни, класични студии. Бездруго, оваа книга може да биде инспиративно четиво не само за класичните филолози, туку и за голем број на стручњаци од областа на хуманистичките науки, слависти, неохеленисти, етнолози, фолклористи, историчари, византолози и т.н. „Сенката на Марко Крале„ се протега далеку наназад во времето и просторот, но и сенката на оваа книга има изгледи да се протега далеку нанапред. Antyczna, bizantyjska, i macedońska poezja epicka w monografii Cień Marka Królewicza. Recenzja książki: Vitomir Mitevski (2017). The Shadow of King Marko: Ancient, Byzantine and Macedonian Epic Poetry. Skopje: Macedonian Academy of Sciences and Arts, SkopjeMonografię Vitomira Mitevskiego, Cień Marka Królewicza, można traktować jako swego rodzaju odblask mentalny pewnego bardzo złożonego tematu, który jest powiązany z indoeuropejską, bizantyjską i macedońską tradycją. To samo można powiedzieć o samej monografii, kompleksowej, w najwyższym stopniu analitycznej, a zarazem mającej ambicje syntetyczne, widoczne zwłaszcza we wprowadzeniu do każdego rozdziału i w podsumowaniach wieńczących liczne passusy analityczne. Formułowane konsekwentnie główne tezy książki zostały przedstawione i poparte dowodami. Także styl wywodu autora, charakteryzujący się krótkimi zdaniami jasno formułującymi myśl, pozwala [czytelnikowi] na łatwe śledzenie tematu głównego. Jest to książka naukowa per se. Te [cechy] charakteryzują liczne studia krytyczno-literackie i historyczno-literackie od starożytności, w czasach Sofistów, perypatetyków i Aleksandryskiej szkoły filologicznej aż po czasy studiów klasycznych, filologicznych i naukowych. Prezentowana książka, bez wątpienia może być inspirującą lekturą nie tylko dla filologów klasycznych, ale także dla wielu specjalistów z dziedziny nauk humanistycznych, slawistów, neogrecystów, etnologów, folklorystów, historyków, bizantologów itd. Cień Marka Królewicza sięga daleko w przeszłość czasów i przestrzeni, ale cień tej książki ma szansę sięgnąć także daleko w przyszłość.
Źródło:
Colloquia Humanistica; 2019, 8
2081-6774
2392-2419
Pojawia się w:
Colloquia Humanistica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Reguła skitu w odniesieniu do bizantyńskiej tradycji patrystycznej (po 135 latach od pierwszej monografii o św. Nile Sorskim)
Ustav Skitsky in Relation to the Byzantine Patristic Tradition (135 years after the first Monography about st. Nil Sorsky)
Autorzy:
Kuffel, Józef
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807234.pdf
Data publikacji:
2019-10-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
hezychazm; Filokalia, św. Nił Sorski; Reguła skitu, antropologia synergijna
Hesychasm; Filokalia; St. Nil Sorsky; Ustav Skitsky [The Hermitage Rule]; Synergic Anthropology
Opis:
Za punkt odniesienia dla refleksji posłużyła pierwsza monografia o św. Nile Sorskim Aleksandra Archangielskiego, wydana w Sankt Petersburgu w 1882 r. Przypisanie przez rosyjskiego filologa (wybitnego znawcę piśmiennictwa Moskiewskiej Rusi) rozdziałowi V Reguły, dotyczącemu ośmiu głównych namiętności, znaczenia centralnej części utworu ma wpływ na określoną interpretację sensu traktatu oraz prowadzi do hipotezy o bezpośrednim wpływie św. Jana Kasjana Rzymskiego na staroruskiego hezychastę. W artykule natomiast prezentowana jest teza o tym, że najważniejszy tekst sorskiego pustelnika opisuje strategię duchową, w której nauka o namiętnościach i walce z nimi spełnia rolę ogniwa podstawowego Łańcucha Strategii Hezychazmu, odzwierciedlającego proces duchowy, wiodący ku theosis. Wobec konstatacji braku bezpośrednich odwołań autora Reguły skitu do protoplasty zachodniego monastycyzmu z IV-V w. jako główne źródło literackie wskazani zostali na pierwszym miejscu dwaj święci Ojcowie należący do synajsko-syryjskiej formacji hezychazmu: Jan Klimak i Izaak Syryjczyk. Ich imiona pojawiają się w 11 rozdziałach „Z pism Świętych Ojców o działaniu umysłu” po 24 razy. W następnej kolejności występuje przedstawiciel athosko-synaickiego nurtu – św. Grzegorz Synaita (16 razy) oraz św. Symeon Nowy Teolog (przywołany 12 razy), reprezentant areopagitycko-konstantynopolitańskiej formacji hezychamu bizantyńskiego. Cкитский устав по отношению к святоотеческой византийской традиции (135 года после первой монографии о преп. Ниле Сорском) Отправной точкой для рассуждений послужила первая монография об основателе Сорской пустыни Александра Семеновича Архангельского (издана в Санкт-Петербурге в 1882 г.) Поставление русским филологом, знатоком письменности Московской Руси, пятой главы Скитского устава, относящейся к 8 главным страстям («помыслам злобы»), в качестве центральной части произведения – влияет на определенную интерпретацию всего трактата и ведет к гипотезе о непосредственном влиянии преп. Иоанна Кассиана Римлянина на творчество древнерусского исихаста. В статье, однако, был выдвинут тезис о том, что самое значительное творение Сорского отшельника описывает духовную стратегию, в которой учение о страстях и борьбе с ними выступает здесь в качестве звена основной Цепи Стратегии Исихазма, воспроизводящей этапы духовного процесса, ведущего к обожению. Вследствие осознания отсутствия непосредственных ссылок автора Скитского устава на основоположника западного монашества IV-V в. – в виде главного литературного источника были названы в первую очередь два Святых Отца, принадлежащих к синайско-сирийскому направлению исихазма: преподобные Иоанн Лествичник и Исаак Сирин. Их имена появляются в 11 главах «Отъ писанiй святыхъ отецъ о мысленом дѣланiи» – 24 раза каждое. В следующем порядке выступает представитель афонско-синаитского течения – преп. Григорий Синаит (16 раз), а также преп. Симеон Новый Богослов (12 ссылок на его имя), принадлежащий к ареопагитико-константинопольскому направлению византийского исихазма.
The first monography about St. Nil Sorsky by Alexander Arhangelskii published in St. Petersburg in 1882 served as a point of reference for the reflection. The Russian philologist (a specialist in the field of Moscovite Rus’ literature) assigned to the 5th chapter of the Hermitage Rule about 8 main passions, the role of the central part of the work has an impact on a specific interpretation of the meaning of the treaty and leads to the hypothesis of a direct impact of St. John Cassian the Roman on the Old Russian Hesychast. However, in the article the thesis is proposed that the most important text of Sorsky hermit describes the spiritual strategy in which the doctrine of the passions and fight with them serves as a link of the Strategic Chain of Hesychasm, which reflects the spiritual process leading to the theosis. In view of the finding of the lack of direct references by the author of the Hermitage Rule to the Progenitor of Western monasticism of 4th-5th century – as a source of quotations and references in the first place two Holy Fathers who belong to the Sinai-Syrian formation of Hesychasm were mentioned: John Climacus and Isaac the Syrian whose names appear in the Rule 24 times each. In the next the Athos-Sinai mainstream – St. Gregory of Sinai (16 times) and St. Symeon the New Theologian (appointed 12 times), a representative of the Areopagitic-Constantinople formation of Byzantine Hesychasm, are referred to.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2017, 65, 7; 5-18
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-10 z 16

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies